v f - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

^ 

lo. 546 

14 Juli 

3 4 

: % 

/T) Tß 

sHB aMHWIPBHWIWtp&iP^» 

'ii^M v 

i j. 

«^ y\^ 

♦ f 

: r 

■È^l^y^Éitfe^ 

CltiEMAö, 

THEATER

: 

î 

tt 

Als 

naar 

ga 

krijg ik écht zakgeld ... 

Dan koop ik eiken dag 

een pakje Wrigley's. 

Moeder zegt dat 't zoo 

goed is voor maag en 

tanden. Het is ook zoo pret- 

tig als je zit te blokken op 

je huiswerk. Je gedachten 

concentreeren, noemt Vader 

dat. Nou ... en Vader weet het 

Gefabriceerd uit de fijnste ■■ 

grondstoffen - het wereld- ^% 

merk! - Pakje ä vier stuks ^J cent 

HO 9 

WRIGIEY 

GODFRIED DE GROOT 

JAN LUYKENSTRAAT 2A - AMSTERDAM 

TELEFOON 28474 

SPECIALITEIT 

IN MODERNE EN 

ARTISTIEKE FOTO'S 

fff 

HM ^^ 

MEN ZIE DG VELE REPRO- 

DUCTIES VAN ONS WERK 

IN .HET WEEKBLAD- 

CINEMA & THEATER 

'4711'" Eau de Cologne * "4711''Sparta-Crème en -Olie 

m£Uii/iTiicLcLe£ 

ie gen 

Lichaamsgeur 

PERSTIK is het moderne middel tegen 

lichaamsgeur. Volkomen onschadelijk, 

zelfs voor kunstzijde. Zuiver wit - niet 

vet. Even eenvoudig mede te nemen 

als een lippenstift. /!.— per stift voor 

maandenlang gebruik. Waar 

niet verkrijgbaar franco tegen 

inzending van /"l.—aan Fa. 

B. MEINDERSMA, Den Haag. 

Ook zeer goed voor Damesverband 

PERSTIK 

onschadelijk voor 

huid en kleeding 

Om een gratis monster te ontvangen, ook van 2 ahdere 

kleuren, is het voldoende Uw naam en adres aan ons in 

te zenden (met 25 ets. aan postzegels voor portokosten.) 

PETRA UNKEL, HET KLEINE, DUITSCHE FILMSTERRETJE, MET HAAR VRIENDJE. {Foto Ufm) 

DE TWEE KONINGSKINDEREN 

ZZN COMPLEET VERHAAL DOOR UALVAREZ 

i. 

Ä lexis zat alleen in een groote, 

*r\ vergulde schrijfzaal van zijn 

S*&- statig, maar doodsch paleis, be- 

zig aan een brief. 

Het was een liefdesbrief, zooals iedere 

verliefde jongeman zou schrijven aan 

het meisje dat hij aanbad, hoewel Alexis 

spoedig met al de praal van een vor- 

stenhuwelijk. met een ander meisje in 

den echt zou worden verbonden en 

direct daarna tot koning gekroond. Ja, 

dan moest het uit zijn met dergelijke 

brieven en niet met de brieven alleen.... 

Dan zou hij niet langer een onverant- 

woordelijke prins van nauwelijks twin- 

tig zijn, die zijn ouders vroeg had ver- 

loren en gekweld werd door den streng- 

sten tuchtmeester van een regent, dien 

een koninkrijk ooit gekend had. 

Van: „Mijn liefste Rubia, mijn schat," 

tot aan het eenvoudige onderschrift van 

„Je liefste", was de brief vervuld van 

hartepijn, verlangen en wanhoop. En er 

was ook weemoedige verrukking in, 

want ze zouden elkaar dien dag zien 

en spreken de heimelijke ontmoe- 

ting was voorbereid met een veldheers- 

kunst, die een leger tot de overwinning 

zou hebben gevoerd. Op den een of 

anderen tijd dien avond, tusschen zijn 

prinselijke plichten en haar alledaagsche 

bezigheden in, zou hij haar in zijn armen 

houdien. Maar het zou tevens het af- 

scheid zijn 

Alexis had vele landen onder zorgvul- 

dige hoede bezocht. Dat was een deel 

van zijn koninklijke opvoeding geweest. 

Hij had in een Keizerrijk gereisd, waar 

de jonge prinsen een benijdenswaardige 

vrijheid genoten. Het was hun toege- 

staan met gewone menschen om te 

gaan. Ze leerden den vroolijken kant 

van het leven kennen evengoed als de 

ernstige zijde; zij gingen op jacht en 

reden auto en zeilden met hun jachten. 

En dit werd met bewust overleg ge- 

daan, opdat zij de liefde van het volk 

zouden winnen. * * * 

Geheel anders waren de opvattingen 

in het eeuwenoude paleis van Valesti, 

de hoofdstad van het Koninkrijk Lorania. 

Alexis lichtte het hoofd op en keek 

met sombere oogen uit het groote raam 

vlak bij hem. 

„Ze zeggen," peinsde hij, „dat men er 

aan went om in het harnas geschroefd 

te zitten." 

Hij zag de rivier, de zilveren Valia, 

warm-blauw door de hooge zon, in een 

hemel van turkoois. De rivier sneed de 

stad in twee helften en op de plek waar 

het paleis zich boven zijn oever ver- 

hief, spande een witte brug zich in fijne 

en slanke architectuur over het water. 

Over deze brug passeerde den heelen 

dag een ononderbroken stroom van 

voetgangers, paarden met tinkelende 

bellen, achter hen lichte wagentjes met 

de geschilderde wielen, en af en toe een 

vereenzaamde auto, onwennig-modern 

in dit brok schilderachtig verleden. 

Op het groene grasveld met de groote 

boomen, onder de vensters van den 

prins, tusschen het paleis en de "rivier, 

liep langzaam een meisje, met twee kin- 

deren onder haar hoede — Rubia — gou- 

- 3 - 

vernante bij de familie van den hofmaar- 

schalk; Rubia, die nu uit zijn leven ver- 

dwijnen ging. Of 

Alexis keek met omfloerste oogen 

van uit de hoogte op haar neer en het 

binnenkomen van den regent deed zijn 

gedachtenstroom niet afbreken. 

Alexis wendde zijn oogen af, naar het 

uiterlijk thans onverschillig genoeg. 

„Ben je bezig?" vroeg de regent. 

Alexis schoof een blad vloei over den 

brief aan Rubia. 

„In elk geval niet zoo druk of ik kan 

wel met u spreken, oom." 

„Ik heb het nieuws, waarnaar je zoo 

verlangend uitkijkt. De prinses en haar 

ouders arriveeren overmorgen." 

Alexis' lippen werden droog. Hij be- 

geerde geen andere vrouw dan Rubia — 

zoo lief, zoo warm, zoo meelevend, met 

zachte armen om haar geplaagden prins 

te koesteren. 

* * * 

Hij bevochtigde zijn tong met de lip- 

pen en dwong zich tot een glimlach. 

„Is het kasteel Valia gereed?" 

Dat was het koninklijk slot aan de 

andere zijde van de blanke, sierlijke 

brug, waar de bruid en haar koninklijke 

ouders hun'intrek zouden nemen. 

„Kant en klaar, Alexis." 

Achteloos had de prins een bescher- 

mende hand op het vloei gelegd, dat den 

brief aan Rubia bedekte. 

De regent, een hoogmoedig, meedoo- 

genloos, norsch man, vergrijsd en ver- 

steend in wereld-vreemde plechtstatig- 

heid, deed zijn neef altoos denken aan 

een oud paard, dat zijn leven lang voor

een statiekaros heeft gedraafd. Er werd 

van hem gezegd, dat hij een sterk man 

was 

„Ik vraag me af," zei de prins, op 

spottend-melancholieken toon, „of ze 

merken zal hoe mijn geliefd volk mij 

haat." 

De regent ontkende het bestaan van 

dien haat in een lange en koele opeen- 

volging van leugens. 

* * * 

Rubia was in Alexis' armen. 

De njaan troonde hoog boven de Va- 

lia, het sterrenlicht lag als weelderig 

stofgoud over de stad. Er was altijd wel 

een of andere bediende, die kon worden 

omgekocht. 

Het kleine, afgesloten prieel, dicht bij 

de particuliere vertrekken van den 

prins, was al vele malen getuige geweest 

van hun jonge liefde en hun hopeloos 

verlangen. 

Alexis praatte en praatte dan meestal, 

zijn hoofd tegen Rubia's warm-kloppend 

hart, de eenige plek waar hij zich kon 

laten gaan en zijn masker van stugge 

onaandoenlijkheid afleggen, waar hij 

kon schreien en zijn liefde stamelen, als 

die wonderbaarlijke armen van haar 

om hem heen waren. 

„Ik zal een koele vrouw krijgen, zoo- 

als mijn vader er een had, in plaats van 

jou, liefste," had hij menigmaal gezegd. 

Een mateloos verlangen om van zijn 

verheven plaats af te dalen en een ge- 

woon gelukkig menschenkind te zijn met 

de vrouw die hij liefhad, verteerde hem, 

maar wat de regent hem in de ziel had 

gebrand over vorstenplicht en roeping 

was sterker. 

„Jij bent de eenige, die werkelijk van 

me houdt, Rubia, die voor me zou willen 

sterven uit liefde. Ik heb soldaten, ma- 

trozen, ik heb ministers en diplomaten, 

die voor me zouden willen sterven om- 

dat ze er voor betaald worden, of om- 

dat ze het een eer zouden noemen. Maar 

jij, Rubia, jij zoudt voor me willen ster- 

ven uit liefde." 

Dat was het afscheid. 

II. 

De kleine prinses zat onder een bloei- 

enden boom in den sprookjestuin van 

het kasteel Valia en staarde over het 

water. 

De daken van het paleis schitterden 

wit in de zon. Kleine scheepjes en zeil- 

booten dreven droomerig op de rivier. 

De betraande oogen van de kleine 

prinses Irene richtten zich naar het 

paleis op den hoogen oever aan de over- 

zijde. Ze had geen illusies meer; die had 

ze achtergelaten in het rustige slot waar 

ze haar jeugd had gesleten, in de kin- 

derkamers, de leerkamers, de tuinen, de 

bosschen, de speelplaatsen thuis. 

Ze was zeventien en de bruid van een 

koning. Hun kroning zou eenige uren na 

BEZOEKT HET 

LUXOR 

TE ROTTERDAM 

(Foto Ufa) 

KÄTHE VON NAGY GENIET VAN HAAR KORTE 

ZOMERVACANTIE. 

Vraag tweehonderd vier en tachtig 

Wie wordt de bard van de Avon ge- 

genoemd? 

Onder degenen, die ons vóór 28 Juli 

(Indische abonné's vóór 28 September) 

goede antwoorden op deze vraag zenden, 

zullen wij een hoofdprijs van / 2.50 en 

vijf troostprijzen verdeelen. Adresseeren aan: 

Redactie ,,Het Weekblad", Galgcwater 22, 

Leiden. 

Op briefkaart of couvert a.u.b. duidelijk 

vermelden; Vraag 284. 

Vraag tweehonderd tachtig. 

Als een schip een gele vlag voert, beduidt 

dit, dat er een besmettelijke ziekte aan boord 

heerscht, en er dus de noodige voorzichtig- 

heid in acht genomen dient te worden. 

De hoofdprijs viel ten deel aan den heer 

J. H. Feuth te Rotterdam. De troostprijzen 

werden verkregen door den heer P. v. d. 

Molen, Rotterdam; den heer P. Kras, Rot- 

terdam; den heer J. J. Holst, Den Haag; 

den heer C. van Dijk, Schiedam; den heer 

D. Last, Nieuwer-Amstel. 

— 4 

de plechtige huwelijksvoltrekking plaats 

hebben. 

Ze had Alexis op verschillende tijd- 

stippen ontmoet. Hij had een officieel 

bezoek gebracht in hun paleis en ze had 

zich niet op haar gemak gevoeld in 

tegenwoordigheid van den bleeken, 

teruggetrokken jongen. Geen van haar 

jongere broers en zusters hadden zich 

op hun gemak gevoeld. Maar ze hadden 

gezwegen; ze hadden van kind af aan 

geleerd, dat het soms een harde, smar- 

telijke last is van koninklijken bloede 

te zijn. 

Dracon! 

Het eenzame hart van de prinses klop- 

te sneller. 

Ver weg, thuis, waar ze zoo vroolijk 

met haar broers en zusters speelde, 

hadden ze eenvoudige kameraden op 

hun zwerftochten door velden en bos- 

schen gehad. En DraCon de liefste van 

allen, Dracon, die met hen opgegroeid 

was, nog geen jaar ouder dan zijzelf — 

Dracon, die hen voordeed hoe ze pijl en 

boog moesten maken, die hun heerlijke, 

wilde spelletjes had geleerd en naar 

broedplaatsen van zeldzame vogels ge- 

bracht, Dracon, de zoon van den twee- 

den hofmeester. * * * 

Nog hoorde ze Dracons stem. Het 

was onder de boomen geweest, bij het 

groen-omzoomde pad, waar ze hun po- 

nies lieten draven. 

„Als u weggaat om een koningin te 

worden, dan ga ik ook, om vlak bij u 

te kunnen zijn. U bent u en ik ben ik, 

maar ik zou kunnen sterven uit liefde 

voor u!" 

Dracon was nu hier! 

Van zijn nederig verblijf, niet ver van 

Kasteel Valia, had hij het haar handig 

laten weten. 

O, géén prinses te zijn en géén 

koningin, maar een gewoon, gelukkig 

menschenkind en van Dracon te mogen 

houden! 

„Soldaten en matrozen sterven voor 

ons," peinsde Irene; „het is hun plicht 

en ze noemen het eer. Lakeien en stal- 

knechts dienen ons, ze worden er voor 

betaald. Alleen Dracon zou uit liefde 

willen dienen en sterven." 

Gisterenavond was hij onder haar ven- 

ster gekomen, — de slimme deugniet 

had de wacht verschalkt — en een tak 

bloemen naar haar omhoog gehouden. 

Zij had naar buiten geleund en hij was 

omhoog geklommen, zich vasthoudend 

aan de zware takken van den blauwen 

regen en had haar de bloemen over- 

gereikt. 

Als zij koningin was, zou Dracon, de 

meest getrouwe en toegewijde, de voor- 

keur krijgen. Haar onschuldig hart, 

waarin zij nog geen afgronden en duis- 

tere schuilhoeken ontdekt had, zag geen 

REMBRANDT 

THEATER 

AMSTERDAM 

BRENGT 

STEEDS 

DE BESTE PROGRAMMA'S 

J.EKEL5 DE JOnOE-DE 5CHRUVER

. ■ *ws« 

AAMBEIEN 

In- en uitwendige, coowel bloe- 

dende als blinde Aambeien 

worden krachtig be 

streden door 

■«swwp*s»ï****wip 

Het hinderlijke 

jeuken bedaart spoe- 

dig. Alleen echt met den 

naam BOOM. Verkrijgbaar In Apo- 

theken en Orogistwinkels 4 ƒ 0.9S per potje. 

kwaad in deze heimelijke, zuivere gene- 

genheid. 

Haar blik was gehecht aan de witte 

brug, waarover Alexis straks zou komen 

rijden om haar zijn opwachting te 

maken. 

* * * 

In een witte zomerjapon zat de kleine 

prinses in het bleek-blauwe boudoir, dat 

voor haar was ingericht, en wachtte. 

Alexis trad binnen en ze keken elkaar 

lang en vreemd aan, beleefd, maar met 

vijandigheid en zelfmedelijden. Hij zag 

haar, zielig en verkild. Zij zag hem, de 

lange, donkere, tengere, stille en veron- 

gelijkte jongen, die hen het jaar tevoren 

bezocht had; een wezen uit een andere 

wereld als zij en haar wilde, jolige 

broertjes en zusjes. 

Hij droeg nu niet een van de gala- 

uniformen, waarin hij geschitterd had bij 

banketten en ontvangsten; hij had een 

lichtgrijs costuum aan met een camelia 

in het knoopsgat en zag er onwillig en 

over-precies uit. 

Hij naderde eerbiedig en kuste haar 

hand. 

