iljij J'JII

:inEMA ^ 

TH EATER 

No. 520 

13 Januari 

19 3 4

,'"Oj-.-> ^^f^pp 

Het bekende 

Mondwater 

Aanbcvoleii door HH. Tandari-:co 

BEATA 

De vloeibare 

caramel in 

deze bonbon is 

verrukkelijk. 

WYEERT 

goedkooper! 

Fabrikanten: N.V. EXPORT-PAPIERFABRIEK 

Nijmegen. 

Mijnheer Graagrijk woonde de begrafenis bij van een millionnair en gedurende 

de toespraken, die bij de geopende groeven werden gehouden, snikte hij hart- 

brekend. 

„Waarom huilde je zoo?" vroeg later een vriend van hem. „Hij was toch geen 

familie van je?" 

„Neen, daarom huil ik juist f" kreet mijnheer Graagrijk, terwijl de tranen hem 

alweer in de oogen sprongen. 

Mevrouw: „Heb je den goudvisschen schoon water gegeven. Marie?" 

Het nieuwe dienstmeisje: „Neen, mevrouw. Ze hebben nog niet eens het wßter 

op, dat ik ze verleden week heb gegeven f" 

- 2 — 

BESTRIJDT 

UW 

VER- 

KOUD- 

HEID 

Een druppel op Uw zakdoek 

Een druppel óp Uw kussen 

Het inhaleeren van den antisepti- 

schen geur van VAPEX bij de eerste 

symptomen van een verkoudheid, 

reinigt de luchtwegen en vernietigt 

de bacilien op het oogenbiik, dat 

zij de organen binnendringen. 

Laboratorium- onderzoekingen 

en een 17-Jai-ige ervaring hebben 

bewezen, dat VAPEX onmiddellijk 

de bacteriën, die verkoudheid, 

influenza enz. veroorzaken, doodt, 

terwijl het organisme weer geheel 

gezond wordt. 

VAPEX Is aangenaam en verfris- 

schend, zelfs in dié mate, dat ver- 

scheidene mensshen het zich tot een 

gewoonte maken om dagelijks een 

druppel op hun zakdoek te doen, 

terw|jl 's nachts een druppel op het 

kussen hen bescherming en verlich- 

ting geeft terwijl zij slapen. 

Vapex Is verkrijgbaar bij 

Apoth. en Drog. 

Prijs per flacon ƒ 1.29, 

Luitenant (streng): 

„Knoop je jas dicht I" 

Getrouwde recruut 

(afwezig): „Ja, lieve." 

Verzekeringsagent : 

„Wilt U niet Uw kan- 

toormeubelen laten ver- 

zekeren?" 

Directeur:'„3a, alles. 

Behalve de klok, want 

daar let het personeel 

toch den heelen dag op." 

„Noem je dat een 

kalfsoester?" vroeg de 

gast verontwaardigd aan 

den kellner. „'t Is ge- 

woon een beleediging 

voor ieder kalf, dat zich- 

zelf respecteert." 

De kellner zette een 

berouwvol gezicht en 

zei op verontschuldigen- 

den toon: „Het was niet 

mijn bedoeling U te 

beleedigen, mijnheer." 

■flflL DOOR _ 

Het dorp Slipcup was werkelijk grooter, boeiender en 

mooier, dan hij uit de enkele brieven van zijn zuster 

had opgemaakt. Het bezat zelfs een indrukwekkend 

bankgebouw en een bioscoop, waar eens per week, juist dien 

avond, een voorstelling werd gegeven. Het station was een 

knooppunt van verschillende locaalspoorwegen met niet min- 

der dan drie, zij het onbestrate, perrons, maar toch had Mr 

Arthur Malpatent het gevoel, dat hij de wereld — zijn eigen 

wereld — verliet en een vreemde, onbekende en eigenaar- 

dig-romantische wereld binnenging, toen hij de steile 

hoofdstraat naar boven stapte. 

Hij was een man van omstreeks vijftig, mager, 

levendig, met een smal en zeer expressief ge- 

zicht, een beweeglijken mond, en ietwat 

zoekende oogen. Zoo nu en dan met zijn 

paraplu zwaaiend, sprak en glimlachte hij 

genoeglijk in zichzelf. 

Iemand, die een beetje menschenkennis 

had, zou direct hebben gezien, dat 

hij tooneelspeler moest zijn een 

tooneelspeler, die droomde wanneer hij 

niét acteerde. 

Hij droeg een keurig pak, waarvan 

de grijze kleur volkomen harmonieerde 

met die van zijn weelderigen haardos, 

knoopschoenen, een breedgeranden, 

eveneens grijzen hoed en een zorgvul- 

dig gestrikte das in zijn clubkleuren. 

Het was een mooie, warme vroeg- 

zomer-avond, halftien, en dus nog niet 

donker. Mr. Malpatent had geïnformeerd 

langs welken weg hij „The Weald", het 

huis van zijn zuster kon bereiken. En 

de verkregen informatie luidde: Naar 

boven; de hoofdstraat volgen, dan den 

tweeden weg links inslaan. En aldus 

deed hij. 

Bleek de hoofdstraat van Slipcup steil, 

de zijweg was nog steiler en had een 

plaveisel, dat niet bepaald geëigend was 

voor dun gezoolde schoenen. 

Hij zag twee lage landhuisjes, twee, 

onder één dak wel te verstaan, toen een 

flinke villa met een naam op het open 

tuinhek: „The Weald". Het huis was 

omgeven door een ruimen, goedver- 

zorgden tuin. 

Mr. Malpatent wandelde den — ook 

alweer stijgenden — voortuin door en 

belde aan de woning van zijn zuster. 

Daarop keerde hij zich om, om het ge- 

heel van de stoep af te bekijken. Een 

prachtig panorama over de glooiende 

velden, die met kleine, aardige bosch- 

jes begroeid waren, tot aan de wijde, 

zilverige riviermonding toe, deed zich 

voor zijn oogen open. 

„Heel aardig, buitengewoon aardig," 

dacht hij. „Maar in den winter zal het 

hier verduiveld koud zijn." 

Dus dit verblijf en deze omgeving had 

Muriel zich uitgezocht. Hier woonde zii 

dus met haar dienstbode. Volgens haar 

brieven waren haar buren heel zonder- 

linge menschen, maar Mr. Malpatent 

WEETU 

in^l "nie^we 90 ^ ^Ä If Zere . S ■ leZer • ^ dit Willy Fritsch is ' zooals hi i ^ uitziet 

m ae nieuwe film „Er was eens n prins...", waarin hij de hoofdrol vertolkt? Het Is 

met gemakkelijk hem, te herkennen, nietwaar? 

reeds, dat U ook Uwe 

BEGRAFENIS (CREMATIE) VERZEKERING 

HAVBANK 

zeer voordeelig kunt sluiten bij de SCHIEDAM 

— 3 —

oordeelde, dat ze slechts weinig zonder- 

linger konden zijn dan zijn eigen won- 

derlijke zuster. Om hier in deze afzon- 

dering je tenten op te slaan 

De deur ging niet open; geen geluid 

drong uit het huis tot hem door. 

Mr. Malpatent belde nog eens. Hij 

belde voor den derden keer. Nog geen 

antwoord. 

Tja, als hij de zaak van twee kanten 

bekeek: het was misschien beter ge- 

weest als hij vooruit geschreven had. 

Maar waaróm per slot van rekening? 

's Menschen leven is net als rook. Van- 

daag ben je er, morgen ben je weg. 

Een enorme, half achter wolken ver- 

scholen maan, klom over den top van 

den heuvel. Werkelijk, het was alles 

wel heel romantisch. Toevallig leunde 

hij met zijn rug tegen de deur en die 

ging langzaam open. Hij draaide zich 

om en keek in de schemerige hall van 

Muriels woning. 

„Is daar iemand?" riep hij. Geen ant- 

woord. „Mag ik het huis van mijn zuster 

binnendringen, alleen omdat het haar 

huis is?" vroeg hij zich een oogenblik 

af, om als antwoord naar binnen te gaan 

en, als om zijn daad te bekrachtigen, 

de deur achter zich dicht te doen. 

„Waarom niet?" redeneerde hij met 

zichzelf; „we waren immers altijd zoo 

goed met elkaar. Maar wat zijn vrou- 

wen toch verbazend zorgeloos." 

Nog eens riep hij: „Is daar iemand?" 

Er was iets sinisters in de holle echo 

van zijn stem. Maar ook nu kwam er 

geen antwoord. 

„Nu, dan maar verder," mompelde 

hij. Hij ging eerst den salon links in en 

vervolgens de eetkamer rechts. 

Mooie kamers: vol — te vol — met 

oude meubels, platen, snuisterijen, 

waarvan er enkele, die hij herkende als 

uit het ouderlijk huis afkomstig, wee- 

moedige jeugdherinneringen bij hem 

wekten. Ja, Muriel verstond de kunst 

het zich gezellig te maken. 

Hij keerde terug naar de hall. De 

trap scheen een onweerstaanbare aan- 

trekkingskracht op hem uit te oefenen. 

„Dan maar naar boven." Hij ging de 

trap op om verdere onbekende oorden 

te gaan verkennen. „Misschien ligt de 

arme ziel in bed en slaapt of is ze ziek." 

Vier deuren kwamen op het boven- 

portaal uit, stijf gesloten alsof allerlei 

mysteries er achter verborgen waren. 

Hij klopte aan één er van, opende deze 

en keek naar binnen. Een slaapkamer — 

leeg. Deze ervaring deed hij tweemaal 

op. Alle meubels in de beide kamers 

waren in hoezen gehuld. 

„Zij kan me gemakkelijk logeeren," 

vond Mr. Malpatent. 

De derde deur was op slot. Mr. Mal- 

patent kreeg een griezelige gewaar- 

wording. 

De vierde bleek de deur van de ruim- 

ste en meest-comfortabel ingerichte 

slaapkamer te zijn, vermoedelijk die van 

de vrouw des huizes. Ook al verlaten, 

WIST U 

OAT U TEGENWOORDIG AL VOOR 

IVü TOT 2 CENT EEN „TOOCOS" 

(de fijnste Egyptische Import) 

KUNT HEBBEN??? 

MILUOCNEN 

MET 

5DIGITTE HELM 

PAUL WEGENtP 

OTTO WALLBURG 

— maar de toestand van de toilettafel 

wees op gebruik. 

Mr. Malpatent aanvaardde den terug- 

tocht naar beneden, betrad nogmaals de 

eetkamer, die aan de achterzijde van 

de villa lag. Door de vensters had hij 

uitzicht op den grooten achtertuin. Doch 

evenals de tuin vóór het huis, was ook 

de achtertuin verlaten. Toen hij zich 

weer omkeerde, ontdekte hij op een 

klein schrijfbureau een telefoontoestel. 

„Telefoon, hier midden op de heide!" 

verbaasde hij zich. „De beschaving 

dringt langzamerhand tot in de uiterste 

uithoeken van onzen ouden aardbol 

door! Maar waar heeft Muriel in vre- 

desnaam een telefoon voor noodig?" 

Hij kon natuurlijk niet weten, dat ze 

de aansluiting van den vorigen huurder 

overgenomen en voor het gemak aan- 

gehouden had, om zonder inspanning, 

aan de dorpswinkeliers haar bestellin- 

gen te kunnen opgeven. 

Nu richtte hij zich vertrouwelijk tot 

de leege kamer: „Als. mijn zuster denkt, 

dat ik hier den heelen nacht op haar blijf 

wachten, dan heeft ze het mis." 

Hij was nog geen kwartier in huis 

geweest, maar Mr. Malpatent, ofschoon 

opgewekt en gemoedelijk, was een on- 

geduldig man. Hij liet zijn paraplu op 

den grond naast de schrijftafel vallen, 

©MEE WEKELIJKSCHE 

Vraag tweehonderd acht en vijftig. 

Wat verstaat men onder een ex-libris? 

Wij zullen een hoofdprijs van / 2.50 en 

vijf troostprijzen verdeelen onder degenen, 

die ons vóór 27 Januari (Indische abon- 

né's vóór 27 Maart) goede antwoorden op 

deze vraag zenden aan ons adres: Redactie 

„Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden. 

Op briefkaart of enveloppe a.u.b. duidelijk 

vermelden: Vraag 258. 

DE OPLOSSINC 

Vraag tweehonderd vier en vijftig. 

Bij een dwarsdoorsnede van een boom- 

stam ziet men, dat deze bestaat uit ringen. 

De ringen worden gevormd door het hout, 

dat er ieder jaar bügegroeid is. Dus aan het 

aantal ringen kan men den ouderdom van 

den boom zien. 

Mevrouw M. Boode te Den Haag, ver- 

wierf den hoofdprys. De troostprijzen wer- 

den verkregen door den heer W. C. P. v. d. 

Veer, Deventer; den heer J. Barendrecht, 

Dordrecht; den heer H. F. Schouten, Am- 

hem; den heer J. den Adel, Delft; den heer I 

H. Bosch, Leiden. 

- 4 — 

\mm 

zette zich op een divan vlak er bij en 

nam den hoorn van het telefoontoestel. 

„'t Station," verzocht hij. De centrale 

informeerde, welk sation hij bedoelde. 

„Het spoorwegstation," was het 

eenigszins mopperige antwoord. „Dacht 

u misschien, dat ik een postduivensta- 

tion bedoelde?" voegde hij er met ver- 

ontwaardigde ironie aan toe. 

„Ja, maar welk. spoorwegstation?" 

De centrale scheen hardnekkig als een 

fox-terrier. 

„Slipcup, natuurlijk." 

Het drong niet tot hem door, dat de 

telefooncentrale in een groote bad- 

plaats, op vijf mul afstand, was geves- 

tigd en dat er minstens een dozijn 

buurt- en dorpsstations op aangesloten 

waren. 

Toen hij het station Slipcup gekregen 

had, had zijn stem al weer den ge- 

wonen vriendejijken klank. 

„Ik heb geen spoorboekje bij de 

hand." (Het w^s niets voor Mr. Malpa- 

tent om een spoorboek bij zich te ste- 

ken als hij op reis ging er reed wel 

een trein!) „Gaat er vanavond nog een 

trein?" vervolgde hij dan ook inder- 

daad. 

„Waarheen, mijnheer?" 

„Och, ergens heen, het doet er 

niet toe." 

Mr. Malpatent vernam, dat er aver 

vijf-en-twintig minuten een trein ver- 

trok met eindbestemming Bristol. 

„O, Bristol," herhaalde hij. „Best, dan 

ga ik naar Bristol. Ik ben er nooit ge- 

weest, maar dan kan ik het eens leeren 

kennen. Ik heb er veel over gehoord 

het moet er erg aardig zijn. Dank U. 

Tusschen twee haakjes, mijn bagage 

heb ik bij den chef achtergelaten." Het 

station Slipcup, ofschoon een knoop- 

punt, mocht.zich niet verheugen in het 

bezit van een bagage-depot. „Wilt u 

alsjeblieft zorgen, dat mijn bagage op 

het perron kla^r staat?" 

„Hoe is uw naam, mijnheer?" 

„Malpatent. Professor Malpatent. Er 

hangen labels met mijn naam en adres 

aan." 

De menschenkenner over wien we 

het zooeven hadden, die hem voor 

tooneelspeler had gehouden, zou er 

naast geweest zUn. Hij was hoogleeraar 

in de wiskunde aan de universiteit van 

Leeds! 

Geen vijf minuten daarna had profes- 

sor Malpatent bet huis van zijn zuster 

verlaten. Hij zou Muriel onderweg ont- 

moet kunnen hebben. In dit geval zou 

hij met haar teruggekeerd zijn en waar- 

schijnlijk zijn bagage van het station 

hebben laten balen. Maar nu hij haar 

niet tegenkwam, stond hij haar toe, dat 

zij zich uit zijn gedachten terugtrok. 

