Download hier het boek

Milan knikt. ‘Ik heb al een beker melk gedronken,’ biecht hij op.
‘Dat is heel gezond,’ zegt Filly. ‘Ik zou ook wat vaker melk moeten drinken, goed voor mijn
oude botten.’
Milan pelt een ei. Met grote happen schrokt hij het naar binnen, hij is gek op zachtgekookte
eitjes. ‘Vind jij het eigenlijk wel leuk om oma te zijn?’ flapt hij er zomaar ineens uit. Hij
schrikt zichzelf de hik en een stukje ei glibbert zijn keel in. Hij kucht.
‘Doe je voorzichtig?’ maant Filly. Ze lijkt in het geheel niet verwonderd over zijn vraag. Ook
niet gekwetst. Ze denkt even na. ‘Ja, ik vind het leuk, zo’n lijn die almaar doorgaat.’
‘Lijn?’
‘Jij lijkt erg op je moeder, toen zij klein was. En toen je moeder klein was, toen zei iedereen
dat zij op mij leek. Die lijn bedoel ik. Maar misschien is dat wel gewoon ijdelheid.’ Ze kijkt
Milan aan. ‘Of maak ik het nu te ingewikkeld voor je?’
‘Leek Timon ook op ons?’ vraagt Milan.
‘Nee, Timon leek meer op je vader. Lichter, met groenige ogen. En veel avontuurlijker. Maar
ik hield evenveel van hem als van jou hoor.’
Dus ze houdt van hem. Dan is ze toch wel een echte oma.
Filly gaat op het puntje van haar stoel zitten en leunt met haar ellebogen op de tafel. ‘Luister
Milan, dat ik nou eenmaal niet zo’n oma ben die alles uit handen laat vallen zodra haar
kleinkinderen binnen komen rennen, dat wil niet zeggen dat ik niet hartstikke gek op jullie
ben.’
Jullie, denkt Milan. Niemand gebruikt ooit nog het woord jullie als ze het over Milan en
Timon hebben. Omdat Timon er niet meer is. Nu is het altijd jij in plaats van jullie.
‘Mis je hem?’ vraagt Filly. ‘Mis je je broer nog erg?’
Milan haalt zijn schouders op. ‘Kweeniet. Het is al... ik denk al bijna drie jaar geleden.’
‘Je bent eraan gewend geraakt.’
Maar Milan mist wel iets, hij kan alleen niet goed omschrijven wat het is. ‘Ik mis... ik mis...’
Filly grijpt een tweede ei en timmert het met een theelepeltje driftig op de kale kop. ‘Wat jij
mist is een moeder,’ zegt ze. Het klinkt knorrig.
Hoezo, denkt Milan, mijn moeder is toch niet dood? En op wie is Filly nu ineens zo boos?
Milan wandelt in zijn eentje naar het grote huis. Sammie is vandaag zwemmen met haar
vriendinnen, weet hij. Hij heeft Filly gevraagd of zij wist waar het zwembad was.
‘Geen idee,’ antwoordde ze. ‘Maar ik zal eens informeren.’
Milan had Filly nog wel veel meer willen vragen over Timon, al die dingen die hij al bijna
vergeten is. Maar ze keek ineens zo narrig vanochtend. Misschien later een keer. Hij heeft het
idee dat juist Filly hem wel antwoorden zal willen geven op al zijn vragen. Hij stelt zijn
vragen niet aan echte oma en opa, ook niet aan papa en zeker niet aan mama. Hij weet niet of
ze daar tegen kunnen. Het is wonderlijk hoe grote mensen de hele dag door dingen kunnen
zeggen die er niet toe doen. ‘Eet je bord leeg.’ ‘Het is bedtijd.’ ‘Je moet weer eens naar de
kapper.’ Maar juist wanneer er echt dingen te zeggen zijn, dingen die veel belangrijker zijn
dan een leeg bord, dan doen ze er het zwijgen toe. Wie weet, misschien is er morgen weer
zo’n ontbijt waarbij ze samen kalmpjes op het plaatsje hun eitjes zitten te eten, dan zal hij
proberen een volgende vraag te stellen. Eentje per dag is genoeg, zo kom je in een paar weken
tijd toch veel te weten.
Er staan veel auto’s op de parkeerplaats van het landhuis. Er stopt zelfs een bus vlak voor de
ingang. Daar komen drommen mensen uit. Milan gaat op een muurtje zitten en kijkt naar alle
zonnig geklede toeristen. De meesten zien eruit alsof ze eigenlijk van plan waren een dag naar
het strand te gaan.
14