Toen zaten zij tezamen — een meter 

van elkaar af in de met brocaat bekleede 

vensterbank en zwegen. 

Eindelijk begon het vormelijke gesprek: 

over de musea en kunstschatten van 

Valesti, den sprookjestuin in het Kasteel 

Valia, vragen en antwoorden over fami- 

lieleden, die thuis gebleven waren; het 

was een traag schermutselen om het 

gevreesde onderwerp — het aanstaande 

huwelijk — zoo lang mogelijk te ver- 

schuiven. 

"**%?§ 

Maar er was geen ontkomen aan. 

Alexis vertelde — op een wanhoops- 

toon, waarvan hij zichzelf niet bewust 

was — van de plannen voor de plech- 

tigheid. Er waren verschillende details, 

waarbij rekening kon worden gehouden 

met haar wenschen. 

Irene had geen wenschen. Die lagen 

achter haar, in haar ouderlijk huis, met 

haar zusters en broers, met de ponies, 

de honden en de konijnen, met de vogels 

en de bloemen en het schaduwrijk ge- 

boomte. 

De weelde van haar blonde haar lag 

plotseling zwaar op haar hoofd, het 

woog en drukte als een gouden kroon. 

„Wilde je graag komen?" vroeg 

Alexis vriendelijk-koel. 

„Als je je er niet beleedigd door voelt, 

eerlijk gezegd, neen." 

„Ik voel me heelemaal niet beleedigd. 

Ik was ook niet verlangend, dat jij 

kwam. Als dit jou nu maar niet grieft." 

„Niet in 't minst. Het is werkelijk beter 

om voor de waarheid uit te komen." 

Ze keken elkaar .met geduldige oogen 

aan. 

Alexis stond op, nam haar hand en 

boog zich er over. 

„Ik zal mijn best doen, je gelukkig te 

maken," zei hij, maar binnen-in hem 

schreide een stem: „Rubia! Rubia!" 

„Dank je," klonk het antwoord. 

Alexis keek haar even weifelend aan 

en kuste toen haar wang. Het was een 

droefgeestige kus. 

En haar donzen wang was koud. 

III. 

Eén persoon in Valesti had het heel 

druk in deze dagen: een jongeman die 

Dracon Talli heette. 

.. Hij verbloemde zijn naam niet, waar- 

om ook? Het was een naam, die nie- 

mand hier iets zei. Hij woonde in een 

haast armoedige straat, zoo dicht mo- 

gelijk bij de lieflijkheid van Kasteel Va- 

lia. Met zijn rossigen krullebol en don- 

ker gezicht leek hij een faun uit de bos- 

in de film „Looking for Trouble" (Foto: 20th Century Plet.) 

*ÏA.'' 

schen, of — omdat hij een hoofd boven 

de meesten uitstak — had hij wel voor 

den koning der fauns kunnen doorgaan.. 

In de winkels en eenvoudige café's 

van de hoofdstad, viel het hem als land- 

genoot van de toekomstige koningin 

niet moeilijk om ingewijd te worden in 

de politieke geheimenissen van Lorania 

en de gefluisterde praatjes over 't hof. 

Dracon Talli had zich ten doel gesteld 

om te ontdekken in wat voor sfeer zijn 

prinses zou ademen. En bovenal wensch- 

te hij te weten hoe over het particuliere 

leven van Alexis geoordeeld werd. 

Hij hoorde half-uitgesproken, half- 

verzwegen geruchten over een knappe, 

jonge gouvernante, die in het gezin van 

den hofmaarschalk in betrekking was. 

En iemand wist te vertellen, hoe iemand 

gezegd had, dat iemand had gezien, dat 

de prins naar haar placht te kijken, wan- 

neer ze met de kinderen langs de ven- 

sters van het paleis wandelde. 

De prins, werd beweerd, had de ge- 

woonte om de rivier en de stad te mon- 

steren met een verrekijker. Men vroeg 

zich af, of hij niet meer opgemerkt had 

dan zijn omgeving veronderstelde, meer 

dan die verwenschte tyran van een 

regent in zijn lange leven in de gaten 

had gekregen; of hij zich niet een idee 

had gevormd over de gemoedsgesteld- 

heid van zijn volk. 

De gemoedsgesteldheid van het volk! 

Deze jonge vreemdeling met de fijne 

ooren van een faun, hoorde het grom- 

men en rommelen, dof en ver weg, waar 

onder den dekmantel van oude, vredige 

schoonheid, van praal en rijkdom, het 

verzet van een onderdrukt en behoef- 

tig volk smeulde. En de gouvernante 

van den hofmaarschalk interesseerde 

dezen zongebruinden vreemdeling bij- 

zonder. ... 

Er was een monumentaal park, met 

een vijver waarin trotsche, zwarte zwa- 

nen zwommen. Daar ging ze nu en dan 

met de twee kinderen heen. 

Dracon Talli en zij zaten op dezelfde 

bank, een ronde bank die om den stam 

van een bloeiende kastanje liep. 

De gouvernante las niet, breide niet 

of krabbelde briefjes — zooals velen 

van haar soort doen, wanneer zij niets 

om handen hebben — terwijl de kinde- 

ren de sierlijke zwanen voederden. Ze 

zat met de handen in den schoot en 

staarde naar de glanzende daken van 

het paleis, die zich hoog boven de stad 

verhieven. 

De faun, die met den vroolijken troep 

koningskinderen gespeeld had, keek 

naar haar volle, karmijnroode lippen en 

zag de felle levenskracht in haar won- 

dermooi-gesneden gezicht. Ze was een 

sterk, prachtig meisje, met lange oog- 

wimpers en fluweel-zachte wangen. 

Ze waren spoedig in gesprek, terwijl 

de kinderen den zwanen stukjes brood 

toewierpen. Al heel gauw vernam zij, 

dat hij uit het land van de bruid kwam 

en het kostte hèm niet veel méér tijd om 

te weten, hoe waar het gefluister was, 

dat nauwelijks een gefluister was ge- 

weest, meer een zuchtje van den wind. 

Het duurde niet lang of Rubia, haar 

geest gespitst, begon vragen te stellen. 

Was het de wensch van de prinses 

geweest hierheen te komen? 

' 

Rosita Moreno, de 

Wilde ze graag koningin van Lorania 

worden? 

Hield zij van den prins — die niet van 

haar hield? In een impuls van vrouwe- 

lijken triomf werden die laatste woorden 

uitgesproken. 

Was ze zoo mooi als men aan haar 

portret zeggen zou? 

Dracons intuïtie vertelde hem, dat 

Rubia hem begrepen had. Even legde hij 

zijn hand op de hare en 'voelde tegelijk 

de fluweelen zachtheid er van. 

„U en ik," zei hij, opziend naar den 

koepel van Kasteel Valia, welke juist 

tusschen de boomen die de rivier om- 

zoomden, zichtbaar was, „zijn passa- 

giers in hetzelfde schip, die naar dezelf- 

de kust willen. Het is een eigenaardig 

toeval, dat we elkaar hebben ontmoet. 

„We zouden elkaar kunnen helpen," 

meende Rubia. 

IV. 

Op het paleis werd het groote gala- 

diner voor de vertegenwoordigers der 

buitenlandsche mogendheden gegeven. 

De paleiswacht stond in twee rijen 

SIGAREN 

's-Morgens, 

's Middags, 

sleihi ftlhiiuils. 

beroemde Fox-ster 

langs het roode tapijt, dat over de bree- 

de stoep uitgelegd was. De paleiswacht 

was in haar rijke, haast fantastische, 

groote tenue; de witte tuniek met zilver 

galon, de wijnroode mantels, de blin- 

kende, gevederde helmen. Over het roo- 

de tapijt liepen de hooggeplaatste gas- 

ten, die uit auto's en rijtuigen gestegen 

waren. De menigte verdrong zich op 

het grasveld achter de hekken van het 

paleis en soldaten hielden het volk 

terug. 

Dit volk was rustig. Ze wilden alleen 

zien. Geen juichkreet klonk. 

Ze waren tè rustig. 

Over de witte brug reed de statie- 

koets. Door hooge officieren begeleid, 

met de fraai uitgedoste lakeien, voorrij- 

ders en jockies met de witte, vurige 

Arabische paarden, kwam zij van de an- 

dere zijde der rivier om de prinses en 

haar ouders, naar het feestmaal te bren- 

gen. De regent ontving hen voor het 

paleis. Langzaam stegen de ouders uit, 

peinzend rondkijkend, toen ze de groote 

stilte opmerkten. 

Daarna nam hij de hand van Prinses 

Irene zelf. 

De menigte zag dat haar haren de 

kleur hadden van het goud der kroon, 

waarmee ze gekroond zou worden en 

dat ze van het hoofd tot de voeten in 

een cape van hermelijn was gehuld en 

dat ze héél slank was en niet erg groot, 

eer een gracieus kind dan een koningin. 

Ze gaf haar hand aan den regent — 

alleen haar vingertoppen beroerden de 

zijne — en liep het paleis binnen. 

Het volk blééf stil. 

— 7 - 

Verwijder zelf Uw huid- 

ontsieringen 

Door natuurlijke zuurstof-behandeling. 

„Radox heeft alk vetwormpjes on- 

middellijk verwijderd en de roode 

puistjes en vlekken op mijn gezicht 

verdwenen langzamerhand. De huid was 

niet meer zoo ruw en droog, maar 

ging er zacht en gezond uitzien. Ik 

heb erg veel pleizier van Radox." 

. Mej. E. D. 

Kadox is een eenvoudig, natuurlijk 

middel, dat doordringt tot onder de 

huid. En daar bevindt zich de oorzaak 

van een goed of slecht teint: de onder- 

huidsche weefsels en kliertjes. De waar- 

devolle bestanddeelen, die Radox aan 

Uw waschwater toevoegt, zullen de 

poriën reinigen, de onderhuidsche weef- 

sels en kliertjes versterken, en zoo de 

geheele huid als 't ware verjongen en 

verfrisschen. Dit is de eenvoudige ver- 

klaring waarom het dagelijksch ge- 

bruik van Radox U een smetteloos 

teint zal verschaffen, zonder vet- 

wormpjes, puistjes of andere ontsierin- 

gen. Radox is heerlijk geparfumeerd 

en verkrijgbaar bij alle apothekers en 

drogisten ä f 0.75 per pak, omzetbe- 

lasting inbegrepen. Een pak is toe- 

reikend voor verscheidene weken. 

Imp. N.V. Rowntree Handels-Maat- 

schappij, Heerengracht 209, Amster- 

dam C. 

„Een mooie dag," zei de regent. De 

hemel had geen wolken voor den huwe- 

lijks- en kroningsdag van Alexis en Irene. 

De zon scheen, vlaggen wapperden op 

de daken — de meeste echter op de 

daken der officieele gebouwen — of op 

die der edellieden; en de stad had 

vacantie. 

Alexis zou in het kolonelsuniform der 

grijze huzaren trouwen, het populairste 

regiment van het land; in de blauw- 

grijze, met zilver getreste tuniek, die 

misschien het mooiste militaire klee- 

dingstuk ter wereld is. 

Hij dacht dezen morgen voortdurend 

en met wanhoop in zijn jonge ziel aan 

het meisje aan den overkant van de 

rivier. 

(Vervolg op pagina 12)

^Wmi 

\: ':.: '3 ■' . ; '■ ■ ' ! ;: . ■,■;'■ • ■ -: ■, ■ . 

SCUEPT 

VREUCDE 

Arf LEVEM 

(FREUT EUCH DES LEBE 

, UFA-FILM - REGIE: HANS STEINHOFF 

verdeeling : 

JSTI MELZER, dienstertje in de .BratwurstglöcW DORIT KREYSLER 

AMILLA RAVECK IDA WÜST 

6?!;. ^^5! A .' h * ar zoon WOLFGANG LIEBENEINER 

OTTLIEB BUMM, musicus LEO SLE2AK 

A\L WEISZBERG EUGEN REX 

O VON LINOSTEDT ANTON POINTNER 

EVROUW SENKPIEL GERTRUD WOLLE 

'usti is het charmante dienstertje van een café in München, waarop 

' alle stamgasten een beetje verliefd zijn. Eén meent het echter erng 

met haar. Dat is Gottlieb Bumm, een musicus van geposeerden 

iftijd, zonder geld of aantrekkelijkheden. Helaas is zijn succes bij 

«ti gering, eigenlijk nul. Maar het geluk is hem gunstig. Hij wint een 

Ijs, die hem in staat stelt met een tweeden persoon eenige dagen in 

n hotel in de Alpen door te brengen. De tweede persoon moet nairlijk 

Gusti zijn, maar... ze wil niet, zegt geen vrij te hebben. 

Maar weer speelt de fortuin Bumm in de kaart. Gusti krijgt ruzie met 

n gast — Carl Maria, vergezeld door zijn moeder, — en wordt ontigen. 

hoewel de gast in het ongelijk was. Volgens den gérant 

hter hebben gasten altijd aellik. 

■MMBBM nHHHHH 

Nu heeft Gusti wel tijd om mee naar de Alpen te gaan. 

In het mondaine hotel ontmoet ze ... Carl Maria, die hier eveneens logeert. 

met zijn moeder. 

Gastr besluit wraak te nemen. Ze stevent dwars door de eetzaal op Carl Maria 

af, met het voornemen hem een draai om zijn ooren te geven. Ze raakt echter niet 

Carl Maria s wang, doch een porceleinen beeldje. 

Carl Maria, die Gusti absoluut niet herkent, vraagt zich tevergeefs af, wat het 

meisje - dat hem overigens buitengewoon goed bevalt — toch tegen hem hebben 

kan. Zijn moeder echter heeft haar wel herkend en daar zij harte-moailijkheden bij 

haar zoon vreest, veegt ze het meisje eens flink den mantel uit over haar levenswandel 

in het algemeen en haar verhouding tot Bumm In het bijzonder. Woedend 

over al deze ongegronde beschuldigingen door de moeder van den man, die wel een 

oorvijg verdiende maar bij nader inzien toch zoo kwaad nog niet was, loopt Gusti weg. 

Intusschen heeft Bumm zichzelf en Gusti in ernstige moeilijkheden gebracht, door 

enorme hoeveelheden champagne door zijn steeds dorstige keel te spoelen, welke 

met in den gewonnen prijs inbegrepen waren. Bumm moet de wijnrekening nu 

zelf betalen, maar... heeft geen geld. 

Energiek besluit Gusti in het hotel boven op den berg als kellnerin te gaan werken, 

terwijl Bumm zal zingen, om zoo het geld voor de rekening bij elkaar te krijgen. 

Carl Maria volgt haar bij haar tocht naar boven, want hij is serieus verliefd op 

haar geworden, en in 'de eeuwige sneeuw vinden ze elkaar... 

■jPÖ^" 

1 .Wolfgang Liebeneiner als 

Carl Maria Raveck. 2. Ida 

Wüst. 3. Leo Slezak heeft 

'n onrustigen slaap. 4. Dorit 

Kreysler, Wolfgang Lieben- 

einer, Ida Wüst en Anton 

Pointner. 5. Leo Slezak 

probeert Ida Wüst van het 

nut van zanglessen te over- 

tuigen. 6. Eind goed, at 

goed (Dorit Kreysler en 

Wolfgang Liebeneiner). 7. 

Ida Wüst, Wolfgang Lieben- 

einer en Dorit Kreysler. 

8. Dorit Kreysler. 

.: '\, 's, < f 

m

nrwWPWW»»* 

DE DERDE MUZE 

BERGOPWAARTS 

In een vorig artikel hebben wij een lans 

gebroken voor het organiseeren van 

cursussen tot het verkrijgen van be- 

kiuame spelleiders voor de amateur-tooneel- 

vereenigingen. 

Dit is de allereerste stap, dien de ver- 

schillende bonden en federaties doen moeten; 

zónder bekwame regisseurs zal men nimmer 

kunnen verwachten, dat't spelpeil verbetert 

Als tweeden raad geven wij in overwe- 

ging: stedelijke, gewestelijke en/of landelijke 

„competities" in te stellen. Wij mogen veilig 

aannemen, dat zonder den bekenden „prik- 

kel" bijna niemand tot een extra-prestatie, 

tot een krachtiger inspanning dan normaal, 

komt. 

