mr ** ?'

03ste Jaargang
1 «r.ich En9 els ,
\\\m
mr
W
** ■ ?'
$
I I
IDCt

lx

A i
Sommige menschen — en filmliefhebbers lijn
tenslotte óók menschen! — hebben een
onbedwingbaren lust om achter de schermen
rond te neuzen. En aangezien de film-ateliers
»opral tegen onnoodige en lastige nieuwsgierig-
heid gewapend lijn, hopen dele filmische potten-
kokers dan tenminste op zoogenaamde werkfoto's,
om te zien ,,hoe het werkelijk toeging".
Maar daarom zyn bijna alle filmmaatschap-
pgen tegen teveel werkfoto's, en dat moet men
kunnen begrijpen. Ook huisvrouwen zijn terecht
tegen pottenkykers in de keuken. Want een aard-
appel is, van het keuken-perspectief uit gezien,
maar een aardappel, sla is een groen toodje en
vleesch — stel dat bet-er is — is heelemaal iets
om maar niet naar tt kyken. Wat zou er van
de kunst van de huisvrouw overblijven, als we
een smakelijken en fraai gegarueerden schotel
weer op zyn mestvaalt-bestanddeelen ontleedden?
Of, om een andere vergelijking te gebruiken:
natuurlek is iedereen nieuwsgierig, hoe de truc
van een goochelaar in elkaar zit. Maar als we
hem precies op zyn handen zouden kunnen kijken
en alles „ontrafelen", zouden er daardoor ineens
geen goochelaars meer zyn en dan riepen we er
toch maar om — zelfs onder conditie, dat ze hun
trucs voortaan geheim mochten houden I
Natuurlyk ii Münchhausen niet op een kogel
de Turksche vesting binnengevlogen. Maar wat
u den echten Münchhausen zoo smakelijk liet
vertellen, mag u de film niet ontzeggen. Eten-
koken is een kunst, konijntjes uit een hoogen
hoed tooveren is een illusie, en fantastische ver-
halen vertellen is een charme.
Ergens daartusschen-in ligt het koninkrijk van
de film; kunst — illusie — fantasie en charme.
Ook van deze schuimtaart ligt de proef in het
eten daarvan!
Maar er is geen regel zonder uitzonderingen.
En een bjêtje-slechtheid doet het goede des te
meer uitkomen. Om onze Aagjes — gek genoeg
zijn het meestal mannen \ — niet aldóór teleur
te stellen, heeft de Tobis ons dezen eenen dag
nitgenoodigd om op een zeer ongewone plaats
de opnamen voor de nieuwe film „Akrobat
schö-ö-ön" bij te wonen.
Schö-ö-ön...", ü hoort misschien, wie het
zegt: de befaamde Spaansche clown Charlie Rivel,
wiens levensbeschrijving in dit blad als feuilleton
verscheen. Het is niet alleen zijn leven, dat ver-
filmd wordt, 'maar hij zelf speelt de hoofdrol —
wat men van een film over het leven van Napoleon
of zelfs Robert Koch toch niet kan zeggen! En
als Charlie Rivel zélf vandaag voor de camera
stond, zouden Wï misschien wel géén verlof ge-
kregen hebben om uit de school te klappen.
Maar dat is hét juist: het betreft een paar op
zichzelf vrij onbelangrijke scènetjes. Twee scènes
op een middag.... de molens van de film malen
langzaam, maar zij malen fij n. Tienmaal over-
doen. In de film maar een halve minuut mis-
schien. Maar het goede komt langzaam
L;-*Äito ;
Daarvoor zitten wq een beelen middag op
- verzoek van den regisseur, die in dit geval tevens
de scenarioschrijver van de film is, Wolfgang
Staudte, niet achter den -regie-stoel en niet, bij
het groepje van refluisiteurs, kappers en manusjes
van alles. Maar met den persfotograaf „één
étage hooger", en dat is in het wankele kaarten-
huis van de film terstond de zolder: de lampen-
zolder met de bruggep, waarop de schij nwerpers
staan en vanwaar de geluids-microfeons, die elk
kuchje terstond met seismografische nauwkeurig-
heid als een airdschok opteekenen, dreigend naar
beneden bengelen. De fotograaf zit naast ons.
En wö -— en daardoor u — zien voor één keer da
illusie flw de grens ervan. Want zoodra de
camera zich van de scène maar even naar boven
richt, heeft geen nog zoo weelderig filmhuis meer
een plafond.... tenzij de scène tusschen de
plafond-engeltjes speelt, waarvoor het echter een
Michel Angelo-film zou moeten zijn!
Twee scene's staan er dus voor deze? middag
op het programma. Het intérieur stelt voor „een
flat" : een hoogmoderne, kostelijk gemeubileerde
flat van een vrijgezel. Dat is de flat van Orlando,
de door alle vrouwen vereerde, ijdele revue-ster.
En hij heeft — zooals meer voorkomt in dit leven
vol gevaren— het jonge meisje Monika niet
zonder reden uitgenoodigd „om zijn collectie
etsen te bekijken".
Eerst z»l er een kleine scène bg de deur ge- .
speeld worden. Weelderig intérieur (straks met
couch) —spiegelgladde, „donker"-fotcgrafeeren-
de vloer, Italiaansche stores. Smaakvolle entree.
„Dus hier woont u — precies zoo als ik me had
voorgesteld bij zulk een lieveling der vrouwen
als Orlando isl", moei Monika quasi-dweepziek
seggen. Quasi.... want Orlando gelooft bet in
zijn ijdelheid natuurlijk Wél, evenals u in de
nat misschien (althans de mannen).
