De soldaat-facteur en Rachel - Arne Sierens

Irma was zinnens geweest naar huis te gaan
om te bevallen, maar ze was aan boord gebleven
en ze had tot de laatste dag haar werk gedaan.
Ik was er enige keren geweest in ‘t roef van zijn lichter,
voor de oorlog, als ik voor hem stenen laadde.
Die avond verschoot ik weer dat ‘t daar zo klein was.
Irma lag met haar wichtje in ‘t bovenste bed,
de twee oudsten sliepen nog niet,
ze zaten bij de stoof te spelen,
‘k dacht: haringen in een ton.
Taloen zei ‘t mij dat ‘t te klein werd:
‘Ik zal voor de oudsten een bed arrangeren van voor.’
Van voor, dat was aan ‘t mastgat,
‘k had er nog geslapen.
‘t Was niet erg appetijtelijk,
‘t stond altijd water,
en voor de rest, koorden en brol.
Taloen was niet mijn vriend, hij was me daarvoor te nijdig,
maar ‘t was een gekende
en ge kunt geloven hoe content ik was
als ik zijn boot daar zag liggen aan de vaart.
Een gekende, ‘t was maanden geleden,
ik kon niet rap genoeg aan boord gaan
om goeiendag te zeggen tegen de Baetes.
Taloen was eigenlijk geen schipper van familie,
hij kwam van de buiten, Irma ook.
En hij had hem voor de oorlog een kleine lichter gekocht,
geen moteur of niets,
‘t schip werd getrokken door 2 mannen in ‘t les,
paarden waren te duur.
Op dat moment
-zijn boot werd opgeëist door de militairen-
vervoerde hij bouwstenen voor de tranchees.
Alles ging naar de tranchees.
Taloen zei er niets van dat ik soldaat was,
‘t was lijk normaal voor hem
‘t was ook normaal.
‘t Was al donker toen ik over de gaanplank ging
op weg naar ‘t logement waar ik sliep,
een 300 meter verder.
‘s Anderendaags vroeg werd ik wakker
door een oorverdovend gerucht,
er waren vliegtuigen van de duitsers in aantocht.
15
De soldaat-facteur en Rachel