♦••♦

1IGE FAYE
DE LIEFTALLIGE
FILMSTER
FOTO FOX
m :,.:■■:,
'mjij-w
♦••♦
9
■

UeUVAP uiNe # f
o
| nder regie van Carl Boese speelt Adele
Sandrock een belangrijke rol in
„Engel mit kleinen Fehlern".
Walt Disney, de teekenfilm-kunstenaar,
is tot Ridder van het Legioen van Eer be-
noemd.
Brigitte Hot-
ney werd voor
een nieuwe
Hans Albers-
film geënga-
geerd. Pola Ne-
gri, die eerst
deze rol zou
spelen, heeft haar
contract verbro-
ken.
Zoltan Horda
zette de Engel-
sche Benjamino
Gigli-film „Lul-
laby" in scène.
De vrouwelijke
BRIGITTE HORNEY
hoofdrol wordt gespeeld door Joan Gardner.
Onder regie van Hubert Marischka wordt
te Weenen de film „Fräulein Attaché" op-
genomen. De belangrijkste rollen zijn op-
gedragen aan Friedl Czepa, Hans Moser, Leo
Slezak, Tilden Jane en Richard Roma-
nowsky.
■-!-,.„, |yai , sjm^^^^^ ^ Dagover
zal de tegen-
- .^„^ speelster zijn van
„,_.. >^ Jan Kiepura in
, ^ti JÜI zijn nieuwste
film, welke on-
der regie van
Carmine Gallo-
ne te Weenen
zal worden op-
genomen. De
titel van' deze
rolprent staat
nog niet vast.
Richard Dix
zal de hoofdrol
vertolken in de
Columbia-film „Devils squadron".
Paul Hörbiger speelt de hoofdrol in de
film „Wer ist wer?" Deze film wordt door
Hörbigers eigen maatschappij vervaardigd.
William Shakespears „As you like it"
zal door de Metro-Goldwyn-Mayer verfilmd
worden.
Jane Baxter
en Hugh Wil-
liams spelen in
„The man be-
hind the mask".
Clive Brook
en Victoria Hop-
per treden on-
der regie van
James Flood op
in „Lonely
road". Deze
film wordt in
de A.T.P.-stu-
dios te Londen
opgenomen.
Te Marseille
is Marcel Pagriol begonnen met de opnamen
voor zijn film „Topace". Amaudy, Delia
Col en Henri Poupon spelfti de hoofd-
rollen.
II
LIL DASOVER
HUGH WILLIAMS
/
^^■■i
Nova te Amsterdam zal dit seizoen de Fransche film „Samson" in ons land uitbrenaen
^iTfi 6 WM 0emde ^ Cteur h !1 arry Bau, ■ de hoofdro1 vérvuft. Gaby Morlaris zin telJn.'
speelster. Wij geven hier reeds twee scènes uit dit werk, dat Iets zeer bUzonders belooft.
The Irish in us.
Warner Bros-film. — Regie: Lloyd Bacon.
Danny O'Hara Rolverdeeling: ,
L^eja^n Z^ZZoii^ ^tiSSS
S.r„ •-'— • Frank McHugh
M/O^H;»"" •••- ••••••" Allen Jenktes
Ma 0Hara •• •••.-•....•... • Mary Öordon
Op een New Yorksche flat woont de familie O'Hara. Pat O'Hare is politie-
agent. Mike brandweerman en Danny boksmanager. Pat is verliefd op
Lucilie Jacksón, de dochter van een van zijn superieuren, doch hoewel het
meisje jilöjd erg vriendelijk
tegen hem is, beantwoordt
ze zijn gevoelens toch niet
Op zekeren dag verge-
zeit ze hem naar het jaar'
lijksche politie-bal. waar ze
Danny ontmoet, en dan
volgt voor Pat de groote
ontgoocheling: wat later op
den avond verrast hij Dan-
ny en Lucille, terwijl ze
elkaar kussen. Hij weet
zijn woede echter te be-
dwingen tot ze thuis zijn,
en dan verwijt hij zijn
broer, dat deze hem zijn
meisje probeert af te ne'-
men. Danny is door de
verwijten beleedigd en ver-
laat het huis. Als Lucille
van de scène hoort, zegt
ze, dat ze van geen van
tweeta houdt
Eenigen tijd later organiseert .Danny voor een lief-
dadig doel een boksmatch, waarbij ook Pat en Lucille
als toeschouwers aanwezig zijn. Op het laatste moment
echter laat een der boksers hem in den steek.
Kort besloten stapt hijzelf in den ring om de partij
over te nemen. Óndertusschen is Lucille naar Pat
gegaan om hem te zeggen, dat ze nooit van hem ge-
houden heeft, doch dat haar hart aan Danny behoort,
reeds vanaf het eerste oogenbHk, dat ze hem zag. Pat
begrijpt nu, dat zijn broer nooit geprobeerd heeft, hem
zijn meisje te ontstelen. Hij springt ook in den ring om
Danny te secondeeren. In de tiende ronde fluistert Pat
zijn broer ia het oot dat Ludlle van hem houdt. Over-
gelukkig spant hij zijn laatste krachten in en wint o»
zich daarna in Lucilles armen te werpen.
1)Danny O'Hare verovert het wereldkampioenschap en het
hart van Lucille. - 2) Pet O'Brien en Olivia de Havllenrf,
;■» 3) James Cegney, Allen Jenkins en Olivia de Havllend,
vJ,^^..A:l,^'.-ri
lil

■
CQHEDm SVELE^
ÜLIJSPtf, IN DRlb: BEDRIJVEN DOOR JOH. W. BROEDELET
Ver. Roti. Hafstad ToonccL
Curieuse tegenstrijdigheid! Het is
alwèèr de afgezaagde, bekende
driehoek van man, vrouw en min-
naar en toch kenmerkt dit stuk zich
door verrassende frischheid en geest.
De vondst is alleraardigst. De acteurs
— het zijn er maar twee, namelijk Dirk
Verbeek en Paul Steenbergen, terwijl
er maar één actrice is, Fie Carelsen —
zijn in het stuk ook acteurs en actrice.
Zij spelen dus in dubbelen zin comedie!
Wij, het publiek, zien ze nu daardoor
als het ware ächter de coulissen op
het tooneel en juist dit geeft aanleiding
tot de vele geestige dialogen, die dit
stuk zeker bevat. Het is de twee-een-
heid van mensch en acteur, die we als
niet van elkaar te scheiden voor ons
zien. Niet alleen het publiek wordt
hierdoor echter in de war gebracht, ook
de spelers zelf weten niet meer, wan-
neer ze zichzelf zijn en wanneer ze
comedie spelen. Het meest komt dit uit
in de voortreffelijk gespeelde hoofdrol
van George Loward, die vertolkt wordt
door Dirk Verbeek. In de eerste acte
hooren we, dat nóch hij, nóch zijn
vrouw een engagement heeft, wat hen
traag en lui maakt. Spoedig zal er
echter een nieuw stuk worden opge-
voerd, waarin een beroemd acteur de
hoofdrol zal spelen. George Loward,
die van zijn eigen bekwaamheden als
acteur geen geringen dunk heeft, had
dolgraag zelf die rol gespeeld en praat
en denkt daarom zooveel over die rol,
dat hij zich al verbeeldt, den uit te
beelden man zélf te zijn. Jane (mevrouw
Loward) houdt werkelijk veel vanhaar
man, maar dat ze kwaad wordt, als ze
er niet meer achter kan komen, of het
nu haar eigen man is, die lieve woordjes
tegen haar zegt, of de acteur uit het
stuk, laat zich begrijpen, en dat ze
hem dit aanhoudend verwijt is eveneens
verklaarbaar.
Intusschen valt, door een ongeluk,
dat zijn grooten collega overkomt, de
zoo zeer verlangde rol inderdaad aan
George Loward ten deel met het ge-
volg, dat in de twee volgende acten
de acteur en de mensch in het geheel
niet meer uit elkaar te houden zijn.
Wat echter voor het publiek geestig
en aardig is, wordt een ware bezoeking
voor de vrouw van den meijsch Loward,
en zij voelt zich hierdoor zeer te kort
gedaan, waarvoor ze troost zoekt bij
haar collega Francis Tillinger ...
Het einde van het stuk vertellen wij u
niet, omdat het geheel anders affoopt,
dan men verwacht zou hebben; de ver-
rassing, die daar een gevolg van is,'
willen we u niet onthouden.
Fie Carelsen en Dirk Verbeek hebben
ons door hun kostelijk spel een aller-
genoeglijksten avond bezorgd. Paul
Steenbergen was ook heel goed, maar
hij zag er wel wat jong uit voor een
minnaar.
GESFËEKBEN MET MIJN VRIEND PIETEMSEN
W
eet je wat ik je al zoo lang vra-
gen wou ?''
// T T „Neen, Pietersen, ik ben geen
gedachten-lezer. Wat heb je op je hart?"
„De film „Suikerfreule" is toch in de
Cinetone-studios te Amsterdam opgenomen
en niet in Indië?"
„Inderdaad. Pietersen."
„Hoe is het dan mogelijk, dat je in deze
film Dolly met Van Wieland in den auto
door het Indische landschap ziet rijden? Ze
zijn toch niet in Indië geweest."
„Ik zal je vertellen, hoe dat mogelijk is,
maar je moet me beloven het aan niemand
te verraden."
„Beslist niet."
„Inderdaad zijn er in „Suikerfreule" een
aantal echte Indische opnamen. Deze wer-
den door Dr. Dalsheim op Java vervaar-
digd. Het zijn landschappen, velden met
suikerriet en het exterieur van een suiker-
fabriek. Deze stukken werden door den
„cutter" tusschen de in den studio opgeno-
men film gemonteerd."
„En de rijdende auto in het landschap
dan?"