En hy brengt Monika in de tweede scène dan
90k naar de groote, luxueuze couch toe en bet
draaiboek laat geen twijfel omtrent lï&n be-
dpelingen bestaan. Maar ook niet omtrent die
van de pientere Monika. Want de scène eindigt
o»«t ten klinkenden oorvijg, waarvoor de micro-
foons dichtbij het tweetal hingen en waarvan de
sporen op Qrlando's gezicht moeten achterblijven.
i. »Dus hier woont n..." Clara Tabody ah Monika komt naast den uitgerokten Karl
Sekönböck de prachtige entree van de flat binnen. „Halt!" roept Wolfgang Staudte voor de
Booveehte maal door de doodtche stilte en $pringt op het tweetal toe, II sM, Ape hg de
•-nnden op de borst legt. Want aóó — bevangen door de ■ meelde, die *$ adet en mehjes-
achtig-be»ehroomd — sol Clara Tahody voor de camera moeten »taan. En intiuêehen over-,
legt Schönböck hoe hg straits het bette „gemeen" »al kunnen glimlachen.
4. Goed dan... see »On intuttchen ook
»pover. Alle» it een halve slag om gedraaid
en... er sat gemoend worden. Althans door
Orlando. Monika Mit op de couch. De touch
it wit en taeht — Monika't avondjurk U
swart. ZU self it blond. De teène gaat in
elote-up natuurlek. Stroke in de bioscoop
sal het (aaneankeiyk) ook een volmaakte
filmzoen »»n. Maar tvty, één étage hooger,
tien wat erbij te pat komt. Daar staat de
harmonica-camera uitgesduwen — assis-
tent-cameraman er onbewogen naast, klaar -
om „by te stellen". Foor de camera hel
-kleine takje, waarin de afgeknipte ttukjét
negatief worden geworpen. Emaatt een
tchijnwerper, op Clara Tahody» haar. Eu
voor het geluid (want too men af de tóén
niet hoort, dan toch de moorden) knielt een
assistent seer onromantisefc in de nabijheid.
■I
ttonds, met fcet juweel van een couch en den fraai-gebogen dicorwand.
S. Het „dranut" heeft plaattgevonden. Geknald heeft het op Schönböck'* wang. (het
geluid werd er extra hoog voor „opgedraaid"). Men liet de voldoening op Clara't getlcht,
-terwijl tg tich met een haar haastig toegeworpen handtpiegel het kapiel ordent. En Kart
SehönbSck? ... De toaneelkapper »meert hem tjUngt. vink bulten de teène, de mode. vege»
■.;'*p »ijn wang. Want tóó hard, dat die er van nature opstaan.'.. neen, sloeg Clara haar in
werkelijkheid teer charmanten collega immer» niet! f Foto's Tohit)
■Zoo, en hebt u nu genoeg in de potten ge-^
keken? Denk erom, al te veel wasem beneemt den
eetlust. En belooft u ons nu, dat u de filmmaat-
schappijen weer eens een tijdje met rust laat,
als zij het eten voor u koken i Andera zeggen zij
kort en goed, wat elke huisvrouw zegt, als se
u met de pollepel van het fornuis jaagt: „Mannen
1 hooren niet in de keuken thuis I" En het latere
bioscoop-publiek niet op den zolder- der ont-
goochelingen, waar men met afbengelende beenen
naast de lampen zit en. . . . op alles neer leert
kijken!" . ATELIERSECRETARESSE
-.--.„.-, ....«WS-, - jdSIBKjM%ju-iu

itówrt vak Studia XI
PKWVF. IIE.XDKIK:
Over het algemeen ben ilc er geen voorstander
van om Fransientje mee naar studio A te nemen.
Je moet niet vergeten, dat je daar heel wat
vreemde personages t^jjen komt en het herhaalde
gevraag mijner vroor Van: „Wie is dié rare
vent nu weer?", n^ip: me dikwijls zenuwachtig.
Bovendien ziet ze-de ,,gewone" lui meestal over
het hoofd en die eijn tenslotte (en gelukkig) in
de meerderheid(TOndanks dit alles bevond ik mi^
Zaterdag j.1. jBet Fransientje in de bij
gelegenheden altijd uitverkochte concertzaal,
A, waar we ge-Bonte Middagd hebben. Laat ik
je vertellen, [dat we ons uitstekend amuseerden
en dat Fransientje, die anders niet zoo erg gauw
lacht, ditmajl grappige rimpeltjes in d'r neus
kreeg van plejier. Na afloop liep ik een „denker"
tegen het lij|£,:die me als het ware een géjMtelijke
revolver vooï hield en me toebeet: ,,Hanwfea om-
hoog ! Wat wW jij nu van onze Bonte Middagen
en hoe stekje je deze centra van aiijlisement
eigenlijk vóir?" Je begrijpt, mijn beste, dat een
dergelijk probleem stellen geen peulesciil is.
Enfin, we hetiben by Anton uit de canMr een
kopje koffie genuttigd en mijn schip van stapel
laten loopen. Irlier vaart hetl Dubbele pmuHj
Een paard is een paard, een lantaarnpsHjgjj
van ij zer en "^en Bonte Middag is óók ba
Waarmede ik maar wil zeggen, dat-ie dan
werkelijk bont moet zijn, hetgeen weer mee- 3
brengt, dat er eé^ harmonie der tegenstellingen
verlangd wordt. Sn;il> je? Kijk, het zit 'm nu
precies in deze „harmonie". Het is niet zoo lastig
om eenige tegenstellingen bij elkaar te zoeken,
dat niet! Man en vroïrtv kunnen groote tegen-
stellingen vormen (ofschoon jouw Barbara en
mijn Fransientje dergelijke dingen niet erkennen
en slechts een „gelijk" accepteeren!), maar
wanneer in hun huwelijk &t h&rmpnie dezer tegen-
stellingen ontbreekt, neen, dan i« Jiet ajpies!
