Weekblad%20Cinema%20en%20Theater_1926_127_r.pdf

NA DE TWEE JAZÄ-AVONDEN VAN PAUL WHITEMAN 

AND HIS GREATER CONCERT-ORCHESTRA 

EERSTE AVOND. 

Alle dagbladen hebben er vol van gestaan, 

vóór en nä het evenement, en wat ernstige 

kunstuitingen niet altijd ten deel valt, er is 

een uitbundige aandacht aan geschonken. 

O, de niet te temmen oerkracht van de 

daverende reclame voor het „Nieuwe" dat 

accent en fel op de psyche van de mensch- 

heid inwerkt, iedereen meesleept, en be- 

goochelt. . en na de ontgoocheling als een 

zeepbel weer uiteenspat. Maar dan toch dit 

achterlaat, dat wij iets héél aparts, iets 

Amerikaansch origineels, iets oer-komisch, 

iets muzikaal-groteske, circus- en clownerie- 

achtig, iets verbluffend virtuoos, iets tech- 

nisch en rhythmisch ontzaglijk-knaps, iets 

lichtelijk pervers en decadent, gehoord en 

gezien hebben, en .... iets begrepen hebben 

van den wereldroem van veldheer Paul met 

zijn playing, dancing en singing jong-krachtig 

jazz-leger van 30 flinke, döl-gezellige, in- 

muzikale Amerikaantjes, die zich lachende 

aan hun instrumenten in vol bewustzijn van 

hun overwinning overgeven. 

Iets begrepen hebben maar niet alles, want 

Paul Whiteman's musiceeren blijft toch,v6ór 

alles amusementskunst — desnoods van het 

hoogste soort *), waaraan echt waarachtig 

kunstgenot totaal ontbreekt, en dat is voor mij 

de teleurstelling geweest na al de vooraf- 

gaande sensationeele „kunst'^beschouwingen 

van jè toekomstmuziek in de groote concert- 

zaal. Nee, deze Jazz-vertooning met zijn 

holten en leegten, met zijn banale bewer- 

kingen en parafrasen van parade-orkestnum- 

mers (Rapsodie van Liszt, Espanawals van 

Chabrier zelfs met zijn voor dit ensemble 

gecomponeerde muziek, als de nu gehoorde 

„Rhapsody in blue" van Georg Gershwin, 

of de Suite of Serenades" van Victor Herbert, 

heeft niets met „Kunst" met een groote K 

te maken. Hó, maar, voorloopig zal de jazz, 

*) Welke stoute theorie nog zeer aanvechtbaar is. 

zooals ik deze nu hoorde en zäg — met 

varieté-nummers als een jongleur-violist, die 

zelfs een fietspomp muzikaal verjazzte en 

met échte, schuifelende, voettrappelende neger- 

dansen — nog wel in de Europeesche heilige 

Hallen der toonkunst voor gesloten deuren 

moeten spelen, al zou ik voor enkele solisti- 

sche momenten de deuren op een heel klein 

kiertje willen openen. 

Wat hoogst vermakelijk was, dat was de 

aanblik van de Kurhauszaal, en de psyche, 

die ik voelde onder het hyper-modeme publiek. 

Er heerschte een eenhei dsgeest van verrukking, 

van geêlectriseerd-zijn, van opgenomen te 

worden in deze jazz-stroom van zaligheden, 

Waar zag men refeds in den Haag zooveel 

geshingelde, gebobde gargames (de smoking 

ontbrak er nog aan), zooveel sierlijk-los-om- 

geslagen avondcapes en Italiaansche shauls 

in de mooiste kleurengamma's, elegant om 

de fragiete vrouwenlichamen gedrapeerd, zoo- 

veel verhitte gezichtjes met schitterende oogen, 

en met licht-rouge aangezette lippen, die ver- 

rukte woordjes prevelden over den grappigen, 

gezetten dirigent, die zelf mee wiegt, schouder- 

schokt en mimeert. . . waar kwam dat nog 

meer voor? En toen hij als „the first encore" 

een Valencia-fantasie aankondigde, ach, waar- 

om werd de Kurhaus-zaal toen niet in een 

balzaal omgetooverd? — Zag ik zelf niet Herr 

Professor Schallvoigt met zijn gade, de bekende 

pianiste, in hoogst eigen persoon zitten te 

schuddelachen over de gekke grimassen van 

den trompettist op den hoek, die rhytmisch 

meedeinde, zijn hoed scheef opzette, of wel 

die hoed op een gestopte trompet muziek 

maakte. En hoe glunderde het anders zoo 

ernstige gezichtje van de kleine-groote violiste 

Erna Rubinstein, en hoe ■ vroolijk-leutig liep 

de 2e Kurhaus-directeur Ignaz Neumark in 

de pauze tusschen de enthousiaste menigte, 

en waren niet alle Haagsche en niet-Haagsche 

critici opgekomen voor het lawaai-feest? Was 

niet iedereen „aufgehetzt'? A propos van 

„aufgehetzt", een woord, waaruit de naam 

Jazz ontstaan zou zijn, na mijn vóórpraatje 

las ik er nög een andere verklaring over, 

n.1. deze, dat de eerste origineele jazzband 

in 1915 in café Schiller gehoord werd te 

Chicago, waar een kleine kapel aangevoerd 

werd door een neger, Jasbo Brown, die met 

de grootste vaardigheid verschillende instru- 

menten bespeelde, zoolang hij nuchter was. 

Maar na een ige glaasjes whiskey.... hamerde 

en beukte hij er op los, maakte erbarmelijke 

kattenmuziek, hierbij door de andere zwarte 

broeders ondersteund. Dit heische lawaai was 

voor de gasten^de aangewezen muziek, men liet 

de onvermoeide musici het eene glas na het 

andere drinken, en het geroep: „Nog een 

Jasbo" werd hoe langer hoe meer herhaald, 

en al spoedig kortte men den naam tot 

Jazz af. Deze tweede lezing lijkt ook zeer 

natuurgetrouw, wellicht weet iemand nog 

een derde. 

Toen ik dien eersten avond lichtelijk be- 

vangen en verdoofd uit de Kurhauszaal naar 

buiten trad, en de stilte van de landzijde 

plots verbroken werd door al het getoeter 

en geraas van de in beweging-komende auto's 

was het mij, alsof ik de laatste „Jasz-encore 

hoorde van Paul Whiteman's Orchestra-Band, 

als een openlucht-volksconcert, voor allen, 

die zich niet de weelde van een Kurhaus- 

plaats hadden kunnen veroorloven. Zegt 

„Tante Dok" uit Jo van Ammers-Küller op- 

standigen dan ook niet: Is de wereld van 

tegenwoordig niet een half gekkenhuis?" En 

ik vraag me af: waar gaat het met de muziek 

heen, als ooit de jazz voor serieus wordt ge- 

nomen ? 

TWEEDE AVOND. 

Te veel hetzelfde programma. Te veel so- 

listische herhalingen. Iets te veel humbug. 

Even groot enthousiasme. Even volle zaal. 

Whiteman's slotwoord: „Auf wiedersehen"! 

T. S. 

■■ ^—^— 

m • • * 

Oe v/rekend 

Een spannendWild-West-drama 

waarin Harry Carey de hoofd- 

rol speelt is ,,De Wrekende 

Cowboy, ' een P.D.C, film door 

..Filma ' te Amsterdam in Neder- 

land geïntroduceerd. 

Carey geeft een meesterlijke 

uitbeelding van Bill Janes, een 

jongen man, die zich recht thuis 

gevoelt in de vlakten van Texas. 

Een bende roovers overvalt hem, 

maar hij blijft de situatie meester 

en vestigt zich aan de oevers 

van de Sacramento. Zijn eenige 

afleiding is het voorbij varen 

van de boot. 

Op zekeren dag bevinden zich 

aan boord de bandieten, die Bil! 

overvallen hebben en een jong 

vrouwtje, Mary Corbin. op zoek 

naar haar echtgenoot. Eeii' van de bandieten. Desperado, 

wordt vervoerd om opgehangen te worden, hij worstelt met 

zijn bewaker en wordt door Bill, die hem alleen kent onder 

den naam „Tennessee"' gered. Ook is hij hem bij zijn verdere 

ontsnapping behulpzaam. 

Eenigen tijd later wordt Bill's hul door Indianen overvallen 

en Desperado en zijn bende ontzetten hem. maar verdwijnen 

weer. Het gelukt Bill niet zijn redder te vinden. Wel komt 

hij in aanraking met Mary Corbin. die zooals hij met recht 

vermoedt. Desperado's echlgenoote is. Zij voelt zich zeer 

tot Bill aangetrokken, maar uit erkentelijkheid jegens zijn 

redder onderdrukt Bill zijn gevoelens. 

Nog eenmaal waagt de doodgewaande Desperado een over- 

Covbo 

val op de vreedzame Sandy 

Bar. Hij valt evenwel in handen 

van de bewoners, die korte 

wetten met hem gemaakt zouden 

hebben, als Bilil hem niet weer 

had laten ontsnappen. Dan keert 

de woede van de bevolking zich 

legen Bilk die zijn laatste oogen- 

blik geslagen waant. Doch plot- 

seling verschijnt Desperaco op 

den top van de heuvels, begroet 

door een woedend gehuil van de 

menigte. Met 'n geweldigen sprong 

stort de bandiet zich met z n 

paard in de rivier en vindt daar 

zijn graf. Zijn doel is echter be- 

reikt — Bill wordt losgelaten en 

door zijn dood kunnen Bill en 

Mary een gelukkig leven tege- 

moet zien.

' ■■ "ir'-'r-- 

De Melro Goidwijn is 

RECLAME EN FILM 

In de bioscopie heeft de reclame een buiten- 

gewoon 'belangwekkende rol gespeeld. En ze 

doet dit nog. De suggestieve reclame voor 

menig filmwerk heeft namelijk velen tot een 

eerste bezoek aan een bioscooptheater gebracht. 

Zoo'n eerste bezoek wordt altijd door meerdere 

gevolgd, want het aanschouwen van een rol- 

prent doet beslist verlangen naar meerdere 

kennismaking. Ook bij hen, die zich zeer vreemd 

geplaatst gevoelen tegenover de nieuwe kunst, 

waarvan ze een eerste voortbrengsel aan- 

schouwen. De filmfabrikanten zijn doorgaans 

buitengewoon goede handelsmenschen en ze 

begrijpen, dat ze ook op het terrein van de 

reclame moeten zorgen telkens iets nieuws te 

bieden. Die eisch geldt hier evengoed als ten 

opzichte van de filma'zelf. Heel veel oude 

■ JUl -^ 1 ' ' J."WiJiuij|jj|Jii^. ■ i i ■M HIJ. IH,,L -.:. l ^ i ■ 

Een nieuwe Amerikaansche film. 

nerika bezig mei een film, die door een verfijnde aankleeding zal uiliminlen. Deze film is getiteld „Prefly Ladies" 

Onze foto geeft een goed idee van dit met zooveel smaak uitgevoerd werk. 

reclame-methoden hebben reeds plaats moeten 

maken voor andere. Ze zien er ook niet tegen 

op om belangrijke sommen uit te geven om 

nieuwe reclame-idieeën machtig te worden. Een 

paar maanden terug hebben we gewezen op het 

PIET LEENHOUTS 

'k Wed, niemand vraagt er wie jij bent 

Jij oolijke verkeersagent. 

Jouw snuit zoo glunder en komiek. 

Maakt daad'lijk indruk op 't publiek. 

Want trots je knuppel en je pel 

Ben jij geen dienaar van de wel. 

En wie jou op dit plaatje ziet 

Roept zonder aarz'len: „dal is Piel" 

BENARON. 

feit, dat een der Amerikaansche filmfabrikanten 

een beroemd mode-teekenaar had geëngageerd, 

om voor hem nieuwe opvallende reclame- 

biljetten te vervaardigen. Die teekenaar was 

de Deen Max Ree, een zeldzaam intelligent 

man, een kunstenaar met een ongelooflijke ver- 

scheidenheid van ideeën. Van Ree hebben ons 

thans weer nieuwe ontwerpen van film reclame- 

biljetten bereikt. De linksche teekening geeft 

een Japansche te zien, waarbij hij in den rug 

van het gewaad een draak heeft verwerkt. 

Rechts is de afbeelding die van een slak. Hierbij 

valt behalve de goed geslaagde vorm de prach- 

tige combinatie van donkere en lichte streepen 

op. Dat zulke stijlvolle reclameplaten haar uit- 

werking niet zullen missen, kan men veilig 

aannemen. Maar tegelijk leggen ze toch ook 

een getuigenis af van de verfijning, die in de 

cinematografie wordt nagestreeft. 

^ 

Ml fi' s ir * ' 

f 

'OUCL 

J - .

: •/"- 

f (ndien gij prijs stelt 

op een hygiënische 

en vlugge wijze van 

inzeepen, gebruik dan 

is direct voor het gebruik gereed en maakt' water 

overbodig, waardoor het schuimslaan geheel vervalt. 

is volkomen Al kali vrij en anti- 

septisch, maakt de huid blank 

en elastisch, terwijl zelfs bij 

het ruwste weder, het gelaat na het scheren 

zacht en gaaf blijft. 

wordt liefst met de vingers inge- 

wreven, waardoor zelfs t geringste 

cream-verlies vermeden wordt. 

spaart door zijn volkomen zui- 

vere alkali-vrije samenstelling het 

scheermes of apparaat en houdt 

dit veel langer scherp dan bij gebruik van de 

bijtende scheerzeep. 

vermijdt ieder pijnlijk gevoel en 

is dus geschikt voor een deli- 

cate huid. 

Een dunne laag, met 

de vingers op de baard 

gebracht, maakt het 

haar zoo zacht, dat 

het scheren geen pijn 

veroorzaakt 

Een groote pot bevattend 

EEN Kg. kost franco door 

het geheele land f3.— 

Bij alle Coiffeurs verkrijgbaar of 

direct na toezending van postwissel 

Haagsche Zeepziederij 

^DE OOIEVAAR" 

Z. BINNENSINGEL 211, DEN HAAG 

POSTCHEOUE No. 63197 

I CA } 

ir /n 

v - m \ r 

ffiPl^Bll 

Het „buikje". 

Wanneer je de veertig ge- 

passeerd bent en tot het man- 

nelijke geslacht behoort, dan 

moet je er op gaan letten, dat 

de „taille-omvang" niet toe- 

neemt. Er dreigt gevaar: Het 

buikje. 

* * 

Dikke menschen zijn, zeker 

in den tegenwoordigen tijd, nu 

de „rechte lijn" erg in de mode 

is, niet bijzonder gewaardeerd. 

Men? lacht met hen, ze doen 

in de klucht en in de - komieke 

film opgang, doch in het ge- 

wone leven is het geen aanbe- 

veling wanneer je boven de 

tachtig kilo weegt en nog geen 

ccn meter zestig lang bent. 

* * 

Wanneer we dit zijn en tot 

de ontdekking komen, dat de 

vorm van ons vesit een beden- 

kelijk „oud type" heeft, dan 

overvalt ons dat, mannen boven 

de veertig, als een droevig iets. 

Maar niemand heeft te doen 

met ons leed. 

Je hoort van alle kanten het 

verwijt: je eigen schuld, je eet 

te veel, je neemt te weinig be- 

weging, je bent niet levendig 

genoeg. 

♦ ' 

Er is maar een soort men- 

schen dat ons te hulp komt 

en dat is de fabrikant van het 

patentHmiddel tegen dikworden. 

