Hippocampus nr. 241 (november/december 2012) - volledige uitgave

mantisgarnaal, waarvan Jacques-Yves
Cousteau en zijn boys evenwel niet hongerig
zouden zijn geworden. De prachtigste
trekkervis van alle met name de luipaardtrekkersvis,
die langs zijn rugzijde donker
zwart gekleurd is, maar aan zijn witte
buikzijde lijkt op de vijfhoekige naden van
een voetbal en met een knaloranje bek versierd,
liet zich tot op 30 cm afstand keuren
terwijl ik mij onbeweeglijk stil liet hangen.
Op de terugweg naar de boot zagen wij op
het fijn zand iets eigenaardigs, een grote
egelvis zat helemaal opgeblazen op dat
zand. Waarom zat hij daar zo vermits gelukkig
niemand van de duikers hem tot zulke
stresserende verdedigende houding had
gebracht? Bovendien zat hij niet gewoon
los op de bodem maar was hij blijkbaar
voor zijn leven aan het vechten vermits iets
of iemand hem in het zand aan het ondertrekken
was! Aan boord vertelde Stoner dat
dit mogelijk een slang was, die verscholen
zat onder het zand en zich onderaan zijn
prooi had vastgebeten.
Tussen de twee duiken door konden we
De mimic octopus.
Foto's (2): Jan Baeckens.
zelfs rustig stikstofuitblazend in het zonnetje
van op de boot wat fantaseren over
welke lekkere dingen we allemaal op het
menu zouden zetten als we met ons gevijven
een Belgisch restaurant hier zouden
vestigen in dat prachtige leegstaand huisje
met tuin daar vlak tegen de waterkant.
De duikplaats heette er 'Pig's Place' alwaar
we vervolgens onmiddellijk naar 30 meter
afzonken, waar zich enkele gorgonen bevonden.
Rond één van de gorgonen gingen
we uitgebreid pygmeezeepaardjes tellen.
Zulke kostbare en zeldzame prachtstukjes
moeten werkelijk geconserveerd en
gekoesterd worden. Met mijn haviksoog
toonde ik de fel geïnteresseerde en dankbare
Steven ook een prachtig gekleurde
naaktslak vermits hij dikwijls tijdens zulke
zoektocht hulp van mij nodig had (net zoals
trouwens bij het in- en uitstijgen van
bijvoorbeeld een zodiac). Hier had je een
enorm park van harde en zachte koralen,
waarboven de gidsen plots hevig geëxciteerd
waarschuwend begonnen te tikken
op hun duikflessen: twee inkomende kleine
mobula mantaatjes, van elk amper een
tweepersoonstafeltje groot, zoefden vervolgens
rakelings over onze hoofden. Vermits
onze fotografen hierop niet gerekend
hadden en allemaal hun macrolenzen
hadden gemonteerd, konden van dit sierlijke
schouwspel spijtig genoeg geen foto's
genomen worden. Ambon heeft dus inderdaad
bij goed weer nog heel wat anders te
bieden dan het klassieke 'muckdiving'.
Als laatste duik stonden onze duikcomputers
de volgende morgen nog een bezoek
toe aan een oorlogswrak dat aan de ingang
lag van hun goederenhaven tegen de
hoofdstad. Het betrof de 'Duke of Sparta',
een cargoschip van iets over de 100 meter
lang dat aldaar rechtopstaand rustte op 30
m diepte. Oorspronkelijk dacht men dat dit
een Hollandse cargo was, die de Hollanders
tijdens WOII opzettelijk zelf hadden
gekelderd om niet in handen van de Japanners
te laten vallen. Pas enkele jaren geleden
kon dankzij het gebruik van nitrox door
de Maluku Divers ontdekt worden dat het
om een Italiaans vrachtschip van Engelse
origine ging, de SS Aquila, welk door de
Amerikanen tijdens 'Operation Haik' tegen
communistische rebellen in Indonesië op
28/04/1958 gebombardeerd werd, waarna
het een maand later, op 27/05/1958, zou
afzinken naar zijn huidige verblijfplaats.
Langs de ankerkoord naar beneden kwam
je recht op dit wrak, dat volledig en prachtig
overwoekerd was met vele harde koralen.
Het zicht was er iets minder maar toch
voldoende om steeds de volle breedte van
het wrak te kunnen overschouwen. Het
wrak werd bevolkt door wolken vis die daar
beschutting kwamen zoeken. De laadruimtes
bleken allemaal open te staan maar
vertoonden een lege inhoud.
Wil je dit wrak met eigen ogen aanschouwen?
Tik dan gewoon op Google haar naam
in en je komt onmiddellijk op You Tube een
filmpje tegen, die de Maluku Divers zelf
erop geplaatst hebben met een woordje
uitleg. Het betreft identiek dezelfde duik
met ook wat minder zicht, net zoals de
onze.
Ambon is onwaarschijnlijk mooi geweest
onder water. Mijn duikcomputer gaf 20
uur 'no fly'-tijd op, net genoeg voor ons
vliegtuig naar Ahe, de volgende dag. 's
Namiddags zouden we nog een dorp gaan
bezoeken in de jungle aan een riviertje gelegen
waar ze aan de hand van ingeblikte
sardientjes een zestal enorme palingen
konden lokken, die voor dat voedsel zelfs
bijna wild uit het water kwamen gekropen
en welke je aalglad als tamme dieren kon
strelen. In het dorp lagen op vele plaatsen
in de zon muskaatnoten te drogen alsmede
de bloemen ervan. De bevolking en hun
kinderen waren arm maar uiterst vriendelijk.
Hun 'King' of opperhoofd, die tevens
als maître d'hôtel in ons duikresort werkte,
gaf ons een volledige rondleiding met wat
geschiedenis.
Hetgeen de Japanners de dorpelingen
hier tijdens WOII hebben aangedaan, ga ik
niet vertellen want zulks is verschrikkelijk
gruwelijk en compleet onvoorstelbaar
onmenselijk, waartegen de Nazi-Duitsers
in diezelfde periode bij ons blijkbaar klein
bier waren...
De inpak kon beginnen en in het hotel werden
we door de keuken verwend met een
zeer lekkere en uitgebreide afscheids-bbq,
waarna gans het personeel ons ging vergasten
met het klassieke zang- en gitaarspel.
De Bonte Avond kon zich onder geen
beter gesternte inzetten en zou tot in de
vroege uurtjes duren, nietwaar 'my friend
of Belgium', François, de ongelukkigste
thuisblijver, die we van onze dolle avonturen
aan de andere kant van de wereld per
sms toch steevast mee en al troostend op
de hoogte moesten houden?
Het vliegtuig werd nipt gehaald maar niemand
was treurig of depressief zoals dit
normalerwijze steeds het spijtige geval is
op het einde van elke duikvakantie. We zaten
immers nog maar amper in de helft en
vertrokken dus niet terug naar huis maar
wel gewoon verder door naar het verre Papoea
en zijn befaamde walvishaaien, maar
dat wordt dus een ander verhaal.
BERT JaNSSENS
Hippocampus nov./dec. 2012
75