Bovendien mag men nimmer vergeten, dat een
„allegaartje" niet precies hetzelfde beteekent .als
„bont". Het pikante schortje van Barbara is
een kleurenallegaartje, maar een echte Schotsche
doek is bont! Zoo zie ik het tenminste. Uit één^
en ander mag je gerust concludeeren, dat ik liever
een paar uurtjes in het bosch ga wandelen, dan,
een Bonten Middag bij te wonen, waarvan de
tegéidistellingen in „bonte" disharmonie eji vloekend
tegen eftcander- leunen. Ik zou dus haast willen
zeggen: tracht eiken Bonten Middag werkelijk
een karakter te geven, houdt er zooveel mogelijk
lijn en basis in en laat nummer vier niet een uit
d ! r maag zingende jongedame zijn, wanneer
nummer drie een bleeke voordrachtskunstenaar
met Vondel is en nummer vijf de man, die ouwe
moppen tapt. Gelukkig heb ik een dergelijke
combinatie nog nooit meegemaaktj maar je hebt
me niet gezegd, dat het me verboden is om te
overdrijven en in ieder geval kan ik bij voor-
baat een poging in deze richting tot disharmonw*
CINEMA -•*» m.m.v. tal van orkesten.
19.4^^20.15 Onder iet motto „ZMKüS de ouden
aSpghen, pypen de jongen" een halfuurtje op be-
■■fbek bü de familie Speelman.
20..15—22.00 Een romantisch ' avon^ptogramma, gewijd
Sr aan liefdesbrieven en muziek;
Sponderdag 25 November:
I1.15—12.00 AdriaanBonstl, fluit en Willy Francois.
piano, vertolken werken van. o.a Willem Pijper.
12.15—12.45 Dansmuziek door.-Hb Uden Masman.
15.30—16.OD Een halfuur geyiS|*de platen.
19.15—21.10 Concert door iBp Concertgebouworkest
o.l.v. Eugen Jochum m.m.v. Guila Bustabo, viool.
21.30—21.00 „Onbeken
mofoonplatenproi
Vrijdag 26 Nove;
12.15—-12.45 Dansmi
13.05—15.00 „Tuss

xv.j 4;^

EEN KORT VERHAAL DOOR
COR DOKTER
Het was na afloop van de repetitie van ik
weet niet ^meer welk stuk. Wij hadden
in een kleedkamer nog wat staan praten
en toen ik den schouwburg wilde verlaten, ging
ik niet via de ijierep trappen en het hardsteenen
stoepje door den tooneelingang naar buiten, maar
liep langs" het tooneel , en door de .deur met
Verboden Toegang, die achter van vóór scheidt,
om door de ruime vestibules en langs het trappen-
huis door den hoofdingang te verdwijnen.
Ik stommelde wat door den halfduisteren
wandelgang, toen ik aan het eind daarvan vlak
bij de kromming een man zag staan. Een vreemde
lichtstraal, waarvan ik de herkomst, juist daar,
later nooit meer heb kunnen verklaren, speelde
over zijn blonde, krullende haren — den hoed
hield hij in de hand — en wierp een zachte,
droomerige en toch zeer heldere lichtvlek op het
schilderij, waarvoor de man in diepe contem-
platie verzonken was. Een oogenblikkelijken im-
puls volgend, bleef ik naast den man staan en
zag, dat zijn verstilde aandacht het schilderij
gold van onzen grooten acteur, wijlen Oscar
Tourniaire, afgebeeld in rijn rol van Bibber-
wang in Shakespeare's blijspel „Driekoningen-
avond". De man stond daar zwijgend en onbe-
weeglijk, maar eensklaps wendde hij zich met
een'ruk'om en keek mij aan.
„Bückler," zei hij. ..
Ik boog mij wat méér over naar het schilderij,
want ik meende toch zeker te weten, dat het
door een ander geschilderd was. De man scheen
zonder woorden mijn vergissing te raden, want
hij verduidelijkte:
„Mijn naam is Bückler."
„Ah!" antwoordde ik verrast en knikte op
mijn beurt—; „Dokter."
„Neen, neen," sprak de, ander weer, „geen
dokter. Gewoon maar, Bückler."
Waarop ik hem uitlegde, dat ik nu op mijn
. beurt mijn naam bedoelde. „Ik heet Dokter."
Ik meende een vagen glimp van herkenning of
herinnering in zijn oogen te zien, doch dat kan
ook verbeelding geweest zijn. Nog enkele oogen-
blikken stond hij zwijgend voor het schilderij,
pakte mij daarop bij den arm en voerde mij in
snellen gang den schouwburg uit.
Wij staken vlug het terzijde aangeplakte stukje
van het plein over en gingen zonder afspraak
of voorafgaand overleg zitten op het terras van
een koffiehuis. Behalve onze in korte woorden
opgegeven bestelling, werd er nog steeds niets
tusscheh ons gesproken. Ik staarde omhoog m
het groen van de boomen. Het was als een bosch.
„Inderdaad," zei de man, „het was in een
bosch. ...
Het was in de Hessische wouden in het jaar
1801. Daar trok een vreemd en bont gezelschap
met paarden en wagens door de dichte bosschen,
het circus van Tourniaire, het beroemde Frahsche
circus, dat in dit jaar een tournee maakte door
de Duitsche gouwen. Jacques Tourniaire was
van adel, hij was in 1772 te Grenoble geboren
als een baron Jacques de Tourniaire, maar zijn
liefde voor het circus had hem deze voor een
edelman zeker in die dagen vreemde carrière
x doen kiezen. Als leerling, als élève bij Franconi
in Parijs begonnen, werkte hij zijn latere eigen
onderneming op tot een van de schitterendste
circussen van zijn vaderland.