„Dié auto stond gewoon in den studio.
Op een draaiende zuil had ^nen een In-
disch landschap geschilderd. Door den auto
te laten trillen en daarachter de zuil te
laten draaien, wekte men de illusie, dat de
auto door een Indisch landschap rijdt."
„Maar ik heb op de film duidelijk ge-
zien, dat de auto kwam aanrijden en dat
Dolly uitstapte. Was de heele laan misschien
dan ook in het atelier gebouwd?"
IV
„Neen, zoo groot zijn onze studios nog
niet. Dat korte stukje film is te Laren op-
genomen. Volgens Indische deskundigen
was het daar een zuiver stukje tropische na-
tuur, hoewel tijdens de opnamen de tempe-
ratuur veel te wenschen overliet."
„Maakt men in Amerika ook wel gebruik
van dergelijke trucjes?"
„Zeer vaak. Pietersen. De groote film-
maatschappij R.K.O. heeft thans een film-
expeditie uitgezonden onder leiding van
Tay Garnett. Zij maken een reis om de
wereld op een groot jacht en hebben de op-
dracht een millioen meter film mee naar
huis te brengen. Men rekent circa een jaar
noodig te hebben om de opnamen te kun-
nen voltooien."
„Wat moet er dan opgenomen worden?"
„Alleen maar zoogenaamde achtergron-
den. Men gebruikt deze natuuropnamen dan
later in speelfilms op een uiterst geraffi-
neerde manier."
„Hoe dan?"
„Dat is niet zoo eenvoudig uit te leggen.
In 't kort komt het hier op neer: Men pro-
jecteert de film met den passenden achter-
grond op een doek in den studio. Daarvoor
spelen de actrices en acteurs. De opname
toont dan later een scène in Japan, China
of op IJsland. Zonder extra kosten heeft men
dan een keuze uit de geheele wereld. En
ieder veronderstelt, dat de scènes in kwestie
werkelijk in het land zelf zijn opgenomen.
Je ziet: de film heeft onbegrensde moge-
lijkheden!"
(Polo Corel)-
Fie Carelsen en Dirk Verbeek In „Comedie spelen".
Vraag driehonderd negen en zestig
Wie was eigenlijk de befaamde „ridder
zonder vrees of blaam"?
Wij stellen als hoofdprijs een lot van de
loterij der Joodsche Invalide en vijf troost-
prijzen beschikbaar om te verdeelen onder
hen, die ons vóór 10 Maart (abonné's uit
overzeesche gewesten vóór 10 Mei) goede
oplossingen zenden aan ons adres: Redactie
Het Weekblad, Galgewater 22. Leiden. Op
briefkaart of enveloppe gelieve men duide-
lijk te vermelden: Vraag 369.
0?\.OSSltiQ
Vraag driehonderd vijf en zestig
Een famn is een Zweedsche lengtemaat
van ongeveer 1,78 m.
^ De hoofdprijs viel ten deel aan den heer
C. van Wijk te Delft, de troostprijzen aan
den heer J. A. M. Peters te Deventer, den
heer G. P. de Boer te Amsterdam, mejuf-
frouw W. van Kwazel te Den Haag, me-
jufrouw R. S. Slotmans te Den Haag, den
heer W. van 't Lan te Rotterdam.
.. ;', ■.■ ..rV ■, ..:,■ -... .■■..■■ ,.•.■.. ■■....:.
>
Regie: OTTO KANTUREK.
Rolverdeeling:
^. elene Grete Natzler
M** • • ■ Patric Knowlcs
Veronika Carol Goodner
Ka" Mackenzie Ward
ï* P edel • W. H. Berry
Jf hert og Ivan Samson
De oom van Karl y.. . ... . Robert Nainby
De schuldcïschers van den Heidelbergschen student
Max Brandt vinden, dat 4« nu lang genoeg geduld
geftad hebben met dezen jongeman, die liever lie-
deren componeert dan studeert en zij hebben zich gezamen-
lUk naar de herberg ..De Zwarte Walvisch" begeven, waar
Max met zjjn vriend Karl Reiter woont, flink verwend door
de jeugdige eigeharesse. de pittige Veronika Lanbenthaler
Ditmaal is het ernst, en Max ziet maar één uitweg: een
overhaaste vlucht door het dakraam. De schuldeischers ma-
Ken zich boos. dreigen met de politie en Veronika, die erg
op Max gesteld is. besluit ten slotte om de schulden maar
te betalen.
Als Max hiervan hoort, is bij woedend. Een vrouw, die
zön schulden betaalt. ... dat is beneden zyn waardigheid
en hu denkt er al over om Heidelberg te verlaten, als hij
een aardig meisje ontmoet, dat blyk geeft veel sympathie
voor hem te gevoelen, doch haar naam niet wil noemen.
Max weet alleen, dat zü Helene beet. Hjj weet niet. dat deze
Helene de dochter van den Hertog van Westfalen is en der-
halve een prinses van den bloede.
Karl Reiter tracht ondertusschen de geschiedenis met het
geleende geld te sussen door een poging te doen
het betreffende bedrag van een oom los te krygen:
Terwijl Max vergeefs wacht op Helene, met wie
hu een afspraak heeft, ervaart het prinsesje, dat zij
zich moet verloven met een prins, dien z« nooit
gezien heeft. Ze verzet zich hiertegen, maar haat
vader is onverbiddelijk.
Ter gelegenheid van een uhiversiteitsfeest komt
de Hertog met zijn dochter Heidelberg bezoeken.
Max ziet nu. wie Helene is. doch desondanks be-
kent zy hem haar liefde. Een liefde, die echter
hopeloos schunt als Prins Ferdinand, haar toekom-
stige gemaal, op een spoedig huwelijk aandringt.
Oe verloving wordt officieel bekend gemaakt tij-
dens het groote bal.
Maar Helene wil per se gelukkig worden. Daar-
om doet ze afstand van haar titel en van haar
onbekenden verloofde om met Max een stralend
geluk tegemoet te kunnen gaan.

niM-ElSJTHOUSIASTEN
D. M. ie 's.GRAVENHAGE. Jopie
Koopman is nieé verloofd of geérouwJ. U
kun£ haar schrijven per adres Ufa, Heeren«
graché 592 £e Amsterdam.
M. P. £e HAARLEM. Dergelijke vragen
beantwoorden wij alleen in deze rubriek,
onnoodig dus een postzegel voor antwoord
in ie sluiten. Antwoordcoupons zijn aan
ieder postkantoor verkrijgbaar. Tegen be-
taling zijn bij ons geen foto's verkrijgbaar.
Wendt U tot de Paramount, Keizersgracht
399 ; zij kan U misschien aan bedoelde foto
helpen.
L. v. S. te AMSTERDAM. Hierbij de
gevraagde adressen. Greta Garbo Metro-
Goldwyn-Mayer-studios, Culver-City, Cali-
fornia. Dick Powell First National-studios,
Burbank, Californië. Fredric March 5451
Marathon Street Hollywood. In bet Engelsch
schrijven.
B. E. te AMSTERDAM. Richard Arien
is den Isten September te Charlottes vil le
geboren. Hij is getrouwd met Jobyna Ral-
ston en heeft een zoon. Zijn echtgenoote
was filmactrice; zij heeft zich echter geheel
uit de studios teruggetrokken.
F. D. A. te GRONINGEN. Bedoelde
rol werd inderdaad door Claude Rains ge-
speeld. Hij is den lOden November geboren.
I. M. te EINDHOVEN. Hierbij de ge-
vraagde verjaardagen. Gene Raymond 13
Augustus. Tom Tyler 8 Augustus en George
O^Brien 19 April.
R. v. d. L. te 's-GRAVENHAGE. Het
inzenden van een scenario is absoluut doel-
loos. Zendt een exposé aan Loet C. Barn-
stijn, Filmstad, Benoordenhoutscheweg 3
te 's-Gravenhage. Het draaiboek wordt door
een deskundige geschreven. De regisseur
van „Episode' is vroeger scenario-schrijver
geweest.
S. B. te AMSTERDAM. Dolly Mollinger
is gehuwd met Walfher Schlee. Zij is aan
geen enkele filmmaatschappij vast verbon-
den. Wanneer er weer een film onder regie
van Haro van Peski wordt opgenomen,
weten wij ook niet.
L. F. L. S. te ALKMAAR. Adolf Wohl-
brück is de zoon van een clown. Hij bezocht
een tooneelschool te Berlijn en was jarenlang
aan verschillende tooneelgezelschappen ver-
bonden, voordat hij voor de film debuteerde.
Hij filmt voor verscheidene maatschappijen
o.a. voor de Ufa en de Tobis.
H. K. L. te ROTTERDAM. George Raft
is gescheiden. Hij is vast aan de Paramount
verbonden, werd echter onlangs door deze
maatschappij aan de Fox uitgeleend. Zijn
adres is: 5451 Marathon Street, Hollywood.
Hij is inderdaad een uitstekend danser.
A. v. d. V. te RIJSWIJK. Hansi Knoteck
is den 2den Maart 1914 te Weenen geboren.
Haar vader was acteur, thans speelt hij
echter niet meer. Hansi is aan geen film-
maatschappij vast verbonden. Haar adres is
Alte Jacobstrasse 6 te Leipzig.
J.J. A. R. te UTRECHT. Dergelijke vragen
beantwoorden we alleen in deze rubriek.
Onnoodig dus postzegel voor antwoord in
te sluiten. Het adres van Gitta Alpar is
British International-Studios, Elstree bij
Londen. Gitta is den 5den Februari jarig.
Zij is gescheiden van Gustav Fröhlich.
L. P. te MAARSEN. Dergelijke vragen
beantwoorden we alleen in de rubriek „Film-
enthousiasten", onnoodig dus postzegel In
te sluiten. Wij raden U aan eens een kijkje
te nemen bij firma's Van Everdlngen, Rokin,
Amsterdam, en Nuss, Reguliersbreestraat,
Amsterdam.