Hij was een man van opwellingen. Hij 

vertoefde aan de kust, een paar mijlen 

van Slipcup, en kreeg plotseling den 

inval zijn zuster te gaan opzoeken. Een 

RUWE: 

HU/O 

Sc/jra/e Lippen 

Gesprongen Handen 

Pii®i 

Kahmg.-Uel hellende sbaa^ 

^{Wiffï % f.

eminnelijke en broederlijke inval, on- 

getwijfeld. Nu was ze niet thuis. Dan 

niet — en de gedachte slibde weg, of 

zij nooit in zijn brein onderdak had ge- 

vonden. Zoo was hij nu eenmaal. 

Niet voordat hij goed en wel op weg 

was naar Bristol, bemerkte hij, dat hij 

zijn paraplu in „The Weald" had ach- 

tergelaten, 't Was jammer, maar wat 

deed het er toe. Hij kon wel buiten zijn 

paraplu, het was bestendig weer, meen- 

de hij, en als 't ging regenen zou hij 

een nieuwe koopen. Hij kocht vaak 

nieuwe paraplu's. Hij had belangrijker 

problemen om zich het hoofd over te 

breken, dan een vergeten regenscherm. 

II. 

Den volgenden ochtend, een buiten- 

gewoon mooien morgen, kwam een 

slanke, gracieuse dame, heelemaal in 't 

wit en met een paar witte handschoenen 

zwaaiend, de voordeur van „The 

Weald" uit. Het was juffrouw Malpa- 

tent. 

Zelfs in Bondstreet, of Zondagsmor- 

gens in Hyde Park, zou zij geen slecht 

figuur hebben gemaakt. Ze was er zeer 

op gesteld er uit te zien om door een 

ringetje te halen — zelfs poeder en 

rouge versmaadde zij als hulpmiddelen 

daartoe niet, ofschoon deze wereldsche 

toiletbenoodigdheden aan haar reputatie 

in Slipcup geen goed deden. Maar zij 

sloofde zich zoo uit, om een levende 

weerlegging te vormen van de afschu- 

welijke theorie der mannen: „dat vrou- 

wen zich alleen om een man kleeden." 

Een kwart eeuw geleden had juffrouw 

Malpatent een bittere ontgoocheling 

ondervonden van de zijde van een Don 

Juan, op wiea^ze, dwaas genoeg, harts- 

tochtelijk verliefd was geworden. Van 

dat oogenblik af, waren alle mannen — 

haar broer misschien uitgezonderd, 

maar dien zag zij zelden en hij was hors 

concours — één pot nat — een nat van 

zéér inferieure kwaliteit — voor juf- 

frouw Malpatent. Eerst haatte zij hen; 

toen koesterde ze een laatdunkend me- 

delijden, maar onderscheid maakte ze 

nooit. 

Ze was verheugd, wanneer een vreem- 

de man een bewonderenden blik op 

HERMANN THIMIG, 

de bekende tooneel- en filmacteur zal naar ons land komen om onder de auspiciën van 

Ernst Krauss in tooneelstukken op te treden, o.a. met het ensemble Max Reinhardt. Wij 

zien hem hier met Anni Mewes. 

- 6 - 

MUNHARDT' 

werken zonder 

kramp of pijn. 

Doos 60cent. 

haar vestigde. Bewondering doet goed 

en zonder twijfel hield juffrouw Mal- 

patent er van bewonderd te worden. 

Maar nog prettigei- dan deze hulde aan 

haar persoon, vond ze het oogenblik, 

waarop zij den bewonderenden blik 

met koude minachting beantwoordde. 

Zij was vijftig, maar zag er ondanks 

haar grijze haar niet naar uit, doordat 

zij haar jeugdig figuur had behouden en 

het aantrekkelijke van haar knap ge- 

zicht niet alleen aan haar teint, maar 

vooral aan den uitnemenden vorm en 

aan de tintelende schoonheid van haar 

oogen te danken had. Ze werd gekweld 

door den geheimen angst, het schrik- 

beeld van alle magere vrouwen — tè 

mager te worden en deed daarom steeds 

wanhopige pogingen dit te voorkomen, 

pogingen die jammerlijk faalden. Zij 

benijdde haar dienstbode Annie, een 

ronde, gezonde, blozende, levenslustige 

deern van veertig. Annie zag er ouder 

uit dan haar meesteres, maar bezat een 

voor juffrouw Malpatent onvergelijke- 

lijke charme, omdat zij niet zoo mager 

was. 

Annie was bezig den salon te „doen", 

toen juffrouw Malpatent over het grind- 

pad naar den weg wandelde. 

„Ik blijf niet lang weg, Annie," riep 

juffrouw Malpatent — met haar liefsten, 

allerzusterlijksten glimlach, zooals het 

een parel van een ongehuwde meeste- 

res tegenover een parel van een dienst- 

bode betaamt — door het open raam 

van de kamer. „Ik ga alleen even naar 

beneden om naar den wieder uit te 

kijken." 

Annie knikte. Men zou zeggen, een 

ideale verstandhouding tusschen deze 

beide vrouwen, die hun eenzaam leven 

op „The Weald" in waardeerende 

vriendschap sleten. 

Juffrouw Malpatent ging echter niet 

naar den wieder uitkijken, maar hield 

stil voor het eerste van de twee land- 

huisjes onder één dak. Juffrouw 

Pastow bewoonde het eerste yillatje, 

het tweede werd door M ij ri h e e r 

Pastow bewoond. 

Zij waren broer en zuster, ook al on- 

getrouwd, en leefden in de beste har- 

monie nu ze ieder apart woonden, 

elkaar geregeld zagen, maar niet aldoor 

op elkaar aangewezen waren. Het 

waren overigens 'n paar zonderlinge 

luitjes. 

Met handschoenen aan en een schort 

voor, poetste juffrouw Pastow het 

koper van haar voordeur. Haar broer 

hield een dienstbode, maar zij wilde er 

geen hebben — en toch was haar huisje 

beslist het netste van de twee! 

„Mag ik binnenkomen?" Juffrouw 

Malpatent vroeg het met haar vriende- 

'•^r 

lijkste stem. Ze wist, dat haar buur- 

vrouw niets met ochtendbezoekers op 

had en daar de buurvrouw van haar 

kant wist, dat juffrouw Malpatent het 

hierin volkomen met haar eens was, 

begreep ze dadelijk, dat er iets bijzon- 

ders aan de hand moest zijn. 

„Ja, kom gauw binnen Muriel," ant- 

woordde ze gretig en trok tegelijk haar 

dikke handschoenen uit. 

„Hier, ga hier zitten," inviteerde zij, 

nadat de vroege bezoekster haar in 

de blinkend-propere zitkamer gevolgd 

was en toen aan de uitnoodiging gevolg 

was gegeven, vervolgde ze: „Ik zag 

direct, dat je 'n beetje van streek bent." 

FOTOSTUOIE 

Met deze woorden moedigde Juffrouw 

Pastow Muriel Malpatent aan om met 

het relaas harer wereldsche smarten 

van wal te*steken. Hoewel ze tien jaar 

jonger was dan haar buurvrouw, behan- 

delde ze deze alsof ze een nichtje-zoo- 

van-kostschool, was. 

. „Kun je me aanzien, dat ik van streek 

ben?",Muriels stem klonk wat onzeker. 

Ze wist dat het toch vruchteloos was 

te trachten den schijn tegenover juf- 

frouw Pastow te bewaren. „Ja, dat ben 

ik ook. En het komt door Annie." 

„Annie! het model! Ze is toch niet 

aan den drank? Ik heb je altijd al ge- 

zegd, dat ze daar toe komen zou, weet 

je wel? Ze heeft er het type voor. 

Wacht, ik doe mijn scfilrt ook af." 

Juffrouw Pastow dééd haar schort 

af en stopte het onder den stoel weg. 

„O, neen, het is veel erger!" 

„Erger dan c^jnken! Dat kan niet, er 

bestaat niets ergers!" 

Muriel Malpatent schudde haar hoofd 

en glimlachte treurig. 

„Annie," bekende ze niet zonder 

moeite, „had het er op gezet om me 

gisteravond de deur uit te krijgen; het' 

was bioscoopavond, zooals je weet. Ze 

was er de vorige week en zag een 

film, die ze prachtig vond: „De Dochter 

van den Storm". Het was zóó'n succes 

geweest,dat ze de film gisteren weerga- 

yen en Annie wilde met alle geweld, dat 

ik er naar toe zou gaan. Zoo iets moois 

zou ik m'n leven niet meer zien Ze 

hield niet op den lof van die film te zin- 

gen. Ze weet heel goed, dat ik niet graag 

uitga des avonds, maar omdat ze zoo 

aandrong, zei ik ten slotte dat ik zou 

gaan. Ik wilde haar niet voor het hoofd 

stooten. Maar toen puntje bij paaltje 

kwam, ging ik niet naar den bioscoop. 

Het was zoo'n schitterende avond; ik 

voelde er veel meer voor om over de 

heuvels naar Messington te wandelen. 

Toen ik thuiskwam lag de freule in bed 

- ze was ten minste op haar kamer en 

er brandde geen licht. Maar weet je 

wat ik in de eetkamer naast den divan 

vond?" 

„Een heerenparaplu! Precies wat ik 

je zeg, een heerenparaplu vóór den 

divan, naast mijn schrijfbureau!" De 

stem van juffrouw Malpatent trilde, toen 

ze het schandelijk feit bekend maakte. 

„Ze moet een man in huis gehaald heb- 

ben. Toen was ik er natuurlijk ineens 

achter, waarom ze er zoo op gesteld 

was, om mij de deur uit te krijgen." 

„Maar weet je dat zeker?" 

„De paraplu kan toch niet vanzelf 

naar binnen gewandeld zijn. En dan nóg 

wat: het is een heel goede paraplu. Dat 

wijst er op, dat Annie eh be- 

trekkingen onderhoudt met iemand 

boven haar stand — of als dat niet het 

geval is, dan is het een dief, die de 

paraplu gestolen heeft. Wat denk jij er 

van?" 

„Ik weet niet wat ik er van denken 

moet, Heb je haar onder handen geno- 

men?", 

„Ik heb haar juist niét onder handen 

genomen! Het ligt op haar weg om uit 

den hoek te komen. Ik heb de paraplu 

eenvoudig op een stoel gelegd en daar 

laten liggen. Ik hoef je zeker niet te 

zeggen, dat ik maar weinig geslapen 

heb. Een man in mijn huis, terwijl ik 

_ 7 _ 

HET IS DE REINIGING ONDER DE 

OPPERHUID, DIE UW TEINT 

VERBETERT. 

Evcnnls een kleed een stofzuiger noodig- 

heeft om het dicpzittende stof te verwij- 

deren, zoo heeft Uw huid de doordringen- 

de kracht vein zuurstof noodiy, om de 

poricn te zuiveren onder de huid. De vlek- 

ken, puistje« en vetwormpjes, die Uw teint 

bederven, worden veroorzaakt door on- 

zuiverheden in de poriën — zuren, die daar 

worden vastgehouden door de vet-afschei- 

dingen. Zeep en water dringen niet ver 

genoeg door om deze onzuiverheden te 

verwijderen en de schadelijke zuren uit te 

drijven. Daartoe hebt u noodig zuurstof- 

houdend water. Voeg een theelepel Radox 

bij het water, telkens als ge Uw gezicht 

wascht. Radox voegt aan het water een 

dosis zuurstof toe — zuiverende en ver- 

sterkende zuurstof — die de poriën opent 

en grondig reinigt en regelrecht doordringt 

tot de vetkliertjes onder de huid. 

De poriën kunnen dan weer behoorlijk 

functionneeren en de kliertjes weer „ade- 

men". De huid herkrijgt haar frischheid en 

elasticiteit en elk spoor van vetheid of an- 

dere ontsieringen verdwijnt. 

Radox is heerlijk geparfumeerd en ver- 

krijgbaar bij alle apothekers en drogisten. 

Een pak is toereikend voor verscheidene 

weken. 

RADOX 

■ 

NU 75 CTS 

per pak 

Omzetbelasting inbegrepen 

Imp.: N.V. Rowntree Handels Maatschappij 

Heerengracht 209 — Amsterdam (C.) 

weggelokt ben! Toen ze vanmorgen 

het ontbijt binnenbracht, zag ze natuur- 

lijk de paraplu — ze moest haar zien — 

want toen ik beneden kwam, had ik 

een stoel wat dichter bij de tafel ge- 

schoven : waarschijnlijk was haar 

oog er niet eerder op gevallen, anders 

had ze haar wel verwijderd. Je had 

moeten zien hoe ze schrok, hoewel ze 

haar uiterste best deed het te verber- 

gen. Ze kreeg een kleur. En ik voelde 

me zoo vreemd en zenuwachtig, dat ik 

bang ben, dat ik ook bloosde. Toch zei 

ik niets. Ik was even vriendelijk tegen 

haar, als altijd. Ik gaf haar alle gelegen- 

heid voor een verklaring. Maar geen 

woord! Ze weet, dat ze in de val zit en 

er niet uit kan — omdat haar „mijnheer" 

(Vervolg op pagina 12]

1. Paul Hörbiger. 2. 

AHce Treff, Gustav Wal- 

dau an Ida Wüst. 3. Willy 

Fritsch, 1 rude Marlen en 

Hermann Speelmans. 4. 

Trude Marlen en Willy 

Fritsch. 

f U 

'Jr. 

mm 

rl KAMäia 

m IMl 

we —- - ^* 

* -■ . - i , «SO ^W 

X 

A. 

"^1 m ' «Jäh ^^^ 

1. Hilda Gebühr en Walter 

Gros«. 2. Hilde Gebühr 

en Claus Clausen. 3. Sy- 

bil]« Schmitz en Clau* 

Clausen. 4. Hilde Gebühr, 

Wolfifanir Uebeneiner en 

. Claus Clausen. 

Dl 

fi 

' *£>, .- 

T»*: .*--Â * 

! m..^ 

k 

"^ 

T. Friedel Pisgtta en 

Hermann Thimigr. 2. 

Renate Müller. 3 en 4. 

Renale Müller en 

Hermann Thimig-. 

il 

% 

i\ 

rm 

'..'f V 

- ■ t 

A ^

AMSTERDAMSCHE KRONIEK 

Albert van Dalsum als Gijsbrecht. 

Het jaar 1934 zette, der tra- 

ditie getrouw, voor de 

Amsterdamsche tooneel- 

liefhebbers in met de opvoe- 

ring van de „Gysbrecht van 

Aemstel". Ze werd dit jaar 

verzorgd door de Amsterdam- 

sche Tooneelvereeniging, onder 

regie van August Defresne. Er 

was in deze vertooning zeer 

veel schoons. Albert van Dal- 

sum speelde den Gysbrecht in 

prachtigen stijl, indrukwekkend 

door stem en gebaar. Hij vond 

in de Badeloch van Charlotte 

Köhler een waardige tegen- 

speelster. Een verrassing was 

Ben Royaards, die een indruk- 

wekkenden Arent van Amstel 

gaf. Carpentier Alting, Ben 

Groenier, Jo Sternheim, Louis 

van Gasteren, Nell Knoop en 

Willy Haak — zij allen droegen tot het 

succes bij. Een apart woord van lof ech- 

ter voor den heer Mathieu Wiegman, 

den ontwerper van het ditmaal zoo realis- 

tisch decor. 

LOUISETTE. 

Na afloop van den Gysbrecht zorgde de 

„Bruiloft van Kloris en Roosje" voor de 

vroolijkheid. Ook in 1934 bleken nog vele 

schouwburgbezoekers den Gysbrecht als 

een noodzakelijk kwaad voor het aanschou- 

wen van „De bruiloft van Kloris en Roos- 

je" te beschouwen. Als het scherm voor 

dit stuk opgaat, gaan ze rechtop zitten, 

alsof ze zeggen wilden: „Ziezoo, daar zijn 

we voor gekomen; de Gysbrecht hadden ze 

wat ons betreft wel kunnen schrappen." 

Maar ook deze gedachte is voor een 

groot deel van het publiek reeds traditie. 