In 1801 nu — Jacques was toen negenentwintig
jaar — reed hij door de dichte wouden van het
,.,___—r—
OSCAR TOURNIAIRE (lftBO-1939)
naar het schilderij van Annie Roland Höht-
de Meester in de gangen van den Amster-
damsehen Stadsschouwburg, (Folo CNF/Archief)
Hessenland op Mainz aantrekkend, vergezeld van
zijn zaakwaarnemer zijn troep een kwartier rij-
dens vooruit. Juist was de directeur van plan
terug te keeren om ziqh weer bij zijn gezelschap
te voegen, toen de hei^e mannen zich plotseling
omringd zagen door e|n bende weinig betrouw-
baar uitziende kerels. Idie dreigend hun wapens
op de circusmenschen gericht hielden. Tourniaire,
die anders niet voor een klein gerucht je ver-
vaard was, begreep, dal het zaak was zich zonder
meer over te geven en? zich te schikken naar de
wenschen van hun belagers, daar de overmacht
en de wapens hun geinig andere kans over-
lieten. De bandieten vóferden hen verder het woud
in langs bijna onbegaanbare paden en tindelijk,
na een half uur rijden,; kwamen zij aan een open
plek, waar de hoofdtroep van de bende ge-
legerd bleek. Men sleurde Tourniaire en zijn
zaakwaarnemer van de paarden en leidde hen
voor een geweldigen kerel van indrukwekkende
gestalt;.
„Wie zijt gij ?" vroeg de reus barsch. „Noem
mij uw naam I"
Tourniaire wierp het hoofd in den nek en
keek den kerel minachtend aan:
„Wie zijt 5»>'? Vertel mij dat eerst. Wie zijt
gij, die mij op laffe wijze durft te laten over-
vallen en die het waagt mij mijn vrijheid te ont-
nemen?"
. De bandiet antwoordde met een bulderenden
lach:
„Je bent een vreemdeling, ik merk het, want
anders had je dat zeker reeds geraden. Maar de
hoogmoedigheid zal je vergaan, als ik je mijn
naam noem. Ik ben. ... Schihdérhannesi"
Deze naam was wel geschikt om iemand den
schrik om het hart te doen slaan. Schinder-
hannes immers was een van de meest beruchte
roovers uit dien tijd en juist in die jaren had
hij zich aan het hoofd gesteld van een Vende,
die haa/ weerga vroeger noch later ooit vond.
Reizigers werden overvallen, uitgeschud en zon-
der vorm van proces opgehangen, eenzame boer-
derijen werden leeggeplunderd en tot zelfs ver
buiten de Hessische wouden strekten zich hun
strooptochten uit.
Geen wonder dus, dat de zaakwaarnemer ver-
bleekte van schrik, doch de circusdirecteur ver-
trok geen spier op het gelaat. ,
„Mijn naam is Tourniaire," sprak hij.
Deze woorden schenen den rooverhoofdman te
verrassen.
„Wat? De circusdirecteur en kunstrijder,
Jacques Tourniaire?"
„Gij zegt het." ,
Schinderhannes bracht de hand aan het voor-
hoofd, als dacht hij diep na. Toen richtte hij
zich in zijn volle lengte op en strekte met een
theatraal gebaar den arm:
„Ziet gij gindschen boom? Ieder ander had
bij uw brutaliteit en uw hoogen toon reeds aan
den diksten tak gebengeld. Gij echter, gij en uw
metgezel, zijt vrij. Ga, voeg u bij uw troep en
vertel, dat Schinderhannes weet wat dankbaar-
heid is."
Zonder te inforraeeren wat hfl hiermede "Be-
doelde, wendden de circusmenschen zich om. ten
einde zich deze woorden geen twee keer te laten
zeggen en dan de kans te loopen, dat Schinder-
hannes zich zou bedenken. Deze keek hen loerend
na en voor zij enkele stappen gedaan hadden,
donderde hij :
„Haiti Gij zult u toch gewis verwonderen!
Ik ben u een verklaring schuldig en Schinder-
hannes houdt niet van schulden. Luistert dus.
Eenige jaren geleden verbleef ik korten tijd in
Frankfort, waar op' dat oogenblik ook het Circus
Tourniaire optrad: uw circus. Daar ik meende,
dat niemand mij in Frankfort zou herkennen,
besloot ik de voorstelling te gaan zien. Ik had
geen geluk. Geen kwartier was ik binnen, of ik
bemerkte, dat alle uitgangen bezet wedden door
politie en soldaten. Iemand moest mij tóch her-
kend hebben, iemand, dien ik misschien eens in
te groote lankmoedigheid het leven gespaard had.
In ieder geval, geen mensch kon ontsnappen,
zelfs geen muis kon in of uit. En toch....
Schinderhannes werd niet gepakt! Ge herinnert
u dat ongetwijfeld, nietwaar?. . . .
Wel, een week lang lag ik verborgen onder
het stroo in den paardenstal. Een stalknecht
bracht mij 's nachts, als hij stalwacht had, voed-
', sei, eten en drinken. Ik heb hem later rijkelijk
beloond. Toen na een week de lucht weer rein
was, ontsnapte ik en was spoedig bij mijn men-
schen in het Hessische teruggekeerd. . . >
Daarom, Jacques Tourniaire, ga! Schinder-
hannes vergeet nooit en vereffent steeds zijn
schulden!"
Schinderhannes placht van dergelijke melo-
dramatische effecten te houden en het was waar- ■
schijnlrk uitsluitend daaraan te danken, dat
Tourniaire en zijn zaakwaarnemer het leven af-
brachten van deze onvrijwillige ontmoeting en
veilig bij hun gezelschap terugkeerden. . . ."