VI
: m:
Tobis-Hlm.
Regie: Haas Steinhoff.
Rol verdeeling:
De envia K»the Gold
De graaf ... Rich. Romanowiky
Prins« Mathilde, tijo ziuter
Erika V. Tiellrainn
Litbcth Mariclulic Claudias
Han« Stork Gustav Knuth
Minister Granzenau, Theo Llngeo
Voa Gfldem ... G. H. Schnell
Von Roden ... Rud. Kldn-Rogge
Hofdame von Prillwitj
Flockina v. Platen
-
Deze film speelt In een
heel Weto vorsten- %
domnietje, aan welks hoofd f.
'een oude graaf staat, die
gehuwd Is met een bekoor-
lijke jonge gravin. De beide
echtelieden kunnen het ech-
ter niet teer goed met el-
kaar vinden en daarom heeft de
gravin de residentie verlaten en Is
op reis gegaan,
Door de bevolking van het graat-
schap wordt deze toestand zeer
betreurd, want men had gaarne
lii het regeerend huis een troon-
opvolger gezien. Door een zekere
hofkllek, die geleid wordt door
prinses Mathilde, de zuster van
den graaf, en minister Grunzenau,
wordt de afwezigheid der gravin
echter integendeel zeer geappre-
cieerd, daar zij de familie graag
zouden zien uitsterven om zich-
zelf van de macht meester te
maken. De oude graaf staat sterk
onder den Invloed van deze men-
schen
Eenandere richting aan het hof is
echter voor een verzoening der
echtgenooten en deze weet de
gravin te bewegen op den vier-
den verjaardag van haar , hu-
welijk terug te keeren. Dat zij
weer aan het hof vertoeft, wil
echter noQ niet zeooen, dat alles
weer In orde is. Daar is nog heel
wat anders voor noodig: een wei-
gering van de bewoners van een
der dorpen in het graafschap om
de door Grunzenau ingevoerde
huwelijksbelasting te betalen, de
daarop volgende arrestatie van
faun aanvoerder, de kennismaking
en het sluiten eener vriendschap
van de gravin met dezen knap-
ir\ f* k t *\ Is ï f*! 1
Ben n jongen man, en het feit, dat deze
igeman den graaf opmerkzaam maakt
p een bron in zijn dorp, die een verjongende
kracht zou bezitten. De oude graaf
gaat hier In alle stilte een bad nemen,
en, of het door de kracht van het bronwater
of door 'wat anders komt, weten
we niet, maar hij heeft nu opeens de
kracht zich vrij te maken van de intrlgeerende
hof kliek en zich met zijn vrouw
te verzoenen. Alle inwoners van het
vorstendom verheugen zich hierover van
harte en het duurt nu niet meer zoo
heel lang, of hun aller wensch gaat In .
vervulling: er wordt een troonopvolger
geboren!
) Käthe Gold en Gustav Knuth. -*i;
1) Theo Lingen. - 3) Friedrich Eitel en '
Marielouise Claudius.
'
^ p
De nieuwste opnamen van de filmster Marlene Dietrich, die de vrouwelijke hoofdrol
vervult in de Paramount-film „Desire", een rolprent die binnenkort in ons land wordt
• uitgebracht.
HLM-ENTHOUSIASTEN
G. S. te OLDAM. Het adres van Lien
Deyers is Domstrasse 11 te Berlijn. Zij is
gehuwd met den productieleider Alfred
Zeisier, die thans in Engeland werkzaam is.
C. A. A. te 's-GRAVENHAGE. Het
adres van Annie van Duyn is Spui 12 te
's-Gravenhage. Zij is verloofd. Magda
Schneider woont Zähringerstrasse 9 te
Berlijn. Zij is verloofd met Wolf Albach-
Retty. Zij is aan geen filmmaatschappij vast
verbonden.
A. E. te OUDE TONGE. John Gilbert
is aan een hartkwaal gestorven. Thelma Todd
was 29 jaar. Clark Gable is gescheiden van
Rita Langham. Rita was zijn tweede vrouw.
Zijn adres is Metro-Goldwyn-Mayer-Studios
Culver»City, Californië.
M. G. te HILVERSUM. De muziek wordt
niet eerst op gramophoonplaten maar direct
op film opgenomen. Wij zullen zooveel
mogelijk met Uw wenschen rekening houden.
G. L. K. te AMSTERDAM. De film
„Ideale liefde" wordt in de Filmstad van
Loet C. Bamstyn te 's-Gravenhage opge-
nomen. Zendt Uw foto aan den heer Kurt
Gerron, Benoordenhoutscheweg 2 te 's-Gra-
venhage. De Tobis is gevestigd Jan Luyken-
straat 2 te Amsterdam.
T. N. S. v, d. L. te 's-GRAVENHAGE.
Hierbij de gevraagde adressen. Dick Powell,
Warner Bros-Studios, Burbank, Californië.
Kent Taylor, 5451. Marathon Street. Hol-
lywood. Rosalind Russell, Metro-Goldwyn-
Mayer-Studlos, Culver-City, Californië.
Onlangs vmcklc de Grijze, aan iedereen
die naar 'm luisteren wilde of luisteren
moest (de kerel heeft 'n zeldzaam door-
dringend geluid) dat in Amerika een million-
nairsdochter als lievelingsdiertje een jongen
olifant had gekocht en hij ging te keer over de
dwaasheid van de Yankees.
't Klinkt een beetje ergerlijk. Maar is het
nou werkelijk gekker dan een schildpad, een
aap, n jongen panter of een eend, allemaal
beesten, waarmee de excentrieke of de aandacht
zoekende vrouw op de publieke straat hebben
gewandeld.
D'r zit zelfs een voordeel in zoo'n oli-
fantje. Hij bijt niet. hij blaft niet, je kunt niet
op hem trappen. Hij neemt alleen maar een
beetje veel ruimte in.
Maar da's op zichzelf een voordeel.
Zelfs de rijkste Amerikaansche erfgename
zal er met aan denken om met drie, vier
olifanten uit wandelen te gaan, die met hun dar-
tel gespnng en hatelijk geluid de andere men-
schen m de straat tot hinder zijn. En een olifant
in een auto meenemen, da's ook in het land
der onbegrensde mogelijkheden niet zoo heel
makkelijk.
Ze zeggen dat een olifant een heel dank-
baar dier is en ondervonden weldaden lang
onthoudt. Heb je dus een olifant grootgebracht
en hem aan een ander verkocht, dan zal hij je
later met in de kuiten bijten, zooals een hond
deed. aan wiens opvoeding in zijn eerste levens-
jaren ik werkelijk veel liefde heb gewijd.
Zet een olifant in den tuin, overdag gaat ie
met de kinderen rijden, 's nachts trapt hij on-
gewenschte gasten uit den tuin en als iemand
een eindeloos verhaal vertelt, dan komt je oli-
fant met zijn langen snuit en blaast het heele
verhaaltje uit. Een olifant....
Schei uit Petrus, interrumpeert m'n vrouw
al schrijf je nog zoo veel over de deugden van
de olifanten, in mijn huis komt-ie nooit.
, Da ? r ^ b J e weer dat ergerlijke gebrek aan
fantasie bij m'n vrouw.
^ : PETRUS PRUTTELAAR.

VIII
ALS HET LEVEN EEN TRIOMF WORDT
EUROPA'S OUDSTE VORSTENHUIS
DOOR EDUARD VETERMAN I
C Vervolg)
Heel de geschiedenis van Italië uit dien tijd
wemelt van steden, die worden genomen en
weer verloren; het is een verwarde dans van
belegeringen en prijsgeven. Bijna veertig jaar
duurde dat spel — maar in 1335 werd Carlo I
Grimaldi door den Paus officieel bevestigd als
heer van Monaco, en het gelukte hem dit, tot
zijn dood toe, te blijven. Hij verwierf zelfs de
signorieën van Menton, Castillon en Roque-
brune, en nóg vindt men langs de ligurische kust
bijna overal het wapen der Grimaldi's terug,
aan weerszijden van het kleine dorpje Grimaldi,
bij de Italiaansche grens, waar het stamslot — o
ironie! — bewoond wordt door Voronoff, om-
ringd door kooien vól apen
De mode is machtig, en men ontkomt haar
niet. Het was de tijd der Borghia, en het gold
voor mode zijn tegenstanders te vergiftigen of
heimelijk aan den ponjaard te rijgen. Men bleef
in het kasteel van Monaco niet achter. Op
mysterieuze wijze viel de merkwaardige Luciano
Grimaldi — wetgever van talent, regent van
groote kwaliteiten — onder den dolk van een
Doria. Twee en veertig dolksteken vermelden
de kronieken nauwkeurig. Kort daarop stierf
Augustino, bisschop van Grasse, vergiftigd.
Honorio de Eerste, vergiftigd Het kasteel
van Monaco krijgt iets van een sombere de-
coratie uit een drama van Victor Hugo, vol
romantischen hartstocht van bloed en wraak. Dit
was, wat men pleegt te noemen, de goede oude
tijd
Doch dan heeft ook de nieuwe aera der
Renaissance haar intrede gedaan. We vinden
aan het hoofd der signorie Honorio II, de
„Louis Quatorze van het vorstendom". Inder-
daad, nóg, ondanks roulette en Sporting Beach
en onvermijdelijke Engelschen, vindt men in
Monaco geregeld sporen terug van dezen man,
de eerste die den titel van „Prince de Monaco"
voerde, en dien titel ook wist te doen erkennen
door de vorsten rondom. Dat was in 1619. Maar
zijn daden bleven niet bij titel-spel. Het heele
paleis werd omgebouwd. Er werd een Munt
opgericht, waar hij goud- en zilvergeld liet slaan.
