ieding - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

■ 

HUIDZIEKTE ? 

WAAROM 

LANGER LUDEN? 

Krabben en wrijven maakt 't jeuken erger. 

Ge beschadigt de huid en kunt's nachts 

niet slapen. Koop een flacon D.D.D- De 

eerste druppels doen de Jeuk reeds be- 

daren en bezorgen U een rüstigen slaap. 

D.D.D. brengt altijd verlichting, omdat 

het diep in de poriën dringt en daar 

de zlekteklwnen doodt Het is geen vet- 

tige zalf, maar een heldere vloeistof. 

Ekzeem, uitslag en andere huidaan- 

doeningen wijken spoedig voor D.D.D. 

Koop nog heden een flacon van f 0.75 

of f2.50 bij Uw Apoth. of Drog. B-5 

DD.D GENEESMIDDEL 

TEGEN HUIDAANDOENINGEN 

Zij waren eindelijk alleen 

in hun eigen nestje. „Lieve- 

ling," fluisterde het jonge 

vrouwtje, ,,ik moet je een 

vreeselij ke bekentenis doen 

— ik kan niet koken." 

„Maak je maar niets be- 

zorgd, liefste," zei hij. „Ik 

moet j-e ook een bekentenis 

doen. Ik ben dichter en er 

zal niets te koken zijn !" 

„Och, arme man, je zult 

wel doornat zijn," beklaagde 

de oude juffrouw een jon- 

geman, die met levensge- 

vaar haar schoothondje uit 

een wak in het ijs had gered. 

„Ja, je moet nat zijn tot 

op je huid," vervolgde de 

dankbare. „Hier heb je een 

paar pepermuntjes; die zul- 

len je wat verwarmen!" 

Regisseur: „Maar m'n 

goeie man, deze scène speelt 

aan de Noordpool. Je moet 

een bontjas aanhebben." 

Adetir: „Ik heb geen 

bontjas, maar ik heb een 

jaeger borstrok aangetrokken 

en een wollen vest.." 

„Kijk eens hier, jonge- 

dame," zei de vader op een 

toon van gezag tegen zijn 

dochter, „dat jongemensch, 

waarmee jij uitgaat, bevalt 

mij niet." 

„Och, ouwe heer," was het 

antwoord, „maak u niet be- 

zorgd. Hij kan u ook niet 

uitstaan !" 

ZUIVERHEIDSWAARBORG F 

ZUIVERHE1DSWAARBORG F 

ZUÄÎEÄWÄRl 

ZU^ÄEftwMR 



^_-_^__-a- 

SCHOONMAKEN 

en BESCHERMEN 

• dat is wat de huid 

noodig heeft en dat 

is wat de beide 

Pond's Creams doen 

VERZORGT 

UW TEINT 

PON 

TER KENNISMAKING ontvangt U 2 

tubetjes Pond's Cold en Vanishing 

Cream na inzending van 10 et. porti aan 

POND'S EXTRACT Co.,- Afd. 1 

82 AMSTERDAM. 

„Klaas, ik geloof, dat mijnheer vanmorgen een 

beetje in den tuin heeft gewerkt." 

„O, dat is niks, mevrouw, dat maak ik wel weer 

in orde." 

10.000 

10.000 

I«00 

IäOO 

icpoo 

10.000 

10.000 

ZUIVERHEIDSWAARBORG 




Een zachte, gezonde, gezuiverde huid is 

een eerste voorwaarde voor een frissche, 

bekoorlijke teint. 

Veel van het stof dat de huid opvangt | 

dringt zoo diep in, dat water en zeep het 

niet kunnen losmaken. Maar Pond's Cold 

Cream dringt in de porièn en brengt met 

haar balsemieke olièn alle stof- en poeder- 

resten aan de oppervlakte. Voor reiniging 

van de huid - Pond's Cold Cream. 

Voor bescherming tegen weer en wind - 

Pond's Vanishing Cream, de ontvette cream 

die een ideale basis vormt voor poeder. 

Regelmatig gebruik van de beide Pond's 

Creams is het ééne noodige voor een frissche. 

10.000 

10.000 

10.000| 

10.000 

10.000 

10.0001 

10.000 

10.000 

VANISHING EN 

COLD CREAM 

Khine jongen (geheel op den achtergrond ge- 

schoven, sinds het jongere broertje is gekomen): 

„Pa"ps, schieten de menschen nooit op ooievaars?" 

Vader: „Eh - nee, jongen." 

„Waarom niet?" 





10.000 

10.000 

O 

O 

00 

0.000 

10.000 

10.000 

DE MAN, DIE TEN EINDE 

RAAD WAS 

DOOR D'ALVAREZ 

ONS EER5TE COMPLETE VERHAAL 

Jenkins, de bekende detective, 

haalde een stapeltje bankbiljetten 

uit .den brief, die hem door een 

dankbaren cliënt was gezonden, en borg 

ze zorgvuldig in zijn portefeuille. 

Dat is gemakkelijk verdiend, jonge- 

man," zei hij lachend tegen zijn eersten 

assistent Craft, die tegenover hem aan 

het groote bureau zat. 

Ja," antwoordde deze nadenkend. 

„We hebben er bij elkaar nog met 

eens een week werk voor gedaan. 

„Neen," bekgnde Jenkins, „en we 

zouden ons geld nog gemakkelijker ver- 

dienen, indien onze cliënten hun aange- 

legenheden maar wat duidelijker en min- 

der omslachtig wisten uiteen te zetten. 

Maar d^t doen ze nooit. Gewoonlijk 

vergeten ze de belangrijkste feiten. Ze 

bekijken de zaken steeds slechts van 

hun eigen standpunt, en maken het 

op die manier voor ons nog moeilijker, 

dan wanneer we alles zélf moesten uit- 

zoeken. Dit waä ook het geval..." 

Jenkins zweeg abrupt. Er werd ge- 

klopt en een lid van zijn staf, een 

jongeman van een jaar of vijf en twin- 

tig, trad binnen. 

' „Mijnheer Jenkins," 'begon hij, „er 

is een heer beneden, die u persoonlijk 

wenscht te spreken. Ik heb reeds ge- 

probeerd uit hem te krijgen waar hij 

voor kwam, teneinde te weten of het 

wel belangrijk genoeg was om er u 

mee lastig te vallen, maar ik begrijp 

niets van* hetgeen hij vertelt. Hij schijnt 

zelf niet goed te weten, wat er eigenlijk 

aan de hand is. Kunt u hem even te 

woord staan? Er is niemand anders in 

de wachtkamer en ..." 

„Laat hem maar binnenkomen, 

Bridge," zei de detective opgewekt. „We 

zullen wel uit hem zien te krijgen wat 

hij wil." , , J 

Eenige oogenblikken later keerde de 

jongeman terug met een heer, die blijk- 

baar erg opgewonden was en zich, als 

was hij vreeselijk vermoeid, zwaar en 

zuchtend in den stoel liet vallen, dien 

Craft voor hem had bijgeschoven. 

„Mijnheer Jenkins," begon hij direct, 

„ik kom voor een hopeloos geval." _ 

„Dat zou ik niet zoo gauw zeggen, 

antwoordde de detective lachend. „We 

zijn er vaak in geslaagd, onzen cliënten 

in zeer moeilijke omstandigheden van 

dienst te zijn en..." M 

„Maar mij kunt u niet helpen, kwam 

het sombere antwoord. „Ik heb mijn 

eigen graf gegraven, en ik zak er 

lederen dag om zoo te zeggen dieper 

in. Ik heb gevraagd om hetgeen ik knjg 

RCIST NOOIT PER TREIN. 

' P«r f 3000.— bU overiyden ) 

. f 10000.- bü invaliditeit \ 

l f 3000.- by fed. invaliditeit ) 

RISICO OAAT DIRECT INf 

en ik zal maar blij zijn, als het eind 

er eenmaal is." 

„Vertel ons liever, wat er aan de 

hand is, mijnheer...?" zei Jenkins. 

De bezoeker streek met zijn hand 

over zijn voorhoofd als wilde hij de 

akelige, naargeestige gedachten, die er 

achter huisden, verdrijven. Toen scheen 

hij zich te vermannen en begon: „Mijn 

naam is Jim Hammer. Ik en Bill Bull 

hadden samen een olieveld in Texas en 

we maakten tamelijk goede zaken. Ik 

heb BUI mijn leven lang gekend. We 

hebben samen schoolgegaan en 

ofschoon hij soms verduveld ruw kon 

zijn _ af en toe kreeg hij om het 

minste of-geringste een soort woede- 

bevlieging — slaagden we er toch in, 

goede vrienden te blijven. Voor een 

groot deel is dit wel te danken geweest 

'aan zijn zuster Norma. Hoe het ook 

zij, toen hij naar me toekwam met 

het plan voor dat olieveld, was ik 

van meening, dat het een goede kans 

was om gauw en gemakkelijk geld te 

verdienen, en ging ik met hem in zee. 

Olie is nogal riskant," merkte 

Jenkins op. „Op welke wijze bent u 

gelukkig geweest?" 

„Op de beste wijze," verklaarde Jim 

Hammer openhartig. „We boorden om 

zoo te zeggen lederen dag nieuwe bron- 

-/ - ■. .- 

Hlllllll Illlllllll Illllllll Illllllllill IIIIIHmilIlM" 

„minheer Jenkins,- begon fImliammerdirect. 

Ik kom voor een hopeloos geval.' 

" Dat moet u niet zoo éauw zeegen," ant- 

woordde de detective lachend. „We zVn er al 

zoo vaak In geslaagd, onzen c linten In zeer 

maelWke omstandigheden van dienst te zün 

^ Maar mV kunt u niet helpen," kwam hel 

sombere anlajoord. „Ik heb mvn eigen grai 

äeäraven en Ik zak er lederen dag om zoo te 

zeggen dieper In. Ik heb gevraagd om hetgeen 

Ik krVg en ik zal blv zUn, als het eind er een- 

maal Is . , . ." 

uiiimiiiiuiiiii iiiimiiiiiiiii i" iiiiMimi« uiiiiimiuiiiiii 

PieneHe en ..., Vierteile Foto Godfried de Groot 

nen aan, zoodat we na verloop van 

eenige jaren heel wat meer bezaten 

dan we ooit hadden durven denken. 

Toen kreeg Bill er genoeg van en wilde 

de zaak- verkoopen. Ik voor mij voelde 

daar echter niets voor, omdat ik van 

meening was, dat de eigenlijke bom 

nog komen moest. Ik had echter geen 

zin, zijn helft over te nemen, en daarom 

trokken we een lijn van het Oosten 

naar het Westen en Bill vertrok naar 

New-York om te zien, wat hij bereiken 

kon Hij kwam in contact met een 

maatschappij, die de streek waarin onze 

bezitting lag, kende en het schijnt dat 

ze maar wat graag den boel wilden 

overnemen, want op een goeden dag 

kreeg ik een telegram van Bill. Hij 

seinde: „Kies wat je hebben wilt, Noord 

of Zuid. Ik verkoop het andere deel. 

— Ik telegrafeerde terug: „Ik kies 

het Zuiden." Waarop Bill seinde: 

' Accoord. Heb het Noorden verkocht. 

Nou, dus dat was in orde," merkte 

Jenkins op. „Het lijkt mij een even 

vlugge als eerlijke manier van zaken 

doen..." . . . 

Jim Hammer scheen ineen te krim- 

pen bij deze woorden. 

„Eerlijk was het juist, met 1 kreunde 

TRAM. AUTOBUS. ENZ. zonder onze populaire A.O.-POLIS 

Jaarpremie slechts/2.50 | |||EUWE HAVBANK 

OoT' 50 I Postairo No. 19154 SCHIEDAM 

•> — 

'"■,;■ 

F

hij bijna. „Bill was namelijk nog geen 

drie dagen weg of ik ontdekte in het 

Zuidelijk gedeelte nieuwe olie. Uhebt 

natuurlijk geen tijd om naar een lang 

verhaal te luisteren, heeren, en mis- 

schien hebt u ook geen verstand van 

olie ' Er zijn meer menschen, die er 

geen verstand van hebben. Daarom zal 

Sc kort zijn. In den korten tijd, dat 

Bill weg was, was het Zuidelijk gedeelte 

zeker drie keer zooveel waard geworden 

als vóór zijn vertrek. En toen hij mij 

de keus liet, repte ik daar met geen 

woord van en was gemeen genoeg om 

het Zuidelijke deel te kiezen. Ik ver- 

kocht het direct aan een combinatie 

van prospectors, die op zoek naar olie- 

velden, in de buurt vertoefden, ver- 

dween met mijn geld naar San Fran- 

cisco en ging vandaar naar Honoloeloe. 

Niet erg eerlijk," critiseerde Jenkins, 

„maar enfin, jullie Amerikanen zijn nu 

eenmaal niet voor je gezondheid in 

zaken, nietwaar? Doch als u er zich 

nu zorgen over maakt, waarom schnjtt 

u uw vriend dan niet eenvoudig en 

probeert een overeenkomst met hem 

te, treffen ?" 

Tim Hammer kreunde opmeuw, en 

haalde een dikken bundel telegrammen 

uit zijn zak. 

„Daar hoef ik bij hem met mee aan 

te komen," zei hij somber. „Hij is 

nu mijn vijand geworden en ik vertel 

„IK KON DE VETWCmMPJES^ 

OEWOON WEOVEOEN". 

Er is een nieuwe, afdoendebehandclingvan 

vetwormpjes. Ze kunnen volkomen verwijderd 

worden ronder pijnlijk uitpersen en londer 

ontsierende vlekken na te laten. Deze dame 

probeerde de nieuwe methode; leest eens, 

wat «ö ervan zegt: 

Jk had emen last van vetwormp/es opmüi. 

kin. twee heele gtoote en een massa kleine. 

glas beet water en ik was ovetgelukkVtoen 

% o^ dat ik ze alle met een ruwen handdoek 

gewoon kon wegvegen. Nu heb ik geen enkel 

vetwormpje meer in myn gezicht. 

U mengt slechts een theelepel Rad»* in 

een fflas goed warm water, en behandelt 

de aangetast« plekken hiermee gedurende 

eenige minuten. Droog dan af met een ruwen 

handdoek en de vetwormpjes worden ge- 

woon wcirireveegd. Gebruik luema een goede 

cóW crelm. Zprg dan dat de vetwormpjes 

voorgoed wegblijven, door steeds wanneer 

ONBEKENDE FEITEN VAN BEKENDE FILMSTERREN 

UJlst u. dat Mailene Dietrich ooh een 

rol In „De Blauwe Enäel" [speelde? 

Wat een vraag, zult u zeggen. Mar- 

iene Dietrich maakte immers juist 

naam in de Emil Jannings-film 

,,De blauwe Engel", waarvan het ûcces 

broederlijk gedeeld werd tusschen den groo- 

ten Emil en de mooie Mariene. Zeer juist; 

maar toch schijnt men dit feit niet overal 

geconstateerd te hebben, want ik ■ las on- 

langs een aankondiging van een filmmaat- 

schappij, die schreef, dat Marlene Dietrich 

zich wereldvermaardheid schiep in „Ma- 

rokko". Zoodat ik gevoeglijk haar rol van 

Lola in ,,De blauwe Engel" onder de onbe- 

kende feiten mag rangschikken! 

Marlene Dietrich is den 2 7sten October 

1902 te Berlijn geboren. Zij had een zor- 

genloozc jeugd. Nadat zij het lyceum en de 

Frauenschule doorloopen had, ging haar 

liefste wensch in vervulling: zij mocht de 

beroemde Reinhardtschule bezoeken. Haar 

vader was officier en werd herhaaldelijk 

overgeplaatst, zoodat de kleine Mariene het 

grootste gedeelte van haar Reinhardttooneel- 

school-pcriode in Berlijnsche pensions door- 

bracht en daardoor de noodige levenswijs- 

heid opdeed, die haar later in verschillende 

films zoo te pas zou komen. Ook speelde 

zij dolgraag viool en ze was een zeer begaafde 

leerlinge, doch een spierontsteking aan haar 

rechterpols maakte voorgoed een einde aan 

haar muzikale studies. Meer geluk had zij 

met haar tooneelgaven. In 1922 sloot zij 

haar eerste toóneelcontract met de directie 

van het Deutsches Theater te' Berlijn. Haar 

debuut in dezen schouwburg was wel zeer 

eigenaardig. Op zekeren dag ontving zij des 

namiddags om vijf uur een boodschap, dat 

zij.nog dienzelfden avond een klein rolletje 

moest vervullen in ,,Der grosse Bariton", 

waarin Albert Bassermann de hoofdrol ver- 

vulde. De première liep goed van stapel. 

Mariene had hierdoor zoo'n succes, dat haar 

toen tal van grootere rollen werden aange- 

boden. Haar eerste contact met de filmkunst 

kreeg zij eveneens op een zeer eigenaardige 

manier; ze trad namelijk begin 1923, om 

nauwkeurig te zijn, in de Meimaand, met 

den hulpregisseur Rudolf Sieber in het hu- 

welijk. Haar echtgenoot was aan de May- 

film verbonden en het logische gevolg was 

dan ook, datMarlene bij dezen productieleider 

haar filmdebuut maakte. Het was in de rol- 

prent „Tragödie der Liebe", opgenomen on- 

der regie van Joe May. Werkelijke film- 

successen waren echter nog niet voor haar 

weggelegd; theater bleef voorloopig nog de 

hoofdzaak. In 1923, pas getrouwd, sloot zij 

een contract met de bekende theater-directie 

Barnowsky, waar zij vooral in „Rubikon" 

veel succes oogstte. Daarna volgde Meinhard 

en Bernauer sn nog vele bekende andere di- 

recties. Langer dan een jaar hield de ruste- 

looze Mariene het blijkbaar riergens uit. In- 

tusschen filmde zij nog in verschillende films, 

over het algemeen kleine onbeduidende rol- 

len, b.v. in de films „So sind die Männer", 

„Der Mensch am Wege", „Der Sprung ins 

Leben", „Ich küsse Ihre Hand, Madame", 

in de laatste film als partner van den aan- 

gebeden Harry Liedtke, (die het tusschen 

u>. pe haakjes binnenkort ten tweeden male 

mot een sprekende film zal gaan probeeren.) 

