Weekblad%20Cinema%20en%20Theater_1929_267_r.pdf

HET IDEAAL
Ernst Lubitsch (Hollywood) die
vraagt:
,.Waarom moeten wij, zooals m.i. te
vaak gebeurt, in de toekomst verwijlen,
terwijl het heden toch zoo dichtbij is ? In
de laatste jaren heb ik twee nieuwe
letterkundige onderwerpen in scène
gebracht, en wel „Alt Heidelberg" naar
het tooneelstuk van Wilhelm Meyer­
Förster en „Patriot" van Alfred
Neumann.
Men zal misschien aanvoeren, dat ei
tusschen deze beide tooneelstukken een
hemelsbreed verschil bestaat. Wellicht
was het buitengewoon groote succes als
tooneelstuk van „Alt Heidelberg" de
reden, dat dit werk als „hooge literatuur"
aan aanzien verloor. Bij „Patriot"
van Neumann had ik met geen vooroordeel
te kampen. We wisten, dat dit
een werk was, waarin buitengewoon veel
dramatische dynamica school, dat 't vol
zat met schilderachtige effecten, die door
een waren kunstenaar waren geobserveerd
en die door hun bijna zichtbare
schildering in letterlijken zin om verfilming
schreeuwden! Daarbij kwam nog,
dat Tsaar Paul een der interessantste
verschijningen der wereldgeschiedenis is.
Jammer genoeg loeren wij op school
bijna uitsluitend de middel­europcesche
geschiedenis. De Shakespeare van de
russische geschiedenis hebben wij tot nu
toe moeten missen; misschien aardt Alfred
Neumann naar hem. Bovendien
leek Emil Jannings mij zoo buitengewoon
voor deze rol geschikt, dat ik,
als ik aan zielsverhuizing geloofde, overtuigd
zou zijn, dat de sentimenteele
Wüterich in onzen „gooien, ouwen Emil"
uit Görlitz was herrezen 1
Jan VOH Kuharski (Londen) dweept
met Boeddha en de Oostcrsche cultuur.
Ziet hier, wat hij er van zegt:
De betooverende, benauwende tropennacht
bergt in zijn schoot de mystiek
der religie uit het Morgenland; een
machtige hymne, een grandioos pathos...
Op mijn vele reizen in het Oosten heb
ik deze cultuur leeren kennen en mij
in haar verdiept. De hoogste bevrediging
als kunstenaar zou ik vinden, indien
ik de figuur van den grooten religieuzen
mysticus en profeet Boeddha in
een film kon vastleggen.
- 4
DOOR OTTO MITTERHAMMER­
In de laatste jaren vooral is het contact
geworden ; uit de literatuur put de film heden
te zeggen: al te veel — ideeën. Een van
leiding hiervan tot een aantal wereldbekende
■ willen mededeelen, welke literaire schepping
reden. Hun antwoorden laten wij hieronder
De religie uit het morgenland heeft
in hem haar volste en zuiverste uitdrukking
gevonden; in hem kristalliseerden
zich tradities en overleveringen van
een oeroude cultuur. Naturalisme en
realisme vloeien met een beschaafdef
crescendo over in de mystiek, in de
poëzie, de majesteitelijke openbaring van
den oosterschen geest...
Kleist's „Michael Kohlhaas" zou een
figuur zijn, die absoluut actueel is: De
mensch, die tegen het onrecht in opstand
komt: de mensch, die de menschheid
uit haar voegen wil lichten en die
schipbreuk lijdt. .. aldus Richard Oswald
uit Berlijn. En hij vervolgt:
Men zou deze figuur op de film buitengewoon
pakkend kunnen voorstellen.
Zijn vrouw, zijn liefde, zijn kinderen,
alles zet hij opzij, alleen zijn recht wil
hij hebben — en hij bereikt het tegendeel.
Deze figuur zou iederen grooten
karakter­uitbeelder bekoren en hij zou
ook — hoe komisch dit ook moge
klinken — een zakelijk succes kunnen
zijn!
Dweept Oswald dus met Kohlhaas,
Joe May (Berlijn) zou Michael Kohlhaas
juist niet willen filmen. De reden
geeft hij hieronder aan. Dat hij lijnrecht
tegenover Oswald staat, maakt zijn oordeel
des te interessanter.
Er zijn talrijke gestalten in de literatuur,
zegt hij, die ik gaarne tot het middelpunt
van een film zou willen maken. Welke ik
verfilmen zal, weet ik nog niet en Dovendien
zou ik mijn plannen ook niet al te
openhartig publiek maken. Maar wèl
kan ik zeggen, waarom ik bijvoorbeeld
Michael Kohlhaas, die mij zeer interesseert,
desondanks tóch niet verfilmen zal.
De tijd, waarin Kohlhaas leefde, ligt
te ver in het verleden. Als deze tijd in
een film historisch­getrouw geteekend
wordt, blijft hij onbegrijpelijk en werkt
daardoor èf vervelend óf komisch. Want
de film kan een voorbijen tijd wel door
de uitbeelding ervan weer laten herleven,
maar zij kan zijn wezen niet verklaren
zonder de hulp van langademige
bijschriften in te roepen. En als Kohlhaas
gemoderniseerd is, gaat heel de
bekoring ervan verloren. Zoo is het met
de meeste figuren ­uit de literatuur.
* - *'
ER REGISSEURS
ROMANI TE BERLIJN
tusschen de film en de literatuur zeer nauw
ten dage veel — men zou bijna geneigd zi/n
onze medewerkers heeft zich naar aanregisseurs
gewend met het verzoek, hem. te
zij gaarne zouden willen verfilmen en om welke
volgen. Het eerst geven wij het woord aan
Zijt gij niet benieuwd te weten, welke
figuur Charlie Chaplin zou willen uitbeelden
? Welnu zijn „held" is — Napoleon.
En wat hij van hem zegt, leest
ge hieronder:
Groote Napoleon­filmen zijn al reeds
vertoond. Napoleon als de groote keizer
der Franschen, als de held van een eeuw.
Ik zou Napoleon niet laten zien, zooals
de geschiedenisboeken hem beschrijven,
maar zooals ik hem zie: als mensch.
De kleine officier, die — meer door
.de gebeurtenissen gedwongen dan uit
vrijen wil — de ladder van het succes
bestijgt, tot de golven van het succes
over hem heen samenstorten, tot hij
weer omlaag geslingerd wordt en eindigt
als de kleine man, dien hij steeds
was. Ik hoop, dat het mij spoedig mag
gelukken, dit toekomstplan te verwezenlijken.
„Niemand kan zijn natuur verloochenen
en daarom beken ik eerlijk, dat het
­ voor alles de vrouwelijke figuren zijn,
wier verfilming mij het meest bekoort,"
antwoordt Richard Eichberg (Berlijn).
„De vrouwelijke psyche is een onuitputtelijk
thema en het doet er niet toe of zij
aan het leven of aan de literatuur is
ontleend.
Daar ik een modern mensch ben, zou
Wedekinds „Lulu" mij meer aantrekken
dan Kleist's „Kathchen von Heilbronn".
Waarmee ik tevens wil zeggen, dat ik
mij niet aan een bepaalde „richting"
houd, want het veld van den modernen
■ filmregisseur is de heele wereld met
haar oneindig vele sujetten, combinatiemogelijkheden
en karakters, die wel is
waar dikwijls heel ver van de literatuur
afstaan, maar toch zoo aangrijpend en
interessant kunnen zijn als het sterkste
drama van een dichter."
Fred Niblo (Hollywood), de regisseur
van „Ben Hur" antwoordt op onze
vraag:
Niets of niemand trekt mij meer aan
dan de groote man der oudheid, de
leider van een volk — Mozes — op
het linnen vast te leggen. Mozes, die
den vrijheidskamp voor zijn volk leidt
en wint, die met zijn volk uittrekt de
woestijn in, om het beloofde land te
/ovken, wicn het zélf echter niet meer
vergund is, dit land te bereiken en
die, als hij het ziet, sterven moet. Den
heldenmoed en de tragiek van dezen
man te vereeuwigen, dat beschouw ik
als het hoogste doel, dat ik mijzelf
kan stellen.
Filmlitcratuur ­ geen literatuur! verklaart
Maurice Ton meur (Parijs). En
hij vervolgt:
De zoogenaamde „litteraire" films,
d.w.z. de film, die haar onderwerp, handeling
en personen aan de literatuur
ontleend heeft, toonen de richting aan,
waarin de film de laatste jaren
gegaan is.
Het verfilmen van zulke thema's is
echter een gecompliceerde opgave. Als
men namelijk bedenkt, dat hierbij een
radicale vervorming noodzakelijk is, begrijpt
men oogenblikkelijk de artistieke
moeilijkheden, welke daaraan verbonden
zijn. Men probeert daarbij de eene
kunstsoort (de literatuur) in een andere
(de film) te doen overgaan; hier de
voorstelling, daar het geschreven woord.
Deze beide soorten werken met geheel
verschillende middelen.
Een figuur, die in de literatuur alle
artistieke noodzakelijke voorwaarden bezit,
om haar taak te vervullen, behoeft
als figuur in een film nog bij lange na
niet hetzelfde succes te hebben.
De „overplanting" van een litteraire
figuur in de film beteekent dus in werkelijkheid
het scheppen van een geheel
nieuwe persoon. Men gebruikt daarbij
wel de figuur van den schrijver als
schema, maar de figuur, die de schrijver
heeft gezien, moet in de film heel
anders worden voorgesteld.
Het is daarom begrijpelijk, dat de
verfilming van liUerairc figuren aan de
critick talrijke aanvalspunten biedt; het
artistieke compromis is een niet te overbruggen
gevolg.
De filmkunst heeft, om haar bestaansrecht
als kunst te rechtvaardigen,
een speciale filmliteratuur noodig; een
literatuur, die geschapen moet worden
door menschen, die de theoretische en
practische aanspraken der film kennen.
Een kunstzinnige bevrediging zou mij
dus slechts de verfilming van een figuur
uit de „absolute" filmliteratuur kunnen
schenken.
MAURICE TOURNEUR

CAFÉ-RESTAURANT
„DE KROOKT P-ift)
AMSTERDAM - REMBRANDTPLEIN
Middag-, Diner- en Avondconcert: HONG-KAPEL-BONZO-OLAH
Zalen disponibel voor Vergaderingen en Partijen. Gerenommeerde Keuken.
II Ie klasse eJectrisch verwarmde Toulet Billards - Billijke Prijzen!
Aanbevelend F. REIBEL (Gérant]
SENTIMENTEELE MENSCHEN
DIALOOG DOOR DEP OTTEN
OPVOERINQ5RECHT VOOR 5EROEPSQEZELSCHAPPEN VOORBEHOUDEN
Het tooneel stelt een moderne, luxueuze huiskamer voor. Midden, op den achtergrond, een deur.
J
enny (zit eerste plan rechts in een Jenny: „Mary is een charmant vrouw­
fauteuil. Naast haar een tafeltje
jou. Jij hebt nu immers de eenige, de
tje. Ik geloof, dat ze wel bij je past,...
met theegerei. Ze leest).
ware vrouw gevonden."
een beetje ijdel, een beetje oppervlak­
(Als het doek opgaat, wordt er gekig... ."
Robert (zucht): „Dat dacht ik ten
scheld.)
minste."
Robert: „Aardig van je om dat te
Dienstmeisje (op): „Mevrouw, zeggen."
Jenny (veert overeind): „Dat dacht
daar is mijnheer."
je? Wist je 't dan niet zeker? En daar­
Jenny: „O, in de goeie beteekenis,
Jenny (ziet op): „Mijnheer... Wie
voor zijn we nog wel gescheiden! Toch
hoor. (Ze steekt een sigaret aan) Jullie niet voor een gril, wil ik hopen!"
mijnheer, welke mijnheer?"
zult een lief paar zijn,... écht."
Robert: „Ik wist 't zeker."
Dienstmeisje: „Nou ... èh mijnheer." Robert: ..Je hebt altijd een beetje Jenny: „O, dan is *t goed."
Robert (op langs het dienstmeisje): op me neergezien ..."
Robert: „Nee, 't is heelemaal niet
„Mag ik binnenkomen?"
Jenny) (vlug): „Dat is niet waar." goed! (Wanhopig). Want nü weet ik
Jenny (schrikt, herstelt zich weer): Robert: „En je noemt- me dom en 't niet meer."
„O, ben jij 't? (Nonchalant.) Ja, na­ ijdel."
tuurlijk."
Jenny (leunt weer achterover, glim­
Jenny: „Nu ja,... den laatsten tijd...
(Dienstmeisje af.)
lachend) : „Och... dat komt meer voor.
Je ... je tegenwoordige omgeving heeft
Robert (blijft wat verlegen staan).
Een stemming... een gedrukte stem­
je neergehaald."
Jenny (slaat haar boek dicht, ziet
ming. Misschien heb je 'n beetje griep."
Robert: „Mary?"
glimlachend naar hem om, steekt hem
Robert: „Nee ... ik ben net beter van
Jenny: „Mary... onder anderen: En
haar hand toe): „Hoe maak je 't?"
de griep. Dat weet je wel... Daarom
haar kennissen ... Ook een sigaret ?"
Robert (drukt haar hand): „O, uitste­
is Bobbie ook al dien tijd niet bij me
Robert (neemt een sigaret): „Nieuwe geweest."
kend. -Dank je."
sigaretten-doos?"
Jenny: „Ga zitten."
Jenny: „Woensdag is hij er geweest."
Jenny: „Ja. Gekregen."
Robert (gaat zitten. Een korte stilte):
Robert: „Ja ... toen wel. Voor het
Robert (ziet haar aan): „O ... Amu­
.„Je vindt 't toch met gek, hè, dat ik
eerst..."
seer jij je nogal tegenwoordig?"
gekomen ben ?"
Jenny: „Daar beklaag je je- toch
Jenny: „Ja, ik heb een heerlijk leven­
Jenny: „Gek? Ik vind 't heel gezel­
met over ? Had de jongen dan ook griep
tje; een massa leuke vrienden, veel
lig. Je hoeft dit huis toch niet te mij
moeten krijgen ?"
partijtjes,.... bals... En ik ben ook
den,.... dat zou dwaasheid zijn."
Robert: „Ik beklaag me niet..."
pas een paar dagen uij: logeeren ge­
Robert: Ja, dat dacht ik ook. We zijn weest."
Jenny: „Je weet, je mag Bobbie zoo
toch goed van elkaar gegaan,... geen
veel zien, als je wilt. Hij mag met je uit­
Robert: „Zoo.. . Met een van je
scènes of zoo ..."
gaan, bij je logeeren... wat je wiltvrienden
?"
Jenny (afwerend gebaar): „Scènes!...
(Verlegt haar boek). Hij is toch ook
Jenny (droomerig): „Ja... (blijft
Nee, -beste jongen, die kan je alleen van
jouw jongen."
even in gedachten, kijkt hem dan aan
onnoozele, sentimenteele vrouwen ver­
Robert: (buigt zich wat naar haar
zucht). O, 't is heerlijk, de w re gewachten."
over): „Heeft... hij je niets verteld ?"
liefde, de eenige liefde te hebben ge­
Robert: „Jij bent zoo flink en verstanvonden!" Jenny: „Wie ? Bobbie ... ? Nee, wat
dig. Daarom dacht ik ..."
zou hij verteld hebben?"
Robert: „Heb jij ... ?"
Jenny: „Natuurlijk. Er zijn massa's
Robert: „Hm... Mary was'Woens-
Jenny: „Ik? Welnee. Ik dacht aan
gescheiden echtgenooten, die als de
dag bij me."
beste vrienden met elkaar omgaan.
Jenny: „Dat is toch heel natuurlijk.
Waarom wij dan niet ? Wil je een kopje
Als je getrouwd bent, zal ze er altijd
thee ?"
zijn. Daar moet Bobbie maar aan
Robert (wat wrevelig): „Och, nee."
wennen."
/£«« v>„Niet ?"
Robert: „Als 't dat alleen was.. .
Robert: „Ik... ik kom hier toch
Jenny!"
met om kopjes thee te drinken en koek­
Jenny: „Wel?"
jes te eten."
Robert: „Mary... was niet bijzonder
Jenny: „O, en ik dacht, dat je op visite
aardig tegen Bobbie. Ze- wil ook niet,
kwam ?... Maar zooals je wilt.... (Gaat
dat hij me veel op komt zoeken...
nog wat makkelijker zitten) En .. . wan­
van logeeren kan heelemaal geen sprake
neer ga je trouwen?"
zijn. Mary houdt niet van kinderen, ze
Robert: „Volgende maand."
hinderen haar... Dat kwam ik je even
zeggen."
PENSION SALOMONS
Qelkingestraat 39, Groningen
PRIMA KEUKEN
Centrale verwarming
Stroomend water in allekamers
In Centrum «elegen
Kamers vanaf f 3.50 per das
- 6 -
&k
D/m SINs TITUU r
J.RVANIIINTE
^nsrcffatM
ttiuatwcota-n ra we-
PRIVÉ-LESSEN
RHYTMISCHE
GYMNASTIEK
„ ^ . ,
Jenny: „O, kwam je hier om me wat
te zeggen?"
Robert: „Nu ja ... dat ook- Ik kwam
een visite maken."
Jenny: „Ah... ik begrijp 't al! Je
wou Bobbie zien... Maar hij is naar
school. Had je daar niet aan gedacht ?"
Robert: „Ja ... nee ..," (staat op,
van haar afgewend.)
Jenny (slaat ook op, gaat naar hem
toe. Achter hem): „Zèg me nu maar,
waarom je gekomen bent. Om Bobbie?
Wil je in 't vervolg hier komen om
hem te zien ?"
Robert: „Als jij 't goed vindt...
(Wendt zich naar haar toe.) Begrijp je
dat in een vrouw, dat ze niet van
kinderen houdt? En zelfs niet van
Bobbie ... Er is toch geen liever, leuker
jongen dan hij ?"
Jenny: „Ja, hij is een schat. Hoe vond
je hem dat nieuwe pakje staan ? Snoezig
hè?"
Robert: „Ja. Hij heeft me ook zijn
rapport laten zien. Hij was er zoo
trotsch op."
Jenny: „'t Was mooi, hè? Hij leert
goed."
Robert: „Hij is altijd verstandig geweest."
Jenny: „Ja,.. (Peinzend.) Weet je
nog, toen h;j pas praatte en..."
Robert (wendt zich bruusk af. Loopt
heen en weer.)
Jenny (zwijgt wat verschrikt):
„Robbie..."
Robert: „'t Is een ellendige geschiedenis
..."
Jenny (doet opgewekt): „Waarom ?
Kom, eerst zag je alles zoo optimistisch
in. En nu... We kunnen toch niet
zóó sentimenteel worden."
Robert: „Wat is nu sentimenteel?"
Jenny (lacht kort): „Denk je dat
Bobbie ons weer bij elkaar kan brengen?
't Lijkt wel een film-verhaaltje.
't Ontbreekt er alleen nog maar aan,
dat hij ziek in z'n witte bedje ligt
en „pappie" en „mammie" fluistert.
Nee, we zijn moderne menschen, wij
volgen onze neigingen, onze begeerten.
Jij verlangt naar Mary... je hebt je
voor haar vrij gemaakt. En ik... ik
amuseer me. Huiselijkheid, gehechtheid,
sentimentaliteit... dat heeft voor ons
afgedaan."
Robert (blijft staan): „'t Kan zijn,
dat jij er zoo over denkt. Ik wil ook
niet sentimenteel zijn, ik ben een modem
mensch, dat weet je wel. Maar.. • maar
WAARVOOR HIJ BEVREESD WAS
Zü: „George, waarom ga je toch altijd voor het raam staan als ik"zing?''
H|j: „Voor het geval de buren soms mochten denken, dat ik je sla!' r
ADOLPH ENGERS
onze landgenoot, die geruinoen tijd in
Berlijn heeft gefilmd en als tooneelspeler
is opgetreden, zal bij hef • Vereenigd
Rotéerdamsch Hofsfadtooneel gastrollen
vervullen
(heftig) ik kan niet trouwen met een
vrouw, die niet van m'n kind houdt!"
Jenny (na een korte stilte): „Je houdt
dus niet meer van Mary ?"
Robert: „Nee... Sinds ze zoo onaardig
over Bobbie heeft gesproken ...
Noem 't dan maar sentimenteel!"
BEZOEKT HET
ASTA-
TIHHAITi^
TE DEN HAAG
- 7 -
^ ; .
Jenny: „Dat stuurt al je plannen in
de war. Dus dan trouw je de volgende
maand niét ?"
Robert: „'t Is nog niet definitief...
maar Mary heeft 't ook al wel begrepen."
Jenny: „Tja... 't is jammer... Je
was eerst zoo enthousiast. Je ware
vrouw ... Enfin, misschien komt ze nog
wel eens. (Legt haar hand op zijn schouder.)
Je zult nog wel eens een vrouwvinden,
die ook van je jongen houdt."
Robert (grijpt de hand, die op zijn
schouder ligt): „Er is geen'vrouw, die
zooveel van hem houdt als jij ..."
Jenny: „Dat is waar."
Robert: „Je bent zijn moeder, Jenny,
de moeder van mijn jongen..."
Jenny: „Zegt dat je iets?... Je verlangde
zoo naar iets anders... naar
iemand anders ..."
Robert: „Toen wist ik nog niet, dat
ik toch gehecht was."
Jenny: „Aan den jongen."
Robert: „En aan jou .. . Jenny ... ik
wou je wat vragen."
Jenny (glimlachend): „Heusch?.*:
Dat had ik nog altijd niet begrepen."
Robert (kijkt haar aan): „Je... je
hebt 't wel begrepen ?"
Jenny: „Ja... Al toen je binnen
kwam."
Robert: „Hoe kan dat?"
Jenny: „Weet ik niet. Intuïtie, denk
ik."
Robert: „En .. ."
Jenny (neemt zijn handen): „Ik zeg...
ja."
Robert: Jenny!... Heb je me dan
vergeven ?"
Jenny: „Ik heb je gemist."
Robert: „En je amuseerde je zoo?"
Jenny: „Bluf!"
Robert: „En ik ... ik miste jou ook.
Die verliefdheid op Mary,.... die kon
me al heel gauw jou niet meer vergoeden,
.... jou en m'n huis ... en m'n
jongen .... Jenny, jij houdt zooveel van
mijn jongen... Je huilt toch niet?"
Jenny (buigt het hoofd): „Misschien
een beetje.... (Ziet hem aan, glimlacht
door haar tranen) Sentimenteel, hè ?"
Robert (kust haar): „Jenny,... ik
verbaas me,... maar er bestaat nog
zooiets als gehechtheid!... Ik kan niet
breken met wat me lief was... en is-
Jenny: Ik verbaas me nog meer! Er
bestaat nog zooiets als een huwelijk!"
(Ze kussen elkaar).
(DOEK.)
GROOTE GEBEURTENISSEN WERPEN HAAR SCHADUW VOORUIT
Het vrouwtje: „John, kijk eens hoo grappig! Mijn schaduw lijkt precies
op een beer!"

