Download hier het boek

Milan zucht tevreden, het is leuk in het bos. Vanuit zijn ooghoeken bekijkt hij zijn broer. Zou
Timon het ook leuk vinden hier in het bos, ook als hij er altijd moet wonen en hij nooit meer
eens thuis met een boek bij de verwarming kan gaan zitten?
Timon vangt zijn blik. ‘Wat is er?’
‘Niks,’ zegt Milan snel. Maar dan haalt hij zijn schouders op. ‘Nou... ik vroeg me af of je het
naar je zin hebt hier.’
Anselm de soldaat grinnikt. Hij kijkt Timon aan. ‘Je broertje vraagt zich af of we wel
gelukkig zijn.’
Timon aarzelt. ‘Dat vraag ik me eigenlijk nooit af.’
‘Nee,’zegt de soldaat, ‘misschien is de mens ook niet ontworpen om zich dat almaar af te
vragen.’
‘Wat bedoel je?’ wil Milan weten.
De soldaat plukt een klein bloemetje uit het mos en draait dat een poosje tussen zijn duim en
wijsvinger heen en weer. ‘Onze verre voorouders vroegen zich dat nóóit af. Die hadden heel
andere dingen aan hun hoofd. Die waren bezorgd over de mammoet die ze hadden gezien, en
of ze die morgen wel zouden kunnen doden zodat er weer vlees te eten was en of er niemand
gewond zou raken in het gevecht met het reusachtige beest. Of ze vroegen zich bezorgd af of
die bessen die ze geplukt hadden niet giftig waren en of het geritsel in het struikgewas niet
een sabeltandtijger was die hun kleine kindertjes op kwam vreten. Zulke dingen.’ De soldaat
gooit het bloemetje weg, het is een beetje verkreukeld. ‘Maar de mensen die nu leven die
halen hun vlees gewoon bij de slager en dan is het al dood en hoeven ze er ook niet meer mee
te vechten. En als ze bessen willen eten dan halen ze die bij de groenteboer en die stopt er nou
nooit eens heel verrassend een paar flink giftige tussen. En als we wat in de struiken horen
dan is het waarschijnlijk de kat van de buren. Die we misschien ook wel vervelend vinden,
omdat hij telkens tussen onze tulpjes poept. Maar levensbedreigend is het allemaal niet. Dus
houden we tijd over om over geluk en ongeluk na te denken.’
Milan kijkt de soldaat met grote ogen aan. Over precies zulke dingen had zijn vader het laatst
ook. Niet tegen Milan zelf, maar Milan kon het horen omdat hij toen op de trap
bergbeklimmertje aan het spelen was. Zijn vader wist waarschijnlijk niet dat hij daar zat. De
soldaat herhaalt papa’s woorden bijna letterlijk. Maar wat bedoelde papa daar eigenlijk mee,
met die woorden? ‘Het is toch juist prettig dat je niet meer overal aan dood gaat
tegenwoordig?’ Milan schrikt een beetje van zijn eigen slordigheid en wendt beschaamd zijn
blik af, oei, daar zei hij even iets stoms!
‘Behalve dan aan te hard rijdende auto’s,’ grijnst Timon.
Milan lacht ongemakkelijk mee.
Anselm knikt. ‘Ik wil alleen maar zeggen dat het vrij onwaarschijnlijk is dat onze verre
voorouder in zijn berenvel voor zijn grot zat en plotseling dacht: ben ik eigenlijk wel
gelukkig?’ Ook dat heeft Milan papa horen zeggen. Anselm de soldaat lacht vrolijk, hij vindt
het een goeie mop. Maar dan gaat hij wat rechter zitten en zijn blik wordt ernstig. ‘Weet je
Milan, Timons dood was een ongeluk. Maar dat wil toch niet zeggen dat jouw overgebleven
familie nu voor altijd ongelukkig moet zijn? Dat kan niet, dat mag niet. Dat zou Timon
helemaal niet willen.’
Milan zwijgt. Hij denkt diep na.
Anselm plukt een nieuw bloemetje.
‘Mijn moeder is heel erg ongelukkig,’ zegt Milan dan tegen de soldaat.
Die knikt nogmaals. ‘Dat is logisch. Maar ze moet er misschien wel een keertje overheen
proberen te komen.’ Hij geeft Timon een duwtje. ‘Toch Timon, dat vind jij toch ook? Je
broertje heeft ook aandacht nodig.’
42