DOOR ERIC WINTER 

MARLENE 

Maar hoewel het met de filmkunst niet bijs- 

ter lukken wilde, op de planken oogstte zij 

menig mooi succes, o.a. ook in het hier te 

lande gespeelde „Broadway". In de weinige 

vrije oogenblikken wijdde zij zich geheel aan 

de opvoeding van haar dochter en aan haar 

grootste liefhebberij: het kleuren van An- 

sichtskaarten. Zij, die de Lola-figuur in „De 

blauwe Engel" van haar gezien en onge- 

twijfeld bewonderd hebben, zullen zich Mar- 

iene met een groote dochter haast niet kun- 

nen voorstellen. 

Marlene Dietrich zou zeker een onbedui- 

dende filmster gebleven zijn, indien er niet 

een regisseur Joseph von Sternberg bestond. 

Deze regisseur is een zonderlinge man, die 

zich kleedt als een clown, maar een kijk op 

filmtalenten heeft, die bewondering af- 

dwingt. Hij was de eerste, die in Amerika 

een behoorlijke film met Emil Jannings 

draaide; in Europa aangekomen was hij het, 

diè Mariene Dietrich's talent op de juiste 

manier wist naär voren te brengen. Laten 

we het hem daarom vergeven, dat hij haar 

IMIAIRLEINIIE DDETÔCH, 

die door haar van leven en overtuigd spel tintelende uitbeelding in „De Blauwe Enger' 

haar eersten* roem in filmland oogstte. 

- 6 - 

Marlene's gezicht en handen. 

mee naar Amerika nam en er voor zorgde, 

dat zij reeds een maand na haar aankomst in 

een typisch Amerikaansch schandaaltje ge- 

wikkeld was, hetgeen intusschen haar popu- 

lariteit in de Nieuwe Wereld thans ten 

goede komt. Of het haar aan den overkant 

van den grooten vijver bevalt? Drukken we 

ecnige gedeelten aj^ ^brief. dien zij 

, t- - - 

Peinze 

dens het verfilmen van „Marokko" geschreven 

heeft. Zij schrijft: 

Daar zit ik nu in Mexico, en natuurlijk 

juist daar. waar het het heetst is. en begin 

maar telkens opnieuw een gevecht met de 

gruwelijke temperatuur met behulp van sin?asappej- 

en citroensap, dat mij door een 

r czwarten neger gebracht wordt. Ja. ik heb 

' .er een neger tot bediende; exotisch, met? 

>oms brengt hij me Museal, dat is de Mexicaansebe 

volksdrank, die ongeveer als absinth 

smaakt. Nee. geef mij maar kwast! 

Werkelijk, het is hier zoo heet. dat het bijna 

niet uit te houden is. Wij draaien op het 

oogenblik de buitenopnamen voor ..Marokko", 

naar den roman „Amy Jolly van 

Benno Vigny, en komen eiken morgen met 

den auto hierheen, om eiken avond weer 

naar Hollywood terug te gaan. San Fernando 

ligt namelijk aan de grens Mexico- 

Amerika, en het is maar ongeveer een uur 

rijden. Het dal, waar wij werken en waar 

het op het oogenblik van vreemdclingcnlegionnaires 

en Arabieren wemelt, heet Imperial 

Valley. De natuur is er prachtig — 

palmen en zoo, echt een tropische plantengroei. 

Maar — 110 graden Fahrenheit! ik 

hoop, dat we hier gauw klaar zijn; ik kan 

echt verlangen naar de meer normale temperatuur 

van Hollywood. 

Eenige dagen geleden was ik bij de opnamen 

niet noodig. Wij zijn toen n aa [ Tia 

nd over een nieuwe creatie, 

rante toe. werken zonder ophouden ..... 

Zoover Mariene, die thans wederom in 

haar nieuwste film successen oogst. Zij is 

het beste bewijs, dat slechts een goede regisseur 

in staat is ware filmtalenten te ontdekken, 

want anders speelde Mariene thans nog 

bijrolletjes in operettefilms. 

Juana gegaan, een zeer interessante Mexicaansche 

stad. Ze houden daar nog stierengevechten 

in een mooie oude arena, maar 

jammer genoeg was het niet het geschikte 

seizoen. Wij zijn toen maar naar de rennen 

gegaan op de beroemde renbaan met het even 

zoo beroemde casino. In Tia Juana ziet men 

om het andere huis een bar of een speelhol. 

De bezitters van de speelholen, meest Japanners, 

wachten je met dobbelsteenen op. 

Behalve dezen eenen vrijen dag heb ik het 

verschrikkelijk druk. en ook alle anderen, 

van Von Sternberg af tot de kleinste figu- 

Links; JOSEPH VON STERNBERG. 

— 7

(Veivolè van paèina 5] 

zelf. „Ik verzeker u," zei hij, „dat 

degeen, die namens ons naar mijnheer 

Bill Bull gaat, geen revolver bij zich 

zal hebben en dat hij er ook geen 

noodig zal hebben. — Waar kunnen 

we u bereiken en wat wilt u Bill Bull 

aanbieden?'" 

„Ik heb kamer 556 in het Victoria- 

Hotel," antwoordde Jim Hammer, „en 

ik ben bereid Noord en Zuid bij elkaar 

te doen en eerlijk de opbrengst er 

van met Bill te deelen, zooals ik direct 

had móeten doen, en als hij daar niet 

mee tevreden is, kan hij méér krijgen. 

Hij kan alles krijgen, als hij het wil. 

Sn jullie ook, als jfe me uit de penarie 

helpt, maar daar zullen jullie w'el geen 

kans toe ..." 

„Goedendag, mijnheer Hammer," viel 

Jenkins hem in de rede. Hij stond op 

en ging naar de deur, die hij voor zijn 

bezoeker openhield. „Gaat u nu maar 

naar uw hotel en laat u de rest maar 

aan ons over..." 

Mijnheer Hammer keek sip, maar 

volgde den detective toch naar de deur. 

Hij ging echter niet naar buiten, maar 

wendde zich eensklaps om en zei tegen 

Craft, die al dien tijd zwijgend had 

toegehoord: „Jongeman, kijk eens even 

of hij niet in de gang is. Hij zit me 

nu, volgens zijn telegram, dicht op de 

hielen en ik ontmoet hem liever niet..." 

Craft lachte en begeleidde het zenuw- 

achtige mannetje naar de lift, waarna 

hij hem aan de zorgen van den portier 

toevertrouwde, die een taxi voor hem 

bestelde. Het laatste wat Craft van 

hem zag, was dat hij zich in de portiers- 

■ loge achter een kastje verborg, waar 

hij bleef wachten tot een taxi was 

gekomen. 

„Nou, dat lijkt me wel iets voor jou. 

Foto Godfried de Groot 

Two© J©!ui'gjliG'ainift-ft®®ini(S®Dsp®0®irSi 

n.l. Ank van der Moer en Willem Kan, die binnenkort hun eind-examen Tooneelschool 

hopen te doen. Men ziet hen in een één-acter van Musset: „Men kan toch niet aan 

alles denken". 

. — 8 - 

Craft," zei Jenkins, toen zjjn eerste 

assistent weer. binnenkwam. 

„Dat geloof ik ook," antwoordde 

deze. „Ik zou wel eens met mijnheer 

Bill Bull kennis willen maken..." 

„Je hebt mijn zegen, jongeman," 

lachte Jenkins. „Tot ziens ..." 

Craft had zich reeds meer dan 

twintig minuten in de hall van het 

Victoria-Hotel zitten vervelen, toen de 

man eindelijk kwam. Hij was groot, 

glad geschoren en had heel kleine 

oogen. Zijn costuum was van donker- 

grijze stof, zijn das van een niet te 

beschrijven kleur en hij droeg een over- 

hemd met groote, blauwe ruiten, én- 

lichtgele schoenen. Hij werd door een 

piccolo naar Craft toegebracht. 

„Dit is de heer, die naar mijnheer 

Bill Bull vroeg," zei de jongen in 

uniform, op Craft doelend en verdween 

toen, na eerst zijn fooitje in ontvangst 

te hebben genomen. 

De groote man keek in letterlijken 

zin op Craft neer, hoewel deze was 

opgestaan. 

„Is u mijnheer Bill Bull?" vroeg de 

laatste. 

„Dat geloof ik niet," was het eigen- 

aardige antwoord. 

„Mag ik dan vragen... ?" begon 

Craft. 

„Ik geloof -niet, dat het kwaad kan, 

als u wat vräägt," kwam het antwoord. 

„Laten we hier even gaan zitten." 

De man schoof een stoel bij en zei, 

toen hij zat: „Mijnheer Buil voelde 

. zich vandaag niet erg goed. Ik ben 

zijn reisgenoot — beter gezegd zijn 

secretaris. — Wat wenscht u van hem?" 

„Ik ben bang, dat de aangelegen- 

heid, waar ik voor kom, van strikt 

persoonlijken aard is," antwoordde 

Craft. 

De ander streek een lucifer aan en 

hield dien tegen een bundel .bruine 

bladeren, die hij waarschijnlijk als een 

sigaar beschouwde. 

„Mijn naam is Fuchs, John. Fuchs," 

zei hij toen. „In de Vereenigde Staten 

heb ik als detective een erkende repu- 

tatie, ofschoon hier nog nooit iemand 

van mij zal hebben gehoord. Ik ben 

aan een bekend detective-bureau ver- 

bonden geweest, maar nu werk ik voor 

mezelf. Ik zorg nu voor mijnheer Buil, 

begrijpt u?" 

„Heeft hij uw zorgen dan noodig?" 

„Ja en neen," was het diplomatieke 

antwoord. „Nauwkeurig kan ik u daar- 

op niet antwoorden. Hij is erg sterk 

en pootig," vervolgde hij, met een 

geringschattenden blik op Craft. „Als 

je moeilijkheden hebt, kun je hem 

beter vóór, dan tegen je hebben, begrijp 

je? Het is een goeie kerel, maar als 

hij kwaad is, brrr! Veel te gauw met 

zijn revolver voor dit land, begrijpt u?" 

„Dat zou hem wel eens duur te 

staan kunnen komen." 

„Zeker," gaf de ander toe, „maar 

daar schijnt hij niet om te geven. Ik 

reis nu al twee jaar met hem en mijn 

streven is altijd geweest hem en den 

man, dien hij zoekt, gescheiden te 

houden. Ik heb alles gedaan wat ik 

kon om Buil naar reden te doen 

luisteren. Ik heb twee keer zijn revol- 

ver weggenomen, maar hij heeft ze 

twee keer bij me gevonden en ik was 

[Veivolè op paèina 12} 

ADRIENNE ALLEN 

(FOTO B.I.P.-UPA)

' ï '' 

RHEUM ATIEK, ilr^^^^-r TOO A ï 

THANS KUNT U AANTREKKELIJK ZIJN 

DOOR GEBRUIK TE MAKEN VAN 

HET EENIGE PREPARAAT, 

DAT CRÈME EN POEDER VERVANGT. 

HIM-E1VITHOUSIASTEN 

L. A. C. L. ie NIJiMEGEN. Heé beste 

is, dat U Lilian Harvey eersé een briefje 

schrijfé. Haar adres is Ahorn ;AIIee 16, 

Berlijn. Oméreni Greéa Garbo zijn we het 

nie£ me£ U eens; ze was voor deze roi 

uiéersé geschiké. 

A. V. ée WOERDEN. Wendf U ioi den 

heer De Hoop, directeur Munifilm, Hemony- 

laan, Amsterdam. 

A. B. £e 's-GRAVENHAGE. Ina v.r, 

Elben is geen bekende filmster, haar eenige 

belangrijke rol was in „Tusschen veertien 

en zeventien". Zij is nog niet voor de 

sprekendefilm opgetreden. Haar adres is 

Lichtensteinstrasse 7, Weenen. Indien U 

haar schrijft en een antwoordcoupon insluit, 

zal zij U zeker antwoorden. 

W. v. O. te 's-GRAVENHAGE. Hef 

adres van Richard Tauber is Hotel Adlon, 

Berlijn. We nemen aan, dat U met het 

woordje „geweest" bedoelt „opgetreden". 

Bij Frits Hirsch in twee operettes. Hij. is 

gescheiden. 

— 10 - 

Kuvit.nxoo'! ikzi(Mli(,tinillatj,,rp,lPn 

tot kkiircn lu>i.t. \\ at zou je dun wel moeten 

doen ••ils ik e

I 

[üervolé van patina S) 

verplicht, ze terug te geven of hij was 

er zonder mij op uitgetrokken en dan 

zou de ellende niet te overzien zijn 

geweest. Ik heb het wapen met losse 

patronen willen laden, maar dat baatte 

ook al met. Hij probeert zijn revolver 

lederen morgen, waar "hij ook is, om 

zich te overtuigen, dat hij het schieten 

niet verleert en dat zijn wapen in orde 

is. Het is niet iemand, dien je gemak- 

kehjk voor den gek kunt houden." 

„Wat ik er zoo van hoor, lijkt het 

me een onaangenaam type," zei Craft 

„Ik veronderstel, dat u wel begrijpt, 

wat het doel van mijn komst is, mijn- 

heer Fuchs ?" 

De aangesprokene rookte eenige 

oogenbkkken zwijgend voort. Toen zei 

hij: „Ik denk, dat je van Jim Ham- 

mer komt?" 

„Ja, dat is zoo," gaf Craft toe. 

„Hoor eens, mijnheer Fuchs, kunt u 

uw cliënt niet tot reden brengen? Wij 

zouden ze zoo graag bij elkaar willen 

brengen." 

„Als we dat deden, zou er bloed 

vloeien," zei de ander vol overtuiging 

„Onzin!" riep Craft uit. „Mijnheer 

Hammer is het beu, de heele wereld 

doorgejaagd te worden. Hij verlangt 

naar een vriendschappelijke regeling." 

„Ik kan begrijpen, dat iedereen het 

gauw beu is om iemand als Bill Bull 

op zijn hielen te hebben, maar ik weet 

met, wat ik er aan doen kan." 

„Hij verlangt naar een vriendschap- 

pelijke regeling," herhaalde Craft. „Er 

is iets gebeurd, toen ze als compagnons 

uit elkaar gingen; mijnheer Hammer 

is bereid dit toe te geven en hij wil 

net in orde maken overeenkomstig de 

uitspraak van een derde, dien u of 

mijnheer Buil kan benoemen. Meer kan 

hij ook met doen. U weet net zoo 

goed al3 ik, dat al dat gepraat over 

schieten en wraak uit den tijd is. 

U moet daarom maken, dat uw cliënt 

zijn verstand gaat gebruiken; dan kun- 

CLOFF EDWARDS, 

ne »T Wij hen bi J elkaar brengen." 

Mijnheer Fuchs blies een dikke rook- 

wolk uit. 

„Ik maak niet graag kennis met de 

gevangenis," zei hij toen. „Er bestaat 

zooiets als dood door schuld." 

„Breng mij dan eens met uw cliënt 

in contact," opperde Craft. „Laat ik 

eens kijken, wat ik bij hem bereiken 

kan. 

„Loop niet in je ongeluk, jong- 

mensch,' raadde mijnheer Fuchs. „In- 

dien Hammer hier ergens in de buurt 

is, laat hij dan zoo gauw mogelijk 

maken dat hij wegkomt. Ik zal open 

kaart met je spelen. Ik wil mijn baantje 

houden en ik wil ook Bill Buil voor 

de galg behoeden, en de eenige manier 

waarop ik dat kan bereiken is, Jim' 

Hammer steeds op de hielen te zitten 

maar deksels goed op te passen, dat 

die twee elkaar niet ontmoeten." 

„U is dus absoluut overtuigd, dat 

Bull met naar reden zal luisteren?" 

„Dat is zoo zeker als tweemaal twee 

vier is," verklaarde Fuchs enthousiast 

„Met geld bereik je bij Buil niets. Hij 

heeft immers al genoeg geld. Hij wil 

Hammer hebben en dat is nu zijn eenige 

ambitie in het leven." 

Nadenkend stond Craft op. 

„Hebt u er iets op tegen, mij aan 

mijnheer Buil voor te stellen?" vroeg 

Mj, „opdat ik de bedoeling van mijn 

cliënt uiteen kan zetten?" 

„Daar heb ik zeker iets op tegen! Ik 

zet het hek van het kerkhof voor nie- 

mand open! Geloof mij, jongeman, er 

bestaat memand op de heele wereld 

die met Bül Bull in één kamer kan 

blijven ademhalen als hij den naam 

van Jim Hammer noemt." 

„Goed, mijnheer Fuchs," zei Craft. 

„Ik zal mijn cliënt van ons onderhoud 

op de hoogte .brengen. Mag ik u, voor- 

dat ik wegga, iots aanbieden?" 

Mijnheer Fuchs kwam veel sneller 

overeind dan men in verband met zijn 

dikte en lengte zou hebben durven 

verwachten. 

- 12 

„We zullen samen even naar de bar 

gaan," zei hij. „Er is geen enkele 

reden waarom we kwaad op elkaar 

zouden zijn. Onze taak is, die twee 

van elkaar te houden, en zoo lang we 

daarin slagen, is alles schitterend." 

Ze gingen naar de bar en het duurde 

met lang of mijnheer Fuchs vertelde 

net zooveel als hij dronk. En hij dronk 

heel veel... Craft slipte ongemerkt weg. 

De keilner op de derde verdieping 

liet de fooi handig in zijn zak glijden, 

maar voorspelde niettemin moeilijk- 

heden. ' 

„Ik kan u natuurlijk wel naar binnen 

laten, mijnheer," gaf hij toe, „maar ik 

we.et met, of de jongedame u bij mijn- 

heer Buil zal willen brengen. Hij schijnt 

wat zonderling te zijn, vooral wanneer 

die andere mijnheer, die altijd bij hem 

is, even weg is." 