De Vereenigde Schouwspelers, onder di- 

rectie van Pierre Mols, gaven in den Hol- 

landschen Schouwburg de première van 

„Daar klopt iets niet", een blijspel- van 

Franz Arnold. Over het algemeen was deze 

voorstelling uitstekend verzorgd. Decors, 

spel en aankleeding waren in de puntjes. 

Alleen Betty Grit-Vink was als ex-danSeres 

en minnares van den erfprins von Meers- 

burg-Weiningen vrij onaannemelijk. Wer- 

kelijk, waarde heer Mols, dkhr klopte ook 

iets niet._Wilt gij een genoeglijken avond 

„DAAR KLOPT IETS NIET". 

John Timmrott, Enny de Leeuwe, G. Arbous, Pierre M 

Boon, G. Robbers en Betty Grit-Vink. 

doorbrengen, lezer, ga dan dit blijspel eens 

zien, hoewel wij U om het laatste bedrijf 

moeten aanraden. Uw jonge dochters en 

zoons thuis te laten. Misschien kan Pierre 

Mols het slot eenigszins wijzigen. Heusch, 

het publiek begrijpt toch wel, waar het om 

gaat. Men kan ook tè duidelijk zijn. 

Verder heeft het nieuwe jaar een stort- 

vloed van revue's over onze goede Am- 

stelstad gebracht. In Carré speelt men „Dat 

doet de deur dicht". Er komt vrij veel 

publiek, zoodat men waarschijnlijk de deur 

nog vaak zal openen. In het Grand-Theatre 

gaat nog steeds „'t Is toch zeker zoo". Het 

publiek is er blijkbaar reeds van over- 

tuigd, dat het zoo is7 want er komt bijna 

niemand meer. En de arme artisten spelen 

met den moed der wanhoop verder. Het 

nieuwe jaar bracht er nog twee revues bij, 

namelijk de „Cocktail Revue" in het Leid- 

scheplein-Theater en „Hallo '34" in 

den Rika Hopper Schouwburg. 

De „Cocktail Revue" is een zeldzaam 

brouwsel. De mixer Jacques van Tol, die 

er vrijmoedig voor uitkomt dezen drank 

op zijn geweten te hebben, heeft tijdens het 

schrijven zeker gedaan alsof hij te veel 

Cocktails genoten had. Bij de première was 

de zaal uitverkocht, de vierhonderd aan- 

wezigen kregen 1 proloog en 26 tafereelen 

- 10 - 

Charlotte Köhler als Badeloch. 

voorgezet. Het leek meer op 

zes en twintig prologen en 1 

tafereel. Van deze plaats af 

spreek ik mijn medelijden uit 

met den directeur Carl Tobi, 

die den avond van de première 

ziek was (wij kunnen het 

begrijpen) en met de vaak 

g'oed spelende en hardwerkende 

artisten. Onzen lezers roepen 

we echter toe: Ga in dit 

nieuwe jaar tóch naar den 

schouwburg; het is gelukkig 

niet overal zoo. 

„Hallo '34" is een alleraardigst 

kijkspel, met 'n groot 

aantal geestige vondsten. Men 

ziet er de ras-artiste Louisette, 

men kan lachen om Alex de 

Meester en de steeds geestige 

cis, Jan 

Corry Vonk. De „Paleis voor 

Volksvlijt-scène" is buitengewoon, 

kortom het is een revue van het 

goede gehalte. Maar de opkomst van het 

publiek is treurig. Doch ook daaraan raakt 

men gewend; een goed bezette zaal wekt 

reeds verbazing. 

Johnnie Riscoe in de „Cocktail Revue". 

" -" ' ^ -s' 

F= I l_ M S R C? E- M -ABC 37 

HOOT GIBSON 

werd dtn 4en Juli te Tekemah Nebraska geboren. 

Zijn vader wa> cowboy en ook Hoot koos dit 

avontuurlijk vak. Hij gaf er echter spoedig den brui 

van en ging aan een circus. Carl Laemmle enga- 

geerde hem voor een Wild-West film. Hij had veel 

succes en werd spoedig tot ..star" bevorderd. Op 

seer jeugdigen leeftijd trad hij in het huwelijk met 

de filmster Helen Johnson. 

VIVIAN GIBSON 

behoort tot die artisten. welke door de sprekende- 

film hun roem verloren hebben. Zij werd den Men 

Mei te Liverpool geboren en ging reeds jong aan. 

het tooneel. Later verhuisde zij naar Berlijn en kreeg 

daar spoedig een film-engagement. Als Arsena in 

„De Zigeunerbaron" oogstte zij zeer veel succes. 

Nadat zij zich van haar eersten echtgenoot had laten 

scheiden, huwde zij met baron von Strantz. Het 

laatst trad zij op In de film ,,Mensch, durf te leven". 

WYNNE GIBSON 

de beeldschoone, Amerikaansche filmster, neemt thans 

een vooraanstaande plaats in de filmindustrie In. 

Voor deze plaats heeft zij echter jarenlang moeten 

vechten. Zij begon haar loopbaan in een revue- 

theater te New York. Daama kwam zij als figu- 

rante In Hollywood en kreeg een engagement In de 

Paramount-Studios. Na een jaar mocht ze een klein 

rolletje spelen, dat zeer In den smaak viel. Thans, 

na vier jaar, is zij een ster. 

BILLIE GILBERT 

is te Hollywood geboren. Hij ging op een tooneel- 

school te Los Angelos en probeerde het daarna eens 

bij de film. wat hem niet gelukte. Eerst nadat hij 

op het tooneel als komiek naam gemaakt had. en- 

gageerde Hal Roach hem voor de kunst van het witte 

doek. Thans la Billie een bekende fllmkomiek bij de 

Metro-Goldwyn-May er. 

BOB GILBERT, 

een neef van den beroemden John, is te New York 

geboren. John liet hem naar Hollywood komen en 

Bob kreeg een engagement bij de Foi. Hij had er 

echter weinig te spelen. Toen werd hij geëngageerd 

bij de Metro-Goldwyn-Mayer. waar hij kleine rollen 

zeer verdienstelijk vertolkt. 

FLORENCE GILBERT 

aanschouwde het levenslicht te Londen. Toen zij vier 

Jaar oud was. verhuisden haar ouders naar Canada 

en Florence is nadien niet meer in Engeland terug 

geweest. Zij werd danseres en daarna filmactrice. 

Wel Is zij steeds kleine rollen blijven vertolken, maar 

zij weet er steeds iets goeds van te maken. Florence 

is thans bij de Fox geëngageerd. 

— IT- 

JOHN GILBERT, 

thans regisseur bij de Mctro-Goldwyn-Mayer. Is den 

10 • Juli te Logan geboren. Zijn grootste roem 

».-ij j- _._: rî i .. 

stamt uit den tijd van de stoinmefilm. toen hij zoo 

menige film met Greta Garbo speelde. Zijn ware 

naam is John Pringle. Hij is achtereenvolgens getrouwd 

geweest met Leatrice Joy. Olivia Burwell en 

Ina Claire. Thans is hij getrouwd met Virginia Bruce. 

LILIAN GISH 

heeft jarenlang niet gefilmd. Thans is zij weer in 

de studios teruggekeerd. Zij is den Men October 

te Springfield geboren. De bekende regisseur D. W. 

Griffith ontdekte haar voor de film en gaf haar een 

rolletje In ,,The good little Devil'. Haar eerste 

groote succes behaalde rij in ,.Broken Blossoms". In 

1930 probeerde zij tevergeefs op het tooneel haar film- 

succes te evenaren. 

GASTON GLASS 

is te Washington geboren. Zijn vader was dokter en 

ook Gaston studeerde eenlge jaren in de medicijnen. 

Toen ging hij echter aan het tooneel en werd een zeer 

goed acteur. Carl Laemmle engageerde hem voor de 

Universal Film. Zijn bekendste filmrollen speelde hij 

In ..Geraldine" en „The Red Mark". Gaston is 

getrouwd; zijn echtgenoote Is echter geen actrice.

(Vetvolä van frag. T) 

zoo onattent Was ïijn paraplu te verge- 

ten — en nok zegt ze niets. Ze vfoeg 

niet eens hoe ik de film gevonden had. 

Gisteravond was ze één en al {ilm — 

vanochtend geen woord er over. Be- 

grijp jij er iets van? De vrouw, die 

altijd gedaan tieeft, of ze niets van man- 

nen moest hebben! En d i e heb ik meer 

als een vriendin, dan als dienstbode 

behandeld." 

„Dat was altijd verkeerd." 

„Ik weet het! Ik weet het!" riep juf- 

frouw Malpatent schuldbewust uit. 

„Maar ik deed het nu eenmaal. En zóó 

beloont ze meJ Ik heb den laatsten tijd 

verschillende kleinigheden bij haar op- 

gemerkt. Vergeetachtig, een beetje hu- 

meurig, nonchalant. Maar nu ben ik er 

achter! In plaats van met haar werk 

op te schieten* had ze haar gedachten 

bij den eigenaar van de paraplu. — Ze 

moet natuurlijk weg. Ik zou haar on- 

mogelijk kunnen houden. En ze was zoo 

absoluut volmaakt, vol toewijding, 

attent; steeds precies op tijd met alles." 

„Ik heb je altijd al gezegd, er bestaat 

geen volmaakte dienstbode," viel juf- 

frouw Pastow in. „Waar is de paraplu 

nu?" 

„Waar ik ze neergelegd heb — op 

den stoel. Notabene, zij heeft de kamer 

aan kant gemaakt en de paraplu gelaten 

waar zij lag. Kun je het je voorstellen? 

De onbeschaamdheid! Ik weet niet wat 

ik doen moet, ik weet het werkelijk 

niet!" 

„Maar ik weet wel, wat ik zou doen," 

verklaart juffrouw Pastow. 

„Wat dan?" 

„Ik zou haar flink onder handen 

nemen en desnoods de waarheid uit 

haar trekken." 

„Dat nooit!" weerde juffrouw Mal- 

featent gedecideerd af. „Zij moet er uit 

zichzelf mee voor den dag komen. Ze 

heeft de paraplu gezien en is me een 

verklaring schuldig." 

„Zeker! Maar neem nu eens aan, dat 

«e je die niet geeft. Stel, dat ze de heele 

geschiedenis aan haar laars lapt? Je 

weet hoe dienstboden zijn." 

„Ik vraag me af —" klonk het op- 

eens bedachtzaam. 

„Wat?" 

„Of Amelia er misschien niet iets meer 

van weet," De oude Amelia was de 

dienstbode van juffrouw Pastows broer 

uit het aangrenzende villatje. 

„O, ik spreek nooit meer met Amelia, 

dan hoog noodig is," deelde juffrouw 

Pastow kortaf mee. 

„Maar zij stort haar hart uit bij Char- 

lie, is het niet? Ik-moet ten minste vaak 

lachen, als hij de dingen die zij hem 

vertelt, tegen mij herhaalt." 

„Nu, je treft het; Charlie komt van- 

daag toevallig lurtchen. Als je er op 

gesteld bent, wil ik wel eens hooren of 

hij iets weet. Niet dat ik overigens 

eenig vertrouwen in de dingen heb, die 

Amelia beweert." 

„Neen, natuurlijk niet," gaf de ander 

zwakjes toe. 

„Het is 'n heel moeilijke positie voor 

je," verklaarde de gastvrouw deelne- 

mend, toen juffrouw Malpatent opstond 

om weg te gaan. „Maar ik houd vol, dat 

je haar flink onder handen moet nemen." 

Juffrouw Malpatent schudde ver- 

moeid het hoofd en toen ze weinige 

oogenblikken later op „The Weald" 

terug was, was zij zoo voorkomend en 

beminnelijk tegen Artnie, dat het er veel 

op leek, of er in heel de wereld geen 

heerenparaplu's bestonden. Maar Annie, 

van haar kant, reageerde niet op de 

zachtmoedige paedagogiek van haar 

meesteres; ze was bokkig en ontstel- 

lend norsch — bij het grove af 

III. 

Toen Charlie Pastow voor de lunch 

bij zijn zuster arriveerde, verkeerde hij 

in een bijzonder vroolijke stemming. 

Hij was een vrijgezel van twee en 

veertig, forsch op het kolossale af, met 

een zongebruind gezicht, wuivende 

lokken, bruin naar het rossige toe, snor 

en baard van dezelfde kleur, hij had een 

- 12 - 

' 

robuste stem met 'n lach er in, eeji 

stem, die lang niet onplezierig klonk eh 

hij droeg een ruig tweed riak. Het type 

van een landjonker, die tevreden is met 

zichzelf en zijn wereldje. Maar dat waS 

slechts schijn, oorspronkelijk was hij medicus 

en had psychologie aan de universiteit 

gedoceerd, maar toeh hij een 

niet te versmaden fortuin erfde, had 

hij de toga aan den kapstok gehangen, 

er de voorkeur aan gevertd zijn eigen 

baas te zijn en in een landelijke omgeving 

zich, behalve aan zijn liefhebberijen 

van visschen en groote wandelingen 

maken, aan het schrijven van wetenschappelijke 

publicaties te kunnert 

wijden. 

Een dorre kamergeleerde was de 

joviale Charlie allerminst; de schikking 

van het tweeling-huis bij voorbeeld was 

een product van zijh fantasie. In de 

provinciestad, waar hij professor was 

geweest, had hij gezucht onder de 

secure discipline van de wat zeurderige 

zuster, op wie hij in zijn hart dol was 

en die hij voor geen geld ter wereld zou 

willen missen. Maar d i t was een 

ideale oplossing! Eerst had ze zich 

doodgeërgerd aan zijn plan, zich hevig 

verzet, maar nu, na vier jaar, moest ze 

bekennen, dat het haar minstehs even 

goed beviel als hem. Het bleek een 

combinatie van alle goede kanten van 

het samenwonen zonder de schaduwzijden. 

„Je zult natuurlijk denken, dat ik gekheid 

maak, Sally," begon hij, zijn gragen 

mond vol met den eersten hap konijnenbout, 

„maar Muriel is bezig haar afkeer 

tegen het genus man kwijt te faken." 

„Ze heeft een of anderen mahskerel 

aan het handje," antwoordde hij op z'n 

jolig-bruuske manier. 

Juffrouw Pastow geloofde het niet, 

maar ze was geschrokken en ohdanks 

haar ongeloof, nieuwsgierig. 

Maar ze liet het niet blijken, liet alleen 

maar een kwasi ongeïnteresseerd 

„Zoo?" hooren. 

„Ja," hernam Charlie, een-en-al glundere 

pret; „ik heb een morgen gehad, 

zooals ik er nog nooit een beleefd heb. 

Muriels onvolprezen Annie kwam om een 

uur of acht en deed confidenties aan 

Amelia en natuurlijk kreeg ik het verslag 

— neen niet alles, maar toch een 

belangrijk gedeelte — ohi negen Uur bij 

mijn ontbijt. Ja, het was een grootsche 

morgen, in ieder geval ging het waarschijnlijk 

om de meest dramatische episode 

uit de heele geschiedenis van 

Slipcup." 

Alweer: „Zoo?" 

„Ja, de zaak schijnt hierop neer te 

komen, dat onze lieve Muriel gedaan 

heeft, alsof ze naar den bioscoop ging; 

maar ze ging niet. Wij, als ik „wij" zeg, 

meen ik natuurlijk Annie ert Amelia, 

(Vervolg op pagtaa 21} 

SIOAREN 

's-Morgens, 

's Middags, 

's Avonds, j— 

Hsjurrô^t 

.PV- 

Een bloemlezing van den geestigsten 

geïllustreerden humor uit de 

buttenlandsche tijdschriften. 

„Wat doet U in 's hemelsnaam met dien sneeuwbal?" 

„Mijn vrouw is van de helling afgegleden en nou breng ik haar terug naar het hott 

om een beetje te ontdooifen!" 

De violist (tot hoornblazer) i j,Waar- 

om hou jè die noten toch niet wat 

langer aan?" 

