Download hier het boek

voor. Ja, ik mocht soms een paard voor het huis leiden, tot bij het hek, als meneer of mevrouw
er een endje op wilde rije.’ Hij lacht gretig. ‘Kreeg ik ze toch zo af en toe ‘s van dichtbij te
zien!’
‘Maar dan moest u weer buigen,’ herinnert Milan zich. ‘En als je buigt kan je eigenlijk niet zo
goed kijken, toch?’
‘Je hebt helemaal gelijk jong, een beetje naar ze gluren moest je, zodanig dat ‘t niet opviel.
Maar ze waren wel mooi hoor, die dames.’ Hij knikt en staart even voor zich uit. Zijn blik
glijdt naar het koektrommeltje. ‘Neem nog een koekie jong, zelf eet ik ze niet meer zo vaak.
M’n tanden hè.’ Het mannetje doet zijn mond open en toont Milan wat bruine stompjes.
Milan grabbelt in het trommeltje en vindt een krakeling, een grappige krul van bladerdeeg met
weer zo’n laagje suiker erop, al is het laagje deze keer wat plakkerig.
Meneer Helman doet het trommeltje weer dicht. Zijn blik blijft nog even op het plaatje op het
deksel rusten. ‘Ja, mooi waren ze wel, die dames. Moest je ze op een zomerdag zien, in hun
mooie lange jurken van witte kant en strikjes. Die hadden geen doordeweeks spul hoor, die
liepen rustig iedere dag in hun goeie goed. Ja, kant was het, met strikjes, tot op de enkels. En
parasolletjes droegen ze, tegen de zon, want rode wangen vonden ze niet deftig. En dan
gingen ze thee drinken, net als wij, in de schaduw. Dan moesten ze die parasolletjes toch wel
een keertje aan de kant zetten, zou ik zo denken.’ Het mannetje fronst even. Dan klaart zijn
gezicht op. ‘Maar dan hadden ze natuurlijk weer hoedjes op.’
‘Ook van kant met strikjes?’
‘Zeker weten. Zelfs de kleine kleuters droegen kant met strikjes. Hadden ze zo’n kanjer van
een tuin en dan mochten ze er niet in spelen, want dan zouden ze hun witte kantjes en strikjes
vies maken.’
Milan kijkt het oude mannetje een paar tellen peinzend aan. Dan zegt hij: ‘Maar... meneer
Helman... was dat niet een beetje vóór uw tijd, dat ze zulke kleren droegen en parasolletjes?’
Hij weet dat het mannetje oud is, maar zó oud? Filly heeft jeugdfoto’s van zichzelf op een
kastje staan, die heeft Milan vaak bekeken. Op een zo’n foto - waarop ze een jaar of achttien
is, dat heeft ze zelf verteld - draagt ze een wit jurkje en heeft ze een tennisracket in haar
handen. Je kunt best goed zien dat het een heel ouderwets tennisjurkje is, zulke lange dragen
ze tegenwoordig bij de wedstrijden op de televisie niet meer, maar het hangt toch bij lange na
niet op haar enkels. Filly is wel jonger dan meneer Helman. Tien jaar jonger? Twintig? Milan
weet het niet, maar hij kan niet geloven dat Filly bijna nog geboren is in een tijd dat er dames
met parasolletjes rondwandelden. Hij weet eigenlijk wel zeker van niet, want er is nog een
foto, van Filly’s moeder achter een rare kinderwagen met heel grote wielen. Filly ligt erin, in
die wagen, maar dat zie je niet. Die moeder heeft op die foto echter ook geen kantjes en
strikjes aan, ze draagt een soort regenjas en schoenen met hoge hakjes. Net zoals... Milan kijkt
naar het koektrommeltje. Hij ziet de hooggehakte dametjes op de afbeelding met hun
parapluutjes en hij grinnikt. Hij kijkt meneer Helman in de fletse, oude ogen. Hij ziet dat
meneer Helman zelf ook grijnst. Die meneer Helman, die verzint maar wat. Hij heeft gewoon
naar zijn koektrommeltje zitten kijken, zulke herinneringen heeft hij helemaal niet echt.
‘Jij bent een slimpie hè?’ vraagt meneer Helman en hij lacht zijn bruine stompjes bloot.
‘En u heeft meer fantasie dan tandjes,’ lacht Milan met hem mee.
‘Maar ze staan wel op de schilderijen die in het huis hangen, zulke dames,’ weet meneer
Helman te vertellen. ‘Dus dan zullen ze er toch zeker wel gewoond hebben?’
‘Hebt u die schilderijen dan wel eens gezien?’ vraagt Milan. ‘Bent u in het huis geweest, dat
mocht toch niet?’
‘Later, jong, later, toen het voor het publiek open ging.’
‘Ik ben er ook een keer geweest, met mijn vader. Ik zou nog wel weer een keertje willen gaan
50