I k
moet onwillekeurig aan dezen klassiek
geworden zin van den onsterfelijken
dichter Herman Gorter
denken.
Een nieuwe lente luidt wederom een
nieuwe mode in.
En speciaal voor de heeren­lezers
van dit blad wil ik over die nieuwe
mode babbelen.
Heeren der schepping. Er woont een
tailleur in den Haag, ergens op het
deftige Noordeinde en deze tailleur heeft
mij in allen ernst verteld, dat de heeren
nog pretentieuzer zijn op het gebied
van mode dan de dames.
Mr. Blom, zoo heet mijn vriend en*
zegsman, kan het weten, hij staat in
nauw contact met een beteekenende
Londensche firma en krijgt zijn inlichtingen
uit de eerste hand.
Ik ben bij hem dus mijn licht gaan
opsteken (interviewen kan ik het moeilijk
noemen) en vroeg hem als expert
mij iets van de allernieuwste modesnufjes
voor heeren te vertellen.
Ik laat hem nu even aan het woord:
„In het algemeen zal het twee rijcostuum
deze lente overheerschen.
Het colbert­model heeft een korten
kraag en breede revers; het vest heeft
sjaal­revers; twee rijen knoopen en is
recht op de heupen, dus zuiver hoepel,
vormig.
In Engeland zal vooral veel het S. B.en
D. B.­jacket worden gedragen.
Wat de dessins betreft: het expressionisme
heeft zijn invloed op de weefsels
'doen gelden. Gebroken ruiten en
gewaagde kleuren zullen veel opgang
maken. De man van goeden smaak moet
echter voorzichtig in zijn keuze zijn; niet
ieder kan een gewaagde kleur dragen.
Het z.g. Oxford costuum — de sterksprekendc
lichte ruit — is nog zeer in
trek.
Dit costuum wordt in Engeland gemaakt
en kan in Holland worden besteld.
De gangbare pantalonmaat is 58
knie en 48 voet.
Dit is in korte trekken het voornaamste,
wat het fantasie­costuum aangaat.
Smoking­dracht.
Ook hier weder de korte kraag en
breede revers.
De „latest novelty" is echter ongeribte
satijnen revers. Wijde pantalon.
Bij smoking is het zwarte strikje nog
altijd voorschrift.
Denkt u erom, het jacket komt weer
in den smaak!
Als een bijzonderheid hóe de heeren
op hun kleeding letten... er zijn er,
die mij vooraf hun pasmaat opgeven.
Of de mannen ook ijdel zijn."
Nu wil ik u iets gaan vertellen van
de bijpassende kleedingstukken: hoed,
das en overhemd.
Let wel, ik laat hier mijn zegsman
even los en zweef op een goed gedocumenteerde
fantasie (hoe vindt u die
beeldspraak?) naar het deftige West­
End van Londen.
Daar vindt u de z.g. Men's Wear
Business, die speciale heeren­modezaken,
die de traditie van steeds­ietsnieuws­te­brengen
hoog weten te houden.
Altijd iets nieuws, altijd weer anders,
is hun devies.
Daar hebben wij b.v. de welbekende
„Hosier and Shirtmaker­Turnbill and
DE MAN EN ZIJN KLEEDING
Asser , Jermynstreet, die een speciale
dassen­étalage brengt in de domineerende
kleuren donkerblauw en donkerrood.
Het maakt een fantastisch effect...
en let op hoeveel blauw en rood er
in de heerendassen dit voorjaar zal
domineeren.
Daar hebt u Austin Reed in Regentstreet
(geen rijm bedoeld), maakt speciaal
werk van sen butterfly voor rok
en smoking. Dit is de allernieuwste z.g.
„evening tie shape"; zooals u ziet, breed
en smal model.
Het is opvallend, dat het deftige
• West­End van Londen overwegend smallere
modellen lanceert — misschien is
dat een kleine „tip" voor het komende
seizoen.
Een vest­noviteit.
De bekende heeren­mode­shop in Piccadilly
lanceert een suède vest in grijs
bruine tinten (zie figuur 2) met vijf
knoopen gesloten; de revers worden in
model gehouden door twee knoopen
opzij. Vier zakken, waarvan de onderste
van een klep zijn voorzien.
In den winter zijn deze vesten zeer
practisch voor motorrijders, vliegeniers
golf­spelers, enz.
Nu een paar woordjes over den hoed.
De bolhoed is sterk favoriet. We ontleenen
aan het Januari­nummer van het
blad „Man and his clothes" de volgende
beschouwing:
De voornaamste hoed, die momenteel
wordt gedragen, is de bolhoed. Het is
de chicste vorm van hoofd­tooi, gedragen
door de chicste menschen bij hun
officieus zaken­doen.
Het is de eenigc hoed, volgens de
opinie van vele mannen, die behoort
te worden gedragen bij de dubbel­ of
een­nj knoopige Cheslerfield­jas, want
deze vorm van hoed en deze stijl van
jas vormen één geheeh
In 't West­End van Londen dragen
drie van de vijf mannen hem gedurende
den dag, en in de City is hij zelfs zeer
„en vogue", vooral die soorten met een
smallen rand en een mooi gevormden
bol.
Voornamelijk wordt de bol­hoed gedragen
bij chique wandel­kleeren of
semi­officieel ochtend­toilet. Vooral bij
XX
SA
w
DE MODERNE STRIK
8 -
HET SUEDE VEST
/
len nieuwe lente
Een nieuw geluid
Lntf VANT^TU
het korte zwarte jacket en de gestreept
pantalon is 't een ideaaldracht.
De vorm, die door sport­men wordt
gedragen, heeft een meer flatteuzen rand
en een vierkanteren bol, dan die, welke
zooveel in de City en West­End van
Londen worden gezien.
Ofschoon deze hoed niet op zijn plaats
is buiten de stad — behalve dan in
Engeland bij sommige wedrennen, des
avonds en bij de meeste openlucht­sporten
—, kan de bolhoed een eerste plaats
innemen onder de hoeden bij den doorsnee­man,
want voor hem is het de
nut:igste en waarschijnlijk de best­tedragen
hoed, dien hij kan koopen.
Als zoo straks de thermometer
Warmte­dronkcn stijgt en stijgt;
Als de grasspriet gras gaat worden
En de tak weer knopjes krijgt;
Als het lentewindje fluistert
't Wonder van „Ie jeune amour" x )
Droomt de ijd'le „lady­killer"
Van zijn „Oxford" en „Plus four".
CHEF VAN DIJK.
V Amour uit te spreken met Engelschen
tongval.
VOOR ROK EN SMOKING
Deze teekeningen zijn ontleend
»an ..Man *nd his clothe»"
"'t
■
'1
^ffc ' ^^
pAMlTA
WLADIMIR
IAIDEROW
'
»afa#T>«>iv1^8tói*iiiwiMw*»i^.4C'^:;i
L3f'
m

• ' " ' • ■ ■ ­ ■ ' •
NEEF LEOPOLD
probeert als goochelaar Yvette te ontmaskeren
m
LILIAN VERRAST
HerpiKAmtKErrrEEKEri
Een Ufa­film, vervaardigd onder regie van
Dr. /ohannes Guter
In de hoofdrollen:
Lilian Harvey, Willy Fritsch, Harry Halm.
Warwick Ward en Siegfried Arno
_^eiï­ mooie, elegante, blonde vrouw
treedt de hal van het hotel binnen. Bereidwillig
snellen zoowel de liftjongen
als de gerant met onderdanige beleefd­
JL­yneid op haar toe. De gerant" achter
schrikt... dat is toch het toppunt van
brutaliteit! Daar waagt het deze Yvette,
deze juweelendievegge, zoo maar in het
hotel te komen en zich als Baronesse
Lilian von Trucks in het vreemdelingenboek
in te schrijven. Direct wordt de
politie gewaarschuwd. De muis zit in
de val (beter gezegd: in de badkuip) en
kan gearresteerd worden. Tevergeefs betuigt
de baronesse haar onschuld. Ze
wordt weggevoerd. Op straat ziet haar
neef Leopold hoe zijn mooi nichtje met
geweld, in een auto geduwd wordt. Ridderlijk
ijlt hij te hulp en volgt haar naar
het politiebureau. Verhoor. Lilian zegt,
dat ze Lilian is, de commissaris zegt,
dat ze Yvette is. Het verschil in haarkleur
telt niet mee; dat kan zeer goed
geverfd zijn.
Als Lilian hardnekkig volhoudt zichzelf
te zijn, verschijnt de hoofdgetuige.
een juwelier. Tot zijn spijt herkent hij
Yvette, op wie hij verliefd is geweest
en die hem zooveel geld en juweelen
gekost heeft. Als Lilian steeds blijft
liegen, verraadt de juwelier een geheim;
Yvette heeft een moedervlek op haar
been. Nu triomfeert Lilian, want er is
vastgesteld, dat op haar been geen moedervlek
te vinden is. Men laat haar
onder vele verontschuldigingen vrij. In
het hotel komt een elegante heer, Eric
ter Meulen, op haar toe en zegt: „Goeden
dag, Yvet:e ..." Wèèr Yvette. Lilian besluit
het raadsel van haar dubbelgangster
te ontsluieren en speelt voor Eric
ds rol van Yvette. Op Eric's wensch
^reist zij naar Nizza, stilletjes door haar
""lef begeleid, en daar treft ze eindelijk
e echte Yvette, die een duister bestaan
|jlt. Lilian hoort, dat een internationale
evenbende het op Eric's juweelen
f voorzien heeft. Na' tal van avonturen,
| die ook de brave Leopold moet meei
maken, weet zij Yvette te ontmaskeren.
»­;En zooals onze lezeressen en lezers wel
.reeds lang zullen hebben begrepen,
'worden Eric en Lilian een gelukkig
paar.
L. em
WARWICK WARD. ALS ERIC TER MEULEN
LILIAN HARVEY EN WILLY FRITSCH
■­ y^mx^sm ssenssassss I
ZULLEN ZIJ HAAR ARRESTEEREN
kOP HET SPOOR
DER HANDLANGERS
-> , • ' - - - , . ' * * .* v, - . - > - * . , , - f
OP WEG NAAR HET DANS^KAMPIOENSCHAP
Wat belangstellenden moeten weten
stellenden moeten weten "* " \ T \ T O 1 OOH ea waé deelnemers moeten doen
Door COR KLINKERT A l N J M V j 1\)'2\) den Technische» Leider
et de voorbereiding van de
Nationale Danscompetitie voor
JL JL't Amateur­Kampioenschap An
i 929
(Moderne Dansen) staat het thans zoo,
dat bij het verschijnen van dit artikel
in alle plaatsen des lands wel reeds
de kleurige affiches zullen te zien zijn,
waarop de data der locale wedstrijden
worden bekend gemaakt. Om vanboven
af te beginnen: Leeuwarden, Groningen,
Arnhem, Utrecht, Sappemeer en Hoogezand,
Arnhem, Utrecht, 's­Hertogenbosch,
Rotterdam, Dordrecht, Breda,
Den Haag, enz. enz. Ten slotte in Bellevue
te Amsterdam de groote finale,
waar o.m. de mooie wisseibeker toegekend
wordt, die beschikbaar gesteld is
door Het Weekblad Cinema en Theater.
Bij de organiseerende dansinstituten
kan men alle inlichtingen krijgen over
de te houden wedstrijden. Toen schijnt
het mij niet ongewenscht, hier eemge
woorden te zeggen over de algemeene
regeling en vooral, over de eischen,
die mededingers onder het oog moeten
zien om een kans te hebhen op een
prijs of titel.
Eerst en vooral dan iets ovei de
regeling. Voor wat betreft de locale
wedstrijden is deze overgelaten aan de
plaatselijke organisatoren, voor zoover
het wenschelijk was, rekening te houden
met' plaa selijke toestanden. Eenvormig
bleef echter de strenge controle, die
door het Centrale Comité uitgeoefend
wordt op de exclusieve toelaatbaarheid
van amateurs, op de onpartijdigheid
der locale jury's en op de betrouwbaarheid
van de tot medewerking toe
gelaten dansinstituten.
Op eiken wedstrijd zal de kans gegeven
worden, alle bekende moderne
dansen te demonstreeren, doch als regel
is het slechts noodig, in drie dansen
een voldoende puntenaantal te halen,
om onderscheiden te worden. Onderscheidingen
kunnen toegekend worden
aan de drie beste paren uit elke plaats,
benevens aan diegenen die in een bepaalden
dans het hoogste puntenaantal
hebben gehaald, doch niet naar den
kampioenstitel kunnen mededingen
wegens onvoldoende prestaties in de
andere dansen.
Eenige locale competities zijn ter
vereenvoudiging gecombineerd met de
provinciale competities. Tot de finale
worden alleen de eerste prijzen van
provinciale wedstrijden toegelaten en de
beoordeeüng zal hier geschieden door
een mtgebreide jury, die (dit moge
vermeld zijn als een nieuwigheid) uit
heeren èn dames zal zijn samengesteld.
Een gemengde jury dus, waardoor de
beoordeeling ongetwijfeld grootere
waarde krijgt en meer garantie geeft
van onpartijdigheid.
Elk deelnemer kan meedoen in een
drietal rondgn; ze hebben dus kans
genoeg, omdat een enkele fout zonder
definitieve beslissing blijft op hun eindkans.
Maar . .. toch zullen zij er goed
aan doen, de danscompetitie ernstig op
te vatten en, indien ze hun kunde niet
genoeg vertrouwen, even nog een paar
repeti.ielessen te nemen. Tusschen de
deelnemende dansinstituten is overeengekomen,
dat een speciale, gemakkelijke
regeling zal getroften worden voor die
vooroefeningen. Inlichtingen hierover
te geven valt buiten het bestek van
mijn artikel. De betrokken dansinstituten
zijn de aangewezen plaatsen om
hierover te onderhandelen.
Toch acht ik het gewenscht, hier
eenige algemeene aanduidingen te
geven over de algemeene houding, die
men moet betrachten. Inderdaad moet
men niet denken dat aan deelnemers
de eisch gesteld wordt een groot aantal
passen en dansfiguren te kennen. De
voornaamste en algemeen gebruikte volstaan.
Maar... die moet men goed
dansen.
Het voornaamste punt is: een ongezochte,
gemakkelijke houding. Beide
partners moeten zich op hun gemak
voelen: De goede stand is recht tegenover
elkaar, zoodat alle passen en
figuren vlot gaan. Een stroeve, onbehaaglijke
positie is een zeker teeken,
dat er ergens iets hapert.
Het is van groot belang, goed op de
maat te letten. Hierop, en op het vlotte
rhythme. moet de aandacht gevestigd
zijn­
Luister naar de muziek, tracht ze
correct te vertolken zonder gezochtheid
en volg vooral het goede rhythme. Op
de wedstrijden geeft het geen pas,
hoekige bewegingen, aarzelingen, neigingen
tot traagheid of omgekeerd te
vertoonen. Van het begin tot het einde
moet de glijdende dansbeweging gehandhaafd
blijven, met uitzondering natuurlijk
van speciale passen (zooals in
den Varsity Drag). Vooral mag men
aan hët einde van een dans geen schijn
van vermoeidheid wekken!
Het voetwerk is natuurlijk yan groot
belang. De moderne dansen worden
op vlakke voeten gedanst, niet op de
teenen, met gelijkmatige verplaatsing
van het lichaamsgewicht van den eenen
voet op den anderen. Altijd moeten de
voeten in eikaars nabijheid blijven en
wijdbeensche bewegingen zijn absoluut
uit den booze. De voe.beweging moet
uitgaan van" de heupen, en niet van
de knieën. Daardoor krijgt men een
rhythmische beweging.
Iets, wat men op wedstrijden ook niet
mag zien, is het hinderen van andere
dansparen. Wanneer dit gebeurt is er
altijd kans, dat een van beide paren te
vlug of te langzaam gaat, en dit is
het beste middel om de kritische blikken
der juryleden te trekken!
Van de jury gesproken: het zou verkeerd
zijn te verwachten, dat deze meer
aandacht schenkt aan dansparen, die
vooral bezorgd schijnen in haar onmiddellijke
nabijheid. Aan alle dansparen
wordt evenveel aandacht geschonken en
het verdient dus dringend aanbeveling
regelmatig rond te dansen langs de
geheele balzaal. Ook dit is een punt,
dat in aanmerking komt voor het toekennen
van strafpunten.
Om nu te eindigen met een laatsten
raad: dans, zooals ge anders danst,
zonder zenuwachtigheid of vrees. Daartoe
is geen reden, allerminst omdat er
een wedstrijd is! Er worden immers
geen krachtprestaties van u gevraagd,
zelfs niet eens danspassen, die buiten
uw gewoonten vallen. Buitenissigheden
hooren hier niét thuis. Ik kan slechts
herhalen, dat het voldoende is eenige
gewone passen te dansen, mits men ze
goed danst.
Ik ga stilzwijgend voorbij, hetgeen
zou kunnen gezegd worden over de
noodige zorg, die.gij aan uw uiterlijk
moet besteden. Een goed verzorgd
uiterlijk is vanzelfsprekend noodzakelijk!
In hoeverre avondkleeding gewenscht
is, wordt telkens overgelaten aan den
eisch van het locale gezelschapsleven.
Ziezoo! Nu aan 't oefenen.
EAU DE COLOCNE
ANGELO
^^ MARIE FARINA
een der oudde en besée meden
Tacnr, irtrfri&c/iend, duurzaam
OVERAL VERKRIJGBAAR
­ Il ­
vKKntBXÊBWSmsi^mmmêmm^*­ ­