De stroom van zijn aanbe- 

velingen, attesten en reklame- 

boekjes wordt op ons los ge- 

laten zoodra hij er maar even 

lucht van heeft dat we aan 

den dikken kant zijn. 

• * 

Het beste van de corpulentie 

is dus blijkbaar wel, dat het 

de mogelijkheid biedt, pastilles 

en poedertjes tegen de dik- 

lijvigheid te maken! 

*•* 

Dwars van dergelijke hulp- 

middelen, gaat ge naar uw 

3an Steen .- Primjetdes 

P. '!""■",-^ 

dokter. Spaar dien weg, ik kan 

u voorspellen, wat hij u voor- 

schrijft, beter gezegd, wat hij 

u verbiedt. 

Noteer maar: geen koek of 

taartjes, geen gebak, geen vette 

saus, geen suiker, niet veel 

zout, geen noten, geen vijgen, 

geen dadels, geen bananen, 

geen selderij, geen chocolade, 

geen scherpe zaken, geen bier, 

geen wijn, geen spiritualiën . .. 

Ja citroen-sap moogt ge drin- 

ken, droog oudbakken brood, 

mager vleesch met mate. Dus ge 

behoeft niet bevreesd te zijn van 

honger om te komen. Maar .. . 

pJeizierig is zoo'n dieet aller- 

minst. 

Ik heb, als zeer geïnteres- 

seerd bij de kwestie, ereis nage- 

dacht èf het nu werkelijk zoo 

erg is om dik te zijn. 

Er zijn in de wereldgeschie- 

denis voorbeelden genoeg van 

dikke menschen, die een be- 

langrijke rol hebben gespeeld. 

Men zou vorsten, groote 

staatslieden, helden op elk ge- 

bied kunnen noemen, die een 

omvang hadden van comme ga. 

Waarom zouden we hen niet 

als voorbeeld nemen en ons 

op hen beroepen, ik had bijkans 

gezegd achter hen verschuilen. 

Maar denk aan je gezond- 

heid. Dikke menschen worden 

bedreigd door allerlei extra 

kwaaltjes. Om. degenen onder 

onze lezers, die lijdensgenooten 

zijn, niet al te zeer te veront- 

rusten, noem ik ze maar niet. 

Ze zijn er. Dat is al erg ge- 

noeg. 

♦ * 

Och als men ons, dikkers, 

met dit geschut gaat beschieten, 

dan herinner ik aan de mop, 

die onlangs in ons blad stond 

van den patiënt, die weigerde 

het dieet te houden, omdat hij 

voor zoo'n paar jaar langer 

leven niet doodhongeren wilde. 

* * 

* 

Au fond loopt het met het 

gros der dikken niet zoo'n vaart. 

En dan, zijn we niet eiken 

dag, elk uur, bedreigd door 

een lange rij van verschrik- 

kingen, die we toch ook niet 

uit den weg kunnen gaan. 

Als we zoo bevreesd zijn 

voor ons hachje, dan maar 

liever niet over straat gegaan, 

in een auto gestapt, of met 

den trein op weg. 

« * 

Ik geloof, mede-dikkers, 

mede over-de-veertigers, dat we 

de zaak maar niet al te tragisch 

moeten opvatten. En uit vrees 

voor het buikje van buiten, ons 

buikje van binnen benadeelen. 

Bovendien het is zoo vreese- 

lijk ongezellig als je bij alles 

moet nadenken öf je het wel 

eten en drinken moogt. 

M. E.R.CURIUS. 

SCHOENCREAM 

„GLIM" 

vervangt met succes elk ander 

merk, ook het duurste 

buitenlandsche

[ -- 

-ZË 

ITT^yen 5en dag bestemmen wij 

il voor een bezoek aan 't voor- 

lljf malig-keizerlijk slot Stol- 

zenfelz. Van Coblenz uit 

begeven we ons met lijn 6 naar 

Capellen en vandaar te voet naar 

het kasteel. Tegen vergoeding worden 

we daar binnen gelaten en na de 

voeten in groote vilten muilen ge- 

stoken te hebben, teneinde de parket- 

vloeren niet te beschadigen, vangt 

de rondgang onder geleide van een 

gids aan. Het kasteel is gebouwd 

in de jaren 1836—'42 naar een ont- 

werp van Schinkel. Het stelt een 

ridderslot uit de 13e eeuw voor. 

De fresco's aan den buitenmuur zijn 

van de hand van Lasinsky, die uit 

de kapel, van Deger, terwijl Stilke 

ze van de kleine-ridderzaal ontwierp. 

Het inwendige is gemeubileerd in 

romantiek-style. Het geheel is zeer 

de moeite wazrd, te worden be- 

zichtigd. We begeven ons na de 

bezichtiging weder met lijn 6 naar 

Coblènz en vandaar na de lunch per 

trein naar Emms, waar we enkele 

belangrijke punten als de Promenade, 

de Concordiatoren en den Malberg 

bezoeken. Op den top van de Mal- 

berg is een uitstekend restaurant. 

Een uitzicht-toren biedt een fraai 

panorama over het Lahndal. Ook 

een bezoek aan het Scheizerhäuschen 

op de helling van de Malberg loont 

de moeite. De beklimming te voet 

vordert 3 lt uur. Kabelspoor aan- 

wezig. Wie tijd over heeft bezoeke 

ook het Kurhaus met overdekten 

wandelbaan. De Concordiatoren biedt 

eveneens een schitterend uitzicht. 

Tegenover Stolzenfelz ligt Ober- 

Lahnstein met den Victoriabron. 

Mineraalwaterbronnen vindt men 

trouwens in deze streek verscheidene. 

De volgende dag is gedeeltelijk 

een rustdag. We maken dan n.1. 

een boottocht van Coblenz naar 

Rüdesheim. We nemen het er eens 

van en reizen eerste klasse op een 

der snelbooten met dubbeldek. Die 

boottocht duurt van ongeveer 10 uur 

's morgens tot 3 4 4 uur 'j middags 

en brengt ons door wel het schoonste 

deel van de Rijn-vallei. Aan weers- 

zijden gebergten, als bezaaid, met 

in den tijd van Napoleon I, verwoeste 

kasteelen, wier ruïnen ons doen terug- 

denken aan -den tijd der roofridders. 

Aan den voet der bergen schil- 

derachtige plaatsen als Boppard, 

St. Gear en St. Goarshausen. Links 

passeeren we de Loreley en midden 

in den stroom de Pfalz. De tijd op 

de boot valt ons kort door het vele, 

dat er te zien is en door de uit- 

muntende buffetten welke aan boord 

zijn. 't Zou ons hier te ver voeren 

alle bezienswaardigheden gedurende 

de vaart aan te stippen. In de om- 

geving der voorbij gevaren plaatsen 

zijn uit den aard der zaak ook nog 

talrijke wandelingen te maken, welke 

we niet alle kunnen opgeven. Wie 

over voldoenden tijd beschikt, be- 

zoeke o.a. ook Kreuznachen vandaar 

Munsteram-Stein. 

In Rüdesheim zoeken we logies 

■n een der hotels Darmstädter Hof 

-W5" ———^^^ mm ^^—^"^^^^ ^^^^ 

5" 1! 

INET Wifil^älNI OP lîDS LAIM^S OEINl mm -«> 

iL 

of Rheinischer Hof. Beide zijn zeer 

goed en niet al te duur. 

De avond besteden we aan een 

bezoek aan het National Denkmal. 

We kunnen er heen met den tand- 

radbaan, maar ook door de wijn- 

bergen op onze voeten. Het laatste 

loont de moeite, omdat we dan en 

passant kennis maken met de wijn- 

teelt op deze berglicllingen. We zijn 

hier in het land van de bekende 

Johan nesberger en andere prima 

Rijnwijnen. Rüdesheim heeft dan 

ook heel wat kellerijen. 

Het Denkmal is opgericht na den 

oorlog van 1870-'71 als herinnering 

aan de grondvesting van het Duit- 

sehe keizerrijk. De ontwerper Johan- 

nes Schilling uit Dresden begon aan 

dit reuzenmonument in 1877 en was 

ter onthulling gereed in 1883. De 

basis van het monument is onge- 

veer 25 M. hoog, het Germania- 

beeld ± 10 M., terwijl het geheel 

meer dan 250 M. boven den Rijn- 

spiege! uitsteekt. De figuren van 

den keizer (Wilhelm I) en zijn voor- 

naamste generaals zijn aan de Rijn- 

zijde, met het gezicht naar Frankrijk. 

Ook figuren, voorstellende afge- 

vaardigden van de verschuilende 

deelen van het leger zijn aan deze 

zijde aangebracht. Te zamen sym- 

boliseeren zij de „Wacht am Rhein". 

Aan de zijkanten vinden wij voor- 

stellingen van het vertrek en de 

terugkomst der troepen. 

De zevende dag wordt besteed 

aan een bezoek aan het Niederwald 

en omgeving. 

Eerst weder naar boven, naar 

het Denkmal. Vandaar geven weg- 

wijzers de wandelweg aan langs de 

ruïnen van het kasteel Ehrenfels en 

het Jagdschloss naar Assmanshausen 

We kunnen alvorens naar Assmans- 

hausen af te dalen nog best een 

bezoek brengen aan de Rössel, bijna 

400 M. boven den zeespiegel, van 

waar af we een schitterend gezicht 

hebben over Bingen en het Nahe' 

dal. Bij de daling naar Assmans- 

hausen gaan we weder door de 

wijnbergen. Wie zichzelf nu eons 

tracteeren wil ga een der vele wijn- 

stuben binnen en bestelle een glas 

landwijn. Deze wijn is overheerlijk 

frisch doch jammer genoeg niet naar 

Holland te vervoeren. 

Na het noenmaal varen we over 

en brengen een kort bezoek aan de 

Ruïne aan den linkeroever van den 

Rijn. Na in Assmanshausen te zijn 

terruggekomen begeven we ons te 

voet of per spoor (voor de curiosi- 

teit eens 4e kl.) naar Rüdesheim en 

van daar per trein naar Wiesbaden. 

Wiesbaden is een badplaats met 

al de luxe-aankleve daarvan, maar 

ook met al de duurte, die nu een- 

maal bij een badplaats schijnt te 

behooren. Bij de aankomst valt al 

dadelijk het prachtige, betrekkelijk 

nieuwe, kopstation op, met 7 perrons 

naast elkaar. Opvallend is de drukte, 

maar ook de orde, die daar heerscht. 

Wie lezen kan behoeft niet in den 

verkeerden trein te stappen. Alles 

is nauwkeurig en uiterst duidelijk 

aangegeven. 

Vanwege de duurte zoeken we 

een bescheiden doch goed hotel, dat 

ikzelf er aantrof in hotel Central 

vlak bij het station. We zijn dan 

wel een dik kwartier van het cen- 

trum der stad, doch de electrische 

brengt er ons heen voor luttel geld. 

(Hotel Central Nikolasstrasse). Wie 

luxieuser wil logeeren vindt daartoe 

ruimschoots de gelegenheid. Zeer 

aanbevelenswaardig zijn dan Grüner- 

wald en Monopole-Metropole. 

Wie Wiesbaden bezoekt, wordt 

aangeslagen in de Kurtaxe, een 

belasting, die men van den vreem- 

deling heft, doch waaivoor men vrij 

entree in het schitterende Kurhaus 

heeft. De avond van onze aankomst 

biedt ons een prachtgelegenheid met 

dit Kurhaus kennis te maken. Het 

is gelegen in de Wilhelmstrasse, te 

midden van prachtig aangelegde 

tuinen, waarin twee muziekkapels 

en mooie vijvers. Het Kurhaus zelf 

bevat een schitterend mooie Kur- 

zaal met een magnifieke Keizerloge, 

die nu wel voor Hindenburg, bij 

een eventueel bezoek, zal bestemd 

zijn. We stellen ons voor twee ge- 

heele dagen in Wiesbaden te blijven, 

maar kunnen natuurlijk in die beide 

dagen niet alle bezienswaardigheden 

met een bezoek vereeren. Op ons 

programma zetten we eenige van 

de voornaamste punten. Bijvoorbeeld 

voor den eersten dag: Kochbrunnen, 

Fissucht Anstalt, Neroberg met 

Grieksche kapel en des avonds ó 

Kurhaus-concert óf bezoek aan def 

oude stad. 

Voor den tweeden dag bewaren 

we dan een wandeling door de 

bosschen van den Taunus naar 

Sonnenberg en de Kellerskopf,- een 

der hoogste toppen van den Taunus. 

In den Kochbrunnen vinden we 

een 15-tal heete bronnen. Tempe- 

ratuur van het water ongeveer 150 

ä 160° F. Het water, zeer onaan- 

genaam van ^maak, bevat verschei- 

dene metalen. De Fischsuchtanstalt 

is een uitspanning, die we vinden, 

wanneer we aan het eindpunt der 

electrische tram naar den Neroberg 

links de bosschen ingaan. Uit- 

stekende vischlunch 1 Vandaar kan 

men over den Munzberg naar den 

Neroberg. Van hieraf een der schoon- 

ste panorama's van de reis. Van 

den Neroberg komt men in een 5 tal 

minuten aan de Grieksche kapel. 

Deze kapel een mausoleum voor de 

Hertogin Elizabeth Micha'ïlowna, een 

Russische prinses, gestorven in 1845. 

Het binnenste is geheel van marmer. 

Een prachtig altaar met verschillende 

heilige beelden scheiden de kapel 

van het koor. De achtergrond van 

dit altaar is geheel goud. Een bezoek 

overwaard I 

Des avond bezoeke men, zooals 

gezegd, b.v. de oude stad, de 

Romeinsche overblijfselen. 

De wandeling van den .tweeden 

dag over de Sonnenberg naar de 

Kellerskopf is een geduchte tippel. 

Men kan per tram naar Sonnenberg, 

doch dan moet de steeds stijgende 

boschwandering worden aanvaard. 

Bij niet al te zonnig, wazig weder, 

heeft men van den hoogen berg een 

pracht uitzicht op verschillende pun- 

ten in de omgeving van Wiesbaden. 

Den lOen dag wordt de terugtocht 

aanvaard. We maken hem per boot 

vanaf Bieberick, de havenplaats als 

't ware, van Wiesbaden tot Königs- 

winter. De avond kunnen we be- 

steden voor een laatsten groet aan 

den Drachenfelz of een rustig zitje 

aan den Rijn en den volgenden 

morgen vertrekken we via Bonn en 

Keulen naar Holland terug. 

i^^^^" 

Dt Limbumcht burserwachtdas 

Te Roermond werd Zondag de Limburgsche burgerwachtdag gehouden. Minister Lambooy ipreekt de deelnemers toe. Op onze foto ziet men verder Min. Waszink en andere autoriteiten. 

Btn onaeluk, dat goed afliep 

De elektrische spoor, die zondagmiddag te halteen, »an het Hofplein naar den Haag »erlrok, is even buiten het station nabij de Zomerhofstraat op het ïiaduct door onbekende oor'aak 

ontspoord. De trein bestond uit 5 wagons: 3 wagons derde klasse en 2 wagons 2e klasse. Toen de trein over den eersten wissel ging. zijn op het afsluitatuk de achtertruck van den tweeden 

wagon en de vóórtruck van den derden wagon uit de rails geloooen. Dooreet opbotsen tegen een electrischen mastpaal. die geheel omboog, zijn de wagons niet van het viaductgeloopen. 

