Download hier het boek

Hij had misschien beter met Filly mee kunnen gaan om boodschappen te doen. Hij dacht dat
hij daar geen zin in had, maar bij nader inzien is op je bed zitten en je vervelen erger.
In de tuin is het warm. Eigenlijk is het geen echte tuin, het is een stenen plaatsje. Filly heeft
geen tijd voor tuinieren. Het is een mooi stenen plaatsje, dat wel. Het ziet er heel oud uit maar
dat is nep. De kleine, bruine keitjes zijn door Milans vader bij het tuincentrum gekocht en
door een handige meneer in mooie, slingerende patronen hier neergelegd. In het midden van
het plaatsje liggen ze in een keurige cirkel om een mager perenboompje heen.
De oude meneer van verderop, het kereltje dat nog in het deftige huis gewerkt heeft, heeft een
mini-moestuintje achter zijn huis. En ook nog een stukje gras. Het past net. Twee rijtjes sla,
een veldje aardbeien, een rij stokken voor de bonen. En zo krom en oud als-ie is, hij staat er
iedere dag om te wieden en te plukken of hij loopt een rondje met zijn gieter.
Filly wilde helemaal niets waar iets aan te wieden of te plukken viel of dat bij warm weer veel
water zou moeten hebben. Ze doet zelfs niets aan de keitjes, die al behoorlijk groen en mossig
beginnen te worden. Ze houdt niet van dingen verzorgen.
Het oude meneertje wel. Die heeft ook een kat, een logeerkat. Niemand weet van wie de kat
is, maar als hij bij het meneertje binnen komt wandelen krijgt hij altijd een schoteltje melk en
een stuk leverworst en uit dankbaarheid blijft hij dan een poosje gezellig in de vensterbank
slapen.
Als Milan bij de oude buurman komt dan krijgt hij melk uit een beker en geen plakje worst
maar een koekje uit een heel oud trommeltje. Soms zijn de koekjes zelf ook heel oud.
‘Ik zou er nu naar toe kunnen gaan,’ zegt Milan tegen zichzelf, ‘maar het is vijf uur geweest
en misschien zitten oude buurmannen dan net te eten.’ Wat zou hij eten? Vast iets met
gekookte aardappels en jus. En natuurlijk groente uit zijn eigen tuintje. Iets dat hij vanochtend
geplukt heeft. Sperziebonen, is het daar nu de tijd voor? Milan kan over de heg de lange
stokken in de moestuin zien staan, waar de bonen tegenaan klimmen. En de buurman eet vast
en zeker een gehaktbal. Of een speklapje. Zulk soort dingen krijgt Milan wanneer hij wel eens
bij echte opa en oma eet.
Milan veert overeind als hij het geluid van een auto hoort. Hij rent het huis binnen, naar het
raam aan de voorkant. Ja, het is Filly’s auto. Opgelucht zwaait Milan met twee armen tegelijk,
maar Filly ziet het niet, ze is veel te druk met parkeren. Dat doet ze op dezelfde ongeduldige
manier waarop ze altijd alles doet en het gaat maar net goed.
Milan sprint naar buiten. ‘Moet ik helpen dragen?’
Maar er is maar één boodschappentasje en dat kan Filly zelf wel binnen brengen.
‘Wat eten we?’ vraagt Milan kieskeurig als hij de boodschappen ziet die Filly op het aanrecht
legt.
‘Een of andere salade.’
Milan fronst. ‘Weet je nog niet wat je gaat maken?’
‘Het is al gemaakt. Door de groenteman.’ Ze laat hem een plastic bakje zien. ‘Kant en klaar,
heel handig.’ Ze trekt een stokbrood uit de tas.
‘Stokbrood vind ik wel lekker,’ zegt Milan zuinigjes. Maar van die salade weet hij het nog
niet zo zeker.
‘Drink je nog steeds melk bij je eten?’
‘Soms.’
‘Goed zo,’ knikt Filly en ze legt een pak melk in de koelkast. Voor zichzelf legt ze er een fles
witte wijn naast.
‘Wanneer gaan we eten?’ wil Milan weten.
‘Zodra de wijn koud is.’
4