Download hier het boek

Milan glimlacht hem onschuldig toe en blijft zitten waar hij zit.
Ze wandelen de oprijlaan over en de portier gaat met de agenten het huis binnen.
Ook raar, denkt Milan, nu kan iedereen die dat wil zomaar door het hek. Ik kan nu gewoon
opstaan en naar binnen lopen zonder dat iemand het ziet. Zoiets doe je natuurlijk niet. Nee,
dat zou niet zo netjes zijn. En bovendien, stel je voor dat de portier zo dadelijk ineens weer te
voorschijn komt. Dan sta je daar, midden op de oprijlaan. Op heterdaad betrapt. En dat terwijl
er twee agenten binnen zijn. Mooie boel. Maar verleidelijk is het wel.
Snel staat Milan op en hij loopt haastig bij de ingang vandaan. Als hij nog lang naar dat
openstaande hek blijft kijken dan kan hij zich misschien niet bedwingen.
Automatisch loopt hij dezelfde weg als eergisteren met Sammie; een smal paadje tussen muur
en sloot, tot waar de haag begint. Daar blijft hij een paar tellen staan kijken naar de plek even
verderop, het gat in de heg waar ze onderdoor gekropen zijn.
Wat vroeg die ene agent nou, of er voorwerpen ontvreemd waren? Maar dan hebben ze het
vast niet over de kelder, daar staat immers niets dat de moeite van het ontvreemden waard is.
Alleen een paar oude afvalemmers, van het soort dat al jaren niet meer in gebruik is, kleine
metalen dingen met een deksel, niet zoals die grote plastic containers van tegenwoordig. Die
emmers zou niemand willen pikken, wat heb je eraan? Zouden er dan echte inbrekers geweest
zijn, die niet in die suffe kelder maar werkelijk in het huis zelf geweest zijn? Dat was ook
waar de portier met de agenten heen ging, het grote huis binnen. Maar inbrekers komen om
dingen weg te nemen, dingen van waarde. En de portier zei dat er niets vermist werd.
Vreemd, denkt Milan. Dit moet ik Sammie vertellen.
Hij wandelt naar het gat in de heg. Hij laat zich op zijn knieën zakken en tuurt onder de
takken door. Zelfde uitzicht als anders, alleen lopen er nu hier en daar wat bezoekers door de
tuin. Milan schuifelt een eindje verder naar voren, om het wat beter te kunnen zien. Hij kruipt
nog een stukje verder, en dan nog maar een klein eindje.
En dan is hij er ineens onderdoor.
Het ging zomaar vanzelf.
Hij was het helemaal niet van plan. Maar het ging zo gemakkelijk.
Had ik net zo goed door het hek naar binnen kunnen wandelen, denkt hij.
Inmiddels kan die portier al lang weer op zijn plek zitten, mogelijkerwijs heeft hij de agenten
alleen maar de weg gewezen. Ze aan iemand anders overgedragen, iemand daarbinnen.
Besluiteloos blijft Milan een paar tellen naast de heg staan. Nee, zo midden op de dag durft hij
toch echt niet verder. Hij draait zich om en laat zich weer op de knieën zakken. Hij is net
halverwege onder de groene haag door als hij achter zich een barse stem ‘Hé!’ hoort roepen.
‘Hé, kom jij eens even terug!’
Ja, ik ben me daar gek, denkt Milan. Haastig krabbelt hij op handen en knieën verder. Hij is
nog sneller over de sloot dan gisteravond. Maar in plaats van over de weg naar het dorp te
rennen, besluit hij richting bos te gaan. Het was vast die bewaker die hem zo boos riep. En
stel je voor dat die hem zo dadelijk achterop komt. Als die man een auto heeft, kan hij Milan
in een paar minuutjes inhalen als hij open en bloot langs de weg blijft rennen. Of hij stuurt een
van die politieagenten achter hem aan! Nee, in het bos kan hij veel gemakkelijker uit het zicht
verdwijnen.
Vanuit de verte heeft Milan al gezien dat Timon hem opwacht, hij staat aan de bosrand alsof
het zo afgesproken is. Hierheen, wijst hij en hij leidt Milan naar een goede verstopplek. Nadat
ze daar een poosje geschuild hebben, zegt Timon: ‘Ik denk niet dat die bewaker nog achter je
aan komt.’
Timon schijnt altijd te weten wat Milan uitgespookt heeft.
40