Laat in de sport, of dit nu athletiek of 

voetbal is, de wedstrijden en de competitie- 

standen vervallen, en men zou reeds binnen 

een jaar een algeheelen achteruitgang kun- 

nen constateeren. Dit is natuurlijk geen 

wereldschokkend nieuws; ieder mensch heeft 

nu eenmaal dezen „prikkel" noodig om er 

„een schepje boven op te gooien", om zich 

eens extra in te spannen. Enkele uitzon- 

deringen daargelaten, kennen wij dit evenwel 

bij het amateur-tooneel niet. Er zijn ver- 

scheidene groote steden in ons land, en in 

de andere gevallen gewesten als men wil, 

waar een voldoend aantal vereenigingen ge- 

vestigd is om een dergelijke competitie te 

rechtvaardigen. 

Nemen wij, gemakshalve, Amsterdam als 

voorbeeld. De Bond van Amateur Tooneel- 

en Operette Vereenigingen te Amsterdam, 

zou dit goed kunnen organiseeren. Men zou 

twee of drie klassen of afdeelingen verkrij- 

gen, desnoods met een zoogenaamde eere- 

afdeeling. De prikkel is er dan voor alle 

vereenigingen of om in een hoogere afdee- 

ling te komen óf om te zorgen, dat men in 

de hoogste afdeeling blijft. 

Het bovenstaande geeft slechts in zeer 

grove trekken de bedoeling weer, hoofdzaak 

is evenwel middelen te beramen, die de 

vereenigingen uit de reeds jaren bestaande 

sleur haalt van „het komt wel in orde". En 

zelfs, al komt het in orde, wij zijn er van 

overtuigd, dat diezelfde vereemging beter 

kan. Juist daarvoor is die „prikkel" noodig. 

Natuurlijk weten wij, dat er zich hier 

overal voetangels en klemmen bevinden, 

maar ach, waar zijn die niet? Heeft men er 

werkelijk bezwaar tegen zich op eerlijke 

wijze in krachten met anderen te meten? 

Wij kunnen het ons nauwelijks indenken. De 

grootste moeilijkheid zal zijn, de wijze van 

beoordeeling en de personen, die moeten be- 

oordeelen, maar. . . . waar een wil is, daar 

zal ook een weg gevonden worden. Een 

tweede moeilijkheid zal zijn om de extra 

kosten van zulk een competitie zoo laag 

mogelijk te houden; ook hierin zal men 

ongetwijfeld kunnen slagen. 

Een der groote stappen in de goede rich- 

ting wordt hiermede reeds gedaan. Men zal 

bet amateur-tooneel, niet alleen de buiten- 

staanders, maar ook de beoefenaars zélf, met 

g rooter ernst gaan beschouwen. Er 

zijn zelfs onder de leiders van heden er nog 

te veel, die hierin te kort schieten, wit mag 

men dan redelijkerwijze van de executanten 

zelf verwachten? 

Een competitie zal wellicht jaloezie kwee- 

II. 

ken; zoo lang dit maar in den goeden zin 

bedoeld is, dat wil zeggen, dat de jaloersche 

personen of vereeniging alles in het werk 

gaat stellen om de andere te evenaren of te 

overtreffen, kan er alleen goeds uit geboren 

worden. 

Een — waarschijnlijk hierbij noodzake- 

lijke — regeling, dat spelers niet in twee of 

drie clubs tegelijk spelen, of morgen hier 

en overmorgen daar, zal vermoedelijk ook 

geen kwaad kunnen. 

Doch vóór alles. . . . neem de bij te veel 

amateurs bestaande inertie weg, breng leven 

in de brouwerij en zorg voor een prikkel, 

die allen, zélfs de besten, tot nóg grootere 

krachtsinspanning brengt. 

» C. J. PIETERS. 

TZINGANI 

Het is lange tijd geleden, dat het 

romantisch tooneelspel van Jhr. 

A. W. G. van Riemsdijk zijn pre- 

mière beleefde (1919); het is met minder 

succes ontvangen dan de andere werken van 

dezen auteur. Het was begrijpelijk, want het 

stuk is veel te lang —- ook de dialoog is 

te lang — en deze romantische sfeer zijn wij 

ontgroeid. 

In gebouw „Musica" hebben wij et ech- 

ter nog eens een hoogst verdienstelijke op- 

voering van gekregen, die ter gelegenheid 

van de uitspraak der jury van den compe- 

titie-wedstrijd der Alg. Ned. Dil. Tooneel- 

bond, werd gegeven door leden der bij den 

bond aangesloten vereenigingen, onder regie 

van W. Versteeg. 

En allereerst verdient deze regisseur weer 

een woord van lof voor deze opvoering. 

De aankleeding was bewonderenswaardig, 

gezien het kleine tooneeltje. Het doorkijkje 

op het Italiaansche meer, het interieur der 

kamer (wat te vol) met het orgel in den 

hoek, het was werkelijk verbluffend wat 

men hier had weten te bereiken. 

Minder tevreden kunnen wij helaas zijn 

over de uitspraak. De lettergrepen werden 

ingeslikt. Kortom de articulatie liet te wen- 

schen over; ook met de Italiaansche namen 

was men op voet van oorlog. Het tempo 

was te gerekt, er werd weer te veel getrok- 

ken. Het samenspel was vaak verdienstelijk. 

Er werd wel eens té sterk spel gegeven, 

er werd wel eens met te veel pathos gespro- 

ken, maar bij dit romantisch tooneelspel was 

het niet zoo hinderlijk. 

En thans het spel. Het best is nog beval- 

len Piet Recourt als de organist Varillo. Dat 

was in één woord een mooie uitbeelding. . 

Het medeleven, het verbergen van zijn ver- 

driet, het was alles even natuurlijk. Ook 

Koos Heijgen gaf van den cellist Gignoni 

een grappige typeering. Uitstekend was zijn 

uiterlijk gekozen, prettig en joviaal was hij 

in zijn spel. Herman Mittelberg was de rol 

van Rosni, de componist, afvallig van den 

zigeunerstam, toevertrouwd. Een speler, die 

zich thuis gevoelt op de planken, die weet 

wat hij wil en zeer vaak ook veel weet te 

bereiken. Gezien de zwaire rol, een zeer aan- 

nemelijke vertolking. Wel hadden sommige 

woorden niet altijd den juisten klemtoon; 

bij Gignoni trof ons dit eveneens. 

Annie Versteeg wist als de blinde vrouw 

van Rosni te ontroeren, ook de rol van haar 

zuster Hester was bij Fie Recourt in goede 

handen. Een rustig speelster, die een tooneel 

weet te vullen, en met eeij warm geluid. 

Beide vertolksters zorgden er voor, deze 

moeilijke rollen aannemelijk te maken. 

Van de oude zigeunervrouw gaf Mevr. 

- 10 - 

Chr. Coenraads — die na afloop afzonder- 

lijk gehuldigd werd ter gelegenheid van haar 

40-jarig tooneeljubileum — een mooie 

typeering, terwijl ook Jo du Bois in travesti, 

een natuurlijken zigeunerjongen gaf. Bij 

Jeane v. d. Beek viel vooral haar stille spel 

en medeleven met Gignoni op. Een dilet- 

tante, waar wat mede te bereiken valt! 

Jammer was het verkeerd plaatsnemen in 

den aanvang van de zigeunervrouw met 

Paolo in het midden van het tooneel. Door 

het souffleurshok en den stoel voor de tafel 

viel er weinig van te zien. Dit bad eenvou- 

diger en beter opgelost kunnen worden. 

Na afloop toespraken en huldigingen en 

de uitspraak der jury van den competitie- 

wedstrijd der A.N.D.B. De Tooneelvcreen. 

„Oud Haagsche Brandweer" behaalde met 

de opvoering van „Het Chineesche Land- 

huis" den eersten prijs, waarmede onze harte- 

lijke gelukwenschen. 

HENRI A. VAN EYSDEN Jr. 

„HET JONG TOOMEEE" 

Een-acter-avond. 

In de tooneelzaal van den Haagschen 

Kunstkring vergastte „Het Jong Tooneel", 

waarvan Dr. J. J. Fock de artistieke leider 

is, ons tot .sluiting van het seizoen op een 

één-acter-avond. 

Dit ernstig werkende groepje koos ditmaal 

twee één-actertjes van Arthur Schnitzler. 

„Hypnose", „De dappere Cassiaan", en 

„Thuiskomst" van Felix Saiten. 

In „Hypnose", waarin Anatole door hyp- 

nose zijn geliefde over haar trouw onder- 

vraagt, maar ten slotte de illusie boven de 

waarheid verkiest, viel de goede dictie van 

Hans van Loon (Max) bijzonder te waar- 

deeren. Wij wezen reeds eerder op dezen 

voortreffelijken speler en hier viel wederom 

de goede vertolking op. Jan Gevers Leuven 

was als Anatole verdienstelijk, evenals Ma- 

nob Godefroy als Cora. 

„De dappere Cassiaan" werd als marionet- 

tenspel gebracht. Dr. J. J. Fock, de regisseur, 

hield hiervoor een aardige inleiding. 

Het was werkelijk knap, wat regisseur 

Fock hier met de spelers wist te bereiken. 

Kranig was de dappere Cassiaan van Joop 

Jonkers. Wat hield hij de typeering aardig 

vol; uitstekend was zijn rapheid van tong, 

eveneens zijn dictie! Ook het marionet-zijn 

hield hij uitstekend vol, evenals Anton Nan- 

ning, die de verliefde Martine speelde. Mej. 

Ruychaver daarentegen vergat wel eens, dat 

zij een marionet was, hoewel ook haar ver- 

tolking aannemelijk was. 

Na de pauze ging „Thuiskomst"; hier 

was de regie van Jan Gevers Leuven. Dit 

stukje is een te zware opgave, en wij mogen 

daarom nog zeer tevreden zijn over de ver- 

tolkingen. Allereerst dienen wederom ge- 

noemd Hans van Loon als Hugo, en Rien 

Carrière als de professor. Beiden wisten te 

overtuigen en vooral het sobere spel van 

eerstgenoemde viel bijzonder te waardeeren. 

Willy Koenraads had als Dr. Klaus meer 

kunnen overtuigen. Jetje Offerman was een 

goede meid-huishoudster. Dini van Unen 

had als Hetty meer spel kunnen geven. Dit 

werd meer gegeven door Anton Nanning, die 

als Bernard Hajéc zeer verdienstelijk was. 

Ten slotte moeten wij nog Jan Gevers 

Leuven noemen, die de rol van Frans, den 

jongeman, die wegens een niet beantwoorde 

liefde een poging tot zelfmoord doet, ver- 

dienstelijk vertolkte, gezien de groote moei- 

lijkheden van de rol. 

. H. VAN EYSDEN Jr. 

' 

Dinsdag 3 Juli ging, geheel onverwachts, de alom met ontroering vernomen tijding 

door ons land, dat Z.K.H. Prins Hendrik was overleden. Evenals op menig ander 

gebied, wordt zijn heengaan ook in de wereld van het tooneel en de film als 

een groot verlies gevoeld. Het is immers bekend, dat de Prins een ruime en sym- 

pathieke belangstelling koesterde voor alles wat met deze kunstuitingen in verband 

staat, en dit ook daadwerkelijk toonde. Van talrijke vereenigingen op kunstgebied 

was hij eere-voorzitter, terwijl hij ook, indien het hem mogelijk was, steeds be- 

reid bleek in officieele commissies e.d. plaats te nemen. Ook op velerlei andere 

wijze steunde de Prins de goede tooneel- en filmkunst, en dikwijls vereerde hij 

belangrijke premières of andere voorstellingen met zijn aanwezigheid.- In dankbare 

herinnering aan hetgeen de Prins verricht heeft op het gebied, waarop ook ons 

blad zich beweegt, brengen wij hier zijn jongste foto, welke pas 'eenige maanden 

geleden door den bekenden fotograaf Franz Ziegler te 's-Gravenhage werd gemaakt. 

'sM 

Z.K.H. PRINS HENDRIK f

.;■ ■■. ■ i^^wwgsmwimw 

Z r iJ onème. 

20-J5-6Oc/. 

\Jtescne/mt tegen zon-en weersüvj&ieden. \ 

[ VervoJé van pa£. 7} 

Daar onder het gekoepelde dak, waar- 

op de vlaggen vroolijk wapperden, was 

men bezig haar te kleeden, in een japon 

van goudlaken, handgeweven, met ju- 

weelen er in geborduurd. 

En ze zou den dag eindigen in een 

eeuwenheugend statiegewaad, met een 

kroon op het hoofd, dit gereserveerde 

zwakke, koele kindvrouwtje en ze zou- 

den samen naar het paleis teruggaan als 

koning en koningin, man en vrouw 

* * * 

Als in een droom bewoog prinses Irene 

zich, een verdrietig kind, heel bleek, met 

heel groote oogen, met handen koud als 

sneeuw; ze stapte in het gecapittonneer- 

de rijtuig en zag de vlaggen over de 

stad waaien. Ze moes't haar plicht doen, 

als al die andere vrouwen in hun fami- 

lie, die hun plicht óók hadden gedaan, 

ook al was hun hart er bij gebroken. 

o En . evenecns in een droom stapte 

Prins Alexis in de huwelijkskoets en reed 

achter zijn Arabische paarden naar de 

kathedraal om haar te ontmoeten. 

Ceremoniën van onbeschrijfelijke 

pracht, een koning en koningin, prinsen 

en prinsessen, hertogen en hertoginnen, 

gezanten en hun echtgenooten, allen 

knielend, een jongenskoor in kristalzui- 

veren zang, het machtig geluid van het 

groote orgel. En toch een gevan- 

genis; buiten de vrijheid, de blauwe 

lucht, de wind, de verrukking! 

Toen, hoog boven op de gaierij, die 

om de kathedraal liep, lieten trompet- 

ters met zilveren klaroenen aan de 

wachtende menigte weten, dat Alexis 

en Irene man en vrouw waren. 

Maar er kwam geen antwoord van 

het volk. 

Alexis en Irene verlieten de kerk. 

Langs een haag van buigende hoog- 

waardigheidsbekleeders geleidde hij 

haar naar de huwelijkskoets. 

Ze zaten opgesloten. 

Dichtopeengepakte drommen volk, in 

somber zwijgen, wachtten 

De koets reed naar het paleis en de 

kerk liep leeg. Straks zou zij zich weer 

vullen voor de kroning, twee uur later. 

Alexis en Irene zaten zwijgend naast 

elkaar in de statiekaros. 

„Het spijt mij," zei Alexis op een toon 

van woedende bitterheid, „dat het volk 

met juicht. Ik moet je hiervoor mijn ver- 

ontschuldiging aanbieden." 

„Haten ze ons?" vroeg Irene. 

„Ja," klonk het kort. 

* * * 

„Dat is geen verrassing voor mij- 

voor jou?" 

„Neen," sprak Alexis. 

De koets zwenkte de paleishekken 

binnen. Het volk hield zich op een af- 

stand van het paleis, maar het grasveld 

tusschen de rivier en de hekken was 

zwart. Lakeien stonden stijf als houten 

Ileelcïen uit Je Ufa-Cultnwfili 

,ln Je (JbeJska-ßajpa" 

MET EEN SCHUIT DOOR HET MOERAS. 

HET LEVEN DER VOGELS WORDT DOOR DE 

GELUIDSCAMERA BESPIED. 

EEN LEPELAAR OP ZIJN NEST. 

IN DE OBEDSKA-BARA. 

- 12 - 

"« 

'VHfîül 

Vredlfl en gerust is het leven 

van den man met een 

HAV BANK te Schiedam. 

poppen op de stoeptreden en bogen. 

Maar Alexis miste iets, terwijl hij zijn 

bruid hielp uitstappen en keek onzeker 

om zich heen. Ineens wist hij wat het 

was. De paleiswacht — waar was die^ 

Waar waren de glanzende tunieken van 

wit en zilver, de roode mantels en de 

gevederde helmen? Waar waren de offi- 

cieren van zijn huzarenregiment, die een 

baldakijn van opgeheven sabels moes- 

ten vormen? 