Hij mengde zich ijverig in de verwikkelingen
dier tijden, werd ridder van het Gulden Vlies,
Hertog, Pair van Frankrijk. Hij verzamelde
schilderijen en kostbaarheden; had zijn agenten
in de centra van den kunsthandel. Hij was het
type van een Renaissance-vorst in grooten stijl,
een breed en humanistisch regent, zooals Mo-
naco eerst twee eeuwen later weer zou krijgen
in den geleerden „Albert den Zeevaarder".
Sinds Honorio bleven de banden met Parijs
uiterst teeder. Er knoopten zich zelfs banden
van bloedverwantschap tusschen de Grimaldi's
WH
HONORIO* V
Di« in Monaco een nieuwen
wind Het waaien.
CARLO HI
Die do speelbank in Monaco
concessie gat.
en de Bourbons. Er ontstond een groote vriend-
schap tusschen den Grimaldi Louis I en den
hertog de Guiche. Gezamenlijk trokken zij, nog
geen dertig jaar oud, in dienst van de Hoog-
mogende Staten der Zeven Provinciën. Belden
waren zij, als vrijwilligers, ondergebracht op
een schip uit het eskader van De Ruyter, toen
deze in 1666 tegen de Engelschen uitzeilde, bij
Texel. Hun galei viel het Engelsche vice-admi-
raalschip aan; het werd een gevecht van man-
tegen-man. Doch nog vóór de beslissing viel,
vloog hun eigen bodem in brand. De Ruyter gaf
,,De Kleine Holland" bevel hulp te brengen.
Nauwelijks waren zij déar weer aan boord, of
de Engelschen enterden het schip. Toen kwam
De Ruyter zelf tusschenbeide en wist een deel
der vrijwilligers te sauveeren, met niet meer dan
wat doorweekte vodden aan De Guiche
had drie wonden opgeloopen; Grimaldi niet één.
Dat was de tijd toen de zon van Louis-Qua-
torze boven Versailles opging en alles wat
blauw bloed had, daarheen werd gezogen. Het
koninklijk absolutisme verzwolg den adel, die
aan het hof lakeiendienst verrichtte onder het
zelfbedrog van een vergulde étiquette. Ook de
Grimaldi's kwamen er heen; een prinses van
Grimaldi werd zelfs eere-dame van de hertogin
van Orleans. Maar de „souverain" van Monaco
wist gedaan te krijgen, dat men hem als buiten-
landsch vorst erkende, en tot ergernis van den
opgepropten hofadel, ontvingen de nazaten van
den Genueezer koopheer sindsdien de eerbewij-
zen van vreemd potentaat
De Revolutie barstte los, en zelfs op de on-
neembare rots van Monaco, onder de eeuwige
lentezon, begon een onrustige wind te waaien.
Toch lieten de mannen van Parijs den „vreem-
den souverein" betrekkelijk met rust. Doch toen
het hoofd van den zieligen Lodewijk rolde, sloeg
de branding door den dijk. De prins vluchtte;
zijn vrouw, die zich onvoorzichtig waagde bin-
nen de Seinestad, waar haar kinderen waren,
viel in handen van de terreur. Haar geboorte —
ze was een hertogin de Choiseuil — gold reeds
voor een strafbaar feit. Zij maakte den treuri-
gen karretocht samen met André Chenicr.
In hun ballingschap verloren de Grimaldi's, als
goede koopmanskinderen, hun relaties niet uit
het oog. Daar is nu eenmaal niets eeuwig op
deze wereld, zelfs geen terreur. Met fijnen tact
onderscheidden zij, wie in de toekomst de meeste
kans had een man van domineerenden invloed
te worden en hun voorkeur ging uit naar den
geslepen Talleyrand. De uitnoodiging van Na-
poleon, om aan diens hof te verschijnen, werd
gaarne door de Grimaldi's aanvaard: het gaf hun
nog beter gelegenheid het terrein te verkennen.
ALBERT I DE ZEEVAARDER
Stichter vail het beroemde
museum, en groot beschermer
der Oceanografie.
LOUIS I
Die bij Texel onder De Ruyter teuren de
Engelschen vocht.
(Naar een schilderij van De Troye)
En inderdaad bleken zij goed te hebben gezien:
dank zij Talleyrand herstelde het Weener Con-
gres hen in al hun rechten en eigendommen.
Zij hoedden zich, bij hun terugkeer, in de
domme, reactionnairc fouten te vervallen, die
de Bourbons in Frankrijk naar een nieuwe
katastrofe brachten. Ze deden integendeel hun
best om, naar den nieuwen tijdgeest, hun minia-
tuur-rijk tot bloei te brengen. Honorio V her-
stelde veel verwaarloosde bouwvalligheid en
liet de groote chaussée aanleggen, die nog heden
een uitmuntende verbinding tusschen Monaco
en het lagere stadsdeel, de Cpndamine, vormt.
Doch de geest van opstand, die in de eerste
helft der vorige eeuw eigenlijk niet tot rust wars
gekomen, vlamde in de veertiger jaren weer op.
Het werd roerig in de signorieën der Grimaldi's.
Roquebrune en Menton kwamen in opstand;
Menton vooral. Men nam daar zelfs den door-
trekkenden erfprins gevangen. Pachten en an-
dere inkomsten hielden op. Prins Carlo voelde
den tegenstroom van den tijdgeest geducht, en
hij begreep, dat mét het getij de bakens moesten
worden verzet.
In Duitschland hadden verscheidene kleine
vorsten zich een royale bron van inkomsten
verschaft door concessies te verleenen tot het
oprichten van speelbanken. Er zat wel iets im-
moreels in, en het deed wel een beetje denken
aan Fouché, die de gansche kosten van zijn ver-
maarde politie dekte met de afkoopgelden van
speelhuizen en andere, nog obscuurder institu-
ten. Maar zooiets immoreels „rechtvaardigt"
dan ook een hooge pachtsom. Men kan het met
den hemel op een accoordje gooien, zei Tartuffe.
Omstreeks 1850 werd echter het kansspel in
Duitschland verboden, en de broodelooze ban-
kiers zagen uit, waar zij thans hun menschlie-
vende rad van fortuin konden doen draaien. De
Riviera begon in zwang te komen. Lord Broug-
ham had Cannes „ontdekt". Nice was het win-
terverblijf der Engelscße en Russische aristo-
cratie geworden. Het kleine vorstendom, met
zijn prins, die zoo goed geld kon gebruiken,
bood een kans; de prins van zijn kant stak
trouwens reeds een hand uit
Maar de zaken gingen slecht. De verbinding
van Nice uit was practisch alléén mogelijk per
Vervolg op pag. XII
(People wilt tdk).
Regie: Alfred Santell. ■
Paramount-film.
, Rol verdeeling:
Henty Wilton Charlie Ruggles
Clarice WÜton M"y B 0,and
Pedfly Trask ..Leila Hyams
Bifl Trask •■••• Dean Jagger
Dörls McBride Ruthelma Steven«
Bij den heer en mevrouw Wilton wordt een groote
partij gegeven ter eere van den eersten verjaar-
dag van het huwelijk van hun dochter Peggy.
Voordat het feest begoia hebben Peggy en haar man
Bill echter een kleine oneenigheid gehad, daar Bill ver-
geten was, dat het hun trouwdag was. Op het feest zelf
gedfaagt hij zich ook niet heélemaal zooal« het behoort
volgens Peflfly. daar hij te veel aandacht schenkt aan
■
HHH
een zékere Doris McBridc, hoewd deze zelf een echt-
genoot heeft Peggy vindt, dat hij te ver gaat en daarom
blijft ze dien nacht bij haar ouders; ze wil niet meer
naar Bill terug. Tevergeefs probeert haar moeder haar
tot een meer vergevensgezinde houding te brengen, en
daarom besluit zij met haar man een kleine comedle op
te voeren. Ze zullen doen of ze ruzie hebben en hopen
dan, dat Peggy zal zien hoe leelijk dat is. Het pakt
echter heel anders uit dan ze venvachten: Peggy trekt
partij voor haar moeder en deze vindt den toon van
haar man zoo natuurlijk, dat ze denkt, dat hij het meent
Al zijn verzekeringen van het tegendeel helpen niets.
Mrs. Wilton blijft bij haar opinie en als dan Doris
McBride nog weer eens ten tooneele verschijnt, nu in
gezelschap van den ouden heer Wilton, wil zij zelfs
scheiden. Peggy en Bill, die zich ondertusschen allang
weer hebben verzoend, voelen zich nu verplicht in te
grijpen en ze slagen hierin met behulp van eenige ge-
huurde gangsters uitnemend, zoodat alles ten slotte weer
op zijn pootjes terecht komt.
1) Charles Ruggtes en Dean Jagger. - 2) Betty Alden.
Ruthelma Stevens. Charles Ruggles en Mitchell Ingraham.
- 3) Charles Ruggtes en Mary Boland. - 4) Hans
Stinke, Mary Bioland en Coristantlne Romanoff.
mm.;:.
"fwmmmFSï
■
.
:

Gladys thuis.
Toen er een goede twintig jaar gele-
den op Kerstmis een dochtertje
• v , we jr d 8 ebor en in het huis van
i-rank Swarthout en zyn vrouw Ruth,
was er wel niemand onder hun vele
vrienden en kennissen in hun woon-
plaats Deep Water (Missouri), die ook
maar een oogenblik vermoedde, dat het
Kerstmannetje aan Amerika een zange-
res had geschonken, wier stem voorbe-
stemd was de hoogste onderscheiding te
verwerven, die de wereld kent.
Het was dus een Kerstbaby, en het was
een gezond kind, en een alleraardigst
kind. En zooals alle babies was zjj voor
haar vader en moeder „het liefste op
•aarde . Maar toen haar ouders besloten
haar Gladys te noemen, hadden zij niet
het flauwste vermoeden, dat deze door hen
gekozen naam eenmaal in gloeiende let-
ters zou schitteren op den voorgevel van
het trotsche gebouw der Metropolitan
Opera te New York.