Op de foto linka ziet men hoe de electrische paal is omgeslagen, rechts een foto van het herstellingswerk, 

icn gMchenk voor Amsterdam uit tndiM 

- Door de te Soerabaja wonende amsterdammers werd ter ge- 

legenheid van de herdenking van het 6S0-|arig bestaan der stad 

Amsterdam, aan het gemeentebestuur een staande lamp, ont- 

worpen en vervaardigd door den heer Jan Eisenloeffelen bestemd 

voor de nieuwe burgemeèsterkamer in het raadhuis aangeboden. 

K. ter Laan 

Zondag herdacht den heer K. ter Laan den dag dat hij voor 

25 jaar als kamerlid werd gekozen. Het feest werd In huise- 

lijken kring gevierd, de officieele huldiging zal In September 

te den Haag plaats hebben. 

Geen alladaaasch aeval 

Te Amsterdam werd in den echt verbonden de bootsman 

assistent van het amerikaansche oorlogschip „Pittsburgh" 

Jesse Lee Gibson en Mej. Rosalina Theresia Bernard. Zooals 

men weet, werd door het amerikaansche oorlogschip een 

bezoek gebracht aan Amsterdam, waarna kennismaking van 

de jongelui plaats vond. Het zal wel voor het eerst zijn ge- 

weest, dat men op het amsterdamsche stad huis een amerlkaan 

In uniform der U.S. Marine getrouwd werd.

■ - ■ ■■ 

Donbry was antiquair. 

Hij hield van zijn beroep en 

had er verstand van. 

Toen de inventaris van 

notaris Dubois werd verkocht, 

had hij direct ontdekt, dat diens 

lessenaar ên juweekje van 

mieubelmakcrskunst was uit den 

besten tijd der fransche renais- 

sance. 

Het bureau was zijn eigen- 

dom geworden. 

Hij verheugde zich over het 

koopje, dat hij er aan gehad 

had. Maar toen het stuk in zijn 

van buiten zoo onooglijk maga- 

zijn stond, kon hij niet ver- 

moeden, dat er een historie 

aan verbonden was. En, dat 

hij met die geschiedenis nog 

iets te maken zou kunnen 

krijgen. 

Op zich zelf is het niets 

vreemids, dat gebruiksvoorwer- 

pen, die vele eeuwen lang in de 

omgeving der menschen hebben 

gestaan, op een of andere 

manier, van de geschiedenis die 

aan hun leven verbonden was, 

de overblijfselen zouden bevat- 

ten. Doch tot nu toe was 

Donbry nog nooit met zoo'n 

avontuur in aanraking ge- 

komen. Toch was hij van kinds 

af aan bij 't Tak. 

De overleden notaris was 

een welgesteld man geweest, 

die niet alleen het vertrouwen 

van de burgers vah de kleine, 

doch welvarende stad bezat, 

maar die eveneens de ver- 

trouwde was van de adellijke 

familie, die sinds vele eeuwen 

als de meest beteekenende uit 

de omgeving werd beschouwd. 

Het bevreemdde dus heele- 

maal niet, dat een mooie, oude 

lessenaar onder de kunstschat- 

ten behoorde, welke Dubois had 

weten te verzamelen, gedeeltelijk 

zelfs als erfstukken van zijn 

vader en grootvader had over- 

genomen. 

Het was een mooi stuk en 

Donbry behandelde het met de 

waardeering en de onderschei- 

ding, welke het waard was. 

Doch voordat hij gelegenheid 

gevonden had om den nieuwen 

aankoop grondig te beschouwen, 

kreeg hij bezoek. 

Latieux, de veilinghouder, 

onder wiens hamer het stuk 

was weggegaan, kwam rijn win- 

kel binnenen begon een praatje. 

Donbry begreep, dat het om 

dat babbelarijtje niet te doen 

was en hij wachtte rustig'af, 

wat de bezoeker zeggen zou, 

wanneer hij aanstalte maakte 

om te vertrekken. 

En hij hoefde niet lang te 

wachten. 

A propos, »oo klonk het, je 

hebt den lessenaar van den 

ouden Dubois gekocht. Daar 

Is waarschijnlijk wat aan te 

verdienen. Lees maar eens. 

Latieux overreikte Donbry een 

telegram: Hoorde daarnet van 

_ 

verkooping Dubois. Koop voor 

mij lessenaar die in studeer- 

kamer stond. Stel geen limiet. 

Gravin de Martigny. 

Natuurlijk zul je dat kansje 

niet voorbij laten gaan, con- 

cludeerde de veilinghouder. En 

als je het goed vindt, zal ik 

de gravin je prijs seinen. Ze 

heeft vermoedelijk de adver- 

tenties van de verkooping te 

laat gelezen en het is net iets 

voor haar om toch haar zin te 

willen krijgen. Profiteer d'r 

maar van. Je hebt 750 gulden 

ervoor betaald. Ik zou in jouw 

plaats er 1000 gulden opzetten. 

Dat is een zeker en zoet 

winstje. Hap maar gauw toe. 

Dat weet ik nog zoo net niet, 

antwoordde Donbry, die zich 

heelemaal niet zoo happig wilde 

toonen. U moet weten, m'nheer. 

Latieux, dat ik al met een 

kooper in onderhandeling oen. 

Dat was een leugen. Doch 

hij nam er z'n toevlucht toe, 

omdat hij niet gaarne onvrien- 

delijk tegen den veilinghouder 

wilde zijn, dien hij al jaren 

kende. 

Latieux wilde hem overreden, 

doch dat lukte niet. Donbry 

hield een slinger om zijn arm. 

Hij wou zich goed bedenken. 

Het geval kwam hem wat 

vreemd voor. En dat hij zulks 

deed, was te begrijpen, ge- 

rekend me^ den aard der gravin, 

die in de heele omgeving om 

haar schoonheid, doch ook om 

haar vrije manieren bekend was. 

Toen ze met den graaf trouwde, 

hadden de ouden van dagen het 

hoofd geschud. Feitelijk was 

het een mésalliance. Wel was 

Eugenie van goede familie. 

Doch die kon niet vergeleken 

ii 

worden met de de Martigny's. 

Ze was mooi, ze was levendig, 

ze was bijdehand doch ten 

slotte stamde ze uit een kring, 

waarmee een de Martigny 

zich een eeuw geleden niet zou 

hebben geparenteerd. 

In haar huwelijk had zij haar 

onafhankelijke manier duidelijk 

getoond. De graaf was een 

goedige, niet al te snuggere 

man, die zijn vrouw haar gang 

liet gaan. Als het een beetje 

äl te bar werd, dan kwam hij 

wel ereis tusschenbeide. Doch 

meestal hield hij zich maar bij 

de jacht en landelijke ge- 

noegens, die hij van jongsaf 

aan kende. In dien tusschentijd 

vertoefde de gravin in de 

mondaine ontspanningsplaat- 

sen, liefst daar, waar gespeeld 

,werd. Want voor de roulette, 

het hazardspel, had ze een 

groot zwak. 

Het telegram, dat Latieux 

ontvangen had, kwam dan ook 

uit Monte-Carlo. 

Toen Donbry 's avonds rustig 

in zijn kantoor zat, bepeinsde 

hij wat de gravin toch wel er 

toe zou gebracht hebben, om 

zoo d'r zinnen op den ouden 

lessenaar te stellen. Hij kon er 

geen kijk op krijgen en be- 

sloot daarom den volgenden 

dag het meubel eens goed te 

onderzoeken. 

Hij stond vroeg op, sloot de 

deur van het vertrek, waarin 

de schrijftafel stond. Met de 

nauwkeurigheid van een kenner 

begon hij het meubel eerst van 

buiten en toen van binnen te 

bestudeeren. Het was het 

werk van een meester, want 

in alle onderdeelen bleek het 

een volmaakte constructie te 

■ 

lÜPiiH ' Im 1 * v WU : ïilnrtjhSVBCï I**~A- •• : -•' 

IQK«4BSI ^V \ 

1 

^ fw\-\ 

- ^ 

1 

■'-■*■■ : ->. .,-.- ■ 

>i . • ■••■■ ■ 

v ■■-"'' ■ -■• n ' - v, ■ 

MILLET - DE OOQST 

% ä i \ 

s^f :v, .,, 

— —^^^— 

LÂDJE 

bezitten, die buitengewoon vaar- 

dig in elkaar was gezet. 

De schrij f taf el bevatte tal van 

laatjes en vakjes. Direct be- 

greep Donbry, dat dit het type 

was, dat ook 'n geheime berg- 

plaats zou bezitten. Doch on- 

danks zijn ijverig naspeuren 

vond hij niets. Hij bracht er 

enkele uren mee zoek, maar 

slaagde er niet in, iets te ont- 

dekken. 

Toen ging hij een ander 

systeem volgen. Hij nam pot- 

lood en papier en een maatstok. 

Zoo nam hij alles op en 

noteerde dit nauwkeurig en 

op die wijze kwam hij tot het 

gewenschte doel. Hij vond de 

geheime la. Het eigenaardige 

nu was, dat wanneer dat laatje 

eenmaal gevonden was, het 

terugvinden uiterst eenvoudig 

bleek te zijn. Een veer sprong 

na een lichten druk terug en gaf 

daardoor toegang tot de ver- 

borgen ruimte. Daarin vond hij 

een klein doosje, zoo onge- 

veer de helft van een kleine 

sigarenkist groot. En in deze 

doos trof hij een pakje aan, 

keurig verpakt en met een 

zijden koord dichtgeknoopt. 

Voorzichtig maakte Donory 

de knoopen los, toen ontvouwde 

hij het papier, waarna hij een 

étui van grijs leder ontdekte, 

waarin een prachtige diamanten 

ketting lag, een colüer van 

onschatbare waarde. Daaroij 

bevond zich een stuk papier, 

een gezegeld stuk, waarop in 't 

stijle handschrift van den over- 

leden notaris de volgende 

regelen stonden geschreven: 

Ter leen ontvangen van Maitre 

Edouard Dubois, notaris, vijf 

honderdduizend franken. 

En onder deze zoo keurig 

geschreven woorden de hand- 

teekening: Eugenie de Mar- 

tigny. 

Nu werd Donbry de zaak 

duidelijker. De gravin de Mar 

tigny had vijf honderdduizend 

francs van den notaris geleend 

en hem als onderpand den 

halsketting gegeven, het be- 

roemde familiestuk, dat alleen 

bij heel bijzondere gelegen- 

heden werd gedragen. De ju- 

weelen van de de Martigny's 

waren beroemd en onder deze 

beroemdheden stond de ketting 

zeker niet als het minste stuk 

aangeschreven. Men geloofde, 

dat zij in de safe van de 

een of andere groote bank werd 

bewaard, om alleen te voor- 

schijn gehaald te worden, wan- 

neer die buitengewone gebeur- 

tenissen er waren. 

Blijkbaar had de gravin de 

ketting achtergehouden en van 

die gelegenheid gebruik ge- 

maakt, om het geld los te 

krijgen, dat ze voor haar extra- 

vagante levenswijze noodig had. 

Nou snapte Donbry waarom 

de gravin het meubel zoo tegen 

^^— mmm 

eiken prijs wilde hebben. Zij 

zou op die wijze op de gemak- 

kelijkste manier van de schuld 

zijn afgekomen en het familie- 

juweel hebben kunnen terug- 

brengen, daar waar het hoorde 

te zijn. Op die manier deed zij 

natuurlijk de erfgenamen van 

den notaris te kort. Doch 

daarover had zij blijkbaar niet 

erg nagedacht. 

Donbry pakte het étui weei" 

keurig in, deed het in het ge- 

heime laatje en liet 't bureau 

op zijn privé-kantoor zetten, 

waarvan hij de sleutel altijd 

bij zich droeg. 

Een vraag hield hem nu 

bezig: Wanneer zou de gravin 

komen ? 

Hij twijfelde er niet aan dat 

ze komen zou. Latieux had 

natuurlijk getelegrafeerd, dat hij 

het bureau niet kon krijgen en 

met haar gewone onstuimigheid 

zou ze ongetwijfeld den eersten 

den vlugsten trein van Monte 

Carlo hebben genomen. Doch 

voordat deze visite kwam, wilde 

Donbry nog iets weten. 

.Doch de gelegenheid *erd 

hem daartoe voorshands nog 

niet geboden. 

Latieux kwam weer bij hem 

binnen. En nog dringerder dan 

den vorigen keer trachtte hij 

Donbry te overtuigen, dat hij 

het meubel moest verkoopen. 

Hij ging zoover om hem f 2000 

winst te bieden. Maar de anti- 

quair was niet te vermurwen. 

Latieux was woedend. 

Doch daarvan trok Donbry 

zich niets aan. 

Hij telegrafeerde naar een 

man in Parijs, een expert op 

het gebied van edelgesteenten. 

Iemand waarvan hij wist, dat 

men hem kon vertrouwen. De 

man liet niet lang op zich 

wachten en Donbry had een 

ernstig gesprek met hem in 

zijn privé kantoor, waarvan de 

deur vooraf gesloten was. 

Donbry legde zijn vriend den 

ketting voor. Met de egards 

waarmee men iemand van 

distinctie behandeld, liet de 

expert de steenen door de han- 

den glijden. Doch zijn trekken 

ontspanden zich spoedig. Hij 

nam den collier onder het licht, 

bekeek de steenen onder de 

loupe en zei toen alleen het 

woord: namaak! 

Donbry vertrok geen spier. 

Zijt ge er zeker van ? / 

Zoo zeker als ik hier sta. 

Het is knap werk, maar meer 

dan een 2000 francs is, het 

stuk niet waard. Alleen het 

werk heeft waarde, de rest is 

waardeloos. 

Wat zou het origineel waard 

zijn ? 

Moeilijk te zeggen. Doch bij 

de tegenwoordige valuta zeker 

een drie ä vier millioen francs. 

Nogal wat. En werkelijk ge 

hebt geen bedenken om mij een 

verklaring te geven, dat de 

steenen niet echt zijn? 

Niet het minste. 

Donbry kreeg de verklaring, 

betaalde den expert en legde 

den ketting met de schuldbe- 

^^^^" 

Etn elaenaardlae sewoonte 

In het kleine pliatsje Cenzeno in de buurt vin Rome viert men elk jaar het bloemenfeest 

door de straten als het ware met een tapijt van bloemen te bedekken. Wie deze kunstvolle 

arrangeering nooit gezien heelt, kan zich geen gedachte vormen van het wonderlijke effect. 

Elk laar trekt dit feest dan ook duizende bezoekers. 

kentenis en de verklaring weer 

in den lessenaar op de .oude 

geheime plaats. 

In het avondblad las hij een 

mededeeling, die hem in zijn 

overtuiging versterkte, dat hij 

niet lang meer op hoog be- 

zoek zou hebben te wachten. 

De gravin was in Parijs 

afgestegen, zoo stond er in 

society-berichten. 

Doch hij vergistte zich. De 

gravin kwam nog niet. Wel 

kreeg hij twee dagen later een 

deftige klant, een dame van 

een jaar of vijftig, die in zijn 

winkel rondkeek, alles dooi 

haar gouden face a main on- 

derzoekend. 

Bent u de eigenaar, vroeg 

ze met een vreeselijk deftige 

stem. 

Donbry stelde zich met een 

beleefde buiging voor. 

Ik ben van plan hier in de 

buurt een buitenhuis te betrek- 

ken en ik zoek wat oude meu- 

belen .... 

Donbry volgde onderdanig, 

onderwijl overpeinzend, waar 

hij het gezicht van daze klant 

vroeger kon gezien hebben. 

Plotseling viel het hem in. 

Tijdens een der tuinpartijen, 

waarbij de graaf ook de bur- 

gers van de stad wel uitnoo- 

digde, had hij haar in de naaste 

omgeving van de gravin opge- 

merkt. Hij herinnerde zich haar 

gemaakte stem. 