Terwijl hij zijn bruid de stoep op voer- 

de keek Alexis een lakei dicht bij hem, 

pal in het gezicht en hij zag ongeveins- 

den schrik. 

De kamerheeren kwamen hen als gas- 

ten tegemoet en Irene's twee hofdames 

wachtten buigend en doodsbleek. 

Dat was alles. * * * 

Alexis was weer in zijn eigen vertrek- 

ken; heel alleen. Er was nog twee uur 

tijd. En de prinses, zijn vrouw, was in 

(Vervolé op pagina 21) 

Vorige week ben ik met den neef van mijn 

vrouw en mijn vrouw naar den bioscoop 

geweest. En ik heb mij geërgerd. 

Niet om de film. Die was prachtig. Vol 

spanning. Alleen een beetje lang. De held en d.' 

heldin doorleefden allerlei avonturen. Aan het 

eind wordt de man ziek. Het had heel lang ge- 

duurd, voordat we de zekerheid zouden krij- 

gen, dat hij op het witte doek zijn scheiden van 

het leven zou te spelen krijgen. 

M'n vrouw waagde fluisterend de opmer 

king: Achteraf is het maar goed, dat hij dood 

gaat, want anders was het stuk nooit uit. Di: 

sloome neef had de „mop" maar half ver 

staan. En zij drong pas goed tot hem door toen 

de stervensscène vol aan den gang was en ieder 

een met ingehouden adem en tranen in dr 

oogen het stuk volgde. Plotseling klonk he: 

van onzen kant; Hi, die is goed, en een harte 

lijk gelach van den sloome-duikelaar. 

Zoo langzaam van denken kunnen sommige 

menschen zijn. Ik was blij, dat ik ditmaal onge- 

deerd de zaal uit was. Die ergerlijke kerel had 

ons haast een pak slaag bezorgd. 

Verder ga ik alleen naar den bioscoop en neem 

ge n logees mee... . behalve dan 't nichtje van 

mijn vrouw, waarvan ik jullie wel ereis gespro 

ken heb. Dat kind weet hoe ze zich in den 

hoscoop, als de lichten uit zijn, heeft te ge- 

dragen. PETRUS PRUTTELAAR. 

• 

Een ingenieur heeft een soort robot- 

vrouw^ geconstrueerd, welke „ja" en 

„neen" kan zeggen en, volgens den uit- 

vinder, „geheel op een levende vrouw 

lijkt". — Als dat alles is, wat zij zegt, 

lijkt zij heelemaal niet op een levende 

vrouw I 

Uit onlangs gepubliceerde cijfers blijkt 

ons, dat het diepzee-onderzoek tegen- 

woordig veel duurder is dan vroeger. 

— Zoo kunnen die kosten van het da- 

len dus stijgen! 

Naar men ons bericht woont er in Li- 

verpool een man, die een gewicht van 

bijna een halve ton op zijn onbedekte 

voeten kan dragen. — De natuur schijnt 

bezig te zijn den idealen tram-passagier 

te scheppen I 

„Als ge de mooiste bibliotheek ter 

wereld bezat en er brak brand uit," 

vraagt een boekenliefhebber, „welke 

twaalf boeken zoudt ge dan probeeren 

te redden?" — De twaalf, die het dichtst 

bij de deur staan. 

Een Mexicaansche schooljongen heeft 

met een revolver op zijn onderwijzer ge- 

schoten. — Ongetwijfeld zal de vader 

of voogd hieromtrent op het eindrapport 

een opmerking vinden. 

„Er zijn geen twee menschen, die het- 

zelfde denken," zest een schriiver Rp- 

Chef: „Je krijgt vijf (ruiden in de week en vol- 

gend jaar meer." 

Jongste bediende: „Uitstekend. Dan kom ik vol- 

gend jaar wel terug."

^m*i*mmim*m 

ALS HET LEVEN EEN SUCCES WORDT 

HENRY HOUD1NI. - DE BEROEMDSTE GOOCHELAAR DER WERELD. 

Henry enry Houdini, wiens werkelijke 

jm Henry Weiss was, werd in 

'3 te Winconsin, Vereenigdc 

Staten, geboren. Reeds toen hij zes jaar was, 

begon hij zich toe te leggen op de goochelkunst, 

waarmee hij later zoo'n geweldig 

succes zou hebben, dat hij zelfs door zijn 

collega's voor den besten goochelaar van heel 

de wereld werd gehouden. De trucs, die hij 

vertoonde, waren dan ook werkelijk meesterlijk, 

en ofschoon ze gewoonlijk slechts op 

„handigheidjes" berustten, wist hij ze zóó 

bedekt en volmaakt uit te voeren, dat hij 

zelfs bij de nauwkeurigste controle kans zag 

zijn geheim te bewaren. 

Nadat hij eenige jaren als „boeienkoning" 

in een circus had gewerkt, kwam hij op zijn 

veertiende jaar in betrekking bij een smid. 

Van deze gelegenheid maakte hij gebruik, 

om alle sloten die hij in handen kreeg, zóó 

goed te bestudeeren, dat er weldra niet één 

meer was, dat hij niet zonder sleutel kon 

openen. Toen hij het succes zag, dat hij 

hiermee in den kring zijner kennissen had, 

besloot hij, aangemoedigd door den faam 

van den beroemden Franschen illusionist 

Robert Houdin, onder den naam van Houdini 

eveneens op de planken te gaan. Na 

vele moeilijke jaren als reizend kermisartist 

kwam hij te New York, waar hij zijn vrouw 

leerde kennen. Tijdens een voorstelling op 

een meisjesschool, had hij het ongeluk de 

japon te bederven van een der leerlingen. Hij 

bracht haar den volgenden dag een bezoek, 

om zijn verontschuldigingen aan te bieden. 

Zij bevielen elkaar, en stapten weldra in het 

huwelijksbootje. 

Het goochelen zat Houdini in het bloed, 

mag men wel zeggen, en reeds op hun huwelijksreis 

zou zijn vrouw dit ondervinden, 

want op een avond liet hij haar tot heur 

ontsteltenis zien, dat de naam van haar overleden 

vader met bloedroode letters en op geheimzinnige 

wijze op zijn arm verscheen. 

Later legde hij haar uit, hoe hij het gedaan 

had. Hij had zijn arm bevochtigd met een 

sterke soda-oplossing, met een stokje den 

naam van haar vader er op geschreven, en 

later, toen alle sporen verdwenen waren, den 

naam weer tevoorschijn gebracht door zijn 

arm stevig te wrijven. Zijn vrouw raakte 

spoedig gewoon aan zijn zonderlinge manieren 

en werd later op het tooneel zijn betrouwbare 

en ervaren helpster. 

In 1920 kwam Houdini voor het eerst 

naar Europa, en in Engeland veroorzaakte 

hij een geweldige sensatie door zich te bevrijden 

uit een paar handboeien, die een 

detective van Scotland Yard hem had omgedaan. 

Naarmate zijn bekendheid toenam, 

werd hij hoe langer hoe stoutmoediger in de 

trucs, die hij uithaalde, en ofschoon hij 

dikwijls voor zeer moeilijke opgaven kwam 

te staan, moest hij toch maar twee keer zijn 

onmacht bekennen. 

Den eersten keer gebeurde dit nog in het 

begin van zijn loopbaan, toen een detective 

op behendige wijze het slot van een paar 

handboeien dichtstopte, door er een hagel- 

■ 

korreltje in te duwen. Na dit voorval was 

Houdini steeds zoo voorzichtig, vooraf alle 

sloten te onderzoeken, waarmee hij te doen 

kreeg. 

Zijn tweede nederlaag boekte hij op de 

Goochelaars Club te Londen. Gedurende een 

bijeenkomst gingen onverwachts de lichten 

uit, en Houdini bood aan, de deur van den 

kelder open te maken, waarin de meter 

stond. Hij had reeds honderden van derge- 

lijke sloten „behandeld", maar bij die gele- 

genheid zag hij er, door een of andere on- 

verklaarbare reden, geen kans toe. Dit inci- 

dent, dat plaats vond in aanwezigheid van 

zijn rivalen, ergerde hem zóó, dat hij zelfs 

jaren later, indien iemand er op durfde zin- 

spelen, nog woedend werd! 

De methoden, die Houdini bij zijn op- 

treden voor het publiek gebruikte, waren 

voor het meerendeel zeer eenvoudig. Zijn 

succes dankte hij hoofdzakelijk aan de be- 

hendigheid, waarmee hij ze toepaste. Ook 

zijn zelfbeheersching speelde er echter een 

groote rol bij, en het was dan ook aan de 

buitengewone controle, die hij over zijn 

ademhaling uitoefende te danken, dat hij het 

een uur lang kon uithouden in een kist, die 

zes voet onder den grond begraven was. 

Ook zijn vingervaardigheid was onge- 

ëvenaard. Handboeien bezorgden hem maar 

zelden eenigen last. Hij wist ze gewoonlijk 

reeds open te krijgen, door ze tegen een 

smalle reep lood te slaan, die hij op zijn dij 

onder zijn broek gebonden had. Indien dit 

niet lukte, nam hij zijn toevlucht tot een 

der vele kleine loopers, die hij onder zijn 

kleeren droeg aan een verborgen gordel, die 

van een kogelas was voorzien, zoodat hij 

hem, door zijn lichaam te draaien, gemak- 

kelijk, heen en weer bewegen kon, waardoor 

hij steeds den looper kon grijpen, dien hij 

noodig had. Onder zijn instrumenten bevon- 

den zich sleutels met rubber-oogen, zoodat 

hij ze tusschen zijn tanden kon vasthouden, 

en kleine boortjes, die hij met zijn tong kon 

ronddraaien. 

Vaak liet hij zich, om het publiek te im- 

poneeren, nauwkeurig onderzoeken alvorens 

zijn nummer af te werken. In die gevallen 

verborg hij zijn hulpmiddelen zóó goed, dat 

ze bijna nooit gevonden werden. Kon hij ze 

niet-onder zijn voeten verstoppen, dan legde 

hij ze onder zijn tong of deed ze in een 

kunstvinger, dien hij onopvallend aan zijn 

hand bevestigd had. 

Ten einde zich uit een verzegelden papie- 

ren zak te bevrijden, sneed hij met een ver- 

borgen mesje den bovenkant er af, om er 

daarna een nieuwen op te plakken met een 

lijmsoort, die ontdekking onmogelijk maak- 

te. Onnoodig natuurlijk te zeggen, dat hij 

zooiets alleen maar achter een scherm deed! 

Om uit een zak te komen, die was dicht- 

genaaid, sneed hij een eenvoudig de steken 

los. Was hij er eenmaal uit, dan naaide hij 

den zak weer dicht, daarbij terdege zorgend, 

dezelfde soort steken te gebruiken. Ofschoon 

zij, die hem controleerden, den zak nauw- 

keurig nakeken, kwam het nooit bij hen op, 

- 14 - 

ook de steken te onderzoeken! Hadden zij 

dit wel gedaan, dan zou Houdini een truc 

minder op zijn programma hebben gehad, 

dat overigens trouwens toch uitgebreid ge- 

noeg was! 

Houdini was een meester in het op een 

dwaalspoor brengen van degenen, die hem 

controleerden. Zoo verwekte hij eens een 

geweldige sensatie door zich uit een Russi- 

schen gevangeniswagen te bevrijden, waar- 

van de wanden en de vloer geheel met zink 

waren bekleed. Alvorens hij er zich in liet 

opsluiten, onderzocht hij met veel omslag 

de sloten en de grendels. Toen hij echter een- 

maal in den celwagen zat, keek hij naar de 

sloten en de grendels niet meer om, maar 

ontkwam, door eenvoudig een stuk uit den 

vloer te zagen en het gat zóó netjes te repa- 

reeren, dat de politie met geen mogelijkheid 

kon ontdekken, hoe ze beetgenomen was! 

• Zijn meesterstukje was evenwel de truc, 

waarmee hij zich uit een safe wist te bevrijd 

den, die door een bekende brandkastenfa- 

briek was geleverd. 

Houdini verscheen op het tooneel gekleed 

in een badcostuum, en nadat hij door een 

dokter en drie personen uit het publiek was 

onderzocht, gaf hij hun de hand en verdween 

in de safe, die achter hem gesloten werd. 

Zooals gewoonlijk, was er een scherm voor 

de safe geplaatst. 

Twintig, dertig, veertig minuten gingen 

voorbij, en de toeschouwers begonnen reeds 

angstig te worden. Eenige minuten later 

zagen zij den goochelaar echter uitgeput, 

doch lachend achter het scherm vandaan 

komen ... Het contróle-comité onderzocht 

de safe, en bevond, dat ze nog volkomen 

gesloten was. 

. Houdini had de safe den dag vóór de 

voorstelling aan het theater laten bezorgen. 

Gedurende den nacht hadden hij en zijn hel- 

pers de sloten zorgvuldig verwijderd en de 

sterke veeren er van vervangen door zeer 

slappe, die hij gemakkelijk met een klein 

loopertje kon forceeren. 

Nadat hij door den dokter en de drie 

leden van het comité was onderzocht, gaf 

hij dezen, zooals gezegd, een hand en kwam 

daarbij door een helper in het bezit van zijn 

speciale loopertje, dat zijn handlanger tus- 

schen den ring van zijn vinger gedragen had! 

Met behulp van dit instrumentje had hij 

de safe binnen enkele minuten kunnen ope- 

nen, maar ten einde zijn nummer wat inte- 

ressanter te maken, was hij rustig achter het 

scherm een courant gaan zitten lezen, tot hij 

het tijd vond, om voor den dag te komen.... 

Zoo wist Houdini het publiek om den 

tuin te leiden, en aangezien de manier, waar- 

op hij het deed, pas na zijn dood bekend 

gemaakt werd, hield men hem gedurende 

zijn leven vaak voor een soort wonder- 

mensch, die met bovennatuurlijke gaven was 

toegerust. 

Zijn geheimen werden na zijn dood in 

1926 aan de wereld prijs geggjim door aij« 

cóüega J. C. Cannell, in diens boek ,,The 

secrets of Houdini". 

^^ 

DANSSCHOOL DE HEER EN MEVROUW 

J. A. B RONMEIJER 

LANGE POTEN 27 DEN HAAG - TEL.115550 

MEMBERS OF THE IMPERIAL SOCIETY OF TEACHERS OF DANC.NG 

Amjleur an Professional lessen dagelijks . Soreekursn 7 A ... R 1 n 7 

onôekwer. .MODERNE êA^SB^^[s^J^V^t^. 

daar rfeze vacantie ni«t m«. h-A. Daarom hebik mij voorgenomen, dat wij 

in jouw rugzak gestoptr" bederven 20ud e"- ^ heb al t tafelzilver en zoo 

Verbant de Iranspiratle- 

lucht. Beschermt Uw japon 

door het gebruik van 

ODO-RO-NO. 

Zelfs indien U er niets van 

merkt dat er onder Uw armen 

vochtafscheiding optreedt, 

is er toch altijd sprake van 

transpiratie. Hierbij wordt 

een zuur gevormd dat Uw ja- 

ponnen bederft en waarvan 

de hinderlijke lucht maakt dat 

Uw vriendinnen U vermijden. 

Behoudt Uw charme en beschermt Uw japon 

door het gebruik van Odorono en niets anders 

dan Odorono, dat bereid is volgens medisch 

voorschrift. 

Kiest "Instanf Odorono vooreen snel gebruik, 

of de gewone Odorono (robijnkleurig) voor een 

langduriger bescherming. Beide vloeistoffen zijn 

voorzien van de zoo praktische spons-aan-steel 

ODO-RO-NO 

l^^baa^bij_are_fi_'ma 's in toiletartikelen : è F.1- en 1.80. 

OVERTOLLIG HAAR 

verwijderd door 

ELECTROLIJSE 

komt niet terug. Eenig afdoend tyiieem. 

Advlteer uw arts. Behandeling absoluut pijn- 

loos. Laat geen lidteekens na. Gratis advies. 

Instit. v. electr. ontharing E. Nooteboom 

Goudsche Singel 83a - Rotterdam 

De band voor den Jaargang 1933 is gereed Hij dient tot het inbinden van 52 nummers 

van ons blad, dus voor een gehee/en Jaargang. De pri/s van dezen band bedraagt 

FI. 7.30 franco per post, BIJ VOORUITBETALING. Het verschuldigde kan voldaan 

worden door storting op onze postrekening 41880 of door toezending van postwissel. 