De man zweeg, het verhaal was uit. Voor het
eerst tijdens zijn boeiend relaas keek hij mrj aan:
„Die bäron Jacques de Tourniaire, de latere
circusdirecteur, was een van de voorouders van
uw grooten Nederlandschen acteur. Oscar Tour-
niaire. Én ik. . . . wel, ik stam in rechten lijn af
v^n Schinderhannes!" ' _
^Maar. . . .," aarzelde ik. i*Ik meen toch, dat
u mij zooeven gezegd heeft, dat uw naam Bück-
ler is?"
„Juist," ieihij. „Schinderhannes werd in 1803
door de politie gegrepen en nog in het zelfde jaar
te Mainz terechtgesteld. Zijn werkelijke naam was
Johann Bückler. . . ." ,
De man stond op en zonder groet vertrok hij.
De zon speelde met eigenaardigen glans over zijn
blonde, krullende haren, toen hij óm den hoek
van het plein in de drukke zijstraat verdween.
Ik heb hem nooit weergezien.
COR DOKTE Tv
CINEMA & THEATER — (ur. 47)_10
T^^mammmmmmmst
Mooi in den gewonen zirt van het woord is
Marianne dan ook niet. Maar voor velen heeft zij iets,
dat terecht boven filmschoonheid gesteld wordt.
Achter het koele, kuische uiterlijk van haar strak,
Noord-Duitsche type verbergt Marianne Hoppe een
wereld van boeiend gevoej. Zooals op het tooneel
Goethe's „Iphigeneia" en Shakespeare's „Getemde
Feeks" juist de sterkste zijden van haar talent naar
voren brachten, zoo ziet men ook, juist in de „betere"
films, soms haar nobele, gelaten tragiek, soms haar
, fel-geteekenden humor.
Bij Marianne past alleen maar „echtheid", nauwe-
lijks schmink en zeker geen „kitsch". Als gij haar
ooit bloemen geeft, zorg dan dat het veldbloemen
zijn:-margrieten en papaveps. En bloemen krijgt rij
vele. Er is geen film-actrice, die in hooger aanzien
bij haar collega's staat. En bij haar regisseurs....
De begaafde Helmuth Käutner maakte inet haar.
het aangrijpende „Auf Wiedersehn, Franziska" en
daarna „Romanze in Moll". Willy Birgel, thans
in een komende film weer haar tegenspeler, was
haar partner in „Kongo Express". Uiterlijk leent
zij zich voortreffelijk voor Fontane's Noordduit-
sche romanfiguren. Zij speelde „Effiè Briest",
„Spektakel om Jolanthe", „Schwarze Jager Jo-
hanna" en vooral „Een Hart vergist zich". S.
(Foto'i Ufa, ToHt i. Terra-l, Berhn-Ftlm)
Ontroerend teas haar spel als moeder, i
Käutner'» „Auf Wiedersehn, FrßnsUkte

AMSTERDAM
ÜDYÄL
ELLEN DURIEUX, JACQUES v. BYLEVELT
g*Mllg an ontraarand In
HET HOEDJE VAN MARIUS
bll)lp.l door R. FEENSTRA
gebracht door Hot V.rwnlgd Toonoal
Dagol||ki 2.30-7.30 uur
Zondag 2 uur - 4.15 uur - 7.30 uur
AMSTERDAM
AIHAHMA
Davaranda ravua-ieènal an
kotlalak* humor I
CARNAVAL DER LIEFDE
■ (Karnaval dar Llaba)
mat
JOHAK HEESTERS ■ HAMS HOSER
Barlln-film — Toogang 18 Jaar
D.g.lljki 2.1 S - 6 15 - 8.15 uur
Zondag 1.30 — 3.30 - 6.15 - 8.15 uur
ROTTERDAM
lAHEHAl
ian laaa« «oer oog on oor la
DE 6R00TE REVUE
„LICHT EN LUCHTIB"
STOETHASPEL
DagalIJki 2.15-7.30 uur
Zondag 1.30 uur - 4 uur - 7.30 uur
'■ ROTTERDAM
£APITDL
Kristina Söderbaum
Frlia v. Dongan - Anno Dommonn
ZONSOPGANG
(Dia Ralsa nach Tlklt)
VEIT HARLANS groot »llmiueeai
TobU-film - _ Toagang 18 Jaar^
Oagalliki (ook Zondagi)
1.00 - 3.15 - 5.30 - 8.00 uur
AMSTERDAM
Ean dor »choonata lilma »on dtt Joor
HARIAHHE HOPPE • FERO. HARIAH
In Holmut Klutnora
ROMANCE
(Romanza In Moll)
TobU-film — Toagang 18 J.ar
DagalIJki (ook Zondag)
vooritalllngan van 1.15 uur al
h ■
„K**t u het ABCT" — „Hit ABCf" — Ja,
lacht u nietl" 1 !*— „Natuurlijk ken ik het ABC.
iiouit u mij voor cUn gekt" — Lik houd u
heelemaat niet voor den gek. Vooruit, als u het
kunt...." — „ABCDEFGH...." —
Ja. dat is inderdaad het ABC. Maar roo be-
doelt theaterdirecteur Gotthard het niet, als hij
zij iv charmante bezoekster vraagt, of rij het
"ABC. . . kaïu-Hü weel wel, dat ie het kent,
want Gabi ziet er intelligent uit en bovendien
heeft ze zooeven nog uit haar bloote hoofd „Meine
Ruhe ist hin" uit Goethe's „Faust" voorge-
dragen, waarmee ze aan haar sollicitatie kracht
wil bijzetten. Gabi wil namelijk bij het tooneel,
daarom heeft * zij zich bij theaterdirecteur
Gotthard laten aandienen.
