Download hier het boek

is wakker geworden en deelt dat de wereld luid kraaiend mede. Milan weet niet waar het
geluid vandaan komt. Waar zou die haan wonen? Misschien bij dat huisje aan het einde van
de straat, dat waar Milan telkens langs is gelopen wanneer hij het dorp uit wandelde in de
richting van het grote huis. Dat is een lollig klein huisje, net iets uit Hans en Grietje, vindt hij.
Popperig, alsof er een piepklein oud en krom vrouwtje zou wonen. Dat is alleen helemaal niet
het geval, er wonen twee jonge mensen in. Milan zag ze van de week, toen zaten ze buiten.
Hij loopt er heen. Het is het allerlaatste huis van het dorp en staat een eindje van de straat af.
Misschien is het vroeger wel een boerderij geweest. Het heeft een rieten dak en de tuin staat
vol bloemen. Het geheel doet Milan denken aan een Engels schilderij dat bij zijn ouders in de
gang hangt, daar staat net zo’n soort huisje op.
Ja, nu hoort hij kippen gezellig kwebbelen. Dan zal die haan hier ook wel wonen.
Milan wandelt aan het huis voorbij. Hij hoort de kippen wel. Maar hij ziet ze niet. Het
kippenhok zal wel ergens aan de achterkant van het huis zijn. Daar gaat hij niet heen, straks
hebben die mensen ook nog toevallig een waakhond, je weet maar nooit. Aarzelend blijft hij
even midden op de weg staan.
Het dorp houdt hier op en een roze ochtendhemel lokt Milan de velden in.
Mooi, vindt Milan, al die zachte kleuren. De nacht heeft het felle groen uit het gras
weggetoverd en de ochtendschemering geeft het maar aarzelend terug. Alleen vlak voor
Milans voeten lijkt het weiland de normale kleur te hebben, in de verte wordt het blauwer en
blauwer, tot het in een witte mist verdwijnt. Milan besluit die mist eens even van dichtbij te
gaan bekijken.
Hij heeft al een flink eind gelopen, als hij merkt dat het zo niet werkt. De mist is altijd
verderop, je kunt er niet heen lopen. Als hij zich omdraait, ziet hij dat er nu mist achter hem
is, het hangt rond de huizen van het dorp. Dat is gek. Toen hij zelf in het dorp stond, leek de
mist boven de weilanden te hangen en nu hij zelf in het weiland staat, hangt de mist bij de
huizen. Blijkbaar kun je mist niet zien wanneer je er te dichtbij bent. Dit soort mist niet, in elk
geval, het is een fluwelige ochtendnevel, die vlak boven de grond hangt. In de verte ziet Milan
een paar koeien zonder poten, alleen hun zware lijven en koppen steken boven de witte nevel
uit. Milan vraagt zich af of de mensen van het dorp, als die toevallig uit hun raampjes zouden
kijken, nu in het weiland een jongetje zonder benen zouden zien lopen.
Hij is nu vlak bij het bos. Vroeger hoorde dat bos bij het landgoed en de mensen van het grote
huis gingen er in jagen, dat heeft de buurman hem verteld. Hij vertelde ook dat het bos toen
veel groter was dan nu, er is inmiddels niet veel meer van over. In de loop der jaren zijn er
telkens stukjes afgesnoept omdat er grote, nieuwe woonwijken aan de dorpen in de omgeving
geplakt werden en er brede wegen voor alle auto’s doorheen moesten worden gelegd. Nu is
het bos nog maar net groot genoeg voor een zondagmiddagwandelingetje, zegt de oude
buurman. Of voor een woensdagochtendwandelingetje, denkt Milan.
Tussen de bomen hangt dezelfde nevel en maakt er zo een sprookjesbos van. Het is geen
donker bos, niet angstaanjagend of somber zoals sommige dennenbossen waar Milan wel eens
met zijn ouders in gewandeld heeft. Het is licht en vrolijk. De bomen staan ver uiteen en laten
het vroege zonlicht door hun takken op het geelgroene mos vallen.
In een opwelling trekt Milan zijn sandalen uit. Het mos ziet er zo zacht en licht uit. Op blote
voeten loopt hij verder. Het mos is vochtig van de dauw en veert onder zijn voetstappen. Als
Milan zich voorover buigt, ziet hij honderden minuscule druppels aan de kleine sprietjes
hangen. Bijna oneerbiedig om daar zomaar met je blote voeten overheen te stampen. Hier
zouden elfjes moeten wonen, in dit bos. Niet dat hij echt in zulke wonderwezens gelooft, maar
toch... Hij kijkt om zich heen. Nee, het zou hem eigenlijk helemaal niet verbazen als er kleine,
lichtvoetige schepseltjes uit de witte nevelslierten te voorschijn zouden springen.
18