Een gebonden jaargang van Het 

Weekblad Cinema & Theater is een 

prettig bezit, dat u nog vele aan- 

gename uren kan verschaffen. Het 

bezichtigen van de vele mooie en 

interessante foto's en het lezen der 

beschrijvingen van films en tooneel- 

stukken roept bij u de herinnering 

weer wakker van het door u in 

het afgeloopen jaar geziene en ge- 

hoorde. Ook de overige inhoud is 

zeer zeker het nog eens zien en 

lezen meer dan waard. 

Een gebonden jaargang houdt dat 

alles voor u bij elkander. Bestel 

daarom een band voor het inbinden 

van uwe 52 nummers van ons blad. 

OVERTOLLIG HAAR 

De nieuweOnlhorings- 

Creme Odorono is een 

volmaakt product, 

prettig en gemakkeliik 

in het gebruik, 

verhardt noch in de 

tube, noch op de huid. 

voltooit Uw toilet 

onder de armen. 

J

BIJZONDERE PREMIE VOOR ONZE 

LEZERESSEN 

Prinlemps 

1934 

Forma»* 

26 « 37 

Wij zijn In de gelegenheid om onzen 

lezeressen een bijzondere premie 

aan te bieden, bestaande uit een serie 

Fransche modebladen en wel het album 

Saison, Zomer 1934, groot 40 pagina's 

folio-formaat; het album Tailleurs et Man- 

teaux. Voorjaar en Zomer 1934, groot 

24 pagina's folio-formaat. 

Deze albums bevatten een groot aantal 

der nieuwste Parijsche modellen, zoowel 

voor costuums, blouses, hoeden als voor 

• / /, 

?ncö&>V€ttfati!h 

"MWUlPMn 1W4 

lotnwtf MRROUX. 9. Rtw D-MIOOUT, MM 

Formaat 25 K 32 cM. 

"«^...» - 

mantels in verschillend genre. Beide 

albums tezamen tegen den prijs van slechts 

55 cent franco huis. 

Tevens hebben wij een premie voor onze 

lezeressen, die een keurig overzicht der 

nieuwe kinder-modes willen bezitten. Het 

album draagt den naam Les Jolies Modes 

d'Enfants, Lente-Zomer 1934. De prijs 

van dit album is voor haar slechts 25 

cent, franco per post. 

Zij, die de drie albums bestellen, kunnen deze gezamenlijk voor 

75 cent ontvangen. 

BON VOOR DE LEZERESSEN VAN HET WEEKBLAD CINEMA & THEATER. 

Do onderffeteekende verlangt te ontvangen: 

ex. Saisons 

ex. Tailleurs et Manteaux 

tegen den prijs van 55 cent voor beide albums. 

ex. Les Jolies Modes d Enfants 

♦egen den prijs van 25 cent 

Het bedrag is per postwissel aan u afgezonden — is gestort op bet gironummer 41880 

Dezen bon in te vullen en uit te knippen. In open enveloppe, geadresseerd aan de Adm van Het Weekblad 

Cinema & Theater, Galgewater 22, Leiden, als drukwerk verzenden. 

(Vervolg van pag. 12} 

haar eigen apartemen- 

ten, rustte uit en werd 

weer gekleed. 

De prins liep naar 

het venster, waardoor 

hij zoo vaak op Rubia 

had neergekeken en 

hij staarde weer om- 

laag. Hij fronste de 

wenkbrauwen, omdat 

niemand binnenkwam 

om te vragen of hij 

zijn kamerdienaar niet 

noodig had. Met een 

schok werd hij zich den 

angst bewust, die over 

het paleis hing. 

En toen, terwijl hij 

stil stond, stijf en slank 

en recht en jong in zijn 

blauw-grijze uniform 

van de huzaren, hoor- 

de hij een verschrikke- 

lijk geluid, dat lang- 

zaam, als mompelend, 

begon en steeds harder 

werd, tot het was alsof 

een millioen beesten 

om hun prooi brulden. 

Het kwam uit de kelen 

van de samengepakte 

menschen onder de 

boomen langs de 

oevers van de Valia. 

En daarop zag hij in 

den witten weg tus- 

schen de grasvlakte en 

de hooge hekken voor 

het paleisvoorplein een 

rijtuig in vliegende 

vaart aanrijden. De 

koetsier, die alleen op 

den bok zat, zweepte 

de paarden tot een ga- 

lop aan. Het was een 

open rijtuig en er in 

ontdekte de prins een 

rechtopstaande figuur, 

.in een van goud en 

ridderorden fonkelen- 

dên uniform, met hoo- 

ge pluimen op den 

helm. 

De prins stak een 

hand achter zich uit naar de schrijftafel, 

greep zijn Veldkijker en zag den regent 

in dat zwaaiende rijtuig staan. Duidelijk 

zag hij op het scherp-geteekende gezicht 

uitdaging en razende woede en 

toen — toen — was het volk er, de 

paarden werden tegen den grond ge- 

drukt in de stuwende overmacht, de 

koetsier was in handen van de bezeten 

wolven, duizend handen grepen den 

regent. 

V-ERWACI-IT 

BRIGITTE HELM 

€M 

LIEN DEVEPS 

IN DC UFA-TOOHFILM 

„GOUD" 

Ze doodden hem met zijn eigen degen. 

Toen Alexis naar den blauwen hemel 

keek — bijna onzichtbaar in het heldere 

zonlicht, steeg een vlammende tong 

ergens uit het hart der stad omhoog. 

Kevolutie, brand, moord, plundering — 

hij wist wat Valeri voor vreeselijks te 

wachten stond. 

Hij zag bedienden over het paleisplein 

hollen, teekenen van hun dienst, zoo- 

veel hun mogelijk was, losrukken en 

wegwerpen. Ze renden de hekken uit en 

waren spoedig verloren in de menigte. 

Hij begreep nu de vreemde eenzaam- 

heid van het paleis. De ratten hadden 

het zinkende schip verlaten. 

Zijn lippen werden droog; hij voelde 

een koude huivering tot onder zijn haar- 

wortels. Hij had nog nooit zonder een 

goed verdedigden muur tusschen zich 

en de wereld gestaan. Nu was hij alleen 

Zijn gedachten gingen uit naar de 

vreemde kleine, koude bruid, naar de 

hooge gasten uit vele landen, die her 

— 21 ~ 

en der in de stad waren ondergebracht 

Maar weldra stelde hij zichzelf gerust: 

„ze liepen geen gevaar; leiders van 

een revolutie lokken liefst geen conflicten 

uit met vreemde mogendheden. Ze zou- 

den in veiligheid gebracht en over 'n 

paar dagen naar huis gestuurd worden... 

VI. 

Het plan voor moord en opstand werd 

urtgevoerd zooals de leiders het hadden 

ontworpen. 

Overgeloopen soldaten, te voet en te 

paard, verschenen en verbroederden 

BEZOEKT HET 

TE DEN HAAG 

-,;

*'s°aw^.^^^^ 

leuwp u ^ de rft 

K 

arl Heinz Martin zal de film „La 

Paloma" regisseeren waarin de 

tenor Charles Kullman de hoofdrol 

vervult. 

Onder regie van Henry Roussel zal Dita 

Parlo de vrouwelijkehoofdrol 

spelen in,,In 

de schaduw van 

den Mont Cervin". 

éÊÊÊf^ ^Ê± King Vidor 

~ ~ ^^ I heeft de film 

,,Our daily 

bread" geregisseerd. 

Dit is de 

eerste film, die 

Vidor voor zijn 

zich met het te hoop geloopen volk. Onheilspellende 

blikken werden naar het 

'paleis geworpen; door de sombere 

mannen en vrouwen die een plaatsje op 

de eerste rij hadden veroverd om toch 

vooral niets te missen als het groote 

oogenblik kwam 

Alexis wist dat hij sterven moest, 

wist dat hij machteloos was. 

„Ik was een prins, nu ben ik alleen 

maar een man, die sterven moet," sponnen 

zijn gedachten. „In de heele wereld 

is er maar één, die uit liefde mèt mij 

wil sterven en nu niets er meer op aankomt, 

zal ze mij zoeken en we zullen in 

eikaars armen den dood ingaan." 

Volkomen zeker, in een vreemde verrukking, 

die hem zijn moeheid deed verliezen, 

wachtte hij op Rubia. Ze zou tot 

hem terugkeeren; haar moed, haar liefde, 

zou haar den weg naar hem doen 

vinden. Hij zou naast haar zitten, zijn 

hoofd op haar borst leggen en daar zou 

iiij sterven. 

Qambeien 

Vraagt Uwen apotheker of drogist 

uitsluitend naar 't sedert 25 jaar 

onovertroffen preparaat: 

^•m GOEDECKEfinusoi 

In rood« doosjes met loodje. 

Al het andere wijze men af. 

Prijs per doos ƒ 1.25 en ƒ2.- 

Gen.-Verlegenwoordiger »oor Nederland 

OSKAR KOCH 

ValeHuistraat 38 huls AmsTordam. 

Tel. 26496 

eigen productie Hij hoopte nu dat het einde spoedig 

vervaardigde. komen zou, dit stomme, gelukkige, 

KING VIDOR 

Mariene Diet- roemlooze einde. De taak, te groot voor Is het waar, dat er in Amsterdam een 

rich zal haar va- hem, behoefde niet verricht; de kroon, 

nieuwe bioscoop gebouwd wordt?" 

cantie te Weenen doorbrengen. 

te zwaar voor hem, zou niet pijnlijk 

,,Ja hoor, Pictersen. Maar het 

Josef Reithover is voor de Ufa-toonfilm drukken; het koninkrijk — dat kazerne- blijft er niet bij één, er komen meer bioscoop- 

• Spiel mit dem Feuer" geëngageerd. plein, waar ze zijn ziel dagelijks hadden paleizen." 

Victor Sjöström zal onder regie van Hen- gedrild tot zij murw was en zeer deed, „Is er in Amsterdam dan gebrek aan 

rik Ibsen de hoofdrol spelen in de Zweed- kon hij eindelijk verlaten! 

bioscopen? Dat zou een verheugend teeken 

sche film ..Synnove Solbakken". 

Hij hield den kijker weer voor zijn zijn." 

Marcelle Chanal zal te Parijs de hoofdrol oogen. met vaste hand. En hij zag „Amsterdam heeft in verhouding tot 

spelen in de film „Hongaarsche Rhapsodie". Hij zag Rubia, ze kwam duidelijk voor andere wereldsteden inderdaad weinig biosco- 

Conrad Veidt 

het brandpunt der glazen. Hij zag haar pen. Het zijn er een dertigtal, in Berlijn zijn 

en Madeleine 

verhit gezicht, haar verwarde haar, de er driehonderd vijftig. Maar dat wil nog 

Carroll zullen 

kleurige kokarde der revolutie op haar niet zeggen, dat er gebrek is. Een bordje 

te Londen de 

schouder, de arm van een zongebranden Uitverkocht is tegenwoordig een zeldzaam 

hoofdrollen spefaun 

met rossige krullen, was onder den voorkomend feit. Met goedkoope zomer- en 

len in de film 

hare geschoven. Ze deinde met den winterkaarten probeert men met kunst- en 

,.Anna Karcnina". 

troep mee, op jacht met de wolven, op- vliegwerk de zalen te vullen. En in dezen 

genomen in den bloedigen massa-waan- tijd lukt dat niet eens." 

Hasso Preis rezin, 

die van menschen hyena's maakt. „Dat wijst nu niet direct op gebrek aan 

gisseert de Ufa- 

Ze was van het materiaal, waarvan plaatsruimte." 

toonfilm ,,Die 

Liebe und der 

betooverende courtisanes gemaakt wor- „In Den Haag worden ook nieuwe theaden. 

Maar, als er geen koning is? ters gebouwd. De Princesse Schouwburg zal 

erste Eiseneenige 

maanden van het jaar eveneens als 

bahn". 

bioscoop geëxploiteerd worden. Fritz Hirsch 

Curt J. Braun 

Al wat er.nog kinderlijk in Alexis moet dan maar een goed heenkomen 

schreef het sce- 

CONRAD VEIDT was, stierf op dat oogenblik. Terwijl hij zoeken.". 

nario „Punks 

daar voor het venster stond, werd hij „Hoe gaat het met „Malle Gevallen?" 

kommt aus Amerika". Dit scenario zal door een man, volwassen, oud zelfs. 

„Nadat men een kleinen tegenslag heeft 

de Ufa verfilmd worden. 

En toen hij, door het geopende raam overwonnen, vlot het zeer goed met de 

Oscar Sabo speelt de hoofdrol in de Georg de wolven om hem hoorde roepen — opnamen." 

Witt-film ..Zondagsjager". 

een kreet als één geweldige stem uit „Wat was dat toch voor een tegenslag?" 

De Duitsche regisseur Kurt Bernhard zal één geweldige keel — wist hij, wat hij „Het opname-toestel was -defect. Men 

bij de productie-firma Toeplicz te Londen doen moest. In het moment, dat hij tot bemerkte dat eerst nadat er reeds een aantal 

gaan werken. 

man rijpte, was het besef in hem ont- dagen gefilmd was en toen waren er eenige 

Charles Boyer speelt de hoofdrol in „Ro- waakt, dat het zwaartepunt van het honderden meters film verknoeid." 

mance te ver- menschelijk leven niet ligt in liefde of „Jammer! Maar met „Malle Gevallen" 

koopen". Regie geluk of de vervulling van iemands kan men alles verwachten. En wanneer bevan 

Dorothy hartewenschen, maar in de grootste zui- ginnen de opnamen voor „Suikerfreule"?" 

Arzner. verheid, den grootsten moed en den „De opnamedatum is nog niet vastgesteld. 

Zasu Pitts, grootsten trots. 

Wel is men reeds met verschillende kunste- 

Joan Blondell, Prins Alexis gespte zijn degen af — naars aan het onderhandelen. Men is van 

Guy Kibbee, die kon hem nu niet van nut zijn — en plan deze film grootscheeps op te zetten." 

Hugh Herbert legde het doellooze wapen terzijde. Hij „Het onderwerp leent zich er ook zeer 

en Patt O'Mal- streek zijn haar glad met de palm van goed voor. Vooral doordat het grootendeels 

ley spelen de zijn handen en trok zijn zilverbetreste in Indië speelt. Wie speelt de vrouwelijke 

hoofdrollen in tuniek glad. 

hoofdrol?" 

de Warner Bros- Hij hoorde het beest buiten brullen „Dat is ook nog een geheim. Maar binfilm 

„Dames". om hem. Hij keerde zich van het ven- nenkort hoop ik het je te mogen vertellen." 

De Lilian Har- ster af om naar beneden te gaan. „Weet je van welke film ik ook groote 

vey-film „My Maar de deur ging open en een kleine verwachtingen koester?" 

JOAN BLONDELL Weakness" is blanke prinses, in een gewaad van goud- „Nu?" 

door de Duit- laken, trad binnen. 

„Van „Op hoop van zegen". Vooral omsche 

censuur verboden. 

Ze liep naar hem toe. 

dat Mevrouw de Boer-van Rijk weer Knier- 

Erich Waschnek zal de film „Rausch der Speelsch kind als ze tot nu toe was tje speelt. En ook omdat Benno regisseert. 

Jugend" regisseeren. 

geweest, hadden haar leermeesters haar Die is zoo met het onderwerp vertrouwd." 

A\EDICU5 EN PRAKTICUS 

HEBBEN ELKAAR OE HAND GEREIKT 

want AKKER-CACHETS kunt Ge 

nu altijd bij (J dragen in zoo'n 

klein plafpracfisch metalen zak- 

doosje met, 3 "AKKERTJES". 

Ze komen telkens van pas, want 

ze helpen verrassend snel bij 

hoofdpijn, kiespijn, migraine, spier- 

pijnen, zenuwpijnen, vrouwenpijn. 