Hoornblazer: „Kan ik niet. Ik heb 

de hikl" 

Voorman: „Maar voor dan drommel, als je ze al dl« spullen 

ig weghalen, waarom ben Ie ze dan niet achterna jgegaan ? 

Nachtwaker: „Zeker terwijl mijn lapples net zoo fijn bruin 

werden! 

- 13 - 

OruOinhsxxrzA 

Een abonné schreef ons onlangs 

bij wijze van curiositeit, dat hij bij den 

Burgerlijken Stand al tweemaal als over- 

leden was opgegeven. — Dat kan be- 

paald niemand anders zijn dan de groot- 

vader van onzen jongsten bediende! 

Het allerlaatste op het gebied van 

schoonheidsbehandeling is: het gezicht 

te baden in melk. — Eén flinke prik 

in het kartonnen dekseltje van de flesch 

... en ge zijt klaar F 

„Ik ben gewoon dol op den Holland- 

schen winter!" verklaarde onlangs een 

vriend, die ons land gedurende dit 

seizoen bezocht, — Wat ons betreft, 

kan hij hem gerust krijgen! 

In een artikel over „De werkende 

vrouw in onzen tijd" verklaart een be- 

kende schrijfster, dat het moderne meisje, 

wil zij een plaats in de maatschappij 

veroveren, op haar eigen beenen moet 

staan. — En als zij een plaats in een 

overvolle tram wil veroveren, moet zij 

op iemands anders beenen gaan staan 1 

„Voor een meisje is het zeer natuur- 

lijk om dagelijks een kwartiertje aan 

haar teint te besteden", lezen wij in 

een damestijdschrift. — Vooral, als haar 

teint niet natuurlijk isl 

Een lezeres schrijft ons, dat zij met 

Kerstmis haar man een kistje sigaren 

heeft gegeven, die zijn collega's groen 

en geel deden worden van nijd! — Of 

alleen maar groen en geel?

ALS HET LEVEN MISDAAD WORDT 

MOLLY HARRIS. 

De vrouw, die zich op lafhartige 

wijze wreekte. 

I 

k vind jc x wel aardig, ik wil dus 

wel wat met je drinken," zei het 

22 -^ meisje met een uitdagenden blik 

van haar koolzwarte oogen op den grooten, 

knappen jongeman, die vóór de toonbank 

in de „Red Lion" stond. 

Haar verschijnen in het café, vijf minuten 

tevoren, had een soort sensatie gevormd, 

want het was maar zelden, dat er een vreemde 

gezien werd in Moretonhampton, en iedereen 

wilde daarom natuurlijk weten, wie het 

knappe meisje was. Toen John Avery, met 

wien zij was binnengekomen, haar als zijn 

verloofde voorstelde, was hij het voorwerp 

van veler benijdende belangstelling. Maar 

van het eerste oogenblik af, had het meisje 

een jongeman ontdekt, dien zij haar belangstelling 

waard achtte. 

Edmund Galley was een boerenzoon, die 

slechts elf shillings per week verdiende. Hij 

was daarom niet weinig verbaasd, toen 

Molly Harris hem met bijzondere waardeering 

behandelde en zich niets aantrok van 

de woedende blikken, die Avery haar toewierp. 

Galley werd door haar overmoedige 

houding aangestoken; hij voelde zich gevleid 

door de jaloezie van Avery en besloot 

zijn overwinning waardig te vieren. 

„Uitstekend, Molly." zei hij lachend. 

..Wat wil je hebben?" 

Het meisje keerde haar rug naar Avery 

toe en had het eerstvolgende uur voor niemand 

oog behalve voor Galley. En toen 

dat uur om was — was zij tot over haar 

ooren op hem verliefd! Jack Avery was zij 

vergeten, en zij verklaarde hem. dat zij niets 

meer met hem te doen wilde hebben. 

De jonge, onervaren landbouwer was 

verbaasd door zijn snelle overwinning. 

Molly Harris trok hem aan. maar tegelijkertijd 

stootte ze hem ook af. Haar gesprekken 

waren even overmoedig als haar 

heele houding en klaarblijkelijk was zij de 

meening toegedaan, dat zij, die geen geld 

hadden, het nemen moesten van hen die 

het wèl hadden. Ze sprak laatdunkend over 

harden arbeid en had slechts verachting voor 

eerlijkheid, terwijl Galley door zijn opvoeding 

en ervaring tot de overtuiging was 

gekomen, dat er nobeler dingen in het leven 

waren dan geld en'weelde. 

Den volgenden dag, toen hij aan zijn 

werk was, kwam zij naar hem toe en maakte 

een afspraak voor dien avond. Het was de 

eerste van nog veel andere. Ze legde beslag 

op al zijn tijd en liet toch door vele jaloersche 

uitbarstingen merken hem er van te 

verdenken, dat hij met andere meisjes vriendschap 

onderhield. 

Weldra waren meeningsverschillen aan 

de orde van den dag. Eindelijk besloot hij. 

niets meer met haar van doen te willen hebben. 

Toen hij haar dit mededeelde, raakte 

zij bijna buiten zinnen van woede. 

„Dat zal ik je betaald zetten," riep zij. 

,,Ik zal niet rusten, voor ik je in je onge-' 

luk heb gestort! Je zult natuurlijk iedereen 

in het dorp vertellen, dat je mij den bons 

hebt gegeven en ze zullen mij achter mijn 

rug "uitlachen, maar ik zal de laatste zijn, 

die lacht . . " 

..Ik zal zooiets niet doen." antwoordde 

de jongeman direct. „Niemand zal ooit 

weten, wie het uit beeft gemaakt tusschen 

ons. Ik ben al lang tot de overtuiging ge- 

komen; dat ik niet geschikt voor je ben.' 

Ze stond op het punt te antwoorden, 

toen de stilte van den landweg door het 

getrappel van paardenhoeven werd verbro- 

ken. Een ruiter stoof hen voorbij. „Wie is 

dat?" vroeg ze. 

,,Mr. May, de rijkste boer uit de omge- 

ving," antwoordde Galley. „Hij is naar de 

jaarmarkt geweest en zal wel een kapitaal 

in zijn zak hebben." 

„Als jij zijn geld had, zouden we kun- 

nen trouwen." zei het meisje. 

„Ik zal nooit trouwen!" 

Drie avonden later zat Galley, die sinds 

hun laatste gesprek niets meer van Molly 

had gehoord, in de „Red Lion", toen 

Stephen Oliver, die op dezelfde boerderij 

werkte als Galley, binnen kwam rennen en 

mededeelde, dat mr. May op den terugweg 

van de jaarmarkt was vermoord. Galley's 

gedachten gingen onmiddellijk naar Molly 

en Jack Avery. Hij kende den laatste genoeg 

om te weten, dat hij tot een dergelijke mis- 

daad in staat was. Toen vier en twintig 

uur later Moretonhampton hoorde, dat het 

meisje en de jongeman waren gearresteerd, 

was Galley geen oogenblik verbaasd. 

Eenige avonden later liep Galley in ge- 

dachten verzonken op een landweg, toen 

hij plotseling achter zich hatelijk hoorde 

lachen Hij keek om en zag Molly 

Harris vóór zich staan. 

„Ik heb je laten schrikken, is het niet 

Edmund?" riep ze triomfantelijk, maar 

toch met een ondertoon van woede. „Wel, 

Jack en ik zijn vandaag vrijgelaten omdat 

we onze onschuld konden aantoonen! En 

wat meer is: ik weet, wie de werkelijke 

moordenaar is. Ik heb alles gezien." 

.Galley kon niet anders doen dan haar 

één en al verbazing aanstaren. Toen keerde 

hij zich om en liep verder. Dien nacht viel 

de slag — Edmund Galley werd gearresteerd 

onder verdenking van moord op mr. May. 

In de eenzaamheid van zijn cel had 

Galley gelegenheid te over om zijn toe- 

stand na te gaan, en voordat er een nieuwe 

dag aanbrak, was hij vast overtuigd, dat 

hij spoedig zijn onschuld zou kunnen be- 

wijzen. Maar toen hij voor den onderzoe- 

kingsrechter verscheen, was hij ontdaan 

door de vijandige houding niet alleen van 

de politie, maar ook van de gerechtelijke 

autoriteiten. 

Bij een tweede verhoor was hij verwon- 

derd Stephen Oliver naast zich in de be- 

klaagdenbank te vinden, en hij was nog 

maar nauwelijks van zijn verbazing beko- 

men, toen Molly Harris op de getuigenbank 

plaats nam en zonder blikken of blozen 

onder eede verklaarde gezien te hebben, dat 

Stephen Oliver en Galley mr. May hadden 

vermoord. Haar verklaring was voldoende 

voor de autoriteiten, die de beide beklaag- 

den in hechtenis lieten en hun zaak naar 

de openbare behandeling verwezen. 

Het proces lokte een ' enorme menigte 

nieuwsgierigen naar de rechtszaal. Toen 

Molly in de getuigenbank verscheen, sloeg 

Galley zijn oogen op en ontmoette haar 

triomfantelijken blik. Hij zag er spot, ver- 

nedering en wreedheid in, en opeens herin- 

nerde hij zich, hoe zij gezworen had zich 

te zullen wreken, omdat hij hun verloving 

had uitgemaakt. Nu stond zij klaarblijke- 

lijk op het punt haar bedreiging ten uitvoer 

tc leggen! 

Ze vertelde hoe zij, terwijl zij achter een 

- 14 - 

. 

' heg stond, twee mannen op den ouden boer 

had zien toespringen; de een had hem neer- 

geschoten en de ander had hem met een 

knuppel bewerkt. In helle kleuren schilderde 

zij, hoe zij verlamd van schrik had waargeno- 

men, dat de beide onverlaten het slacht- 

offer beroofden en hoe zij, toen de maan 

even achter de wolken vandaan kwam, in 

de beide aanvallers Edmund Galley en 

Stephen Oliver had herkend. 

Haar manier van optreden was zóó een- 

voudig en ongekunsteld, dat zij iedereen 

overtuigde. Toch weersprak zij zichzelf 

tweemaal, maar toen de verdediger haar 

hierop wees, en hij haar vroeg of zij er 

wel zeker van was, dat zij Galley had her- 

kend, verhief zij zich in haar bank en Éep 

pathetisch uit, op den jongeman wijzend: 

„Indien u aan mijn woorden twijfelt, vraag 

dan aan Stephen Oliver zelf of ik lieg. 

Kijk hem aan. . . . ! Kunt u niet aan zijn 

gezicht zien, dat hij schuldig is?" 

Aller oogen richtten zich op den beven- 

den beklaagde en er heerschte een minuut 

lang een gespannen stilte, alvorens Oliver 

met schorre stem uitriep, dat hij Werkelijk 

schuldig was. 

„Begrijp je wel, wat je daar hebt ge- 

zegd?" vroeg de rechter hem. 

„Ja," kwam het ontdane antwoord. „Ik 

heb den moord gedaan!" 

„In dat geval kan hij beter verwijderd 

worden," meende de rechter. 

Voor den eersten keer verloor Galley nu 

alle hoop. De bekentenis van Oliver zou 

ongetwijfeld zijn eigen veroordeeling ten 

gevolge hebben. 

Een ander bewijs voor Galley's schuld 

— echter in den vorm van dood materiaal 

— werd door de politie aangevoerd en 

niemand was dan ook verbaasd, toen de 

jury als haar oordeel uitsprak, dat Galley 

schuldig was. Zoowel hij als Oliver werden 

ter dood veroordeeld. Het vonnis van den 

laatste werd ten uitvoer gelegd; dat van 

Galley werd gewijzigd in twintig jaar ge- 

vangenisstraf. 

Korten tijd nadat Edmund Galley uit de 

gevangenis was ontslagen, ontdekte een amb- 

tenaar aan het Ministerie van Justitie, een 

door Oliver geteekende verklaring, dat Galley 

niet zijn mededader bij den moord op mr. 

May was geweest. Een nader onderzoek 

werd ingesteld en een andere bekentenis 

ontdekt, geteekend door Molly Harris, 

waarin deze verklaarde, dat zij door de 

politie was omgekocht om een valschen eed 

af te leggen, en dat zij, na Galley's terdood- 

veroordeeling te hebben vernomen, getracht 

had hem te redden, maar dat men haar door 

vreesaanjaging daarvan had weerhouden. 

De Minister van Justitie gelastte een 

diepgaand onderzoek in te stellen en het 

bewijs werd geleverd, dat de verklaringen 

van Oliver en Molly Harris woord voor 

woord juist waren. Er kon niet langer 

twijfel aan bestaan, of de justitie had een 

verschrikkelijke dwaling begaan, hoofdza- 

kelijk door de gevoelens van haat en de 

jaloezie van een vrouw en door de begeerte 

van een detective om persoonlijk munt te 

slaan uit de oplossing van den geheimzin- 

nigen moord te Moretonhampton. 

De regeering keerde Galley een schade- 

loosstelling van duizend pond uit, maar ze 

kwam te laat, want hij stierf ruim een jaar 

nadat zijn onschuld aan het licht was ge- 

komen . 

• "-.-," - ! 

N.V. VEREEN. ROTTERDAMSCH-HOFSTAD-TOONEEL 

DIRECTEUR COR VAN DER LUGT MELSERT 

EX-KONING PETER 

BLIJSPEL IN DRIE BEDRIJVEN UIT HET 

HONGAARSCH VAN ZOLTAN HOWATH 

De gure, donkere mid-wintersche dagen zijn bij uitstek ge- 

schikt voor gezelligheid en vroolijke gemoedelijkheid. De 

directie van het Rotterdamsch-Hofstad-Tooneel heeft dat 

volkomen begrepen en voor deze dagen een blijspel op het re- 

pertoire genomen, waarvan we veronderstellen, dat het er 

nog wel lang op zal blifven. Ex-Koning Peter VI, ci-devant 

Monarch van een denkbeeidigen staat ergens in den Balkan, 

brengt ten minste zichzelf en zijn omgeving in zulke situaties, 

dat het een heele groote droogstoppel zijn moet, die dit blij- 

spel niet genoegeiijk vindt. 

Wat namelijk is het geval? Onze ex-koning (Cor van derLugt 

Melsert) is na zijn verbanning ten gevolge van een in zijn land 

uitgebroken republikeinsche revolutie, in Europa een beetje 

gaan rondreizen. En dat reizen is hem zeer wel bevallen; zoo 

wel, dat hij nu voor niets ter wereld er meer toe te bewegen is 

zijn oude plaats op zijn troon weer in te nemen. Hij heeft zich 

alom veel vrienden gemaakt en nog meer vriendinnetjes; 

kortom, het leven van ex-koning is zoo aantrekkelijk, dat niets 

daarboven gaat en, als gezegd, allerminst een hernieuwde troon 

en kroon. Nu roept echter de ziekte van zijn grootmoeder (Wilh. 

Schwab-Welman) Peter naar zijn oude Molavië terug. Hemzelf 

laat het koud weer eens in zijn vroeger koninkrijk te zijn, als 

men hem maar met rust laat, doch de republikeinsche regee- 

ring is er zeer door beangstigd, daar zij hierin — en terecht — 

de draden van een royalistische samenzwering zien. Allerhand 

bewakingsmiddelen worden gebruikt, welke den ex-koning niet 

dan aangenaam zijn, omdat zij trachten te verhoeden, dat hij 

weer koninor zal moeten worden. De president van de republiek 

(Louis Gimberg), die toch wel weer zeer gevoelig is voor het 

decorum van een koningschap en dat voor zichzelf wel wensch- 

te, komt Peter in persoon nog eens waarschuwen, zich niet op 

politiek terrein te begeven — heerlijk gebaar overigens van den 

ex-konmg om den wachtenden president van de republiek 

een cocktail aan te bieden! — De minister-president (H. 

NIVEA dringt door haar gehalte 

aan EU CE RIT diep In de huid 

door en laat geen glans achter. 

Tegen droge en springende huid over hef ge- 

heeie lichaam: een geringe hoeveelheid 

NIVEA-OLIE, toegevoegd aan het warme bad! 

