Download hier het boek

kelders,’ zegt Sammie en ze trekt een veelbelovend gezicht. ‘Er zit ergens een luik, aan de
kant van de keukens. Wat vroeger een soort bijkeuken was of zo, is nu veranderd in zo’n ding
met tafeltjes waar bezoekers koffie kunnen drinken en appelgebak eten. Misschien ben jij daar
ook geweest, die keer dat je binnen was? Daarachter is wat de oude keuken geweest is en die
heeft kelders. Van vroeger, toen ze nog geen ijskasten hadden. Toen hadden ze kelders om
hun eten koel te houden. Dat luik zit aan de buitenkant. Het lijkt net een houten hokje, een
gereedschapskist zou je denken. Maar je kunt erin klimmen en dan kom je in allemaal
donkere gangen. Hartstikke spannend.’
Milan kijkt bedenkelijk maar zegt niets.
Ze zijn onder de heg door. De omvangrijke tuin van het landgoed ligt er stil en verlaten bij.
Het is er drukkend warm van al het zonlicht van die middag, de warmte is boven het hete
grind blijven hangen. Er zijn heggen en haagjes en rozenborders die sierlijk om elkaar heen
krullen in een ouderwets patroon, waartussen je je zonder moeite dames in lange rokken met
lichtgekleurde parasolletjes in hun handen voor kunt stellen.
‘Waar zijn de stallen, weet jij dat?’ vraagt Milan plotseling.
Sammie wijst. ‘Daarachter.’
‘Daar heeft die buurman gewerkt vroeger, die van naast mijn oma.’
Sammie weet niet over wie hij het heeft.
‘Dat oude meneertje, die met die pet en die moestuin.’
‘O, die. Hoe weet jij dat?’
‘Heeft-ie me verteld.’
Sammie kijkt verbaasd. ‘Tegen mij zegt-ie nooit iets.’
‘Hij heeft in de stallen gewerkt toen hij jong was, toen hier nog zo’n echt rijke familie
woonde.’
‘Lijkt me gaaf, om zo rijk te zijn.’ Sammie gebaart om zich heen. ‘Moet je je voorstellen, dat
je hier woont.’
‘Het was niet zo leuk, volgens het oude meneertje. Tenminste... voor de mensen die hier
werkten niet. Die rijke lui waren hartstikke verwaand, zegt-ie. Je moest voor ze buigen!’
‘Amme neus,’ zegt Sammie meteen.,‘ik ga me daar een beetje lopen buigen voor iemand!’ Ze
kijkt Milan grijnzend aan. ‘Zullen we spelen dat ik hier woon en dat jij voor mij moet
buigen?’
‘Duh,’ antwoordt Milan, ‘ik buig ook mooi niet!’
‘Goed zo. Laten we dan maar naar de kelders gaan.’
Milan heeft direct spijt van zijn woorden. Liever had hij een beetje staan buigen dan in die
enge kelders te moeten.
‘Wat is hier zo leuk aan?’ moppert Milan zodra hij zich door het luik heeft laten zakken. ‘Je
ziet geen barst, het is pikkedonker.’
‘Als ik had geweten dat we dit gingen doen dan had ik mijn zaklantaarn meegebracht,’ zegt
Sammie. ‘Kunnen we een volgende keer wel doen. Met een lamp kun je echt heel ver
doorlopen.’
Wat een geluk, denkt Milan, dat ze het ding niet bij zich heeft. ‘Met wie ben je hierin
geweest? Toch niet in je eentje?’
‘Mijn vriendinnen durven niet verder dan hier, die bange schijterds. Ik ben helemaal verderop
geweest, al die gangen door.’
‘Kun je daar in verdwalen?’ vraagt Milan benauwd.
‘Niet echt, als je goed oplet niet. Maar het is wel gevaarlijk.’
‘Waarom dan?’
10