Ant. de Littry
VOOR HET ROODE KRUIS
Mad. Ant. de Littry, de talentvolle en bekoorlijke jonge
fransche schilderes, die in Brussel woont, heeft hei
hierbij gereproduceerde schilderij met een genereus
gebaar ter beschikking van het belgische Roode Kruis
gesteld, die er affiches van liet maken.
De Nederl. Rotogravure Maatschappij te Leiden bood
deze affiches aan het Roode Kruis belangeloos aan.
­ 12 ­
....
^v^^ï^^v'ï^-V'X'v
;■.„':­'
...
NATIONALE DANSCOMPETITIE
VOOR HET
AMATEURS­ DANSKAMPIOENSCHAP VAN
NEDERLAND 1929 MODERNE DANSEN
Uitgeschreven door het uitvoerend Comité voor de
Nationale Danscompetitie op initiatief van HET
WEEKBLAD Cinema en Theater en met rnëdê^
werking der meest bekende Nederlandsche Leeraren
Technisch Leider der Competities C.KLINKERT, Amsterdam
Deze competitie biedt uitsluitend gelegenheid tot mededinging
aan amateurs uit het geheele land. Gedemonstreerd moeten
worden de moderne dansen, m.n. Foxtrot, Yale Blues Tango
Waltz, Quick Step of Varsity Drag.
Mededingers naar den Kampioenstitel dienen deel
te nemen aan de demonstratie van minstens drie
verschillende moderne dansen.
js. :.­:::s.~,::­s;=;;r:z— zr- ••'•­"—­»
finale Jury, ,n navolging van de Engelsche dansjury's, ook een paar dames zal tellen
EffpfpiiSsiiSliHi
worden ^ Z ^ * ^ ^ ^ ^ " d * ^olZZTZ
Nadere inlichtingen worden op aanvrage gaarne verschaft door het
Centraal Comité, Stadhouderskade 152, Amsterdam, Tel. 24242.
LUST VAN H.H. LEERAREN DIE REEDS HUN MEDEWERKING HEBBEN AANGEBODEN •
' ■ ­ . . . " C

. ■ ■ ­
LEfflTODLErfri
Een onzer lezers schrijft ons:
Mag ik Uw raad eens inwinnen betref,
fende het volgende geval? Wij — mijn
vrouw en ik — hebben een eenigen jongen,
die volgens zijn leeraren uitstekend leeren
kan. Daar hij nu zelf ook graag „met zijn
neus in de boeken zit" zouden we hem
wel naar de Universiteit willen sturen om
te studeeren voor dokter, wat zijn ideaal
is. Wij zouden ons hierbij, hoewel het ons
financieel nu niet bepaald gemakkelijk zou
vallen, door het geld niet laten afschrikken.
De reden, dat wij aarzelen om hem — om
het zoo eens te zeggen — boven, den stand
van zijn ouders uit te heffen, is slechts:
zou hij voor ons nog wel ons kind blijven,
wanneer hij in die andere, ontegenzeglijk
hoogere kringen komt te verkeeren? Men
hoort zoo vaak, dat kinderen van hun ouders
vervreemden, wanneer ze in een anderen
stand komen. En hoe gaarne wij hem een
betere positie in de maatschappij zouden
willen geven dan ik bekleed — ik ben
reiziger — de angst, dat wij hem hierdoor
kunnen verliezen, doet ons vragen: zouden
we het wel doen? Wat denkt u
ervan ?
Ons antwoord kan betrekkelijk kort zijn.
Het probleem, dat onze geachte lezer
ons voorlegt, is al zeer oud. Dat kinderen
zich van hun ouders afwenden, zich er
dikwijls voor gaan schamen, wanneer ze in
„hoogere" kringen zijn gekomen, is een
euvel, dat zich door dé eeuwen heen steeds
heeft geopenbaard en wij begrijpen daarom
de ongerustheid van'onzen lezer. Maar...
deze, betrekkelijk op zichzelf staande, gevallen
mag men niet generaliseeren. En
alleen al daarom niet, omdat er ook ver'
scheidene voorbeelden zijn van menschen,
die in hun leven heel veel hebben bereikt
en die toch in den goeden zin van het
woord „zoon" of „dochter" voor hun ouders
zijn gebleven. Ieder vindt deze voorbeelden
wel om zich heen. Het zijn dan ook minder
de „hooge kringen" dan het karakter
van het kind in kwestie en de opvoeding,
die d.e ouders het gaven, — ook toen het
reeds in die kringen verkeerde!! — die
den doorslag geven op de latere verhouding
tot zijn familie. Onze raad is daarom: laaf
uw zoon gerust gaan studeeren, als hij er
aanleg voor heeft en als u meent, dat
studie hem een betere toekomst kan geven.
(Wat dit laatste betreft, hierover 7iin tot
oordeelen bevoegde opvoeders het lang
niet eens, maar ... dit is een andere, tweede
kwestie, ofschoon wij deze toch ook wel even
onder uw aandacht willen brengen !) Wat intusschen
het resultaat betreffende zijn verhouding
tot zijn ouders zal zijn, wel, dat
kunt u alleen beoordeelen, omdat u alleen
zijn karakter kent! Misschien heeft u wel
een vingerwijzing in de keuze van de
vrienden, die hij zich nu reeds zoekt. Als
er hieronder zijn van „minderen" stand,
dan zal er o.i. wel geen reden zijn, dat u
zich ongerust maakt. Want dat wijst wel
op een eenvoudig karakter van uw jongen !
|llimillllllllitltlllllllilllllllllllllllllMllllllllllllillllllllllll>llll>IIIIIIMIIIIIIIIM1IIIIIIIIIIIIC
| Hebt u'n bibliotheek? I
= =
1 dan kunt u haar op een gemakkelijke
wijze aanvullen |
Zendt ons nieuwe abonné'sl |
Voor elke abonné sturen
wij u een mooi boek.
Goedkooper en makkelijker f
kunt u uw bibliotheek niet
uitbreiden! Is het wel ?
IIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIrlllllllllUllllllllllllli!
r-DE OPLOJJlNGf
Anze nieuwe rubriek „doet" het bij onze
^ lezeressen en lezers. Wij bemerken dit
niet alleen aan het groote aantal antwoorden,
dat ons iederen dag bereikt, doch ook
aan de waardeerende opmerkingen, waarvan
deze vergezeld gaan. Talrijke abonné's
schreven ons bijv.: „het is niet alleen een
leerzame ontspanning­, maar bovendien is
er nog de kans, dat er wat mee verdiend
wordt ook ... Het nuttige is hierbij dus wel
met het aangename vereenigd . .."
Natuurlijk zijn wij zeer ingenomen met
deze waardeerende uitingen en we maken
van deze gelegenheid gaarne gebruik den
inzenders ervoor te bedanken.
En nu de oplossing der eerste vraag! De
meeste inzendsters en inzenders hadden
deze goed [Waardoor natuurlijk ons respect
voor de kennis onzer lezeressen en lezers
— waaraan wij overigens nimmer getwijfeld
hebben! — nog ten zeerste is toegenomen!
Den geldprijs hebben wij gemeend te
moeten toekennen aan den heer J. Bellaar
Spruyt te Maastricht, den inzender van het
volgende antwoord,dat wij om zijn kortheid,
volledigheid en duidelijkheid't beste vonden.
S.P.Q. beteekent Senatus Populusque =
de senaat en het volk. De origineele uitdrukking­
is Senatus Populusque Romanus
(S.P.Q.R.) = de Romeinsche senaat en het
volk. S.P.Q.A. zou men het beste kunnen
vertalen door het bestuur en het volk van
Amsterdam.
De vijf troostprijzen, die wij in uitzicht
hebben gesteld, hebben wij toegekend aan
hen, die volgens ons het beste en duidelijkste
antwoord hebben ingezonden, volgend
op het antwoord, dat met den geldprijs
werd bekroond. Hun namen zijn: de
heer A. F. C. Phaff, Den Haag; Mej. A.
Albarda, Breda; de heer M. Gemke, Bilthoven;
Mej. M. v. Oijen, Den Haag; de
heer F. H. Dolleman, Santpoort.
Alle prijzen zijn reeds aan de gelukkige
winnaressen en winnaars toegezonden. Wij
wenschen hun geluk met hun succes en
... hun, die geen prijs wonnen, wenschen
wij berusting en geduld! Er komt de volgende
week weer een oplossing en.. wie
weet of daar Uw naam niet bij is? En als
het dan niet is, kan het de daarop volgende
week zijn en zoo vervolgens, want de nieuwe
prijsvraag valt zoozeer in den smaak, dat
wij er voorloopig nog mee doorgaan.
Wien Diploma • Berlin
EMAISON Utrefhtschestr. 41, Amsterdam
" 1
:AR HEGELEI
MESKAPSALON J
Telefoon 31941
SpPOeten komen vroeg in
het voorjaar, koop tijdig ccn pot
SpPlltol­ Bij alle Drogisten.
LUXOR
PALAST
- 14 -
FJimimiAïïrfi
j. W. M. te AMSTERDAM. Het adics
van Anna May Wong is Eichberg Film,
Friedrichstrasse 171, Berlijn W. 8. Karin
Evans, Kochstrasse 6—8, Berlijn.
EDDY B. te HAARLEM. Hierbij de
drie gevraagde adressen. Paul Wegener:
Am Karlsbad 2, Berlijn. Maria Paudier:
Albrecht Achillesstrasse 5a, Berlijn­
Halensee. Lya Mara: Pommernallee 1,
Berlijn­Charlottenburg.
B. P. te AMSTERDAM. Zeker zult IP
de portretten ontvangen. Maar niet vergeten
een antwoordcoupon in te sluiten.
Jenny Jugo: Brandenburgischestrasse 38,
Berlijn­Wilmersdorf. Laura la Plan£e :
Universal­Studio's, Universal­City, Californië.
Lois Moran : Fox Studio, 1401, Western
Avenue, Los Angelos, California.
C. v. O. te WAALWIJK. U moet Ken
Maynard in het Engelsen schrijven. Een
antwoordcoupon (aan ieder postkantoor a
twintig cents te verkrijgen) insluiten. Zijn
adres is First National Studio's, Burbank,
Californië.
5. B. te DEN HAAG. Uw wensch wordt
vervuld. Richard Tauber zal binnenkort op
het witte doek te aanschouwen zijn. Hij
speelt mede in de rolprent „Das Dirnenlied",
die onder regie van Max Reichmann
'de regisseur van Manége) wordt opgenomen.
F. V. te ROTTERDAM. Marcella Albani
is getrouwd met den regisseur Guido
Schamberg. Haar adres is Kaiserallee 172,
Berlijn­Wilmersdorf.
S. H. te AMSTERDAM. Het adres van
de nieuwe Ufa­ster Bee Amann is Duisburgerstrasse
16, Berlijn. Indien U een
foto van haar wilt hebben, schrijf ons dan
maar; wij willen U er graag een bezorgen.
MARGREET K. te AMSTERDAM. Het
adres van Vivian Gibson is Wanseestrasse
109, Berlijn­Slachtensee. Zij is gescheiden
en heeft één kind.
H. B. te ZUTPHEN. Tom Mix is den
6en Januari in EI Paso (Texas) geboren.
Gescheiden.
A. B. te DEN HAAG. Het adres van
Difa Parlo is Motzstrasse 87, Berlijn. Zij
is nog niet verloofd. Tot nu toe speelde
zij in de volgende films mede: De gemaskerde
dame, Zijn terugkeer, Hongaarsche
Rapsodie en De geheimen van het Oosten.
Zij was een leerling van de Ufa­filmschool.
EEN NIEUWE RUBRIEK.
DE VIJFDE VRAAO
Er zijn talrijke „oogenschijnlijke ongerijmdheden"
waarmee we dagelijks in aanraking
komen en die we toch, zonder dieper
nadenken, niet vermogen op te lossen. Een
daarvan is — en zij vormt onze vijfde vraag —
Waarom zinken ijzeren schepen niet?
Wie onzer lezeressen en lezers kan ons
hierop een bevredigend antwoord geven?
Wij verzoeken de antwoorden, zoo kort en
bondig mogelijk gesteld, te willen inzenden
op een briefkaart en ze te adresseeren aan:
Redactie „Het Weekblad", Nieuwe Rubriek,
/ïjfde Vraag, Galgewater 22, Leiden. De
antwoorden moeten uiterlijk 20 Maart (voor
Indische lezers uiterlijk 18 Juli) in ons bezit
zijn, willen ze nog voor een prijs in aanmerking
kunnen komen.
Aan de beste inzending, ter beoordeeling
yan de redactie, wordt een geldprijs van
f 2.50 toegekend. Zoo de redactie dit gewenscht
acht, worden nog vijf troostprijzen,
bestaande uit een boekwerk elk, mede uitgekeerd.
Wij zijn benieuwd te lezen, wat ge weet l
De meisjes van de kostschool van
Juffrouw Mills gaven een gecostu
meerd feest en verkochten kussen voor
een dollar per stuk. Dit gebeurde in
een rustig klein dorpje, waar nog door
niets de jarenlange vreedzame stemming
was verstoord. „Gckkie" Raymond
wilde, zooals vele anderen, beroemd
worden en had een auto geconstrueerd,
die evengoed óp her water
als op den weg kon rijden. Deze
wondermarhine werkt volgens den
uitvinder niet op benzine, doch door
aan de lucht ontleende electriciteit.
„Gekkie" heeft kennis gemaakt met
Ruth, die veel voor de uitvinding schijnt
te voelen. Zij zal Raymond een handje
helpen, door haar vader, die zeer veel
belang in auto's stelt, op de nieuwe
uitvinding te wijzen. Gekkie vindt, dat
hij niet genoeg heeft aan één kaartje
voor het bal en koopt voor alle zekerheid
twaalf tstuks, maar naar de zoenen
kan hij toch fluiten. Ruth's vader komt
op het bal en ook hij schijnt zich te
interesseeren voor de 'nieuwe uitvinding.
Hij wil tenminste nog niet de
contracten van een anderen fabrikant
leekenen. Gekkie legt de werking van
/ijn wondermachine uit met tal van
wetenschappelijke uitdrukkingen, die
Ruth's vader wel niet begrijpt, maax
die toch tot gevolg hebben, dat er
een proefrit zal plaats vinden. Den
volgenden dag is het heele dorp in
rep en roer en alles heeft een feestelijk
aanzien, daar het dorpsorkest ook
tegenwoordig is, dat Ruth en haar
vader zal ontvangen en dat gedirigeerd
wordt door Raymond. De waterauto
wordt plechtig door Ruth gedoopt en
eindelijk is het tijdstip aangebroken,
dat het wonder gaat gebeuren. Doch
tot grooten schrik van alle dorpsbe­
'­\
HANDIGE JONGEN
C.B. UNIVERSAL COMEDY IN 6 ACTEN
H O O F D R O L L E N
„Gekkie'' Raymond
Haar vader
Henk . . . .
De Matrone
De goochelaar
Ruth
Ashton Stoelc
Barbara . . . .
De secretaresse
Moe
Glenn Tryon
Rusell Simpson
George Sandler
Florence Turner
Max Ash tor
Katryn Crawford
Lloyd Whitelock
Joan Standing
Virginia Sale
Stepin Fechdt
GLENN TRYON EN KATRtJN CRAWFORD
DE GOOCHELTOER
EEN „KINDERLIJKE" TRUC EEN „HANDIGE JONGEN"
­ 15
woners gaat de auto door een onverklaarbare
oorzaak in razende vaart
achteruit in plaats van vooruit. Er
ontstaat een ware paniek onder de
toeschouwers en het is een wonder,
dat er geen ongelukken gebeuren.
Ruth's vader wil nu niets meer met de
nieuwe uitvinding te doen hebben en
geeft last het contract met Steele te
teekenen. Raymond is teneinde raad.
doch Ruth troost hem en zegt dat zij
wel in de nieuwe uitvinding gelooft.
Raymond's helper vertelt nu, dat Steele
hem een poets wou bakken en dat hij
liet knopje op achteruit gezet had.
Gekkie is daar woedend over, doch hij
moet beproeven om Ruth's vader weer
voor zijn plan te winnen en hij rijdt in
vliegende vaart naar het hotel. Door
de hulp van Ruth nemen haar vader, de
gezelschapsjuffrouw en zijzelf in den
auto plaats en nu volgt er een wilde
jacht om den gemachtigde van Ruth's
vader nog in te halen, voordat deze
met de vliegmachine vertrekt. Als ze
aan de pont gekomen zijn, is deze reeds
vertrokken en tot grooten schrik van
de inzittenden gaat Raymond in
vliegende vaart ook te water. Vervolgens
komen zij weer in een stad, waar
de gezelschapsjuffrouw doodsangsten
uitstaat. Eindelijk zijn zij oj> het vliegveld
aangekomen, doch de vliegmachine
vertrekt juist. Raymond wil den
helper van Ruth's vader nog uit de
vliegmachine trekken, doch houdt alleen
een jasje van hem in zijn hand. Tot
groote vreugde van Ruth zit de por
tefeuille met contracten erin. zoodat
Ruth's vader direct patent op de uitvinding
nemen kan. Ruth volgt haar
vaders voorbeeld en teckent met Raymond
een (huwelijks­Contract voor
haar heele leven.