Doozen: 20 tot 90 O. / Tuben: 35 en 55 Ct. 

BÊIERSDORF N. V., AMSTERDAM-C. 

- 19 - 

Annie van der Lugt Melsert-Van Ees, Cor van der Lugt, 

Mimie Boesnach. 

Schwab) komt er aan te pas; 's presidenten privé-secreta- 

resse (Annie van der Lugt Melsert-van Ees), overtuigd republi- 

keinsche, bespionneert in persoon den ex-koning en be- 

zwijkt voor zijn charme. Zoo beheerscht Peter de situatie 

geheel; maar het volk wil hem weer terug als vorst. 

Bdoch Peter VI, ex-koning van Molavië, is veel te veel ge- 

steld op de twee letters voor zijn ouden titel en juist wanneer 

het volk om hem roept, poetst hij de plaat, met de over- 

tuigd-republikeinsche privé-secretaresse I 

Zoo eindigt dit vlotte, aardige blijspel en ieder is er tevreden 

mee. Het is geen stuk van diepe karakterstudie, van filosofische 

bespiegelingen; het is raak en fleurig, vol zotte paradoxen, en 

tooneelistisch prima opgebouwd. Cor van der Lugt gaf een eer- 

ste klasse ex-koning, vol zwier en levenslust, Gimberg een 

heerlijken president van de republiek, Annie van der Lugt Mel- 

sert-van Ees, met haar keur van toiletten, een zeer geslaagde 

privé-secretaresse. 

Ge ziet, deze trits, vergezeld van goed verzorgde bijrollen, 

het is een waarborg voor een vlotte opvoering. . L. 

SttfeiNIVEA 

Nu is hef oppassen! Gezichf en handen steeds 

grondig inwrijven met Nivea; dat is voldoende. 

Of het weer dan nat is of guur. Uw huid blijft 

steeds soepel en fluweelzacht. Men zal Uw uiterlijk 

overal bewonderen en zeggen: Goed verzorgd! 

NIVEA 

~-N(VEA ^ül 

51

- ■

AAMBEIEN 

In- an uttwandige, loowel bloe- 

dofxle alt blind« Aambeten 

worden krachtig ba- 

atraden door 

Het hinderlijke 

jeuken bedaart spoe- 

dig. Allaan acht mat dan 

naam BOOM. Verkrijgbaar in Apo- 

theken an Orogiatwinkata A / 0.90 per potje. 

ren. En nu opeens die heerenparaplu! 

Ik voor mij verheug me overigens in 

het nieuws. Ik vind het gewoonweg een 

idylle: Muriel de paden der zoete minne 

bewandelend, wellicht in de richting van 

het huwelijksbootje! Met de allergroot- 

ste voldoening zie ik de trouwplechtig- 

heid tegemoet. Als Muriel op haar ouden 

dag nog gaat trouwen, is dat de koste- 

lijkste grap, die ik ooit beleefd heb." 

„Als je fruit wilt hebben," kwam de 

effen stem van juffrouw Pastow. „De 

fruitschaal staat op het buffet." Ze 

negeerde zijn vroolijke overpeinzingen 

alsof hij al dien tijd een stilte als van 

het graf in acht genomen had, en 

stond op. 

„Ga je me verlaten, geliefde zus?" 

„Ja, ik ga uit; nu dadelijk." 

„Maar je hebt niet eens je heerlijke 

ham met sla opgegeten, die had je me 

nog wel als een speciale attractie aan- 

bevolen»" 

„Neen, en ik zal het ook niet opeten, 

in ieder geval nu niet." 

IV. 

Toen juffrouw Pastow op „The 

Wea'ld" arriveerde, liep Muriel Malpa- 

tent geagiteerd in den voortuin rond 

en had tranen in de oogen. Juffrouw 

Pastow had zich haastig heuvelopwaarts 

begeven om haar buurvrouw mede te 

deelen, dat er een of ander onverklaar- 

baar, maar afschuwelijk misverstand 

in het spel moest zijn en dat Annie 

absoluut onschuldig was aan de aanwe- 

zigheid van die noodlottige paraplu. 

Wanneer deze meesteres en dit 

dienstmeisje — beiden zeldzaam voor- 

treffelijke exemplaren in hun soort — 

niet voldoende gezond verstand beza- 

ten om eenvoudig met elkaar uit te 

praten om een onaangename en pijnlijke 

situatie op te helderen, dan was juf- 

frouw Pastow besloten eens open en op 

de vrouw af met beiden te spreken, 

voor beider bestwil. 

„Wat kom je doen?" vroeg juffrouw 

Malpatent kortaf, haast ruw, en haar 

stem brak in een zenuwachtigen snik. 

„Ik heb een belangrijk ding ontdekt," 

antwoordde juffrouw Pastow op kal- 

meerenden toon. „Annie weet net zoo- 

veel van die paraplu af als jijzelf. Zij 

was even verbaasd als jij, toen haar 

oog er op viel." 

Een vernietigende blik van Muriel 

Malpatent trof de kordate juffrouw 

Pastow. 

„Mijn beste mensch," viel ze bitter en 

boos uit, en de bezoekster bedacht, dat 

ze haar nog nooit zoo meegemaakt had. 

„Mijn beste mensch, ik twijfel er niet 

aan, of je meent het goed, maar doe 

me een plezier en erger me niet langer 

dan noodig is met zulke kletspraat. 

Natuurlijk weet Annie meer van die 

paraplu af. Ik vraag je nog eens, kan 

een paraplu vanzelf naar binnen wan- 

delen? Ik hoop njet, dat je mij er van 

beschuldigt, ze daar met opzet neerge- 

legd te hebben?" 

„Dat is te dol om over te praten." 

„Nu dan!" 

Juffrouw Pastow was verstandig ge- 

noeg om te beseffen, wanneer ze ver- 

slagen was en trok zich dus met be- 

wonderenswaardig veldheerstalent, met 

zoo min mogelijk verliezen, terug. Mu- 

riel was niet voor rede vatbaar op het 

oogenblik; daarom zat er niets anders 

op dan te wachten tot haar gezond 

verstand weer was teruggekeerd. Met 

een weemoedig lachje bepeinsde ze 

's menschen aard, en thuisgekomen 

luchtte ze haar gemoed door haar op- 

gewekten broeder af te snauwen. 

Later in den middag belde juffrouw 

Malpatent, die aan de lunch niets gege- 

ten had, maar langzamerhand een beetje 

tot zichzelf kwam, om thee, die door 

een zeer uitdagende Annie werd bin- 

nengebracht. 

„Wacht even, Annie," juffrouw Mal- 

patent hield haar tegen, toen ze de deur 

wilde uitgaan, „deze melk is zuur." 

Juffrouw Malpatent was een gekristal- 

liseerd meesterstuk van verongelijkt- 

heid. 

„Kan ik het helpen dat ze zuur is?" 

was het bitse bescheid. „Is het mijn 

schuld dat het zulk broeierig weer is? 

Maar het is U niet naar den zin te 

maken, daar zit 't hem in. Neem nu eens 

de lunch, die ik vanmiddag klaar maak- 

te. Ik had me er zoo op uitgesloofd en 

U haalde den neus op voor eiken scho- 

tel. Ik heb net zoo goed gevoel als 

andere menschen. En nu heeft de melk 

het weer gedaan. Ga je gang maar!" 

Het lichtontvlambare materiaal van 

twee geprikkelde gemoederen had vuur 

gevat en was ontploft. Het was niet 

anders te verwachten geweest. 

„Ik sta jou noch iemand anders toe 

op zoo'n toon tegen me te praten," 

antwoordde juffrouw Malpatent uit de 

hoogte. 

„Wil dat zeggen, dat ik kan weg- 

gaan?" 

„Je moet doen wat je het beste lijkt, 

Annie." Muriel Malpatent trachtte zich 

een air van onverschilligheid te geven, 

hoewel het haar droef te moede was. 

„Dan ga ik weg," verklaarde Annie 

opstandig. „Zooals het nu is, moet ik 

niets meer van dit huis hebben, niets! 

Ik ga op staanden voet en U kunt mijn 

loon houden als schadevergoeding." 

Ze smeet de deur achter zich dicht 

en beende met formidabele stappen naar 

boven. 

Juffrouw Malpatent deponeerde de 

paraplu, die tijdelijk een schuilplaats 

had gevonden in een hoek van de 

kamer, ostentatief óp de eetkamertafel. 

Na twintig minuten verscheen Annie 

weer; roodgloeiend en oorlogszuchtig en 

in haar beste kleeren. 

„Juffrouw, ik ga!" Het klonk als een 

krijgskreet. Ik zal iemand met een 

wagen sturen voor mijn. koffer." 

„Annie," zei juffrouw Malpatent, naar 

haar toegaand en kalm en gedecideerd 

sprekend. „Je moet die paraplu meene- 

men." En tegelijk stak ze haar het 

regenscherm toe. 

- 22 — 

De filmacteur Bru- 

ce Cabot it mat 

da filmster 

Adrianna Ames in 

het huwelijk ge- 

treden. 

Da filmstarren Joal Mc Craa an Francis Daa besloten in 

het vervolg lief an laad samen te dealen. Zij warden daze 

weak te Los Angelas In dan echt vereenigd. 

Will Heisel zal de muziek voor de 

film „Zigeunerbloed" componeeren. 

John Barrymore en Mary Carlisle zullen 

onder regie van 

William K. Howard 

in de Metro-Goldwyn- 

Mayer-film „It 

happened one 

day" spelen. 

Lib Hartmann 

zal een 

rol in de film 

„Krach im 

Forsthaus" vervullen. 

Will Rogers 

speelt onder ree 

van James 

MARY CARLISLE £ 

Cruze de hoofdrol 

in de Fox-film „David Harum". 

Anna Stens tweede Amerikaansche film 

is „Barbary Coast". Haar partner is Gary 

Cooper. 

Heike Jürgensen is voor een belangrijke 

rol in de film „Carneval in Rom" geën- 

gageerd. 

Georg Zoch zal regie voeren over de film 

••• e n hoogheid zingt", waarin Louis 

Graveure de 

hoofdrol speelt. 

Constance 

Bennett speelt 

de hoofdrol in 

de film „After 

to-night". 

Hugo Fischer- 

Koppe is voor 

de hoofdrol in 

de film „De 

dubbelganger" 

geëngageerd. 

Regie voert E. 

W. Emo. 

Lotte Werk- 

meister. Paul CONSTANCE BENNETT 

Heidemann, Crete Roman, Charlie Kraker 

en Prügel spelen de hoofdrollen in de film 

..Men neemt". 

Onder regie van John Daumery wordt 

te Elstree bij Londen de film „Cross your 

fingers" gedraaid. 

De Columbia-film „Ninth Guest" zal 

onder regie van Albert Rogell worden op- 

genomen. Het 

draaiboek 

schreef John 

Balderston. 

George Ban- 

croft zal de 

hoofdrol spelen 

in een film, die 

het leven van 

Jack Diamond 

behandelt. Re- 

gie zal Harry 

Joe Brown 

voeren. 

Voor de First 

GEORGE BANCROFT 

National spelen 

Adolphe Mcn- 

jou en Ruth Chatterton de hoofdrollen in 

•Journal of Crime". 

De belde vrouwen staarden met. af- 

schuw naar de oorzaak van zooveel 

onheil. 

„Ik neem geen paraplu mee. Laat 

staan dat ongeluksding." 

„Je zult die paraplu meenemen!" Juf- 

frouw Malpatent sprak met ijskoude, 

vernietigende superioriteit. Het was een 

duel en alleen door de meerdere kracht 

van haar wil en de onweerstaanbare 

autoriteit in haar stem won juffrouw 

Malpatent. Annie nam de paraplu mee. 

Maar alleen in huis achtergebleven, 

schreide de overwinnaar bittere tranen. 

Toen Annie den heuvel naar Slipcup 

afdaalde, kwam zij een heer tegen, die 

hem van de andere zijde besteeg. 

Hij zag er uit als een tooneelspeler, 

liep met pittigen, opgewekten pas en 

zong in zichzelf. Hij keek naar Annie 

en vervolgens, naar de paraplu, hield 

toen stil en als door een soort magi- 

schen invloed bleef Annie ook staan. 

„Wat voert U met die paraplu uit, 

juffrouw?" informeerde de heer. Hij 

keek Annie strak aan en joeg de arme 

ziel daarmee de angsten op het lijf. 

„Niets mijnheer," antwoordde ze stot- 

terend en naar waarheid. 

„Wilt U mij alstublieft vertellen waar 

U met die paraplu heengaat?" drqrig de 

onbekende. \ 

„Ik moet hem van juffrouw Malpatênt 

meenemen, mijnheer." 

„Zoo; dan moet je hem maar gauw 

weer terugbrengen. Vooruit. Vlug wat. 

Het is mijn paraplu. Ik vergat ze in ver- 

strooidheid gisteravond op „The 

Weald". Ik ben professor Malpatent. 

En U bent zeker de volmaakte Annie, 

waar mijn zuster niet over uitgepraat 

raakt?" 

Annie betrapte zich, haars ondanks, 

op een gevoel van vreugde, dat zij dit 

excuus had om naar „The Weald" terug 

te keeren. 

Maar, ze liet den professor vooruit- 

gaan 

„Ik geloof heusch, Arthur, dat het 

beter was geweest, als je een briefje 

had achtergelaten, dat je er geweest 

was," zei juffrouw Malpatent niet zon- 

der zacht verwijt tegen haar broer. 

Deze haalde zijn schouders op. Het 

geval was niet de moeite waard er 

zich druk over te maken. 

De verzoening tusschen meesteres en 

dienstbode voltrok zich met die harte- 

lijke intimiteit, welke rechtstreeks uit 

het hart komt en de scheidsmuren tus- 

schen menschen uit verschillende klas- 

sen doet wegvallen. 

Juffrouw Pastow glimlachte welwil- 

lend, toen ze de oplossing van het 

paraplu-mysterie vernam. Het dorp 

lachte. Mijnheer Pastow schaterde 

FIIM-ENTHOUSIASTEN 

: 

T. v. L. ie HILVERSUM. Heé adres 

van Hans Albers Is Lennés£rasse 7, Berlijn. 

Hij is meé de acéricis Hansi Burg geérouwd. 

Rudolf Forster is weer geheel hersteld. 

W. K. ie GRONINGEN. Hans Junkermann 

is meé de acérice Julia Serda ge. 

érouwd. Zij hebben een docb£er, die ook 

voor de film speelt. 

— 25- 

BEZOEKT HET 

ASTA- 

THEATER 

XE DEN HAAG 

Soms kan ik woedend worden, wanneer 

ik de krant lees. En 't meest op mezelf' 

omdat ik, ondanks al m'n ergernis, toch 

de kracht mis om alleen de versterking van m'n 

weetje en m'n beetje uit ons, laat ik ma^r rond- 

uit zeggen, gezegend weekblad. Het Weekblad, 

te putten en het dagblad (zetter vooral met een 

kleine d) onaangeroerd te laten. 

Daar las ik me onlangs een uitspraak van 

een kantonrechter in Rotterdam. 

Waar lees je anders uitspraken van kanton- 

rechters, dan in de krant. Waarom maken de 

menschen ruzie. Omdat ze zien, dat andere 

menschen ook ruzie maken. En dat vinden ze 

in het dagblad. 99 % van de menschen zouden 

niet weten, dat er een rechtszaal was, wanneer 

ze in de dagelijksche nieuwsbode niet de rubriek 

„Uit de rechtszaal" aantroffen. 

Die kantonrechter was blijkbaar een man die 

geen begrip van recht had. 

Ergerlijk hè, maar 't is geen kletspraat. Ik 

zal 't jelui bewijzen. ' 

Een kruidenier (of was het een slager of een 

drogist, ik weet het niet en 't komt d'r ook 

niet op aan) had pakpapier noodig. Mooi pak- 

papier met z'n naam er op en z'n adres. Zoodat 

iedereen, iedere klant, kon weten van wien hij 

die voortreffelijke suiker, zoeter, dan alle zoe- 

tigbeden van een film, zoo uit Hollywood ge- 

ïmporteerd, had gekocht. 

