De soldaat-facteur en Rachel - Arne Sierens

en ik zwaaide weer.
Ik ging op weg naar De Panne
langs de kampementen van de Australiaanders en van de Tjings
en aan de viersprong
stopte er een auto officiers,
ze zaten er zeker met 8 in,
en er riep er een naar mij:
‘Etes-vous perdue, mademoiselle?’
‘k Zei: nonnon, monsieur, je connais mon chemin.
Ze reden weg naar Frankrijk op.
‘k Verdwaasd lijk een kieken.
Bij elk kapelleke heb ik gebeden
dat de oorlog rap voorbij zou zijn,
dat ‘k bij hem kon zijn
en dat er niets zou gebeuren met hem
en met mij.
We waren niet voorzichtig geweest,
zoveel wist ik wel.
Ik kwam aan de straat,
halfweg stonden 2 gendarmes.
‘Wat doet gij hier?
Iedereen zit in de schuilplaatsen.’
Ze gingen mee tot aan de abri.
‘t Zat daar vol.
Mijn moeder gaf mij een kus,
mijn tante sliep
en in ‘t kaarslicht
zat Alfons van Toine naast ons deur.
‘k Herkende hem eerst niet,
hij was verzwaard in zijn gezicht,
maar ‘t was hij, mijn moeder zei het.
‘k Had hem in 3 jaar niet meer gezien.
In ‘t straat was ‘t altijd geweest
dat ‘t tussen ons iets zou worden,
‘k moest er subiet aan denken.
Hij vroeg hoe dat ‘t met mij was.
‘k Zei: goed.
‘t Klinkt zot
maar lijk dat we daar zaten en dat hij naar mij keek
dacht ik dat hij het door had,
zo van:
‘Ik zie het, rachel, dat ge van mij niets meer wilt weten,
en dat ge met een wildvreemde, een oude dan nog van 40 jaar,
13
De soldaat-facteur en Rachel