„Dus er is een jongedame bij hem?" 

„Ja, mijnheer. Mijnheer Bulls zuster, 

mijnheer. Haar kamer ligt tegenover dé 

zijne. Ze is nu echter bij hem." 

„Doe de deur dan open," zei Craft 

„Dien me niet aan." 

De kellner maakte een gebaar alsof 

hy zeggen wüde: „Je moet het zelf 

weten, hoor," ging Craft voor en klopte 

aan de deur van Bulls kamer. 

„Wie is daar?" vroeg een verschrikte, 

maar toch aangenaam klinkende 

vrouwestem. 

„De kellner, juffrouw," antwoordde 

de man, de deur openend en zich 

haastend weg te komen. Met van op- 

winding kloppend hart trad Craft de 

kamer binnen. Een meisje van eenjaar 

of vijf en twintig keek hem met groote 

verschrikte oogen aan. Achter in 

de kamer was een man half opgestaan 

uit een diepen stoel. 

„Wie is u en wat wenscht u?" vroeg . 

het meisje. 

„Mijn naam is Craft," zei de be- 

zoeker. „Ik kwam voor mijnheer Buil 

voor een zakelijke aangelegenheid." 

Het meisje aarzelde. Craft deed een 

stap naar voren. Een vermoeid er uit- 

ziende zenuwachtige man stond op en 

keek hem onderzoekend aan. Het was 

een flink gebouwde man met 'een niet 

onaardig gezicht. 

„Ik ben Bill Bull," zei hij. „Wat 

wenscht u van mij ?" 

Craft zweeg even; hij . was eenigs- 

zins verbaasd. Er was niets aan het 

uiterlijk van den man tegenover hem 

dat angst inboezemde, noch deed iets 

m zijn houding vermoeden dat hij een 

geweldenaar was. 

„Ik wilde graag een onderhoud met 

u hebben namens mijn cliënt, mijnheer 

Jim Hammer," zei Craft stoutmoedig. 

„Ik wüde graag van u hooren, of het 

met mogelijk was, de moeilijkheid, die 

tusschen u gerezen is, op vriendschap- 

pelijke wijze te regelen." 

„Tim Hammer!" riep het meisje uit. 

„De ouwe Jim!" zei Buil verbaasd. 

Craft knikte. Niets wees op het los- 

breken van den storm, dien hij had 

verwacht. . 

„Het blijkt, dat er eenige moeilijk- 

heden gerezen zijn tusschen u en mijn- 

heer Hammer over de verdeeling van 

een olieveld in Texas," vervolgde Craft. 

„Mijnheer Hammer wilde de zaak op 

'eerlijke wijze regelen." ...... 

„Op eerlijke wijze regelen, herhaalde 

Buil „Maar dat klinkt zonderling! W aar 

heb ik dan twee jaar lang de wereld 

voor rondgetrokken ?" 

„Wie is u?" vroeg het meisje. 

"Een vriend of een kennis van mijn- 

heer Hammer, zooals u het noemen 

wilt," zei Craft. „Ik ben van het detec- 

tive-bureau Jenkins, en mijnheer Ham- 

mer heeft ons gevraagd of wij wilden 

probeeren tot een overeenkomst met 

u te komen. Hij is werkelijk erg ver- 

langend de zaak in het reine te bren- 

gen. Ik persoonlijk," vervolgde Craft, 

terwijl hij de kamer rondkeek, waarbij 

hij de overtuiging kreeg, dat er ner- 

gens een of ander wapen was ver- 

borgen, „ik persoonlijk geloof, dat een 

onderhoud tusschen u beiden het beste 

zou zijn, indien u tenminste garan- 

deeren kunt, dat het een vreedzaam 

vérloop zal hebben." 

„Zeg eens, waar zie je mij voor 

aaA?" vroeg mijnheer Bill Bull. „Waar- 

om zou ik met dien ouwen Jim ruzie 

willen maken?" 

Is mijnheer Hammer hier ergens 

in'de buurt?" vroeg het meisje gretig. 

Op een paar meter afstand," ant- 

woordde Craft. „Ik zal hem even halen, 

als u het goed vindt." 

„Jim Hammer halen!" vroeg de 

vroegere compagnon, opstaand. „Nou, 

dat klinkt als muziek in mijn ooren! 

U belooft echter, dat er geen ruzie 

zal'komen?" wilde Craft opnieuw weten. 

Jk zal geen ruzie maken," was het 

hartelijke antwoord. 

' Craft stond reeds met zijn hand aan 

den deurknop, toen hij zich gedwon- 

gen voelde, nóg een vraag te stellen. 

„Vertel me eens," vroeg hij, „als u 

geen moeüijkheden met Jim Hammer 

wilt maken, waarom stuurde u hem dan 

die dreigende telegrammen?" 

„Telegrammen?" herhaalde het 

meisje. . , 

Telegrammen?" herhaalde ook haar 

broer verbaasd. „Ik heb hem nooit nog 

één telegram gezonden. Ik wist met 

eens, waar hij was. Het was Fuchs, 

die hem steeds ontdekte, maar we kon- 

den hem nooit ontmoeten. Soms kwa- 

men we net een uur te laat." 

„Fuchs!" dacht Craft. 

Het meisje greep hem bij den arm. 

„Toe, ga nu mijnheer Hammer halen, 

vroeg ze. „Gauw nou!" 

Alle ruwheid et. roodheid, pukkeltje» 

en uitsla«, worden weggenomen door 

Doom 30-60-90 cl. Tube »0 et 

Bi) Apoth- en Oroglitee PUROL 

- 15 - 

Foto Godfr. de Groot 

MIMI 

de st^r van de Bo uwmeester-revue. 

Bill leek verbaasder dan ooit. 

Goed, ik zal het doen," beloofde 

„Ik, woedend op jou!" riep hij uit. 

Craft, „maar als mijnheer Fuchs soms 

Waarom zou ik woedend op je zijn, 

boven komt, vóórdat ik terug ben, ver- 

'Äs het niet was omdat je mijn brietel 

het hem dan in geen geval. 

ven niet hebt beantwoord en je mij 

Craft stak de gang over en klopte 

twee jaar lang de ^ heele wereld hebt 

aan de deur van de kamer tegenover 

die van mijnheer Buil. Hij fluisterde 

doen rondtrekken ?" 

Jim Hammer wierp een laatsten 

eenige oogenblikken met Hammer. 

zenuwachtigen blik door de kamer. Er 

„Wil hij me spreken?" riep deze uit. 

was nergens een revolver te bespeuren. 

„Waar? In dit hotel?" 

Er was ook niets dreigends in de 

„Ja. Er is een misverstand in het 

houding of de stem van zijn compagspel 

geweest, mijnheer Hammer," vernon. 

Noch zag hij een uitpuilende dikte 

zekerde Craft hem. „Daar ben ik zeker 

van een of ander wapen in diens zak^ 

van Uw compagnon is een aardige 

Hij stak eenigszins aarzelend zijn hand 

kerel en heelemaal niet wraakzuchtig. 

uit en voelde ze krachtig gedrukt door 

Hij zoowel als zijn zuster willen u graag 

vriendschappelijk spreken." 

den ander. 

„Ik heb niet mooi tegenover je ge- 

,Norma!" riep mijnheer Hammer uit., 

daan, Jim," zei Bill nederig. 

„Je wilt toch niet zeggen, dat die ook 

Omdat je me nagezeten hebt, be- 

'hier is, kerel?" 

doel je? Dat is nog niets vergeleken 

„Ze is hier met haar broer. Aan 

bij hetgeen ik heb gedaan, Bill. Maar 

den overkant van de gang." 

er is werkelijk geen oogenblik geweest, 

Mijnheer Hammer legde zijn bevende 

dat ik er geen spijt van heb gehad. 

vingers op Crafts arm. „Norma zal. 

wel zorgen, dat hij niet kwaad wordt, 

Je weet, vat ik heb gedaan en Norma 

zal het zeker ook wel weten. Toen ik 

verklaarde hij. j.Zij was altijd de vredehet 

Zuidelijk deel koos, waren er 

stichtster. Norma hier! Maar is.dät 

nieuwe bronnen gaan loopen!" 

even fijn!" , „Ze liepen niet lang," zei Buil grim- 

Ze staken de gang over en traden 

mig. „Je mag van geluk spreken, dat 

de kamer van mijnheer Buil binnen. 

je jouw deel tijdig hebt verkocht! Die 

Deze liep met groote passen op en 

neer en draaide zich met een ruk om 

olie daar was maar larie!" m 

toen hij de deur hoorde opengaan. 

„Wat zeg je daar?" vroeg Jim. 

„Larie, zeg ik je," gromde de ander. 

Norma snelde toe. Ze stak haar beide 

„Ik had er mee geknoeid. Ik, kerel. 

handen uit, en Jim drukte ze hartelijk. 

Ik, die zoo eerlijk was als goud, zoo- 

Er waren tranen in zijn oogen. Upeens 

lang ik arm was, maar die een schurk 

was hij niet bang meer. 

werd, toen ik rijk was. Ik wilde, dat 

„Norma," mompelde hij. „O, dat is 

iii het Zuiden zou kiezen, Jim. Ik wist, 

heerlijk. Normal" 

waar de olie zat. Ik had ze in het 

.Goeie, ouwe Jim!" zei het meisje. 

Noorden gevonden, voor ik wegging 

Toen ging ze opzij. Bill deed een 

naar New-York, maar ik wüde de 

paar stappen naar vgren. De beide 

bronnen daar niet aanboren voor jij 

vroegere compagnons keken elkaar recht 

in de oogen. De uitdrukking van hun 

gekozen hadtl" 

„Hè?" riep Jim verbaasd uit. 

gezichten was onbeschrijfelijk. 

"jij kreeg tweehonderdduizend dol- 

„Billl" stamelde Jim. „Dus je bent 

lar" voor jouw deel," vervolgde Bill 

niet woedend op me?" 

______ 

■

Bull, „en het was een prachtprijs, maac 

ik kreeg vier en een half honderd- 

duizend voor het mijne. Het jouwe was 

het geld niet waard. Jij bedroog die 

prospectors zonder dat je het wist!" 

Er verscheen een vergenoegde grijns 

op Jims .gezicht. 

„Heb ik ze voor den gek gehouden,- 

Bill?' vroeg hij. „Gossie, Bill! Een 

van hen was Crook, de bekende olie- 

magnaat! Die afzetter!" 

Ook over het angstige gezicht van 

BUI gleed nu een glimlach. 

„Alsof ik dat niet wist! Dat is nog 

het ecnige, waar ik in die twee jaar 

om heb kunnen lachen. Maar iuister 

eens, Jim. Ik ben een schurk geweest. 

Nauwelijks echter was de beslissing ge- 

vallen, of ik kreeg er spijt van. Toen; 

kwam Norma het te hooren en ze 

maakte dat ik geen leven meer had. 

Daarom probeerden we je te vinden'. 

Maar, kerel, wat konden we meer doen 

dan je overal nareizen ? Ik huurde zelfs 

een detective om je te vinden... Waar- 

om heb je echter nooit op mijn brieven 

geantwoord ?" 

„Ik heb nooit een brief'van je ge- 

kregen," verklaarde Jim. „Maar waar- 

om stuurde jij me steeds de dreigendste 

telegrammen ?" 

„Dreigende telegrammen? Ik heb je 

nooit meer een telegram gestuurd sinds 

Ik uu New-York ben teruggekomen," 

Craft, die wat terzijde rustig naar 

de conversatie tusschen de beide vroe- 

gere compagnons had zitten luisteren, 

meende dat het nu tijd was om tusschen- 

beide te komen. 

„Kijk eens," zei hij, „ik geloof, dat 

ik de zaak begrijp. Het is Fuchs, die 

julke van elkaar gehouden heeft. Hij 

EUQÈNE, EUGENE EN EUQÈNIE 

Blijspel door E. VETERMAN, en: „Men schrijft ons", ook van dezen auteur 

Louis Gimbenr, Mary Dresselhuys en Jan van Ees in „Eugene, Eugene en Eugenie". 

T, . , , . ^«"o w - Coret, 's-Gravenfiape). 

Beide stukken zijn uitingen van het man, Eugène Sr. onder het oog brenet 

speelsch vernuft van den begaafden dat hij op zijn leeftijd geen recht mee; 

regisseur, decorateur, auteur die „de la heeft 'een jonge vroiw 1eS huweliik ?e 

haute de sa grandeur"... als geestig vragen! En dat het dus zUn nUcS 

mensch ons om gevalletjes, eigenlijk is zich terug te trekken ten dnde het 

van ntemendal, ons wil aten amuseeren geluk van Sjn zoon niet n ïen 4g 

en... daann z n zin kniet. te staan. ë 

en... daarin z'n zin krijgt. 

Voor het recht van de jeugd komt 

De vader-rol werd op voortreffelijke 

het blijspel met de drie E's op. 

wijze door Louis Gimberg vervuld, ter- 

Veterman, Veterman, hoe lang zal het wijl Jan van Ees als de zoon en Mary 

nog duren, dat ge almaar opTcomt voor 

Dresselhuys als de aangebedene hem 

het recht van de jeugd 

op verdienstelijke wijze tot tegenspelers 

geschreven, zoo graag verschuur, heeft vervulde. De overige rolenwarenzïïr 

Bocrjtkr" n00dig ' ldcl ■ , • r" 2 ' A " to " Roemer SS 

v-nJL ■ ■■ ■ niet ve el gelegenheid gegeven werd ziin 

Eugene is een vrij jonge vader talenten te toonen J 

(etiket rijpere jeugd). De eenacter „Men schrijft ons " is 

Eugene is ook een zoon van dien vader. een geestig stukje. Een aardige parodJ 

Eugenie, ge hebt het allang gesnapt, oj> het wfrk vin den tooned crocus 

en Kros n ) le v ] e e rlicM arOP ^ EUgène ' S D \'^r van de kranf komt vol 

(en gros) verliefd zijn. enthousiasme thuis. Het stuk en het 

het licht'T V Ct ' k0 r dat al aan ^ dat hi i z o~ 1 

Redactie „Het Weekblad , Galge- 

watèr 22, Leiden. 

Ond^r de goede oplossers verloten wij 

een prijs van / 2.50 en vijf troostprijzen. 

mtt 

In een lange rij stonden de bezoekers 

te wachten voor het bioscoop-theater. 

Midden in de file stond een buitengewoon 

dikke heer en voor hem een snibbige 

oude dame, die telkens met booze blik- 

ken naar den dikzak omkeek. Eindelijk 

keerde zij zich woedend tegen hem en 

snauwde : 

„Gunst, man, hou' toch op met dat 

duwen 1" ,.,■,, * 

Pardon, mevrouw, luidde het ant- 

woord. „Ik duwde niet. Ik zuchtte alleen 

maar." 

De jongeman had den vader zijner 

aaneebedene te spreken gevraagd om 

hem de groote kwestie voor te leggen. 

Het meisje wachtte zenuwachtig m den 

salon. Toen de jongeman eindelijk terug 

kwam, vloog zij hem angstig tegemoet, 

een onuitgesproken vraag in haar oogen. 

Nou "zei de ridder, „je vader vroeg 

mij' hoé 't er met mijn financiën voor 

stond en toen heb ik hem verteld, dat 

ik vijf honderd gulden op de bank heb- 

„En wat zei hij daarvan ?" _ 

„Hij heeft ze van mij geleend. 

Wat kost het om van den eenen man 

te 'scheiden en met den anderen te trou- 

wen ?" ., . , 

't Spijt mij, mevrouw, ik weet met, 

hoe de wisselkoersen op 't oogenblik 

staan." 

Nu heb ik toch een super-optimist 

ontmoet vandaag," zei de advocaat tot 

zijn vrouw. 

„Wat was er met hem ? vroeg zijn 

vrouw. , 

Die wou mij nu eens er tusschen 

nemen," vertelde de echtgenoot. „De 

kerel was b-schuldigd van 't vervalschen 

van bankbiljetten. Ik heb hem met suc- 

ces verdedigd, en hij is vrijgesproken. 

En laat nou die brutale vent mvj met 

die banknoten willen betalen!" 

METRO 

MAYER 

EEN 

'KLASSE APART 

- 15 - 

„Waarom zit je zoo in den put f 

"ik schreef mijn oom en zei hem, cut 

ik "geld moest hebben om de rekening 

van mijn kleermaker te betalen en nou 

stuurt hij me vandaag de gekwiteerde 

rekening." 

„Vertel eens, lieve, hoe ben je er in 

geslaagd, je meisje altijd zoo vroeg te 

laten opstaan ?" 

Ja dat was heel slim van mij. ik 

heb gemaakt, dat zij zich met den melk- 

boer verloofde." 

,Ik hoor, dat de jonge dokter Smit een 

uitstekende praktijk moet hebben en dat 

er bijna den heelen dag auto's voor zijn 

deur staan." 

„Ja, dat laatste is werkelijk waar. 

Voor zijn huis is een parkeerterrein." 

De nieuw geëngageerde zangeres komt 

zich bij den criticus beklagen over zijn 

oordeel. „Begrijpt u toch, mijnheer, zoo 

zegt ze, „mijn stem is mijn gansche 

vermogen." 

„Troost u, mevrouw, antwoordt de 

criticus, „armoede is geen schande !" 

„Hij zwoer, dat hij zich voor het hoofd 

zou schieten, als ik zijn aanzoek wei- 

gerde." 

„En wat heb je gedaan ? 

„Zijn leven gered I" 

Hij: „Bent u getrouwd?'^ 

Zij: „Dat zijn mijn zaken." 

Hij : „En ho2 staan de zaken ?" 

Er was uitverkoop en het was razend 

druk toen een klein jongetje den winkel 

binnentrad en aan den bediende achter de 

toonbank om een „slap heerenboojd 

vroeg. 