En misschien het minst van allen ver-
wachtte de kleine Gladys, dat zij eens een
opera-ster, een radio-beroemdheid en een
fiJmheldm zou worden. Zeker, al gauw
bleek de kleine erg zanglustig. En wat
z« zon§, klonk verwonderlyk goed. Het
was duidelyk, dat zij veel beter zong dan
de meeste kinderen; bovendien stamde
z« uit een muzikale familie, en men was
het er dan ook vry spoedig over eens,
aal zu in muziek moest doorgaan. Doch
de Metropolitan te New York lag in haar
verhevenheid ver buiten de gedachtensfeer
van de lieden in Deep Water. Gladys
bleek behalve zanglust en zangcapaciteitenook
een merkwaardige wilskracht
en een groot doorzettingsvermogen te bezitten.
Onder haar bruine krullen werkte
een intelligent brein en haar lichaam
was sterk en veerkrachtig. Stap voor
stap heeft ze de ladder van den muzikalen
roem beklommen om ten slotte bü de
Metropolitan te belanden, waar ze nu
reeds verscheidene jaren triomf op
triomf beleeft. F
Maar noc was zij niet tevreden
verder wilde zei Zij wendde haar blik
naar Hollywood, dat haar lokte, en teekende
een contract met Paramount, zoodat
haar prachtige stem door middel van
de film thans in alle uithoeken van de
wereld zal opklinken.
Zii, die haar carrière van dichtbij gevolgd
hebben, koesteren slechts weinig
twyfel of de persoonlijkheid en het wondere
geluid van deze charmante jonge
vrouw zullen onder de bioscoopbezoekers
een verrast enthousiasme doen ontstaan.
De eerste aanwijzing, dat Gladys eens
in opera s zou zingen, viel misschien op
haar dertiende jaar te constateeren.
Haar muziekleerares arrangeerde toen
een concertavond, waarop haar leerlingen
hun krachten konden toonen, en de
dertienjarige Gladys liet haar keus vallen
op een moeilijke aria. Voor een vrü
talryk publiek begon Gladys te zingen,
doch midden m haar fraaie aria strandde
zy op een hooge noot. Ze stampte op
den grond en zei tegen haar leerares,
die begeleidde: „Ik wil het overdoen."
ue Jeerares, die een beetje met het geval
verlegen zat, wilde haar uitleggen,
dat zooiets op een avond als deze eigen-,
lyk met ging, maar toen zy Gladys' gelaatsuitdrukking
zag, begon ze maar
gauw weer met het voorspel.
Dezen tweeden keer bracht het meisje
u ,! r zich onder het publiek bevond, aanbood
haar verdere muziekstudie te bekostigen
Dat is ten slotte ook geschied, maar het
verdient wel vermelding, dat miss Swarthout,
nog vóór zij by de Metropolitan
kwam, alles wat haar geleend was, tot
den laatsten cent had terugbetaald.
Nog in hetzelfde jaar van dat leerlingenconcert
werd Gladys aangesteld als
solozangeres in het koor van de kerk der
Methodisten te Kansas City. Daar zy er
voor deze gewichtige functie veel te jong
uitzag, veranderde Gladys van kapsel en
offerde haar wilde, lange krullen op aan
een coiffure, die haar achttien ä negentien
jaar deed lyken.
Een ander belangrijk feit in dat jaar
was haar eerste optreden als concertzangeres.
Gladys was, tegen den zin van
haar moeder, naar een middagvoorstelling
in een variété-theater gegaan, toen
haar de boodschap werd gebracht, dat
ze onmiddellijk naar huis moest komen.
Onderweg voelde zy zich niets vroolyk,
want zij verwachtte een hevig standje
en allerlei strafmaatregelen. Maar niets
van dat al moeder had alleen maar
gewichtig nieuws: Gladys' leerares was
ziek geworden en kon dientengevolge
met optreden op een concert in St. Joseph,
waar ze dien avond verwacht
werd. Zy verzocht nu Gladys voor haar
te willen invallen. Wel, Gladys deed dit,
en verdiende haar eerste vyftig dollars,
buiten de vergoeding van haar onkosten!
No^ altijd kwam de Metropolitan niet
voor in de droomen van de kleine zangeres.
Die was ook zoo ver weg! Maar
Chicago was tamelijk dichtbij, en bijgevolg
trok haar hartje zeer naar deze
groote stad en haar mogelijkheden. Het
was al eerder voorgekomen, dat haar
droomen in vervulling waren gegaan
eens bijvoorbeeld in den vorm van een
vleugel, die op een dag, toen zy uit school
kwam, eensklaps thuis in den salon prijkte
— en zoo verwondert het ons niet,
ajs een volleerde zangeres af en
Gladys kort daarop in Chicago terug té
zien.
haalde de hooge noot zóó schitterend,
dat een rijke familie uit Kansas City, dié
0
In Chicago studeerde zy aan het Bush
Conservatorium harmonie-leer, en zingen
Alvorens naar den studio te vertrekken, eventjes poseeren voor den fotograaf.
in theorie en practyk. Verscheidene
kerkgenootschappen engageerden haar
achtereenvolgens als solo-zangeres en
het was dus wel een kleine omzwaai,
toen zy kort daarop een contract afsloot
met de groote firma Balaban & Katz om
op te treden in de tallooze variété-
theaters van dit concern.
'n Belangrijker kans werd haar echter
geboden, toen men haar aanzocht het
zeer moeilijke „Ave Maria" van Max
Bruch te zingen met het Minneapolis
Symphony Orchestra. Haar succes hier-
mee was zóó groot, dat in de volgende
maanden van alle kanten de concert-
aanbiedingen binnenstroomden.
Tot dusver had miss Swarthout nog
geen oogenblik gedacht over een carrière
by de opera en ze stond er dan ook eerst
vreemd tegenover, toen vrienden er op
aandrongen, dat zy zou solliciteeren by
de Chicago Civic Opera. Zy beloofde te
gaan zingen, doch zy kende geen enkele
complete opera-rol. Hetgeen niet weg-
nam, dat haar stem zulk een indruk
maakte, dat zy op slag werd geënga-
?eerd. Den geheelen zomer van het jaar
924 besteedde zij daarop aan het instu-
deeren van opera's. Zy leerde een en
twintig rollen en zong gedurende het
seizoen 1924-1925 mee in vyftig uitvoe-
ringen van de Chicago Civic, méér dan
eenig ander lid van het gezelschap!
Aan het eind van dit seizoen bleek,
dat haar bewonderaars haar reeds be-
schouwden als een toekomstige Metro-
politan-ster, maar in plaats van naar
New York, trok Gladys naar Europa,
waar zij zich een half jaar aan rust, ont-
spanning en lichte studie wydde. Tegen
den winter kwam zy terug in Amerika,
waar haar een heel'? reeks van concert-
engagementen wachtte.
Na eerst nog drie seizoenen aan de
Ravinia Opera Company verbonden te
zyn geweest, durfde onze ster zich ein-
delijk bij de Metropolitan te New York
te presenteeren, en werd tot haar groote
verrukking onmiddellijk aangenomen.
Zy maakte er haar debuut in het seizoen
1929- , 30 in de opera „Gioconda". Men gaf
haar de rol — die van „de blinde moe-
der" — met eenige aarzeling, want men
wist niet hoe de lieftallige miss Swart-
hout met haar onberispelijk figuur er op
zou reageeren zich by haar debuut in een
leelyke, oude vrouw te moeten metha-
morfoseeren en zich met vormelooze
kleedingstukken te moeten omhangen!
De zangeres scheen het echter juist grap-
pig te vinden en nam vol toewijding
deze rol op. In totaal trad zy gedurende
dat eerste seizoen by de Metropolitan zes
en vyftig maal op, waarmee zij weer ieder
lid van het gezelschap overtrof.
Enkele bijzondere gebeurtenissen die-
nen nog vermeld. Op zekeren avond,
omstreeks zes uur, na een langen dag
van voortdurend repeteeren, stond miss
Swarthout op het punt het operagebouw
te verlaten, toen een der regisseurs haar
staande hield met de mededeeling, dat de
bekende Marion Telva ziek was, en dat
zij voor deze moest invallen. Nu was
deze rol wel niet lang, maar wel by zon-
der moeilijk en Gladys twijfelde dan ook
aan het resultaat van haar invallen.
Maar ze bracht het er dien avond af zon-
der een enkele fout.
In dit eerste seizoen kreeg zy reeds de
rol van den page Stephan te zingen in
„Romeo en Julia", door welke creatie zij
sindsdien zooveel bekendheid verwierf.
Er is dan ook sedert dien dag geen Me-
tropolitan-voorstelling van deze opera
?eweest zonder dat Gladys Swarthout de
tephan-party zong. Van haar optreden
in dat eerste seizoen noemen wij nog de
rol van Niejata by de première voor
Amerika van Rimsky-Korsakoff's „Sad-
ko" en de rol van de'hertogin in Verdi's
„Louise Miller".
In haar tweede jaar by de Metropoli-
tan beleefde zij den opwindendsten
avond van haar opera-carrière. Met
slechts twee dagen speling verzocht men
haar een van de moeilijkste rollen van
het mezzo-sopraanrepertoire te willen
zingen, namelijk die van Adalgisa in
„Norma". Zonder dat een behoorlijke
repetitie met het ensemble had kühnen
plaats vinden, verscheen zy voor een
gehoor van twaalfduizend personen in
de Public Hall te Cleveland en zong de
party zóó schitterend, dat zy een van de
grootste ovaties kreeg, die ooit een zan-
geres zyn ten deel gevallen!