Hij liet den drukker bij zich komen en be- 

stelde het bedrukte pakpapier, 't Kwam thuis. 

Eerst blijdschap omdat het er was. Toen erger- 

nis omdat, bet verkeerd was. Want de kruide- 

nier (of de slager, of de drogist of iemand an- 

ders, 't doet niets ter zake) woonde in de 

Hyacinthstraat te Rotterdam, de Hyacinthstraat, 

die tot trots van alle Rotterdammers, door het 

gemeentebestuur, dat zijn weetje weet, niet 

maar doodweg Hyacintstraat was genoemd* 

maar Hyacinthstraat met een h. Zooals het 

hoort, wijl de zoon van den Spartaanseben Ko- 

ning Amydos (ik heb die wijsheid uit de krant, 

ik moet bet helaas bekennen) uit wiens bloed 

de bloem gegroeid was. Hyacinthos en niet 

Hyacintos heette. Die bloedeigen bloem heette 

dus H.Y.A.C.I.N.T.H.O.S. Let goed op. En 

op het papier stond Hyacintstraat zonder h. 

De besteller liep naar den Kadi. Vast overtuigd 

dat hij gelijk had en het papier tegen een koopje 

zou kunnen krijgen. Maar wat zegt die kanton- 

rechter? Dat de drukker „recht op z'n centen" 

heeft. Eigenlijk heeft hij het niet gezegd. Maar 

't komt d'r op neer en ik heb geen geduld om 

als die „overwegende" en „condudeerende" 

beschouwingen waarmee de krant de ruimte 

vulde, hier over te schrijven. 

En de m'nheer uit de Hyacinthstraat met 

een h, moest het papier zonder h accepteeren, 

en wat nog erger is, betalen ook. 

Ik heb m'n vrouw m'n „ergernis" voorge- 

lezen, zeker dat ik lof en instemming bij haar 

zou vinden. 

En weet je wat ze zei f Niet veel. Heelemaal 

niks. Ze kwam met d'r vinger .aan d'r voor- 

hoofd en wees toen met dien eigensten vinger 

naar mijn voorhoofd. 

PETRUS PRUTTELAAR. '

GESMEBKM MET MIJN 

VRIEND PIETEßSEN 

I 

k heb nooit geweten, dat Lilian 

Harvey in Engeland haar eerste 

schreden op het filmpad heeft 

gezet." 

„Dat is ook niet zoo. Wie zegt dat?" 

„Ik heb het in een groot dagblad gelezen. 

Wacht, ik heb het uitgeknipt. Zal ik het 

voorlezen?" 

„Ga je gang Pietersen." 

„Goed. Ik lees: 

Lilian Harvey in „My lips betray" 

(Theater Tuschinski). 

„In vele van haar films, ook in deze, is 

Lilian Harvey het Asschepoestertje, dat 

aanvankelijk de wanhoop nabij is, maar ten 

slotte bereikt zü wat zij bereiken wil, en 

steekt al haar concurrenten de loef af. Haar 

werkelijke carrière is aan dezen gang van 

zaken niet ongelijk; tevergeefs trachtte zy 

het in haar vaderland tot iets te brengen; 

zij danste er in balletten, en toen men haar 

in een Engelsche film probeerde („A knight 

in Londen"), werd het een volledige mis- 

lukking. Haar optreden in een Berlijnscbe 

revue — weer als danseres— was de oor- 

zaak, dat zij een kans kreeg in een Duitsche 

film, en in Duitschland verwierf zij zich 

binnen korten tijd de populariteit, die zij 

in haar vaderland niet had kunnen berei- 

ken; weldra was zij een der sterren van de 

Ufa, die wij kennen üit films als „Die Drei 

von der Tankstelle", „Quick, de clown". , 

„Het Congres danst", „Ein blonder 

Traum", „Ich und die Kaiserin", enz. 

Richard Eichberg, de regisseur, is de man 

geweest, die haar voor de film ontdekte, en 

Jesse Lasky, die ook Maurice Chevalier naar 

Amerika bracht, heeft al zijn invloed aan- 

gewend om haar door de Fox Co. te doen 

engageeren. Tot nog toe heeft zij in Hol- 

lywood twee films gemaakt: „My lips 

betray", en „My weakness". 

Lilian Harvey werd ig Januari ge- 

boren; zij is verloofd met Willy Fritsch." 

Ziezoo. — Wat heb je daar nu op te 

zeggen?" 

„Heel wat! — Dat Lilian het in haar 

vaderland geprobeerd heeft tot iets te bren- 

gen, is al vrij onwaarschijnlijk. Zij was 

namelijk acht jaar, toen zij van Londen 

naar Berlijn verhuisde. De Engelsche film, 

waarin zij het zoogenaamd probeerde, ,,A 

knight in London", werd ongeveer in het 

jaar 1927 opgenomen, toen Lilian al be- 

roemd was. 

Lilian trad niet te Berlijn, maar te Wee- 

nen in een revue op, n.1. in „Wien, gib 

acht". Ze werd niet door Richard Eichberg, 

maar door regisseur Robert Land ontdekt, 

die haar een rol gaf in zijn film „Der Fluch." 

Dan heeft Lilian tot nu toe niet twee, 

maar vier films te Hollywood gemaakt. 

Overigens is zij ook niet met Willy Fritsch 

verloofd. 

Je ziet, Pietersen, „fantasie" is maar 

alles." 

fllM-ENTHOUSIASTEN 

A. K. B. ie ZWOLLE. Lilian Harvey 

ia niet met Willy Fritsch verloofd. Het 

adres van Truus van Aalten is Carlton 

Hotel, Amsterdam. Ery Bos zal de hoofd- 

rol spelen in de Nederlandsche film „De 

Omweg". 

HUH NSEf 

raakte in den trein in gesprek met een mijn- 

heer, dien hij in 't geheel niet kende, maar 

hij had zijn speciale redenen om heel vrien- 

delijk tegen den man te zijn, zooals U 

aan 't eind van dit relaas zal blijken. Hij 

bood den man zijn beste sigaren aan, kocht 

aan een station het laatste nummer van „Het 

Weekblad" voor hem en inviteerde hem 

voor een kleine verfrissching in den restau- 

ratiewagen. 

Zij moesten in dezelfde stad uitstappen 

en tot verbazing van den onbekenden heer 

inviteerde mijn neef hem, om mee naar huis 

te gaan en hem aan mijn nicht voor te 

stellen. 

„Neem mij niet kwalijk," zei de onbe- 

kende vriendelijk, „maar waarom wilt U 

mij per se mee naar uw huis hebben?" 

„Dat zal ik U vertellen," antwoordde 

mijn neef. „Mijn vrouw zegt altijd, dat ik 

de leelijkste vent op de heele wereld ben 

en nu wou ik, dat ze U eens zag!" 

Moeder ging met haar zoontje boodschap- 

pen doen in de stad en maakte daartoe ge- 

bruik van de tram. Toen de conducteur de 

kaartjes kwam knippen, zei moeder, wijzend 

op haar spruit: „Hij is nog geen vijf jaar." 

De conducteur knikte en verwijderde zich 

weer. Op dat moment echter, meende zoon- 

lief tusschenbeide te moeten komen, daar de 

conducteur zijns inziens iets had vergeten. 

Hij stond op van zijn plaats en riep met 

verheffing van stem: 

„Hé! U hebt wat vergeten! Moeder is zes 

en dertig!" 

Op het examen voor politie-agenten 

werd er gevraagd: „Wat zoudt ge doen als 

beambte, als ge een volksmenigte wilt ver- 

strooien?" 

Hierop antwoordde een der jongste can- 

didaten: „Ik zou mijn pet afnemen en rond- 

gaan om geld te verzamelen." 

„Die romantische juffrouw Van Jaren 

zegt, dat er een geheim aan haar geboorte 

is verbonden." 

„Dat is ook zoo — de datum!" 

„Maar dat is werkelijk allerliefst!" zei de 

rijke erftante tegen het dochtertje van een 

harer arme bloedverwanten. Zij nam het 

pakje aan en begon haar verjaarscadeautje 

uit te pakken. 

„Wat zou dat nou wel zyn?" vroeg 

zij nieuwsgierig, om het kind te pleizieren. 

„Het is een visch," verklaarde het nichtje 

ter opheldering. 

„Een visch?" 

„Ja," antwoordde de kleine onschuldig. 

„Vader zegt, dat het een snoek is om een 

kabeljauw te vangen." 

Een dapper klein mannetje diende een 

eisch tot echtscheiding in teôn zijn vrouw 

op grond van wreedheid. 

Toen de rechter hem vroeg, een bewijs te 

leveren van het aan de echtgenoote ten laste 

gelegde, antwoordde hij timide: „Op een 

nacht droomde ik, dat ik in de loterij de 

honderdduizend had gewonnen en den vol- 

genden morgen heeft mijn vrouw mij bijna 

vermoord, omdat ik het geld niet naar de 

bank had gebracht, voor ik wakker werd!" 

C. $ Th.«l»tJZZLES N 

KNIPPUZZLE 

Uit bovenstaande stukjes moet het portret 

gevormd yvprden van een bekend actrice. Onder 

hen, die hier kans toe zien en het ons toe- 

zenden met den naam der actrice, zullen v/ij 

tien foto's van haar verdeelen. Inzenden vóór 

23 Januari (Indische abonné's vóór 23 Maart). 

Men gelieve te adresseeren aan: Redactie 

„Het Weekblad", Galgewater 22, Leiden en op 

de enveloppe duidelijk vermelden: „C. ä Th.- 

Puzz/es Nol 520', 

Degenen, die het blad niet willen beschadigen, 

kunnen volstaan met de, stukjes te calqueeren 

of over te trekken en ze dan zóó op te plakken. 

Zij, die de Wekelijksche Vraag ook op willen 

lossen, kunnen die tegelijk met deze puzzles 

inzenden, doch dan a.u.b. op aparte, duidelijk 

van naam en adres voorziene velletjes papier. 

LADDERRAADSEL 

HORIZONTAAL: 1. Vertegenwoordigster, t. 

Tegenslag. 3. Langzaam. 4. Stadje in Frankrijk. 

5. Goed resultaat. 

Op de st|jlen der ladder komt, van boven 

naar beneden gelezen, links den naam van een 

Duitschen filmster, rechts die van een Atne- 

rikaanschq. 

Te gebruiken letters: a-a-a-a-a-a-b-b-c-c-c- 

c-d-e-e-e-e-e-e-g-h-h-h-h-k-l-l-n-n-n-r-r-r-s-s- 

s-s-t-u-y. 

SM^ 

QPLOSSINQEN C. & 

KNIPPUZZLE 

J.ean Her/ow 

- 25 - 

1 

3 

*♦ 

5 

♦ *s 

.-PUZZLES No. 517 

De tien foto's werden verkregen door: den 

heer M. Bos, Amsterdam; mejuffrouw L. Kieser, 

Aalsmeer; den heer L. Vos, Oss; den heer 

P. Blom, Rotterdam; mejuffrouw A. C. Rekker, 

Den Haag; den heer J. E. Swinkels, Rotter- 

dam; den heer R. A. Bastiaanse, Middelburg; 

den heer G. Rietmulder, Hillegersberg; mejuf- 

frouw L. v. Gessel, Den Helder; den heer 

Daliloedin, Den Haag. 

MONOORAMRAADSEL 

Hertha Thiele 

in 

Reifende Jugend 

Mejuffrouw P. van Maaren te Nijmegen ver- 

wierf met de juiste oplossing van deze puzzle 

den hoofdprijs, terwijl de troostprijzen ten deel 

vielen aan den heer M. Kramer te Rotterdam, 

mejuffrouw C. Aret te Amsterdam en mejuf- 

frouw N. Philjppo te Rotterdam.

DE DEßDE «UZE 

IN UNIFORM 

Er zijn twee mogelijkheden: .of de 

Haagsche Tooneelvereeniging ,,Mo- 

venas" heeft niet haar gelukkigen 

avond gehad, of deze vereeniging is met de 

keuze van J. van Randwijks detectivetoo- 

neelspel „In Uniform" boven haar kracht 

gegaan. Laten wij het eerste aannemen, hoe- 

wel ik het laatste vrees. 

Wellicht zou er met dit ijverige troepje 

wel wat te bereiken zijn, wanneer hier eens 

een beroepsregisseur met straffe hand regeer- 

de. Het is mogelijk, dat de heer Koolsber- 

gen goede gaven bezit als regisseur, mis- 

schien is hij niet voldoende in staat leiding 

te geven. Hoe het zij, uit alles bleek, dat de 

regie verre van voldoende was. Dit viel 

allereerst op bij het tempo, dat veel te .ge- 

rekt was; bovendien het onvoldoende 

samenspel. En wanneer men niet precies 

weet, hoe uniformen gedragen worden, dan 

moet men dit eerst eens bestudeeren. Het 

was wel wat belachelijk, een officier te zien 

in een slechtzittende uniform, waar de singel 

óp werd gedragen, in plaats van er onder, 

met lage(!) schoenen en een overjas, waar- 

van de mouwen bijna een decimeter korter 

waren dan het tuniek! 

De beste speler was ongetwijfeld Cor 

Hooykaas, die den onbekenden man deed 

leven, die, wanneer hij ten tooneele ver- 

scheen, sfeer wist te scheppen. Ook Ans 

Koolsbergen—van Rijsinge als de dienst- 

bode Marie, en Dick Onstein als Jack, 

waren verdienstelijke spelers, die hun rollen 

begrepen en deze ook speelden. Jo van 

Seters Jr. vond in Piek, den rechercheur, 

een rol, die hem lag. 

WiemlSet. «nlzr^p/ «uur« non de 

Firma S. Blindeman * (>>.. r. Barrh- 

Mtraal 99, AmstenUuu. onlrnngl een 

proef. Verzoeke echler imuiilteurige 

opgave van adrei. 

SCNfR^ 

N.V. VEREEN. ROTTERDAMSCH-HOFSTAD-TOONEEL 

DIRECTEUR COR VAN DER LUGT MELSERT 

HANNELE'S HEMELVAART 

DOOR GERHARD HAUPTMANN, 

VERTAALD DOOR WILLEM KLOOS 

Hannele's Hemelvaart" behandelt de eenvoudige geschiedenis 

van het bedelkind Hannele (Annie van Duyn), dat na 

u u J^ T 5 noeders dood ' doOT den stiefvader zoo slecht wordt 

behandeld, dat zij een poging doet om zich te verdrinken. Op 

het laatste moment weet een van de dorpsbewoners haar uit het 

ijskoude water te redden en wordt zij het armenhuis binnen- 

V.l.n.r: J. v. d. Linden, Mevrouw E. Héijmans, P. Steenbergen 

Floor Middag, R. Kaufman, Fie Carelsen, Annie van Duyn. 

Zooals reeds gezegd, zou er onder goede 

regie zeker wel wat met deze spelers te be- 

reiken zijn, want Clementine van Seters— 

Kockx b.v. had meermalen goede momenten. 

Zij wist vaak den goeden klemtoon te ge- 

bruiken, het spel bleef dan echter achter- 

wege. Het best vond ik haar in de scène in 

III met den rechercheur. Een enkel maal 

wist ook Jan Koolsbergen als van Olden- 

rode te boeien, toen hij in aanvang II tegen 

zijn vader opstond. Hij was echter geen ver- 

liefde jongeling. Een grove regiefout was 

ook het plaatsen der brandkast in het schelle 

licht der bureaulamp. Het was nu duidelijk 

' v 

Hierbij u •—•• 

zichtbaar, dat v. Oldenrode Jr. zelf de in- 

braak pleegde. Ook het hoogtepunt in eind 

II ging verloren door het schot met het 

kinderpistooltje, terwijl in hetgeen volgde 

geen sfeer zat. 

De aankleeding was voldoende, de uit- 

spraak en rolkennis in doorsnee eveneens; 

minder tevreden kan ik zijn over de grime, 

die bij van Rossum, van Oldenrode Sr. en 

Jr. slecht was. 