De bediende glimlachte en wees op 

zijn eigen boord, dat toevallig slap 

was. „Bedoel je zoo een, vent ?" 

„Nee," zei het jongetje, „een schoone! 

DE OPLOSSINC 

Vraag honderd en zes. 

Een ikon is een afbeelding van een 

heilige, hetzij een schilderij, hetzij een 

beeld, dat men in Grieksch-Kathoheke 

kerken of gezinnen aantreft. 

Na loting viel de hoofdprijs ten deel 

aan den heer P. de Rijk te Rotterdam, 

wien wij hiermede gclukwenschen. 

De troostprijzen verwierven de heer 

\ Tappert te t>en Haag ; Mevrouw A. L. 

Walter-Martens te Rijswijk; de heer 

f A. M. Peters te Deventer ; de heer 

C. P. Dyserinck te Zaandam en mejuf- 

frouw D" Smith te Amsterdam.

Liane Haid en Waller Janssen. 

De hoflïapper aan den arbeid. 

- 16 

Jozef II. Keizer van Oostenrijk, van 

een Oostenrijk, waar vroolijkheid en 

onbezorgdheid heerschen, houdt 

audiëntie. 

Men komt hem verwijten, dat hij den 

Augarten. vroeger slechts toegankelijk voor 

enkele uitverkorenen, die een zeker aantal 

kwartieren op hun blazoen hadden, voor het 

volk heeft opengesteld. Fi done in 

één tuin met je bakker, kleermaker en 

slager! 

Jozef II vindt, dat ieder mensch gelijke 

rechten op mooie natuur en frissche lucht 

moet hebben. Als hijzelf alleen in gezelschap 

van zijns gelijken zou willen zijn, zou hij 

moeten afdalen in den Capusiner Gruft, den 

grafkelder zijner voorvaderen. 

De volgende gast op de audiëntie verzoekt 

om pensioen. Hij is oud en stram en ver- 

grijsd in 's Keizers dienst als postmeester van 

de Oostenrijksche rijkspost. 

Zijn verzoek wordt ingewilligd, terwijl 

Jozef hem op de schouders klopt en zegt: 

„Ik benijd je, ouwe heer! Kon ik er ook 

maar eens een tijdje mee uitscheiden". De 

wereldwijze, oude postmeester raadt zijn 

keizer aan, om eens wat vermaak te zoeken 

op het terrein, waar hij als postmeester het 

beste thuis is; eenige dagen de wijde wereld 

in per postkoets hiengt vaak een schat van 

avonturen, nieuwe ideeën en vroolijkheid. 

„Op zulk een idee zou geen van mijn ho- 

velingen, zelfs mijn adjudant Rosenberg niet, 

gekomen zijn!" zegt Jozef. Hij brandt van 

verlangen om te vertrekken en enkele uren 

later gaan keizer en adjudant samen de wijde 

wereld in. 

Reeds in den postwagen begint het avon- 

tuurlijke, want een jong paartje is in het 

hoekje van den wagen gekropen om te 

trachten samen een engagement aan het 

Koninklijk Theater te krijgen. Bij het post- 

huis in Grinzing heerschen leven en bedrij- 

vigheid. Het is kermis, schuttersfeest, en het 

dorp, anders zoo rustig, is thans in rep en 

roer. Poëzie en dramatiek zijn overal. Liesel, 

•- 

kleindochter van den postmeester, is een 

psSchoone, zooals er niet veel zijn. Als 

in gesprek komt met Jozef II. die als ge- 

on burger bij haar binnengeslopen is, ver- 

: ze vol enthousiasme, dat ze indertijd door 

i keizer zelf ten doop is gehouden. 

Ze vertelt haar eigen leven: dat ze een 

gdvriend heeft (ook een Jozef), die graag 

t haar wil trouwen, doch dat haar vader 

rijken huwelijkscandidaat voor haar 

;ft, die natuurlijk niet in haar smaak valt. 

Intusschen is de avond gevallen. Alles 

it naar de kermis, amuseert zich in schiet- 

t, draaimolen en beestenspel. 

De prijswinnaar onder de schutters is de 

n, dien Liesels vader voor haar bestemd 

:ft. Het meisje wordt gedwongen met hem 

dansen, doch haar keizerlijke vriend-komt 

schenbeiden en raadt haar aan haar ko- 

i'klijken peetvader om raad te vragen. 

Nog dienzelfden nacht zal men terug naar 

eenen gaan, doch er is geen postwagen op 

: late uur. Liesel weet raad: zij zal de 

stkoets rijden. Het avontuur gaat voort: 

n hobbelende postwagen, twee gelukkige 

mschen in een heerlijken zomernacht, 

een, niet twee, ook het andere paartje, dat 

ar den Keizerlijken Schouwburg zal solli- 

eeren, zit in den wagen. 

Het eenvoudige landmeisje wordt in een 

achtig audiëntiekleed gestoken, om haar 

tizer om raad te vragen, omtrent haar harts- 

ngelegenheden. Spoedig zal Liesels teedere 

ylle eindigen met de harde werkelijkheid, 

aar niet vóór zij gezien heeft, wie haar 

ibekende vriend is en hoe hij alom vereerd 

ordt. 

Hoc zal dit alles eindigen? Teeder, wee- 

loedig, met een herinnering aan eenige 

ooie uren en met de bevordering van Jozef, 

:n jeugdvriend, tot postmeester. Nu kan 

iets Liesels huwelijk meer in den weg staan. 

De keizer heeft zijn postwagen-avontuur 

rleefd; hij zet zich voor de piano en ztngt: 

Schön ist die Welt, wenn die Rosen noch 

lühen". 

IN DE liOOFDROLLEN 

D^LTERJAN5SE 

In het huis van den postmeester. 

Walter Janssen (Keizer Jozef II) en Liane Haid (Liesel). 

.■ ■ ■ 

-17 -

• 

BOVEN- EN ONDERWERELD 

Het gebeurde eenige jaren geleden, te 

New-York. Even na middernacht ver- 

laten eenige jongelui hun club, waar zij 

met kaarten den avond h3bben doorge- 

bracht. Opgewekt pratend begeven zij 

zich'huiswaarts tot ze zich opeens, in een 

tamelijk stille straat, aangehouden zien 

door een viertal kerels, die dreigend hun 

revolvers op hen richten. Kort klinkt het 

bevel : „Handen op !" en nog eer de jon- 

gelui van hun verbazing zijn bekomen, 

zijn twee der boeven reeds bezig hen te 

ontlasten van hun portefeuille, horloge 

en andere voorwerpen van waarde, ter- 

wijl de beide andere „gangsters" hen met 

hun wapens in bedwang houden .... 

Een detective, die op weg naar huis is, 

passeert de straat en ziet de borooving, 

die in zijn onmiddellijke nabijheid plaats 

vindt. Zonder zicheenoogenblik te beden- 

ken sluipt hij er heen, maar een der boe- 

ven is door een blik in de oogen van zijn 

slachtoffer opmerkzaam geworden, keert 

zich om en schiet den detective neer .... 

Zijn drie collega's nemen ijlings de vlucht 

en terwijl de detective zich doodelijk 

gewond op het trottoir om en om wen- 

telt, vergeefs trachtend zijn revolver af 

te schieten, neemt ook de boef, die gescho- 

ten heeft, de vlucht, doch heeft het onge- 

luk zich hierbij te verwonden, zoodat hij 

een bloedspoor nalaat. Hierdoor kunnen 

de op het geluid der schoten toegesnelde 

agenten hem volgen. Hij blijkt nog geen 

vijf minuten van de plaats van den aan- 

slag verwijderd te wonen, ergens in een 

huurkazerne, op de derde verdieping, en 

terwijl de detective, die inmiddels reeds 

is overleden — de man was door vijf ko- 

gels getroffen, waarvan twee zijn hart 

hadden doorboord, — door de politie- 

ambulance naar het hoofdbureau wordt 

vervoerd, lichten een zestal agenten den 

dader van zijii bed. Deze blijkt eveneens 

ernstig gewond te zijn en zooveel bloed 

te hebben verloren, dat hij niet eens de 

kracht heeft om. als hij de agenten ziet 

binnenkomen, zijn revolver te grijpen, 

die onder zijn hoofdkussen lag .... Als 

een bende wolven vallen de agenten op 

hem aan, ondanks de protesten van zijn 

vrouw, die juist bezig was zoo goed en 

zoo kwaad als het ging zijn wond te ver- 

binden. Maar de „cops" schuiven haar 

ruw opzij en sluiten haar, omdat ze begint 

te huilen en te slaan, in de zijkamer. 

De nacht is koud en de „misdadiger" 

ligt zoo goed als ongekleed te bed. Men 

gunt hem echter niet den tijd zich aan te 

klecden, maar pakt hem bij zijn beenen 

en trekt hom zoo uit zijn bed, zoodat zijn 

hoofd met een smak op den grond bonst. 

Vervolgens wordt hij naar het portaal, 

tot boven aan de trap, gesleurd. Daar zet 

men hem overeind, geeft hem een duw 

in zijn rug en twee seconden later ligt hij 

beneden, op het portaal der tweetle ver- 

dieping. Hier herhaalt zich het spelletje 

en op dezelfde wijze „daalt" de man, die 

inmiddels zijn bewustzijn heeft verloren, 

de volgende trap af. De methode blijkt 

doeltreffend en voor de agenten weinig 

vermoeiend en na eenige minuten ligt de 

misdadiger voor de straatdeur, ongekleed 

De Amerikaansche politie en haar methoden. — Hoe zij haar collega's wreekt. 

en bewusteloos in den kouden Maart- 

nacht. Op hun gemak verwijderen eenige 

agenten zich teneinde om een ambu- 

lance te telefoneeren. Toevallig passeert, 

een dokter van den Hulpdienst met zijn 

ziekenauto e i biedt aan, den zwaargewon- 

de, die veel op een bebloeden bundel 

onderkleeren lijkt, mee te nemen naar het 

ziekenhuis. Maar het aanbod wordt van 

de hand gewezen. „Onze eigen ambu- 

lance kan ieder oogenblik hier zijn," 

krijgt hij ten antwoord. „En als die voor 

niets komt, krijgen we moeilijkheden." 

Bijna een half uur heeft de moordenaar 

op de stoep in de koude gelegen, als ein- 

delijk de politie-ambulance verschijnt. 

De man wordt er in geladen en . . . niet 

naar het ziekenhuis, doch naar het hoofd- 

bureau van politie gereden, waarheen 

inmiddels ook de door hem gedoode detec- 

tive is vervoerd. Daar aangekomen, wordt 

hij op een draagbaar gelegd en op de 

zaal gebracht, waar men voorloopig het 

lichaam van zijn slachtoffer heeft opge- 

baard. Als men dit passeert, tillen de 

agenten den brancard, waarop de intus- 

schen van koude weer tot bewustzijn 

teruggekeerde misdadiger is gelegen, zoo 

hoog mogelij k op en ,,louter door een onge- 

luk", laat men hem kantelen ! Met een 

smak valt de man op den grond, waar hij 

krimpend van pijn blijft liggen. Onmid- 

dellijk vallen nu de agenten, bij wie zich 

nu ook de collega's van den detective 

gevoegd hebben, als hyena's op hem aan. 

Met alles wat men in handen kan krijgen, 

wordt hij afgeranseld en agenten en 

detectives, die nog nooit zóó eendrachtig 

zijn geweest en zóó goed hebben saamge- 

werkt, houden er pas mee op, wanneer ze 

niet meer kunnen en ze transpireerend en 

hijgend op een stoel neervallen. Het 

slachtoffer geniet nu eenige oogenblik- 

ken rust en krijgt het zóó koud, dat hij 

rillend om een deken smeekt. 

„Ik zal je helpen," zegt een der detec- 

tives en neemt het bebloede laken, waar- 

onder zijn vermoorde collega, die de 

koude tóch niet meer voelt, ligt en gooit 

dit over den misdadiger heen. Deze rilt 

van afschuw en schuift het met moeite 

van zich af. Door deze beweging ziet men, 

dat de wond, die hij zichzelf bij ongeluk 

had toegebracht, niet meer bloedt, doch 

dichtgetrokken is. Een der agenten ver- 

dwijnt nu in een lokaal er naast, zoekt 

daar een der sterkste politieknuppels uit 

en geeft er zoo'n hevigen slag mee op de 

wond, dat deze opnieuw openspringt en 

het bloed in het rond spuit .... 

Dit brengt een ander op een nieuw idee. 

„Het kost me wel een sigaar," zegt hij, 

„maar ik heb ze er graag voor over !" 

Hij steekt een sigaar aan, trekt ze rood- 

gloeiend, zoodat er een groote klomp 

vuur aan zit en ... . dooft deze dan in 

de wond ! De anderen vinden dit wel een 

uitvinding en mikken hun sigaretten 

naar den man, die zoo goed als ontkleed 

op den grond ligt en laten ze op zijn 

lichaam langzaam verder afbranden, ter- 

wijl de ongelukkige te uitgeput is om zich 

te verroeren. 

Wreed ? — Ja, onmènschelijk wreed, 

- 18 - 

zooals trouwens alles wat men den „gang- 

ster" had laten ondergaan wreed was, 

maar men vergete niet: 

dat de man reeds verscheidene jonge 

agenten, die in zijn buurt alleen op post 

stonden, met een mes had aangevallen; 

dat hij verschillende andere misdaden 

had gepleegd, zonder dat men het 

had kunnen bewijzen, zoodat hij er dus 

nooit voor gestraft was, en 

dat de detective, dien hij had vermoord, 

zoowel bij zijn ondergeschikten als zijn col- 

lega's zeer gezien en bemind was, en dat hij 

vermoord was tijdens de uitoefening van 

zijn plicht, iets waaraan iedere agent en 

iedere detective in New-York bijna dage- 

lijks bloot staat, dank zij de enorme ver- 

breiding der „gangs". 

Terwijl detectives en agenten zitten 

uit te blazen en zich onder de hand oefe- 

nen in het mikken met halfopgebrande 

sigaretten — de kunst is, om ze óp of zoo 

dicht mogelijk bij de wond te krijgen — 

passeert een der hoogere politie-ambte- 

naren, die aan dergelijke „afstraffingen" 

nooit deelnemen. Onbekend is hij er ech- 

ter niet mee en den gemoedsstaat, waarin 

de anderen verkeeren, begrijpend, zegt 

hij slechts: 

„Wees jullie wat voorzichtig, jongens ; 

raak zijn gezicht niet, want dat kunnen ze 

zien !" 

„We zullen wel oppassen," is het ant- 

woord en 't ..werpspel" wordt voortgezet. 

„Ik heb zoo'n dorst," klaagt het slacht- 

offer na eenigen tijd wanneer hij, na af 

en toe van pijn en uitputting bezwijmd 

te zijn geweest, weer bijkomt. 

„Ik zal je helpen," zegt een der jongere 

agentei en hij neemt een grooten asch- 

bak, dwingt den man zijn mond open te 

doen en stort er al de asch, sigaren- en 

sigaretteneindjes in ! 

De kerel hoest en proest alsof hij zijn 

long n zal uitspuwen, hetgeen de aan- 

dacht trekt van een aantal agenten, die 

juist van de straatwacht thuiskomen. 

Nieuwsgierig kijken zij in het lokaal, hoo- 

ren wat er aan de hand is en beginnen op 

hun beurt den man met hun knuppels 

te ranselen . . . 

Als ook zij eindelijk moe zijn, is het 

inmiddels vijf uur des morgens geworden. 

Tegen de muren van het lokaal zitten 

overal bloedspatten 'en de „gangster" 

is, wat zijn lichaam betreft — zijn gezicht 

is ongeschonden, behalve een paar blauwe 

plekken, die hij heeft opgeloopen toen 

hij „wilde vluchten en van de trap viel" 

— slechts een vormelooze bloedklomp. 

Het is nu echter tijd om hem naar een 

ziekenhuis te brengen, daar men anders 

wel eens moeilijkheden kon krijgen om- 

dat men hem te lang op het politiebureau 

heeft gehouden. Hij wordt daarom gewas- 

schen, in een paar dekens gewikkeld en 

naar het ziekenhuis vervoerd. En als 

daar de dienstdoende dokter vraagt, hoe 

de man zoo bont en blauw en met wonden 

overdekt komt, lachen de detectives, en 

zeggen eenvoudig: „Hij heeft één van ons 

doodgeschoten en we waren genoodzaakt 

hem bewusteloos te slaan, anders waren er 

nog meer van ons aangegaan . . . ." 

' ■ 

Gratis Monstcrfleschjc 

ontvangt HUH hij inzending vein 

deze advrTttntic, met bijvoeging tan 

15ce»ttwrporto,aattS. Blinde»'jn 

* Co., Zeedtjk 116, Amterdam. 

SCHERF 

BtOLINNeWYOOlfWIEN 

ie huisvrouw: „Hoe kom jij toch altijd aan zulk goed 

vleesch ?" 

ze dito : „Ik zoek een goeden, betrouwbaren slager en blijf 

bij hem." 

,,Je bedoelt, dat je alles bij hem bestelt ?" 

„Nee, ik blijf bij hem, terwijl hij het vleesch afsnijdt." 

Tandaanslag verdwenen 

Tanden worden weer blinkend wit. 

Tandaanslag heeft volgens de laatste 

wetenschappelijke ondenoekingen de 

eigenschap om de tanden Ie dotn ver- 

kleuren en tandkwalen In de hand te 

werken, daarom moet het dagelijks ver- 

wijderd worden. 

Er worden steeds nieuw« theorieün ver- 

kondigd betreffende de oonaak van 

landbederf. Sommigen zeggen, dat bac- 

teriën de oonaak lijn. terwijl anderen 

het aan een verkeerd dieet toeschrijven, 

terwijl de overigen een combinatie van 

deze twee voor mogelijk houden. 

E*n (elt staat echter vast: om Uw 

tanden sterk en gezond te houden, dienen 

ze etrst van bacteriën bevrijd te Worden. 