EEN HISTORISCH FILMPJE
rJ n l8o ° kree S de Chevalier de
Esfl Jjmoelan . die jarenlang orn
IB£p Z! ' n r °yalisti.sche gevoelens
'M buiten zijn vaderland had
ü moeten leven, verlof om naar
Parijs terug te keeren
V\ ie was Chevalier de Limoelan ? Het
antwoord kan kort zijn : ongetwijfeld een
van de zonderlingste avonturiers, die ooit
geleefd hebben. Hij was soldaat' geweest
en vogelvrij­verklaarde ; een vagebond
die samen met ratten in schuren en hooibergen
sliep ; een struikroover, die op den
ope .baren weg de reiskoetsen aanhield
en de reizigers plunderde .... De avonturen,
die hij hierbii doormaakte, deden in
mets onder voor die. welke de onsterfelijke
[.Tie Musketiers beleefd hebben . . . .
Nu keerde hij, in 1800, naar Parijs
terug als een man van opvoeding en beschaving.
Hij was toen twee en dertig
jaar ; lang en slank, met groote grijze
oogen en een haviksneus. Zijn kleeding
was naar de laatste mode: een blauwe
jas en pantalon, schoenen, die glommen
als een spiegei en een hoed, versierd niet
een^gesp van parelen.
I it zijn vroeger avontuurlijk leven had
hij den zin overgehouden voor vermommingen
: nu eens was zijn haar zwart,
dan weer donkerbruin ; nu eens droeg hij
een snor, dan weer een langen baard of
een klem sikje. Vat zijn karakter aangaat,
was hij een ware fanaticus, die heilig
overtuigd was geroepen te zijn een moord
te begaan om de menschheid te redden van
een tyran : Napoleon. Weldra dacht hij
over mets anders meer dan over de wijze
waarop hij den Corsikaan zou dooden
Spoedig had hij een plan bedacht
Voor de uitvoering er van had hij zich
de hulp verzekerd van twee handlangers
hen van dezen was zijn knecht Carbon ■
de ander Saint­Rejant, was in het leger'
zijn wapenbroeder geweest.
De eerste stap, dien het driemanschap
deed om uitvoering aan hun voornemen te
geven, was het huren van een oude vervallen
schuur, waarin zij een ouden
sleeperswagen brachten en < n paard
dat nog slechts waarde had voor den
vilder. In alle geheimzinnigheid zetten
zij zich nu in de schuur aan het werk om
de ,,machine" te maken, die ze in hun
avontuurlijke hersens hadden uitgebroed
Boven den wagen werd een zeil gespannen
en hieronder een ton geplaatst, die door
stevige, ijzeren banden werd bijeengehouden.
Vervolgens werd deze ton gevuld
met buskruit en stcencn, waarna er een
lont in werd gestoken, diedoorhetzeil heen
naar den achterkant van den wagen liep.
Hiermede was het doodelijke instrument
gereed .... Nu was het wachten slechts
op de gunstige gelegenheid.
Deze kwam, toen Napoleon zich op den
avond voor Kerstmis naar de Opera begaf,
waar hij de oj>voering van „Saul" zou
bijwonen. Om half zeven reden Limoelan
en Saint­Kejant, beiden als werklieden
gekleed, op hun „wagen des doods" door
de straat, die Napoleon moest passeeren.
EEN AANSLAG OP NAPOLEON
Hier steeg Limoelan van den wagen en
gmg op een hoek staan, vanwaar hij het
rijtuig van Napoleon moest zien, wanneer
het de poort van het paleis verliet. Zoodra
hij het rijtuig zou zien, zou hij volgens
afspraak een teeken geven aan Saint­
Rejant, die dan de lont in het kruit zou
ontsteken.
Saint­Rejant, die nu alleen bij den
wagen was achtergebleven, reed het voertuig
tegen een muur en huurde voor twintig
sous een meisje, dat het paard moest
vasthouden. Zelf kroop hij nu onder het
zeil, nam de lont in zijn hand en wachtte
op het sein, dat Limoelan zou geven
Op straat was het druk van menschen
die inkoopen deden voor het Kerstfeest.'
Len aantal vrouwen stonden op de trottoirs
in de hoop een glimp van Napoleon en
zijn gemalin Josephine te kunnen opvangen,
wanneer dezen naar de Opera gingen
Het weer was mistig, doch niet erg koud
Napoleon was laat Hij voelde
zich vermoeid en was slecht geluimd en
had een korte rust genomen op een sofa.
Om acht uur waagden zijn kamerdienaars
het hem te wekken.' Zijn degen en steek
werden gebracht en maatregelen werden
genomen om hem naar zijn rijtuig te
brengen. Maar evenmin als anders was
Josejihine ook dezen keer gereed. De
keizer liet een order achter, dat zij maar
later moest komen en ... . de stoet vertrok
op weg naar de Opera.
Het oogenblik. waarop Limoelan zijn
hand moest opsteken, was bijna genaderd
toen hem opeens een zonderlinge gedachte
overviel .... Als een bliksemstraal vloog
de vraag door zijn hoofd : is het wel goed
wat ik ga doen ? Mag ik wel een moord'
al is het dan ook op Napoleon begaan ?
De arm, dien hij reeds half had opgeheven
om het sein aan zijn makker te geven
zonk als verlamd langs hem neer
Saint­Rejant, die zijn oogen inspande
om door den mist heen het teeken te kunnen
zien, dat Limoelan zou geven, zag het
rijtuig van Napoleon naderen en begreep
dat deze binnen enkele seconden buiten
gevaar zou zijn. Men had uitgerekend
dat de lont ongeveer zes seconden zou
branden eer de ontploffing volgde
lang genoeg voor Saint­Rejant om'een
andere straat te bereiken, waar hij buiten
gevaar zou zijn. Hij stak de lont aan
sprong van den wagen en bracht zichzelf
m veiligheid
Het donderend geweld van de ontploffing
werd mijlen ver in den omtrek
gehoord. Maar, zooals later werd vastgesteld,
heeft niemand in de onmiddellijke
nabijheid den slag gehoord. De
waarheid is, dat iedereen zoo verdwaasd
en verbouwereerd was, dat de slag niet
eens werd opgemerkt. Stecnen, dakpannen
en ruiten vielen in de straten neer en
veroorzaakten daar een waren chaos
lachtig lichamen van gedoode en gewonde
omstanders lagen als op een slagveld in
het rond .... Van den wagen, het paard
en het meisje, dat het dier vastgehouden
had, werd geen spoor meer gevonden.
16
Het leek wel, alsof zij in de lucht verdwenen
waren.
Maar Napoleon wat was er van hem
geworden ? Zijn rijtuig was op het nippertje
af de .gevaarlijke zone' gepasseerd
geweest ; toch werden zijn begeleiders
uit het zadel geworpen en kantelde zijn
rijtuig. Maar Napoleon zelf wist zich ongedeerd
uit de gebroken ruiten en het gekraakte
hout te bevrijden en na zich te
hebben overtuigd, dat niemand van zijn
gezelschap was gewond, zette hij onbewogen
zijn tocht naar de Opera voort ....
Bij zijn aankomst daar was het nieuws
van den aanslag reeds bekend en toen hij
in zijn loge stond, „kalm en majestueus als
een god", stonden alle aanwezigen als
een man op en schreeuwden hoera tot
zij schor waren ....
Nooit wellicht is iemand zóó ternauwernood
aan den dood ontsnapt als Napoleon
bij dezen aanslag. Als Limoelan zijn teeken
had gegeven als de lont één seconde
vroeger was ontstoken zou Napoleon
ongetwijfeld gedood zijn geworden en de
historie van de wereld zou in één oogwenk
een andere richting hebben genomen.
Saint­Rejant, die als een haas geloopen
had, was toch nog 'niet vlug genoeg geweest.
Hij vverd door de explosie overvallen
en tegen den muur van het Louvre
geworpen. Een vol uur lang lag hij buiten
bewustzijn. Toen wist hij overeind te
krabbelen en bloedend en versuft ziin
huurkamer te bereiken. Een tijd lang
hield hij zich daar verborgen, maar de
politie kwam hem toch op het spoor. De
vroegere eigenaars van den wagen, het
zeil en het paard waren in staat' een
nauwkeurige beschrijving te geven van de
drie samenzweerders. Carbon en Saint­
Rejant werden gearresteerd, voor de
rechtbank gebracht en geguillotineerd.
W at Limoelan betreft, deze wist slechts
met moeite te ontkomen. ledere man en
vrouw in Frankrijk zocht naar hem, maar
nu kwam zijn handigheid in het kiezen
en aanbrengen van vermommingen hem
uitstekend te pas. Bij één gelegenheid
wandelde hij, als een dandv vermomd,
vlak voor de oogen der politie weg, zijn
wandelstok zwaaiend en de mannen door
zijn oogglas nauwkeurig opnemend
En vermomd als de bediende van zijn
broer wist hij aan boord van een schip te
komen, dat hem naar New York voerde.
Hier begon weer een leven van allerlei
avonturen ; maar een liefdeshistorie zou
een eind maken aan zijn carrière. Bij zijn
vlucht naar New York had hij een meisje
achtergelaten, dat hij met heel zijn hart
bemmde .... Op zekeren dag kreeg hij
bericht, dat zij zich in een klooster had
teruggetrokken .... Dat brak zijn hart
en hij besloot het voorbeeld te volgen van
haar, die zijn liefde, zijn hart bezat
En zoo komt het, dat Chevalier de
Limoelan zijn leven eindigde als broeder
Joseph de Clorivière in een klooster
te Georgetown, Columbia, waar hij ook
begraven ligt. Een uitgebreid grafschrift
verhaalt van zijn avontuurlijk leven
B' verliefd is.op de schoone aange­
e woestijn wordt onveilig gemaakt
door Kada, den „Jakhals", die
nomen dochter van Sheik Abdoel. Deze
weigert Kada ech.er zijn dochter, daar
zij alleen uit liefde trouwen mag.
Kada zweert wraak. Zaida en haar
stiefvader besluiten daarop naar het
ver verwijderde Fransche garnizoen te
rijden om de troepen te waarschuwen
voor den Jakhals. Zaida wordt daar
voorgesteld aan den jongen, knappen
Kapitein Cokon, die verloofd is met
een blondine. Doch Zaida, die dadelijlc
verliefd werd op den officier, laat zich
hierdoor niet afschrikken. Met behulp
van twee Amerikanen ontvoert zij
Colton en houdt hem tegen zijn wil
gevangen in haar dorp. Kada, wetend
dat het garnizoen uitgerukt is om hem
en zijn bende gevangen te nemen, maakt
van die gelegenheid gebruik om een
aanval te doen op de Fransche vesting,
doch de aanval wordt afgeslagen. Sheik
Abdoel en de Fransche commandant,
die reeds twee dagen tevergeefs naar
een spoor van den Jakhals hebben gezocht,
worden van het gebeurde in kennis
gesteld en de Fransche Commandant
vraagt zich verwonderd af, hoe het komt,
dat Col on den aanval niet afgeslagen
had. De estafette van het garnizoen
vertelt hem, dat Colton direct na het
vertrek van den Commandant de garnizoensplaats
verliet. De Commandant
meent dat Colton zich hierdoor heeft
schuldig gemaakt aan desertie. De Fransche
commandant en Sheik Abdoel
vinden Colton en Zaida in eikaars
armen. Colton zal over een uur gefusilleerd
worden. Kada heeft met zijn bende
atgesproken, dat het salvo van het vuurpeloton
der Franschen het signaal zal
zijn om een aanval te ondernemen. Hij
houdt Zaida gevangen in haar vertrek,
doch zij weet te ontkomen en waarschuwt
den Commandant niet te laten
vuren op Colton. Doch de Jakhals, dit
ziende, laat schieten en de Arabieren
vallen de Franschen aan. Lang kunnen
zij niet standhouden, want de Arabische
roovers zijn in de meerderheid. Zaida
komt op het idee een Fiansche oorlogsfilm
te laten afdraaien op het witte,
door de maan beschenen zand der
woestijn. Dit plan lukt uitsekend. De
Arabieren, denken, dat de Fransche
troepen in aan'ocht zijn. Zij geven zich
over, waarna de Fransche commandant
zijn gevangene afstaat aan Zaida.
BEBE DANIELS IN HAAR VORSTELIJKE WONING
0HTER VAN DEN SHEIK
17
Een Paramount­film vervaardigd onder regie
van Clarence Badger mei Bebe Daniel», Richard
Arlen en William Powell in de hoofdrollen:
DE DOCHTER VAN DEN SHEIK (8EBE DANIELS)
DE „JAKHALS" GEVANGEN
\

Begrijpt U het?
Ik heb zoo juist gehoord, dat het menschelijk
lichaam is samengesteld uit ongeveer
26.000.000.000.000.000 cellen. (Probeer
het getal maar niet uit te spreken.
Ik heb het ook niet gedaan !)
Maar wat ik zeggen wilde, Is het nu
niet verwonderlijk, dat zoo'n klein ,,bacilletje"
als de griepbacil zóó juist den weg
door dit labyrinth van cellen weet te
vinden, dat het precies daar komt, waar
het ons het meeste kwaad doet ? Ik heb
me daar werkelijk over verbaasd ! Te
meer, daar ik al eens in een dwaaltuin ben
geweest !
Man en vrouw even royaal.
Ik hoor van iemand, die het weten kan,
dat vrouwen, wat het geven van fooien
betreft, even royaal zijn als mannen.
Hoewel er tóch wel onderscheid is. Zoo
zal een man bijvoorbeeld dikwijls een
belachelijk kleine fooi geven voor een
moeilijk, vaak tijdroovend werk. Dit zullen
vrouwen nooit doen 1
Gróóte fooien geven vrouwen echter
ook niet. Groote fooien zijn afhankelijk
van de stemming van een oogenblik en
waar het fooien betreft, zijn vrouwen
steeds constant !
Nabetrachting.
We worden schier iecleren dag gelukkig
gemaakt met allerhande uitvindingen.
Ik juich dit natuurlijk toe, evenals
ieder ander, wien het wel en wee van ons
geslacht ter harte gaat. Maar wèl vraag
ik mij soms af, of er op dit terrein niet
veel energie wordt verspild, gezien de vele
uitvindingen, die practisch van geen of
bijna van geen waarde zijn, terwijl er nog
zooveel op .voorziening' wacht. Om maar
iets te noemen : waar blijft de uitvinder,
die ons bij strenge winters van bevroren
waterleidingen verlost ?
IVieuwe hondenrassen.
Op een tentoonstelling in Londen zijn
twee nieuwe hondenrassen geëxposeerd
geweest.
Een paar Ivicenes waren bij de lijst
der zeldzame honden gevoegd. Ze kwamen
van de Balearen (een eilandengroep
in de Middellandsche Zee), maar het was
in heel Londen niet mogelijk eenige inlichtingen
over deze honden in te winnen. Geen
enkele catalogus was er, die ze beschreef.
Als een ,.zeldzaamheid" moeten zij ,,wel
aardig" zijn, maar veel opgang maakten ze
toch niet.
Le andere „nieuwe" hond was een Afghaansche
spaniel, die er zeer aantrekkelijk
uitziet, docli erg kostbaar is !
De
Jazz­Zanger,
's werelds grootste succes*
film met AL JOLSON komt
AAFA-
F1LMS
veroveren
de wereld!
De man dien ik bewonder.
Dat is A. S. M. Hutchinson, u weet wel,
die ,,Als de winter komt" heeft geschreven.
Dit boek is ongetwijfeld geweest wat
onze buren van­over­de­zee ,,a best seller"
­.oemen en toch hoewel hij door nóg
een paar boeken te schrijven een vermogen
had kunnen verdienen, heeft hij
zich weten tebeheerschen. Daarom bewonder
ik hem 1 Le verleiding zou mij, geloof
ik, al te sterk zijn geweest.
Hij .... hij heeft echter vijf jaar lang
op de meest beheerschte wijze weten te
zwijgen. Nu hoor ik evenwel, dat er
binnenkort een nieuw boek van hem zal
uitkomen, dat tot titel zal hebben ,,This
Uncertain Trumpet". Het zal tegen den
zomer verschijnen.
De man dien ikook bewonder.
Dat is Edgar Wallace, die geen scrupules
kent en schrijft en schrijft, of wij
hem met lezen kunnen bijhouden, ja of
neen .... Men heeft me zelfs eens verteld,
dat er een drukker in Londen is,
die een speciale pers heeft, die geregeld
bezet is met boeken van Wallace
Iemand, die zocfveel en zoo vlot weet te
schrijven als hij moet men wel bewonderen!
Ook van Wallace komt er binnenkort
een nieuw werk, dat heeten zal ,The
India­Rubber Men", omdat de hoofdpersonen
een ontzagwekkende hoeveelheid
rubber voor hun kleeren gebruiken
Intusschen moet hij al weer aan een
paar andere romans bezig zijn. .
EXCFLSI OP ­FILMS
ZIJN
PUBLIEK­FILMS
Indien U meent HET BESTE
gezien te hebben, dat er op
filmgebied bestaat, dan heeft de
\JILTON METRO GOLDWYN
altyd NOO BETERE FILMS
Koffers met geheimslot.
Op een tentoonstelling van Britsche
Nijverheidsvoortbrengselen, in Londen gehouden,
trok % een handkoffer, die zich
auto latisch sloot, sterk de aandacht.
De koffer ziet er heel gewoon uit, maar
zoodra zijn eigenaar hem .ongebruikt'
neerzet, sluit hij zich vanzelf en om hem
oj>en te maken moet men precies weten,
hoe men het slot behandelen moet, daar
het anders onbegonnen werk is'
Treindieven moeten door deze uitvinding
zeer in hun wiek geschoten zijn !
De goede zijde der griepepidemie.
De griep­epidemie die thans op goedaardige
wijze gelukkig ­ ons land bezoekt,
heeft den verkoop van boeken zeer bevorderd.
Een boekhandelaar vertelde mij. dat er
de laatste drie weken een groote vraag
was naar boeken, die geschikt waren voor
de ziekenkamer.
..Een paar dagen geleden," zoo vertelde
hij mij, ,kwam een hoogleeraar •■en
bundel humoristische verhalen koopeh. Ik
was natuurlijk verbaasd, dat iemand, die
aan.zwaren kost'gewoon is. zulke lichte
lectuur kwam vragen, maar toen een dag
later een klein iongetie een bloemlezing
uit Vondel kwam halen, steeg mijn verbazing
nog meer. Sinds dien dag echter
heb ik ontdekt." voegde hij er aan toe,
,,dat deze boeken bestemd waren voor
griep­patiënten."
^€
Onze plafonds.
Naar ik hoor zijn moderne binnenhuis­kunstenaars
vastbesloten den strijd
aan te binden tegen onze witte plafonds,
die, volgens hen en ik ben het er mee
eens koud en oudcrwetsch zijn.
Men wil ze nu gaan beplakken met
modern gekleurd papier, dat in harmonie
is met de wijze waarop de muren zijn
bekleed. Zoo heb ik reeds een kamer gezien,
waarvan de muren teer lichtblauw
waren geschilderd en het plafond zwart,
gedecoreerd met oranje­appelen I
Nieuwe mode in handschoenen.
Daar het op het oogenblik bon ton is
groote ringen te dragen, 'zagen de handschoenen­fabrikanten
zich voor de noodzakelijkheid
geplaatst handschoenen te
maken, die hierbij passen'. Zij zijn hierin
geslaagd door in den middelsten vinger
op de plaats, waar de ring zit, smalle
gleufjes te maken.
*
P-JM4
TENNIS (100 banen)
TWEE GOLF­LINKS
POLO ­ SCHERMEN
GROOTE
WATERSPORT
AUTOMOBIEL
SPORTPLAATS
VOOR
WEEK
ATHLETIEKSPORT
WEDRENNEN
22 ontmoetingen
millioen francs aan Dtjjzen
ae December tot April
CANNES
DE STAD DER BLOEMEN EN ELEGANTE SPORT
STEDELIJK CASINO
HET MEEST ELEGANTE VAN DE RtVIERA
TWEE VOORSTELLINGEN PER DAG
ALLE EERSTE WERELDKRACHTEN
Muzikaal leider: REYNALDO ffAHN. Theater: LEO DEVAUX
RESTAURANT DES AMBASSADEURS
THEE ­ DINER ­ SOUPER DANSANT
BILLY ARNOLD én zijn orchest (de beste Jazzband)
Orquesta Argentina Bachicha Ferazano
DINERS FLEURIS. GALA VOORSTELLINGEN
BIJZONDERE ATTRACTIES
. Organisator: JÜL1EN DUCLOS
HOTELS DE GRAND LUXE
CALÏFORNIE ­CONTINENTAL^ GRAND­HOTEL
CARLTON ­ MIRAMAR ­ MARTINEZ ­ MAJESTIC
BEAU­SITE ­ BELLEVUE * MÈTROPOLE
Voor inlichtingen zich te wenden tot hètSYNDICATiyiNITIATIVEyCANNE.S
\C