Doch hij liet niet merken, 

dat hij begreep door wie zij 

gezonden was. Hij bleef de on- 

derdanige winkelier. 

De deur van zijn kantoor 

stond open, zoo kon de oe- 

zoekster het bureau zien staan. 

Donbry bemerkte direct, dat 

zij het in het oog had, maar 

zij speelde haar rol voortref- 

felijk. Eerst bekeek ze alles 

en koos enkele dingen uit. Mis- 

schien kunnen we hier even 

naar binnen gaan, om over den 

prijs te praten, zoo zei ze. 

Heel graag, mevrouw. 

Met moeder uit winkelen 

Een aardige foto, in Middelburg genomen. 

In een gemakkelijken stoel 

gezeten keek de dame ereis 

rond. 

Dat schijnt me een aardig 

stuk, zei ze, op het bureau 

wijzend. 

Een prachtig voorbeeld van 

meubelwerk uit deze speciale 

periode, verklaarde de anti- 

quair. Het behoorde aan nota- 

ris Dubois, een bekend ver- 

zamelaar, die pas is overleden. 

Mag ik het even open zien? 

Donbry voldeed aan haar 

verzoek. 

Plotseling zonk de bezoek- 

ster weer in haar stoel terug. 

O, mijnheer Donbry, geef mij 

een glas water, ik voel me 

plotseling zoo onwel.... m'n 

hart 

Het was een lange afstand 

van het kantoor naar de keuken 

waar de kraan zich bevond. 

Donbry moest innerlijk om de 

truc lachen. Doch hij liep er niet 

in. In den hoek van z'n kan- 

toor had hij een kastje staan. 

Hij maakte dit open, haalde er 

een karaf uit met een glas, 

schonk dit vol^ offreerde het 

aan zijn bezoekster, die zich 

wonderlijk gauw herstelde. 

Wilt u misschien wat cognac ? 

vroeg de antiquair beleefd. 

Neen, dank u. 

Voor den vorm. bleef de be- 

zoekster nog even zitten. Voor 

dat ze wegging vroeg ze: En 

wat zou dit bureau kosten ? 

Het, spijt me, dat ik het u 

nog niet aanbieden kan, een 

van mijn klanten heeft het voor- 

keurrecht bedongen, 

Donbry hield zich goed, tot- 

dat de bezoekster weg was, 

maar daarna lachte hij luid. 

Nou komt ze toch zeker 

gauw zelf. 

Ditmaal vergistte hij zich niet. 

Denzelfden middag hield de 

gravelijke auto voor zijn nede- 

rigen winkel stil en de gravin 

een elegante vrouw van even 

veertig, stapte uit. Zij was knap 

en innemend als altijd. 

Wel mijnheer Donbry, wat 

heb je me toch voor moeite 

gegeven. Nou moet ik voor 

jou heelemaal uit Monte Carlo 

komen. Ik hoorde te laat, dat 

die beste Dubois dood is en 

miste daardoor de verkooping. 

Hij had een . oud bureau, 

dat nog uit mijn familie stamt 

en waar ik altijd een zwak 

voor had. De oude heer had 

beloofd het mij te zullen ver- 

maken, maar hij schijnt het 

vergeten te hebben. Nu hoor 

ik van mijnheer Latieux, dat 

u het hebt, maar dat iemand 

anders al een optie er op heeft. 

Is dat zoo ? 

Ta, Latieux heeft u de waar- 

heid gezegd, mevrouw, maar 

vanmorgen heb ik bericht ge- 

kregen dat hij ervan afziet. 

Dat is een bofje voor mij, 

lachte de gravin. 

Wilt u den lessenaar nog 

even zien ? 

Gaarne. 

Donbry geleidde zijn hooge 

bezoekster naar zijn kantoor." 

De gravin was blijkbaar op-

gelucht toen zij het meubel in 

veiligheid zag staan. 

't Is toch een mooi stuk, 

zei ze, het behoorde aan mijn 

grootvader. Ik zie hem er in 

gedachten weer voor z"itten. 

Donbry amuseerde zich met 

het vertoon van sentimentaliteit, 

zoo goed gehuicheld. 

Jammer dat Dubois zoo plot- 

seling stierf anders had hij mij 

zeker het meubel vermaakt. Hij 

was zoo'n lieve oude man. En 

wat moet ik u ervoor betalen ? 

Dat is nu zoo'n ding, 

mevrouw. U weet niet hoe 

kooplieden als wij soms een 

zwak kunnen hebben voor een 

bepaald stuk. Ik was net zoo 

blij als de gravin toen ik 

hoorde dat mijn klant van mijn, 

in de eerste oogenblikken ge- 

geven toezegging, geen ge- 

bruik wilde maken. Ik heb een 

bureau noodig en dit prachtige 

stuk is precies wat ik mij ge- 

wenscht had. 

U wilt toch niet zeggen, dat 

ge het bureau niet wenscht te 

verknopen .... 

Het comediespel verdween en 

Donbry zag de vrouw plotse- 

ling voor zich met haar ware 

gevoelens, vol angst, dat de 

mooie kans haar zou ontgaan. 

Waarom wil de gravin dit 

meubel toch zoo bepaald 

hebben ....? 

Dat heb ik u toch al gezegd. 

En toen ze in de oogen van 

den antiquair het ongeloof in 

haar woorden zag, ging ze met 

haar verleidelijke stem over tot 

een vertrouwelijke mededeeling. 

U zult er geen misbruik Van 

maken, hoor mijnheer Donöry, 

dat weet ik wel, daarvoor is 

u véél te véél gentleman. Maar 

d'r zit iets in het bureau, dat 

mij toebehoort. 

Ja, zei Donbry snijdend kajm, 

en er zit ook iets in dat aan 

een ander behoort.... 

De gravin schrok. Wat wist 

die man van de zaak af. 

Wat bedoelt u ? Aan wien 

zou het toebehooren? 

Oorspronkelijk aan den over- 

leden notaris en nu .... aan 

zijn erven. Ik wil u wel zeggen 

gravin, wat er in dit bureau zit. 

Een geheime lade. U kent de 

plaats ervan zeker wel. En in 

die la bevindt zich een pakje 

met een etui dat een hals- 

ketting bevat, die eruit ziet als- 

of ze van diamant is gemaakt. 

D'r is ook een stuk in, behocw- 

lijk opgemaakt en door de 

gravin geteekend. Een schuld- 

^"■^■"T" ^^^^ 

bekentenis van vijf honderd- 

duizend francs. Dat is allemaal 

niets nieuws voor u mevrouw de 

gravin. Doch wat u wellicht 

niet weet is, dat er ook een 

verklaring in ligt, geteekend 

door een der eerste flansche 

experts, dat de collier niet echt 

is .... maar kunstige namaak. 

Het was treurig om aan te 

zien hoe de elegante vrouw van 

daarnet met haar lieve manier- 

tjes en coquetten glimlach in 

elkaar zat als een geslagene. 

Donbry moest al zijn wils- 

kracht gebruiken om geen 

medelijden met haar te voelen. 

Doch hij beheerschte zich. 

Alles wat ik zeg is waar- 

heid, koude, nuchtere waar- 

heid. 

Wat vraagt ge ? 

Ik betaalde voor dit stuk 7 50 

gulden. Ge betaalt mij fl 900. 

Vindt ge dat een goeden "prijs ? 

Het gezicht van de gravin 

helderde op. 

Zeker, zei ze haastig. 

Doch de koop wordt geslo- 

ten onder één conditie. 

Welke .... ? 

De burgemeester is belast 

met de uitvoering van het testa- 

ment van mijnheer. Dubois, die 

al zijn bezittingen aan de armen 

heeft vermaakt. Zijn bureau is 

vlak hierbij. Wanneer mevrouw 

de gravin zoo goed wil zijn 

en den burgemeester bezoeken, 

is dat héél, héél makkelijk. 

Wanneer zij dan een ontvangst- 

bewijs tenigbrengt waaruit ik 

kan lezen, dat zij vijf honderd- 

duizend francs aan dé armen 

heeft gegeven, dan kan zij het 

bureau met alles wat er in is 

krijgen 

De gravin was opgestaan en 

keek Donbry vol woede aan. 

... .anders, ging deze onver- 

stoord voort, zou ik het betreu- 

ren, dat ik.... 

De gravin liet hem niet uit- 

spreken, ze stond op en ging 

weg. 

Dienzelfden middag, een paar 

uur later, hield haar auto weer 

voor de deur van Donbry's 

magazijn stil. De gravin stapte 

uit. 

En ..;. een uur daarna ver- 

voerde het personeel van Don- 

bry het antieke bureau naar 

het gravelijke kasteel. 

(Vrij yertaald.J 

Verzuim nht het volgende no, 

te leien. Het geelt bijzondere 

verrassingen 

^€ LÄNGS DE GOUDGELE KORENVELDEN * 

Tarwe. 

Men zal wel niet meer kun- 

nen uitmaken, wie duizenden 

jaren geleden voor het eerst 

ontdekt heeft, dat de korrels 

van een wilde grassoort voor 

den mensch als voedingsmiddel 

waarde Jiadden. Zeker is het, 

dat men reeds eeuwen geleden 

begonnen is, deze grassoort te 

kweeken. Men heeft getracht 

de plant tot een flinke ontwik- 

keling te krijgen, door zooveel 

mogelijk aan -de eischen die zij 

stelt tegemoet te komen. Hoe- 

veel succes dit had en hoevele 

variëteiten men op die manier 

verkreeg, daarvan geven de 

foto's een beeld. 

Men veronderstelt, dat de 

tarwe afstamt van 3 wilde vor- 

men, waarvan er één ons echter 

niet meer als zoodanig bekend 

is. Dit is de • spelt (Triticum 

Spelta). 

De andere twee zijn Triticum 

aegilopoïdes, die nog in 't wild 

voorkomt in Klein-Azië en 

waarvan het eenkoren zou af- 

stammen en Triticum dicoccoi' 

des, korten tijd geleden voor 

het eerst ontdekt in Palestina 

en waarvan dan het tweekoren 

zou afstammen. 

De soorten eenkoren en twee- 

koren, die beide — vooral de 

eerste — slechts een klein aan- 

tal en dan nog kleine korrels 

leveren, zal men in ons land 

niet in cultuur aantreffen. 

In het buitenland ziet men 

soms een veldje op een berg- 

helling met zeer schralen 

bodem, waarop niets anders wil 

groeien. 

Spelt treft men in cultuur 

aan op kalkhoudenden bodem, 

waar het waarschijnlijk meer 

opbrengt dan een andere tarwe- 

soort. Zoo b.v. in Zuid-Limburg 

bij Epen en ook in Zuid-Hol- 

land. Op de foto ziet men 2 

opvallend verschillende varië- 

teiten, één met naalden, dez.g. 

gebaarde spelt en één zonder: 

de gewone spelt. 

1. Naast elkaar de ge- 

wone larwe en hef 

eenkoren. 

2. Tweekoren, spell en 

gebaarde spell. 

3. Wilhelmina winler- 

larwe, Flelumer- en 

egellarwe. 

4. Poolsche- en medeah- 

tarwe. 

5. Rivelsbaardlarwe. 

Spelt, eenkoren en twee- 

koren onderscheiden zich van 

de andere tarwesoorten, door- 

dat de spil der aar breekt, als 

men haar buigt. 

Is de stengel vlak onder de 

aar hol en breekt de aarspil 

niet bij het buigen dan heeft 

men te doen met de gewone 

tarwe (Triticum vulgäre), 

waartoe o,a. behooren de Wil- 

helmina wintertarwe, de Fletu- 

mer wintertarwe en Egeltarwe. 

Wilhelmina wintertarwe is 

een van de meest gekweekte 

soorten in ons land. Gelijk alle 

wintergranen, wordt het in den 

herfst uitgezaaid. Zou men het 

per ongeluk, door het voor een 

zomertarwe aan te zien, zaaien 

in April, dan zou het eerst in 

het volgende jaar in aar komen. 

In Januari uitgezaaid, heeft het 

in het Groninger Oldamt echter 

wel goede resultaten in dat- 

zelfde jaar opgelevetd. 

Heeft men Veel last van 

vogels, die de korrels uit de 

aren pikken, vlak voor het 

zichten, dan verbouwt men een 

soort Engelsche tarwe (Triti- 

cum turgidum) h.\. Rivetsbaard 

met behaarde kafjes, waardoor 

de vogels van de korrels af- 

blijven. Dit doet men vooral 

op eenige Z.-Hollandsche en 

Zeeuw^che eilanden. 

Merkwaardig zijn nog de 

twee tarwesoorten op de laat- 

ste foto, door haar geweldige 

lange kelkkafjes. Vooral de 

Poolsche tarwe (Triticum polo- 

nicumj vertoont dat in sterke 

mahte. Vergelijkt men- ddt graan 

eens mot het tweekoren waar- 

van hot afstamt, dan ziet men 

eerst, wat men door fcweeken 

kan bereiken. 

In Zuid-Afrika verbouwt men 

de bekende Belotourka tarwe, 

die verwant is aan onze Medeah. 

Spoedig zullen onze koren- 

velden weer goudgeel getint 

zijn door de rijpe aren, men 

lette dan eens op de verschil- 

lende tarwesoorten. 

^ — "^^ 

■p 

De amerikaansche dokteren 

De in ons land vertoevende amerikaansche artsen brachten een bezoek aan het Physiologisch 

Laboratorium te Leiden, waar in de collegezaal van prof. Eintnoven bovenstaande foto wera 

gemaakt. Prof. Einthoven (met witte puntbaard) zit in het midden. 

Een kras kunstenaresse 

De bekende schilderes mevr Mesdag van 

Calcar te Schevenmgen die 2 Juli 75 jaar werd, 

is nog geregeld aan het werk. 

Wederom een molen in gevaar 

De bekende mooie molen aan den spoorlijn te Delft .De 

Roos", loopt gevaar gealoopt te warden. De vereeniging 

„De hollandsche molen* doet reeds zeer veel moeite om 

het behoud dezer oude schilderachtige molen te verzekeren. 

Een nieuw stadhuis te Rhenen 

Het nieuwe raadhuis van de gemeente Rhenen werd Donderdag officieel 

geopend en in gebruik genomen. 

De Nllverheidsschool te Woerden 

Te Woeiden werd den 23on Juni de eerste steen gelegd van het nieuwe ge- 

bouw der Nijverheidsschool van de Mij. tot Nut van 't Algemeen, 

Een zilveren feest 

E. A. Schiller, onderbrouwmeester (Ter Heine- 

kensbrouwerij, die 25 jaar aldaar werkzaam is. 

Een nieuw badhuls In Utrecht 

Het nieuwe badhuis in de Elinckwijk te Utrecht werd officieel geopend. Een foto van het nieuwe badhuis.

M'n neef Janssen 

logeerde in een pension. Na 

een paar dagen vroeg de dame 

van het pension: 

En, mijnheer Janssen, hoe 

vindt u het eten ? 

't Is niet makkelijk. Maar als 

ik m'n bord vlak bij het raam 

houw dan vind ik het wel.... 

Als Adam helpt. 

Het gaat niet altijd goed. 

Onlangs hoorde ik van een 

vriend, die, terwijl z'n vrouw 

naar de bioscoop was, de voor- 

kamer had blehangen. Toen ze 

thuis kwam vroeg hij haar hoff 

ze het vond. 

BAest. Maar wat zijn die uit- 

stekende plekken ? 

O goeie deugd, zei de han- 

dige Adam, nou heb ik ver- 

geten de schilderijen eerst at 

te nemen. 

De oorzaak. 