Zakdoos Glazen buis met 12 stuks slechts 52 cent 

20 cent 11 Ge kunt hieruit 4 x Uw sakdoosje vullen. 

toch één ernstige waarheid boven alles 

in het hart geprent: dat men om karak- 

ter te toonen niet noodzakelijkerwijze 

gelukkig behoeft te zijn, maar dat aan 

den anderen kant eerloos-zijn, zeker 

meebrengt dat men niet gelukkig kan 

wezen. 

En ook was haar geleerd, dat vorsten 

de zonden en de schande van een volk 

op hun schouders moeten dragen; dat 

een vorst de altijd schenkende en nim- 

mer eischende moet zijn, de laatste om 

zich over te geven en de eerste om 

willig te sterven. 

„Wat kom je hier doen?" vroeg 

Alexis dapper. 

„Ik wilde bij je zijn. Ik heb mijn hof- 

dames in een kamer opgesloten." Ze 

gooide een sleutel neer. 

„Ga terug," verzocht Alexis rustig, 

„en sluit jezelf ook op. Je bent veilig 

Je ouders zijn veilig. Als alles voorbij 

is, ga jij met ze mee terug. Zelfs mijn 

dwaze Loraniërs vermoorden geen 

goede buren als ze er last mee kunnen 

krijgen. Ga terug en houd je schuil, en 

dan ga je weer naar huis, wat je zoo 

graag wilt." 

„Mijn broers en zusters zullen me niet 

terug willen hebben, als ze zich voor mij 

moeten schamen." 

Alexis keek haar onzeker aan. 

„Dit is nu mijn thuis," sprak het kleine 

koninginnetje verder. En ze keek even 

van het venster weg. Toen: „Ik had eer- 

der bij je willen komen, maar ik wachtte 

op op iemand — ik was overtuigd 

da t iemand zou komen om me te 

helpen." 

„Ik wachtte ook. Maar — die iemand 

komt niet." 

„Neen," bevestigde Irene, „die iemand 

komt niet." 

„En wat nu?" vroeg Alexis. 

„Waar wilde je naar toe, toen ik bin- 

nenkwam?" 

Hij maakte een gebaar. 

„Naar beneden, naar hèn toe. Ze rie- 

pen om me." 

„Kom dan." Ze legde een kleine, zach- 

K hand in de zijne. 

„Jij niet!" riep hij heesch. 

■ : ' i: " : ' ■ ■.; j- 

' - ^^PffP^^ 

„Ja, ik wel. Ik ben je vrouw. Ik ben 

de koningin." 

Ze liepen hand in hand naar de deur, 

naar beneden langs de breede statietrap, 

door de leege vestibule en kwamen bui- 

ten in het zonlicht op het paleisterras. 

Ze leken oneindig klein tegen de enorme 

ruimte. 

Met opgeheven hoofd gingen zij over 

het verlaten voorplein. En het kloppen 

van hun harten werd minder heftig. Hun 

moed steeg bij de aanraking van eikaars 

handen. 

Het volk zag hen komen, de twee 

koningskinderen, die op het punt ston- 

den te sterven. Het zag de jonge, onge- 

kroonde koningin en haar jongen onge- 

kroonden koning in zijn flonkerend uni- 

form van blauw-grijs en zilver. De ver- 

warde kreten van de menigte hielden 

plotseling op en Alexis en Irene bleven 

stil staan te midden van de dringende 

massa aan lederen kant van den bree- 

den, witten weg, tusschen den oever 

van de Valia en de hooge hekken van het 

paleisplein. 

De menschen staarden en fluisterden 

als voor een koninklijken stoet — voor 

de laatste koninklijke processie in de 

stad Valesti. 

Alexis en Irene liepen langzaam op 

den weg en keken om zich heen, onver- 

schillig op welke manier de dood kwam, 

als het alleen maar snel geschiedde en' 

zonder schande. 

De hernieuwde stilte, die op het volk 

neerdaalde, was angstaanjagend, vree- 

sehjker dan een ziedend rumoer zou 

zijn geweest. Ze wisten niet wie uit den 

troep zich op hen zou werpen, den lust 

om te moorden ontketenen zou. Hun 

oogen zochten de bezweete, bloeddron- 

ken gezichten van dat verblinde, opge- 

zweepte, wispelturige volk af, en tus- 

schen die gezichten. ... 

De kleine bruid zag het met de adem- 

benemende duidelijkheid. Ze zag een 

knap gezicht — den koning der fauns 

wiens krullenkop hoog boven de ande- 

ren uitstak en haar kant uitkeek; ze 

zag dat hij zijn arm om een meisje ge- 

slagen had, een opgewonden, weelderig- 

mooi meisje, dat de kokarde der revo- 

lutie droeg; ze zag dat hij zijn hoofd 

boog om haar blik te vermijden en 

tusschen de menigte wegdook Want 

een pluimstrijker, die naar een hooge 

positie streeft kan een koningin volgen 

en aanbidden. Maar als er geen konin- 

gin is? 

Een kind waggelde uit de menigte, 

een handvol vuil in de kleine vuist om 

naar de gouden japon te gooien. Het 

struikelde en viel voor Irene's voeten 

neer. Ze pakte het op, met een teeder 

gebaar, en zag de moeder naar voren 

komen om het haastig terug te halen 

Ze hoorde een grooten zucht als een 

opkomende bries en gemompelde woor- 

den die steeds luider aangolfden. 

Ze hepen heel langzaam voort, hand 

in hand, langs den witten weg, den dood 

tegemoet. 

De deining onder het volk was als 

het aanzwellen van een zomerwind. Een 

leger van hemelsche speren had tus- 

schen die donkere massa en haar prooi 

kunnen staan, zoo veilig wandelden de [ 

— 23 

■ 

^L '. ^ ■< ■. 

De actrice M.vr. de I. M.r-KI.» I, v.rled.n we.k op 

•en-en-Uchtigj«rlg«n leeftijd overleden. 

De beroemde (llmactrlce 

Maria Dreisler ligt te Holly- 

wood ernstig ziek. 

Frledl Dotza, de iter van 

de Frlti Hlrsch-operefto, zal. 

daar zij gaat trouwen, bin- 

nenkort het tooneel verlaten. 

Defllm.ter Mae Clark. I. met den filmacteur Sidney 

Blackmer in het huwelijk getreden. 

Ell.ia Landl II than, officieel van haar echtgenoot, d 

advocaat John Cecil Lawrence, gescheiden.

Is Uw zenuwgestel 

van streek? Keem dan eens 

Mijnhardt's Zenuwtabletten. 

Gij zijt dan weldra weer in orde. 

Buisje 75 et. Bij Apoth. en Drogisten. 

koningskinderen onder de boomen. 

Zacht streelde Alexis haar hand. 

Toen eindelijk brak het wilde, dave- 

rende tumult los. Maar alsof de hemel- 

sche speren hen onschendbaar hielden, 

stonden ze op een open plek op den weg. 

Ze hadden hun wandelen gestaakt. 

„Het eind is nu gekomen," zei Alexis 

en voor de eerste maal nam hij haar in 

zijn armen. „Adieu." 

„Adieu." 

„Ben je niet erg bang? Niet een- 

zaam?" 

„Niet bang. En ook niet eenzaam 

meer." 

„Adieu." 

„Adieu." 

Ze gaven elkaar een kus. 

* * * 

Als door een nevel bereikte het ge- 

schreeuw hun ooren. Het sloot hen in, 

echode over Valia, daalde en verhief 

zich weer op golven van ontroering. 

Het was niet het gebrul van het beest, 

niet het gebulder van den moordenaar, 

maar de stem van een volk, dat hen 

liefhad.... 

Dat hen huldigde als hun koning en 

koningin. 

tt^" Een 

Vloeistof die 

een eind maakt aan 

TV? 

Ontsierend 

tf 

Haar 

in 3 Minuten 

Beter dan een 

Scheermes 

Eindelijk heeft de 

wetenschap een 

welriekende, be- 

slist onschadelijke 

vloeistof ontdekt 

— precies als 

water - die 

een eind maakt aan over- 

tollig haar in 3 minuten. 

Scheermessen doen het 

haar slechts dikker en 

sneller aangroeien; zijn 

Êijnlijk en gevaarliik en 

iten het vel achter ramw, 

geprikkeld en puisterig. 

Alle tot dusverre bekende j 

ontharingsmid delen 

waren vieze en kleverige 

pasta s. Vloeibare Vi^to is de aller- 

nieuwste, verbazingwekkende vinding 

der wetenschao. U wascht het haar 

eenvoudig weg, het vel achterlatende 

zacht, glad en blank. De reinste, 

gemakkelijkste en snelste methode 

om afzichtelijk ongew»nscht haar te 

doen verdwijnen. Eischt Vloeibare 

Vieto. 

sira^w^w» 

FILM-ENTHOUSÏASTEN 

J. H. 5. Ée UTRECHT. Filmstudios zijn 

voor he£ publiek nieé toegankelijk. Wendf 

U toi den heer Biederman, Duivendrecb£. 

schekade 87, Amsterdam'of tot de firma 

Philips ée Eindhoven, 

R. K. ée UTRECHT. Haro van Peski 

kunt U schrijven Kurüürséendamm 225,' 

Berlijn. Ernst Winar p.a. Cinetone, Duiven- 

drechtschekade 87, Amsterdam. 

H. v. O. te 's-GRAVENHAGE. Gene 

Raymond is niet getrouwd. Willy speelt 

met Käthe von Nagy in „De dochters van 

hare Excellentie". Renate Muller is nooit 

getrouwd geweest. 

M. K. te HUIZEN. Foto's van Willy 

Castello zijn verkrijgbaar bij Godfried de 

Groot, Jan Luyckenstraat 2, Amsterdam. 

Van A. L. hebben wij geen foto voorradig. 

Deel ons s.v.p. mede welke twee foto's U 

thans wenscht te ontvangen. 

J. H. te "s-GRAVENHAGE. J. 5. is 

niet in Den Haag geweest. Jopie Koop- 

man was voor bedoelde rol beter geschikt. 

Wij gelooven ook, dat „Bleeke Bet" een 

succes wordt. 

T. v. W. te AMSTERDAM. Hierbij de 

gevraagde adressen. Carl Frölich. Friedrich- 

strasse 37a, Berlijn. Trude Hesterberg, 

Soorstrasse 6, Berlijn. Willi Forst, Neuer 

Markt 6, Weenen. 

C. W. A. v. W. v. H. te 's-GRAVEN- 

HAGE. Deze foto is niet in den handel 

verkrijgbaar. 

H. G. H. te GRONINGEN. Iedere 

abonné heeft recht op twee gratis filmfoto's. 

L. S. te DEN HELDER. Hans Schlenck 

is niét getrouwd. Zijn adres is Leopold- 

strasse 8, München, Gretl Theimer is ge- 

trouwd met den tenor Arthur Hell. Olga 

Tschechowa woont Kaiserdamm 74, Berlijn. 

A. J. KR. te AMSTERDAM. Wij be- 

antwoorden dergelijke vragen alleen in 

deze rubriek. Onnoodig dus een postzegel 

in te sluiten. Het adres van Louis Graveure 

is Insbrückerstrasse 30. Berlijn. Hij is den 

18en Maart te Londen geboren. Hij speelt 

met Hans Brausewetter in „Eerlijk duurt 

het langst". Hij zal U gaarne de gevraagde 

foto's zenden. Niet vergeten een ant- 

woord-coupon in te sluiten. 

M. L. te ROTTERDAM. Gitta Alpar 

is niet meer in het sanatorium. Zij heeft 

dezer dagen een dochtertje gekregen. 

Willy gaat voorloopig nog niet met Lilian 

trouwen. Het adres van Lilian Harvey is 

1401 Western Avenue. Los Angelos. 

W. F. te 's-GRAVENHAGE. De eenigp 

goede filmschool in Europa bevond zich 

te München. Zij is echter failliet. Wij raden 

U af een filmschool te bezoeken. De weg 

naar de film gaat thans over het tooneel. 

Dergelijke vragen beantwoorden wij alleen 

in deze rubriek; onnoodig dus een postzegel 

voor antwoord in te sluiten. 

A. d. R. te 's-GRAVENHAGE. Jan 

Kiepura is niet verloofd of getrouwd. Zijn 

adres is Siemensstrasse 26, Berlijn. Kiepura 

is een Pool. Voor de woorden van bedoeld 

lied, moet U zich wenden tot de firma 

Lumina-film, Keizersgracht bij de Leidsche- 

straat, Amsterdam. 

R. K. te HAARLEM. De directie van 

de Metro-Goldwyn-Mayer, Damrak 49, 

Amsterdam, zal U gaarne de gevraagde 

adressen opgeven. 

M. H. te TILBURG. De nieuwste film 

met Brigitte Helm is „Het Eiland". Camilla 

Horn woont Jagowstrasse 12, Berlijn. Zij 

is gescheiden. 

E. F. te BUSSUM. Wendt U tot den heer 

Klinkert, Stadhouderskade 152, Amsterdam. 

24 

DE BEROEMDE METRO-GOLDWYN-MAYER-REGIS- 

SEUR RICHARD BOLESLAVSKY EN ZIJN 

ECHTGENOOTE. 

HOOFDPIJN VERSTOORDE FAMILIE- 

GELUK. 

Nu weer vroolijk en opgewekt. 

„Ik ben getrouwd en moeder van twee 

kinderen. Stumperds; als ze van school 

thuiskwamen moesten ze altijd erg stil 

zijn vanwege mijn gevoelig hoofd. Ik 

leed voortdurend heel erg aan hoofdpijn 

en zenuwachtigheid. Ik probeerde aller- 

lei medicijnen, maar niets hielp me — 

inderdaad werd het steeds erger. Het 

minste geluid kon ik niet meer verdra- 

gen. Drie jaar geleden begon ik voor 

het eerst Kruschen Salts te gebruiken. 

Nu kan ik weer werken en ben altijd 

opgeruimd en vroolijk. Verscheidene 

menschen lachten me uit toen ik hun 

vertelde wat ik ging innemen — zelfs 

mijn eigen zuster — maar toen ze zagen 

hoe ik veranderd was, waren ze ver- 

stomd en nu riemen ze zelf ook Kru- 

schen Salts. Ik heb het honderden men- 

schen aanbevolen gedurende de laatste 

jaren, want ik vind het een prachtig 

middel, vooral voor vrouwen als ikzelf, 

tusschen de 40 en 50. Het is een won- 

der. Ik neem Kruschen 'smorgens in mijn 

eerste kop thee en zou het nooit wil- 

len missen. Onlangs heb ik eens een 

tijd lang geen Kruschen gehad en ik 

was dezelfde vrouw niet meer." 

Mevr. M. D. te L. 

Zoovele kwalen waaraan men lijdt 

— hoofdpijn is wel de meest voorko- 

mende klacht — kunnen meestal wor- 

den teruggebracht tot één en dezelfde 

oorzaak: traagheid der inwendige orga- 

nen. Wanneer de afvoerorganen onvol- 

doende werken, blijven steeds afval- 

stoffen in het lichaam achter, welke het 

bloed onzuiver maken en den algehee- 

len gezondheidstoestand kunnen scha- 

den. De „kleine dagelijksche dosis" 

Kruschen Salts" zal uw afvoerorganen 

tot beter werking aansporen en zoo- 

doende steeds inwendig zuiver houden. 

Kruschen Salts zal u naar lichaam en 

geest verfrisschen en verjongen. 

Kruschen Salts is uitsluitend verkrijg- 

baar bij alle apothekers en drogisten 

ä / 0.90 en ƒ 1.60 per flacon, omzetbe- 

lasting inbegrepen. Let op dat op het 

etiket op de flesch zoowel als op de 

buitenverpakking de naam Rowntree 

Handels Mij., Amsterdam voorkomt. 

' ■ 

ging naar het politie-bureau en vroeg den 

commissaris te spreken, 

„Mijnheer," zei hij, „er is vannacht bij 

mij ingebroken en de indringer is gearres- 

teerd, zooals u weet. Dien man zou ik nu 

graag eens spreken." 

,,Dat kan gebeuren, mijnheer Janssen," 

antwoordde de commissaris. „Maar wat 

heeft u daarmee voor, als ik vragen mag?" 

„Dat zal ik u vertellen," zei mijn neef. 