En den volgenden dag zong zy de rol
van Mrs. Dean in de opera „Peter Ibbet-
son", ook al zonder repetitie. Sindsdien
werkte zij aan iedere opvoering van
„Norma" mee en evenzoo aan alle op
één na van „Peter Ibbetson".
Nieuwe rollen volgden elkaar snel op.
Uit haar derde seizoen herinnert men
zich voornamelijk haar optreden als
Preziosilla in „Forza del Destine". In het
vierde jaar oogstte zij roem in een nieuw
geënsceneerde „Lakme" en in het vijfde
met de rollen van Plentiful Tewki in
„Merry Mount" en van Pierette in „Linda
di Chamounix". Als een gevolg van haar
successen by de Metropolitan Opera
werd miss Swarthout overstelpt door
aanbiedingen van allerlei omroep-on der-
nemingen en in 1933 liet zy zich over-
halen voor den microfoon op te treden.
Eigenaardig was, dat deze geroutineerde
opera-zangeres daarbij aanvankelijk even
last had van „microfoon-koorts". Maar
dat duurde natuurlijk niet lang, en sinds-
dien volgden de radio-engagementen
elkaar snel op. Het spreekt vanzelf, dat
deze drukke bezigheden haar niet veel
gelegenheid gaven als concertzangeres
op te treden, doch ieder voorjaar en
lederen herfst wist zij toch nog even tijd
te vinden voor een enkel optreden van
dien aard. En verleden jaar zomer trad
zy op in de operette „Het vroolijke ^
weeuwtje", hetgeen zy na haar vele
opera's een aangename afwisseling vond.
Onvermoeibaar en energiek als Gladys
is, vond zy tusschen de bedrijven door
nog tijd voor het beoefenen van allerlei
sporten — tennis, golf, paardrijden —
om tooneelvoorstellingen bij te wonen,
en om thuis vrienden en kennissen te
ontvangen en te onthalen.
En nu heeft dan de film beslag op haar
gelegd. Zoo zullen ook wy, hier in Ne-
derland, ons een oordeel kunnen vormen
over de ongetwijfeld buitengewone capa-
citeiten, die Gladys „over there" zulk
een furore deden maken. De eerste film,
waarin Paramount haar uitbrengt, is ge-
titeld „De Roos van de Rancho". Zy
krijgt hierin volop gelegenheid haar
prachtige stem te doen hooren, want de
ïilm is vol pakkende melodieën, gecom-
poneerd door Leo Robin en Ralph
Rainger.
Gladys
In. gedachten.
XI

Mtl btLUUhüt LAND
Wij geven hieronder eenige beelden uit
de Monopole-Film „Het beloofde land",
die thans in ons land wordt vertoond.
XII
Op weg naar het werk.
Een type uit Jerusalem.
De koestal moet gereinigd worden.
Palestljnsche jeugd.
Vervolg van pag. VIII
schip. De exploitanten waren ook geen men-
schen die een grooten stijl verstonden.
En dat deed Fransois Blanc, die vroeger de
speelbank in Homburg had geleid. Hij herschiep
Monaco. Op den kalen heuvel aan de overzijde
stichtte hij zijn Casino, en liet dit door niemand
minder bouwen dan Garnier, den architect van
de Parijsche Opera. De heuvel — Monte Carlo
gedoopt — groeide uit tot een nieuwe stad, een
wonder van weelde, waar niets aan de C6te
d Azur zich mee meten kon. Een prächtige
Chaussee werd aangelegd; de spoorlijn werd ge-
trokken. Een gouden tijd begon, in dubbelen
zin, fc,n al héd prins Carlo dan in 1861 afstand
moeten doen van Menton, Castellar en Roque-
brune, ten bate van Frankrijk; hij kreeg op de
heuvels tegenover zijn paleis een nieuw domein
terug, waaruit de millioenen hem met angst-
wekkenden overvloed toestroomden. De Genu-
eesche stamvader zou verheugd hebben geknikt
om deze voortreffelijke transactie!
Gelukkig hebben de Grimaldi's ook een
Oenueeschen koopheerenstijl gevoerd Zij zijn
niet gierig op hun geldkoffers blijven zitten
Carlos zoon Albert, bijgenaamd „de Zeevaar-
der , heeft zich grooten roem verworven door
zijn arbeid voor de Oceanografie. Instituten
werden door hem opgericht, andere ontvingen
rijke dotaties. Een prächtig museum bouwde hii
met unieke collecties van alles wat de zee be-
langt. Hij ondernam reizen naar hét verre Noor-
den Met wetenschappelijke nauwgezetheid
rondde hij zijn werk af, zoodat het hem na-bleef
als een grandioos monument. Venetië heeft de
wereld Marco Polo geschonken; Genua — iets
minder zeker! — Columbus. Monaco heeft in
Albert Grimaldi een geleerde gebracht, die de
zee In anderen zin veroverde, en dit merkwaar-
dige vorstenhuis dubbel belangrijk maakte.
Na Alberts dood schijnt het laatste bedrijf te
zijn aangebroken. Monaco nóch Monte Carlo
zijn meer wat ze vroeger waren. Hun politieke
onafhankelijkheid is een wassen neus. De hui-
dige vorst heeft geen mannelijken erfgenaam
Ue toestand van Europa heeft den smaak be-
dorven om belang te stellen in dezen dwerg-
staat. De prins komt weinig in 't publiek; het
Casino domineert. Van geestelijk leven is geen
sprake meer: Monte Carlo is één reusachtige
roulette. Monaco is een curiositeit geworden
meer niet. Geld, geld, geld dat is de dreun
van Monaco's harteklop, zooals het eens
maar in anderen stijl! _ de harteklop van
Uenua was.
Het bloed kroop waar het niet kon gaan!
■
jongste opname t'ên den
talentvollen acteur
HEKMAN G. FRENTZEN
{Foto Godfried de Gtoot DE FOX-STER CLAIRE TREVOR, DIE IN HET KOMENDE SEIZOEN EENIGE HOOFDROLLEN
ZAL SPELEN.

Tegen tienen ging hij naar de biljart-
kamer. De anderen waren aan het pot-
spelen; er was juist een spel afgeloopen
en ze vroegen hem mee te doen, maar hy
gaf er de voorkeur aan toe te kijken,
zooals hy zei. Op een tafel tegen den
muur stond whisky en brandewyn en
Corliss bediende zich rijkelijk. Hy zou
graag naar zyn slaapkamer zyn gegaan,
maar er was een opmerking, die hy
wenschte te maken, doch hy moest een
ongezochte gelegenheid afwachten pm
dat te doen. Verder moest hy weten of
Chester van plan was laat in de biblio-
theek te blyven zitten.
Het volgende spel eindigde. Ze begon-
nen er wéér een. Corliss schonk zich
steeds maar brandewyn in.
Op een gegeven oogenblik werd hy
zich bewust, dat Richardson vlak by hem
stond.
„Zeg," vroec hy, met een effen, voh
maakt neutrale en onbewogen stem,
„heeft iemand er wat tegen als ik het
raam een paar minuten openzet? Het is
hier erg warm."
„Ik denk van niet," antwoordde Ri-
chardson op zyn gewonen, welwillenden
toon. Hy keek den kleinen kring even
rond en niemand maakte bezwaar. „Laat
my het maar even doen," vervolgde hy
daarop; „het gaat nogal stroef."
Hy trok de sluiting los en duwde het
venster open.
Corliss liep er heen en staarde naar
buiten, in den stillen, donkeren avond.
Toen bekeek hij de sluiting en bewoog
die heen en weer.
„Dat ziet er stevig uit," merkte hy op.
„Stevig genoeg om inbrekers buiten je
huis te houden, Richardson."
„Een eerste-klas inbreker laat zich
door niets buiten je huis houden," lachte
de gastheer. „Het personeel controleert
eiken avond of de ramen goed gesloten
zyn, maar dat is voor myn gevoel een
pure formaliteit. Overigens maken we
ons hier niet druk over inbrekers."
„Je huis leent zich anders uitstekend
voor een inval van de beeren van het
gilde," meende een van de anderen.
„De vensters van de bibliotheek by-
voorbeeld," mengde Chester zich in het
gesprek.
„Alleen by respectabele lieden als jy,
kan het verlangen opkomen mijn biblio-
theek te plunderen," verklaarde de gast-
heer, en er volgde een algemeen gelach.
„Ik begin dat late opblyven van je ver-
dacht te vinden, Chester! Je ziet natuur-
lijk te knoeien aan de raamsluitingen.."
„Precies!" stemde Chester vroolyk toe.
„En vannacht was ik van plan wasaf-
drukken van de sloten en sleutels van de
deuren te nemen."
„Je maakt het vanavond toch niet laat?
We ontbyten om half acht, denk er om."
„Aan vyf uur slaap heb ik meer dan
voldoende. Als je er geen bezwaar tegen
hebt, Richardson, zou ik graag...."
„Maar beste kerel," viel de gastheer
hem op zyn joviale manier in de rede,
„verspil er geen woorden aan. Myn heele
huis staat immers tot je dispositie! Doe
zooals je wilt. Maar wy slaapkoppen,
moesten maar om elf uur onder de wol
kruipen. Wat zeggen jullie er van?"
De twee broers gaven een instemmend
antwoord.
„Als je my wilt excuseeren, ga ik nu
al," zei Corliss. „Ik wou eens lang en
goed slapen."
XIV
pOAAe^d vepKcuoI cW d' fl i-Vfl..^
„Goeiennacht, Corliss. Slaap wel." Er
was een sympathieke klank in de stem
van Richardson, die Corliss' behoefte om
zich terug te trekken meende te begry-
pen. „Je ziet er doodmoe uit. Als je wat
noodig mocht hebben, bel je maar,"
„Ja, dank je. Goeiennacht allemaal."