PERSONEN:
D&m hi "r­ Gray Lois Wilson
Pmlhp Gray H. B. Warner
Peggy Nash Lilian Tashman
Henn de Bnac Qive Brook
L ucie Thamar Paulette Duval
phillip Gray en Cynthia, een chic, getrouwd
, paar, woont in de stad Boston. Cynthia
is stipt, met een gesloten karakter. Haar man
kent de manier niet, haar sluimerend gevoel
voor romantiek bij haar op te wekken. Echt
gelukkig is hun huwelijk dan ook niet, hoewel
ze overtuigd zijn van eikaars liefde.
Peggy Nash, Cynthia's vriendin, komt hen
opzoeken en Cynthia verzoekt haar te blijven
slapen. Peggy is een wuft, vroolijk en
levenslustig vrouwtje en midden in
den nacht gaat zij naar beneden
om een sigaret op te steken.
Het is volslagen donker en bij
haar poging het licht te ontsteken,
struikelt ze over een
k
\
voetenbankje. Phillip, die leven hoort en aan
inbrekers denkt, sluipt met een revolver in
de hand de trap af en... ziet Peggy, nonchalant
met een sigaret tusschen de lippen,
tegen den schoorsteen geleund... Beiden
nemen het geval van den vroolijken kant
op, zij openen een ijskast en bij het nuttigen
van wat koud vleesch en het drinken van
champagne slaat Phillip onwillekeurig zijn
arm om Peggy heen. Plotseling komt Cynthia
binnen...
Den volgenden dag vertrekt Cynthia naar
Parijs om een echtscheiding aan te vragen
In Parijs voelt zij zich zeer ongelukkig en
verlaten ... totdat Peggy naar Parijs komt
nNnlD NA rJi?^ A i^ LM ' VERVAARDIGD
ONDER REGIE VAN ALLAN DWANN
1
om haar ervan te weerhouden domme dingen
te doen. Zij vertelt Cynthia, dat er tusschen
haar en Phillip nooit iets bestaan
heelt...
Met PeggyTomt" Cynthia in verschillend^ r t, ftfr
emvloed door de Parijsche luxe en chic. Na t ^ f a t E K X l S ! *
■'■ KÏÏ ontmot Fv'^' dan °t ­­^­^ot­terSuTanT/vaTpa^s
lÖr ffffc^SS^S!^
!§j^p|«
­tmonsieurBrlSt^fe
haar manen Peggy Zlet fl.rten, ontvlamt plotseling in alle hevieheicf haar
fefc ? J Wl1 a h n J iin ' 7\ haar kam

„We? Ik zie niet in, wat ik moet
doenl" antwoordde ik hem.
„Maar er moet toch iets gedaan worden
I Door mijn schuld is dat arme
kind haar betrekking- kwijt. Het was
wel niet zoo'n prach.baan, maar ze verdiende
haar brood. Denk je, dat Cherry,
de uitgever van „De Maandbode"'
waarin mijn tante vaak haar romans
publiceert voordat ze in boekvorm verschijnen,
iets voor mij zou willen doen?
En . .. zou hij' het kunnen? Zou hij iels
bij haar weten te bereiken?"
„Ik weet het niet. Cherry is een uitstekend
mensen, maar of hij ie.s Lij
je tante zal kunnen bereiken, is een
andere kwestie. Ik denk het haast
niet!"
.>>Onzin," antwoordde mijn vriend, terwijl
zijn optimisme opeens uit afgronddiepte
welig scheen op te schieten.
„Onzin, dat laatste. Ik heb werkelijk
alle vertrouwen in Cherry. Hij is zoo
handig, zie je! Hij heeft haar stellig
al ja laten zeggen, voor zij nog goed
en wel weet, wat hij eigenlijk van haar
verlangt. Ik ga naar hem toe. Nu,
direct I"
„Ach, ja, probeer het!" zei ik.
. „Leen me echter even een riks voor
een auto. Ik wil zoo gauw mogelijk bij
hem zijn. Misschien kan ik dan nog
met hem lunchen. Hij eet altijd goed
en ik moet noodig een hartversterking
hebben. Ik ben door die geschiedenis
danig in de war, weet je..."
Ik gaf hem een riks — van leenen
was bij hem geen sprake, dat weet ik
vooruit — en hoopvol gestemd ging
hij op weg naar Cherry...
Drie dagen lang hoorde ik niets van
hem. Kwam hij niet boven water...
Toen zeilde hij op een morgen mijn
kamer binnen, juist toen ik aan mijn
ontbijt bezig was ...
„Bonjour," zei hij, een stoel bij de
tafel nemend en zichzelf voor het ontbijt
uitnoodige'nd. „Het ziet er zoo
• smakelijk uit, zie je," verklaarde hij, „en
ik heb zoo'n honger!" — Mijn vriend
heeft alijd honger. En a'tiji geldge
brek. Maar nooit. .. sigaren of sigaretten!
„Eet mee," zei ik, wel wetend, dat
hij meer dan driekwart van alles wat
er op tafel stond, verorberen zou. Ik
zag echter toch geen kans het hem
te beletten, want hij had zelf al om een
bordje, mes en verder eetgerei ' ge
scheld.. . „Mag ik terwijl even door
gaan mijn brieven open te maken ?"
„Ga je gang," zei hij joviaal. „Ik
eet onderwijl wel door! Eh, tusschen
twee haakjes: er is ook een brief van
mijn tante bij!"
„Waaraan heb ik die eer te danken?"
vroeg ik verbaasd. ,,En hoe weet jij
dat ?"
. TWEE KEUENEN MAAR ....
itaar partner (als hij merkt, hoe slecht zij dansti:
„Er zijn slechts twee dingen, die u beletten een
groot danseres te worden."
2ij: „Werkelijk? En wat dan?"
Hij: „Uw voeten !"
IN „NO NO NANETTE"
Lucien Mussière, de Belgische Operette-ster,
viert triomfen in het Scala-theater te 's-Gravenhage.
„Ik zie hem liggen. Daar, die blauwe,
lange enveloppe!"
Met een angstig voorgevoel — dat
steeds, als mijn vriend in het spel is,
gerechtvaardigd is — maakte ik de
enveloppe open en las:
„Mijnheer, met genoegen zal ik u
ontvangen, indien u morgen (Dinsdag)
om half vier bij mij thuis wilt komen.
Hoogachtend, Doro.hea Ulling."
Ik begreep er niets van. Hoe Johns
tante mijn bestaan te we en was gekomen
en wat zij van mij verlangde,
waren voor mij twee even zoo onoplosbare
raadselen, als wijlen het orakel
van Delphi ze opgaf.
„Wat schrijft ze ?' vroeg mijn vriend
na eenige oogenblikken.
„Dat ze me graag morgen bij haar
thuis ontvangen wil..."
„Prachtig! Schitterend!" riep mijn
vriend uit. „Ik weet zeker, dat ze
bijten zal!"
„Waar heb je het over?"
John leunde over de tafel en gaf mij
een gevoeligcn klap op mijn Schouder.
Door die beweging gooide hij een kop
thee om, maar ik geloof wel, dat hij
het goed meende.'Hij viel weer terug
op zijn stoel én zette zijn bril recht,
teneinde mij beter te kunnen zien. Het
scheen hem een groot genoegen te
doen, dat hij me goed kon waarnemen,
want zijn gezicht verhelderde als een
tooneel bij het opkomen der tooneelzon.
Opeens barstte hij in een lofrede
uit . . .
REMBRANDT
THEATER
AMSTERDAM
BRENGT STEEDS
DE BESTE
PROGRAMMA'S
- 22
- OCHS
„kerel," zei hij hartelijk, „als er te:i>
is in jou, wat ik altijd heb bewonderd,
dan is het je bereidwilligheid om een
vriend te helpen. Een van de grootste
deugden, die een mensch beziuen kan
en niemand bezit die deugd ingroo.ere
mate dan jij! Je bent, om het zoo eens
te zeggen, eenig in dit opzicht. De
menschen hebben me wel eens gevraagd:
„Waf voor een soort kerel
is dat toch?" en dan heb ik altijd geantwoord:
„Den besten, dien ik ken!
Een kerel, waar je op bouwen kunt,
die je helpt, waar hij maar kan. Een
kerel, die liever "zou sterven, dan je
voor het net te laten zinken. Een kerel,
die door het vuur zou gaan om je uit
den brand te helpen. Een kerel met
een hart van goud en zoo zuiver als
diamant
„Ja, ik ben een prachtkerel," zei ik,
terwijl mijn angstig voorgevoel toenam.
„Ga verder!"
' „Ik ga verder, man," antwoordde
hij met een tikje verwijt, omdat ik hemin
de rede was gevallen. „Wat ik wilde
zeggen, is, dat ik graag een kleinen
dienst van je wilde. Het was niet noodig,
vooraf je toestemming te vragen, dat
wist ik!"
Een ellendig voorgevoel maakte zich
nu van mij meester .. . Een voorgevoel,
dat reeds zoo vaak gegrond bleek te
zijn geweest als het met betrekking tot
mijn vriend was ontstaan. „Je wilt zeker
wel zoo goed zijn te verklaren, in welke
misère je me nu weer gesleept hebt?"
vroeg ik.
John trachtte mijn opkomenden
wrevel met zijn vork weg te wuiven,
en zei langzaam en met veel overtuiging:
„Het beteekent niets, kerel. Werkelijk
niets! Slechts een kleine dienst,
dien je, ik weet het zeker, blij zult
zijn mij te kunnen bewijzen. Zooals ik
wel dadelijk had kunnen begrijpen, heeft
die Cherry niets bij mijn tante kunnen
bereiken. Wat Luus betreft, begrijp
je? Geen enkel resultaat. Hij is eergisteren
naar mijn tante toegegaan en
heeft gevraagd, of zij Luus wilde terugnemen,
maar zij wilde er niets van
weten. Wat mij niet verwondert. Ik
heb nimmer vertrouwen in Cherry gehad(!)
Het is een groote fout van
ons(!) geweest, hem erin te halen. Je
behoort in een aangelegenheid als deze
EEN ZORGZAME VROUW
Zy : „Nou lieve, nu kun je gerust naar binnen
gaan en vader om mijn hand vragen. Ik heb alle
verbandmiddelen klaar gelegd'"
niet meer diplomatie te werk te gaan.
Je moet zien te ontdekken, wat de
zwakke zijde van je vijand is en hem
daar aanvallen. Nou4 wat is nu de
zwakke zijde van mijn tante ? Haar
zwakke zijde, wat is die? vraag ik je!
Denk eens na. Denk na, kerel!"
„Als ik op haar stem moet afgaan
— het eenige, wat ik van haar ken —
zou ik denken, dat ze heelemaal geen
zwakke zijde heeft!"
„Daarin vergis je je toch. Hemel
de romans, die zij geschreven heeft op
en... wel, ze eet compleet uit je hand!
Toen die Cherry niets bij haar had
kunnen bereiken, heb ik eens goed nagedacht.
En toen opeens wist ik het.
Ik ging naar een vriend — een goeie
kerel, net zoo goed als jij bijna (jammer,
dat je hem niet kent) — en die;
schreef mijn tante namens jou een brief,
waarin hij haar vroeg of je haar mocht
komen interviewen voor „De Litteraire
Dameswereld". Dat is een weekblad
waarvan ik toevallig weet, dat ze het
geregeld leest. Luis.er nu eens, kerel!
Val me even niet in de rede, want je
moet alles goed begrijpen. Ik wilde,
dat jij nu naar mijn tante ging om
haar te interviewen. Natuurlijk wordt
zij hierdoor de beste vrienden met je.
Zij gaat je zelfs vereeren! Als je haar
maar naar den mond praat en alles
mooi vindt, wat ze heeft geschreven.
En zoo meer... Nadat je haar zoo
hebt ingepalmd en je om zoo te zeggen
alles van haar gedaan kunt krijgen,
— je zegt bijvoorbeeld maar, dat het
de mooiste dag van je leven is, nu je
haar ontmoet — breng je het gesprek
op Luus. Je laat het maar voorkomen,
alsof Luus je nichtje is. Zeg bijvoorbeeld
terloops: „Dat is waar ook, mijn
nichtje is bij u als secretaresse...
Juffrouw Luus Menks, bedoel ik ... Ze
heeft me al eens verteld, dat ze het
zoo naar haar zin heeft bij u..."
Enfin, de rest borduur je er zelf wel
bij en als ze dan zegt, dat zij Luus
heeft ontslagen, kijk je bedrukt en
vraagt haar of zij niet mag terugkomen.
En jullie zijn dan in dien tijd
zulke goede vrienden geworden, dat ze
je niets meer kan weigeren. Dat is
alles. De zaak is dan in orde. Is hef
niet handig bedacht van me? Dit plan
kan niet scheef gaan! Dat we daar
niet eer aan gedacht hebben, hè ? In
dien kef ing van gedachten ontbreekt
nu letterlijk geen enkele schakel!"
„Toch wel," antwoordde ik nuchter.
„Ik geloof, dat je je vergist," zei
John, nog even enthousiast. ,,Ik heb
alles zorgvuldig overwogen. Wat ontbreekt
er dan ?"
„Ik! Ik ga niet naar je tante! • Ga
jij maar naar je vriend en vertel hem,
dat hij een velletje briefpapier heeft
verknoeid."
Er viel een bril op zijn bord. Twee
zwakke oogen keken mij over de tafel
heen verbaasd aan. Mijn vriend was
perplex.
„Dat meen je niet!" zei hij. „Ik kan
niet gelooven, dat jij je op het laatste
oogenblik zult terugtrekken," besloot
hij met trillenae stem.
„Ik trek me niet terug. Ik heb nooit
meegedaan!"
„Kerel," zei John, terwijl hij met zijn
eene elleboog op zijn bordje rustte,
„ik wil je wat vragen. Eén ding maar.
Heb je me ooit in den steek gelaten ?
Heb ik ooit gedurende onze lange vriend-•
schap vergeefs een beroep op je hulp
gedaan? Nooit!"
„Alles heelt een begin. Ik begin nu!"
„Maar denk eens aan haar! Aan die
goeie Luus! Denk aan Luus!"
„Als ze door die geschiedenis eindelijk
heeft geleerd om je uit den weg
te blijven, zal het haar niet anders dan
tot voordeel zijn," antwoordde ik zonder
mededoogen.
„Maar kerel..."
Ik geloof, dat er ergens een fataalweeke
plek in mijn hart is ... Het slot
van mijn vriends betoog was tenminste,
dat hij pij hartelijk dankte, omdat ik
wilde ddten, wat hij van mij verlangde...
Hoe ik zoo' dom heb kunnen zijn, weet
ik nu nog niet... Maar in ieder geval:
den volgenden dag om half vier' was ik
voor de villa van de tante van mijn
vriend...
Met hetzelfde gevoel, dat men krijgt
wanneer men bij een tandarts de kamer
binnenstapt; trad ik de hall van de
villa binnen. Van het oogenblik af, dat
de huisknecht mij in een soort spreekkamer
liet, totdat ik de voordeur weer
achter mij hoorde dichtslaan, heb ik in
een voortdurenden' staat van vrees en
vernedering geleefd... Het begon al
direct. Alles was zóó keurig in orde,
ademde zóó'n geest van zorgvuldigheid
en deftigheid, dat ik opeens, terwijl ik
op de komst van mijn vriends tante zat
te wach.en, mij er akelig-duidelijk van
bewust werd, dat mijn haar wel iets
te lang was en dat in de rechterpijp
van mijn broek zich het begin van een
„knie" openbaarde. Twee dingen, die
in volslagen disharmonie waren met de
keurig-nette omgeving, waarin ik verzeild
was geraakt...
Mevrouw Ulüng verscheen echter
niet. De huisknecht kwam mij verzoeken
hem te volgen, en toen hij
eenige seconden later aan het eind van
de gang een deur openwierp en plechtstatig
uitriep: „Mijnheer Remler", besefte
ik opeens in het hol van den
leeuw te zijn aangeland, en onwillekeurig
keek ik boven de deur, of ik er niet
geschreven vond: „Wie hier binnentreedt,
laat alle hope varen"! Het s.ond
-23 -
er evenwel niet, ofschoon het niet over
dreven zou zijn geweest...
Er waren twee dames en een
Pekingees in het vertrek. De Pekingees
kende ik. Mijn vriend had hem eens
meegebracht op mijn kamer en toen
had hij mijn heele lunch opgegeten. Hij
herkende mij blijkbaar evenwel niet.
De dames kende ik geen van beiden
persoonlijk. Van mijn vriends tante
kende ik de stem — eens gehoord, toen
zij mijn vriend bij mij opbelde—; meer
niet; van de andere daim wist ik
voor ik haar zag, niet eens het bestaan.
Ze gaven elkaar in uiterlijk of
leeftijd niets toe. Ze toonden allebei
heel duidelijk de sporen van haar oudevrijsters-staat.
Ze droegen het haar glad
naar achteren gestreken en met een
knoetje in den nek vas'gemaakt; hun
neuzen deden aan den snavel van een
havik denken en heur oogen aan die
van een kat, die ligt te loeren naar
een muis ...
„Juffrouw Ulling ?" zei ik, een paar
schreden doend in de richting van de
dame, die het dichtst bij mij stond,
en mij voelend alsof ik op het punt
stond een pak slaag te incasseeren van
een kampioen-bokser.
„Ik ben juffrouw Ulling," zei de
ander. „Dit is juffrouw Watering!"
Het was een schok, maar toen ik mij
eenigszins had hersteld, slaagde ik er
toch in een behoorlijke buiging te
maken...
„Ik hoop, dat u er geen bezwaar
tegen heef., dat juffrouw Watering bij
ons onderhoud blijft," zei Johns tante
met een glimlach, dien ik niet goed
begreep, doch die mij allesbehalve op
mijn gemak zette. „Zij is mij juist
komen opzoeken en zal ons niet storen.
— U vindt het toch niet erg ?"
„In het geheel niet, in het geheel
niet," stamelde ik. „O, in het geheel
niet..."
„Wilt u niet gaan zitten ?"
„Graag. Dank ui"
Juffrouw Watering ging voor het
raam staan en liet Johns tante en mij
aan ons lot over.
„Zoo, nu zitten we op ons gemak,"
zei de tante van John.
„Ja," antwoordde ik, terwijl ik nog
nooit in mijn leven zoo'n knallende onwaarheid
heb gedebuteerd.
„Vertel me eens, mijnheer Remler,"
begon Johns tante, „is u vast verbonden
aan de redactie van „De Litteraire
Dameswereld" ? Het is een van de bladen,
die ik het liefst lees. Iedere week,
zonder mankeeren, neem ik van den
interessanten inhoud kennis."
„Pardon, ik behoor tot de vaste medewerkers
..."
„Wat bedoelt u hiermee ?"
„Wel,- ik zit niet op het redactiebureau,
maar de hoofdredacteur draagt
mij telkens gelegenheidswerk op, zooals
interviews bijvoorbeeld."
„Al JuistI Ik begrijp het. Wie is op
het oogenblik de hoofdredacteur?"
Hoewel juffrouw Ulling die vraag
stelde om mij wat op mijn gemak te
brengen, 'werd mijn toestand er hoe
langer hoe penibler door. Ik zocht wanhopig
naar een naam, het kon me niet
schelen wat voor een naam, maar zooals
altijd in die omstandigheden, kon
ik er niet een vinden ...