Met deze opvoering werd deelgenomen 

aan onzen Wisselbekerwedstrijd. De jury be- 

stond uit de beeren Roeland van Ruyven, 

J. J. Vürtheim Gzn. en 

HENRI A. VAN EYSDEN JR 

gedragen. Ondanks alle goede zorgen van dokter (Gerh. Alexan- 

der), schoolmeester Gottwald (Joh. Schmitz) en diakones (Fie 

Carelsen), gelukt het niet haar in het leven te houden. 

Dit is Hannele's geschiedenis; doch het is niet een tiende van 

dit tooneelstuk. De hoofdzaak namelijk vormen de ten tooneele 

gerealiseerde koortsvisioenen van Hannele, zoo nu en dan onder- 

broken door een kort gesprek met de diakones. Eerst, het is 

zeer verklaarbaar in haar omstandigheden, doemt als een af- 

schuwelijke verschijning de figuur van haar stiefvader voor haar 

op. Zoo grijpt het visioen haar aan, dnt ze uit het bed vlucht 

en voor het vuur in elkaar zakt. Dan is het de liefelijke gestalte 

van haar moeder, die haar voor den geest komt. Zij geeft haar 

het bloemetje „Hemelsleutel". Dan verschijnen drie engelen, die 

haar in betere gewesten het geluk voorspellen, dat zij hier miste. 

Nog steeds weten wij niet of deze verschijningen slechts pure 

gezichten van een zich in koorts-trance bevindenden geest zijn, 

of dat zij symbolisch iets over Hannele's toekomst willen zee- 

gen. Dan valt het doek. 

Het tweede deel maakt ons terstond duidelijk, dat het laatste 

wel het geval is: de engel des doods toont zich in haar verhit 

brein. Dan volgen de tafereelen en voorstellingen elkaar snel 

op, zeer duidelijk in hun zinnebeeldige voorstelling: de dorps- 

kleermaker komt haar een wit bruidskleed aantrekken, de onder- 

wijzer Gottwald verschijnt en neemt langzamerhand voor haar 

de gestalte van Christus aan; engelen komen en leggen haar in 

een glazen doodkist; de vrouwen uit het armenhuis houden haar 

voor een heilige; „de vreemde", dat is Christus, wijst haar 

stiefvader de deur en neemt haar ten slotte mee naar 't hemel- 

sche rijk, onder het gezang van engelen, langs een gouden trap. 

Dan verdwijnen de droomvisioenen: Hannele is gestorven. 

Dit is het verhaal van Hannele's Hemelvaart, als het de naam 

„verhaal" dragen mag. De opvoering zelve kunnen wij helaas 

niet in alle opzichten loven, hetgeen wellicht ten deele aan het 

stuk te wijten is. Indien men dit eens als middeleeuwsch mirakel- 

spel ten tooneele bracht, dan zou het voor ons, menschen van 

dezen tijd, misschien aannemelijker zijn. Nu stuit een trap met 

verguld papier belegd en een aantal wiebelende sterren tegen 

. een indigo-blauw fond ons wel wat tegen de borst, als dit den 

weg naar den „Hemelschen Burcht" moet verbeelden. Annie van 

Duyn was als Hannele intusschen prijzenswaardig; haar kan het 

waarlijk niet verweten worden, dat we met deze representatie 

niet geheel kunnen instemmen. L. 

26- 

w 

HET VOORNAAMSTE ELEMENT KerültS"barderl 

LIONEL BARRYMORE OVER MIMIEK 

Wij zaten in de kleedkamer van Lionel 

Barrymore, een eigenaardig zolder- 

kamertje boven een der studio's van 

de Metro Goldwyn Mayer dat een sterk 

contrast vormt met de luxueuze kleed- 

kamers van de andere artisten. Hier tee- 

kent, schildert en etst de oudste der Bar- 

rymores of speelt piano en bereidt de ver- 

tolkingen van nieuwe rollen voor. Wij 

spraken over filmspel en vroegen hem: 

„wat is het voornaamste element, dat bij- 

draagt tot filmsucces?" 

Zonder één moment te aarzelen ant- 

woordde hij; „Dat kan in één woord ge- 

zegd worden: mimiek." 

Wij vroegen hem, hierover een nadere 

uiteenzetting te geven. Gelukkig was er 

slechts weinig aansporing noodig om hem 

aan het praten te krijgen over dit onder- 

werp, dat hem zoo na aan het hart ligt. 

„Ik ben er van overtuigd," zei hij, „dat 

een buitenstaander zelfs zelden er over na- 

denkt hoe belangrijk de gelaatsuitdrukking 

en de geheele houding van een karakter- 

speler in de film is. Zelfs vele acteurs ver- 

geten dit. Met mimiek, in den 'meest uitge- 

breiden zin van het woord, bedoel ik de 

kunst om een- gedachte uit te drukken door 

de reactie van het gelaat of het lichaam, 

zonder dat er een woord gesproken wordt. 

Eén enkele handbeweging kan heel vaak 

welsprekender zijn dan de belangrijkste 

dialoog en een beweging van de schouders 

kan veel meer uitdrukken dan woorden, en 

bovendien is het ook meer natuurlijk. 

Om maar een enkel voorbeeld te noe- 

men: laten wij een geval nemen, dat een 

acteur een stuk chocolade krijgt; de regis- 

seur vraagt hem er in te bijten en dan te 

zeggen of te doen wat hij als een natuur- 

lijke reactie beschouwt. Hij bijt, ontdekt, 

det de chocolade niet zoet is, zooals hij 

verwacht, maar van het soort dat wel eens 

gebruikt wordt voor het maken van pud- 

ding of chocolademelk. Zeer waarschijnlijk 

zal de acteur dan zeggen: „Wat is dat 

voor-een mop? Het is niet te eten!" Maar 

stellen wij nu den kleinen Jackie Cooper 

voor hetzelfde geval. Wat zou hij doen? 

Hij zal waarschijnlijk geen woord zeggen, 

maar hij zal een vies gezicht trekken en 

een paar rimpels in zijn neus en deze na- 

tuurlijke reactie zal voor het publiek veel 

meer beteekenen en bovendien de scène 

niet onnoodig lang maken." 

De uitdrukking van ons gezicht moedig- 

de Barrymore blijkbaar aan om hierop ver- 

der door te gaan. 

„ledere gedachte en ieder gevoel," ver- 

volgt hij, „geeft bij verschillende personen 

een andere natuurlijke reactie. Als men 

een paar woorden zegt en men laat de be- 

teekenis van de woorden volkomen tot 

zich doordringen, reageert het lichaam 

automatisch. In het geval van Jackie Coo- 

per is deze reactie zoo natuurlijk, dat de 

jongen niet eens behoeft na te denken. 

Het onnatuurlijke in het spel is eigenlijk 

een gevolg van het feit, dat men te veel 

aandacht schenkt aan de vooruit bestu- 

deerde mimiek of bewegingen, en de be- 

teekenis van wat men zegt niet voldoende 

in zich opneemt. Als men zich volkomen 

kan concentreeren op een rol, komt de be- 

weging vanzelf, zonder urenlange studies 

voor een spiegel." 

Wat Lionel Barrymore zelf met mimiek weet 

te bereiken, toonen U onze foto's. 

1. Lionel Barrymore .gewoon". 

2. Lionel Barrymore .goedmoedig'. 

3. Lionel Barrymore .bedachtzaam". 

27 

■ ■ ■ 

Ja, ja -—■ het zou ook teveel gevraagd 

zijn, al die heerlijke — maar copieuse — 

Kerstgerechten te moeten laten staan, zon- 

der ervan te genieten! U behoeft zich echter 

niet te ergeren. Van de overtallige kilo's 

kunt U gemakkelijk weer afkomen. Ge- 

bruikt F a c i 1-Pastillcs! F a c i 1 maakt U 

slank, langzaam maar zeker — en zonder 

dieet, zonder moeite of eenig gevaar van 

welken aard ook. 

F a c i 1 is verkrijgbaar in Apotheken en 

Drogisterijen a ƒ 3.— per buis van 100 

pastilles voor een vermageringskuur van 

3 weken. 

MEN LET WEER OP HET GEZICHT 

In een blad als het onze, waarin wij, 

laat ik het maar zeggen, „onder ons" 

zijn, mogen wij het toegeven, dat een tijd 

lang de mode zóó was, dat de voet en het 

been meer de aandacht trokken, dan nu. 

Thans is het gezicht weer heel en al „hoofd- 

zaak". Oog, mond, neus, ze vragen weer 

onze volle attentie. 

Dit legt ons plichten op. Wij moeten zor- 

gen voor onze teint, de elasticiteit van ons 

gelaat, de schittering van het oog, het jeug- 

dige van onze gelaatskleur. 

Een uitstekend hulpmiddel hierbij is 

Scherk's Aangezichtswater, dat in ons blad 

wordt aangekondigd. Het reinigt de huid 

tot in de poriën, werkt verjongend, bevor- 

dert de bloedcirculatie en sterkt het huid- 

weefsel. 

De vrouw, die er prijs op stelt om haar 

schoonheid en gezondheid beide te dienen, 

zal van deze eigenschappen weten te profi- 

teeren en Scherk's water op haar toilettafel 

de plaats inruimen welke het verdient. 

GEZOND EN KRACHTIG MAN 

GEPENSIONNEERD. 

Inspannende politiedienst deerde hem niet. 

Hoe hij sterk bleef. 

Dit schrijft hij vijf jaar nadat hij gepen- 

sionneerd was: — „Ik ben 55 jaar en 5 jaar 

geleden werd ik gepensionneerd als poli- 

tie-agent. Ik had dikwijls zwaren dienst te 

■doen bij nacht en ontij en tot op den dag 

van vandaag ben ik nog even krachtig als 

de sterkste man in actieven dienst. Men 

vraagt mij dikwijls: „Hoe blijf je zoo jong?" 

en mijn antwoord is: „Kruschen Salts". Ik 

heb Kruschen Salts meer dan 13 jaar lang 

gebruikt. Als ik het een morgen mis voel 

ik het den volgenden dag en ik zal Kru- 

schen zeker blijven gebruiken tot ik van 

deze wereld afscheid neem". W. J. 

De dagelijksche dosis Kruschen is zoo 

klein, zoo gemakkelijk en zoo goedkoop, 

maar ze doet U enorm veel goed. De zes 

zouten in Kruschen verschaffen juist die 

dagelijksche aansporing, die Uw inwendige 

organen noodig hebben om behoorlijk te 

functionneeren. Zoodoende houdt Kruschen 

Salts Uw organisme vrij van alle schade- 

lijke afvalstoffen, die de gezondheid be- 

nadeelen en het bloed onzuiver maken. 

Millioenen hebben reeds ondervonden, dat 

het dagelijksch gebruik van Kruschen Salts 

hen gezonder, sterker en opgewekter maakt, 

waardoor hun levensgeluk in niet geringe 

mate verhoogd werd. 

Kruschen Salts is uitsluitend verkrijgbaar 

hij alle apothekers en drogisten a ƒ 0.90 

en ƒ 1.60 per flacon, omzetbelasting inbe- 

grepen. Stralende gezondheid voor. één 

cent per dag. Let op dat.' op het etiket op 

de flesch, zoowel als op de buitenverpak- 

king de naam Rowntree Handels Mij., Am- 

sterdam, voorkomt. 

——

" 

'"'■-, «•, 

% ♦ 

tëéiMi 

MADY CHRISTIANS, (FOTOaPA) 

DIE DE HOOFDROL VERTOLKT IN ^.MANULESCU". MAAKT EEN TOONEELTOURNÉp DOOR AMERIKA, 

■*■/>. 

r^r^sis ry A r t?Tr XirrrxT 

DOOR 

„Ik zal niet gaan," onderbrak hij haar. 

„Er zijn redenen...." 

„O, u begrijpt het niet!" viel ze hem in 

de rede. „Uw leven loopt elk oog-enblik 

g-evaar. En er zijn zooveel manieren, waar- 

op hij zich van u kan ontdoen: vergif, het 

mes — en nog veel meer. U kent den 

Oosterling niet." 

Haar angst om zijn welzijn was onmis- 

kenbaar en zijn hart begon warmer voor 

haar te kloppen, maar het vastberaden ge- 

voel zijn plicht te moeten doen, maakte 

het hem onmogelijk aan haar smeekbeden 

gevolg te geven. Een moment keek hij 

haar met stralende oogen aan, toen sprak 

hij met zachte stem: 

„Ik dacht niet, dat u mij van mijn plicht 

wenschte af te houden?" 

„Dat wensch ik ook niet," antwoordde 

ze vlug. „Maar wel van het pad, dat naar 

den dood voert — en dan een dood, zoo- 

als een Chinees bedenken kan — ja! Dui- 

zendmaal ja. Als u den tijd gegeven is tot 

zonsondergang, moet u onmiddellijk uit 

/ong-Foo weggaan...." 

„Ik zal niet gaan," klonk het beslist. „Er 

zijn redenen — sterke redenen, waarom ik 

blijf. Als ik uit de stad verdwijn, zou dat 

niet alleen een daad van lafheid zijn, maar 

ook een erkenning van schuld." 

_„Van schuld?" riep. ze verbaasd, maar 

terwijl hij haar aankeek, was het hem als- 

of haar verbazing week voor een vaag ver- 

moeden; haar gelaatsuitdrukking verander- 

de plotseling en een onrustige blik lag in 

haar oogen. 

„Ja, van schuld," herhaalde hij. „De 

mandarijn heeft mij zoo net beschuldigd 

van opiumsmokkelarij." 

„O, maar dat is bespottelijk!" riep Kath- 

leen. „Belachelijk...." 

„Niet zoo belachelijk als u denkt," was 

het op rüstigen toon gegeven antwoord. 

„Ik twijfel er niet meer aan, of ik opium 

naar Zong-Foo heb gebracht, hoewel ik 

het in onwetendheid deed." 

„O!" riep het meisje ontzet. „O!" Weer 

was er die onrustige blik in haar oogen en 

hij voelde, dat zij wist, wat hij verder zeg- 

gen zou. Haar aandachtig gadeslaand, ver- 

volgde hij: „Li Weng-Ho wist me ook pre- 

cies te vertellen hoeveel opium ik de stad 

binnengesmokkeld had. Drie picols, dus 

driehonderd negentig pond en het was ge- 

borgen in de drie kisten, die bij de bagage 

hoorde, die u mij verzocht mee te nemen 

naar Yong-Foo, toen u in Kai-Ting ach- 

terbleef." 

Hij zag haar beven. Er was haast een 

erkenning van schuld op haar doodsbleek 

gezicht te lezen. Ze trachtte te spreken, 

maar haar trillende lippen konden de woor- 

den niet vormen. Eindelijk klonk het sta- 

melend: 

„O! Ik wist het niet! Ik wist het niet — 

maar ik had het kunnen vermoeden! Als 

ik...." 

„Kathleen! Kathleen! Kom hier. Ik heb 

je poodig." 

Dick Forsyth herkende Leiand Barring- 

tons heesche stem, hij keek om naar het 

huis en zag den koppman op de veranda 

staan. Barringtpn herkende hem, hij groet- 

te \iem bruusk met de hand en tegelijker- 

tijd klonk er een grinnikend gelach. De 

dokter begreep, dat er geen gelegenheid 

mepr zou zijn om een nadere verklaring te 

vragen. 

„Ik moet gaan," zei Kathleen. „Maar 

zeg.,.. me, gelooft u mij? U denkt toch 

nief, dat ik zoo slecht ben " Ze keek 

heip smeekend aan en haar lippen trilden 

vai) ontroering. 

„Ja," verzekerde hij haar met ernstige 

stem, ,,Ik geloof in...." 

„Kathleen! Kom je eindelijk?" 

Het meisje wendde zich naar het huis, 

keek toen om. „U moet dadelijk de rivier 

af gaan...." 

„Neen!" antwoordde hij. „Ik blijf hier." 