Uw tanden worden bedekt dbor een 

klevcrlgen aanslag. Hierin bevinden zich 

bacteriën, die bederf veroorzaken. 

Ik Tandpasta die dm 

verwijdert 

géruikt, heletft een wonder aan zij 

Scherk's Face Lotion maakt 

de teint van dag tot dag mooier, tot deze volmaakt, frisch eu rein is. 

vrij van mee-eters. node vlekken en onreinhedtn. Wrijf Uw gezicht 

meerdere malen per dag nut Scherk's Face Lotion af! Zakflacons fl. 0.90. 

S^lesschen fl. 1.20, 2.10 en 3.-. Heeren maken er gaarne gebruik van na bel 

Wbtrm, daar het zter verzachtend is..de huid ontspant en infectie voorkomt. 

De meest zekere manier om Uw tanden 

van dezen aanslag te bevrijden, is het 

gebruik van „Pepsodent". „Pepsodent" 

bevat geen puimsteen of schurende b«- 

standdeelen. Het heeft een uiterst zachte 

werking. Is geheel onschadelijk in het ge- 

bruik, toch wordt de aanslag verwijderd 

waar andere methodes gefaald hebben. 

Hebt »ok blinkende tanden. Neemt den 

zekersten weg en gebruikt nog heden 

„Pepsodent". 

| ."" 3137 ! 

j Gratis tube voor 10 dagen. ; 

| N.V. voorh. HENRI SANDERS, \ 

\ Keizersgracht 52 - Araaterdam j 

j Zendt mij een tube Pepsodent voor ; 

j 10 dagen: 

Naam.. 

Adres. 

A5. 

Slacht« een tube per gezin. '^ 

, ■ -■ 

„O, apent, ik ben mijn kanarie- 

vudeltje kwiitlWilt U het misschien 

even aan de lucht-vloot mededeelen?" 

Godfried de Groot 

ân £uykenstraat 2a /Pmsterdam 

Selef, 28474 

Specialiteit in TAoderne en artistieke foto's 

T\en iie de vele reproducties van ons weih in „Tiet WeekblacT Cinema S Thrav 

HIER HEEFT U EEN AFBEELDING VAN DE BEROEMDE 

99 

=— HET MELKD1ÉET VOOR DE HUID - 

's Morgens en 's avonds ge 

bruikt voor het wasschen 

van het gezicht, zult U 

spoedig bemerken. 

19 - 

dat Uw teint gezond, Uwe 

huid zacht, gaaf en stevig 

wordt en kleine huidaan- 

doeningen verdwijnen 

Knip deie advertentie uit, zend ie met 50 cent in postzegels aan France-Import 

Bü nstraat 5, Den Haag en U ontvangt een leeung doosje monsters.

■ ■■ 

■ A - " 'ï" ■■■ ■" ■ -■ • 

DOOR GUUS BETLEM JR. 

Een bezoek aan Scheveningen, in 

het midden van den winter, moet 

wel zeer de moeite waard zijn, 

wil men hieraan na afloop nog met 

genoegen kunnen terugdenken. 

En het was de moeite waard, mijn 

bezoek aan den kunstschilder Pol Dom, 

waar mijn bevroren handen en voeten 

spoedig ontdooiden, èn door een wel- 

dadig snorrende kachel, èn door de 

prettige, warm aandoende gastvrijheid, 

waarvan de Vlamingen niet ten onrechte 

'de reputatie heeten te bezitten. ~Een 

geurig kopje thee deed overigens de 

rest... 

Pol Dom, schilder van Belgische 

nationaliteit, vestigde zich in 1908 te- 

Laren en spoedig daarna te Den Haag, 

of liever, te Scheveningen. 

Typisch is het, dat behalve de schil- 

der zelf ook zijn vrouw reeds jarenlang 

den kunstschilderskwast hanteert, en ... 

met succes, zooals onlangs bij haar 

jongste expositie is gebleken. 

Feitelijk is mijn artikel dus dit keer 

gewijd aan het echtpaar Pol Dom, waar- 

van het werk wel zéér sterk uiteen- 

loopt, alhoewel men den laatsten tijd 

in het werk van de schilderes meer ZELFPORTRET VAN POL DOM 

VOOR DEN SPIEGEL 

^..w i« . v - , .:,■:. ...- ..._ _ ...„. . ._. . ^ .. 

20 - 

■■ ■ ■ 

en meer de leiding van haar echtgenoot 

gaat waarnemen. 

Aanvankelijk heeft mevrouw Pol Dom 

dan ook lessen genomen bij dén be- 

kenden, eveneens Larenschen kunst- • 

schilder Garf, over wien wij reeds 

schreven, doch in tegenstelling met 

andere leerlingen van dezen meester, 

heeft haar werk een geheel eigen 

karakter, zooals reeds gezegd overhel- 

lend tot het felle, sprekende werk van 

haar man. Haar onderwerpen zoekt zij 

bijna uitsluitend in de bloemen. 

Pol Dom zelf verwerkt in hoofdzaak 

figuren en stillevens. Bijzonder sprekend 

zijn hierbij zijn kleuren. 

Aanvankelijk ontving hij een opleiding 

als beeldhouwer, doch dit bleek een 

droom te zijn geweest, die nimmer ver- 

\wezenlijkt mocht worden. 

„Misschien ?" zegt Pol Dom nog 

met een vaag schouderophalen, mij 

verder in het onzekere latend, wat hier- 

van de bedoeling mag zijn. Veelzijdig 

is zeker het werk van dezen kunstenaar, 

want naast' zijn vele schilderstukken 

vond ik op z'n atelier nog houtsneden, 

welke bijzonder goed waren, en... 

illustratiewerk. Persoonlijk vind ik het 

PORTRET VAN DEN HEER N. L. 

\ ' ■■'■ f : 

SCHIEVEINIDINKSSCME 

VROQJWEIN1

BE SM^Ll^LGBEM 

DOOR FIOR 

ON5 TWEEDE COMPLETE VERnÄÄL 

IQv illend in zijn dunne jasje doolde 

IK hij de loor de nog bijna nachtduis- 

Ji-^.tere tere s straten van de wereldstad. De 

kou had hem zijn bed en zijn kamertje 

uitgejaagd; loopen, in beweging zijn, 

beteekende nog altijd iets minder last 

van de koude» hebben dan stil neer te 

liggen, hoe je je ook als een bal in 

elkaar rolde om je met je eigen koude 

lichaam te verwarmen. 

„Die vervloekte winter," gromde hij, 

terwijl hij voortsjokte. ,,Ik wou, dat ik 

nog voor den oven stond." 

Er was een tijd geweest, dat Jack 

als bakker brood en warmte had verdiend. 

Maar hij had, zoowat een jaar 

geleden, gedaan gekregen, omdat hij 

altijd te laat kwam. Sinds dien tijd 

was hij aan het sukkelen gegaan; nergens 

kon hij werk vinden en gcleidelijkaan 

had hij alles verkocht wat hij bezat 

en wat waarde had. Tot zelfs ten 

laatste de dekens van zijn bed... En 

nu heulde hij met de roovers uit sloppen 

en stegen en sloeg zijn slag, waar 

hij er kans toe zag. Maar dat gebeurde 

niet vaak; hij was niet ,,link", en als hij 

iets goeds had weten t'e bemachtigen, 

durfde hij het zélf niet eens verkoopen. 

Voor hun „bemiddeling" vroegen de 

„jongens" dan meer dan hij er zelf 

voor kreeg. 

Met hoog-opgetrokken schouders, zijn 

handen diep in de zakken van zijn versleten 

broek, liep hij voort, steeds maar 

voor /i-h uit op den grond kijkend, 

want je kon toch maar nooit weten, wat 

je vondt. Hij luid al eens een portemonnaic 

gevonden met ruim vijf gulden 

er in, en nóg een keer een rijksdaal- 

—*m— y,» «; 

der. . . En het kostte niets om je oogen 

langs de stecnen te laten dwalen; je 

kon toch onder de hand een plannetje 

uitbroeden en mokken op den winter en 

het ]evcn . . . 

Opeens bleef hij staan; het was alsof 

zijn beenen den dienst weigerden. Daar, 

vlak voor den artisten-ingang van den 

schouwburg, glinsterde iets, dat half 

onder een stuk papier vandaan kwam. 

Het was groen, en het glinsterde en 

glansde als 's nachts de sterren aan 

den hemel... Als een havik op zijn 

prooi, schoot hij er op af en in een 

oogwenk was het in zijn saamgeknepen 

hand in zijn broekzak verdwenen . .. 

Zonder op- of om te zien liep hij ver- 

der, naar een doodloopend steegje in 

de buurt, waar hij zijn vondst bekeek 

met groote oogen, die hij bijna niet 

vertrouwen durfde. Fel kneep hij zich 

in zijn arm om te weten, dat hij wér- 

kelijk wakker was . . . 

En terwijl hij zich kneep, nóg niet 

kunnende gelooven, dat het werkelijk- 

heid was, hield er een groote auto voor 

den artisten-ingang van den schouwburg 

stil. Er stapte een opgewonden vrouw 

uit, die tot over haar ooren in een kost- 

baren bontmantel was gehuld. Twee 

beeren in avondcostuum volgden haar 

en bleven naast haar staan, terwijl zij 

met de vuisten op de deur hamerde... 

Dien morgen om elf uur ontwaakte 

Jack op zijn bed zonder dekens en 

onmiddellijk graaide zijn hand onder 

den hoop vuile doeken, die als kussen 

dienst deden. Een hevige angst maakte 

zich van hem meester. .. Het collier. 

WI1IUUAIM MÄliiwiB.«- „ 

Ti zie. "^^'.TZ Ä ^-Uiuk «e ver^kkelüken. 

-22 — 

iiiifliiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiniiiuiiiii iiiiiiiiin 

„Smaraäden," mompelde . hy, byna lallend, 

„smaragden. Qosslel — Wat zal het een móöte 

vtouw zijn. die ze verloten heeft. Een leelyketd 

ktv$t zooiets natuutlyk niet." Hl] schudde zvn 

hoofd over zUn kostbaar bezit. „Ik zou wel 

koniné kunnen wotden," mompelde hu toen 

weer. „Zoo ryh ben ik nou ..." 

iiniiiiiiniiiiiuiuiuiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiuiuaiuiiiiiiiiiiiiiiiiumiiiiiiiuiiiiiiiiuiuiiiiiuiiuuiiinui 

dat hij des morgens vroeg had gevon- 

den, was er niet meer. Eenige seconden 

lang bleef hij onbeweeglijk liggen, zijn 

hersenen pijnigend met de vraag, of 

hij soms gedroomd had. Neen, het was 

geen droom. Hij wilde zich met alle ge- 

weld herinneren wat hij had gedaan, 

toen hij er mee was thuisgekomen. 

Daarop begon hij plotseling te lachen 

als een kind. Hij herinnerde het zich 

nu weer. Hij had het collier eerst onder- 

de doeken willen leggen, maar had het 

geen veilige bergplaats gevonden en 

het sieraad daarom om zijn hals ge- 

hangen. Hij had geslapen mét een kost- 

baar kleinood om zijn hals... Hij, de 

pauper, die geeneens dekens had om 

zijn lichaam warm te houden ... 

Langzaam deed hij het collier af en 

bekeek het andermaal met een blik van 

kinderlijke verrukking in zijn oogen. 

Het was een snoer van groene, prachtig 

in ragfijn goud gezette stecnen, die het 

bleeke licht dat door de vuile raampjes 

van zijn dakkamertje sieperde, duizend- 

voudig weerkaatste. 

„Smaragden," mompelde hij bijna 

lallend, „smaragden. Gossie! — Wat 

zal het een móóie vrouw zijn, die ze 

verloren heeft. Een leelijkerd krijgt zoo- 

iets natuurlijk niet..." Hij schudde zijn 

hoofd over zijn kostbaar bezit. „Ik zou 

wel koning kunnen worden," mompelde 

hij, „zoo rijk ben ik nou ..." 

Voorzichtig deed hij het collier, na 

er zich zat aan gekeken en gefantaseerd 

te hebben, weer om zijn hals, zijn 

kapotte overhemd tot aan zijn kin toe- 

knoopend. Niemand zou het daar bij 

hem zoeken, niemand zou het daar vin- 

den. Het zat er veilig tot-ie ... 

Hij schrok. Zóó geweldig, dat zijn 

beenen en handen plotseling begonnen 

ta trillen als kreeg hij een hevigen 

aanval van delirium tremens. Tot-ie... 

tot-ie. .. Hij kon niet verder denken 

eerst. Toen was het alsof er iets 

in zijn hersenen knapte en hij weer ge- 

regeld, zij het ook met moeite, denken 

kon. . . Tot-ie het verkocht zou hebben. 

Ja. Verkoopen, natuurlijk! Maar aan 

wie ? Waar ? Als hij met dat collier 

naar de „jongens" ging om te vragen 

of ze het voor hem van de hand wilden 

doen, dan sloegen ze hem misschien in 

hun hebzucht wel dood. En als ze dat 

niet deden, wäär moesten ze het dan 

brengen ? Wie van de opkoopers had 

geld. genoeg om er voor te kunnen 

betalen ? 

Piekerend wentelde hij zich om en 

om op zijn bed... Hoe raakte hij dat 

ding kwijt, hoe kreeg hij het geld, het 

vermogen, dat het collier waard was...? 

Duizend gulden op zijn minst. .. 

Eindelijk — hij kon het in bed niet 

meer houden zoo zenuwachtig en ge- 

jaagd was hij geworden — stond hij op. 

Uren lang liep hij op zijn kamertje 

op en neer. Toen nam hij een besluit. 

Hij zou naar Arie gaan. Daar kwamen 

al de „jongens". Misschien dat hij een 

: 

KlrtvumiCk en overspannen, ontustig 

nerVcUO en slapeloos. Men gebruike 

hiertegen de zenuwstillende en zenuwsterkende 

Mijnhardt's Zenuwtabletten 

Glazen Buisje 75 et. Bij Apoth. en Drogisten 

vischje kon uitgooien. Heel, heel voor- 

zichtig ... 

„En ik zeg je, dat je gewoonlijk tien 

percent krijgt," beweerde Arie achter 

zijn toonbank met glazen en flesschen. 

„Ik geloof, dat de politie daar voor 

zorgt." 

„Onzin," zei een ander, een kerel met 

een litteeken dwars over zijn voorhoofd 

en een paar gemecne oogen, die door 

borstelige wenkbrauwen overschaduwd 

werden. „Je moet maar afwachteh, wat 

je krijgt. Maar de knaap, die het 

in zijn knuisten heeft, is binnen, hoor! 

Tweehonderdduizend gulden!" 

Jack zette groote oogen op. „Hé?" 

stamelde hij. „Wat is tweehonderddui- 

zend gulden waard?" 

„Nou, dat smaragden collier, dat die 

actrice heeft verloren," zei Arie. „Heb 

je het dan nog niet in de courant 

gelezen ?" 

„Neen-neen," hijgde de ander bijna. 

Hij stikte bijna, zóó bonsde zijn hart. 

Tweehonderdduizend gulden ... Die kon 

hij niet eens op zijn kamertje bergen. 

Waar zou hij .ze moeten laten? Toen, 

opeens, was hij bijna gaan schateren van 

het lachen. Natuurlijk zou hij gaan ver- 

huizen, als-ie die tweehonderdduizend 

gulden had... Als-ic zóó rijk was.... 

Maar toen priemde er wéér iets door zijn 

hersens: hoe raakte hij het ding kwijt? 

„Maar het is natuurlijk niet gevon- 

den," zei nu de andere man met het 

litteeken over zijn voorhoofd. „Het is 

gestolen, wil ik wel wedden ... Door 

een handigen jongen. Een van die 

mooie meneeren, die bij haar waren in 

den auto. Dacht je soms, dat dié een 

haar beter waren dan wij omdat ze 

een mooi pakje aan hebben?" 

Jack trilde op zijn beenen. Er brandde 

een vraag op zijn lippen. Hij kón ze 

gewoon niet inhouden. „Ja, maar," 

begon hij aarzelend, „als het gestolen 

is, hè, als het gestolen is, hoe . .. waar 

moet die linkerd het dan kwijtraken? 

Wie kan er hem tweehonderdduizend 

gulden voor betalen? Wie kan dat nou 

bij ons ?" 

„Bij ons.? Bij ons?" Aric begon sma- 

kelijk te lachen. „Dacht je soms, dat ze 

dat ding bij ons kwamen verkoopen? 

Ze gaan er natuurlijk mee naai- het 

buitenland. Naar Londen of desnoods 

naar Amerika... Daar zijn er genoeg, 

die het graag willen hebben en die er 

het geld voor hebben ook!" 

Nog even bleef Jack luisteren. Toen 

ging hij met een korten groet heen. 

„Naar het buitenland. Londen of 

Amerika," zoemde het in zijn hoofd. — 

Maar hoe kwam je daar? Als je geen 

cent hadt? Geen cent! Als Arie je zelfs 

niet eens meer wat tappen wilde, omdat 

je al tè veel in het krijt bij hem stond... 

In de groote huurkazeme, waar hij 

woonde, îst hij een courant op te 

. ■■. . s- . ■ 

duikelen. En met gloeiende wangen en 

koortsachtig schitterende oogen las hij 

alles, wat er over het collier geschre- 

ven werd, wat het waard was, waarvoor 

het verzekerd was. En wat de assuran- 

tiemaatschappij betalen wilde aan den 

eerlijken vinder. Tien percent, precies 

zooals Arie had gezegd. Tien percent... 

Met moeite rekende hij uit, dat dit tien 

maal minder was dan de waarde 

En hij begon te lachen. Wie zou er 

nou ooit zóó gek zijn, dat-ie zoo'n 

hoop geld het water in smeet, alleen 

om eerlijk te kunnen zijn! Ha-ha, net 

alsof je dan geen dief van jezelf was! 

