GELUKKIG NIEUW JAAR! HAPPY NEW YEAR! - Schotland Digizine

STIRLING BRIDGE, 11 SEPTEMBER 1297
Stirling, de poort naar het noorden en de sleutel tot deze poort was een smalle
houten brug die over de rivier Th e Forth heen lag. Deze strategisch belangrijke stad
werd beheerst door een kasteel dat was gebouwd op een hoge rots van waarop men
de hele Forth vallei kon aanzien..
10 September 1297, vanop zijn uitkijkpunt in de Ochil Hills, kijkt William Wallace
toe hoe John de Warenne en zijn leger oprukken naar het zuiden in de richting van
Stirling. De Warenne ontmoet er zijn adjunct Sir Richard de Waldegrave.
John de Warenne had een indrukwekkend leger bijeen
gebracht, waarvan 1000 eenheden zware cavalerie en
50.000 infantrie. Het Engelse leger was zonder twijfel
het meest ervaren leger in Europa en het machtigste uit
hun tijd. Zij hadden nog geen nederlaag gekend. Het
moreel was hoog, het vertrouwen in eigen kunnen en
het leiderschap stond buiten enige twijfel. De Engelsen
beschouwden de Schotten een bende amateurs. Reden
hiervoor was de zwakke prestatie en een totaal gebrek aan
discipline van de Schotten in de slag van Dunbar een paar
jaar voordien. De Schotse leiders waren het oneens en de
steun van de nobelen ontbrak volledig. Vele Schotse nobelen waren ook vleugellam
gemaakt: ze dienden ofwel onder Edward I in Vlaanderen of zij waren opgesloten
in een Londense kerker.
In tegenstelling tot de Engelsen had William Wallace maar 10.000 mannen ter
beschikking, aangevuld met 6.000 manschappen van Andrew de Moray. De Schotse
cavalerie bestond uit amper 150 paarden. Het voetvolk was licht bewapend, slecht
getraind en ondervoed. Maar zij maakten hun gebrek aan ervaring goed door
hun motivatie en patriotisme. Zij waren die dag liever bereid om te vechten en te
sterven dan nog één enkele dag de Engelse tirannie te verdragen.
9 • JAARGANG 4 • NUMMER 3 • JANUARI 2010
William Wallace besloot om positie in te nemen aan de overkant van de Forth
rivier, gebruik makend van de hoger gelegen grond op de fl anken van de Ochil
Hills. Aldus forceerde hij de Engelsen om heuvelopwaarts te moeten vechten. Maar
vooraleer het zover zou komen had John de Warenne de taak om zijn leger over
de houten brug te loodsen. De oversteekplaatsen nabij Cambuskenneth Abbey (de
abdij) en Kildean waren enkel doorwaadbaar bij laagtij.
Maar de brug was smal en het verplichtte de ruiters om maximaal met 3 paarden
naast elkaar over te steken. Aan de overkant van de brug
wachtte nog meer ellende. De berijdbare weg was niet veel
breder dan de breedte van de brug; de grond eromheen was
te zacht en te drassig om zware cavalerie te kunnen dragen.
En eenmaal over de brug betekende dat de ridders geen
snelle ontsnappingsmogelijkheid hadden op dit terrein.
Maar de Engelsen voelden zich op alle vlakken superieur
en onaantastbaar gezien hun reputatie en victories. Wat
zouden die paar boerse Schotten hen kunnen maken?
Twee, drie dagen vroeger - Enkele van de Schotse nobelen
(o.a. James the Steward en de graaf van Lennox) sloten
aan bij John de Warenne op zijn tocht naar Stirling. De nobelen boden aan om
te onderhandelen met de Schotten om onnodig bloedvergieten te voorkomen.
Op 10 september keerden de nobelen terug naar de Warenne met de boodschap
dat Wallace weigerde om zich over te geven. Als bewijs van hun trouw stelden de
nobelen 60 manschappen ter beschikking van de Engelsen.
In de ochtenduren van 11 september keerden Th e Steward en Lennox plichtsbewust
terug naar het Engelse kamp, doch met amper een fractie van de mensen die zij
beloofd hadden. Hun verhaal was dat er weinige “rebellen” konden overgehaald
worden om aan hun zijde te vechten tegen hun landgenoten.