Download hier het boek

hem nu weer stom vinden, met zijn saaie voorstellen?
Maar Sammie schokschoudert en zegt gemoedelijk: ‘Best.’
Alsof het vanzelfsprekend is, alsof er maar één enkele richting is, wandelen zijn voeten de
vertrouwde kant op, het dorp uit.
‘Wil je weer slootjespringen?’ vraagt Sammie en ze grinnikt.
Nou, liever niet. Maar Milan wil zich niet laten kennen en bromt: ‘Och, maakt me niet uit. We
zien wel.’
Ze lopen over de stoep, voorbij het huis met de kippen. Milan hoort ze kakelen in de
achtertuin. ‘Hier hebben ze kippen,’ wijst hij, geheel overbodig.
‘Ja, dat weet ik ook wel.’
Domme opmerking, denkt Milan. Waarom zeg ik zulke onnozele dingen?
Er komt hen een jongen achterop, over dezelfde stoep, in één rechte lijn Milans richting uit.
Milan vraagt zich af of hij opzij moet stappen. Het is nogal een grote jongen, zeker een jaar of
zestien, hij draagt een stoer leren jack dat vast veel te warm is voor zo’n zwoele zomeravond.
Milan doet of hij hem niet gezien heeft, hij heeft tenslotte geen ogen in zijn achterhoofd. Met
een beetje geluk heeft die knul hem daarnet niet over zijn schouder zien loeren. Onverschillig
fluit Milan een aantal nootjes, drie dezelfde nootjes want eigenlijk kan hij helemaal niet
fluiten, dit fuut-fuut is het enige dat hem lukt. Als je naast een meisje loopt, moet je een beetje
stoer doen. De jongen botst tegen hem op, die had zeker verwacht dat zo’n knulletje wel voor
hem uit de weg zou gaan.
‘Hé, kun je niet uit je domme ogen kijken, eitje!’
Ook dat nog, denkt Milan. Wil je een beetje stoer wezen, word je voor eitje uitgescholden. Hij
doet zijn mond open om iets dappers terug te zeggen.
‘Gewoon doorlopen,’ sist Sammie in zijn oor en ze trekt aan zijn mouw.
‘Hé!’ roept de jongen opnieuw. Hij wil een verontschuldiging. Hij wurmt zich tussen Sammie
en Milan in.
Sammie loopt nog wat harder. Milan struikelt bijna over zijn eigen voeten. De jongen blijft
tussen hen in lopen.
‘Donder op,’ blaft Sammie de jongen toe.
Milan loopt met een rood hoofd verder. Dit is echt erg, dat zij die grote jongen zoiets durft toe
te roepen terwijl hij zelf geschrokken verder dribbelt en niets durft te zeggen! Wat is het toch
ingewikkeld, met meisjes omgaan. Als je met je vrienden bent, dan ren je op zulke momenten
weg zonder dat je het gevoel hebt voor gek te staan. Als je met je vrienden slootje springt en
je valt erin, dan lach je. Maar wanneer je met een meisje bent, dan heb je voortdurend het
gevoel dat je alles verkeerd doet. Zouden alle jongens dat hebben? Misschien ben ik echt een
eitje, denkt Milan.
Gelukkig krijgt de jongen er genoeg van. Hij wenst Milan een enorm akelige ziekte toe en
beent dan met grote passen verder.
‘Niks van aantrekken,’ fluistert Sammie. ‘Hij is een klier.’
‘Ken je hem?’
‘Een beetje. Hij is een broer van Tessie. Hij is heel erg vervelend. Het is nog erger wanneer hij
met de broer van Emine samen is. Als je die twee ziet dan kun je maar beter ergens anders
gaan lopen, waar ze je niet zien.’
‘Waarom? Wat doen ze dan?’
‘Rondhangen. In de weg lopen. Ze zitten af en toe in onze kelder!’
Milan kijkt Sammie verbijsterd aan. ‘Hoe bedoel je, ze zitten in jullie kelder? Wat zeggen je
ouders daar dan van?’
Sammie trekt haar wenkbrauwen op.‘Nee, dombo! In de kelder van het grote huis natuurlijk!
30