Hij dacht er tenminste niet aan, om het 

terug te brengen Hij zou zien er 

mee naar Londen te komen. — Hoe 

kon je dat doen ? Als stoker of tremmer, 

had hij al eens gehoord. Ja! Den vol- 

genden morgen zou hij naar de haven 

gaan en probeeren een plaatsje opeen 

schip te krijgen. .. Zooveel van de 

jongens voeren af en toe. Waarom zou 

hij het ook niet eens kunnen doen? 

Hongerig en dorstig en koud legde hij, 

zich op zijn bed, het collier om zijn hals 

onder zijn rampzalige plunje . .. 

Den volgenden ochtend, nog voordat 

de zon haar tocht aan den hemel was 

begonnen, dwaalde hij reeds langs den 

waterkant, waar de hoog-opnjzende 

schepen hem bijna bang maakten, omdat 

hij het gevoel had alsof ze zouden kan- 

telen en óp hem vallen. Op de meeste 

kon hij geen levende ziel ontdekken; 

slechts op twee of drie van de groot- 

ste zat een wachtsman te soezen. Hij 

had moeite hen te beroepen, zóó groot 

[Veivolg op p&èina 26) 

(Foto Bach) 

de gevierde kapelmeeste"r,"diê"u~h"et Variété Pschorr Ie Rotterdam gesloten is ais 

zoodanig zal optreden in het nieuwe restaurant „Atlanta" aan den Coolsmgel aldaar. 

-25 — 

1 

I 

4

De verloving van Gusti en Rudi (Fee Malten en Harry Frank). 

- 24 - 

: 

De pseudo- en de echte veldmaarschalk (Vlasta Burian 

en Roda-Roda). 

e K. und K. Ritmeester Alois Buscheck kan het maar niet ver- 

kroppen, dat hij voor een kleinigheid den dienst heeft moe- 

ten verlaten. De soldaten hebben namelijk het verboden lied 

van den veldmaarschalk gezongen. In zijn vertwijfeling pakt Alois op 

zekeren dag zijn bagage en vertrekt naar Rudi, zijn neef, luitenant bij 

de K. und K. Ulanen, ergens in een klein nest aan de Russische grens. 

Alois moet weer eens kazernelucht inademen! In het gehucht is 

iemand zeer ongelukkig: Gusti, de bekoorlijke dochter van den regi- 

mentscommandant. Overste Gewitsch. Gusti is tot over haar ooren 

verliefd op Rudi Buscheck en wil met hem trouwen. Maar haar 

strenge mama, die niet alleen haar man en 

dochter, doch ook het gehcele regiment 

commandeert, heeft den eersten luitenant 

Graaf Geza von Medak tot schoonzoon uit- 

verkoren. Een zeldzaam toeval brengt even- 

wel Gusti en Rudi tot elkaar. 

De veldmaarschalk is voornemens, het 

garnizoen met een geheime inspectie te ver- 

rassen. Zijn kwartiermeester ontmoet Rudi, 

die bereid is, zijn appartementen aan den 

eldmaarschalk voor den duur van diens be- 

oek af té staan. De kwartiermeester neemt 

it aanbod aan. Nauwelijks is de bagage van 

len veldmaarschalk in de kast van Rudi 

pgehangen. of oom Alois komt binnen om 

bt nameloozen schrik van zijn neef bij 

lern te logeeren. 

Terwijl Rudi op zoek is naar een andere 

kamer voor zijn oom, vindt Alois de met 

Franz Gugel als de cabaret-artist 

Wohlmuth. 

I 

Pas verloofd (Harry Frank en Fee Malten). 

goud en zilver betreste uniform van den veldmaarschalk. Hij trekt die 

aan en kan zich in den spiegel niet lang genoeg bekijken. Hij blaakt 

zoo van trots, dat hij zich zoo zijn neef als veldmaarschalk wil pre- 

sentecren. Hij wordt echter door Sepp, den oppasser van den Overste 

en door drie soldaten, gezien. Als een loopend vuurtje verspreidt zich 

het bericht, dat de gevreesde veldmaarschalk in de kazerne gezien is. 

Groot alarm! Oom en neef geraken nu in verlegenheid. Er blijft Alois 

Buscheck niets anders over dan zijn rol als veldmaarschalk verder te 

spelen, wat hij, vooral als hij in een zak van de uniform het inspectie- 

programma vindt, benevens de daarop aansluitende redevoeringen, 

met veel flair doet. Daar nu gebleken is, dat 

de hooge heer de oom van Rudi is, veran- 

dert Mevrouw Gewitsch natuurlijk het ver- 

lovingsplan. Rudi en Gusti worden een paar. 

Na het verlovingsfeestje brengt het gezel- 

schap een bezoek aan een cabaret en bij het 

teruggaan ontdekt Alois bij toeval een lang 

gezochtcn spion, die met de Russen in ver- 

binding staat. 

Den volgenden morgen verschijnt de wer- 

kelijke veldmaarschalk op het tooneel en het 

zou voor oom Alois slecht afgeloopen zijn, 

als hij niet op het allerlaatste moment den 

spion te pakken had gekregen. 

Hierdoor wordt den boosdoener veel ver- 

geven en wordt hij ten slotte weer in het 

leger opgenomen. 

ALOIS (Vlasta Burian). 

Een militaire geluids- 

film-humoreske naar 

de gelijknamige 

comedie van 

A. Longens 

Droombeelden van den pseudo-veldmaarschalk. 

- 25 - .

(Vervolë van pagina 23] 

was de afstand, die hen scheidde. En 

hij voelde zich nog kleiner en zwakker... 

Wie kon er van hem verwachten, dat 

hij zwaar werk zou doen? Een van de 

matrozen, die blijkbaar kwaad was om- 

dat hij was gewekt, had hem zelfs sma- 

lend toegevoegd:' „Al was er hier 

een noodig, dan zouden we jou toch 

niet nemen. We hebben geen drijvend 

sanatorium!" 

Langzamerhand, naarmate de dag ver- 

streek, begon een zware moedeloosheid 

in zijn hart te zinken. De honger kwelde 

hem — het leek wel alsof er een groote 

rat aan zijn maag zat te knagen — en 

zijn voeten sleepten hem na. Hij was 

behalve de schepen, ook alle kantoren 

afgeloopen, maar overal hadden ze hem 

zonder meer weggestuurd. Toen begon 

hij er over na te denken, of hij zich 

niet ergens aan boord zou kunnen ver- 

stoppen. Maar hoe kon-ie weten, waar 

de reis heen ging ? En dan, als hij er in 

slaagde ongemerkt ergens weg te krui- 

pen, eens zou hij voor den dag moeten 

komen en dan zouden ze hem misschien 

fouilleeren en zijn collier vinden. Dat 

deed de politie ook altijd! Die lui zaten 

direct met hun vingers in je zakken en 

aan je lichaam. Neen, dat was te ris- 

kant, want als ze het collier vonden... 

nou, dan vvas-ie niet alleen zijn ontzag- 

lijk fortuin kwijt, maar ging hij boven- 

dien ook nog de gevangenis in. Hij 

had nog wat op zijn kerfstok, wat ze 

hem niet bewijzen konden — o, een 

paar kleinigheidjes maar! — doch ze 

waren gemeen genoeg om die meteen 

te verrekenen! 

Dagenlang liep-ic zoo langs de 

havens, piekerend en peinzend, en ram- 

melend van den honger, terwijl er een 

kapitaal om zijn hals hing... Op zijn 

bed, des nachts, wentelde-ie zich heen 

en weer, zich moedwillig wakker hou- 

dend, omdat hij bang was, als-ie een- 

maal sliep, niet meer wakker te zullen 

worden, zoo zwak voelde hij zich. En 

lederen morgen, als hij opstond leek 

het collier van groene steenen zwaar- 

der en zwaarder te zijn geworden; als 

den slavenketen woog het om zijn hals. 

In geen dagen had hij er meer aan ge- 

dacht „iets te verdienen"; bij Arie durfde 

hij zich niet meer te laten zien uit angst, 

dat de „jongens" zijn geheim te weten 

waren gekomen en ze hem zouden ver- 

moorden om het collier te kunnen 

stelen... Het collier, dat zóó zwaar 

was geworden, dat het wel leek, alsof 

het van zijn waarde aan goud gemaakt 

was! Hij was nu ook vergeten, dat 

er een belooning op de terugbezor- 

ging stond. Aan teruggeven had hij 

trouwens nooit gedacht; de steenen 

waren van hem, van hèm, en hij be- 

znr ze zooals nov nooit iemand iels 

BEZOEKT HET 

TE DEN HAAG 

bezeten had dan alleen een verdwaasde. 

Maar de steenen bezaten ook hèm CH 

ze lieten hem niet ijieer los; dag en 

nacht piekerde hij er over, hoe hij de 

tweehonderdduizend gulden kon krijgen, 

die ze waard waren... Tot het ein- 

delijk scheen, dat zijn denken ergens 

aan bleef haken en alleen de woor- 

den: steenen en tweehonderdduizend, in 

zijn hersenen bleven woelen. Hij kon 

niet meer terug- en niet meer vooruit- 

denken; de herinnering, hoe hij aan het 

collier was gekomen, was uit zijn her- 

senen geslipt zooals een schaduw langs 

een muur glijdt en de toekomst zag 

hij slechts in den glans van de groene 

steenen, die voor zijn oogen schenen 

te dansen, hoewel ze aan zijn nek hin- 

gen als een bijna niet meer te torsen 

last... 

Zóó doolde hij rond, zinneloos bijna, 

tot hij op een brug bleef staan. Onder 

hem vloeide het water langzaam voort, 

als werd het door een magische kracht 

ergens heengetrokken en het scheen 

hem, alsof ook zijn denken, zijn bewust- 

zijn op dezelfde wijze langzaam uit hem 

werd getiokken. Hij dacht niet meer; 

voelde alleen nog maar de ontzettende 

zwaarte van het collier. En toen, met 

een verdwaasd lachje, rukte hij zijn 

jasje los en zijn overhemd open, trok 

de steenen van zijn hals en wierp ze 

in het water, dat groenig-grijs onder 

hem voortvloeide... En toen de steenen 

zich losmaakten van zijn handen, maakte 

zijn bewustzijn zich los van zijn lichaam 

en viel hij neer met den glimlach van 

een âanzinnige om zijn lippen. 

Zóó vonden ze hem. Een uur later 

stierf hij in het ziekenhuis. Van uit- 

putting. 

En in de haven van zijn hoop lachte 

een cynische jongeman tegen een 

eenige jaren ouderen heer, die tegen- 

over hem zat aan een tafeltje, waarop 

met zorg gekozen spijzen stonden naast 

flcsschen en glazen, waarin de edelste 

wijnen in het zonlicht als vuur schenen 

te gloeien ... 

„Het was toch maar een geluk," zei 

de jongere, „dat zij dienzelfden avond 

dat imitatie-collier verloor. Het was een 

mooi stukje werk — ik heb nooit 

mooieren namaak in mijn handen ge- 

had — maar je hadt toch maar nooit 

kunnen weten, hoe ze het gemerkt kon 

hebben... Twee uur nadat ik het col- 

lier ip haar kleedkamer had verwisseld, 

verlopr ze die imitatie en terwijl ze nog 

aan het lamenteeren was over haar ver- 

lies, zat jij al op de boot hierheer»..." 

Hij hief zijn glas op, waarin de 

wijn als vuur glo.eide. „Een heildronk 

aan fprtuna, Harry, voor haar bijstand," 

zei hij bijna plechtig. En de ander 

dronk glimlachend mee ... 

x^Tv 

MARY KORNMAN, GERTIE MESSINGER, MICKEY DANIELS EN DAVID SHARPE' 

die pÄ re Mlll. de hoo ^ rollen vertolken in „Boy Friend", een nieuwe comedip van' Hal 

Koach, blijken zich In de pauzen tusschen de opnamen uitstekend te amusoeren. 

- 26 - 

v 

GRAMOPHOON 

daor WEERGEVER 

WS 

H 

et uitstekende orkest je van Geza 

Komor, dat in Hotel Kaiserhof te 

Berlijn avond aan avond de gasten 

opvroolijkt, speelt op Tri Ergon 6107 ..Sizilietta", 

Charakterstück van Fr. von Blon 

en Harlekinade" uit Scènes pittoresques 

van O. E. Evans. Aardige pretentielooze 

muziek. De tango-bezetting van hetzelfde 

orkest je speelt op TE 6098 .,Du b.st der 

Traum der Liebe", een tango uit de toonfilm 

„Tingel-Tangel" van Austin Egen en 

Karl Wilczinski. Op de keerzijde van deze 

plaat „Dein kleines Herz", een tango van 

Herbert Nelson en Peter Schaefferts. De refreinen 

worden door Kurt Mühlhardt met 

sympathieke stem gekweeld. Ook Franz 

Lehär heeft een tango gecomponeerd getiteld 

Liebste glaub an mich, denn ich liebe dich , 

tekst van Ludwig Herzer cn Fritz Lohner. 

Zeer goede muziek! Op de keerzijde van 

deze plaat (Odeon 11363) -F« 1 und J" 11 « 

dabei", een one-step uit de operette „bchon 

ist die Welt" van Franz Lehär. Deze muziek 

is zeker niet Lehars meesterwerk en zou een 

draaiorgel geen'oneer aandoen. De refreinen 

worden door Leo Frank gezongen. De Hollandsche'tekstdichter 

(?) Ferry heeft zijn 

meester gevonden, n.1. den Duitscher Beda, 

die het klaargespeeld heeft nog grooter nonsens 

bij elkaar te schrijven dan Ferry ooit 

• gefabriceerd heeft. Hoort slechts de tango 

,,0 Signorina, mein Abendstern", muziek 

van Karl Eisele, tekst van Beda. Jammer 

voor de werkelijk aardige tango-muziek. Op 

de keerzijde „O Cara Mia", een tango van 

M. Brodszky, tekst Fritz Rotter en A. Robinson. 

Deze opnamen worden gespeeld 

door het Tanz-Orchester Dajos Béla, het 

nummer is O. 11371- Op nummer Odeon 

11380 speelt het Odeon-Tanz Orchester 

,,Adieu, mein kleiner Gardeoffizier", het 

populaire lied uit de toonfilm „Das Lied ist 

aus" van Robert Stolz. Werd in de film dit 

lied gezongen door de lieftallige Liane Haid, 

Leo Frank brengt het er op de plaat ook met 

slecht af. Op de keerzijde „Es kommt der 

Tag, wo Rosen blüh'n ", een slow-fox 

uit de operette „Peppina" van Robert Stolz, 

tekst van Rudolf Gestenreicher. Lilian Harvey 

en Willy Fritsch, de beide lievelingen 

van het bioscooppubliek, zingen op Odeon 

11361 hun twee schlagers uit hun nieuwste 

film „Inbrekers", n.1. „Kind, dein Mund ist 

Musik", wals van Friedrich Holländer en 

„Eine Liebelei, so nebenbei", een fox trot, 

.eveneens van Friedrich Holländer. 

Ultraphon brengt een aantal nieuwe platen, 

die tot het beste behooren wat tot op 

heden op de gramophoon-markt is verschenen. 

Als eerste A 764, waarop opgenomen 

„Liebling, nach dem Tango vergiss mich!' 

(Hans Georg-Fritz Rotter) en „Das alte 

wort. Ich liebe Dich", slow-fox uit de Joseph 

Schmidt-toonfilm „Der Liebesexpress". 

Beide opnamen worden gezongen door den 

beroemden tenor Joseph Schmidt, Taubers 

evenknie. Uit de toonfilm „Geld auf der 

Strasse" speelt Julian Fuhs met orkest op 

nummer A 786 „Mir ist alles einerlei, ganz 

einerlei" (slow-fox van Stephan Weiss) en 

„Ein Blick aus verschleierten Augen" 

(English Waltz van Stephan Weiss). De refreinen 

worden door Walter Jurmann gezongen. 

Hetzelfde orkest brengt op A 787 

twee liederen uit de toonfilm „Seitensprünge", 

n.1. de slow-fox „Ich weiss, dass du 

einst meinen Mund vergisst" en „Du lieber 

Geiger, spiel ein Tango für mich". 

mm***^ 

SHAKESPEARE'S 

„DE KOOPMAN VAN VENETIË" 

bU de N.V. „Het Schouwtooneel" in 

den Stadsschouwburg te Amsterdam. 

Jan Musch als Shylock. 

Marie Holtrop als Portia. 

Lou Ezerman als de Moor. 

- 27 -- 

f ILM ENTHOUSIASTEN 

A.R.ée's.GRAVENHAGE. Op brieven, 

die nie£ mei volledigen naam en adres zijn 

onderteekend, geven wij geen antwoord. 

K.P.te's-GRAVENHAGE. De nieuwste 

toonfilm met Charlotte Susa is „D Zug 13 

hat Verspätung". Gustav Fröhlich komt 

binnenkort uit Hollywood terug. 

JOHNIE te EDAM. Brieven, waarin 

naam en adres niet vermeld zijn, worden 

door ons niet beantwoord. 

J. E. te ROTTERDAM. Lilian Harvey 

is te Londen geboren. Haar ouders ver- 

huisden spoedig na haar geboorte naar 

Duitschland. 

S. S. te 's-GRAVENHAGE. Antwoord- 

coupons zijn aan ieder postkantoor ver- 

krijgbaar. Walter Janssen is den 7en Februari 

te Frankfort a/M. geboren. Hij woont In den 

Zelten 9. Berlijn en is getrouwd. Een van 

zijn nieuwste rollen is „Desmoulins' in 

Je film „Danton", opgenomen onder regie 

van Hans Behrendt. 

VOORTDUREND LAST VAN 

HOOFDPIJN 

In twee weken „een ander mensch". 

Als iemand zich ziek voelt, lijdt zijn werk 

hieronder. En zoodoende zal zijn chef het 

ook merken. Toch was dit gelukkig voor 

dezen man, want het was zijn chef, die 

hem raadde Kruschen Salts te probeeren. 

