Download hier het boek

glimlacht vriendelijk maar zegt iets waar Milan geen wijs uit kan.
‘Woont hier misschien een jongetje dat Sammie heet?’ ratelt Milan snel.
‘Eh?’ doet de mevrouw.
‘Sammie,’ zegt Milan nog eens. Hij kijkt even om zich heen. Onkruidtuin, witte gordijntjes,
het moet toch wel kloppen.
De mevrouw wappert met haar handen. Ze zegt weer iets. Dan schatert ze en verdwijnt
roepend naar binnen.
Hoorde Milan haar nou Sammie roepen? Hij wacht ongeduldig op wat komen gaat.
Tot zijn verrassing is wat er komt een meisje. Ze komt de gang in, sloft naar de voordeur. Als
ze voor Milans neus staat, vraagt ze ongeïnteresseerd: ‘Ja?’ Het klinkt als: wat mot je?
‘Uhm,’ doet Milan. ‘Ik was op zoek naar iemand, uh... een jongetje dat Sammie heet.’
Het meisje trekt één wenkbrauw op. ‘De enige Sammie hier in de buurt dat ben ik. Voor zover
ik weet. En ik ben geen jongetje.’
‘O?’ Milan kijkt haar schaapachtig aan. Had Filly niet gezegd dat het een jongetje zou zijn?
Hij weet het niet meer.
Het meisje blaast vanuit haar mondhoek verveeld een krul weg die op haar wang hangt. ‘Ffft!’
klinkt dat.
Milan vindt het een mooie krul. Net een kurkentrekkertje, zoals hij langs haar gezicht spiraalt.
Donkerbruin en glanzend. Het meisje kijkt hem strak aan. Ze vraagt zich waarschijnlijk af
waarom hij zo onnozel naar haar krul staat te staren. Milan kucht en krabbelt verlegen op zijn
hoofd.
De krul valt terug op haar wang en nu veegt het meisje hem met een geërgerd gebaar weg.
‘Het is een afkorting van Samira,’ snauwt ze Milan toe.
‘Wat?’
‘Sammie, van Samira.’
‘O... vandaar,’ knikt Milan. Even weet hij niets te zeggen. Nou, dan ga ik maar weer? Nee, dat
slaat nergens op. Zou het een meisje zijn dat met jongens wil spelen? Misschien heeft ze ook
nog ergens een broer? ‘Ik logeer hier,’ zegt Milan dan maar.
‘Waar is hier?’
Milan wijst. ‘Bij Filly. Uhm, dat is mijn oma... eigenlijk.’
Het meisje doet een stap naar voren, de stoep op. Haar blik volgt Milans wijzende vinger. ‘Die
mevrouw met die knot en die rechte rug? Wij noemen haar de Plank.’ Ze lacht een beetje
baldadig.
‘Dat is mijn oma,’ zegt Milan nog eens. Het verbaast hem niets dat Filly in de buurt bekend
staat als de Plank. ‘Ik moet een paar weken bij haar logeren.’
‘Waarom?’
Milan staart naar de voegen tussen de stoeptegels. Hij haalt zijn schouders op.
Het meisje kijkt hem een beetje meewarig aan. ‘Je ouders gingen zelf zeker iets leuks doen?’
‘N-nee, niet echt.’
‘Gaan ze scheiden?’ vraagt het meisje dan direct. ‘Dat je uit de weg moest zodat ze lekker
kunnen ruziën met z’n tweeën?’
Milan staart haar geschrokken aan. ‘Nee, dat dacht ik niet.’
‘Wat dan?’
‘Mijn moeder is... mijn moeder is een beetje... in de war.’
‘Wat voor soort in de war? Bedoel je gek?’
‘Heus niet!’ roept Milan boos. ‘Er is iets heel ergs gebeurd, toevallig. Mijn broertje... ik had
een broertje...’
‘Had?’
6