Download hier het boek

Milan en Sammie zijn angstig stil, ze durven niet te ademen of te slikken.
Plotseling klinkt er een klaterend geluid door de stilte.
Sammie geeft Milan een stomp. En nog eentje.
Als het geluid verstomt en de jongen weer terug naar zijn vrienden is gelopen, blaast Sammie
in Milans oor: ‘Die klootzak staat hier gewoon te pissen!’
‘Ssst!’ schrikt Milan. Sammies stem klonk als een explosie in zijn oor, na de stilte van
daarnet. Nu bibbert hij over zijn hele lijf.
‘De vuile viespeuk,’ fluistert Sammie verontwaardigd.
Milan wil gebaren dat ze stil moet zijn, maar Sammie ziet zijn bewegingen niet in het donker.
Dan herhaalt hij nog eens heel zachtjes: ‘Sssst!’
Gelukkig, Sammie houdt eindelijk haar mond. Wat zou er gebeuren wanneer die jongens hen
hier zouden ontdekken?
Zo muisstil als Sammie en Milan nu zijn, zoveel drukte daarentegen maken de jongens. Er
wordt gelachen, er wordt met voorwerpen gesmeten. Waarschijnlijk met die lege bierblikjes
waar Sammie het over had. Er klinkt iets dat op een beetje ruzie lijkt: harde, sissende
stemmen.
De tijd verstrijkt onaangenaam traag, er lijkt geen einde te komen aan het feestje dat de
jongens houden.
Milan voelt de ongelijke, ruwe stenen van de keldermuren tegen zijn ruggengraat duwen. Hij
schuift ongemakkelijk heen en weer. Zijn voeten beginnen te slapen. Hij gaat voorzichtig
verzitten. Zulke grote jongens, vraagt hij zich af, hoe laat zouden die weer thuis moeten zijn?
Milan weet zeker dat Filly inmiddels al ongeduldig op de grote klok boven de haard zit te
kijken. Ze zal wel ongerust zijn. Of heel erg boos.
Milan staart in het duister. De jongens onder het luik zullen vast wel licht gemaakt hebben,
met een zaklantaarn of iets anders, maar hier - een paar bochten verderop - merken Sammie
en Milan daar niets van. Wanneer je midden in de nacht wakker wordt op je eigen kamer, dan
zie je niets totdat je ogen na een tijdje aan het donker gewend zijn. Maar hier komt er geen
enkele verandering in wat hij kan onderscheiden, alles blijft zwart. Hij doet zijn ogen wijder
open. Dat helpt niets. Hij knijpt zijn ogen stijf dicht en doet ze opnieuw open. Nog steeds
niets. Zijn ogen beginnen te tranen van de inspanning. Of van angst? Nee, zegt Milan streng
tegen zichzelf, het komt gewoon van het turen.
Dan verschijnt er een vage menselijke vorm voor zijn ogen. Eerst nog wat doorzichtig,
onduidelijk. En dan ziet hij Timon zitten, recht tegenover zich. Bijna heeft hij opgelucht ‘Hoi
Timon!’ gezegd, maar hij slikt het snel in. Ziet Sammie hem ook? Waarschijnlijk niet, anders
had ze vast en zeker al verschrikt gereageerd. En als zij hem niet ziet, hoe kan hij hem dan
wel zo duidelijk zien zitten? Wat is Timon eigenlijk? Een spook, een geest? Iets dat alleen
voor Milans ogen bestemd is? Als Milan nu tegen hem ging praten, dan zou Sammie denken
dat hij niet goed snik was. Praten tegen een muur, tegen het duister, dat doen alleen gekken.
Toch voelt Milan zich gesterkt, getroost door Timons aanwezigheid. Misschien is hij een
beschermengel. Timon glimlacht naar hem en knikt geruststellend. Milan strekt zijn benen
voor zich uit en probeert zijn spieren te ontspannen. Heel rustig inademen en weer net zo
kalm uitademen, dat is alles wat hij hoeft te doen om de tijd te laten verstrijken. De jongens
zullen vanzelf weer weg gaan.
En dat doen ze uiteindelijk ook. Milan en Sammie horen het schrapen van het luik, het gaat
open en na wat gestommel en gefluister weer dicht.
Het is stil geworden.
Sammie maakt een gesmoord geluid.
‘Ze zijn weg,’ zegt Milan kalmerend. Hij tast in het duister en voelt Sammies arm. Hij staat op
36