Mevr. de Bruin was bij haar 

vriendin mevr. de Zwart ge- 

logeerd. Prompt om zeven uur 

hoorde ze het dienstmeisje naar 

beneden komen. 

Hoor ereis, Milly, zei re 

tegen haar vriendin, ik, bewon- 

der je, hoe je bet klaar wist te 

spelen, dat het meisje eiken 

morgen zoo vroeg opstaat. 

Dat is nog al begrijpelijk, 

al is het mijn schuld niet. Ze 

is verloofd met den melkboer. 

Hij had gauw z'n keus gemaakt. 

Vijf gulden of vijf dagen, 

was het vonnis van den kanton- 

rechter. 

Dank u, edelachtbare, zei de 

veroordeelde, ik zal maar liever 

het geld nemen. 

De vergissing. 

Meesterknecht: Mevrouw, 

neemt u mij niet kwalijk wan- 

neer ik vraag of u het was, 

die daar net heeft gezongen. 

Dame: Zeker. U heeft gelijk. 

Meesterknecht: Mag ik u dan 

vragen om die hooge noot niet 

meer te zingen.... 

Dame: Waarom dat ? 

Meesterknecht: Och ziet u, 

m'n menschen die hebben al 

tweemaal gedacht, dat de schaft- 

fluit ging en ik heb maar last 

om ze aan het werk te houden. 

Bij voorbaat. 

Jantje was naar bed ge- 

bracht. En toen hij er in lag, 

zuchtte hij vreeselijk. 

Wat is er schat, vroeg z'n 

nrôeder. 

Och, ik ben niks lekker 

Zoo, wat is er dan ? 

Och, ik geloof, dat ik mor- 

gein bepaald ziek zal zijn en 

dan kan ik natuurlijk morgen- 

vroeg niet ontbijten. Mag ik .. . 

Wat wou je ? 

Nou alvast een boterham 

met jam hebben, anders heb 

ik morgen zoo'n honger. 

_,—T—— —: :—r— ^^ — ^ — ""^^^—^—^—■ 

DANSWOEDE 

Dansen.. dansen.. dansen.. dansen 1 

Dansen Is de modekwaal. 

Dansen Is de leuze thans en 

Dansen Is hel Ideaal. 

Dansen doet men steeds verwoeder. 

Dansen elscht de goede loon. 

Dansen doet In t zweel de moeder, 

Dansen elefianl de zoon. 

Dansen doet de dochter schwärmen, 

Dansen.. lispelt zij heel zacht. 

Dansen ziet men heele zwermen. 

Dansen ziet men daß en nacht, 

Dansen doel een elk. — Zelfs vaders 

Dansen bij de öramofoon, 

Dansen bij '1 Wavier, mllsSaders 

Dansen bij de saxofoon. 

Dansen.. droomt men OE> Kantoren, 

Dansen.. droomt men in '1 boudoir. 

Dansen doen de zwarte moeren. 

Dansen doet hel blanke paar. 

Dansen gaal bij thee en koffie, 

Dansen bij likeur en Ijs, 

Dansen doel men in hel hoffle. 

Dansen doel men in 't palels. 

Dansen troef ook in '1 theater, 

Dansen in de opera. 

Dansen doet men op hel water, 

Dansen in de cinema. 

Dansen ónder Kerstverslerlnö, 

Dansen bij hel Nieuwejaar. 

Dansen bij de PinkslervierinS. 

Dansen in café en bar. 

Dansen op verlakte schoenen. 

Dansen blootvoels en op klomp. 

Dansen doen öracieus mlllloenen. 

Dansen doen mlllloenen lomp. 

Dansen .. Enfielschen — Chlneezen — 

DanSen.. Zoeloes — Porlufieezen — 

Dansen .. Yankees en Javanen — 

Dansen .. Dullschers — Mexicanen — 

Dansen.. Hollanders en Franschen — 

Dansen .. dansen.. dansen:. dansen 1 

Dirk de Boer 

■^y. /Tegen 8 uur '$ avonds 

^ 

Op de huwelijksreis 

Zij: Ik geloof datje niet meer van me houdt. 

Hij: ? ? ? 

Zij: 't Is al meer dan vijf minuten ge- 

leden dat je me een leus hebt gegeven. 

flk »oei me Ie moe om\ 

S een boek te lexen^ 

._J 

Hasuldtn In dt Dblly Mirror 1 

DE ..ONVCRMOEiDE ' VCOUW 

»////SS 

„Vrlendellilce" kritiek 

Artist: Je moet een beetje op een afstand 

qaan staan. 

Vntnd: Ja ik denk, dat hoe verder of je 

er van af staat hoe beter of het Is. 

Zij kon het beter. 

Hè, moesje, mag ik ook eens 

mee gaan dansen, vroeg kleine 

Miesje, vijf jaar oud. 

Jij mee? Je kunt heelemaal 

niet dansen. ■ 

Veel beter dan u, moesje. 

U moet altijd een mijnheer heb- 

ben om u aan vast te hemden. 

Ik kan het best alleen. -' 

Verschil. 

Vader.... 

Ja Jan. 

Met welke snelheid verplaatst 

zich het gesproken woord ? 

Dat hangt er van af. Jan. 

Van wat, vader? 

Of 't vleierij is of dat het 

verwijten zijn. 

Vaderlandslievend. 

En de dokter had je nog al 

verboden om te rooken. 

Ik rook.uit vaderlandslievend- 

heid. 

? ? ? 

Heb je dan niet gelezen 

hoeveel de tabaksbelasting op- 

brengt? Een zaakkundige. 

Het was in een elegant 

restaurant, dat een deftig uit- 

ziend heer het diner gebruikte. 

Met wijn natuurlijk. 

De ober kwam vriendelijk 

informeeren hoe het diner be- 

viel en de wijn. 

Een uitstekend merk, zei de 

gast, goede kwaliteit, niet ver- 

mengd. En ik mag als kenner 

spreken. 

Is mijnheer wijnhandelaar ? 

vroeg de ober verheugd. 

Pardon. Ik ben sinds deitig 

jaar.... azijnfabrikant. 

De man van gezag en van 

ervaring? 

Een jong paartje kwam. op 

't stadhuis om aan te teekenen. 

De aanstaande bruidegom, ge- 

droeg zich weinig respectvol 

tegenover den ambtenaar én 

maakte allerlei grapjes. 

Zeg, mijnheer, ik zou me 

liever maar wat intoomen, ge- 

loof maar niet, dat het huwelijk 

altijd een pretje is. 

Een practisch bezwaar. 

We waren bij mevrouw Pas- 

getrouwd te eten gevraagd. Het 

viel me op, dat ze erg zenuw- 

achtig was, daarom vroeg ik: 

Waarom is de gastvrouw zoo 

geagiteerd ? 

Het antwoord was: 

Het blijkt, dat er dertien 

gasten voor het diner zijn ge- 

komen inplaats van twaalf. 

Onzin, was m'n antwoord. Is 

ze zóó bijgeloovig ? 

Dat niet, maar ze heeft maar 

twaalf stel lepels en vorken. 

M ob R 

H ET I 

F» O TL O O D 

narrtj O. fit 't:t/:., M£T£ ■#*****■ Ja. 

'W!, 11 

HISTORISCHE PORTRETTEN: PIERRE JEAN DE BÉRANQER 

Pierre Jean de Béranger werd den i oen 

Augustus 1780 te Parijs geboren. Zijn 

grootvader van moederszijde was herber- 

gier te Péronne. Zijn moeder had een 

man zonder middelen van bestaan ge- 

trouwd, die haar na zeer korten tijd weer 

had verlaten. De vrouw was hard en streng 

voor het kleine ventje, dat zich vaak door 

allen teruggestooten en verlaten gevoelde. 

Toen zijn grootvader door een verlam- 

ming niet meer in staat was, zelf de her- 

berg te bestieren, deed hij .die aan een 

zijner ongetrouwde dochters over. 

Deze, een lieve zachte vrouw, nam haar 

neefje tot zich en verzorgde hem als een 

moeder. Zoo kwam het, dat Béfanger zijn 

eerste levensjaren te Péronne doorbracht. 

Op zeer jeugdigen leeftijd verliet hij de 

school, daar hij al vroeg den kost voor 

zichzelf verdienen moest. Hij had een 

zwakke gezondheid, doordat hij eens als 

kind te Péronne bij een hevig onweer door 

den bliksem getroffen werd en dit ongeval 

zijn gestel een grooten schok had gegeven. 

De eerste jaren was hij zijne tante in 

de herberg behulpzaam bij het bedienen 

der klanten; daama kreeg hij een plaats 

in een juwelierszaak. Later werd hij klerk 

op een notariskantoor en tenslotte kwam 

hij bij een boekdrukker in de leer. 

Daar had hij gelegenheid, zich verder 

te ontwikkelen en hier was het, dat hij 

zijn eerste verzen maakte, welke nu eens 

goed, dan weer slecht uitvielen. 

Het meest gevoelde hij zich aangetrok- 

ken tot het lyrisch genre en daarin ont- 

stonden dan ook meerdere liederen, die 

hij uitgaf en waarmede hij veel succes 

behaalde. 

In 1801 verliet hij Péronne en vestigde 

zich te Parijs; hij oetrok er een zolder- 

kamer op de 6e verdieping, aan den Bou- 

levard St. Martin. 

Als men twintig jaar is, is het mogelijk 

ook op een zolderkamertje gelukkig te zijn 1 

Béranger deelde zijn bescheiden woning 

met een lief vriendinnetje, zooals hij er 

zoovelen in zijn lang leven gehad heeft. 

Hij vond een oprecht vriend en be- 

schermer in Luden Bonaparte, die hem 

een baantje aan de nieuwe hoogeschool 

verschafte. 

Intusschen dichtte Béranger steedsuneer 

liederen, waarin zijn trotsch en onafhan- 

kelijk karakter tot uiting kwam. De functie 

van recensent, evenals een plaats in de 

journalistiek, werden door hem geweigerd, 

hoewel daaraan een groot salaris verbon- 

den was. 

Hij gevoelde zich in 't minst niet aan- 

getrokken tot de journalistiek en meende 

daarin nimmer gelukkig te kunnen worden. 

Liever ging hij voort met het dichten 

der liederen, die hem steeds grooter succes 

bezorgden. Hij bestudeerde Montaigne, 

Molière, la Fontaine, «Voltaire, Jean Jac- 

ques Rousseau, wiens ideeën men in enkele 

zijner verzen terug kan vinden. 

Met lof spreekt hij over Napoleon in 

een tijdperk, waarin niemand den naam 

van den keizer meer noemde. 

Toen Napoleon nog alleenheerscher en 

overwinnaar was, wijdde de dichter hem 

geen enkel vers; doch toen de keizer door 

de vereenigde mogendheden van Europa 

geheel verslagen was, keerde de dichter 

zich tot den banneling op St. Helena, ket 

in zijn venen diens glorie weerklinken en 

bezong de .vele overwinningen, die het 

vaderland zoo groot hadden gemaakt; daar- 

bij de tnillioenen menschenlevens en het 

bloed op de slagvelden van Europa geheel 

vergetend. 

Natuurlijk werd hij door de toenmalige 

regeering niet met een vriendelijk oog aan- 

gekeken. Verscheidene malen riep men hem 

voor het assisenhof en drie maal werd hem 

een proces aangedaan. 

Bij het eerste proces werd Béranger 

tot drie maanden gevangenisstraf veroor- 

deeld ; bij het tweede werd hij vrijge- 

sproken; bij het derde werd drie maanden 

gevangenisstraf en 10.000 frs. boete ge- 

eischt. 

Door deze vonnissen groeide echter zijn 

populariteit. > 

Hoe ongelooflijk het thans ook lijken 

mag, toch is het een feit, dat zijn vrienden 

hem in 1830 minister wilden maken; zelf 

dreef hij er den spot mee. 

Later, onder de regeering van Louis 

Philippe, wilden zijn vrienden hem op- 

nieuw een plaats in de regeering doen 

aannemen. Doch ook ditmaal wees hij dat 

aanbod van de hand. 

De liedjesdichter genoot een buitenge- 

wone populariteit en menigmaal stelde men 

hem gelijk met Victor Hugo. 

Hij verzorgde zijn liederen met een bij- 

zondere toewijding;.improviseeren deed hij 

niet. 

Eens, toen hij zijn vacantie in de vroo- 

lijke badplaats Passy doorbracht, ont- 

moette hij daar den tooneelschrijver Vien- 

net, die eenige zijner stukken door de 

Comédie Frangaise had laten opvoeren en 

den dichter lachend toeriep: 

„Wel, mijnheer Béranger; hebt ge veel 

liedjes in uwe vacantie gemaakt ?" 

En Béranger, een weinig beleedigd, ant- 

woordde : 

„O, neen, niet veel; u moet begrijpen, 

mijnheer Viennet, dat het niet zoo ge- 

makkelijk is een lied* te maken als een 

treurspel." 

— Nu kwam er een tijd van bezuiniging, 

waarin de dichter heel sober leefde. 

Hij wilde voor zichzelf niet meer dan 

1000 frs. uitgeven, zijn naasten familie- 

leden daarentegen gaf hij een jaargeld, 

groot 2400 frs.I Men bood hem het lid- 

maatschap van de Academie frangaise aan, 

doch hij bedankte daarvoor. 

In 1848 werd hij met groote meerder- 

heid van stemmen verkozen tot afgevaar- 

digde in de Nationale vergadering. Doch 

.die werkzaamheden bevredigden hem niet 

en slechts korten tijd later diende hij zijn 

ontslag in. 

Hij trok zich te Passy terug, bracht 

eenigen tijd te Tours door en keerde ten 

laatste weer naar Parijs. 

Zijn gezondheid liet veel te wenschen 

over; hij was bijna 80 jaar en leed aan 

een hartvergrooting. 

Een oude jeugdvriendin, Judith Lefrère, 

verzorgde hem de laatste levensjaren. 

In het dagelijksch leven was Béranger 

een eenvoudig, innemend en vroolijk man. 

Hoewel hij ook goedhartig was, boezemde 

hij toch velen een soort vrees. in. 

In verband hiermede, vertelt Stendhal 

in zijn „Notes d'un Touriste", dat hij eens 

te Tours was, waar Béranger toen woonde 

en dat hij plan had, hem te bezoeken. Hij 

stond voor de deur van de woning: 

„Op het oogenblik, dat ik aan de bel 

zou trekken, werd ik zóó door vrees be- 

vangen, dat ik terugdeinsde en mijn be- 

zoek uitstelde." 

Lamennais ondervond een dergelijk ge- 

voel en hij vertelde hierover; 

„Als ik met hem sprak en ik zag hem 

de onderlip oplichten, dan had ik er twee 

dagen koorts van." 

Den 8en April 1857 stierf zijne vriendin, 

die hem zoo trouw bijstond; deze slag trof 

hem zwaar en heeft zijn dood verhaast. 

De pastoor van zijn parochie kwam hem 

verscheidene malen bezoeken; bij het laat- 

ste bezoek zei Béranger tot hem: 

„Uw karakter geeft u het recht, mij 

te zegenen; ik, die een grijsaard ben, ik 

zegen u ook. Bid voor mijl Mijn leven is 

het leven geweest van een eerlijk mensch; 

ik weet niets, waarvoor ik mij jegens God 

moet schamen." 

Napoleon III was hem dankbaar, dat 

hij de populariteit van den naam des keizers 

had doen behouden; hij zond hem nu en 

dan versnaperingen en zelfs het bed, waar- 

op de keizerin den kroonprins het leven 

had geschonken. Op dit bed stierf in 1857, 

den 16den Juli, de groote dichter Béranger. 