En nu vraagt hij haar, na haar mooie, gloed-
volle voordracht, of zij het ABC „kan".
Een vreemde vraag lijkt het. Maar als h« uit-
legt, wat hij bedoelt, is het niet zoo vreemd meer.
Ik vraag met of u het ABC kent, maar of
u het kint. kunt mef een U. Het is met BOO
moeilijk een monoloog voor te drageH, maartn de
dichters al alle woorden en xinnvendtngen ge-
legd hebben. Dak kan iedereen leeren. Maar bij-
voorbeeld in de enkele Utters van het alfhabet
alle hartstocht, haat, liefde, vreugd, en alles mat
Zou Gabi de proef doorstaan hebben? AU
men haar hierboiien van haar examinator
afscheid aiet nemen, MOU men het teel meg-
geti... (Gusti Buber en Eugen Klopfer).
* (fató Terra)
men in zich voelt, weergeven in vrije improvi-
satie — dat is het echte comediesfelen, dat is
theater! Hebt u mij beg'repenT" \
Ja, Gabi heeft het begrepen, al had zij heele-
maal niet verwacht, bij haar sollicatie op zoo'n
zware proef gesteld te worden. En Gotthard
gaat verder: '
„Stel u voor, dat wij bij elkaar hooren. Ik ben
ja'loetsch, omdat ik geloof, dat u mij bedriegt.
Nu spelen de scene's ?ich niet in woorden af,
doch de gevoelens worden heel eenvoudig in de
letters van het alphabet geuit. Denkt u, dat u
dat kuntt"
„Oh ja." v: : V,
En dan steken ze van wal, de ervaren theater-
directeur en het enthousiaste meisje. Om beurten
zeggen, neen, spelen zegeen paar letters van het
alphabet en het is grappig, hen daarbij te be-
spieden. Immers, het betreft hier slechts een scene
uit de nieuwe Terra-film „Gabriele Dambrone",
die onder regie van Hans Steinhoff, hier te lande
bekend als de mak?r van de „Rembrandt-"-film,
is opgenomen en d'fc bipnenkort in Nederland-
sche theaters ti «en zal rijn. C.
ZINöT HAAR SCHLAGERS
UITSLUITEND VOOft.
ODEOIM
r Meer succes
met
Toneelstukken
van de bekende auteurs:
Jack Bess — Joh. W. Broedelet 4-
Otto Zeegers — Herrn, v. d. Veer enz.
Vraagt gratis catalogus
ook van voordrachten
en Mchetsie«.
IJitgeTerJij „Feöta*'
W l N SC H o T EN.
CINEMA &> THEATER — {nr. 47) 12
BOV fc/V 0£ .18.
Ik word peettante. Neen, schrikt u maar niet. -
Els trouwt pas over een half jaar, in alle eer
en deugd: Met Pien is er ook niets aan het
handje en ook Fred gaat volkomen vrij uit.
(„Te vrij", zegt Mams, . maar ik bedoel het
natuurlijk anders.) Ik word peetUnte van de
kleinste, de schattigste, de blankste, de donzigste
pony-baby van Circus Mikkenie-Strassburger.
Die houd ik ten doop in „Cinema en Theater".
En iedereen, die dit leest, mag meehelpen doopen!
Hoé, «al ik straks vertellen, . . .
Zooals Paps beloofd had, gingen, we „en
familie" naar het circus. Ik had al een paar
dagen in de buurt yan Carré rondgezworven.
Wat >s het toch, dat nie altijd weer naar woon-
wagens en circusstallen trekt? De dirk op school
al kon soms, na een of andere ongeregeldheid
of ^pijbel»rijtje van mijn kant, zgn wijze hoofd
schudden en zeggen: „Jossie, Jossie, waar haal
jÖ toch die zigeunernatuur vandaan?" Wat zou
ik er voor over hebben gehad, wanneer ik, als
antwoord, mijn hoofd in den nek had kunnen
gooien en zeggen: „Ik behoor tot den circus-
ade} van Knie, van Renz of van Strassburger.
Maar als dat wiar was geweest, dan had ik het
tegen den dirk nooit hoeven te zeggen, want
dan was ik natuurlijk heelemaal niet op school-
geweest, maar opgevoed tusschen de paarden,
de beren en olifanten, dan zou ik hoogeschool
rijden of koorddansen in een sierlijk kort rokje
en Jokita inplaats van Jossie heeten. ...
Van Paps heb ik in elk geval mijn hartetocht
' voor paarden! Hij glom bij de paardennummers.
, Houdt de
sleutel tot
verdere ontwik-
keling in eigen handen.
Spaar geregeld bij
DE RIJKSPOST
SPAARBANK
Daar kunt U staat op maken l
1^ (nr. 47) — CINEMA &• THEATER
die dan ook denderend waren. Wat zijn paarden
toch een schatten! ^ls die schimmels hun lieve,
trouwe koppen op elkaar leggen en de heele zaal
„ach" roept, dan zou je ze wel willen knuffelen.
Mams 'zegt, dat we knappies vervelend wor-
den, want sinds we in Carré waren, praten Paps
en ik over niets anders dan over „Spaanscbe
school" en „Friesche hengsten". Nou, aan Mams
is circus niet besteed en aan Pien nog' minder.
Die moest maar de helft van haar entreegeld
gaan terughalen. Want naar alle jofele gnezel-
nummers kéék ze gewoon niet -- Is ze veel te
bangig voor! — Ik kan zooiets niet snappen.
Ik ben juist gèk op griezelen en op sensatie.
Maar laat ik me nou in de pauze een „sensatie"
hebben beleefd, dié niet eens „griezelig" was!