Immers, niets werkt doeltreffender en 

veiliger tegen hardlijvigheid en de nadeelige 

gevolgen, dan deze wereldberoemde zouten. 

Hij schrijft zelf: „Tot voor zes maanden 

leed ik aan hardlijvigheid, zware hoofd- 

pijnen en buikpijn. Ik had alles al gepro- 

beerd wat ik maar bedenken kon, om beter 

te worden, maar niets hielp. Toen raadde 

mijn chef mij Kruschen Salts aan,' of eigen- 

lijk raadde hij het niet aan, hij stond er 

op, dat ik het nam. Ik gaf toe en kocht 

een flesch om eens een proef te nemen. 

En na verloop van 14 dagen was ik een 

ander mensch! Tegenwoordig ben ik zoo 

gezond als iemand maar zijn kan en zal 

nooit nalaten anderen te raden ook met 

„de kleine dagelijksche dosis" te beginnen. 

Als U wilt, kunt U dezen brief gebruiken, 

maar indien U hiermede adverteert, doe 

het dan onder de initialen W. B." 

De helft van alle kwalen, die de menschen 

bedreigen, zijn het gevolg van een en de- 

zelfde oorzaak. Deze oorzaak is de slechte 

werking der spijsverteringsorganen, waar- 

door Uw lichaam niet vrij is van giftige 

afvalstoffen. Zelf-vergiftiging is het onver- 

mijdelijke gevolg en de daarbij behoorende 

reeks van kwalen: hoofdpijn voor den een, 

rheumatiek voor den ander, moeheid, slape- 

loosheid cn neerslachtigheid. Kruschen 

Salts is het natuurlijke recept voor inwen- 

dige zuiverheid. De zes zouten in Kruschen 

Salts zijn een zachte doch zekere aanspo- 

ring voor Uw lever en nieren om weer 

regelmatig te functionneeren. Uw lichaam 

blijft zoodoende inwendig vrij van alle on- 

zuiverheden, welke zich anders ophoopen, 

en de regelmatige werking Uwer organen 

belemmeren. Kruschen Salts werkt direct 

op Uw bloedsomloop, zoodat frisch, zuiver 

bloed Uw aderen doorstroomt en U nieuwe 

energie voelt tintelen tot in elke vezel van 

Uw lichaam. 

Kruschen Salts is verkrijgbaar bij alle 

apothekers en drogisten è ƒ 0.90 en ƒ 1.60 

per flacon.

^^_ 

■^ ^m^*m 

ng ryRDE TMUZE 

1. "yrtEORIE tfiPRACnjK 

Van vele kanten ontvingen wij be- 

wijzen van instemming met de 

serie artikelen, welke eerst onlangs 

met een slotartikel besloten werd en waarin 

de opbouw en het instudceren van een stuk 

behandeld werd. Wij zullen thans de theo- 

rie hiervan eens aan de practijk toetsen. Het 

is begrijpelijk dat in deze verschillende ver- 

handelingen slechts in grove trekken en, 

vooral ook, slechts in algemeenen zin ge- 

sproken kon worden. 

Een van de zeer op den voorgrond tre- 

dende schrijvers van onzen tijd is zeker Ber- 

nard Shaw, of, zooals hij dikwijls in Enge- 

land genoemd wordt G. B. S. naar de be- 

ginletters van zijn namen George Bernard 

Shaw. Het behoeft dus geen bevreemding 

te wekken, indien we juist een stuk van 

hem als voorbeeld nemen (integendeel, het 

ligt voor de hand) en dit stuk naar aanlei- 

ding van de hierboven genoemde artikelen 

in deze rubriek eens gaan instudeeren. 

Een schriftelijke cursus dus! 

Welaan, „Pygmalion" is al een heel mooi 

voorbeeld. Om meer dan één reden. Het 

heet immers in de voorrede: ,,De Engelsch- 

man heeft geen eerbied voor zijn taal en zal 

zijn kinderen ook nooit leeren die te spre- 

ken. De spelling is zoo bedroevend, dat geen 

kind zichzelf de uitspraak van het geschre- 

vene zou kunnen leeren. Het is voor een En- 

gelschman onmogelijk den mond te openen 

zonder dat een andere Engelschman hem om 

zijn taal haat en veracht. Spaansch of 

Duitsch zijn voor vreemden te begrijpen: 

Engelsch is zelfs niet te begrijpen voor En- 

gelschen. De hervormer, waar Engeland op 

het oogenblik op wacht, is een wilskrachtige 

klankleermaniak. Daarom heb ik zoo 

iemand de held gemaakt van mijn tooneel- 

stuk." 

Nu zijn we — dit zij met alle respect op- 

gemerkt — er al wel aan gewoon dat G. 

B. S. overdrijft, dat hij graag spot en dat bij 

zelfs in zijn spot wel eens heel ver gaat. 

Maar als we de scherpe kantjes er 

wat afvijlen blijft toch bijna altijd de naakte 

waarheid over, waar slechts afgunstigen en 

zij, die geen humor kunnen aanvoelen of 

begrijpen, aan trachten te tornen of, erger 

nog, haar niet willen erkennen. 

Wat G. B. S. voor een groot gedeelte met 

deze paar woorden bedoelt voor de Engel- 

sche taal, is, tot op" zekere hoogte evenzeer 

van toepassing op onze eigen, de. Neder- 

landsche taal. Juist daarom acht ik „Pyg- 

malion" dan ook een gelukkig voorbeeld. 

Omdat — moet ik het nog duidelijk in 

__^_^_^_ 

woorden omzetten? — op de planken van 

het amateursto'oneel de taal zoo schrikwek- 

kend verhaspeld wordt. 

G. B. S. gaat verder in zijn voorrede met: 

„Ten slotte, en dit ter aanmoediging van 

menschen die met bodze accenten behept zijn 

welke hen van hoogere relaties afsnijden, zou 

ik er aan toe willen voegen, dat de meta- 

morphose door Professor Higgins bij het 

bloemenmeisje teweeggebracht, noch onmo- 

gelijk, noch zelfs ongewoon is. De huisbe- 

waarders dochter, die haar eerzucht bevre- 

digt als Koningin van Spanje in Ruy Bias 

op de planken van het Theatre Frangais, is 

slechts één van de vele duizenden vrouwen en 

mannen, die hun aangeboren dialect afge- 

worpen hebben en een nieuwe spraak ver- 

wierven. Maar zooiets moet op wetenschap- 

pelijken grondslag geschieden, anders loopt 

men gevaar dat de toestand slechter in plaats 

van beter wordt. Een eerlijk en natuurlijk 

achterbuurt-dialect is beter aan te hooren 

dan de pogingen van een niet fonetisch on- 

derlegde, om het ordinaire dialect van de 

Golf-Club na te bootsen." 

Ziehier reeds onmiddellijk punt 2, waar 

de dilettant leering uit trekken kan. Een 

nieuwe „waarheid als een koe". Ziet u wel, 

hoe G. B. S. toch ook dadelijk tot het hart 

van iets kan doordringen, hoe hij ook franje 

weet weg te lateïi? En wij zijn nog pas met 

de enkele pagina's van de voorrede bezig. 

Het bovenstaande zal u echter duidelijk 

maken, dat ik niet zoo maar een greep ge- 

daan heb in mijn tooneelbibliotheek, maar 

dat ik zeer bewust juist dit stuk, „Pygma- 

lion", uitgekozen heb om als leidraad en 

basis te dienen voor een serie artikelen, waar- 

bij ik de theorie van de voorgaande in de 

practijk zal toepassen. 

Het volgende artikel zullen wij verder 

gaan en zien aan welke eischen een werkende 

kring moet voldoen om „Pygmalion" met 

kans op succes ten tooneele te brengen. 

Dat het stuk in «zijn oorspronkelijke taal 

fijner aandoet en scherper geteekend is, dan 

in het Nederlandsch, is onvermijdelijk, de 

heer Ed. Coenraads heeft het echter. knap 

en vlot vertaald en de vele opvoeringen in 

den Stadsschouwburg te Amsterdam en el- 

ders in Nederland hebben voldoende bewe- 

zen, dat „Pygmalion" het bij ons op het 

tooneel „ook doet." 

C. J. PIETERS. 

DEN HAAG 

Korte Poten 25 

Tel. 117.666 

AMSTERDAM 

xifrz-Anr-i-ri—».T Warmoesstr. 187 

AUTOREIZEN Tel 464]4 

AKEN en den EIFEL, 

RIJN, ZWITSERLAND etc. 

AUTOTOCHTEN naar de 

BOLLENVELDEN - BETUWE 

Vraagt programma's 

- 28 

1 ' . .. 

' .' ._ . .■.■";■ ■ , . - . '"' ' ' 

FItM-ENTHOUSIASTEN 

A. H. te DORDRECHT. Maria Paudier 

filmt ook in »prekendefilms. De film „Zwei 

Weiten", waarin zij optreedt, wordt thans 

in ons land vertoond. Zoodra daartpe aan. 

leiding bestaat, zullen wij een artikel over 

M. P. plaatsen. De gevraagde foto's zijn 

verzonden. 

A. C. te LEIDEN. Dank voor Uw 

vriendelijk briefje. Het spijt ons, dat we 

aan Uw verzoek niet- kunnen voldoen. U 

hebt gelijk: deze persoon is in het dage- 

lijksch leven zeer sympbatiek. Antwoord, 

coupons zijn aan de postkantoren verkrijg» 

baar a 19 cents. Zij ziin in het buitenland 

in te wisselen tegen zegels voor een brief 

van enkelvoudig gewicht. Wie Nicht Leida 

is, mógen we U niet verraden. 

O. P. te GRONINGEN. Dank voor de 

aardige teekening van Truus van Aalten. 

Het spijt ons dat we deze om technische 

redenen niet plaatsen kunnen. Schrijf maar 

gauw weer eens een briefje. 

C. J. R. te ZAANDAM. Wendt U tot 

den balletmeester Frankly, Lutmastraat 

182, Amsterdam. 

L. W. te 's-GRAVENHAGE. Joan 

Crawford is niet van Douglas Fairbanks 

Jr. gescheiden. Of Theo Shall nog eens 

als partner van Greta Garbo zal optreden, 

staat nog niet vast; wel speelt hij in de 

Duitsche sprekendefilm „Olympia" met 

Nora Gregor. Het adres van Anna May 

Wong is Shubert Theater, New York. 

P. M. te AMSTERDAM. Dit lied is 

Betiteld „Musketiers der Bergen". U kunt 

het in iederen muziekhandel bestellen. Het 

is een uitgave van „Ufaton Verlag", Berlijn. 

C. S. te LEIDEN. Theater „De Uitkijk" 

te Amsterdam is een bioscoop, waarin 

Liga-films worden vertoond. Directeur is 

de heer Pelster. Het beste schrijft U 

deze een briefje, waarin U om inlichtingen 

verzoekt. 

JAN te M. De roman, dien U bedoelt. 

Is reeds jaren geleden vterfilmd door een 

Duitsche Maatschappij. Voor de sprekende- 

film is dit scenario niet geschikt. 

S. L. te ROTTERDAM. Hierbij de 

gevraagde adressen. Truus van Aalten, 

Königin Augustastrasse 35; Charlotte 

Ander, Zähringerstrasse la en Willy Fritsch, 

Kaiserdamm 95; allen te Berlijn. 

M. C. te AMSTERDAM. Brieven, die 

niet met naam en adres zijn onderteekend, 

worden door ons niet beantwoord. 

PH. d. L. te ARNHEM. Wendt U tot 

den heer E. Frankly, Lutmastraat 182, 

Amsterdam. Veel hoop geven wij U niet, 

P. H. te ROTTERDAM. Lilian Harvey 

is niet met Willy Fritsch verloofd. 

JOHNIE te 's-GRAVENHAGE. Op 

brieven, die niet met naam en adres zijn 

onderteeketid, geven wij geen antwoord. 

Herhaal dus s.v.p. Uw verzoek. 

EPPY K. te GRONINGEN. Het adres 

van Greta Garbo is Metro-Goldwyn-Mayer 

Studios, Culver-City, Californië. Werner 

Fuetterer woont: Kleiststrasse 27, Berlijn. 

u 

BEZOEKT HET 

LUXOR 

PALAST 

TE ROTTERDAM 

Tot op zekere hoogte kan men zulke 

ty^'en waardeeren," gaf hij toen te kennen. 

Als men bijvoorbeeld een clubje bij el- 

kander moet hebben voor een buitenpartij, 

dan kan men in gedachten de verschillende 

typen nagaan, die men kent en er daarvan 

de noodige uitkiezen. En wanneer er een 

bal gearrangeerd wordt, dan inviteert men 

de beste danseressen, enzoovoort. 

Maar ,... voelen mannen er veel voor, 

mét zulke meisjes te trouwen?" bleef Mary- 

Un aandringen. , 

Dat weet ik niet. Om je de waarheid 

te "zeggen, heb ik daar nooit over nage- 

dacht. Ik voor mij geloof echter, dat het 

gruwelijk vervelend zou zijn. er 200 een 

tot vrouw te hebben." 

Even over negenen hield de blauwe auto 

voor de woning der familie Carruther in 

Mayfair stÜ. Het huis leek Marylin. van- 

buiten gezien, niet bijster groot toe, doch 

ze zou zonder twijfel erg verbaasd zijn 

geweest, indien iemand haar op dat oogen- 

blik verteld had. dat deze woning meer 

kostte dan een reusachtig buitenverblijf 

ergens in Sussex of Devon. 

„We zijn er! Stap uit, kind en trek aam 

de'bel. terwijl ik mijn wagen stal." Onmid- 

dellijk daarop was hij weer terug en juist 

'op dat oogenblik werd de voordeur ge- 

opend door een keurig, jong dienstmeisje in 

het zwart, met een flatteerend wit tullen 

mutsje op. 

SOPHIE KÖHLER-VAN DIJK, 

onze beminde operette-ster, die verbonden 

is aan „Die Haghezangers". 

(Foto Godfried de Groot). 

O. Tony, beste, ben je daar?" werd hij 

door Gwendolyn Carruther begroet. „En 

wie heb je meegebracht? Wil je haar even 

aan me voorstellen of is het misschien erg 

ouderwetsch. dat de gastvrouw de namen 

van haar gasten weet?" 

Tony stelde Marylin voor. waarop 

Gwendolyn vroeg hoe ze het maakte, en 

terstond daarop alle belangstelling voor 

haar verloor. De gastvrouw stak haar arm 

door dien van Tony en bracht hem naar 

binhen. terwijl Marylin het keurige dienst- 

meisje naar boven volgde om zich te ont- 

doen van den mooien brocaat avondmantel, 

dien Tay haar geleend had. 

De partij bleek een overweldigend succes 

te zijn en er werd over alle mogelijke on- 

derwerpen en feiten gesproken. De onzin- 

nigste verhalen werden gedaan en toen er 

op een gegeven oogenblik aan de verzamel- 

de gasten gevraagd werd wat hun ergste 

schrikbeeld was. gaf de gastvrouw het 

eerst glimlachend te kenden, dat ze eens 

qedroomd had, dat ze op een avond in haar 

peignoir Berkeley Hotel binnenstapte Na- 

dien bleek dit feit haar ergste schrikbeeld 

te zijn geworden. 

En Marylin die zich merkwaardig 

goed scheen te kunnen aanpassen, gaf te 

kennen, dat haar afschuwelijkste schrik- 

beeld was, voor „een lief, zacht meisje 

qehouden te worden, waarop de aanwezige 

heeren zich haastten galant te verzekeren, 

dat ze daarvoor heusch niet bang hoefde 

te wezen, want men kon al dadelijk zien, 

dat er spirit en temperament in haar zat. 

Er werd gedanst, gelachen, geflirt en ge- 

soupeerd en men vermaakte zich geweldig. 

Alles leek heel genoeglijk en onschuldig te 

zijn, maar dat was maar schijn. Linme be- 

merkte bijvoorbeeld al heel gauw welk een 

blik van woede en haat er in Gwendolyns 

oogen verscheen, wanneer Tony van een 

ander meisje notitie nam. Ze leek dan bij 

oogenblikken op een tijgerin met haar 

groene oogen en helrood haar, dat ze met 

een woest gebaar naar achteren placht te 

90 Ma"ylin kon het haar echter diep in haar 

hart niet kwalijk nemen, want betrapte ze 

er zichzelf niet telkens op, dat haar oogen 

in Tony's richting dwaalden? Niettemin 

hield ze zich, alsof ze een buitengewone 

belangstelling koesterde voor een licht- 

blonden jongen man, die haar op een on- 

handige wijze het hof maakte. 

Tony was echter de ziel van het tecst. 

ziin lach weerklonk onophoudelijk en hij 

flirtte opvallend, hoewel duidelijk genoeg 

uit zijn houding bleek, dat hij eigenlijk 

alle meisjes en vrouwen voor den geK 

Marylin had weinig gelegenheid met hem 

te praten, daar er van alle kanten beslag 

op hem werd gelegd, en eerst toen hij haar 

naar huis bracht, kon er vän een geregeld 

gesprek sprake zijn. 1 1 • . 

Hij was toen evenwel in het geheel met 

opgewekt en een sombere stemming had 

zich klaarblijkelijk van hem meester ge- 

29 - 

: 

CHUBBY CHANEY, 

de beroemde dikzak van de „Our Gang"- 

kinderfilmtroep, heeft nog- steeds het ideaal 

der slanke lijn niet bereikt. 

maakt. Hij verschilde hemelsbreed met den 

vroolijken, oppervlakkigen Tony, die het 

middelpunt van het feest was geweest. Hij 

begon over „Gay Girl", zijn vliegmachine, 

en er was een klank van aanbidding in zijn 

stem. ,, . 

Het is een pracht-machine, zei hij en- 

thousiast. „Ik zou het prettig vinden je 

alles van haar mechanisme te kunnen ver- 

tellen, maar ik weet. dat je het toch niet 

kunt begrijpen. Ik brand van verlangen een 

wereldvlucht met mijn „Gay Girl te 

maken. Ik wilde dan van Londen af ver- 

trekken en naar Indië en Australië vliegen. 