Hij werd begraven in den grafkelder 

van zijn vriend Manuel, op het kerkhof 

Perè-Lachaise. 

Eenige relequieën van hem zijn trouw 

bewaard gebleven: het bed, waarop hij ge- 

storven is, zijn latafel, zijn bril, zijn jas, 

zijn hoed en zijn kasboekje. 

Lemartine, George Sand, Durrtas, e.a. 

waren groote bewonderaars van Béranger, 

die thans ook nog warme aanhangers heeft. 

Dit bewijst, dat hij, die over de geheele 

19e eeuw uitgeblonken heeft door zijn een- 

voudige liedjes, meer dan een gewonen 

geest bezat. 

Vm&ÏNIA 

CIGARETTES

Er heerscht in Duitschland zoowel als 

in de geallieerde landen groote belang- 

stelling voor het nieuwe boek, dat de 

ex-keizer aan het schrijven is. In de Daily 

Mirror vinden wij eenige bijzonderheden 

omtrent de manier waarop de heer van 

Doom werkt. Hij heeft de gewoonte veel 

op en neer te loopen, zet zich dan weer 

plotseling voor zijn lessenaar en schrijft 

in een actie door. Dan zijn er weer lange 

pauses, wel van weken, na dagen van 

ongestoord werken. 

D« keaiog v»o Afghaoistao 

die zijn volle toesoteekt. 

De „koningskroon", die in Europa zoo 

schaars is geworden, schijnt in het verre 

en dichtbije oosten nog altijd onveranderde 

attractie te hebben. Zoo heeft de Emir' 

van Afghanistan zichzelf den koningstitel 

verschaft. Hij is nu Z.M. de koning van 

Afghanistan. 

In Engeland zijn op zondag alle theaters 

gesloten. Onlangs had er 'm Londen een 

vergadering plaats om te bespreken in 

hoeverre het wenschelijk zou zijn om hierin 

verandering te brengen. Van de zijde van 

de tooneelspelers was er een heftige tegen- 

stand. Sir H. Lunder, de bekende acteur, 

beweerde, dat hij onder geen voorwaarde 

op den sabbath wilde optreden. George 

Robey, de humorist, was van dezelfde mee- 

ning. Ook Miss Peggy O'Neil die het 

spelen op Zondag een „spelletje om geld 

te graaien" noemde I 

In het buitenland, waar de tooneel- en 

andere stukken '„veel langer loopen" dan 

in ons land regel is, dienen de actrices 

er wel degelijk rekening mee te houden, 

dat in moderne speelstukken het publiek 

afwisseling van costumesi verlangt. Marie 

Tempest, de bekende comedienne, heeft de 

gewoonte elke maand minstens eenmaal 

haar tooneel „garderobe" te veranderen 

en dat bevalt haar best. 

Capes worden dezen zomer meer ge- 

dragen. Men ziet ze in groote verschei- 

denheid, van de zéér eenvoudige tot de 

kostbare bont-cape. 

In de hoedenmode treft men twee 

nieuwigheden aan. De een. is het fez-model, 

welk als eertijds in Turkije, voornamelijk 

in het rood wordt gedragen. De andere 

nieuwigheid is het „hooge-hoed"-model. 

Der Film, een bekend duitsch film-vak- 

blad is in andere handen ovexgegaam en 

verschijnt in het vervolg maandelijks. De 

nieuwe uitgever, de fa. Max Mattison, 

maakt er een uitgave van in „amerikaan- 

schen" stijl. 

Door den heer Van den Bosch, chef- 

electricien van den Kon. Schouwburg in 

Den Haag, is een vernuftig apparaat ge- 

construeerd en in genoemden schouwburg 

toegepast. 

Het schakelbord met deze apparaatjes 

sitaat in de kast van een electncien, tus- 

sehen den weerstand en de lichtpunten 

in. Zoodra het apparaatje in werking wordt 

gesteld, dat door den regisseur of een 

der acteurs, kan gebeuren, gaan zoowel de 

lampen op het tooneel als de tooneel- 

verlichting (het voetlicht, de eerste hers 

en de z.g. trainee's) branden tot de hoogte, 

welke vooraf naar wensch geregeld is. 

Wordt op het tooneel een licht uitge- 

draaid, dan worden tegelijkertijd alle lam- 

pen uitgedraaid, die te veel zijn voor de 

algemeene tooneelverlichting. Het effect is 

verrassend, ook financieel. Het kostte alleen 

wat onderdeelen. 

Gramophone platen worden tegenwoor- 

dig ook gemaakt met behulp van opnamen, 

welke langs, draadloozen weg worden op- 

gevangen. Het voordeel dezer methode is 

begrijpelijk. De zanger of het orkes«, of 

beiden, kunnen in de ruimte, welke voor hen 

geschikt is en waaraan zij gewend zijn, zich 

doen hooren en.in de fabriek kan, op de 

daarvoor weer meest geschikte manier, wor- 

den opgenomen. Zoo zong de beroemde 

russische zanger Chaliapine in Queens Hall, 

begeleid door een speciaal koor en het 

orkest. In de platenfabriek buiten Londen 

werd zijn zang in het was vastgelegd I 

Een der fransche schouwburgen heeft 

een nieuwigheid ingevoerd. Met het oog 

op de gewoonte om na het theater te gaan 

dansien en soupeeren, wordt er nu vroeger 

met de voorsitelling begonnen, en daar 

tusschen wordt het diner opgediend. 

CORRESPONDENTIE 

Den lezer, die ons daarom vroeg, mel- 

den wij, dat het tooneelstuk „De Familie 

Lehman", in het nederlandsch niet is uit- 

gegeven. 

G. A. v. D. te Dordrecht. Wij moeten 

[u raden u tot het Bureau Capi te wenden, 

bedoelde fabriek zal u den catalogus toch 

niet direct zenden. 

F. G., Delft. Wij hebben uw vraag aan 

onzen medischen medewerker toegezonden. 

Fllmenthousiaste. De vrouwelijke hoofd- 

persoon in de film „het Lombardbriefje 

i 20", is Shirly Mason. 

WAT ONZE LEZERS MEENEN 

Naar aanleiding van het artikel in ons 

blad over Brian

HET MEISJE UIT 

HET SLOP 

Toes Dr. Burding. de jonge medicui, die zich zoo leer voor 

ioclale kweitiei intereueert, '• avond» de woning van zijn vriend 

verliet, beiloot hij nur hun te wandelen. 

Het geiprek had een onderwerp geraakt, dat hem teer na aan 

het hart lag. Onderweg redt hij een mclije dat zich wilde ver- 

drinken. Hij neemt haar mee naar hun en verpleegt haar. 

Zijn huiijulfrouw, een typiach itijve oude dame, li niet erg inge- 

nomen met de nieuwe logee co begrijpt de bedoeling van den jongen 

dokter niet. ßurding belooft het meiaje dat hij haar niet naar haar 

ouden lal terug zenden indien zij hem helpt door ijverig te leeren. 

Een vriend van Buiding, johnny ätevemon. komt hem bezoeken en 

Dr. Burding vertelt van zijn plannen. Hierdoor komt ook Burdinga 

moeder op de hoogte en leeat hem de Ie». Juffrouw Border, da 

huiahouditer. zegt haar betrekking op. Alleen thut» zijnde, krijgt 

Elaie bezoek van Maud Harlington. die haar tracht te bewegen 

het hui» van Dr. Burding te verlaten en bij baar in betrekking te komen 

Na eeoige aarzeling zegt ze toe. te zullen komen. Al» zij op 't 

pont »taat gekleed en wel te vertrekken, komt Dr. Burding thui». 

welke haar de reden van haar vertrek vraagt. Zij zegt niet al» 

proef te willen dienen. Doch Burding weet alle» In orde te brengen 

zoodat Elaie. dol gelukkig, blijft en zich dapper aan huishouding 

en »tudic wijdt. Zij »cfalet heel goed op. En al» Johnny Stevenaon. 

Dr. Burdinga jonge vriend, haar onverwacht» bezoekt, vindt hij 

haar druk bezig In de keuken. Ook mevr. Stevenaon komt op 

bezoek. Zij wil El»i^ leeren kennen en vreeit. dat zij een indrlngtter I». 

Doch tpoedlg leert zij het menie waardeeren en biedt zij Dr. 

Burding aan hem bij de opvoeding te helpen. 

Mtvrouw Steveaaon en haar dochter» helpen Eine nleuwa 

klccrcn koopen. niet altijd zijn zij het over de kleur cena. Eine 

wil kleurrijke dingen, de andere dame» meer »obere uitvoering. 

Ala de nieuw« klceren konen wil Elaie deze direct aan Dr. 

Burding toonen, doch deze toont er heel weinig belangetelling 

voor. Dit ii een diepe ontgoocheling «oor het mcUje. Johnny 

maakt Burding hierover een »tandje. De dokter gaat daardoor 

Inzien, dat bij het melaje meer vrijheid moet geven en »telt mevr. 

Stevenion voor haar mee naar bulten te nemen. Ëlale gelooft 

cehter, dat hij dit alleen doet om aan de menechea te toonen 

hoezeer zijn „proef i» ge»laagd. 

Op het fecat van mevrouw Stevenaon blijkt, dat alettegenitaasd« 

de vooringenomenheid van het gezelachap, Eliie Iedereen voor 

zich Inneemt. Al wandelend ontdekt zij Maud en Burding ver- 

trouwelijk bij elkaar. Dit wekt haar jaloezie pp. zij wlat nu dat 

zij Burding lief had. Johnny maakt haar het hof. 

Weer thuis gekomen wordt Elaie verraat met een »peclaal voor 

haar ingericht boudoir. Burding twijfelt met het oog op Johnny'» 

plannen of zij nog lang bij hem zal blijven. Eine gelooft dat 

Maud haar plaata zal innemen. Eine maakt met Dick Lauren» een 

autotocht waarover Johnny zijn mienoegen te kennen geeft, en 

van welke gelegenheid hij gebruik maakt haar zijn liefde te ver- 

klaren, waaraan Elaie niet kan beantwoorden, daar zij Burding 

den voorrang geeft. Johnny mijdt Burding» hul». Op een avond 

dat Erne met Burding wa» uitgegaan ontmoetten zij In een restau- 

rant Johnny in gezelschap van lichte vrouwen en sterk onder 

invloed van den wijn. Elsie besluit johnny op zijn slecht gedrag 

te wilzen, waartoe zij weldra gelegenheid vindt la den turn bij de 

Stevenson». Johnny I» diep getroffen en belooft beterschap, hij 

hervat zijn bezoeken bij Burding en vertelt een werkkring te hebben 

gevonden. 

wellicht ijdele zorgen. Doch eer ge van 

hier gaat, wil ik u nog iets mededeelen, 

waarin gij meer persoonlijk wel eenig be- 

lang zult stellen. Ik heb zoo straks uw 

leerling gesproken. 

— Hoe, Siddha? — riep Koelloeka 

eenigszins verwonderd uit, — en wie stelde 

hem dan nu i eeds voor ? 

— Niemand, — antwoordde Akbar, — 

ik heb, in 't park hem ginds ontmoetend 

en licht begrijpend wie hij was, hem zelf 

maar eens aangesproken. Gij weet dat ik 

wel eens meer zoo handel. 

— En hij wist niet, dat hij met dtn 

machtigen Keizer sprak ? 

— Natuurlijk niet, en 't bleek mij, dat 

hij 't ook niet vermoedde. Zeg 't hem 

ook niet als. gij hem zien mocht; later 

zal ik hem zelf wel inlichten. Maar gij 

verlangt zeker te weten wat ik van hem zeg ? 

Welnu, ik ben heel wel met hem tevreden; 

't is een flinke, eerlijke jongen, in wien ik 

vertrouwen s,tel. Misschien soms wat on- 

voorzichtig en wat heel openhartig 

— Hij heeft immers niets gezegd wat 

ongepast tegenover den Keizer kon zijn ? 

— Wel iets, — hernam Akbar lachend, 

— ten minste indien hij geweten had tot 

wien hij 't zeide. Maar stel u gerust! Toen 

ik hem zelf onder 't oog bracht dat hij 

zich wat te haastig uitliet, gaf hij mij eenc 

verontschuldiging, waartegen ik niets had 

in te brengen. IVIaar genoegI Ik heb u ge- 

zegd dat hij mij voldeed, en 't is u bekend, 

dat ik anders juist niet gewoon ben zoo 

aanstonds gunstig over de menschen te 

oordeelen, die ik voor het eerst zie. Laat 

hij nu zelf maar zorgen, da;t de goede 

indruk niet verloren ga! Andere zaken 

roepen mij nu voor 't oogenblik. — Ik 

houd u dus niet langer terug. v> 

— Op dien tenminste valt te rekenen! 

— sprak de Keizer in zich zelven, — in 

hem althans is geen bedrog. — En hij had 

recht. Maar hoevelen nog die hem nader 

stonden en van wie hij, niet met evenveel 

recht, hetzelfde getuigen kon! 

Verkeerd begrepen 

door F. MONTOOMERY 

Verteld voor de jonge lezeressen 

en lezers van ons blad 

(Slot.) 

,,Ik zeide het u reeds, 

Everard," sprak de jonge man 

tot zijn zwager, „ik wist dat hij 

trachtte zich de preek over de 

Openbaring te herinneren die 

wij gehoord hebben op dien 

Zondag, toen ik bij u was." 

„Gij zegt het mij niet, oom 

Charlie," zuchtte Humphrey 

weder. 

„Ik zal het u zeggen mijn 

jongen, maar ik moet eerst mijn 

Bijbel halen, want ik weet de 

woorden niet juist meer." 

„Moet gij heengaan?" vroeg 

Humphrey met zwakke stem. 

„O, ga niet heen, oom Charlie; 

gij zult verdwijnen gelijk daar- 

even, en misschien nooit weder 

komen." 

Oom Charlie stelde h^m ge- 

rust en maakte zich zachtkens 

uit zijn armen los. 

„Schielijk, schielijk!" hijgde 

het kind en zijne stem begaf 

hem bijna van angst. De baron 

trachtte hem gerust te stellen 

en hoopte dat hij bedaren zou, 

-^^" ■"■■Wü""^"^"""^ ^^" ^ 

AÜATfcHARi 

OCAREJTE/ 

MIXI 2^ 

Als de geur van 

een Zomernacht! 

A.BATSCMARI CIGARETTCS THE MASUB 

VIJFDE HOOFDSTUK. 

£en nieuwe kennis en een oude. 

Niet -lang had Siddha, omstreeks den 

bepaalden tijd in de nabijheid van de 

moskee gewacht of hij zag de dienares, 

die, dichter bij gekomen, hem uitnoodigde 

haar te volgen. Door verschillende lanen 

en zijlanen ging zij hem voor, tot zij einde- 

lijk aan een hoogen tuinmuur kwam en een 

klein in den muur aangebracht poortje 

opende, dat zij ook, nadat beiden waren 

binnengetreden, zorgvuldig weer sloot. Een 

dichte laan met cactussen en andere ge- 

wassen leidde hen tot een klein maar bij- 

maar toen zijn oom de kamer 

verlaten had, was het ontwijfel- 

baar dat Humphrey worstelde 

om iets te zeggen alvorens hij 

te/ugkeerde. Zijne opgewonden- 

heid en uitputting maakten hem 

nog onbegrijpelijker dan ge- 

woonlijk, en na een of twee 

keer den naam van zijn oom 

uitgesproken te hebben, begaf 

hem zijne stem geheel, en of- 

schoon de bleeke lippen zich be- 

wogen, hoorde men geen ge- 

luid. De baron was wanhopend; 

het kind zag hem zoo smeekend 

aan, er lag zulk een ernst in 

hetgeen hij scheen te willen 

zeggen, dat het den vader ter 

harte ging hem niet te kunnen 

begrijpen. Hij spande iedere 

zenuw in om iets te verstaan, 

maar te vergeefs. 