Let op, nou komt mijn petekind op de proppen.
We gingen in de pauze de stallen bekijken.
Het was nogal druk én ineens waren we Paps
kwijt. Ik stond net bij dat snoezige kleine
mormel van een pony. Ik aaide hem (let óp,
menschen, het is een hèm, dat moet je natuur-
lek weten, voor je aan het doopen gaat) —
kreeg op myn beurt een aai van een olifant, die
ernaast stond — toen Paps ineens weer opdook,
mèt Elly Strassburger. Die kent hij op een of
andere manier. Wij praatten over de pony's, over
de moeder van die kleine baby, die Mmny heet
en over de andere pony-baby's. Hansje en Chap-
line, toen ik vroeg: „En hoe heet de kleinste?
„Die heeft nog geen naam," zei Elly Strass-
burger, „en we weten ook geen leuken naam.
Weet jij er een, Jossie?"
Ik had net een jurk met heele nauwe mouwen
aan. Hoe moest ik daar nu zoo gauw een ge-
schikten naam uit schudden? Shakespeare kon
wel zeggen: „What is in a name?", maar ik vind
het iets héél belangrijks. Zoo'n beest zit er ten-
slotte zijn heele leven mee opgescheept I Ik durfde
Over goede
tafelmanieren
Niet in hemdsmouwen aan
tafel gaan! Trek Uw jasje
recht, borstel het af en voel
U prettig! Zoo hóórt het!
y////////////////////////^^^^^^
Niet de mosterd vergeten,
doch met de zeer, zéér fijne
mosterd van Van Rijn Uw
maaltijd geuriger en pikan-
ter maken! Zoo hoort het
óók!
Van RIJN
waar Abram al eeuwen
de mosterd haalt.
deze verantwoording niet op mijn minderjarige
schouders te nemen en vraag allen lezers en
lezeressen van „Cinema en Theater" mij te wil-
len helpen. AU u een leuken naam weet, zendt
u hem dan op een briefkaart, met in den linker-
bovenhoek het motto „Pony" vóór i December
aan de Redactie van „Cinema en Theater ,
Paulus Potterstraat 4, Amsterdam (Z.).
De inzender van den naam, die gekozen wordt,
ontvangt van de Directie, van Circus Mikkenie-
Strassburger een prijs van ƒ 25 — W»(B»g M
paardebeest op een grooten gala-avond officieel
„doopen". Verder zyn er nog twee prijzen be-
schikbaar, elk bestaande uit twee plaatsen voor
het circus — voor namen, die óók erg leuk zijn,
maar die niet gekozen kunnen worden, omdat
er nu eenmaal maar één naamlooze pony is.
Leve het circus 1 Leve de jonggeborene! En
u allemaal veel inspiratie toegewenscht door
Het ideale
Foto materiaal
voor
vakiaau eo
amateur!

RAADSEL-VARIETE
Oplossingen der onderstaande opgaven zende
men — liefst op een briefkaart — uiterlijk
2 December a.s. aan'den „Raadsel-regisseur",
Redactie „Cinema & Theater", Paulus Potter-
straat 4, Amsterdam-Zuid. Op de adresrijde te
vermelden: „Raadselvariété 2 December".
Onder de inzenders van de twee opgaven wor-
den verloot: een hoofdprijs van ƒ 2.50 en vijf
troostprijzen van ƒ I.-7-.
F1LMSTERRA A DSEL.
Wie ziet er kans de juiste voor- en achternamen bij
elkaar te zoeken? Albert Ried, Gisela Wagner, Marina
Krijger, Will Florath, Charlott Haussier, Hilde Serda,
Werner Adina, Christina von Collande, Jane Simson,
Fritz Stock, Julia Holt, Marianne Dohm, Hans Sorbon,
Richard Tilden, Lil Daudert.
mmmgaamt
CABARET-PROGRAMMA
met o.a.
CARLA
De bakende buikipreekiter
DE DRIE ADLERS
Mondhirmonikovirtuojen
ORKEST CALMATO
Dagelijks geopend v.e. 4 uur
OPNIEUW GEËNGAGEERD
De Fascinateur
W I N A N D O
Show van 1000 myiteriei
lederen avond half acht
Zondegimldd. hall drie uur
in volle
glorie
SCHOONHEIDS PRODUCTEN
i
ümuticu
BOGEN RAADSEL.
Van buiten naar binnen woorden in te vullen van de
volgende beteekenis: 1. in bezit zijn, 2. wettig ver-
klaren, 3. reuk verspreiden, 4. tam maken, 5. kappen,
6. zonder getuigen, 7. fiftnopnamen maken, 8. lieden
van adel, 9. begrijpen, 10. ian land komen, II. iedereen,
12. bij herhaling bewegen.
Alle woorden eindigen op en. In den buitensten boog
leest men den naam van een bekende filmactrice.
Gebouw | „Tivoli"
Hoogstraat 72-74. AALTEN
De grootste en best ingerichle zaal
ter pliiatsc.
Voor tooneetgneischappen lage huurprijzen.
Vraagt inllcLtingen en vrije data.
CORRESPONDENTIE ADRES.
J. D. BESKERS AALTEN
Dijkstraat 6i - Telef. 234
_J
Wees
zuinig!
Als U 'n doosje Wybert
heeft bemachtigd, ga er
dan zuinig mee om. De -^
vraag is 200 enorm, dat / /\
U niet zoo regeima- / mmm j
tig als vroeger 9p Uw \, ÜÄy
doosje kunt rekenen. \ /
WYBERT
Wenscht U kennismaking]
en/of correspondentie
(nieuwe vrienden, vriendinnen, leuke]
briefwisseling, conversatie, huwelijk,
enz.) In Uw woonplaats of elders?!