„Dan," riep ze, terwijl ze bleef staan, 

„mpet u onmiddellijk naar het zendings- 

station gaan. U moet de poorten laten 

sluiten en er blijven. Ik zal doen wat ik 

kar), en ik stuur u....'' 

„Kom toch, kind! Moet ik nog langer 

wachten?" schreeuwde Barrington woedend. 

„Belooft u het me?" smeekte ze, zonder 

op het geschreeuw acht te slaan. 

„Ja!" voegde hij haar toe. „Ja! Dat be- 

loof ik u." 

„En wees voorzichtig...." 

Barrington riep weer, en terwijl Forsyth 

de stoep van de veranda afliep, wuifde het 

meisje den jongeman toe en liep snel naar 

huis. 

Dick Forsyth had niet den minsten lust 

Barrington te ontmoeten; hij begaf zich 

tusschen de bloembedden door naar het 

hek en zag, toen hij op den weg gekomen 

was, eenige koelies staan. Een van hén 

wierp hem een minachtenden blik toe, ter- 

wijl een ander een dikken bamboestok op 

zijn teenen liet vallen. Vermoedend, dat de 

mannen een twist wjlde'n uitlokken, nam 

hij geen notitie van hen en vervolgde zijn 

weg heuvelafwaarts alsof er niets ge- 

beurd was. Hij had nog maar een paar 

passen geloopen of er vloog een steen 

langs zijn hoofd, omkijkend zag hij een 

jongen nog een steen oprapen en achter 

hem, in de schaduw van een boom, ont- 

dekte hij den soldaat met het geweer, die 

hem van de /amen af gevolgd was. 

Hierin ontdekte hij de hand van Li 

Weng-Ho. Het volk had al verlof gekregen 

om den blanken dokter te sarren en het 

was geraden ten spoedigst naar de missie 

te gaan. 

Haastig liep hij voort en nam een weg, 

die niet zoo druk was. Weer vloog er een 

Het danspaar Lotte en Jörl Kaschnar, dat momenteel een tournee door Nederland maakt. 

{Polo Godfried de Groot) 

- 29 -

'^ 

steen langs zijn hoofd. Hij keek niet om, 

maar toen hij een hoek omg-eslagen was, 

xzette hij het op een loopen. 

Hij bereikte den volgenden hoek zonder 

dat het tweetal verschenen was, maar juist 

toen hij omkeek, botste hij tegen 'n dik- 

ken Boeddhistischen priester aan, die door 

den schok op den grond rolde. Met ver- 

bazingwekkende vlugheid voor zoo'n dik- 

zak, kwam de priester overeind en keek 

woest naar den man, die de oorzaak was 

van zijn val, waarop hij luidkeels schreeuw- 

de: „Dood aan den barbaar!" 

Terwijl deze leus door de lucht galmde, 

begreep Forsyth, dat het nutteloos was 

zijn verontschuldigingen te maken. Hij keek 

om zich heen, zag twee andere priesters 

den tempel uithollen, en ging weer op de 

vlucht. Het spektakel achter hem werd 

steeds luider. Meer stemmen schreeuwden 

en de kreet was steeds dezelfde: 

„Dood aan den vreemden duivel! Dood 

aan den barbaar. Doodt heml Doodt hem!" 

Allerlei projectielen vlogen langs hem 

heen. Een paar maal werd hij getroffen, 

maar niet noemenswaardig gekwetst. De 

vlucht werd steeds moeilijker, want het ge- 

schreeuw trok de aandacht der menschen 

voor hem en twee mannen trachten hem 

den weg af te snijden. De eerste probeer- 

de hem vast te houden, maar Forsyth 

wierp hem tegen den grond. De tweede 

trachtte hetzelfde te doen, toen Forsyths 

vuist uitschoot en de aanvaller in den hals 

gegrepen werd, waarna hij bewegingloos 

op den weg bleef liggen. 

Een smal straatje, dat in de richtingvan 

de missie voerde, doemde plotseling voor 

Forsyth op. Zonder aarzelen sloeg hij het 

in. Het was een gore buurt, vol half-naak- 

te kinderen en vrouwen uit de onderste 

lagen der maatschappij. Hij verminderde 

zijn vaart in de hoop er ongemerkt door 

te komen, maar een moment later klonk 

de kreet opnieuw: 

„Dood aan den barbaar! Dood aan den 

priestermoordenaar!" 

Hij had wel geen priester ver- 

moord, maar dat kwam er minder op aan. 

Mannen snelden de straat op. Hij werd met 

allerlei vuil en afval bekogeld, maar hij 

durfde niets terug te doen, want er kwam 

hoe langer hoe meer volk in het straatje 

en als hem den uitweg versperd werd, dan 

zou het eind niet ver af zijn. Hij deed een 

wanhopige poging om zich door de me- 

nigte heen te wringen en ontdekte, dat 

zich aan het einde van de straat een ka- 

naal bevond, waarover een gebroken brug 

hing. Hij aarzelde geen oogenblik; een ge- 

rimpelde oude Chinees, zonder een tand 

in zijn mond en een gezicht, dat niets 

menschelijks meer had, sloeg met een mes 

naar hem, maar miste en het volgende 

moment sprong hij in het water en zwom 

vlug naar den anderen kant. Een gehuil 

van woede steeg op; hij was aan zijn ver- 

volgers ontkomen, hoewel de steenen, die 

het water aan alle kanten om hem heen 

deden opspatten, hem waarschuwden, dat 

het gevaar nog niet voorbij was. 

„Doodt den priestermoordenaar! Doodt 

den bleeken duivel!" 

In een schijnbaar verlaten sampan, die 

midden in het kanaal lag te dobberen, werd 

plotseling een man zichtbaar, die hemmet 

een der roeiriemen een flinken slag wilde 

geven, doch miste, en terwijl hij voorbij 

de boot zwom, zag hij een andere sampan 

naar zich toe komen. 

Voor deze hem echter bereikt had, was 

hij al bij den oever; zonder het water uit 

zijn kleeren te schudden, rende hij verder. 

Hijgend van uitputting bleef hij eindelijk 

staan en keek achterom. Hij was aan de 

bende ontsnapt, want er^ was niemand in 

de buurt. 

In de kronkelende straat, die hij nu vol- 

gen moest, kon hij niet anders dan de aan- 

dacht trekken, met zijn druipende kleeren, 

maar niemand hinderde hem, al werd er 

menige venijnige blik op hem geworpen. 

De vlpek van den mandarijn was blijkbaar 

nog niet tot dit stadsgedeelte doorgedron- 

.' v '-:*.:,' ' 

APENSTREKEN 

Zoo heet tl« nieuwste cultuurfilm der 

Ufa, waarmee men weldra tal kunnen 

kennismaken, en waaruit wij hier 

reeds een aantal beeldles voor onse 

lezers weergeven. Het is een bijzon- 

der interessante film, die niet aileen 

door dierenvrienden roet belangstel- 

ling zal worden cadegfeslag«n. Naast 

vele komische momenten, komen er 

ook talrijke belangwekkende scènes 

in voor. 

gen, al kon zijn boodschap ieder oogen- 

blik bekend worden. 

Hij kwam veilig en wel op het plein, 

waar het missiegebouw gelegen was, maar 

toen brak een helsch lawaai los. Hij keek 

om en zag de voorhoede van de menschen- 

menigte al op het plein komen. Een twin- 

tig meter scheidden hem nog van het ge- 

bouw. Hij zette het op een loopen. Een 

woest gebrul verkondigde hem, dat ze hem 

ontdekt hadden, maar hij keek niet een- 

maal om. Het hek stond open en terwijl 

hij er door liep, keek hij achter zich. Het 

gespuis drong naar voren, huilend als wol- 

ven achter een bloedspoor. Haastig duwde 

hij de. poort dicht, schoof er een houten 

balk voor en zich omkeerend, zag hij zijn 

verbaasden collega. Dr. Wang-Hi staan. 

„Mijn beste vriend," begon deze, „wat 

beteekent " 

Een salvo van steenen ratelde tegen de 

houten poort, terwijl er enkelen over den 

muur vlogen. 

„De jacht is begonnen, Wang-Hi. We 

mogen van geluk spreken, als we over een 

half uur niet in brand staan." 

„Maar de mandarijn, Li Weng-Ho " 

begon de Chinees. 

„Het is zijn schuld, daar durf ik 'n eed 

op te doen. Die kerels daar zouden niet 

zoo van leer trekken, als ze niet wisten, 

dat ze de sanctie van den mandarijn had- 

den. Luister! Ze zullen probeeren de poort 

in te trappen." 

Het leek er inderdaad op, dat er iets 

dergelijks ging gebeuren, maar plotseling 

klonk er een schelle stem boven het la- 

waai en het gebons uit. Als bij tooverslag 

werd het stil, toen leek het alsof iemand 

spijkers in houtwerk sloeg. 

„Wat is dat, Wang-Hi?" fluisterde For- 

syth verbaasd. 

De Chinees schudde het hoofd en ter- 

wijl ze stonden te luisteren, hield het ge- 

hamer op en hoorden zij schuifelende voet- 

stappen. Daarna werd het doodstil. De twee 

mannen keken elkaar aan. 

„Wat heeft dat te beteekenen?" vroeg 

Wang-Hi. 

„Ik weet het niet," gaf Forsyth ten ant- 

woord, „maar ik ga op onderzoek uit." 

Op het gras lag een korte ladder, die 

een werkman had achtergelaten. Voorzich- 

tig zette Forsyth die tegen den muur, klom 

er op en keek behoedzaam over den rand. 

Behalve een hond, die liep rond te snuf- 

felen, was het plein leeg! 

HOOFDSTUK VIII 

KATHLEEN BARRINGTON KOMT IN 

OPSTAND. 

Toen Kathleen Barrington zich bij haar 

vader op de veranda gevoegd had, kwam 

er een strakke trek op haar gezicht, het- 

geen haar vader niet ontging. 

„Wat deed dat jongmensch hiei ?" vroeg 

hij op zijn gewonen ruwen toon. 

„Hij kwam mij bezoeken," antwoordde 

Kathleen met een stem, die haar vaders 

aandacht trok. 

„Dan zal dat voor het laatst geweest 

zijn. Ik wil niet, dat hij hier rondhangt," 

verklaarde Barrington op een toon, die 

geen tegenspraak duldde. 

Zijn dochter keek hem aan zonder iets 

te zeggen, maar er was iets in haar blik, 

dat hem niet weinig verontrustte. 

(Wordt vervolgd). 

AAN ALLE NEDERLANDSCHE VROUWEN 

Juist in deze tijden, waarin van iedere vrouw gevraagd wordt om er voor te 

zorgen, dat zij meewerkt aan verstandige bezuiniging, is het van het 

grootste belang, dat u kennis maakt met het aanbod, dat u hierbij wordt 

gedaan. Wij vestigen uw aandacht op een weekblad, samengesteld en uitgegeven 

voor de Nederlandsche vrouwen, jong en oud, voor de moeders van gezinnen zoowel 

als voor de vrouw, dje alleen voor zichzelve heeft te zorgen. 

34—8 (135) 

HET RIJK DER VROUW 

34-9 (146). 

34 8 (135). Japon van wollen marocain in donkerbruin met 

geheel uit plooien bestaanden rok, die aan een tandvormig uitge- 

knipt heupstuk is gezet. Sjaalkraag van beige zijde marocain en 

beige leeren ceintuur. Benoodigd : 3.60 M. marocain van 1.40 M. 

breedte. Patroon verkrijgbaar in maat 44 en SO. 

34—9 (i46). Kastanjebruine roraain de laine vormt het mate- 

riaal voor dit model met een kort heupstuk en een rok, die van 

voren een toegevouwen plooi vertoont. Sluiting van voren op een 

bloezend lijfje met een kraag van beige repszijde. Benoodigd : 

3.40 M. romain de laine van 1.40 M. breedte. 

— 31 

biedt aan haar lezeressen groote voor- 

deden. Het is niet een MODEBLAD 

alleen, het is een ECHT VROUWEN- 

BLAD. De redactie stelt zich ais taak 

niet alleen de voorlichtster, maar ook de 

raadgeefster van haar lezeressen te zijn. 

Geen voordeeliger uitgave 

dan deze 

uitgave 

Een blad, dat voor elke vrouw in elk nummer 

meer waarde brengt, dan een tieele jaargang kost. 

De ondergeteekende 

verlangt tot wederopzeggens toe een abonnement op het weekblad 

HET RIJK DER VROUW (» 2.60 per halljaar, 10 cent per week) 

' Handteekening 

I A» te geven aan omen agent o« te zenden aan de Administratie 

I van HET RIJK DSR VROUW. Galgewater 22, Leiden.

Woorden van Add v. Witzenfcurg 

yv Levendig 

Voorspel 

^ 

■ 

&s 

¥ 

t 

3 £UQ 

tedH 

mmwrw^ 

■■^ m-mm 

Muziek van David G. v. d. Linden 

pZang 

^Jtfjr^^l}) | j, jjj,!, l^ 

Daar was er eens hier ver van - daan, Een Wij-re, die men 

m 

I ^ 

rie P uit al 'e lan-den saam. De al-Ier-bes-te 

^^ 

s 

J j J jiiJi 1 ] 

f 

^ 

t^j^JZztn^T^^F^ | ! ^ || p ^^ 

eer - de. Om - dat hij aan zijn me - de-mensch Veel goei - e din 

gen leer - de. Maar zelfs die Wij - ze 

sme-den. Hij zei: .Leg al gw leun - de In 't Ver - vul - I 

van mijn be - de. Toon mij dat gij Uw 

E 

±: 

ftBpiüü 

P3F^ f 

I é 

mß 

psi 

± 

f 

i 

PÜ i wm 

B^m 

f 

^ " |,||J, i pp r' rif f \ jjjn |,il; f^fl 

karl »n^k ««« \A/-I ..- I J_ i i ... .. f 

had toch nog Wel on - ver - vul - de wen-schen, Hij zocht, maar vond den sieu-tel niet. Tot't hart vän al - Ie men .chen 

ru^ 

vak ver-staat. En maak mij naar mijn wen-schen Een sleu - tel, waar-mee'koop'nen 

a 

kan. Het hart van al - Ie men-schen.' 

f 

j'lfl J^l,^ i 

m k 

i 

EEU 

De smeden keken naar eUaar, 

Met zeer ontstelde blikken. 

Zij durfden op dat groot verzoek, 

Niet zoo maar ja te knikken. 

Zij stamelden: .O, wijze man. 

Hebt gij geen andere wenschen ? 

Want niemand vindt den sleutel ooit 

Tot 't hart ven alle menschen" 

n 

-#-* 

Red. en Adm. Oolgewater 22. Lelden. Tel. 700. Postrekening ITßno. 

UL 

& 

^ 

Toen trad een oude smid naar voor. 

Nog wijzer dan de Wijze, 

En die begon den vreemden wensch, 

Tot 't allerhoogst te prijzen. 

Hij zei: .Had leder menschenkind. 

Maar zulke groote wenschen. 

Misschien vond men den sleutel dan, 

Tot 't hart van alle menschen. 

^ 

J if 

* 

Door zulk een sleutel, luister goed. 

Laat zelfs een smid zich foppen. 

Zoon sleutel ligt in ieder hart. 

Dat voor zijn naast wil kloppen. 

Ook in U zelve. Wijze, ligt 

Vervulling van Uw wenschen. 

Want Liefde Is de sleutel tot 

Het hart van alle menschen." 

Dit is belangstelling voor geluids- 

opname van Stem en Instrument I 

Subliem« wedergave op 25 cM. dubbelzijdige onbreek- 

bare Gramophone platen met 6 minuten speelduur 

a f3.50 en 15.-, meerdere afdrukken 11.- minder. 

Dag en uur vooraf te bespreken bij: 

Willem Sprenger's Opname Studio 

Passage 46 - Den Haag - Tel. 113778 

Verschont weKelvjKs — Prgs per Kwartaal l. 1.95

iljij J'JII

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?