Het was nauwelyks meer dan een ge-
fluister.
Chester stond dicht by de deur.
„Goeiennacht, Corliss."
Hy zei het heel vriendelyk, en scheen
op het punt meer te zeggen.
Maar Corliss ging, zonder op te zien,
snel de kamer uit en sloot de deur ach-
ter zich. In de hal bleef hy even staan,
luisterend; daarop glipte hy de biblio-
theek in, legde zyn sigarettenkoker op
de groote tafel en verliet het vertrek
weer.
Langzaam ging hy naar boven. In zyn
kamer draaide hy den sleutel om en ging
zitten, zwaar ademend, Zyn gezicht was
bleek en klam. Ofschoon er een flink
vuur in den haard vlamde, huiverde hy.
Na een poosje hoorde by Richardson
en de twee broers boven komen. Hun
kamers lagen aan den anderen corridor.
Chesters kamer was byna recht tegenover
de zyne.
Richardson klopte op zyn deur.
„Alles in orde, Corliss?"
„Ja, dank je wel; alles in orde. Ik heb
een paar tabletten genomen en zal wel
direct slapen, Goeiennacht,"
„Wel te rusten."
Richardson, die niet heelemaal gerust
was, bleef nog even treuzelen.
Als Corliss toen de deur had geopend,
zou alles heel anders geloopen zyn, maar
hy zat norsch in zyn stoel en vloekte op
den man, die den loop zyner verbyster-
de gedachten was komen storen.
Richardson verwyderde zich zachtjes.
Corliss hoorde hem zyn deur sluiten.
VIL
Na een half uur stond Corliss op, Hy
ontsloot de kleinste van zyn koffers, die
hy uit de handen van den kamerdienaar
had gehouden en haalde er een lucht-
pistool met een langen loop uit — krach-
tig, maar weinig geluid gevend als het
afging — benevens een cartonnen doosje
met drie scherpgepunte kogels en een
stevig pincet, Hy had tweehonderd vyf-
tig myl per trein gereisd om deze benoo-
digdheden te koopen en had de voorzorg
genomen de winkels te voet te bezoeken,
mank loopend en vermomd met een
pruik en een valsche snor,
Hy legde het pistool en het tangetje op
de tafel naast zyn bed. Twee van de ko-
gels stopte hy in zyn vestzak, waaruit
hy zyn mes te voorschyn haalde. Hy trok
een stoel by de tafel, ging zitten, en
maakte met het kleinste mesje uit het
zakmes inkepingen in den derden kogel.
Vervolgens schraapte hy dezen zorgvul-
dig af, om de ruwe kantjes van de inke-
pingen te verwyderen en daarna verza-
melde hy even behoedzaam de kleine
metaaldeeltjes en wierp ze in het vuur.
Ook het leege cartonnen doosje ging in
den haard.
Nu kwam het fyne deel van zyn arbeid,
dat de grootste nauwgezetheid vereisch-
te. Hy legde een blad dik schrijfpapier
op de tafel en liet daarop, uit een tube,
een klonter van een dik glycerine-
praeparaat loopen. Naast het vel papier
kwam een klein houten doosje met een
stevig-sluitend deksel te staan; hy had
het gekocht op den avond van zyn be-
zoek aan zyn vriend Loftis, den scliei-
kundige. Het bevatte een hoeveelheid,
met grooter dan een halve theelepel, van
een fyn wit poeder, dat hy uit een flescli
in het laboratorium genomen had, terwyl
Loftis aan de telefoon was geroepen.
Loftis, een specialiteit op het gebied van
vergiften, had hem niet lang tevoren ver-
teld, dat de bewuste flesch een van de
snelst-werkende vergiften bevatte, die
aan de wetenschap bekend waren. En die
snelle werking werd nog verhoogd, wan-
neer het gevaarlyke goedje direct in het
bloed werd gebracht.
Met ingehouden adem schudde Corliss
het poeder op het papier uit en gaf het
doosje aan de vlammen pry's. Met een
lucifer mengde hy het poeder en de gly-
cerine tot een dik papje; daarop ver-
brandde hy ook den lucifer. Toen pakte
hy den mgekerfden kogel met het pincet
beet en wreef en rolde hem door het
papje. Ten laatste opende hy het pistool
en, ook al weer met behulp van het pin-
cet, stopte hy den kogel er in. Voorloo-
pig legde hy het wapen open neer en
liet het vel schryfpapier in den haard
tot asch verkolen.
Nu moest het pincet nog verdwijnen.
Hy sloeg het karpet terug en onderzocht
den vloer. Het duurde niet lang of hy
ontdekte een breeden naad tusschen de
planken. Met eenige moeite duwde hy
het tangetje er in, zóóver dat het uit het
gezicht verdween, Hy legde het kleed
weer recht en richtte zich op. Het zweet
brak hem aan alle kanten uit.
Toen zyn hand weer vast genoeg was,
sloot hy het pistool. Door het sluiten
werd de lucht in de kamer samenge-
perst, **
Toen hy met al zyn voorbereidingen
klaar was, ging hy weer zitten en keek
op zyn horloge. Te vroeg! Pas half
t:w ä" V. H ^ moest no 8 een uur wachten,
Hy begon over zyn heele lichaam te
beven en zocht heil by den drank. Maar
hy moest niet te veel brandewyn drin-
ken, waarschuwde hy zichzelf. In elkaar
gedoken by het vuur wachtte hy. Het
scheen een eeuwigheid,
VIII,
Beneden in de hal sloeg een antieke
klok, met heldere, tinkelende slagen, het
middernachtelyk uur, Corliss veerde over-
eind, om direct weer ineen te krimpen
Nóg een half uur.... Toch moest hy het
met te lang uitstellen, Chester moest in
elk geval sterven, maar het was het een-
voudigste om hem in de bibliotheek te
dooden. Het was eenvoudig een kwestie
van zelfbehoud. Chesters oogen mochten
nooit rusten op die strook papier met zijn
naam er op!
Om tien minuten voor half een kwam
Corliss in beweging, Hy trok zyn pantof-
fels uit, ging naar de deur, draaide het
licht uit en bleef luisteren. Geen geluid..
Zacht opende hy de deur en luisterde
weer. Met het pistool onder zyn smoking-
jas stapte hy op den corridor, die door
een geel-gekleurd lampje verlicht" werd.
Het trof hem, hoe goed het hem van pas
kwam, dat de trap van steen was!
Hij stond in het schemerige licht van
de hal. De bibliotheek lag aan de achter-
zyde van het huis — links; de deur was
half open en vergunde een blik in het
byna donkere intérieur, Hy sloop er heen
tegen zichzelf zeggend: „Ik ben naar bene-
den gekomen om myn sigarettenkoker te
halen!"
Hij slaagde er in binnen te gaan zonder
do deur aan te raken. De bibliotheek was
niet zóó donker, als hij eerst gedacht had.
De zware gordijnen van den doorgang
naar den uitbouw waren dichtgetrokken,
maar er was een ruimte van ongeveer
vijftien centimeter tusschen, en ofschoon
de leeslamp, die in den uitbouw brandde,
een donkere kap had, viel er toch nog een
lichtschijnsel in de aangrenzende grootere
ruimte.
Corliss bespeurde den geur vanTurksche
tabak, pas gerookt, nog niet muf. Er was
geen geluid te hooren en van de plaats,
waar hij stond, kon hij niets van Chester
zien. Hy kroop verder het vertrek in, zor-
gend uit de buurt van het gordijn te
blyven.
Plotseling bleef hij staan. Een klein
tafeltje was binnen zyn gezichtsveld ge-
komen, waarop een aschbak stond, met
een sigaret er op, die lag op te branden,
naar het leek, tot er een hand verscheen
en haar wegnam — als van een schilderij.
Daarna, zich bewegend door een rook-
wolk, kwam de hand terug en legde de
sigaret weer op den aschbak.
Corliss deed een geruischloozen stap
voorwaarts en zag een hand, die een in
perkament gebonden kwarto-boekdeel
vasthield. Nog een stap en hij zag Chester,
of ten minste Chesters hoofd en schouders.
En op dat oogenblik schenen zyn zenuwen
hem in den steek te laten, want het leek
hem, alsof hij door vensterglas zag. Ches-
ter zat in een laag-gerugden, gemakkelij-
ken stoel, volkomen stil, verdiept in de
vergeelde pagina, waarop zyn oogen tuur-
den. Zijn gezicht was naar de opening
tusschen de gordijnen gericht. Als hy het
hoofd had opgeheven, zou hij recht naar
Corliss gekeken hebben!
Deze, met een gewaarwording alsof hy
wegzonk in grondelooze, koude nevels,
dwong zich, met een haast bovenmensebe-
lyke concentratie van zyn laatste restje
geestkracht, tot handelen. Hy richtte
het pistool en hield, voor de tiende maal
misschien, zichzelf voor, dat de kogel een
hoeveelheid vergif bevatte om honderd
menschen' te dooden, dat de geringste
schram noodlottig voor den getroffene zou
zyn!
„Myn hemel!" mompelde hij en haalde
den trekker over.
De zachte klap klonk in zyn ooren als
een donderslag — maar hij hoorde ook
het scherpe kraken van een aanraking met
iets anders dan een menschelijk lichaam.
Half verblind van verschrikking, niet dur-
vende zien naar wat er gebeurd was, keer-
de hy zich om en slipte achter de gor-
dijnen van een der diepe, nis-achtige ven-
sters.
Hy had gemist! Hij moest zich beheer-
schen en zijn rol spelen. Hy was naar
beneden gekomen om zyn sigarettenkoker
en was op een inbreker gestooten, die juist
schoot. De inbreker was door het venster
ontsnapt. Corliss draaide zich om, ten
einde de sluiting te openen — en wachtte.
Waarom kwam er geen geluid uit den uit-
bouw?