Zendt ons dan Uw naam en adres
(35 cent, postzegels voor antwoord en|
advertentiekosten Insluiten) en U ont-
vangt ons prospectus en Invultormuller.
B ure.
Postbus 277 - AM. C.T.
.CONTACT'
DEK HAAGJ
OPLOSSINGEN VAN 11 NOVEMBER. (No. 44)
TiltHroodsel. Liefdespremière: Hans Söhnker —
Kirsten Heiberg — Rolf Weih. De Dorpsdokter; Anna
Dammann — Paul Hartmann — Viktoria von Ballasko.
De huwelijksreis zonder, man:- Ewald Baiser — Heli
Finkenzeller — Erich Fiedler. Strijders tegen den dood:
Peter Petersen —■ Luis Trenker —Lotte Koch, Zooais
de ouden zongen: Willy Fritsch — Elisabeth Flicken-
schildt — Hannelore Schroth,
Imblraadsel. 1. kanaal, a. briket, 3. aanhef, 4. staart,
5. brandt. — Karin Hardt.
Filmsterraadsel. Gisela Uhlen, Henny Porten, Albert
Florath, Harry Baur, Harald Paulsen, Martf Harell.
PRIJSWINNAARS
Hoofdfrys: mej, V. T. te Amsterdam,
Troostfrijzen: mej. J. V. te 's-Hertogenbosch; mej.
I._M. te, Gouda, G. N. te Utrecht, L. O. te Arnhem,
J, M. S. te 's-Gravenhagt,
^faM
vindt die door
Moeder gebreide
Weertjes wat fijnl
En zorgvuldig gewasschen
gaan ze haast onbeperkt mee.
B R E I WOL
EETS BOEK VAN BELANG i
»Alles
behang"
OFSCHOON speciaal geschreven voor hen
die het Behangersexamen willen doen, be-
vat dit fraaie geïllustreerde boekje tal van
wetenswaardigheden, die ook den reeds
gevestigden vakman belangstelling zullen
inboezemen! Zendt Uw aanvraag omgaand
in! Verspreiding van deze R&D-uitgave
geschiedt kosteloos, alléén aan vakgenooten
en hen die er voor studeeren.
RATH & DOODEHEEFVER
©
. Prinsengracht 730-736 - Amsterdam
Cl HEM A &» THEATER — (nr. 47) 14
f
KARSEMEYER'S
De bekende radio-zanger Lex Karsemeyer
(die overigens in Bach's „Hohe Messe"
evengoed thuU is als -in het repertoire van
een Tito Schipa) heeft een gezonde eerzucht. Eer-
zucht is gezond, zoodra het gesublimeerd wordt
door vermenging met een portie oprecht idealisme.
Lex Karsemeyer is in dien zin idealist, dat hij
groote mogelijkheden aanwezig atht tot ver-
edeling van het muzikale amusement der bur-
gerij. Die veredeling — lang geen kwaad deel
in den hoogtijd van de stereotiepe dai^smuziek-
schouwavooden — is volgens hem te bereiken
door het aanmoedigep van het zelf-doen: het
zelf-zingen en zelf-acteeren inr dezen allerpret-
tigsten vorm van muzikaal vermaak, die operette.
heet
Gelgk het een praktisch idealist betaamt, heeft
Karsemeyer niet gerust, voordat hg zqn these
kon bewezen. Welnu, onlangs was ik getuige
van een manifestatie, welk?, een .„gebeurtenis"
genoemd mag worden als blijk van amateuris-
tische liefde en amateuristisch kunnen voor en
in het zangspel.
Ik bedoel de première van „Avontuur in
Castella", een waarlijk groots „gemonteerde'
operette, gespeeld door de Bussumsche Spelers,
geschreven en geregisseerd door Lex Karsemeyer,
gecomponeerd en gedirigeerd door den componist-
dirigeat-arrangeur Rudolf Karsemeyer, die et
een Bussumsch amateur-kamerorkest voor heeft
samengesteld.
De zaal was uitverkocht. En voor vier vol-
gende voorstellingen was op dat moment de zaal
óók al uitverkocht. Voorstellingen in andere
Gooische plaatsen staan op bet programma.
„Avontuur in Castella" heeft hst Gooi stormder-
hand veroverd en wie daarvoor de schouders op
haalt, weet niet, dat het Gooi op stuk van zwaar-
dere en lichte Jcunst aan „groote wegen" ligt. . . .
Lex Karsemeyer en Rudolf Karsemeyer zijn
zelf in de muziek natuurlijk geen amateurs^ Maar
welke beroepsmusicus heeft in zijn carrière al
niet eens ervaren, dat het uiterst moeilijk is, met
dilettanten tot prestaties van niyeau te komen?
WÖ Nederlanders „loopen" van nature niet erg
elegant, Wft zijn te verlegen om onze zaag-
steminen spontaa? te gebrwlien;. Onze bewegingen,
Voprai op'een- tóoneel^ ä$ei> link»,en onhandig
aap. 0ÖJ» ^eeat J» wat SWSAï «j ortze opvat-
tingen

Verantwoorlelök Hoofdredacteur: Mr. Henrik Schölte. A'ditw veranÄ#^ i^Hul':
N.V. Ned. Uitgever« „Opbouw", A'dam-Z. — Adres van redactie en fd« 1 "'» 1 !»" 6 ,; S*" 1 "?! 95 „« Wartaal bUvboraltbetallng. Prlj» per nummer
^^^^T^t^f^^^ rÄpi^Ä*^ ^kTer^^CoU^e **.. ^.den - P 1083/4.
CINEMA &• THEATER — »iste Jaargang — No. 47 — 19 November 1943
..