„Ach, natuurlijk, ik herinner me nu
opeens," zei Johns tante tot mijn groote
verlichting, „het is mijnheer Wilders, is
het niet ? Ik heb hem eens aan een diner
ontmoet."
„Wilders, juist," stamelde ik. „Ta
zóó heet hij. Wilders!"
„Een groote man met een grijs snor-
' retje!"
„Ja, tamelijk groot," viel ik haar bij.
„En heeft hij u opgedragen mij te
interviewen ?"
,Ja."
„Zoo. En over welk boek van mij
wilt u het liefst spreken?"
Ik slaakte een zucht van verlichting,
want eindelijk voelde ik een beetje vasten
grond onder mijn voeten. Maar
toen viel als een stuk gloeiend lood
de gedachte in mijn hersens, dat die
ezel van een John vergeten had mij ook
maar een naam van haar boeken te
noemen ...
„Eh ... over allemaal, als u het goed
vindtI" antwoordde ik snel.
„A! Ik begrijp het! Over mijn heele
litteraire oeuvre!"
...Precies," zei ik. Ik begon nu werkelijk
iets voor haar te voelen, daar
ze me zoo tegemoetkomend behandelde.
Zij leunde achterover in haar stoel, terwijl
ze de toppen van haar uitgespreide
vingers tegen elkaar drukte en mij aandachtig,
bijna peinzend aankeek.
„Denkt u, dat het de lezeressen van
„De Litteraire Dameswereld" misschien
zal interesseeren iets te lezen over den
roman, waar ik zelf het meest van hou ?"
„Natuurlijk! Dat weet ik zeker!"
„Het is wel niet gemakkelijk vooreen
schrijfster om te zeggen, welk boek
zij het beste vindt. Welk boek je het
meest bevalt, hangt zooveel van de stemming
af, waarin je verkeert . . ."
„Zeker, zeker!" bevestigde ik.
„Welk boek van me vindt u het best
geslaagd, mijnheer Remler ?"
Ik kreeg het gevoel, dat iemand hebben
moet, die aan een nachtmerrie ten
prooi is. Zes tantes van John keken
mij onderzoekend aan ...
„Eh ... o, allemaal," antwoordde ik,
terwijl het angstzweet mij uitbrak en ik'
nauwelijks mijn eigen stem herkende.
„Wat vriendelijk van u," zei de oude
dame. „Dat noem ik inderdaad vriendelijk.
Een of' twee recensenten hebben
gezegd, dat mijn werk nogal ongelijk
is. Het is zoo prettig iemand te ontmoeten,
die dit niet met hen eens is. Ik
voor mij geloof echter, dat mijn roman
„De weg naar het hart" de beste is."
Ik knikte bevestigend. Nu ik een
naam wist, voelde ik mij weer in staat
adem te halen.
„Ja," zei ik, mijn voorhoofd fronsend,
als dacht ik hevig na. „ „De weg naar'
het hart" is stellig het beste, wat u ooit
geschreven heeft. Het is zoo menschehjk,"
voegde ik er aan toe, mij bewust,
dat ik met die uitdrukking op veilig
terrein bleef.
„Heeft u het gelezen, mijnheer Remler?"
„O ja, natuurlijk!"
„En vond u het goed?"
„Buitengewoon goed!"
„U vindt het%dus niet eerlijk om er
van te zeggen, dat het te realistisch is ?"
„Absoluut oneerlijk!" Ik begon nu
den weg vóór mij te zien. Hoe weet ik
zelf niet, maar ik kreeg opeens de overtuiging,
dat haar romans uitstekenden
kost moesten zijn voor een leesbibliotheek.
„Het is eerlijk, openhartig geschreven
eh laat het leven zien, zooals
het is. Maar realistisch? Neen!"
„Die scène bijvoorbeeld op Pims
kamer?"
„Dat is het beste stuk uit het heele
boek," zei ik moedig.
Johns tante glimlachte. Mijn vriend
had gelijk gehad, toen hij zei: prijs haar
werk! Ik begon werkelijk te wenschen,
dat ik dien roman gelezen had, opdat
ik nog meer erop in had kunnen gaan
en haar nóg gelukkiger had kunnen
maken.
„Ik ben zoo blij, dat u het mooi
vindt," zei ze. „Werkelijk, dat is zoo bemoedigend!"
„O, neen, nee," zei ik bescheiden.
„O, maar het is zoo. Het is werkelijk
zoo bemoedigend, weet u, omdat ik
het boek nog moet gaan schrijven! Ik
heb het eerste hoofdstuk vanmorgen pas
klaar gekregen."
Ze lachte nog steeds zoo vriendelijk,
dat het een oogenblik duurde, eer de
volle, verschrikkelijke beteekenis van
haar woorden tot mij doordrong.
„ „De weg naar het hart" is mijn
eerstvolgende roman. De scène in Pims
kamer, die u de beste uit het heele boek
vindt, komt ongeveer in het midden.
Ik geloof nie't, dat ik het boek vóór
het einde van de volgende maand afkrijg.
Hoe grappig, dat u er tóch al
alles van af weet!"
Ik voelde mij, alsof ik in de lucht
hing op de plaats, waar mijn stoel
moest staan. Ik heb mij dikwijls in mijn
leven een idioot gevoeld, maar zoo als
nu nog nooit! De vreeselijke vrouw
daar voor mij had met mij gespeeld
als de kat met een muis en had mij,
van haar spel genietend, als een vlieg
met honing op het vliegenpapier harer
romans gelokt. En plotseling ontdekte
ik, dat ik me vergist had, toen ik meende,
dat er in haar oogen een vriendelijke
blik te bespeuren was. Ik begreep nu,
waarom John altijd zoo bang voor haar
was ....
„Het is ook zoo grappig," vervolgde
zij, terwijl ik nog steeds naar adem
zat te snakken, „dat u mij kwam interviewen
voor „De Litteraire Dameswereld",
omdat ze de vorige week pas een
interview met mij hebben geplaatst. Ik
- 24 -
-^-^—^^-
De kleinkinderen
vanden vorst van
Monaco op het
bloemenfeest.
vond het zóó vreemd, dat ik mijn vriendin,
juffrouw Watering opbelde .om te
vragen of er soms een vergissing in
het spel was. En zij zei, dat ze nooit
van u had gehoord. Hèèft u al eens gehoord
van mijnheer Remler, juffrouw
Watering ?"
„Nooit," zei de andere dame vinnig.
„Hoe zonderling!" riep Johns tante
uit. „Maar alles is zoo zonderling. —
O, moet u vertrekken, mijnheer Remler?"
Mijn geest verkeerde in een absoluut
chaotischen toestand, maar één ding
was mij volkomen duidelijk: dat ik
gaan moest. Door de deur, als het mogelijk
was, en anders door het raam.
Maar weg moest ik! En iedereen, die
zou hebben getracht mij tegen te hou-
•den, had zijn leven gewaagd!
„U wilt mijnheer Wilders wel de
groeten doen, als u hem ziet?" vroeg
Johns tante nog.
Ik morrelde aan de deurknop.
Ik geloof, dat mijn gastvrouw bij deze
woorden gescheld moet hebben, want
toen ik in de gang kwam, stond daar de
huisknecht om mij uit te laten. Zijn
blik was een grijns en zijn handen waren
gekromd alsof hij mij bij mijn nek wilde
grijpen om me er uit te gooien. .. Maar
ik bereikte zonder verdere incidenten
den tuin, waar ik bevrijd adem haalde
en een duren eed zwoer, dat ik nimmer
meer een voet zou verzetten om John
te helpen ... Ik had er grondig genoeg
van voor hem in de bres te springen!
Het was erg warm, maar ik was zoo
opgewonden, dat ik loopen moest. Loopen.
veel loopen ... Eindelijk, doodmoe,
bereikte ik mijn kamer, waar... John
op den divan op mij lag te wachten.
„Bonjour, kerel," zei hij hartelijk, zijn
hand uitstekend naar een glas limonade
met ijs — mijn limonade en mijn ijs,
natuurlijk! — dat onder zijn onmiddellijk
bereik stond. „Ik kom je even
zeggen, dat je niet meer naar mijn tante
behoeft te gaan. Luus heeft al een goede
betrekking gekregen."
Hij nam een slok van de limonade
met ijs ... Even bleef het stil.
„Wanneer wist je dat?" vroeg ik
ten slotte, vaag iets vermoedend.
„O, gisterenmiddag," zei John. „Ik
wou direct naar je toekomen, maar ik
heb het tot nu toe vergeten..."
Ik had hem kunnen vermoorden . ..
CONSTANT VAN'KERCKHOVEN ALS SEM HARRINGTON
„SCÈNE UIT HET EERSTE BEDRIJF
v.l.n.r. Annie de Bree, Ben Groeneveld, van Kerckhoven, van Warmelo
. Bets van Berkel en Timrot
OP DE RENBAAN
\ - 25 -
VRIJDAG En DE DERTIEHDE
HOTTËNTOT
Dóór het gezelschap De Speeldoos werd in het Amsterdamsche
Centraal Theater deze Amerikaansche klucht
van den auteur William Maples ten tooneele gebracht. Het
stuk bezit tal van aardige vondsten en de lach is daarom ook
niet van de lucht. De leden van De Speeldoos hebben dan ook
uitstekend gespeeld.
Sem Harrington (Const, van Kerckhoven) heeft in Californië
kennis gemaakt met Peggy Fairfax (Mien van Kerckhoven).
Mrs. Carol Chadwick (Annie de Bree) heeft ze aan
elkaar voorgesteld. Peggy meent, dat Sem de beroemde paardrijder
is, die denzelfden naam draagt, en Carol bevestigt haar
dit tegen beter weten in. Harrington is op het eerste gezicht
verliefd op Peggy geworden. Hij reist haar na en zoekt haar
op ten huize van Ollie Gilford (M. van Warmelo), waar zij
logeert. Maar hier beginnen Sem's onaangename avonturen.
Alle lieden in het aardige dorpje, waar Huize Gilford gelegen
is, zijn hartstochtelijke paardenliefhebbers en iedereen is vol
van de wedrennen, die den anderen dag zullen plaats vinden.
En thans blijkt Sem, dat Peggy nooit een man zal trouwen,
die niet van paarden houdt. Er blijft hem niets anders over
dan vol te houden, dat hij de beroemde heerrijder Sem Harrington
is. En zoo zien wij hem na tal van avonturen, in het derde
bedrijf op de wedrennen, gezeten op het paard van Peggy,
den wedstrijd winnen, hoewel hij in geen zes jaar in het
zadel gezeten had. Eind goed al goed: Peggy en Sem worden
een paar.
Een extra woord van lof verdient Louis de Bree voor zijn
uitstekend spel als Cweek, de butler. E. W.
DE BEKER GEWONNEN
Behalve den heer en mevrouw van Kerckhoven geeft onze
foto ook Louis de Bree als den butler Cweek

No. 60182. Modern, chique mantelpak voor
laken of serge. Vetkriigbaar in bustemaat 90.
95, 100 of 110 cM. Benoodiad «an 135 cM.
breede stol 3 M.
No. 79008. Elegante lange mantel met klokmodel.
Zeer geschikt voor rios, serge of charmelaine.
Verkrijgbaar in büstemaat 90, 95,
100, 110 of 120 cM. Benoodigd Tan 135 cM.
breede stof 2.75 M.
Van deze afbeeldingen, die met toestemming
der firma Weldon Ltd. te Londen zijn gereproduceerd,
zijn fr. p. o. gekmote oa'tronen
verkrijgbaar tegen toezending van f 0 75 en
vermelding van het no.K aan mevrouw Miliy
Simons, 2e Schuytstr. 261, Den Haag.
EEN SCHOENENPRAATJE
Toen ik verleden week bij tante Wiesje op bezoek was, toonde
ze mij vol trots den gebronsden schoen van hun jongste lieveling.
Innerlijk uitte ik op 't zelfde oogenblik den welgemeenden
wensch, dat alle schoenen der wereld op de penantkastjes vandiverse
tantes gebronsd en wel zouden vastgroeien, want een hef.ige pijn in
mijm eksteroogen herinnerde mij er onzacht aan, dat ik de bezitslar
van een paar zeer elegante, moderne schoentjes ben...
Hoe benijdde ik de negerstammen, die met bloote voeten door het ;
leven wandelenI En dan de oude Grieken en Romeinen. Zij droegen
sandalen, een practische en zeer gemakkelijke dracht. De Chineezen
echter hadden tot voor korten tijd nog een zeer vreemd begrip van
vrouwelijk voetenschoon. Hoe kleiner en misvormder een damesvoetje
was, hoc aanbiddelijker zij het vonden. Gelukkig heeft deze wreede
„mode" thans afgedaan en leeft ook de Chineesche dameswereld nu
op grooten voet.
De Balkanvolken dragen z.g. Opanken, die uit één stuk leer bestaan,
dat met een riem, door eenige gaten getrokken, tezamen gehouden
wordt. Deze dracht is natuurlijk verre van elegant, maar zeer duurzaam.
Een schoenenwinkel op den Balkan lijkt mij dan ook geen ideaal!
In de zestiende eeuw droeg men in Spanje en Italië den hoogen steltenschoen,
en zelfs nu nog draagt men in verschillende streken van
Spanje en Japan nog hetzelfde model schoeisel.
De Hollandsche dame^ der vijftiende eeuw zouden vreemd opkijken,
als ze de moderne schoentjes van heden ten dage konden aanschouwen.
Want zeer veel is in den loop der eeuwen aan de voetbekleeding veranderd.
Van de veertiende tot de vijftiende eeuw droeg men hielden
snavelschoen. Dit was een zeer lang en puntig model, circa
tweemaal zoo lang als de voet zelf. In de zestiende eeuw was een
korter en iets breeder model modern, de z.g. eendensnavel. Een
sterk contrast met dit model vormde de berenklauw, die tijdens de
dertiende eeuw gedragen werd. Het was een zeer breede en plompe
schoen uit ruw leer vervaardigd en geheel plat. Trouwens, hakken
kende men niet vóór 1700. Men droeg toen zeer kostbaar schoenwerk,
rijk met zilver en goud bestikt. Ook kende men in die dagen reeds
fluweelen en zijden schoenen. De hoogte der hak steeg met de jaren
tot ze in circa 1800 het hoogtepunt bereikt had.
En thans is de keus in modern schoeisel enorm. Zoowel de hooge
als 1 de platte hak wordt gedragen en het materiaal, waaruit men
schoenen vervaardigt; is werkelijk te omvangrijk om hier op te sommen.
Maar één goeden raad wil ik mijn lezeressen op deze plaats toch
geven: koop nóóit schoenen, alleen omdat ge ze zoo snoezig vindtI
Men moet immers voor alles rekening houden met het model voet
dat men bezit, en schoenen zijn nu eenmaal om op te kunnen loopen.
Dus dames, laten we bij schoenenpassen net als Asschepoester .zeggen:
„Wie heeft het passende schoentje voor mijn voetje?"
EEN SCHOEN UIT DE
17e EEUW
STELTENSCHOEN EN
EENDENSNAVEL
ADELE WINTER.
BERENKLAUW
MODERNE BALSCHOENTJES (Modellen Mansfield)
- 26 -
JL>E KEUZE VAN Ilïiï STUK
Hi
'et opschrift klinkt zoo eenvoudig.
Men kiest namelijk een stuk
uit en gaat repeteeren. Inderdaad,
zoo gebeurt het. Maar terwijl ik
dit hier in een paar teljen neerschrijf,
zijn er in werkelijkheid dikwijls maanden
mede gemoeid.
De regisseur is wanhopig, hij droomt
van Pygmalion, hij gaat naar bed
met De Gele Man'el, hij staat op
met Jeanne d'Arc, onder de lunch denkt
hij aan Gekocht en Betaald, des avonds
begint hij opnieuw ... totdat het Bestuur
hem de duimschroeven aanzet en er wel
een keus gemaakt moet worden.
Welke zijn de hoofdfactoren, waardoor
een Bestuur, of regisseur, zich bij
het uitkiezen van een stuk moeten laten
leiden ? M.i. de volgende:
1. Is de betreffende Werkende Kring
in staat het stuk, zoowel kleine als
groote rollen, naar behooren ten tooneele
te brengen ?
2. Speelt het stuk in een sfeer, waarin
het publiek, waarvoor men gewoon
is te spelen, zich verplaatsen kan ?
3. Gaat er van het stuk een opvoedende
kracht uit, is het verheffend of
geeft het vreugde ?
Ziedaar drie hoofdfactoren, waaromheen
nog een groot aantal bij-factoren
gegroepeerd zouden kunnen worden.
Het dilettantisme is in ons land vrij
sterk ontwikkeld en ook wat de keuze der
stukken betreft is het loffelijke streven .
waarneembaar ook eens iets anders te
brengen dan de flauw-geestelooze-zonder-begin-of-einde-klucht,
waarvan men
in het derde bedrijf — bij een beetje
lange pauze — nauwelijks den samenhang
der eerste twee bedrijven meer
weet.
Overigens, ik herhaal het, is het kie
zen van een stuk een zeer moeilijke
taak, waar zeker niet iedereen geschikt
voor is. Ik benzeen sterk voorstanderervan
— en zeker iedere goede regisseur
met mij — zoo hoog mogelijk te grijpen,
iers wat trouwens de kunstzinnige leden
der betreffende vereeniging ook apprecieeren
zullen, maar... denkt om het
lang niet denkbeeldige gevaar van te
hoog grijpen. Dan zou de remedie veel
erger dan de kwaal zijn!
Wij willen ook in dit verband gaarne
met u samenwerken en u, waar mogelijk,
met raad terzijde staan. Evenals wij in
onze vorige nummers reeds gedaan hebben,
zullen wij ook in de toekomst met
weinig woorden stukken bespreken,
waarmede het Amateur-Tooneel eer kan
inleggen.
STIETN GEBODKNS
'oor dilettanten; bij voorkeur op een
duidelijk zichtbare plaats in elk
repetitielokaal op te hangen!
I. Gij zult de kleine rollen niet versmaden,
maar met even grooten
ernst en ambitie instudeeren als de
grootere.
II. Gij zult steeds op den aangegeven
tijd op de repetities aanwezig zijn.
III. Gij zult uw rol zoo spoedig mogelijk,
naar aanwijzing van den regisseur,
van buiten leeren, daar
vruchtbaar repeteeren anders onmogelijk
is.
IV. Gij zult gedurende de repetities
steeds met volle aandacht bij het
- 2 7 -
IRIS DELYSIA
de partnerin van het Delysia Stroganoffballet,
dat in ons land weder optrad
stuk zijn; ook indien gij niet „op"
zijt, valt er veel te leeren.
V. Gij zult de rol van een ander
evenzeer respecteeren als gij het
omgekeerd van hem verwacht.
VI. Gij zult gedurende de repetities
geen op- of aanmerkingen maken;
gebruik daarvoor de pauzes.
VII. Gij zult op den avond der uitvoering
vroegtijdig aanwezig zijn,
zoodat er voldoende tijd is voor
de verschillende voorbereidingen.
VIII. Gij zult vóór het begin alles nog
eens nauwkeurig controleeren wat
uw eigen kleeding of requisieten
betreft.
IX. Gij zult medehelpen om „achter"
die rustige sfeer te brengen,
welke noodig i-s voor een vlot
verloop!
X. Gij zult u niet aan het zoogenaamde
„publiekspel" bezondigen
— bedenk, dat het succes van
het geheel van grooter belang is,
dan een persoonlijk succes.
JSJle vragen om inlichtingen op het gebied
van he£ amateur tooneel richte men tot
den heer C. J. PIETERS, RedacÜe
„Hef Weekblad", 22 Galgewafier, Leiden.

