Download PDF (15.938,42 Kb) - De Bolster

Peulvruchten
Intro
Bij de peulvruchten onderscheiden we verschillende soorten uit dezelfde familie (Leguminosae of Fabaceae),
namelijk erwten (Pisum sativum), bonen (Phaseolus vulgaris), pronkbonen (Phaseolus coccineus) en tuinbonen
(Vicia faba).
Stikstofwortelknolletjes
Peulvruchten behoren tot de vlinderbloemigen. Bijzonder aan deze familie is dat ze weinig voeding nodig hebben,
omdat ze in symbiose met een bodembacterie (Rhizobium) stikstof kan binden uit de lucht. De stikstof wordt
vastgelegd in zogenaamde wortelknolletjes waarin de bacteriën leven. Peulvruchten onttrekken daardoor weinig
voedingsstoffen aan de bodem. Dit wil niet zeggen dat ze in het geheel géén bemesting nodig hebben; juist in
de beginfase kan de hoeveelheid stikstof toch kritisch zijn omdat het vormingsproces van wortelknolletjes nog op
gang moet komen. Een matige hoeveelheid rijpe compost voor het uitzaaien volstaat meestal.
De peulvrucht is voedzaam, smakelijk, gemakkelijk te telen en een goede voorvrucht voor andere gewassen.
Wat wil een tuinier nog meer?
Erwten zijn langedagplanten waarvoor geldt dat een vroege uitzaai (maart/april) de beste resultaten oplevert. Zaaien
in mei en later geeft onvoldoende peulzetting en problemen met meeldauw. Bij erg natte weersomstandigheden
zijn erwten gevoelig voor schimmels bij de kieming (o.a. Fusarium). Geef voor het uitzaaien een matige
hoeveelheid rijpe compost. In verband met bodemschimmels wordt een vruchtwisseling van 1 op 6 aangeraden.
26
Teeltinformatie erwten
Van erwten eten we de zaden en soms ook de peulen die er omheen zitten. Daardoor ontstaat het onderscheid tussen
doperwten en capucijners en peultjes. De peulen van doperwten en capucijners hebben een perkamentachtig
vlies, waardoor ze te hard zijn om op te eten. Bij erwten en capucijners moeten daarom de zaden uit de peulen
worden gedopt. De zaden worden meestal vers geconsumeerd; invriezen kan uitstekend (wel licht blancheren).
Het is ook mogelijk het gewas af te laten rijpen en de gedroogde zaden te gebruiken.
Peultjes hebben niet zo’n hard vlies en dus kan de jonge peul volledig gegeten worden, met de nog jonge zaden
erin. De peulen zijn het zoetst wanneer de zaden net zichtbaar zijn. In een later stadium kunnen ze ook als
doperwten gegeten worden.
Bij de erwten worden de lagere soorten stamsoorten genoemd en de hogere soorten rijssoorten. De lage rassen
zijn over het algemeen wat vroeger dan de hogere rassen. Al moet u bij de rijstypes de moeite nemen een
klimconstructie te bouwen, ze geven wel meer opbrengst en zijn makkelijk te plukken.
De stamsoorten kunnen in principe zonder ondersteuning geteeld worden, maar een teelt langs (kort) gaas of
met rijshout maakt het doorplukken gemakkelijker en de peulen liggen niet op de grond.
Rijstypen hebben altijd steunmateriaal nodig. Bij de teelt langs gaas kan aan beide zijden van het gaas een rij
gezaaid worden. Tussen de rijen ongeveer 50 cm aanhouden en in de rij 3 à 5 cm. Tussen dubbele rijen 60-120
cm open laten. Het beste kunt u de rijen volgens de noord-zuidas aanleggen, zodat er weinig schaduw op de
planten valt. Daardoor drogen ze sneller op en vermindert de kans op meeldauwaantasting.
Voorzaaien kan vanaf eind januari in een koude serre of een platte bak. Zaai ze op 3 à 5 cm van elkaar en op 3
à 4 cm diep. In de loop van maart (wanneer de plantjes ongeveer 5-8 cm zijn), kunnen ze op dezelfde afstand in
een geultje uitgeplant worden. Direct zaaien kan op zijn vroegst begin maart. Let erop dat de grond droog genoeg
is. Bescherm de erwten tegen vogelvraat: zaai in eerste instantie diep genoeg (3 à 4 cm diep) en maak in een
later stadium eventueel gebruik van netten.