deCemBer - Chiro

Chir oolalaala
Kerstkrans
“Ze zullen!” riep leider Frans uit.
Alle afdelingen hadden hun programma voorgesteld op de vergadering en ze waren allemaal
goedgekeurd. Enkel bij de aspi’s was er twijfel.
“Knutselen, Frans, dat is de vierde keer dit jaar dat je met de aspi’s wilt knutselen. Zouden ze niet
eens iets anders willen doen?”
Frans schoot uit zijn krammen. “De aspi’s vinden het mega! En ze leren er iets van bij. In de Chiro
moet je toch ook iets bijleren, of niet soms?”
Sofie probeerde nog: “Ik denk toch dat ze het wat beu zijn, Frans. De aspi’s willen eigenlijk niet
meer knutselen.”
“Ze zullen!” had Frans dus geroepen.
Ze hadden al een vogelkastje geknutseld, een workshop vriendschapsbandjes gevolgd en een
activiteit gehad over “Je leven in Gekleurd Zout”.
“Deze week gaan we een kerstkrans maken,” had Frans gezegd. “Niet zomaar een kerstkrans, maar
met gevonden materiaal!”
Echt enthousiast zagen de aspi’s er niet uit, maar ze deden wel mee. Nadat Frans had uitgelegd wat
ze gingen doen, hadden ze elkaar aangekeken en geknikt. Ze waren samen in de zetel gekropen,
ze begonnen te discussiëren en na vijf minuten stonden er al ingewikkelde lijnen, cirkels en pijlen
op papier. “Yes,” dacht Frans. “Groepsgevoel door knutselen. Daar zal Sofie niet van terughebben.”
“Als leider moet je het voorbeeld geven,” dacht Frans, en hij liep naar buiten. “Een beetje hulst,
dennenappels, een platte kastanje…”
De aspi’s liepen hem voorbij met een grote tractorband.
“Hmm, misschien mogen die rode besjes er ook in, dat contrasteert mooi.” Hij zocht nog wat verder.
De aspi’s kwamen opnieuw langs. Hij hielp hen even, want zo’n betonbalk draagt niet gemakkelijk.
“Vreemd,” dacht Frans nog, en hij twijfelde of hij kerstrozen in zijn krans zou stoppen.
In de verte zag hij de aspi’s zwoegen met 12 meter staalkabel. Zo creatief waren zijn aspi’s nog
nooit geweest!
Halfvijf. Frans staat voor het lokaal met zijn kerstkrans. Hij is best tevreden, zijn krans zou in
een bloemenwinkel minstens 17 euro gekost hebben. “Maar waar zijn mijn aspi’s?” vraagt hij zich
af.
Kwart voor vijf. Frans wordt ongeduldig. De afspraak was toch duidelijk? “Om halfvijf voor het
lokaal, mét je kerstkrans.”
Tien voor vijf. Frans is het beu. Hij loopt naar het lokaal. Leeg. Hij kijkt in de keuken. Niemand.
Kwaad stampt hij naar buiten, loopt rond de hoek van het lokaal. Hij hoort nog net iemand die “ja”
roept, en een metaalachtige “kloink”.
Exact om zeven voor vijf hebben de aspi’s van Chiro Sint-Franciscus hun leider Frans gelanceerd
met hun zelfgemaakte reuzenkatapult.
Sindsdien hebben ze nooit meer geknutseld.
Merijn
] dubbelpunt deCemBer 2007 [ 1