Dr DE5TÊ
Mijn neef Jansen
heeft ook nog wel eens, wat men noemt,
,heldere oogenblikken' gehad. Een daarvan
viel toevallig, toen hij pas verloofd
was.
„Hoor eens," zei zijn verloofde toen
tegen hem, „we moeten allemaal in ons
leven wel eens een offer brengen. Mijn
broer heeft bijvoorbeeld besloten, het
rooken eraan te geven. Dat is echt flink
en mannelijk, nietwaar? Ik wou, dat jij
ook iets opgaf, iets, waardoor je een
groot offer moest brengen. Welke opoffering
wil jij je voor mij getroosten?"
Mijn neef dacht eenige oogenblikken
straf na — als u erbij was geweest, zoudt
u zijn hersens hebben hoeren werken —
en zei toen: „Ik zal jou niet meer
kussen f''
Zijn verloofde zei niets, maar keek
sip. Haar antwoord kwam pas een paar
dagen later en toen bleek, dat mijn neef
het bij het rechte eind had gehad.
"Zeg," zei ze namelijk zachtjes, „mijn
broer röökt weer!"
Hij had erom gevraagd
Rechter: „U klaagt dus over een ruwe
behandeling door uw patroon?"
Het jongemensch: „Ja, hij betaalt
me om zoo te zeggen mét stompen en
slagen I"
Rechter: „En gisteren hebben ze me
verteld, dat u het dubbele hadt gekregen
van ..."
Patroon: „Ja, hij had om opslag gevraagd
!"
Hij had niet gevochten
Moeder: „Je hebt weer gevochten! Je
kleeren zijn gescheurd en je hebt allemaal
krabbels in je gezicht!"
Jantje: „Ik heb niet gevochten — ik
wilde een grooten jongen beletten, dat
hij een klein jongetje sloeg!"
Moeder: „Dat is braaf van je! Wie
was dat kleine jongetje?"
Jantje: „Ik!"
MA.NSAUEliRl.riK.
,.De benzine is goedkooper geworden!''
„Gelukkig!"
„Hoezoo 't Ga je een auto koopen 't"
..Neon. ik ga mijn handschoenen schoonmaken!''
\
OhS^PODIrlOEKJE
Het Nederlandsch elftal gekozen.
De T.C. van den N.V.B, heeft in haar vergadering
vun 24 Februari te Breda het elftal voor de komende
interland wedstrijden als volgt samengesteld:
v. d. Meulen
van Zwieteren van Kol
Van Dolder J. Halle Van Heel
Gerritsen W. Tap Bakhuis Barendrecht v. Nellen
Het was voor de T.C. ditmaal wel heel moeilijk
om het juiste elftal samen te stellen. Na 30 Dec. 1928
is er in ons land niet gevoetbald en op de prestaties
van de Zwaluwen op Mardi Gras mocht men niet
afgaan. Er is toen onder te veel abnormale omstandigheden
gespeeld. Als kern voor het nieuwe nationale
elftal heeft men genomen 6 spelers, die op 2
December j.1. onze kleuren in Milaan hoog hielden.
We willen stuk voor stuk de nieuwgekozenen eens
nagaan.
Dat Leo Halle, hoe goed hij ook in Milaan had
voldaan, zijn plaats weder aan v. d. Meulen zou
moeten afstaan, spreekt vanzelf. De H.F.C.'er is
nog steeds een klasse op zichzelf en mochten
studieredenen hem noodzaken dezen zomer de reis
naar Zweden en Noorwegen niet mede te maken,
dan zal men dat ook wederom als een onvolledigheid
van het Nederlandsche elftal moeten beschouwen.
Op de links­achterplaats was Van Kol natuurlijk
zeker gekozen te worden. De Ajax­man is nog
steeds in top­vorm en heeft bovendien in Milaan
getoond een uitmuntend aanvoerder te zijn. Nu Denis
waarschijnlijk dit seizoen niet meer zal uitkomen,
stond de commissie voor de keuze van een remplacant
op de rechts­achterplaats. Voor on­ en halfingewijden
bestonden hiervoor drie gegadigden, n.1.
y. d. Zalm, Wamsteker en Horsten. De eerste heeft
in proefelftallen bijna nooit voldaan. In zijn laatsten
wedstrijd, in November voor den onafhankelifkheidsbeker,
was hij al heel slecht. Wamsteker' is door
beroepsbezigheden niet zeker van zijn tijd en wil
ongetraind niet ophet appèl verschijnen. En Horsten?
Blijkbaar is hij te Milaan wat langzanm geweest en
waar eenige adviseurs der T.C. Van Zwieten bijzonder
aanbevolen, heeft de commissie dezen stoeren
Spartaan eens een trial gegeven. Wij voor ons betreuren
het, dat Wamsteker zich niet onvoorwaardelijk
b< . ikbaar kon stellen. De H.F.C.'er toch is
een veel ..jner voetballer. De Sparta­man is forscher,
misschien wat al te forsch. In ieder geval zal hij zijn
werk wel doen en de Zwitsersche linkervleugel kan
aan hem wel eens 'n minder prettigen middag beleven.
Na zijn spel op Mardi Gras stond de verkiezing
van J. Halle als spil vrijwel vast. Halle is een spil
die destructief wellicht de mindere is van Massy,
maar wiens opbouwend spel dat van den Roermondenaar
verre overtreft Van Heel legde voor de
zooveelste maal beslag op den links­halfplaats. Ook
deze speler vormt een klasse op zichzelf. Van Dolder,
wien men na 4 Nov. en 2 Dec. toch nog een kans
wilde geven, verhuisde voor de variatie na de rechtshalfplaats,
zoodat hij nu alle plaatsen in de middenlinie
heeft bezet. De N.A.C.'er Kools kwam hierdoor
te vervallen. Ontegenzeglijk wint Van Dolder het
Van Kools in snelheid, hetgeen vooral tegen de
Belgische linkerwing, Diddens­Moeschal van belang
kan zijn.
En dan, als altijd weer de voorhoede! Al jaren
en jaren bezorgt deze linie de T.C. het meeste
hoofdbrekens. Hoe men de spelers ook wendt en
keert, er zijn te weinig uitblinkers en te veel gelijkwaardigen.
Bakhuis, hoewel niet doortastend genoeg,
wenschte men nog een keer als middenvoor te handhaven.
Het in Milaan vertoonde spel billijkt deze
herkansing, om eens een Belgische uitdrukking te
gebruiken. De nog zeer jeugdige Van Nellen uit
D.H.C, krijgt ook een tweede kans met voorbijgaan
van Weber en Van Gelder. W. Tap komt weer eens
op de rechts­binnennlaats, waar hij al meer heeft
gespeeld.Wij hadden hem gaarne nu eindelijk eens op
i\jn plaats gezien, d.i. linksbuiten, aber es hat nicht
sollen sein. Tot slot bevat de voorhoede twee debutanten:
Barendrecht en Gerritsen. De Feyenoorder
combineert goed, heeft een goed schot, maar toch,
in ons oog haoert er iets aan. Wij vinden hem wat
langzaam in zijn bewegingen, of. ... zit 'm dat in de
lengte? Wij hopen er èn voor onze ploeg, èn voor
Barendrecht zelf, het beste van en zullen het gaarne
erkennen, als op 17 en 24 Maart a.s. mocht blijken,
dat we ongelijk hebben gehad. En Gerritsen? Den
ex­Blauw­Witter,thans Gooier.hebben we dit seizoen
aan het werk gezien in den wedstrijd H.V.V.—'t Gooi.
Hij scoorde daar binnen enkele minuten een keurig
doelpunt, maar liep ons te veel van de buitenplaats
af. Weet hij in de komende wedstrijden beter zijn
plaats te houden, jlan hebben we in hem een enthousiast,
hard werker.
Summa Summaruml Een elftal met een sterke
verdediging en een voorhoede, die tot goede dingen
in staat is, als ... de spelers nog weten, hoe een
voetbal er uitziet. JAN VAN ZANT
DIT
is het Merk der goede Films
- 2Ö
TVAAlf
Het middel en de kwaal
„Wat is Coué­isme?"
„Wel, stel je voor, dat je je ziek voelt..
dan zeg je tegen jezelf: „Ik voel me
goed — ik voel me goed! — en zoo
voort!"
„En zoo voort? Hoe lang moet je dat
dan wel zeggen?"
„O, tot je er ziek van wordt!"
Geen heer
„Zeg," zei mevrouw tegen het dienstmeisje,
„wie was die heer, die daarnet
binnenkwam?"
„Dat was geen heer, mevrouw," antwoordde
het meisje, „het was uw man!"
Eenvoudig
„Zijn Dick en Luus gelukkig in hun
huwelijk?"
„Ik geloof het wel, ze gelooven tenminste
eikaars leugentjes over en weer \"
Het was hem niet goed genoeg
O.W.­er (in boekwinkel): „Ik wilde
graag wat klassieken hebben."
Bediende: „Vondel, Shakespeare, Milton,
Hooft, Huygens ..."
O.W.­er: „Heeft u niet wat beters?"
Het wijste deel
Dokter (voor de operatie): „Negen
van de tien patiënten sterven onder de
behandeling. Kan ik misschien nog iets
voor u doen ?"
Patiënt: „Ja, mijn hoed en mijn jas
geven!"
Prettig
Patiënt (in een krankzinnigengesticht):
„Wij mogen u veel liever dan uw voorganger,
dokter!"
Nieuwe dokter (gevleid): „Zoo? En
waarom ?"
Patiënt: „U is meer een van de onzen !"
Stijibloempje
... En terwijl de graaf zich verraderlijk
voorover boog, drukte hij een kus
op de verontwaardigde wangen van het
meisje in de vestiaire..."
Waaraan zij het zag
„U zult uw man zeker wel missen,
niet, juffrouw Binks, nu hij dood is?"
Juffrouw Binks (die een kruidenierswinkel
heeft): „Ja, mijnheer. Het is zoo
gek, geld in de toonbankla te vinden!"
Het middel
„Stop! Om 's hemels wil, stop!"
schreeuwde de regisseur en gehoorzaam
hielden de camera's op te klikken.
De regisseur liep naar den speler tóe.
„Je gezichtsuitdrukking is hopeloos,"
bromde hij. „Kijk nu eens, alsof je werkelijk
verontwaardigd was!"
„Ik heb verontwaardigd gekeken!"
antwoordde de acteur kribbig. „Niemand
zou het beter kunnen doen!"
„Goed! Als \je er dan maar aan denken
wilt, dat je salaris van heden af
met vijfhonderd gulden per week is verlaagd
I" zei de regisseur zich omdraaiend
en weggaand. Maar bijna op hetzelfde
oogenblik wendde hij zich weer om en
zei: „Juist, hou die uitdrukking nou
vast..."
En de camera's klikten opnieuw I
VAM
„Wat heeft dat meisje een eigen
aardig aan.trekkeli.jken buk," dacht hij.
„Wat jammer, dat ze niet getrouwd is
en tot de genoodigden behoort, inplaats
van typiste te zijn; het is beroerd — en
lastig!"
Maar die korte blik had hem verward
en zijn belangstelling was vervlogen.
Hij kon zich niet meer opwerken
tot het gewenschte enthousiasme
voor Lao en begon werktuiglijk te
praten over de kamers, die zij bewoonde,
de ligging en geriefelijkheid —
terwijl zijn diepe, grijze oogen dingen
zagen niet in woorden uit te drukken.
Toen de veriooning afgeloopen was en
allen opstonden, zocht hij verstrooiing
bij een veelbelovende jonge dame van
drie en twintig, een verre nicht van
het huis, die op andere tijden stellig
niet in aanmerking zou zijn gekomen!
Maar Gerard's aandoening was niet op
zijn gelaat te lezen en Katharina Bush
ging in 'n vrij gedrukte stemming slapen.
Zij begreep volkomen, dat het doel
nog verre was en de weg om het te
bereiken zeer, zeer lang en dat zij al
haar verstand noodig zou hebben om
de week, die volgde, zonder moeilijkheden
door te komen.
Niemand was onachtzaam of onbeleefd
tegen haar geweest, maar natuurlijk
had niemand zich de moeite gegeven
om met haar te praten. Zij was maar
de secretaresse en werd juist zoo be­
"handeld, als zij haar eigene behandelen
zou, wanneer zij er een bezat. Het zou
zeer onvoorzichtig wezen een d ■ ge­
'genoodigden tot zich te trekken. De
vriendelijkheid en tevredenheid van haar
meesteres waren voor haar van meer
belang dan de voldoening van haar
ijdelheid.
Mijnheer Strobridge echter was een
DE PRIJSNOTEERING
De oude heer (vertellend van de bruidsschatten,
die zijn dochters meekrijgen): „Marie, die vijf en
twintig Is, krijgt vijftruizend gulden mee als ze
trouwt; Luus, die dertig is, krijgt tienduizend
gulden mee en Willy, die vijf en dertig is, krijgt
twintigduizend gulden."
De jonge man: „U heeft geen dochter van een
jaar of vijftig?"
jnsti
KATMADINA busri
der voornaamste stukken in haar spel
en hem zou ze zien zoo lang zij in dienst
bleef bij Lady Garribardine. Er was dus
geen haast — ze kon wachten.
Maar het nam toch niet weg, dat zij
haar lectuur „De Zeven Lampen der
Architectuur" zonder die gloeiende belangstelling
en dat onme.e.ijke zelfvertrouwen
voortzette, welke haar gewoonlijk
het hoofd zoo hoog deden dragen.
HOOFDSTUK XIV.
Den volgenden morgen — Kerstmorgen
— het Lady Garribardine aan
Katharina zeggen, dat ze met de twee
oudste kinderen door het park naar
de kerk wandelen kon, en dat ze moest
gaan zitten in de voorste bank tegenover
die in stee'n gehouwen rijk gezegende
familie, achter het koor, rechts.
Miss Bush kon vanaf dit plaatsje de
heele familie door een deur in het
EEN HUWELIJK IN DE TOONEELWERELD
In Londen werd. zooals in de dagbladen werd gemeld,
het huwelijk tusschen Mej. Nel Slans en den
heer A.J Kleijkamp voltrokken. Wij hopen, dat ons
tooneel daardoor deze begaafde aclrice niet zal behoeven
te verliezen.
Foto Godfried de Groot
koor later binnen zien komen. De lange
bank was er geheel mee gevuld en nog
enkelen kwamen in de bank terecht,
waar zij en de kinderen zaten. Het
toeval wilde, dat Gerard Strobridge bij
het gebed naast haar knielde.
Nabijheid is een zonderling ding en
wanneer er voor conversatie absoluut
geen gelegenheid bestaat, kan nabijheid
soms een buitengewoon grooten invloed
uitoefenen. Gerard Strobridge was zich
met iederen polsslag van de nabijheid
van Katharina Bush bewust. Hij ge
voelde, dat er een magnetische stroom
van haar uitging, die hem allerzonderlingst
prikkelde. Hij beschouwde haar
regelmatig profiel. Haar zeer bleeke
tint en haar breede, roode lippen trokken
hem ontzaglijk aan.
­ 29
Ze keek geen oogenblik naar hem
en hield zich alsof ze niets bemerkte
van hetgeen er in hem omging.
„Ik zou wel eens willen weten waaraan
zij denkt. Ik heb nooit een meer
sphinxachtig gelaat aanschouwd. Ze kan
goed of duivels slecht zijn, hartstochtelijk
of afschuwelijk koud. Ze kan
wreed zijn als hét graf en hard als
diamant. Het is een vrouw, waar een
man voor eigen veiligheid wijzer deed
maar liever niet mee in kennis te
komen."
Maar dergelijke overwegingen konden
nooit Adam's zonen er van terughouden
met het voorwerp daarvan kennis te
maken.
Toen ze dan ook buiten kwamen en
Katharina op instructies wachtte aangaande
de kinderen, kwam mijnheer
Strobridge naar haar toe.
„Gelukkige Kerstmis, Miss Bush,"
zei hij.
„Wandelt u terug door het park ?
Hier, Teddy. Ik ga met je mee."
„Wij gaan mee met groo.mama in
den auto," riepen bekle kinderen
tegelijk, terwijl Ka.harina zijn groet beantwoordde
en zij draafden naar Lady
Garribardine. Katharina begaf zich dus
alleen op weg, terwijl de overigen bij
de poort een beetje rond treuzelden
en er over delibereerden of ze te voet
zouden gaan of wel rijden.
Nadat ze een poosje gewandeld had.
haalde mijnheer Strobridge haar in.
„Waarom zoo haastig, Miss Bush ?"
vroeg hij. Wenschte u liever geen ge
zelschap in uw eenzaamheid ?"
„Daar heb ik zelfs niet aan gedacht,"
antwoordde zij eenvoudig.
„Ik wel. — Ik wilde met u meegaan.
Ik heb u in de kerk aandachtig gade
geslagen. Ik geloof, dat u weer in
droomland vertoefde. Nu is het een
geschikte gelegenheid om ons gesprek
daarover te vervolgen."
„Ik geloof niet, dat wij het begon
nen zijn."
„Nu, dan zullen wij hel beginnen."
„Waar moeten wij aanvangen ?"
„U begint met mij te vertellen waar
het uwe ligt — in het hart of in heit
hoofd?"
„Een dergelijk gesprek heeft geen zin.'
ZOO HEEK Z()(» . . . VROUW
Haar man (aan den anderen kant der telefoon)
„Ik heb het verschrikkelijk druk, lieve. Ik kan pas
heel laat thuis komen !''
Zij: „Kan Ik daar va­t van opaan?"

