Download hier het boek

1. Sammie
Het is de geur van de linnenkast die hij het ergste vindt, een geur van oud en ooit en nooit
meer. Milan klemt zijn stapel T-shirts nog even tegen zich aan, nu ruiken ze nog naar thuis.
Hij weet dat als hij ze niet in de kast legt, Filly het dan zelf zal doen en op haar manier. Het
liefst wil hij zijn kleren gewoon in zijn tas laten zitten en daar per dag uitplukken wat hij
nodig heeft. Zo’n tas met alles er nog in, dat ziet er tenminste uit alsof je ieder moment weer
kunt vertrekken. Maar hij weet dat het eerder weken dan dagen zal gaan duren, deze
logeerpartij. Met tegenzin schuift hij het stapeltje op een plank.
‘Straks stinken al m’n kleren naar ouwe kast,’ mompelt hij zuur.
Thuis heeft hij een volle rommelkast op zijn kamer, waarin sokken en onderbroeken en truien
gezellig door elkaar liggen. Maar in het huis van je oma gelden andere regels. Milan kent die
regels inmiddels goed, want hij heeft hier al heel vaak gelogeerd, al was dat meestal maar
voor een paar dagen. Deze keer is anders. Er is geen einddatum afgesproken, en dat voelt
alsof hij maar af moet wachten wanneer hij weer naar huis mag.
Liever was hij bij zijn andere oma gaan logeren, de oma waar ook nog een opa bij hoort. In
gedachten noemt Milan die oma altijd zijn echte oma. Ze ziet eruit zoals een oma eruit hoort
te zien, met kortgeknipte grijze krulletjes en een grote bril die altijd van haar neus glijdt. Heel
anders dan Filly, die niet eens oma genoemd wil worden. Terwijl ze toch ooit, lang geleden,
blijkbaar best mama genoemd wilde worden, want dat hoort Milan zijn moeder immers nog
steeds tegen haar zeggen. Haar naam is Felice, maar dat kon Timon, haar eerstgeboren
kleinzoon, niet zeggen. Hij maakte er Filly van en het is nadien altijd Filly gebleven. Nu is er
nog maar één kleinzoon en dat is Milan. Kleindochters zijn er al helemaal niet, nooit geweest
ook. Milan is tegenwoordig de enige die de naam Filly nog gebruikt en ze schijnt het leuk te
vinden om te horen. Milan moet toegeven dat het woord oma haar niet gepast zou hebben,
ook al heeft ze staalgrijze haren die ze in een deftige en ingewikkelde knot achter op haar
hoofd draagt. Filly is actrice en actrices, denkt Milan, zien er nooit uit als oma’s. Avond aan
avond staat ze op een toneel voor volle zalen en daar is haar stem luid en duidelijk van
geworden. Filly praat niet, Filly spreekt. Je zult haar ook nooit krom zien lopen of slungelig
rond zien hangen; haar lange, slanke lichaam staat altijd keurig rechtop, de schouders naar
achteren, dat heeft ze waarschijnlijk zo geleerd. Milan snapt ook wel dat een beetje met
afgezakte schouders over een toneel heen en weer sloffen geen gezicht zou zijn, maar toch
schrikt hij soms van Filly als ze plotseling zo kaarsrecht voor hem staat en hem toespreekt.
‘Opa en oma Feltman zijn te oud voor zo’n lange logeerpartij,’ had Milans vader gezegd toen
Milan wilde weten waarom hij daar niet een tijdje heen kon. ‘Filly heeft twee maanden
zomerstop en vindt het gezellig als je komt, dan heeft ze tenminste wat omhanden.’
Milan weet dat niet zo zeker, dat gezellig, zoals papa dat zei, Milan heeft Filly dat woord nog
nooit horen gebruiken. Ook niet vanmiddag toen ze aankwamen met de auto, papa en hij.
Filly gaf alleen orders als een sergeant die voor een peloton soldaten staat: dat hij eerst aan
tafel mocht komen zitten om een glas limonade te drinken, dat hij daarna zijn tas uit moest
gaan pakken, zijn spullen in nette stapeltjes in de kast moest leggen, dat ze om zeven uur
zouden eten en dat Milans vader na een kopje thee maar meteen weer rechtsomkeert moest
maken want ze moesten nog boodschappen doen. Punt uit. Niets tegenin te brengen.
Als Milan klaar is met uitpakken, loopt hij naar het raam. Dat staat open. ‘Om de boel een
beetje door te luchten,’ had Filly gezegd. Milan vindt niet dat het veel helpt, de geur van de
linnenkast zit in zijn neus en eigenlijk hangt er in het hele huis zo’n oud luchtje. Het is ook
een heel oud huis, dat er zelf niks aan kan doen dat het in de loop der tijd een beetje is gaan
ruiken.
2