De soldaat-facteur en Rachel - Arne Sierens

had hij gezegd.
Ge moogt erop rekenen, sergeant,
mijn hand af als ‘t niet zo is.
Hij had er mij al een keer naar gevraagd.
Hij ging het krijgen, ‘t was beloofd.
Ik was op weg naar de barakken,
met mijn leren zak.
Hij was zat.
Hij wankelde op zijn poten.
Hij had het niet mogen zeggen.
‘t Was een krapuul, Lejeune!
Goed, ik had het geld niet,
maar hij ging het dezelfde avond zeker gekregen hebben.
De smeerlap,
hij pakte mij vast bij mijn nek,
zijn moustache tegen mijn oor:
‘Ge moet het mij niet geven.
‘k Laat het vallen als ge mij eens voorstelt,
misschien dat ik dan ook een keer kan?’
Er kwam bloed uit zijn mond.
Ik stelde mij schrap voor het geval dat,
maar hij bleef staan
en ik zag zijn ogen vernauwen.
Ik ging ervoor boeten.
Hij snoof door zijn neus en dan zei hij heel kalm:
‘Ge slaat gij mij?
Bon, conseil de guerre.
Ge kunt het hen expliqueren.’
Ik deed alles om mij te pardonneren,
maar hij wilde ‘t niet horen,
‘t werd lijk dat hij zei,
CONSEIL DE GUERRE.
Ik was geen mens meer.
Mijn eerste plaats was Steenstraete,
de tranchees aan ‘t Ieperleekanaal.
‘t Was daar al water en modder dat ‘k zag,
alles platgeschoten lijk een zes.
Nooit in mijn leven heb ik zo op de winter gevloekt,
als ‘k mijn mantel afdeed,
ge kon hem schoon rechtop zetten,
zo was hij vervroren.
We zaten met 4 in een abri,
een hondekot groot,
11
De soldaat-facteur en Rachel