„Ik wou eens graag van dien man leeren, 

hoe hij kans heeft gezien om 's nachts zoo 

laat mijn huis binnen te komen, zonder dat 

mijn vrouw het heeft gemerkt!" 

Filmregisseur: „In deze scène wordt u in 

de lucht geslingerd en opgepikt door een 

vliegmachine." 

Ster: „O juist. Maar wat gebeurt er als 

die vliegmachine niet op tijd is?" 

,,0, dan wacht je maar niet langer en 

komt zoo gauw mogelijk naar beneden." 

„Wat zeg je — heb je vandaag ruzie met 

je man gemaakt en hem het laatste woord 

gelaten? Maar m'n lieve ziel. dat is — " 

,,Och, ik wou hem zoo graag eens een 

pleizier doen — hij is jarig vandaag, zie je." 

Vierjarig Jantje ging voor 't eerst naar de 

bewaarschool. Toen hij in de bank zat, vroeg 

de juffrouw: 

„Hoe heet jij?" 

„Weet ik niet," zei Jantje. 

„Wel, wat zegt je moeder dan tegen je als 

ze je roept voor het eten?" 

,,Zij hoeft mij niet te roepen," deelde 

Jantje mee. „Ik ben d'r altijd al!" 

De jongeman was op een bank in het park 

in slaap gevallen en toen hij wakker werd, 

was het donker en 't regende hevig. De 

weerkaatsing van de lantaarns op het natte 

asfalt wekte in zijn slaperig brein de gedachte 

aan een groote plas water. 

.,Hé," mompelde hij, „de zee!" 

Hij klom boven op de bank en dook er 

van af om te gaan zwemmen. Met een ont- 

zettenden smak kwam hij op het natte asfalt 

terecht. 

Vol builen en schrammen en een raar dui- 

zelig gevoel in zijn hoofd, krabbelde hij 

overeind en pruttelde verbaasd: „Eigenaar- 

dig! Nou al bevroren!" 

Eerste buurvrouw: „Zeg es, juffrouw 

Smit, waarom heb je mijn kleinen jongen 

geslagen?" 

Tweede buurvrouw: „Omdat-ie me uit- 

gescholden heeft voor „vet varken"!" 

„Maar lieve mensch, dan had ik je toch 

voor wijzer gehouden. Of je mijn jongen 

slaat, helpt niks! Je moet een beetje minder 

eten!" 

„Ondeugende jongen, die je bent!" zei 

moeder boos tegen haar spruit. „Eerst kom 

je voor 't eten thuis terwijl je dik onder de 

modder zit en nadat ik een uur bezig ben 

geweest om je ten minste toonbaar te maken, 

smeer je 'm weer de straat op en daar begin 

je weer een nieuwe vechtpartij!" 

„Neen, moeder," anwoordde het veelbelo- 

lovende jongemensch. „Het was nog dezelf- 

de! We waren alleen maar even gaan eten!" 

. ' 

C. « Tk.-IXIZZLES N 

Bovenstaande stukjes moeten uitge- 

knipt en ïoodanigr opgeplakt worden, 

dat ze een portret vormen van een 

charmante Amerikaansche filmster. 

Onder de abonne's, die ons het goed 

opgeplakte portret zenden, benevens 

den naam van de actrice, zullen wij 

tien foto s van haar verdeelen. De op- 

lossingen moeten voor 24 Juli (van 

Indische abonnés voor 24 September) 

VlL^hi ;£W n van: Re dactie .Het 

Weekblad , Galgewater 22, Leiden. Op 

HL e . n ^ el S P £! sv - p - d »'delük vermel- 

den: C. S Th.-puzzles no. 546. 

Degenen, die het blad liever niet 

willen beschadigen, kunnen volstaan 

met de stukjes over te trekken op 

een doorzichtig papiertje, of te cal- 

queeren. Dit laatste geschiedt door 

middel van een velletje carbonpapier, 

flat men onder deze pagina legt. Als 

men nu onder het carbon nog een 

stukie wit papier legt en dan de om- 

trekken van de op deze pagina af- 

gedrukte stukjes met potlood natrekt 

zal het carbonpapier deze op het witte 

papier overdrukken. De aldus gevorm- 

de en uitgeknipte stukjes papier moe- 

ten ook als een portret worden op- 

geplakt. F 

Ztf, die ook de Wekelijksche Vraag 

op wenschen te lossen, kunnen dil 

desgewenscht tegeiyk metdeze puzzles 

inzenden, doch ztf gelieven de oplos- 

KNIPPUZZLE 

Carole Lombard 

25 - 

KNIPPUZZLE 

singen dan pp een apart, doch volled,? van naam en 

adres voorz.en velletje papier te schrijvin. 

ÊRBORGEN FILMSTER 

TT 

st^lW ieder t der . woo 1 rde "' d'e de teekeninge.jes voor- 

OD de' T^f n tV ! ,ee letterS gnomen worden. Als deze 

op de juiste wijze gerangschikt zijn, vormen zet*. 

Minen den naam van een populairen filmster * 

Onder degenen die ons de goede oplossingen dorn 

toekomen (voor datum zie knlppuïzle) °ul en wif «n 

veÄn. Van '■ 2M en drie "ostprUn (fi" mZo") 

De tien foto's van Carole vielen ten deel aan : 

mejuffrouw A. Willemse, Rotterdam ; 

den heer M. C. A. Wesling, Amsterdam; 

mejuffrouw H. J. Steenbergen, Haarlem; 

mejuffrouw Gr. v. Beurden, Tilbure- 

mejuffrouw D. Mellema, Rotterdam; 

den heer T. Cremers, Breda; 

den heer M. Korendiik, Hillegersberg; 

mejuffrouw J. Wildeboer, Hifiegersberg; 

den heer J. Boet, Rotterdam; 

mejuffrouw G. Brien, Hillegersberg 

MONOORAMRAADSEL 

Ramon Nov a rro 

en 

Helen Hayes 

in 

De Chineesche Bruid 

Mejuffrouw Kwist te Schiedam verwierf met 

de juiste oplossing van deze vraag den hoofd- 

prijs, terwyl de troostprijzen toegekend werden 

aan me.urfrouw A. Dekker te Wassenaar, dln 

wLll TI' u F - Ro e ffel 'e Rotterdam en den 

heer J. Leeberg te Hom (L.). 

1

^^wmmww^ 

■ 

TOONEELFIGUREN DIE IK GEKEND HEB 

HENRI BRONDOEEST 

Aan het tooneel ontmoet men meestal 

twee groote groepen menschen: zij 

die uit tooneelfamilies stammen, om 

zoo te zeggen op de planken geboren zijn, 

en hun eerste woorden uit acteursmond 

leerden.... en zij die een geheel andere 

protessie in t oog hadden gevat, maar 

door het lot of door ontwakende liefde ten 

slotte aan het tooneel zijn verdwaald Be- 

paald onderscheid in de prestaties van'deze 

twee g-roote groepen is er niet. Er zijn 

acteurskinderen, die afschuwelijke dingen 

doen — en er zijn vreemdelingen in Jeru- 

salem, die een verrassende weelde van 

kunstenaarschap bieden. Eigenlijk, wanneer 

ik t een en ander op een goudschaaltje 

weeg, geloof ik, dat de nieuwe ideeën 

v. meestal van buitenstaanders-kant worden 

opgeworpen, en dat op het tooneel ge- 

boren acteurs een beetje conservatief zijn; 

ook geloof ik, dat bij die „buitenstaanders" 

de liefde een gram grooter is. Zij hebben 

moeten vechten voor dat, wat de andere 

groep reeds bij de geboorte bezat: burger- 

recht in het wonderlijke wereldje achter 

het voetlicht. 

Het gebeurt echter maar zelden, dat die 

liefde op later leeftijd komt. Meestal is 

de tragedie deze: een hang van het kind 

naar Theater en een verzet van de 

ouders, die daarin een afschuwelijken on- 

dergang zien. Vervolgens een zure, ge- 

dwongen studie van een nóg zuurder en 

vervelender vak of wetenschap en ten 

slotte, bij meerderjarigheid en verkregen 

recht tot zelfbeschikking, de ommezwaai 

naar de oude liefde. Er zijn echter een 

paar zeldzame gevallen geweest van men- 

schen, die eerst op veel rijperen leeftijd 

dan de lente der mondigheid aan het too- 

neel verzeilden, en onder die gevallen is 

dat eene zeldzame, waaruit een waarlijk 

groot acteur ontstond. 

Dat was het geval Henri Brondgeest. 

Brondgeest was in Indië geboren, uit een 

familie vol stramme, conventioneele tradi- 

ties — en zoo sprak het bijna vanzelf, dat 

hij 'n stram, conventioneel leven tegemoet 

zou gaan. Hij werd officier bij de cavale- 

rie.... en in die dagen wilde dat heel wat 

zeggen! Hij had belangstelling voor alles 

wat kunst was, en voor het tooneel in het 

bijzonder — maar hij was bovendien een 

chevalier; een man van het type dat toen 

— in het laatste kwart van de vorige eeuw 

— succes had. Was het wonder, dat deze 

temperamentvolle kunstminnaar, vol heroï- 

sche inslagen, in contact kwam met de 

heroïsche, temperamentvolle kunstenares, 

wier ster toen ter tijd begon te rijzen en 

te groeien tot de eerste grootte? Brond- 

geests kennismaking met mevrouw Mann 

beteekende een keerpunt in zijn leven. Hij 

huwde haar in het geheim — want een of- 

ficier mocht in die dagen niet trouwen met 

een vrouw, die haar eigen brood verdien- 

de.' — en oefende zich twee jaar fans' met 

verbeten ijver om toen officieel „boor- 

tje Frenkel" aan de wereld als mevrouw 

Brondgeest-Bouwmeester voor te stellen, 

en zelf de planken te betreden in Pur- 

merend. 

Brondgeests carrière is snel gegroeid, 

driftig, met schokken, zooals zijn eigen 

temperament was. Geen wonder! Hij was* 

een knappe, elegante verschijning, n tikje 

martiaal en tóch soepel; een ideaal type 

voor „de" jonge minnaar. Hij bezat een 

"itgesproken talent, maar bovendien — 

een kostbaar bezit! — een zeer subtiele 

aanvoelmg voor wat goed tooneel was. En 

het verbijsterende was, dat hij de eerste 

krukkenjaren zonder meer overgeslagen 

had. Hij stond al ras op een hoogte, die 

zelfs zeer begaafde menschen eerst na 

eemge jaren plegen te bereiken. Hij was 

binnen weinig jaren een acteur van be- 

teekenis. En niet — zooals jaloersche ton- 

gen beweerden — omdat hij de echtgenoot 

was van Nederlands grootste actrice. Want 

naderhand is Brondgeest inderdaad een 

gróót acteur gebleven, met een wonder- 

lijke, attractieve eigenschap. Hij bezat die- 

zelfde aantrekkingskracht van ouderen 

man, die bijvoorbeeld de filmacteur Hans 

Albers heeft. Alleen was Brondgeest een 

grand seigneur, gespeend van elke Mooie- 

Karel-allure. 

Maar hij was bovendien een groot fan- 

tast. Hij leefde buiten de grenzen van het 

mogelijke. Hij verbeeldde zich gaarne een 

eodaal landheer te zijn, met paarden, met 

kasteelen, met kudden personeel. In waar- 

heid bezat hij niets. anders dan zijn char- 

me en zijn talent. Hij leefde mijlen ver 

boven zijn middelen, en kon niet verdragen 

daaraan te worden herinnerd. Het huis- 

houdboekje was voor hem het monster- 

achtige symbool van kleinburgerlijkheid. 

En vooral toen de remmen wegvielen, die 

hem jaren lang in toom hadden gehouden, 

toen hij ontslag nam als officier, duikelde 

hij met volle vaart in het leven en in 

zijn fantasie. Hij werd door en door on- 

sociaal. Hij leefde voor zijn impulsen Hij 

kreeg groote denkbeelden en trachtte 

die dan te vervullen, zonder de mogelijk- 

heden onder oogen te zien. Deze breidel- 

looze fantasie voerde hem tot een onge- 

kende spontaniteit op de planken. Hij door- 

leefde zijn rollen vlammend en laaiend. 

Hoe temperamentvoller het werk was, hoe 

gloedvoller hij speelde. Er gebeurde iets 

op het tooneel als Brondgeest er stond. 

Zijn vlammend gemoed en zijn vlammende 

lantasie waren gebenedijde eigenschappen 

op de planken. 

Maar in het leven waren zij loodzware 

kluisters, die de kleinste hinderpaal tot 

een catastrophe maakten. Brondgeest was 

iemand, die zijn eigen ruiten inwierp. Hij 

was eigenzinnig, hooghartig — hij miste 

eiken trek van diplomatie. Zijn huwelijk 

werd een tragedie, waar scheiding 'n einde 

can maakte. Doch toen raakte hii ziin 

stuur geheel en al kwijt. Hij zwierf van 

links naar rechts; richtte gezelschappen op 

en failleerde, ging naar Indië en kwam 

weerom, regisseerde massale openlucht- 

spelen en trad dan weer op in een cabaret, 

bn al zwervende leefde hij in zijn fantasie, 

royaal, hartelijk, vriendschappelijk., maar 

steeds op een voetstuk van illusie, vol haat 

tegen elk spoor van burgerlijkheid. 

En zoo scheen er reeds een zekere mo- 

notonie in dit tragische leven te komen, 

toen er opeens verandering opdaagde Jan' 

Fabricius schreef „Dolle Hans", Royaards 

wilde het spelen.... en gaf Brondgeest de 

rol van den jongen luitenant, waar hij wel 

iets te geposeerd voor was geworden van 

buiten maar van binnen niet! 

Deze rol werd een historische zegepraal. 

Alles wat Brondgeest bezat aan tempera- 

ment, aan trots, aan liefde, aan noblesse, 

ean haat en aan voornaamheid goot hij 

in deze onvergetelijke creatie. Honderden 

malen gmg het stuk! Het werd zijn stuk. 

Hij naderde de vijftig, de zestig maar 

het blééf zijn stuk! 

„Dolle Hans" maakte hem veel waard 

voor de theaterdirecteuren. Zijn inkomen 

groeide, en in deze dagen heeft hij mis- 

schien een korte poos zijn illusie werke- 

- 26 - 

hjkheid zien worden, van te leven als 

grand seigneur, met landgoed en paarden... 

Ettelijke jaren speelde hij bij het Hofstad- 

\ ooneel, waar hij onder meer een glori- 

euze tournee met „Geuren" maakte. Maar 

hij was te veel uitgegroeid voor een vast 

systeem; hij kon niet „in het gareel" loo- 

pen, zooals mevrouw Mann dat noemde, 

tn zoo kwam hij ten slotte er weer toe te 

gaan zwerven, zestig jaar oud, als „Dolle 

Hij was, ook voor zijn collega's, een 

bron van fantasie. Hij zag de figuren van 

een stuk levend voor zich en om zich 

heen, en wist daardoor als regisseur soms 

uitstekende dingen te bereiken bij de too- 

neelspelers zelf. Een „sfeer" bouwen kon 

hij met. Wel wist hij massale bewegingen 

te regeeren, zooals bij zijn grootscheepsche 

„balome -uitvoeringen. Dan kwam de oud- 

olficier voor den dag, organisator, veld- 

heer, alle fantastische vormen, die zich bij 

hem groepeerden om het begrip officier. 

Maar hij kon een tooneelspeler helpen aan 

een type, een karakter, en hij wist ze om 

te vormen tot een groote chic. Kunste- 

naars die in het dagelijksch leven vrij bur- 

gerlijk verschenen, werden in een opvoe- 

ring onder Brondgeests leiding graven en 

gravinnen van den ouden stempel. Maar 

t was alles tijdelijk. Zonder duurzame fun- 

deering. Hevig maar voorbijgaand. Zooals 

hij in alles hevig en tijdelijk was. 

In het kille licht van tanende glorie, om- 

ringd door armoede en bitterheid, maar 

met een onuitbluschbare fantasie, is hij 

een tweede reis naar Indië gaan maken. 

Hij meende er een fortuin bijeen te garen, 

en eindelijk zijn illusies vast te kunnen leg- 

gen van landheerlijkheid, en kasteelen en 

paarden. 