Toen hij zijn oom hoorde 

terugkomen, gaf de angst Hum- 

phrey voor het oogenblik eenige 

kracht; zoo vast hij kon greep 

hij zijns vaders hand en zeide: 

„beloof het mijl" 

„Ik beloof het u lieveling," 

antwoordde baron Everard snel, 

dankbaar, dat hij toch één 

woord gehoord had. 

En niemand heeft ooit ge- 

weten, dat de laatste begeerte 

van den knaap is geweest, dat 

zijn oom nimmer, nimmer zou 

vernemen, dat zijne vertelling 

hem het eerst had doen denken 

aan den boom, wiens takken 

zich over den vijver heenbogen ? 

• Geheel uitgeput liet hij zich 

op het kussen nederleggen en 

wachtte met gesloten oogen tot 

zijn oom de onderschrapte rege- 

len vond. 

„En ik hoorde eene stem uit 

den hemel als eene stem veler 

wateren. En ik hoorde eene 

stem van citerspelers spelende 

op hunne citers .En zij zongen 

een nieuw gezang... en nie- 

mand kon dat gezang leeren dan 

de honderd vier en veertig dui- 

zend die van de aarde gekocht 

waren." 

Er volgden geene onrustige 

vragen meer, geen zoeken naar 

wat in het verleden lag. Hij 

sprak niet, hij antwoonlde niet 

op de vraag zijns vadeft, of het 

dit was dat hij zich had willen 

herinneren; hij lag zoo stil, zoo 

onbewegelijk, dat zij een oogen- 

blik meenden, dat hij heenge- 

gaan was, zonder de woorden te 

hooren, waarnaar hij zoozeer 

had verlangd. De trek van on- 

voldaanheid was van zijn gelaat 

geweken en de vader zag, dat 

zijn geest tot rust was gekomen. 

Hij haalde nu geregeld adem, 

als in een diepen slaap. 

Dit was alles wat de om- 

»onder sierlijk en smaakvol buis, welks 

overig gedeelte in zwaar geboomte ver- 

scholen bleef. Langs de marmeren trappen 

en door een open galerij werd nu Siddha 

door zijn geJeidster in een mede aan 

den voorkant gansch open vertrek gevoerd; 

en na hem te hebben binnengebracht,' ver- 

dween zij achter een der voorhangen. 

Op een divan, aan de open zijde van het 

vertrek, lag daar in bevallig achtelooze 

houding een jonge, rijk en met smaak 

op de Persische wijze gekleede vrouw, die, 

zoodra zij haar bezoeker gewaar werd., 

zich van het rustbed verhief en hem tege- 

moet kwam om hem welkom te heeten. 

— Edele Heer! — sprak de onbekende, 

ik zeg u dank, dat gij zoo spoedig aan 

mijne uitnoodiging hebt willen voldoen. 

Wellicht was mijn verzoek wat onbeschei- 

den; maar als ik u de reden heb medege- 

deeld, zult gij, hoop ik, 't mij niet al te 

euvel duiden. 

— Aan ruik eene uitnoodiging gehoor 

te weigeren, -— antwoordde Siddha, — ware 

ongetwijfeld al zeer onriddelijk geweest. 

De jonge vrouw ging voort:- 

— Mijne verontschuldiging is dan, dat 

geen eigenbelang mij tot deze handelwijs 

bewoog, maar het belang van eene andere, 

van eene vriendin, die ik hartelijk liefheb. 

Zij werd vóór eenigen fijd genoodzaakt 

uit Agra te vluchten om de lagen te ont- 

gaan, die haar door sommige aanzienlijke 

en- machtige personen gelegd werden, en 

vèr van hier, in uw land, in Kagmir, een 

schuilplaats te zoeken. Nu heb ik haar 

eenige mededcelingen te doen, die voor 

haar van groot gewicht kunnen zijn; maar 

ik wist tot heden geen middel om ze 

haar veilig te doen geworden, daar ik de 

boden, die hier tot mijne beschikking 

mochten zijn, geen van allen kan vertrou- 

wen. - Daar verneem ik toevallig, dat gij 

met uw vroegcren leermeester Koelloeka 

in Agra waart gekomen, en tevens., dat 

deze spoedig weer naar zijn land terug- 

keert. (Wordt vervolgd.) 

standers konden zien. En het 

kind zelf? Hoe zullen wij 

trachten de gedachten van zijn 

zwakken geest te volgen ? 

■ Onbestemd keerden de ge- 

dachten terug, die «•zich dien 

Zondag in zijn hoekje in de 

oude kerk gezeten, van hem 

meester maakten. Schoone beel- 

den, door de machtige voor- 

stelling der Schrift toenmaals 

hem voor de oogen geschil- 

derd, keerden nu terug; de be- 

lichaamde vreugde, waarmede 

een kind zich een denkbeeld 

maakt van den hemel —poor- 

ten van paarlen, citers en 

engelen. Hij kreeg een flauw 

begrip van de duizenden in 

witte kleederen, die door de 

Jouden straten van het nieuwe 

eruzalem wandelen. Maar zij 

zijn hem niet vreemd, die 

engelen, want, zie daar vóór 

aan, schooner dan zij allen, 

staat zijn moeder, even als op 

het portret, hem met een glim- 

lach aanziende. Voor hem is 

de hemel vervuld met haar 

beeld, want hij heeft geen ander 

begrip van al wat schoon en 

heilig is. In die groote schare 

die niemand tellen kan, is voor 

hqm geen enkele vreemdeling, 

allen hebben die zachte oogen 

en dien ouden bekenden glim- 

lach. 

^^^^^ . 

Wat geeft hij langer om het 

mischen en zingen in zijn 

lijdend hoofd — het geruisch 

als van water? Is alles niet 

opgehelderd ? Het is de stem 

veler wateren en de stem der 

groote menigte, het lied aan- 

heffende, dat zij alleen kunnen 

zingen. Dien Zondagmorgen 

hoorde de prediker haar; zeide 

hij niet: „Ik hoorde een stem 

uit den hemel ?" nu hoort Hum- 

phry haarl Nog onvolkomen is 

het geluid in zijn oor, hij hoort 

slechts de echo in de verte, 

maar weldra zal alles duidelijk 

zijnl 

Niet tevergeefs was toen de 

oude prediker door zijn onder- 

werp hersteld geworden; door 

den ernst van zijn eigen ge- 

voel had hij zijn' kleinen hoor- 

der medegesleept, want zijn 

woorden, hoewel sluimerende 

gedurende weken die gevolgd 

waren, schijnbaar vervlogen en 

vergeten, deden nu hunne wer- 

king, om dit sterfbed gezegend 

en kalm te doen zijn. 

Moedeloos is soms het hart 

van den prediker als hij 'de 

gemeente ziet heengaan, bij de 

gedachte dat zijne woorden, al 

mogen zij de hoorders een kor- 

ten tijd hebben geboeid, mis- 

schien vergeten zullen zijn, zoo- 

dra de drempel van het 

heiligdom overschreden is, en 

verloren zullen gaan onder de 

zorgen des tegenwoordigen 

levens, die den hoorders soms 

reeds aan de kerkdeur ontmoe- 

ten. En toch kan het zijn, dat 

hoewel hij het niet weet, zijne 

woorden wortel hebben gescho- 

ten, juist in een hart waarvan 

hij het 't niinst had gedacht, en 

zij dus te eeniger tijd vrucht 

zullen dragen. 

Er heerschte een diepe stilte 

in de kamer, terwijl beide man- 

nen op het kind bleven staren. 

Het duurde langen tijd eer 

Humphry weder sprak, maar 

toen hij sprak was het duidelijk 

dat er 'n verandering met hem 

plaats greep. 

„Het wordt donker," fluister- 

de hij, en het hart van den 

baron beefde, want de zon be- 

gon pas onder te gaan. „Het 

is tijd voor ons om naar bed 

te gaan. Waar is Alfred?" 

Voor een oogenblik heeft het 

geruisch opgehouden en daar- 

mede zijn ook de stemmen en 

visioenen verdwenen. De baron 

ging heen om Alfred te halen, 

die bezig was in zijn nacht- 

goed zijn avondgebedje voor 

Virginie op te zeggen. Met 

eenige weinige woorden tot op- 

heldering van zijn gedrag, nam 

de baron hem in zijn armen en 

droeg hem naar beneden. 

„Maar paatje," zeide Alfred 

onderweg, „ik had nog niet ge- 

ëindigd; ik heb mijn versje nog 

niet opgezegd." 

„Dat doet er niet toe, lieve- 

ling. Van avond kunt gij het 

voor Humphry opzeggen." 

Zachtjes droeg hij hem de 

kamer uit en zette hem op het 

rustbed neder. 

Alfred werd angstig door de 

geheimzinnige stilte rondom 

hem en klemde zich aan zijn 

broertje vast. 

„Humphiel Humphie! wordt 

wakker en geef mij de hand." 

„Wees niet bang," fluisterde 

Humphry zacht, „kom dicht bij 

mij, ik zal wel op je passen." 

Hij beproefde naar de zijde 

van het rustbed te kruipen alsof 

hgt bed van zijn broertje naast 

het zijne stond en sloeg den 

zwakken arm om den hals van 

Alfred, op de oude bescher- 

mende wijze, 

„Van avond kunnen wij niet 

veei praten, Alfred, omdat ik 

zoo moede ben: Goeden nacht." 

Zachtjes zeide hij iets van 

het zien zijner moeder, maar 

Alfred kon het niet verstaan. 

Daar lagen zij in de gouden 

stralen der avondzon. Zij kuste 

hunne aangezichtjes en raakte 

als met zachte hand hunne krul- 

lende lokken aan. Vriendelijk 

bleet zij op hen rusten, alsof 

zij wist dat, als zij andermaal 

verrees, wel de lammeren zou- 

den huppelen en de vogelen 

haar verwelkomen met vroolijk 

gezang, maar dat zij nimmer 

weder zouden rusten op de 

vriendelijke gezichtjes en saam- 

gevouwen handjes der broertjes. 

Zich over hen heenbuigende, 

zag de baron eene droevige uit- 

drukking op Humphry's gelaat. 

„Wat kan het kind kwellen," 

vroeg hij zich af, ,,is het 

lichaamssmart of verontrust 

hem iets anders ? Komt wellicht 

Het eeuwfeest van St. Oda's dood 

Te Venrif worden ter gelegenheid v«n het eeuwfeest van den dood der heilige Ode 

openluchtfeesten gegeven waarvan hierbij een foto. 

„Ik versta het niet goed, 

Humphie." 

Er kwam een eenigszins on- 

geduldige beweging over het 

gelaat van Humphrey. 

„Neen," zeide de kleine 

Alfred, „maar gij zult het mij 

vertellen, niet waar Humphie?" 

„Morgen," fluisterde deze, 

„morgen zal ik het beter — 

kunnen vertellen — goeden 

nacht — goeden nacht." 

En in de stilte, die rondom 

heerschte, hoorde men de 

broertjes elkander den laatsten 

kus geven. 

„Ik kan ze niet zien," zeide 

de baron, „haal het gordrn op." 

De ondergaande zon ver- 

lichtte het landschap alvorens 

ter ruste te gaan, en wierp 

hare stralen op alles wat tot 

nog toe het jeugdige leven van 

den knaap had veraangenaamd. 

Op de lammeren en weide, op 

de vogelen die hij had gade 

geslagen sinds zij begonnen te 

vliegen, op de velden en tuinen, 

die zonder hem zoo ledig zou- 

den zijn; maar zij scheen 

haren heerlijiksten glans voor de 

kinderen te hebben bewaard, 

want toen het gordijn werd op- 

gehaald, viel er zulk een straal 

van licht in de kamer, dat de 

oogen des vaders verblind wer- 

den en het eenige oogenblik- 

ken duurde eer hij de kinderen 

weder kon onderscheiden. 

de vreeze des doods over hem ?" 

Hij wilde niet gaamc spre- 

ken, uit vrees hem te storen, 

maar toen het gelaat van den 

kleine 'n uitdrukking van smart 

aannam, kon hij zich niet lan- 

ger inhouden en riep, in zijn 

verlangen om iets te doen, wat 

dan ook, ten einde zijne ster- 

vensure te verzachten: 

„Humphry, mijn lieveling, 

wat is er? Wat kan ik voor je 

doen?" 

Niets! Met al zijn liefde en 

al zijn medegevoel, niets! 

Want wederom hoort de 

knaap het mischen en zingen, 

en met dat geluid is er een 

twijfel ontstaan in zijn hart. 

Zal hij ooit dat wondervolle 

gezang kunnen leeren? De twij- 

fel of hij dat immer zal kunnen, 

bestormt zijn ziel, een stille 

vrees, dat kinderen het niet 

kunnen leeren, die gegrond is 

op zijn eigen onbekwaamheid 

om 't gezang in de kerk te vol- 

gen, vervult hem. Altijd te 

vroeg of te laat! Kunnen kin- 

deren het leeren ? „En niemand 

kon dat gezang leeren dan de 

honderd vier en veertig dui- 

zend ook daar niets van 

kinderen?" 

Te vergeefs poogde de vader 

te raden wat hem deert, te 

vergeefs tracht hij het te om- 

dekken en wenscht hij de oor- 

zaak van deze smart te kunnen 

vernemen. 

Moet het kind dan zóó heen 

gaan en zijn geluk door deze 

wolk worden beneveld of zal er 

te zijnen behoeve een wonder 

geschieden ? Moet de hemel zich 

openen en 'hij een blik slaan 

op die schare van kinderen, 

staande aan de rechterhand 

Gods? Neen! Gods wegen zijn 

niet gelijk onze wegen; oneindig 

in macht openbaart hij iich 

soms door de eenvoudigste 

middelen. 

Gelijk Hij te voren het kind 

vertroosting gezonden had, zoo 

zal Hij het ook nu doen. Gelijk 

toen, niet door wonderen en 

teekenen, maar door de gave 

des slaaps, zoo ook nu, niet 

door visioenen en wonderen, 

maar door de stem van zijn 

kleinen broeder. 

„Spreek tot mij, Humphie, 

ga nog niet slapen. Ik heb 

mijn versje nog niet opgezegd. 

Paatje zei dat ik het voor jou 

mocht opzeggen vanavond. ?al 

ik het nu doen?" 

Zonder het antwoord af te 

wachten, knielde Alfred neder 

en vouwde de handjes en zijn 

stemmetje klonk: 

„Daar boven juicht een breede 

[schaar. 

Van kinderen voor Gods 

[troon. 

Verlost van zonde en van gevaar. 

Zij zingen 's vaders Zoon. 

Hun loflied klinkt; den Heer 

[zij prijs. 

Die aan het kmishout stierf. 

En in zijn hemelsch Paradijs 

Een plaats voor ons verwierf." 

Sterker en heviger wordt het 

mischen en zingen, maar de 

vrees is verdwenen. Sterker en 

sterker, luider en luider, maar 

de twijfel en de vrees zijn voor 

altijd tot zwijgen gebracht. Hel- 

der en duidelijk hoort hij het 

gezang der kinderen, zoo luid, 

dat het hem bedwelmt en ver- 

wart. Alles schijnt om hem heen 

te draaien en te bewegen, en 

als om zich te redden opent hij 

de oogen. Wat ziet zijn oog ? 