Er kwam een guitig licht in haar
oogen en een liclue trilling om haar
mondhoeken.
„Dit moet ik beoordeelen."
„Hoe zoor Tel ik niet mee?"
i „Ü, stellig — daarom juist wil ik
hooren van uw droomland.''
„Het is een plaats waar ik alleen
word toegelaten.''
„Ho­e o..gezellig. — U kijkt onvriendelijk."
„Dat ben ik."
„Ha zoo. Ik geef mijn poging op.
Dat is waar ook. Ik ben nog met in
de gelegenheid geweest u te oeaanken
voor de welwillendheid waarmede u die
vervelende zaken over die onzinnige
weldadigheid in orde hebt gebracut.
Tante was er zeer over voldaan."
„Dat doet mij genoegen."
Hij richt.e het nootd op en keek
voor zich uit. Omlaag in het dal en
verder omhoog naar het huis in de
verte.
,,Is het niet wondcr­prachtig ? Wanneer
ik teiugkom uit de keric verlus.ig
ik mij steeds in die sta.ige Engelsche
landhuizen."
Katharina's oogen volgden de zijnen
naar het afhellende, onregelmatige met
' roo.de pannen gedekte huis, waaruit de
blauwe rook recht omhoog steeg naar
den helderen winterhemel.
„Ik had er nooit een gezien te voren,"
zei ze.
U kunt dus begrijpen welk een indruk
het op mij moet maken, die steeds
in zoo'n geheel andere omgeving leefde.
Ik kende aheen Hampton Court, maar
al die menschen daar en het feit, dat
het een museum is, verflauwde den
indrtk."
„Dit niet, wel ?"
„Natuurlijk r.iet. Ik vind alles hier
even verrukkelijk: De ruimte en dat
het niet open s.aat voor het publiek.
Het behoort geheel en al toe aan
Mevrouw de gravin. Zij kan, wanneer
zij wil, de poorten slui.en. Dat moet
een zalig gevoel zijn."
„Zonderling meisje! U wilt dus liever
niets deden r Ik heb reeds dit betreurenswaardig,
zelfzuchtig gevoel in
u bemerkt met be'.rekkir.g tot uw droomland.
Wanneer het kon, zoudt u ook
de arme duivels uit uw park weren !"
„Over het algemeen — ja."
„Nu, ik zou gaarne een uitzondering
maken op dien regel. Wanneer ik b.v.
eens op een namiddag naar het oude
schoolvertrek kom en u verzoek om
wnt met mij te praten, zult u mij dan
wegsturen ?"
..Het hangt er vanaf wat u met mij
MIJN PIEPA
bespreken wilt. Wanneer het over een
onderwerp is, waarin u alleen behagen
schept, — ja; wanneer het echter ook
in mijn smaak valt, dan zou ik u wel
toestaan een poosje te blijven."
„Welke onderwerpen zouden in uw
smaak vallen ?"
„Ik zou b.v. heel gaarne alles hooren
over de schilderijen in het huis. Ziet u,
voor ik hier kwam bij Lady Garribardine,
had ik nooit met iemand gesproken,
die iets wist van kunst."
„Dan zullen wij over kunst spreken.
Het huis is vol belangrijke dingen, sommige
zijn zeer oud."
Gedurende de wandeling deed hij ~nu
verder zijn best de onbeduidende secretaresse
zijner tan'e aangenaam bezig te
houden. Beiden genoten hiervan. Toen
ze het plantsoen bereikten, sloeg Katharina
het pad in dat naar den kleinen
• rozentuin leidde waar zich een trap
bevond, die naar het schoolvertrek
voerde.
„Natuurlijk was ik vergeten, dat u
ook een voordeur geheel voor u zelve
bezit."
„Ja, onze wegen scheiden zich hier.
Goeden morgen mijnheer Strobridge."
„Wilt u mij niet een hand geven ?"
„Neen, het is geheel onnoodig.
„Au revoir dan. Vanavond dans ik
met u. Ik heb in geen tien jaar gedanst."
„Dan zal het waarschijnlijk niet al
te best gaan. Denk er aan, ik kom van
Bindon's Green, waar wij de nieuwste
dansen leeren. Ik danste nooit met een
slecht danseur."
„Al die nieuwe ken ik niet."
„Dan vrees ik, dat u te oud en te
ouderwetsch is voor mijn smaak." Met
een rustig glimlachje trad zij toe op
de ijzeren poort, die toegang verleende
tot den rozen'uin.
Gerard Srobridge vervolgde lachend
zijn weg. Waardoor gevoelde hij zich
tot dit meisje aangetrokken ? Hij was
een persoon, die zich ten zeerste bewust
was van zijn waarde. Nooit had
hij een liaison gehad met een vrouw
beneden zijn stand, zelfs niet in zijn
Oxford­dagen. Het was in strijd met
zijn begrippen, te flinen. met de secretaresse
van zijn . tan e! Maar het
wezentje was zoo gevoelig en zoo verstandig.
Daardoor veranderde de heele
zaak — er kon toch geen kwaad in
schuilen om met haar over schilderijen
en beeldhouwkunst, of over een paar
dichters te praten! Maar hij voelde zich
toch verplicht zichzelf in acht. te nemen
en geen pogingen .ian te wenden om
haar te ontmoeten voor zij beneden
vrouw schor
vanmorgen
I
­ 30
Het gevolg
van midden
In den nacht
thuiskomen
kwam om thee te schenken. Hij maakte
weer druk het hof aan La o en wist
behendig ook hierbij een climax te voorkomen.
Het verschafte hem een cynisch
genoegen.
Katharina droeg de japon, die veel
op die zijner vrouw geleek. Ze zag er
bijzonder gedistingeerd in uit en veel
gezonder en aantrekkelijker.
Haar houding was ook bewonderenswaardig.
Zij toonde noch die al te
groote onderdanigheid, noch de lastige
prikkelbaarheid aan deze kwasi deftige
menschen meestal eigen. Zij zou hebben
kunnen doorgaan voor een Lady Clara
Vere de Vere in haar kalme waardigheid
en haar totaal gemis aan zelfoverschatting.
Klaarblijkelijk dacht ze volstrekt niet
aan zichzelf, noch vroeg zich af of er
notitie van haar genomen werd, en of
ze beleefd of onbeleefd werd behan
deld. Ze was zoo kalm, van zichzelf
verzekerd en schonk even deftig thee
en lette even goed op hetgeen de
menschen noodig hadden als zijn tante.
Terwijl hij haar gadesloeg, kwam het
Gerard inderdaad voor, dat zij den prijs
zou hebben weggedragen, wanneer hij
uit de' hier verzamelden de meest vol
maakte vrouw had moeten uitkiezen.
VERZUIM NIET
in het volgende no. van ons
blad de interessante rubriek
Beroemde
misdaden
te lezen
Een onzer beste historici
heeft ons een serie spannende
verhalen toegezegd
waarin hij, zoowel geschied
kundig als zielkundig, de
misdaden, die in de geschie*
denis bekend zijn, behandelt
is zij dan
zoo laat
thuisgekomen?
Verschijnt slechts één heer! UitHnippen!
EERSTVOLGENDE
TREKKING 15 Maart a.s.
INSCHRIJVING
op de In geheel Nederland wettig geoorloofde
uoor 1905 uitgegeven Premieloten Groep A
Panama­Kanaal­Staatsloten van 1888
Holl. 15 Gld. Premie­loten van 1904
5 pCt. Nederl. Leening van 1925
Jaarl. 10 trekkingen, o.a. met volgende prijzen:
I Hoofdprijs è f 120.000 = f 120.000
I „ ­ 72.000 = - 72.000
I „ - 60.000 - - 60.000
I „ „ - 48.000 = • 48.000
I „ „ ­ 36.000 ­ ­ 36.000
I „ „ ­ 30.000 = ­ 30.000
6 Prijzen „ • 4.800 = ­ 28.800
6 „ • 1.200 ­ • 7.200
36 „ „ ­ 480 = ­ 14.400
60 „ „ ­ 240 = ­ 14.400
240 „ „ ­ 120 ­ ­ 28.800
492 „ „ - 48 = - 23.616
1200 „ „ - 36 - 43.200
2400 „ „ ­ 24 = ­ 57.600
7560 „ „ ­ 15 = ­ il3.400
12000 Prijzen met totaal .... f 697.416
uitbetaling direct na iedere trekking irj contanten.
in het geheel geen nieten! Elk lot een prijs!
Maandelijksche storting voor deze Gmep
Geheele loten slechts f 3.—.
Trekkingslijsten franco­gratis na ledere trekking
Uitvoerig Prospectus Gratis*Franco
wordt op aanvraag direct toegezonden door dj|
N.V. Hollanüsctie Credlet­ en Obllgatlebank
Maatschappelijk Kapitaal f500.000.—. Koninkl.goedgek. 1911
Amsterdam ­ Telefoon 24410 ­ P.C. Hooftstr. 165
liËSTELBRIEF, — Afknippen en opzenden aan de
Hollandsche Crediet­ en Obligatiebank, A'dam. Pottboi 57/
Ondergeteekende bestelt hiermede op C. & T.
De origineels Obligation Groep A.
tegen maandelijksche storting van f 3.—, welke
in postzeg­els*), zilverbons*), per postwissel*)
kunnen worden voldaan en verzoekt omgaande
toezending van de origineele Nummers, daar
hij reeds aan de aanstaande trekking van
15 Maart wenscht deel te nemen.
Verzoeke toezending van Prospectus gratis franco
*) Hel niet gew. doorhalen. — Adres duidelijk schrijven
Naam
Woonplaats
Straat
Provincie
is het zuivere moderne zeeppoeder dat uw wasetv
goed niet slechts brandhelder maakt doch waar
door het tevens zoo lang mogelijk meegaat. Houdt dit in gedachte
w*u\t Uw waschgoed kost veel meer dan zeep.
! ZEEPPOEDER 1* SOORT
- 31 -
■■n^n^nn^n^n
Een mooi teint in
10 dagen.
Radox heeft iedere schoonheidsbehandeling
omvergegooid. Oudcrwetsche methodes
berustten op crèmes en zalfjes, die slechts
de huidopeningen verstopten en de huid
belemmerden behoorlijk uit te wasemen.
De moderne wetenschap echter zegt, dat de gezondheid der huid
afhangt van de vet­ en zweetkliertjes, welke diep in de onderhuid
liggen.
.De opzienbarende nieuwe Radox behandeling dringt regelrecht door tot
deze belangrijke kliertjes, voorziet ze van geneeskrachtige zuurstof en
verwijdertde onzuiverheden, die afgescheiden moeten worden. Een nieuwe
natuurlijke schoonheid is spoedig het gevolg ; puistjes, vetwormpjes en
andere ontsieringen verdwijnen, en de huid wordt zuiver, zacht en
geurig.
Een Jeugdig Voorkomen zonder Schoonheidamiddelen. De behandeling
is even gemakkelijk als doeltreffend. Zorgt voor eer. pakje Radox in
de badkamer en voegt steeds een weinig bij Uw waschwater.
De zuurstof die vrijkomt door de Radox, dringt regelrecht in de kliertjes,
— welke hun jeugd herkrijgen, en de huid zacht en soepel maken.
Alle ontsierijjgen verdwijnen binnen enkele dagen als bij tooverslag.
Om Rimpelt te Verwijderen. Voeg een theelepel Radox in een kop
gefiltreerde zure melk, en pas dit middel eiken dag toe. Dit mengsel
zal de huid verfrisschen, en de rimpels verwijderen.
Om Vetwormpje» te Verwijderen. Voeg een theelepel Radox in een
kop heet water, en bet hiermede gedurende eenige minuten de aangetaste
plek. Droog het gezicht af en de vetwormpjes zullen verdwenen
zijn
LEEST WAT ANDEREN ZEGGEN:
„Ik moet V even schrijven over de wonderbaarlijke uitwerking welke
Radox op mijn huid gehad heeft. Na het eenige keeren gebruikt
ti hebben, verdwenen alle vlekken en roojies, terwijl de huid zuiver
en gezond werd en heerlijk welriekend"'.
Ij Jan. 1Q2Ü. Mevr. /ƒ. Q.
Radox is heerlijk geparfumeerd en is verkrijgbaar bij alle apothekers en
drogisten fi .a.s per pak. Een pak is toereikend voor verscheidene weken.
Import: Rowntree Handelsmij., Keizersgr. 124, Amsterdam
Vert. Ned.-Indië: fa. J. van Gorkom & Co. Diocia en hare filialen
THEATERAGENTUUR B. H. IBE LINGS
Spui 84a - Den Haas - Tel. 16982
B**t

h 3 M) J)
Alade wm..terweerin Hol.Und tornt
V­
E "=«=ï
1
g
Ê Ê
O! OÏJS KOU!
WOORDEN EN MUZIEK VAN ANTOINETTE VAN DIJK
«—É tf ^ 3 it=* 3 5 gj^g
3 m
/x mt
HHB
• gl"' J J *$
We^telk kind wdthew^butte wachten, '"jeweetm keureen iuadAl5jé>
^ ^
P^ ¥ m
^"Refrein,
0
ï#
SÉ
i
ï ü
* * *
g=3É
Jj JpH'jjjWNOrcT r r i F r J| J J J ^ Hv yv\tl$
)ocptapjtra&t,Z\naom WAmXewr.den,d\tmxu­inde maat WfctiSni'ri newskauLUkti5.ie raod,tf, Ö.' In m'n vin^er.fop.pen'v'ri&ztfMhaJM
3
I ft m
fj r r /' hj T
.®
p T ^
^
"^e^
fl
0
PPÜ|
S
ܧ
ü^
EÜ/tUj
i CJ£j
jyj'pjf roJgnJlpn^ r HJ J IJ J IJagCpr J l J3Ë ^
dawl 0, 0.'Enik bib.ber enbWa.ber en bib.ber itiwdarc Za?. zoo zoo „zoo. Zoo nu> inliet o ver hoer/
MS
i s
5 i ï
Ï ï g
^W
PP ff
m
-Z Z 7 7
r p Tj. r rr
r y
m& - » ^
p^
1) Den neus wrijven. 2) De vingertoppen warm blazen. 3) De armen over elkaar slaan om warm te worden (in de maat).
Als je dan op school komt in de klas,
En de kachel heeft geen zin om te snorren
En de meester en de juffrouw doen hun best
En ze staan maar steeds te poken en te porren,
En iedereen kijkt kwaad
En weet van kou geen raad,
Zing dan voor de les begint maar in de maat:
Refrein:
Als je thuis komt is 't weer 't zelfde lied:
Want je broertje zegt z'n teenen zijn bevroren.
En je zusje laat 'r winterhanden zien
En je tante kreeg een sneeuwbal in 'r ooren.
En Pa komt van 't kantoor
En niest aan één stuk door
Zing jij dan maar dit liedje aan hen voor:
Refrein:
\m
Maar er is nu eenmaal niets meer aan te doen,
Als je in zoo'n land als Holland bent geboren.
Ieder Hollandsch kind is 's winters al gewend
Aan koue voeten, 'n snuffelneus en rooie
Maar kijk niet zwart m'n kind, [ooren!
Als je 't niet prettig vindt,
Wees geen koukleum eri zing flink in weer en
[wind:
Refrein:
GEEN INDISCHE VERLOFGANGER KAN BUITEN EEN
„HIS MASTER'S VOICE" GRAMOPHONE.
HET WARE TROPEN­INSTRUMENT r
ENORME KEUZE VAN DE NIEUWSTE MODELLEN, BIJ:
N.V. WILLEM SPRENGER'S GRAMQPHQNE­HANDEL
PASSAGE 46, L. v. MEERDERVOORT 60a en 453, DEN HAAG
STEEDS HET NIEUWSTE I STEEDS HET BESTE f
GEGARANDEERD ZEEWAARDIG EMBALLEEREN
Redactie en Administratie: Galgewater 22, Leiden. Tel. 760 Verschijnt wekelyks ­ Prijs per kwartaal f 1.05
f