Maar een grootere Wil hpd het anders 

bedoeld. Had bedoeld hem terug te voeren 

naar zijn geboortegrond, om hem aandien 

grond terug te geven 

IN HET KURHAUS-CABARET TE SCHEVENINGEN 

D« planist Alfred Cortaf treedt te Sch evemngen 

mat het orkai« onder leiding van 

Carl Schuricht op. 

FttM-ENTHOUSIASTEN "1 

A. J G. £e HAARLEMMERMEER. 

Ue ateliers van de Ufa zijn

:- 

, ■ 

^hAUIÜWIbbbkDb ^bUIIALIMG 

Zijn snelheidsmeter stond op zestig- kilo- 

meter — en bleef daarop staan, terwijl de 

zoele nachtlucht vredig om zijn scherp 

luisterende ooren zongen de twoseater als 

een vrachtwagen hobbelde. Eindelijk min- 

derde hij vaart en keek achterom. Geen 

spoor van vervolging. 

Hij vervolgde een poosje in langzamer 

tempo zijn weg,'stuurde toen naar den kant, 

trok zijn jas uit en vijzelde zijn achteras' 

op. De eene achterband was aan flarden. 

Met een prettig prikkelende gewaarwor- 

ding van avontuur verwijderde Lane den 

band en maakte toebereidselen om in het 

heldere licht van de maan een nieuwen om 

te leggen. Intuïtie waarschuwde hem dat 

hoe eerder hij naar New York kon rijden, 

hoe meer kans hij had het notitieboek te 

bestemder plaatse af te geven. Hij werkte 

vlug, maar daarom niet minder nauwgezet. 

Voor hij klaar was, drong van uit de 

verte het gebrom van een motorfiets tot 

zijn ooren door. Het kwam van achter hem; 

hij richtte zich op en trok zijn revolver. De 

motorrijder kwam in het gezicht, minderde 

gas en schoot voorbij zonder te groeten. 

Een paar minuten later volgde Lane hem 

naar New York op vier goede banden, een 

beetje beschaamd over zijn melodramati- 

sche vertooniiig, die waarschijnlijk een on- 

schuldigen reiziger schrik had aangejaagd, 

maar nog steeds vol van de sensationeele 

ontmoeting. 

Die had plaats gehad op een goede hon- 

derd kilometer van New York en zonder 

zich om voorgeschreven snelheidsmaxima 

te bekommeren, naderde Lane, nog geen 

uur nadat hij zijn band gerepareerd had. 

Mount Vernon. En daar achterhaalde hem 

bijna het ongeluk. 

Hij was het centrum der stad in langzame 

vaart gepasseerd en zette er juist weer een 

flinken gang in, toen een groote limousine 

uit een zijstraat links te voorschijn kwam. 

Er was tijd genoeg om de wagen te laten 

voorgaan. Maar de chauffeur vertraagde 

zijn vaart en Lane had geen gelegenheid 

meer om te stoppen. 

Zijn twoseater helde naar links, wankelde 

en bonsde met de achterste schokbrekers 

tegen den voor-bumper van de limousine. 

Maar door de botsing kwam zijn wagen weer 

recht te staan, op de vier wielen, en Lane 

reed door alsof er niets gebeurd was. 

Na zoon ontsnapping op het kantje af 

zou een chauffeur, die zijn hoofd had ver- 

loren, zeker gestopt hebben tot hij wat ge- 

kalmeerd was. Maar de groote wagen was 

den twoseater gevolgd en dat deed Lane 

besluiten om niet te wachten. 

Omkijkend zag hij een paar felle koplam- 

pen steeds grooter worden. Hij trapte op 

het gaspedaal, hield zijn blik eenigen tijd 

op den weg gevestigd en draaide in plotse- 

hngen schrik zijn hoofd nogmaals om, toen 

hij zich in een kring van licht bevond De 

limousine was vlak acher hem. 

Lane zette zijn twoseater in de vierde 

versnelling en drukte het gaspedaal geheel 

DORIT KREYSLER IN DE UFA-TOONFILM ^„SCHEPT VREUGDE IN HET LEVEN" - 29 

in. Zijn auto begon te dansen en jakkerde 

door een warrelende wereld met stuivende 

plekken maanlicht. Hij hield zijn oogen 

strak op den weg, zijn vaste handen om- 

klemden het stuur. De krans van licht ver- 

bleekte en het geluid van de loeiende 

claxon achter hem werd zwakker. Einde- 

lijk waagde hij het op 'n iets kalmer tem- 

po en wierp een blik over zijn schouder. 

De groote auto volgde nog steeds; de 

lampen schenen nu echter eenige honder- 

den meters achter hem. Een tweede blik 

overtuigde hem, dat de afstand langzaam 

maar gestadig grooter werd. In een razende 

jacht bereikte hij een andere stad; van de 

limousine waren de lichten nog net zicht- 

baar. Hij schoot de hoofdstraat in; late 

chauffeurs gaapten hem verbaasd na of 

vloekten, al naar gelang van hun tempera- 

ment. Zonder ongelukken belandde hij aan 

het andere einde van de stad — het mocht 

een wonder heeten. De groote wagen was 

nergens meer te zien. 

Hij zette nu in matiger gang den tocht 

naar New York voort, op zijn hoede voor 

een tweeden valstrik. Maar er gebeurde 

verder niets. Ten laatste reed hij door Har- 

lem en vond zijn weg naar het hart der 

stad, waar schelle lichten het schijnsel der 

maan verdoofden en de trottoirs gevuld wa- 

ren met wandelende groot-stedelingen, die 

van den mooien avond genoten. 

Hij volgde Fifth Avenue naar 'het Zuiden 

kreeg bij Fifty-Ninth Street een politie- 

agent in 't oog en reed heel zachtjes De 

forsche Ier, met de martiale hangsnor. nam 

hem goed op en gaf hem aanwijzingen om 

het hoofdbureau te vinden. 

C. v.n K.rckhovn .n Elias van Praag in .Mijn vrouw verlangt ,alari,", opgevoerd in het 

Centraal-Theater te Amsterdam. opgevoerd m het

Het was nu bijna elf uur en Harry Lane 

had weinig hoop, den onbekende, wie het 

ook mocht zijn, wiens naam hem 'door den 

mon met het gebroken been was genoemd 

— McCoy — nog op het bureau te zullen 

aantreffen. Maar hij kon in ieder geval het 

notitie-boekje in veilige haven achterlaten. 

Dan was hij er af. Hij voelde er naar in zijn 

zak. Ja, daar zat het. Hij twijfelde er ove- 

rigens niet aan of het bezit er van was de 

oorzaak van de beide pogingen om hem 

het rustig vervolgen van zijn reis te be- 

letten. 

Eindelijk hield hij stil voor den ouder- 

wetschen gevel van het hoofdbureau in 

Centre Street. De deur -stond open, het 

trottoir was leeg. Lane deed zijn auto op 

slot, liep de stoep bij twee treden tegelijk 

op, botste tegen een paar mannen in de 

deuropening, herstelde zijn evenwicht en 

haastte zich zonder verontschuldigingen de 

vestibule in. Daar vroeg hij den wachtheb- 

benden agent naar McCoy. 

„Mr. McCoy is in zijn kamer, meneer. 

Maar ik geloof dat hij een belangrijke be- 

spreking heeft. Misschien kunt u mij zeg- 

gen wat u wenscht...." 

„Dus hij is op dat uur wel op het bu- 

reau?" vroeg Lane. 

„Zeker, meneer. Maar ik zou hem liever 

niet storen; tenzij het iets heel dringends 

is, waarvoor u hem spreken moet." 

„Dat is het," verklaarde Lane met nadruk, 

„inderdaad heel dringend. En ik zal mr' 

McCoy wel vertellen dat ik het u gezegd 

heb." 

Hij wierp een verlangenden blik in de 

gapende opening die verder in het gebouw 

voerde. „Kom, ga mij maar voor." 

Mannen, die gewend zijn leiding te geven 

en gehoorzaamd te worden, hebben nu een- 

maal iets suggestiefs in hun optreden. De 

agent salueerde. 

„Dezen kant uit, meneer." 

Lane volgde zijn gids een houten trap op 

en vervolgens door een breede, kale gang. 

De agent bleef voor een deur staan en 

klopte. Van den anderen kant kwam een 

scherp bevel om binnen te komen. 

Lanes gids betrad de kamer, ging toen 

terzijde staan, met de hand aan zijn re- 

volver, ofschoon Lane dat niet wist. 

„Een heer om u te spreken, Inspecteur," 

lichtte de agent in. „Voor een dringende 

aangelegenheid, zegt hij." 

„Bedankt," zei Lane en kwam in de deur- 

opening. 

De kamer, die hij voor zich zag, was 

■ een lang en hoog vertrek. In het midden 

stond een bureau, waaraan een streng uit- 

ziend man in burger gezeten was, dien de 

agent met „Inspecteur" aangesproken had. 

Aan den anderen kant van de schrijftafel 

zaten twee andere mannen, eveneens in 

burgerkleeding, die Lane met belangstel- 

ling aankeken. 

Op hun gezichten en op dat van inspec- 

teur McCoy scheen het eenige licht dat 

in het vertrek brandde: een omkapte bu- 

reaulamp op een beweegbare stang. 

De eene van deze beide mannen was 

torsch gebouwd, een reus met geweldige 

handen en voeten. Hij had een breeden, 

grijzen baard, een wrat vlak bij zijn kolos- 

salen neus, tintelende humoristische grijze 

oogen en groote ooren. De ander was van 

middelmatige lengte, lenig, met zwarte 

oogen en een zwarten baard, onmisken- 

baar een Franschman, Een van LeToques 

sprekendste hoedanigheden was zijn gelij- 

kenis met een millioen van zijn landslieden. 

„En?' informeerde de inspecteur, „waar- 

mee kan ik u van dienst zijn? In orde, 

Burke!" — Dit laatste tegen den agent. 

Lane kwam naar voren en de deur werd 

achter hem gesloten. 

„Ik kom hier met een eigenaardige 

boodschap," begon hij. „Misschien is het 

beter als ik u even alleen spreek." 

Mc. Coy stak een gespierde hand uit en 

draaide zijn bureaulamp zoo, dat het licht 

op het gezicht van zijn bezoeker viel. 

„Hoe is uw naam?" vroeg hij daarop. 

„Mijn naam," was het rustige antwoord, 

„is Harry Lane. Ik heb u een dringende 

boodschap te brengen van een man met 

een gebroken been, die er geweldig veel 

waarde aan hechtte, dat u die boodschap 

kreeg en zoo spoedig mogelijk bovendien. 

Als u de boodschap hier wilt hooren, zal 

ik u die geven. Maar misschien wilt u zoo 

vriendelijk zijn die lamp om te keeren." 

De inspecteur voldeed aan dat verzoek. 

Hij had gezien wai hij -wenschte. 

„Hoe komt u aan die boodschap?" in- 

formeerde hij met kalme stem. „U kunt 

MARTHA EGGERTH EN PAUL HÖRBIGER IN DE UFA-TOONFILM .DIE CZARDASFÜRSTIN". 

Kunt U 

zich in badcos- 

tuum vertoonen! 

Een mooi badpak is zeker een 

prettig bezit in het zwembad of 

in het zonnebad. Maar is dit 

mooie badpak ook in harmonie 

met Uw slanke lijn? Denkt eraan, 

dat het mooiste badpak door een 

slecht figuur bedorven wordt. 

Heusch, U behoeft niet langer 

last te hebben van overtollig vet. 

Het eenige wat U te doen bebt, 

is nog vanaf heden FACIL PASTILLES 

te gaan gebruiken, die U in zeer 

korten tijd Uw normale gewicht 

zullen teruggeven. FACIL PASTILLES 

zijn verkri|gbaar bij apothekers 

en drogisten voor den prijs van 

f3.- per buis van 100 stuks. 

FACIL 

hier rustig zeggen wat u te zeggen hebt." 

Lane deed zijn verhaal in een doodsche 

stilte. Toen hij klaar was knikte de reus 

en er was een glimlach in zijn oogen. 

„Goed werk," prees hif. De anderen zei- 

den niets. 

„En het notitieboek?" vroeg de inspec- 

teur, een zweem van gretigheid in zijn 

afgemeten toon. 

Lane stak de hand in zijn zak. De uit- 

drukking van zijn gezicht veranderde nau- 

welijks. Maar zijn hand bleef in zijn zak 

alsof ze door een onzichtbare kracht werd 

vastgehouden. 

Het notitieboekje was weg! 

HOOFDSTUK III 

KRIJGSRAAD 

Ross McCoy was een nog betrekkelijk 

jonge man. Zijn. positie in het politiecorps 

als inspecteur der recherche behoorde niet 

tot de allerhoogste, maar mocht, zijn leef- 

tijd en dienstjaren in aanmerking geno- 

men, alleszins behoorlijk worden genoemd. 

En hij werd ontzien, want hij was alge- 

meen bekend als de rechterhand van com- 

missaris Hill, een voorrecht, dat zoowel 

doornen als rozen op zijn levenspad bracht. 

Hij dankte deze onderscheiding aan zijn 

verdiensten. McCoy was niet wat men 

noemt een briljante figuur, maar hij be- 

zat organisatorisch talent, een aangeboren 

leidersgave en een onuitputtelijke energie. 

Zenuwen scheen hij niet te hebben, hij was 

kalm zonder traagheid en vrees was hem 

onder alle omstandigheden vreemd. Aan 

populariteit ontbrak het hem evenmin. De 

conferentie, die Lane gestoord had, was 

die van bondgenooten aan den vooravond 

van een oorlog, waarvan zij den duur en 

de verstrekkende gevolgen zelfs nog niet 

konden gissen. 

LeToque was nu een week in New York 

en had vrijwel onmiddellijk de sympathie 

van den recherche-inspecteur gewonnen. 

(Wordt vervolgd). 

' 

Wfmfsg?. ■ ■ ■ ■ ■ 

... 

VEKKEEMSPROBLEMEN! 

--ÄT-SÄÄ^^^^ 

Woorden en muziek van Guus Betlem Jr. 

I ■ i i' T h jiii i 'i s 

doen, met dat ver - keer! Ze rij-den 

huis! Daai 

»e.^, o» SZ-'L 'ïïA- ^r^r^tUÄKKe*^; 

Ä ÄÄ 3.:ÄÄ r^&ÄÄ 3^ ÄÄIi 

Dat komt weer door die drukte, en 

Als je niet luist'ren wil.. . 

Och, mènsch! zoo sprak meneer wat heesch, 

nou toch es even stil! 

Wat sla je weer verbazend door. 

Wil 'k joü 's wat zeggen, vrouw. 

Wanneer ik al niet ziek zou zijn, 

Niet ziek zou zijn . .. niet ziek zou zijn, 

Wanneer ik al niet ziek zou zijn. 

Dan werd ik het van jou!! 

ip»PWiiiii ^^ 

THE SONG SINGERS 

De weg was donker... 't was doodstil 

— Maar goeie, beste man. 

Zoo sprak mevrouw van Dinges weer, 

Hoe kón ... hoe kwam dat dan?? 

Tja! zei hij - 'k zag twéé lichten, èn . . 

Hij krabde 's aan zijn oor — 

Toen dacht ik: nou, daar kan ik net, 

Ja, net precies... ja. net precies... 

Toen dacht ik: nou, daar kan ik net 

Precies nog . . . tüsschendoor!!! 

zongen voortreffelijk in onze opname-Studio. Zij waren enthousiast 

over de vastlegging hunner stemmen op de Gramophone-plaat 

mi 

Zoudt U het niet leuk vinden als Uw stem of muzikale gave op 

een plaat vereeuw.gd werd? Prijzen: I 2.50, I. 3.50. *. 5.- en 

t. 10.- op dubbelzijdige Gramophone-plaat bij 

N.V. WILLEM SPRENGER'S OPNAME-STUDIO 

PASSAGE 46 - DEN HAAG - TELEFOON 113778 

We ge"s de enorme belangsteüing vooraf bespreken s.v.p.

■' ■■ ':■■ . ; -,,..:, ■ : ■-. -v

v f - Zoek direct in de EYE-bibliotheek

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?