Download hier het boek

‘Ik vroeg: wat zou zo’n...’
‘Waarom kom je niet hier zitten?’ Sammie klopt op de steen waar ze zelf op zit. ‘Ik versta
geen barst van wat je zegt.’
Schoorvoetend steekt Milan de brede weg over. Hij gaat naast haar zitten, met één bil
voorzichtig op het randje van de kei.
‘Ik heb geen schurft hoor,’ knort Sammie.
Milan schuift wat op. ‘Zou zo’n bewaker nou nooit eens stiekem op die sjieke stoelen gaan
zitten daarbinnen?’
‘Tuurlijk wel,’ meent Sammie. ‘Die heeft gewoon een krantje bij zich, of een boek, en dat
gaat hij lekker zitten lezen in de gemakkelijkste stoel die er staat. En als hij slaap krijgt, gaat
hij misschien wel in een bed liggen.’ Ze grijnst.
‘In dat hemelbed,’ snuift Milan. Hij herinnert zich dat Sammie gezegd heeft dat ze er ooit met
school geweest is. ‘Je weet wel, dat bed met die gordijntjes. Wit, geloof ik. Of misschien zelfs
wel roze, dat weet ik niet precies meer.’
‘Lijkt me geen gezicht, als daar zo’n kerel in gaat liggen.’
‘Stel je voor dat hij zich verslaapt.’
‘Staan daar de volgende ochtend ineens allemaal mensen voor zijn neus, bezoekers met zo’n
boekje waar alles over het huis in staat. En die zeggen dan tegen elkaar: “hé, er staat niks in
mijn boekie over een snurkende kerel.” Dan wordt-ie vast meteen ontslagen.’
‘Eigenlijk is het misschien wel stomvervelend werk,’ bedenkt Milan zich. ‘Al die mooie
spullen en je mag nergens aanzitten.’ Hij leunt voorover en loert nog eens door de spijlen van
het hek. ‘Daar zul je hem net hebben.’ Hij wijst.
Er loopt iemand langs de zijkant van het huis. Hij loopt vreemd behoedzaam, een beetje
gluiperig.
Sammie rekt haar nek en tuurt langs Milan heen. ‘Joh!’ ze geeft Milan een stomp. ‘Dat is...’
Ze knijpt haar ogen tot spleetjes en kijkt nog eens goed. ‘Weet je wel, daarnet, die klojo die
jou zowat ondersteboven liep?’ Ze knikt driftig in de richting van de figuur die juist om een
hoekje verdwijnt. ‘Dat is een van zijn vrienden!’
‘Is dit dan die andere broer?’
‘Nee, dit is zo’n motormuis van de friettent. Ik ga kijken wat-ie gaat doen.’ Sammie springt
van de steen overeind. Met grote stappen beent ze er vandoor, een verbeten trekje om haar
mondhoeken.
‘Hé wacht,’ roept Milan. ‘Ik ga mee.’
‘O ja? Dan moet je weer over de sloot hoor!’
Hoort hij wat minachting in haar stem? Dat laat hij niet op zich zitten. Hij zal eens laten zien
hoe goed hij over een slootje kan springen.
8. Onaangenaam gezelschap
Milan neemt een aanloopje. Of het nou is omdat hij zo opgewonden is over die indringer, of
misschien omdat hij zich na het voorval met de jongen op de stoep nog steeds graag wil
bewijzen: hij springt soepel als een lenige gazelle over het slootje. Hij kijkt Sammie
triomfantelijk aan. Zo, zag je dat! Maar Sammie besteedt er geen enkele aandacht aan, ze
loopt al weer driftig verder.
Tegen de tijd dat Milan bij de heg is, is zij er al onderdoor.
‘Wacht nou even! En denk om die bewaker!’ Haastig wurmt Milan zich tussen de takken door.
32