Maar terwyl hy met gespitste ooren
luisterde, hoorde hij «een licht gekreun,
een oogenblik maar, gevolgd door een dof
ploffen — het geluid van een lichaam, dat
van korten afstand valt op een met een
dik tapijt belegden vloer:
Hy had niet gemist! Corliss herleefde
alsof hij een injectie had gekregen met een
opwekkend geneesmiddel — zyn hoofd
weer heelemaal helder!
IX.
Een lang, folterend wachten, terwyl
alles om hem heen doodstil was, op het
kloppen van zyn eigen polsen na. Einde-
lijk begon hij de voleindiging van zyn
werk bij het venster. De sluiting ging zon-
der geluid omlaag, de ramen weken even-
eens geluidloos van een, en hy staarde in
een inktzwart duister, waarin flauw het
mischen van regen verneembaar was, Hy
wreef het pistool af met een slip van het
gordijn en wierp het in den nacht — de
regen zou de laatste sporen van vinger-
afdrukken wel uitwisschen. Ook de twee
kogels, die hij uit zijn zak haalde, gingen
het venster uit. De inbreker had zyn wa-
pen en munitie weggeworpen op zyn
vlucht.,,,
Hy liet het venster open, wreef met het
gordijn de plaatsen af die hij had aan-
geraakt, liep vervolgens de bibliotheek
door en gluurde in den uitbouw,
Chester lag op den grond, het gezicht
naar beneden, één arm uitgestrekt met de
hand krampachtig tot een vuist gebald, de
andere arm gebogen onder het hoofd. De
wond — het kon niet veel meer dan een
krab geweest zijn, dacht Corliss, want de
kogel had een stervormig gat gesplinterd
in een hoogen, smallen, antieken spiegel,
die van den vloer tot aan de lijst van de
betimmering reikte — de wond was niet
zichtbaar. Corliss verlangde haar ook niet
te zien. Het vergif had vrijwel onmiddel-
lijk gewerkt, zooals hy ook verwacht had,
maar hy stond voor een raadsel, hoe het
mogelijk was, dat de lage fauteuil nu met
zyn rug naar hem toe kon staan! Het
maakte den indruk, of er een korte, hevige
worsteling was geweest, niaar Corliss had
niets gehoord dat daarop wees, en boven-
dien, Loftis had gezegd, dat het vergif
direct een algeheele verlamming veroor-
zaakte, zonder voorafgaande stuiptrekkin-
gen!
Maar wat kon het hem schelen? Chester
was dood en zyn erfgenamen zouden zijn
handteekening moeten-honoreeren. Wat
die handteekening betrof, had Corliss een
verklaring gereed, die niet voor betwisting
vatbaar was
X.
Corliss wendde zich af van het beklem-
mende schouwspel. Zijn hoofd was nu
zwaar en gloeiend heet; zyn "handé.: wa-
ren ijskoud. Het gevoel van triumf ebde
weg —' de aangename uitwerking van den
alcohol was verdwenen, de ellendige na-
werking blééf. Zijn eerste gedachte, om
alarm te slaan en den heer des huizes en
de anderen te wekken, met het halen van
zyn sigarettenkoker als verklaring van
zyn aanwezigheid in de bibliotheek, leek
hem nu niet meer zóó vernuftig en listig
als eerst. Het was veel beter naar bed te
gaan en de tragedie op normale wijze te
laten ontdekken — den volgenden morgen,
door de bedienden. Hij zou een krachtig
slaapmiddel nemen, om niet te ontwaken
vóór het tijd was om op te staan.
Ja, hy zou naar bed gaan. Maar één
oogenblik! Had hy aan alles gedacht —
had hy geen sporen achtergelaten? Hij
moest alles nog eens nauwkeurig nagaan,
ofschoon het hem zwaar viel rustig en
samenhangend te denken. '
De derde kogel! Zou het niet verstandig
zijn die ook te doen verdwijnen, nu het
waarschijnlijk gemakkelijk zou zyn hem
terug te vinden? Naar alle waarschijnlijk-
heid lag hy ergens vóór den stukgeschoten
spiegel. Waarom dien kogel voor de detec-
tives achter te laten? Gesteld bijvoor-
beeld, dat ze een expert op het gebied van
vergiften zouden raadplegen — gesteld
verder, dat ze naar Loftis toegingen en
Loftis, door den duivel op het idee ge-
bracht, het in zyn hoofd zou krijgen den
inhoud van dat fleschje uit zijn vergiften-
kast, na te wegen op een van die fijne
weegschalen, die een onderdeel van een
milligram haarfijn registreerden.,,.
Hij móest dien kogel in veiligheid bren-
gen!
Da bekende Amsterdamsche danspaedaaoaen Kok,
poseerden voor onzen fotograaf Godfried de Groot
In wilde opwinding duwde hij de gor-
dijnen van een, liet zich op de knieën val-
len en begon te zoeken, zyn zakdoek ge-
reed in de linkerhand voor het doodelijke
projectiel, terwyl hij steunde op zijn rech-
ter. Hij naderde den spiegel, ontweek een
paar glinsterende splinters, en
XL
Een licht geluid — was het werkelijk-
heid of verbeelding — deed hem het hoofd
omdraaien in nameloozen angst. Had
Chester zich bewogen? Neen immers!
Niets dan verbeelding! Nóóit zou Chester
zich meer bewegen,...
Corliss zette het zoeken voort, maar nu
gejaagd en onbebeerscht. Alle waakzame
voorzichtigheid van zooeven was van hem
geweken. Een puntig scherf je glas stak in
zyn handpalm, maakte een wondje. Hij
lette er niet op....
En toen sprak een stem:
„Ben jy het, Corliss? Ik ben verduiveld
blij, dat je er bent! Je had op stuk van
zaken toch gelijk met die inbrekers!"
Kwiek en lenig stond Chester op.
Een oogenblik richtte Corliss zich over-
eind, staarde den ander vol ontzetting
aan, viel toen voorover op zyn handen.
„Je zoekt zeker naar den kogel, hè?"
ging Chester voort. „Heb je den schavuit
gezien? Ik veronderstel, dat hij op mijn
spiegelbeeld geschoten heeft, maar ik vond
het toch verstandiger, voor het geval dat
hij terug zou komen, te doen, alsof hij raak-
geschoten had!" Een pauze. Toen: „Zeg,
Corliss, wat is er met jou gebeurd? Heeft
hy je gewond? Kan ik je helpen?"
Met moeite wrong Corliss zich in een
zittende houding. Hij staarde naar zijn
rechterhand, die hij ineengeklemd hield.
Geschrokken van zyn doodelijke bleek-
heid, mompelde Chester; „Water "
keek vruchteloos om zich heen, sprong
naar de bel, liep toen haastig de kamer
uit.
Binnen een minuut was hij terug met
een glas water. Maar toen hy tusschen
de gordijnen doorkwam, viel Corliss juist
op zij. Bij het zien van Corliss' gezicht,
bleef Chester met een schok stilstaan —
het glas gleed uit zijn vingers.
Later vonden ze, in Corliss' gewonde
hand, den kogel....
XV
i'i

I
Woorden van KROES
*
Luchtig spelen.
i^#=faxn
gfe m r
w^
SIGAßENBANDJE,
Muziek van HENK STUUROP
: T^rtvr-^\ 1, | '1,1 , I, ir^jpi, |
1. Al is de maat-schap - pij ver-deeld In al - Ier - han-dc klas-sen. Al
ioo-pen pein-zend langs de straat Vaak in ons werk ver - lo - ren Door
•«
3E&
a
2^
^^S
f
£
m-^h
ïö
3*;
uZ
£
^
50
r ^
s
brcnat de we-rclrf rm« '«-tra. i-o ^
^ t^
P m
ö
5
^r
3
^T 1
SES I f 5 &
i«,.^J , —_ 1 I 1 I . r^ . - ,
ito9d van h.el ons land-je, En '. i» ten hech-te broe-det-band. '. Is hel >f.„a-ren-bandW
z.en eengroaz-l^g hand-ie. Dan volg, de op -ge - ,o - gen v„ag: „Meneer! ■L-gtreö-band fél'
i M j S
En, och, we schuiven maar weer af,
Al zijn we groote menschen,
Er is toch ook iets goeds en moois
In deze kinderwenschen!
Dat groote album vroeger thuis.
Beplakt op ieder kantje.
Wat lijkt dèt vér vóór dezen tijd
Van het sigarenbandje!
H«t R. K. Matrozen Knapenkoor voor
Sprenger's Microphone I
Red. en Adm. Oal.qewater 22, Leiden. Tel. 760. Postrekening 41880
Dèt was een kostelijk bezit.
Vol leven en vol kleuren.
En, als je maar weer voorraad had.
Wat kon je dan gebeuren?
En al die zegels, groot en klein.
Niet gaaf aan ieder tandje,
Maar tóch, ja minstens even rijk.
Als het sigarenbandje.
ÊÜ
lm
2. We
3. En
5. Thans komt een vlotte, kleine knaap.
Me wat bijzonders vragen.
Dat met iets moois uit vroeger tijd
Voorzichtig aan komt dragen...
En daarom, ventje, blijf maar staan.
Al ben j' een bij-de-handje.
Voor MIJ een jeugdherinnering.
Voor JOU 't sigarenbandje!
Niet alleen leggen wij in onzen studio het geluid van Uw stem of Instrument
op een Gramophone-plaat voor eeuwen vast maar ook groote werken door
koren en orkesten.
Van 1 tot 3 personen F. 3.50 en hooger
naar groot te van het gezelschap.
Succes ver
z e k e r d I n
N.V. WILLEM SPRENGER'S STUDIO
Passage 46 - Den Haag - Telef. 113778
—-ijjU^^^—fg-j-^^^^^
VerachUnt wekelUks - PrUs per kwartaal f. 1.95