Ik denk, dat ik in het begin dezelfde route 

zal volgen als Cobham in 1920. Dat zou 

verrukkelijk zijn. ]e zult je misschien wel 

herinneren, dat hij terug vloog over Burma, 

Singapore, Rangoon en Calcutta, doch ik 

wilde probeeren over Amerika te gaan. Een 

mecanicien durfde van de week beweren, 

dat „Gay Girl" die reis nooit zou halen, 

maar' ik ben er van overtuigd, dat zij het 

best kan." Hij hield op en zuchtte. „Het 

was te wenschen, dat tante Ethelberta het 

ook maar zoo beschouwde als ik.' 

„Tante Ethelberta?" vroeg Marylin. 

Wat heeft zij er mee te maken? 

Ze moet het geld fourneeren, ant- 

woordde Tony glimlachend. „Ze is schat- 

rijk zoodat ze heusch wel wat missen kan. 

Niet lang geleden was ze vol enthousiasme 

over me, maar dit gevoel schijnt den laat- 

sten tijd volkomen bekoeld te zijn. Ik ge- 

loof zelfs, dat ze minder vriendelijk over 

mé denkt." 1. J» 

Hij vond het niet noodig, Marylm de 

oorzaak daarvan te vertellen. En ze vroeg 

er ook niet naar, ofschoon ze het dolgraag 

1 

I 

I

" ' ■■ •," mmsmtm 

had willen weten. Evenmin vertelde hij 

haar, dat hij haar enkel en alleen mee naar 

buiten wilde nemen om zijn tante in den 

waan te brengen, dat hij zich werkelijk 

voor een keurig, behoorlijk meisje interes- 

seerde, dus nu wel wat kalmer zou gaan 

leven. 

Toen hij Marylin den eersten keer zag, 

had hij al dadelijk intuïtief gevoeld, dat zijn 

tante zich tot haar aangetrokken zou 

voelen. Eens had hij Gwendolyn voor een 

week-end mee naar buiten genomen, doch 

hij had zich hierdoor op een dusdanige ma- 

nier de ongenade van tante Ethelberta op 

den hals gehaald, dat hij werkelijk bang 

was geweest, dat ze voor goed haar handen 

van hem af zou trekken. 

„Als je met dat meisje trouwt," had 

tante Ethelberta hem later gedreigd, „dan 

hoef je nooit meer op een cent van mij te 

rekenen." 

Tony had vermoeid geglimlacht en ge- 

zegd: „Hoe dikwijls moet ik u nog ver- 

tellen, beste tante, dat ik er heelemaal niets 

voor voel in 't huwelijksbootje te stappen... 

noch met Gwen... noch met een ander.' 

„Maar ik zal het anders voor je regelen," 

had de oude dame snibbig geantwoord. 

„Het is volstrekt niet goed, als een man 

ongetrouwd blijft" 

„Tante Ethelberta is werkelijk bijzonder 

aardig," voegde Tony er aan toe, terwijl 

hij Linnie aanzag. „In verschillende opzich- 

ten is ze heel goed voor me geweest en 

dadelijk na den dood van mijn ouders heeft 

ze me onder haar bescherming genomen. 

Vader wilde een snelheidsrecord in de 

Staten verbeteren met een race-auto, en 

werd daarbij gedood. Moeder zat op de 

tribune, toen het gebeurde en door den 

schrik stierf ze kort daarop. Ze had al 

geruimen tijd een hartkwaal, moet je 

weten." 

Hij vertelde deze feiten heel gewoon en 

eenvoudig, doch Marylin merkte heel goed, 

dat zijn stem schor was. 

„Wat moet dat vreeselijk voor je zijn 

geweest," mompelde Linnie. Tony knikte 

en gedurende enkele seconden sprak hij 

niet en staarde strak voor zich uit. 

„Het gebeurde in Harrow," zei hij even 

later. „Ik was toen nog maar een kind." 

Marylin voelde, hoe er een brok in haar 

keel kwam. In gedachten zag ze hem als 

jongen van een jaar of veertien voor zich... 

groot, mager, met bruin haar en blauwe 

oogen... telkens lachend... lachend, omdat 

hij niet wilde huilen en door dien lach zijn 

verdriet trachtte te verbergen. Er kwam 

een nevel voor haar oogen. Dwaas kind, 

dat ze was, maar ze kon het nu eenmaal 

niet helpen. Met een impulsief gebaar stak 

re haar handje uit en legde het op zijn arm. 

••Het moet zoo vreeselijk voor je 

Vertel me nou nooit meer, 

Piepa, dat Je niet 

speechen kunt 

WMt?® f M 

lossmsiMsza 

: : • 

mm' 

zijn geweest," zei ze opnieuw. 

„Dank je, Linnie," zei hij kortaf. Een 

oogenblik later voegde hij er echter aan 

toe: „Je bent een allemachtig aardig meisje, 

hoor." 

Daarna ontstond er stilte. 

. „We zijn er al weer. Ik hoop, dat je je 

niet al te erg verveeld hebt," zei hij. Ver- 

veeld? Marylin had van elke seconde ge- 

noten, die ze in zijn gezelschap had door- 

gebracht. 

„Wil je... wil je misschien nog even 

binnenkomen om een kop chocolade te ge- 

bruiken?" stelde ze voor. Dit was altijd 

de gewoonte geweest in Frinwood, wan- 

neer een jongeman een meisje van een 

partijtje naar huis bracht. 

Tony glimlachte vriendelijk. „Nee, dit- 

maal niet, dank je. Het is trouwens al erg 

laat. Vergeet niet, dat wij iqprgenavond 

een partijtje in Lorna Grey's atelier moeten 

meemaken. Wel te rusten, Linnie." De 

twee jonge menschen namen afscheid van 

elkaar. 

En op dat tweede partijtje ontmoette 

ze Brynmor. 

Het was eigenlijk volstrekt niet vreemd, 

dat ze hem ontmoette, want Brynmor ver- 

toonde zich den laatsten tijd zeer veel in 

zoogenaamd „artistieke" kringen. Hij ging 

onder anderen om met schilders, die steeds 

den mond vol hadden van het meesterstuk, 

dat ze eens zouden maken, maar die in 

werkelijkheid tot niets in staat waren; 

schrijvers, wier romans in hun hoofd 

bleven, terwijl ze dansten en nonsens uit- 

kraamden. 

Doch alles bij elkaar genomen, viel het 

niet te ontkennen, dat het heel gezellig bij 

hen kon toegaan. Jongemannen, die juist 

de universiteit verlaten hadden en een ge- 

weldige verbeelding hadden over hun 

kunnen, werden ook in hun kringen opge- 

nomen. En op een van deze feestjes had 

Brynmor kennis gemaakt met Clarice. Zij 

scheen de koningin van het gezelschap te 

zijn en alles had om haar gedraaid. Er ont- 

stond altijd een lichte beroering, wanneer 

ze na haar laatste .optreden in The Emer- 

ald Dragon in Lorna Grey's atelier ver- 

scheen. De club had blijkbaar geen moei- 

lijkheden van den inval ondervonden, want 

er werd kalm doorgewerkt. 

Zoo nu en dan wanneer er een vreemde 

man aanwezig was, op wicn Clarice indruk 

wilde maken, stemde ze er in toe een dans 

ten beste te geven. In een minimum van 

tijd was er dan een ruimte open gemaakt 

en had een bleeke jongeling met lange, 

vettige lokken zich aan de piano gezet. Na 

haar optreden ontstond er dan een over- 

weldigend applaus en Clarice placht boven 

op den vleugel te gaan staan en van daar 

af haar diepe buiging tot dank te maken. 

Brynmor verwachtte Clarice dien avond. 

Hij had echter geen seconde verwacht, 

Marylin jn- het atelier van Lorna aan *e 

treffen Het kwam hem dan ook voor 

alsof alles om hem heen draaide, toen ze 

lachend aan Tony's arm binnentrad. Ze 

waren vrij laat, zoodat de meeste gasten 

reeds aanwezig waren. 

Marylin verwekte werkelijk opzien, 

waaruit voor de zooveelste maal blijkt, dat 

een passend toilet en een goede kapper 

wonderen kunnen doen, te meer wanneer 

het meisje in kwestie zelf reeds zeer be- 

koorlijk is. 

Het was zeer twijfelachtig, of een der 

aanwezige mannen Linnie een week ge- 

leden een enkelen blik had waardig ge- 

keurd. Doch thans was het anders en toen 

Lorna Grey dan ook jn haar handen klapte 

en te kennen gaf, dat haar atelier vereerd 

werd dqor het bezoek van een vreemde- 

linge, Marylin Leslie geheeten, verdrongen 

de aanwezigen zich om haar heen. 

Linnie zag er dien avond opvallend mooi 

uit. Jay had haar een zwart fluweelen toilet 

geleend, dat strak om haar mooi figuurtje 

sloot en slechts versierd werd door een 

paar lange banden vanaf den hals, welke 

naar believen als scarf gebruikt konden 

worden. Het was een toilet, dat juist door 

zijn geraffineerde soberheid de aandacht 

moest trekken. En daarbij droeg het jonge 

meisje een grooten, zwarten, tulen hoed, 

waardoor haar blond haar op het voor- 

deeligst uitkwam. Ze zag er in al dat zwart 

iets ouder dan haar leeftijd uit en er was 

een eenigszins onverschillige, en tegelijk 

uitdagende uitdrukking in haar mooie 

oogen. 

Tóny ontdekte Brynmor het eerst, ter- 

wijl hij met 'n bekoorlijke brunette praatte. 

„Alle duivels!" riep hij uit. „Bedriegen 

mijn oogen mij niet? Is dat inderdaad de 

jongeman, dien ik op den avond van een 

politie-inval op den grond van „The Emer- 

ald Dragon" liet liggen?" 

Marylin hoorde die woorden en begon 

te lachen. Ze keek dadelijk in de aange- 

duide richting. „Ja, hij is het waarlijk! Wat 

grappig." 

Tot haar voldoening ontdekte ze nog 

een donkere schaduw onder een van zijn 

oogen. Brynmor had Marylin al dadelijk 

gezien, doch hij vond het noodig, zich te 

houden alsof dit niet het geval was. 

. 

— 

He et geheim van succes- 

volle vrouwen: kleur! 

Een gezond verzorgd uiterlijk is in het leven - in beroep 

of gezelschap - de eerste voorwaarde voor succes. Ver- 

standige vrouwen versterken daarom hun invloed door 

haar wangen en lippen met "Khasana Superb" mooier 

te maken. Het is onopvallend en ziet er natuurlijk uit. 

"Khasana Superb-Crème", op de huid éewrefen, past bij iedere 

tint van de huid, verleent een gezond frisch voorkomen, ver- 

hoogt de bekoorlijkheid en verdoezelt het leel ijke. Men verkrijgt 

de beste werking door de crème zacht op de huid te brengen. 

Niemand vermoedt er het gebruik van. By deze crème behoort 

"Khasana Superb-lippenstift". Ook deze werkt individueel ver- 

schillend, kleurt de lippen zacht, duurzaam, onopvallend en 

smaakvol en geeft den mond de kostbare frischheid der jeugd. 

"Khasana Superb" is tegen elk weer bestand, water- en 

kus-echt. Het geeft niet af en is met water en zeep te verwijderen. 

Khasana 

Wanneer U de wer- 

king van Khasana 

Superb wilt verhoo- 

gen, gebruikt dan 

"Khasana poeder". 

Deze poeder bedekt 

uitstekend en ver- 

leentdehuideenflu- 

weeladitige, matte 

tint. In alle kleuren 

verkrijgbaar l 

Superb 

Kleine verpakkingen: 

Lippenstift (f -.39) en 

rouie (I-.SS). Ove—' 

verkrijgbaar' ' 

f 1.25 

C «Iveênwoordietng. J.Wlnk.1 J»n.,21 K4. Den Haat.Merwede.traat 47.Tel. 72595 

Dr. M. Albersheim, Frankfort a. d. M.. Paris en Londen 

ADVERTEERT IN DIT BLAD 

VRAAGT OFFERTES 

BII.®i!IMm®iPi 

BLEEKZUCHT en alle daaruit voortvloeiende 

ZWAKTETOESTANDEN 

Dr. H. Nanning's HAEMOFERRIN 

(Staalhaematogeen). 

Uitstekend bloedvormend versterkingsmiddel, f2.60 

per V, fl. Aangenaam van smaak. fl-OO per /j tl. 

Dr. H. NANNINOs Pharm. Chem. Fabriek, Den Haas 

i 

i 

.• • . 

m 

't Hoestend kind keef t 

Abdijsiroop noodig 

V«rwaarloozen kan onberekenbare gevol- 

gen hebben. Als Gij dadelijk Abdijsiroop 

neemt zult G« morgen reeds verbetering 

kunnen zien. Abdijsiroop neemt de hoest- 

prlkkel weg, onverschillig of deze wordt 

veroorzaakt door gevatte kou, bronchitis 

of borstbcnauwdheid, omdat de vastzittende 

slijm wordt opgelost en uitgedreven. Geef 

dus Uw kleine en groote kinderen, die 

hoesten. Abdijsiroop, welke verzacht, zui- 

vert, helpt. Een lepel Abdijsiroop is daarom 

voor Uw kinderen een lepel gezondheid. 

A«'Abdijsiroop 

„Voor de Borst" 

Alom verkrijgbaar. Prijs Fl. 1.50, Fl. 2.75, Fl. 4.50 

Gebruik buitenshuis Abdijsiroop-Bonbons nbons C 

(60 ct.). Dan bespoedigt Ge Uw genezing ezing. f 

ABDIJSIROOP-BONBONS (Gestold« Abdij ijsiroop) | 

Twijfel. — ..Soms," vertelde mevrouw Smit in het grootste 

vertrouwen aan haar intiemste vriendin, ,,derik ik, dat mijn 

man de geduldigste, vriendelijkste, best gehumeurde man 

is, die er bestaat en op andere tijden denk ik weer, dat het 

niets dan luiheid van hem is." 

lm por leun: 

RICHARD 

WERNEKINCK 

8 Co. 

Amiterdam-C 

Huddcitraat 9 

(Voor welriekende 

Schoonheidsbaden. 

Uw huid heeft behoefte aan het regel- 

matig gebruik van Old Cottage Laven- 

der Badcrlstallen als opwekkend 

schoonheidsmiddel. Zij verzachten het 

water en parfumeeren het met de 

verrukkelijke oude geur, die nooit uit 

de mode geraakt. 

Old Cottage 

Lavender 

Water , 

Toiletzeep 

Bad zeep 

Badcrlstallen 

Badpoeder 

Reuksachets 

Talcum 

Scheerzeep 

Scheercrême 

Brillantines 

Poeder. 

etc., etc. 

©ïd Cottage jCat-ender 

TOILET ARTIKELEN

'" 

CONVENTIE! 

WOORDEN EN MUZIEK VAN GUUS BETLEM Jr. 

ccrrr.N^J.I gjjjjïg ^=p 

h-^-K 

W-9 

Con.veH.rte.WAtifidA%wei hebjeer.aAii?VW)" kw.neriiocli\ze.kerhest ZöM.derbe^fcuui.'V/aar.omwiöetjeÂM.éeniM SmMmofn^Wiai: 

^W ^^ * 

w^m ^P 

hij 1 ? 

.om ö|A,je wandlenmfit fondsdioenenstck: 

^j j » j j j 

£^ 

■'■;. 

^^ E^ 

gmmoerjewfeKe.]ijk5iti 

^^■iliüi-' 

? fe^ I -jHAf^ 

J'JfJ* 1 j 

^ 

^^ S 

yj J lij W| J Jt I' ' j | j , j ll r, | f 'i,,, j j | j g j H1 r.a 

aa.n,a].Ier.lie^taHie.m?uttr"ter.w!jljed'rvce)Iie.v«r wit.traf).|oenzöaÜDil doddecon-veniiccon. venÜe&Ueenfin da4KaA«0Mtl(flrtth*^tz««3edAl»itiete«t! 

=^^ 

F 5EÈEÏ 

Ifl^l^'i 

p 

^ ^ 

Waarom, als je eet in een heel chic hotel, 

Bestel je geen snert, maar hors-d'oeuvre dan wel? 

Waarom ga je tea-en, en drink je- geen thee? 

Waarom ga je vaak naar een saaie soiree? 

Waarom blijf je bij een receptie vaak staan. 

Terwijl je toch veel liever zitten zou gaanl 

En wèèrom, misschien is er één, die het weet, 

„Dineer" je bij vreemden, terwijl je thuis ... eet? 

Dat doet de conventie, conventie alleen. 

En daaraan ontkomt haast zoo goed als niet éénl 

•Pî ^ ^ 

^^■3" 

S 

De dieren, die zijn haast nog leeper dan wij, 

Diè storen zich niet aan die aanstellerijl 

Die huichelen niet „allerliefste mevrouw". 

Maar geven d'r vierkant een stevigen knauwI 

Mensch, neem er een voorbeeld aan, wees niet zoo stijf I 

En heb toch een klein beetje durf in je lijfl 

Trap alles de deur uit, oneerlijk, onecht. 

En kies je een vriendschap, volmaakt en oprecht I 

Dan krijgt de conventie je nooit in haar banl 

En leef je een leven van vrij, eerlijk manl 

IVlAISON ODIOT 7 PLACE DE LA MADELEINE. PARIJS 

Fabriek van 

Artistiek 

Zilverwerk 

Gevestigd 

m 

7690 

Specialiteit 

voor 

geschenken 

in zilvet 

en verzilverd 

metaal 

GROOTB KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE 

Red. en Adm. : Galgewater 22. Lelden. Tel. 700 Postrekening «880 , VenchQnt wekelgks — Pifls per kwartaal f 1.95 

-

ieding - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?