EEN FAUST - Theater Schrift Lucifer

Zijn geslepen bijl bereid!
FAUST:
Hoe durf jij hier zo aan te komen zetten.
Slecht nieuws maakt de mooiste bode lelijk,
Maar jij, lelijk kreng, geniet ervan.
Denk niet dat ik je geloof. Roddels. Sensatie.
Er is niets aan de hand, al wil jij ’t nog zo graag.
(Vreselijk lawaai van het aanvallende leger.)
Geen man wint de gunst van vrouwen,
Dan wie hen beschermt tegen het gevaar.
Tijd om op te rukken!
Dit land moet voor mijn koningin herwonnen,
Want van oudsher is ’t haar bezit.
Dit is een plek die zonder weerga is.
Dit land straalt boven alle andere zonnen,
Hier is het welbehagen erfelijk.
Hier lachen ronde wangen, rijpe mond.
Hier is een ieder op zijn manier onsterfelijk.
Hier kan een kind geboren worden en groeien.
Hier kunnen wij met recht verwonderd vragen,
Of de bewoners goden of mensen zijn.
(tegen Helena)
Jou en mij is het gelukt
’t Verleden achter ons te laten.
Geen burcht hoeft jou meer te ommuren.
Maar in de kracht van eeuwige jeugd,
Bloeit, in de buurt van Sparta
Zonder tronen, maar met lustpriëlen
Lachend voor jou en mij: Arcadië.
(Verandering naar een Arcadisch landschap. Faust en Helena zijn
niet meer zichtbaar.)
SCHADUWRIJK ARCADIË
Een prachtig gecultiveerd landschap met priëlen, bosschages en
rotsen. Het Gedrocht. De Meisjes liggen te slapen.
GEDROCHT:
Hier in deze grotten en priëlen, vonden twee geliefden rust en
bescherming. Eindelijk alleen.
Dan hoor ik ze plotseling lachen en ik zie een jongetje zò van haar
schoot
naar hem toespringen. En van zijn vader naar zijn moeder.
Ik hoor afwisselend een oorverdovend geknuffel, gedartel, geplaag,
vreugdekreten en schaterlachen.
Naakt, als een schutsengel zonder vleugels, als een faun zonder
bokkepoten, springt hij op de grond,
Stuitert omhoog en met twee, drie sprongen reikt hij tot aan het
plafond.
Zijn moeder roept angstig: ‘Spring zoveel je wilt, maar probeer niet te
vliegen, de vrije vlucht is voor de vogels, niet voor jou.’
Zijn vader zegt het ook: ‘Je hebt de aarde nodig voor je veerkracht,
voel maar; met één teen raak je de grond en meteen voel je nieuwe
kracht.’
En zo danst hij, kaatst als een bal heen en weer over de rotspartijen.
Maar dan, aiaiai, verdwijnt hij in een rotsspleet.
Moeder in tranen; Vader probeert te troosten.
Maar daar is hij weer! Hij heeft zich prachtig aangekleed.
En glanzend jasje, epauletten, zilveren sokken,
Een witte handschoen aan zijn rechterhand. Een kleine zonnegod.
Met wonderlijk gemak danst hij weer over de rand,
Zijn ouders vliegen elkaar verrukt in de armen,
Aan alles kun je zien dat dit kind zich zal ontpoppen
Tot voorman van de schoonheid, die de eeuwige melodieën
Voelt trillen in al zijn leden.
Iedereen zal hem horen, iedereen zal hem zien,
De wereld zal hem bewonderen!
Helena, Faust en Euforion, in zijn hierboven beschreven kostuum,
(dus herinnerend aan Michael Jackson) op. Vanaf hier klinkt muziek
tot aangegeven staat dat de muziek stopt.
Theater Schrift Lucifer #12, najaar 2012 71