GELUKKIG NIEUW JAAR! HAPPY NEW YEAR! - Schotland Digizine

STIRLING BRIDGE, 11 SEPTEMBER 1297 VERVOLG
De raad sloeg het advies van Lundie in de wind met als voornaamste reden dat het
niet wijs zou zijn om de krachten op te delen. Enkele edelen steunden echter het
voorstel van de overloper en een hevige discussie ontvlamde tussen alle edelen.
Op dit moment stond Hugh Cressingham op en verhief zijn stem:
‘Th ere is no point in dragging out this business any longer, and wasting our King’s
revenues for nothing. Let us advance and carry out our duty as we are bound to do.’
‘Het heeft geen zin om deze zaak nog langer uit te stellen en het geld van de koning te
verspillen. Wij doen onze plicht zoals het hoort.’
John de Warenne gaf tegen zijn zin het bevel om met het leger de brug over te
steken en het gevecht aan te gaan met de Schotten.
Het was intussen al halfweg de ochtend en Sir Marmaduke de Th weng was reeds
voor het grote lichaam van het leger opgereden om de noordelijke perimeter rond
het bruggenhoofd veilig te stellen voor de Engelse opmars. Maar zoals Sir Richard
Lundie al eerder had gezegd, bleek de brug inderdaad smal en bood het amper
plaats aan twee ruiters die met de grootste zorg en last zij aan zij konden passeren
naar de overkant.
Een halve kilometer verder, op de hellingen van the Ochil Hills, hadden de Schotten
de Engelsen gadegeslagen toen deze de brug aan het naderen waren. Hun harten
moeten in hun borstkassen opgesprongen zijn van vreugde toen zij zagen dat de
Engelse ruiters van plan waren om de rivier via de houten brug over te steken.
De spanning steeg naarmate meer Engelsen de overtocht deden en de drassige
vlakte vulden.
Maar onder het commando van Andrew de Moray en William Wallace, hield het
11 • JAARGANG 4 • NUMMER 3 • JANUARI 2010
Schotse kamp de discipline en weerstond het de verleiding om blind in de aanval te
gaan zoals zij gedaan hadden in Dunbar in 1296.
Vanaf de top van Abbey Craig overschouwde William Wallace de opmars van de
Engelsen, zorgvuldig het ogenblik uitkiezend dat hij zijn aanval zou inzetten. Als
hij te vroeg zou aanvallen, zouden de Schotten een grotere kans hebben tegen het
kleine deel dat de brug al was overgestoken. Maar het grote deel van de Warenne’s
leger zou dan nog steeds intact zijn, en in een positie om alsnog een tegenaanval
te lanceren tegen de Schotten. Als hij zou wachten tot het hele leger de brug
zou overgestoken zijn, was zijn leger numeriek met 3 tegen 1 in het nadeel en
waarschijnlijk kansloos.
Om 11 uur gaf William Wallace het teken om aan te vallen door één hoornsignaal.
De Schotten die lang en ongedurig op dit moment hadden gewacht, chargeerden
en masse, met hun speren en zwaarden zwaaiend en roepend: ‘On them! On them!
On them!’.
Een detachment liep weg van de hoofdmacht en stevende af op het bruggenhoofd. Zij
hakten zich een weg naar de brug en lieten op deze manier de val helemaal dichtklappen.
Dit veroorzaakte paniek en een stampede op de brug, omdat de Engelsen plots niet
meer vooruit konden op de brug. Achteraan bleven de ruiters aanschuiven en duwen,
ongedurig om zich te kunnen mengen in het strijdgewoel aan de andere kant van het
bruggenhoofd. Velen vielen of sprongen in de rivier en verdronken, voornamelijk
omdat hun zwaar harnas en uitrusting hen naar beneden zogen.
De ridders die trachtten te onsnappen, stuurden hun paarden in een zee van
modder. Zij werden gedood door speren. Overlevenden werden vertrappeld door de
aanstormende Schotten. De kracht en de snelheid waamee de Schotten aanvielen,
had de Engelsen serieus verrast. Al snel waren zij verdreven naar de zuidoostelijke
kant van de weg in de richting van een kronkel in de rivier.