Daar voor hem badende in het 

licht, het hoofd gekroond met 

een stralenkrans, staat het beeld 

zijner moeder, liefderijk op 

hem neerziende. Met een blij- 

den glimlach strekt hij de 

beide armen uit en roept: 

„Heeft God u eindelijk gezon- 

den om mij te halen. Moeder? 

O moeder! ik kom, ik kom!" 

De omstanders zagen de uit- 

drukking van smart veranderen 

in den ouden vroolijken glim- 

lach. Hij sloeg de oogen op 

naar het portret boven hem, 

waarop de zon een schitterend 

licht wierp, hij hief de handen 

omhoog en zijn lippen bewogen 

zich. Zij sloten zich weder, maar 

de gelukkige glimlach bleef 

msten om den bleeken mond; 

de ademhaling werd zwakker, 

hield op en toen 

„Ik zal het overige van mijn 

versje maar niet opzeggen,'* 

fluisterde de Jcleine Alfred, 

„want Humphie is ingeslapen." 

EINDE.

■,.... •■■ '. 

Voop onze JezBPerfen 

RECEPTEN VAN LUCULLUS 

| -' M iiM^niijB.iipiippBpj^^ 

Kersengelei. fijngestooten perzikpitten; 500 

1 liter water; 1/2 liter roode 

WAT DE DOKTER ZEGT 

Kanker «n andere gezwellen. 

gr ^ tl suiker; stukje citroenschil, 

wijn; 500 gr. kersen (ontpit V 0€ m een st0 P fl€sch 

gewogen); 2 bitterkoekj«; het f} laat 3 a 4 weken aftrekken, 

sap van 3 citroenen; 150 gram Men zet deze ^queur op 

mte suiker; 50 gram roode "^ warmc Plaats in de keuken 

gelatine; klein stukje kaneel- ^ 1 {J een zonbeschenen vensterpijp; 

scheutje marasquin. bank. 

Bereiding. Maak water en Kersen Compote. 

kersen goed heet en passeer het 1 /2 kilo Meikersen; 200 gr. 

door een zeef. Voeg verdere witte suiker; stukje kaneelpijp; teekenis voor het lichaam als 

ingrediënten toe en breng alles wat vanille; 1/4 L- water, geheel en op grond daarvan 

tegen den kook. Giet het warm Suiker en water met kaneel verdeelen we de gezwellen in 

door een doek en doe het in en vanille even laten koken, twee belangrijke groepen, n.1. 

kleine glazen potjes. Deze gelei De kersen wasschen en de goedaardige en kwaadaardige. 

Het kankervraagstuk staat j^n dienen als randversiering stelen er af halen. Vervolfiens Het groote onderscheid tustegenwoordig 

zoo in het mid-ƒ by puddingen, vulling voor ge- bij de suiker voegen, pan af- schen deze twee zit hem in 

delpunt van de belangstelling, 

bakjes, ënz. Om ze geruimen sluiten en 10 minuten zachtjes de wijze van groeien. 

dat wij er hier ook eens iets 

tijd te bewaren, laat men de koken. Daarna op compóte- De goedaardige gezwellen 

van dienen te vertellen. 

gelei in de potjes geheel stijf schotel overdoen. Ook kan men worden door hun meestal lang- 

Maar daarvoor zullen we 

worden, bedekt ze ipet een pas- na bereiding de kersen op een zamen groei eenvoudig zelf 

vooraf iets over gezwelvorming 

send, in brandewijn gedrenkt zeef doen, kaneelpijp en vanille steeds grooter en doen de omin 

het algemeen dienen te be- pergamentpapdertje en sluit de verwijderen, 

gevende weefsels verder geen 

spreken, anders zie ik geen 

potjes met papier af, die verder Twee eiwitten zeer stijf slaan, schade, dan doordat ze deze 

kans duidelijk tie blijven. Ik 

op een koele plaats worden het sap met wat aardappelmeel natuurlijk uit den weg drinverbaas 

me trouwens vaak over bewaard. 

binden, afkoelen en het eiwit gen, naarmate ze zelf grooter 

de kennis, die in de medische 

er luchtig doorheen roeren. De worden'. Soms staat de groei 

rubriek van sommige bladen Kersen op brandewijn. 

kersen in den schotel doen en ook langen tijd stil. We kennen 

van den lezer, die toch op dit 

1 kilo Meikersen (ontpït ge- Ge vla er overheen. 

zoo b.v. vet- en bindweefselgebied 

moet geacht worden 

wogen); stukje kaneelpijp; 

gezwelletjes van de huid, die 

leek te zijn, wordt geëischt. Nu 

Vj vanillestokje; 2 kruidnagels; Sorbet Milanoise. daar jarenlang voortbestaan 

is een bespreking der gezwellen 

300 gram witte suiker; 1 liter 

inderdaad bijzonder lastig, 

Sla Vj hter slagroom stijf zonder eenig nadeel te doen, 

brandewijn. 

vooral omdat er ook voor ons 

met 100 gram poedersuiker. behalve dat ze een schoonheids- 

Doe alles in stöpflesch en Roer er voorzichtig een halven fout beteekenen. 

nog zooveel duisters op dit gebied 

is. 

laat het 3 ä 4 weken aftrek- liter frambozenliqueur met De kwaadaardige gezwellen 

ken. Een-of tweemaal per week vruchten doorheen en vul er daarentegen, waartoe o.a. de 

Wat is een gezwel ? Om dit 

de flesch voorzichtig schudden, hooge glazen mede. Dien ze kanker behoort, groeien als 

te begrijpen, moeten we in het 

Desverkiezend kan een deel met bitterkoekjes, 

regel snel en drukken daarbij 

oog houden, dat alle weefsels 

van den brandewijn door ge- 

niet alleen de omgeving op zij, 

van ons lichaam zijn opgewonen 

rooden wijn worden ver- Coupe Americain. maar dringen ook daarin door. 

bouwd uit een zeer groot aantal 

vangen. 

kleine, alleen door sterke ver- 

Vul wijde glazen op hoogen Ze vreten dus de omgeving 

grooting zichtbare, gelijksoor- 

voet half met geslagen room. aan, vernietigen daar het ge- 

Frambozen op brandewijn. 

tige deeltjes, die we cellen 

Vermeng sterke koffie met ge- zonde weefsel, doen verschilnoemen. 

De cellen kunnen we 

1 kilo frambozen; het sap lijke hoeveelheid cognac en vul lende weefsels aan elkaar 

dus vergelijken met de cellen, 

van 1 citroen; 1 kruidnagel; er de glazen verder mee, zon- groeien, vreten soms bloeddie 

samen een honingraat op 

I 1 stukje laurierblad; eenige der roeren. 

vaten aan (bloedingen), sluiten 

door hun groei soms holten 

bouwen. Zoo bestaat ten slotte v£).0#c).>, 

^sGSiO'Q/ (maag, darm) af, kortom zij 

ons geheele lichaam uit een 

richten groot nadeel in de omgeweldig 

aantal cellen, die on- 

No. 75135. Gekleed« 

geving aan, zóó groot dat, als 

derling wel verschillend zijn, 

JipoD voor georgette 

WELDON of chiffon-taffetta ge- 

er niet tijdig paal en perk aan 

maar in beginsel toch veel ge- 

garneerd met kant. 

gesteld wordt, niet zelden het 

meen hebben. De groei van 

Verkrijgbaar alleen 

voor bustematt 85,90 

jéven er mee gemoeid is. 

ons lichaam en van elk weef- 

of 95 cM, Benoodigd 

Bovendien wordt door dit 

sel of orgaan daarvan, ge- 

van 100 cM. breede 

stof 3,50 M, van 90 

snel groeiend gezwel 't lichaam 

schiedt doordat deze cellen zich 

cM. br, kant 1,50 M,, 

als het ware eenigszins vergifdeelen, 

zich vermenigvuldigen. 

bandfluweel 5,75 M, 

tigd en gaat er als geheel op 

Aan den anderen kant gaan 

No. 75136 Moderne 

achteruit (vermagering enz.),, 

er steed« cellen te gronde, zoo- 

mealel met «tolpplooien. 

Benoodigd 

terwijl sommige van die gedat 

een voortdurende ver- 

van 135 cM breede 

zwellen ook veel pijn veroornieuwing 

plaats vindt. In nor- 

stof 3 M. of van 100 

cM. breede stof 3,50 

zaken. 

male omstandigheden geschiedt 

M, van lOcM. breede 

Dan is er nog een bijzondere 

de groei natuurlijk regelmatig 

garneerstof 50 cM, 

Beide modellen zijn 

eigenschap van de kwaadaaren 

doelmatig, maar dit wordt 

alleen verkrijgbaar in 

dige gezwellen, n.1. dat ze niet 

bij de gezwelvorming geheel 

bustem,85,90of95cM 

tot de plaats van ontstaan beanders. 

Dan gaat n.1. een groep 

No. 75157, Keurige 

iapoD voor wol maro- 

perkt blijven in vele gevallen 

van cellen in een of ander 

cain om met den 

(wat bij goedaardige gezwellen 

weefsel zich, meestal zonder dat 

mantel, welke er bij 

afgebeeld is, een mo- 

wel 't geval is). Het komt voor, 

we er eenige oorzaak voor kun- 

dern geheel te vor- 

dat de gezwelcellen zich langs 

nen vinden, om zoo te zeggen 

men. De strik op de 

japon en de kraag op 

bloed en weefselvocht naar 

in het wilde weg, sterk ver- 

den mantel moeten in 

andere plaatsen begeven en 

menigvuldigen, zoodat er dus 

dat ge val van dezelfde 

stof gemaakt worden, 

daar dan weer uitgroeien tot 

temidden van het normale weef- 

Benoodigd van 135 

nieuwe gezwellen van dezelfde 1 

sel een ondoelmatige knobbel 

breede stof voor de 

japon 2 M, of van 

kwaadaardige soort. I 

orutstaat, een nutteloos vormsel, 

100 cM, breede stof 

In dit korte overzicht ziet 

dat we dan gezwel noemen. 

3 M„v,10cM, breede 

garneering 35 cM, 

men dus al, dat de bestrijding 

Dergelijke gezwellen kunnen No. 7513S. 

No. 75136 No. 75157. 

der kwaadaardige gezwellen 

bestaan uit allerlei soort weef- Van deze afbeeldingen, die met toestemming der firma Weldon Ltd. te Londen, is ge- zeker de groote aandacht versels 

(vet, spiermassa enz.). reproduceerd, zijn franco per post geknipte patronen verkrijgbaar, tegen toezending van 

fO.75 en vermelding van'het'no. aan mevr. Milly Simons.ze Schuytstraat261,Den Haag, dient, die er tegenwoordig aan 

Zeer verschillend is hun be- 

besteed wordt. H. L. S. 

■ ■ ii.,.. 

/uasscfaa. 

Alle soorten waschbare 

handschoenen, van welk mate- 

riaal ook vervaardigd, kunt 

U thans zelf thuis wasschen. 

Trek de handschoenen aan 

en wasch ze in een lauw 

Lux sopje. Het gebruik van 

gewone, scherpe zeepen is 

ten zeerste te ontraden. 

Wees daarom voorzichtig 

in de keuze van het wasch- 

middel. Gebruik nooit anders 

dan het zachte Lux sop, 

waarin zelfs de fijnste weef- 

sels volkomen veilig zijn en 

dat niettemin alle vuil los 

maakt. Lux reinigt volkomen 

zonder eenige schadelijke 

werking. De Lever's Zeep 

Mij., Vlaardingen. 

imraa^^ 

J&oe t/e ~£i/r v/ójfjes 

/ff rfeet ivafc/-. 

—T"-^--- 1 -.^—^— - —?- TT-— - ■-—~r—

VRAAGT HET NIEUWE MERK 

TUTTI-FRUTTI 

VRUCHTEN DROPS IN ROLLEN 

HEERLIJK FRISCH — FIJN VAN SMAAK 

FABR: : VEKA ROTTERDAM 

van een beleerend, doch vooral nief 

geleerd tijdschrift voor slechts 

2.75 

PER HALF JAAR 

ZULK EEN TIJDSCHRIFT IS 

de vraagbaak voor den Radio-amateur. 

GEEFT U ALS ABONNÉ OP 

bi) de Adm. van ELECTRO-RADIO, Hofwijckstraat 9. Den Haas 

HET „BUREAU-PISUISSE" 

2e Schuytstraal 65 - Den Haag 

Telefoon 36644 

BeUsIzich mei hel SAMENSTELLEN vu 

Cabaret-program ma's en het orsaniseeren 

Tan Feestavonden, Concerten. Drawing- 

room-Enlerl ailments. Soirees particulier es 

Kindervoorstellingen, etc. etc. 

OKAJA 

Heeren! 

Stelt D op de 

hoogte van de 

literatuur over 

de prompte en 

duurzame wer- 

king van 

OKIl^Ü" (wetti8 8e - 

fjwllfn**^^ deponeerd) 

Nieuwe kracht en levenslust door 

OKASA volgens Dr. med. LA HUS EN 

Zeer interessante literatuur, met 

schitterende getuigschriften van dok- 

ters en particulieren, verkrijgt U in 

gesloten enveloppe tegen inzending 

van 30 ets. Bestelt n dadelijk — 

en oordeelt ü zelf! 

Te verkrijgen bij: „PHARMACON" 

Groningen, Poetbox 35, (G.) 

Telef. 3767. Post-rekening 120773 

Een origineele gesloten verpakking 

k 100 tabl. fl. 5.50 

Gemarteld 

Door Jeuk 

Gij kunt niet ophouden met 

krabben of wrijven. Gij wordt 

door jeuk zoo geplaagd, dat gij 

lust gevoelt de brandende huid 

▼an Uw vleesch te «cheuren. 

Mar uitkomst is erl Enkele 

druppels van het vloeibare 

middel tegen huidziekte, D D.D. 

genaamd, hebben een verrassende 

uitwerking. Jeuk en prikkeling 

zijn als door tooverslag ver- 

dwenen en eindelijk krijgt de 

lijder weer rust. 

DD.D in/l. äf. 0.75 »nf.tJBO. D.D.D. 

nep ä f. !.• hij aUe apolh. en droq. 

TANGO. 

CHARLESTON etc. 

PRIVAATLESSEN 

CKLINKERT 

Amalerdam, Tc. 24232 

Te Zandvoort: 

Hole d'Orange 

„ ■ l l -'i '■' ■ 

Nooit werd een wagen met meer enthou- 

siasme ontvangen. Nooit was het publiek 

zoo eenparig in lofuitingen. De verkoop in 

enkele weken is boven iedere verwachting 

vermenigvoudigd. Meer dan 100 voordeden 

boven iedere wagen in zijn prijsklasse. 

AJAX SIX 

CNASH BUILT) 

Tqrpedo, 5 plaatsen f 3575.— 

Sedan, 5 plaatsen, 4 deuren ... f 4200.— 

In het brandpunt der publieke belangstelling staat: 

AJAX SIX 

CNASH BUILT5 

N.V. H. ENGLEBERT & Co's AUTO-HANDEL 

DEN HAAG OPGERICHT lasa WELTEVREDEN 

NVZÄADHÄNDEL 

SSP"ENZA/\DTEELT 

V /HA.H0BBEI 

OOLTGENSPLAAT 

Levering aaa laodboawers e« tnlnbeziltcr» 

Men Trage prijscom-amt 

Op bljoa alle plaatsen vertegenwoordigd 

MijnharcU's 

Laxeertablelten 

werken, bij 

onregelmaticjen 

stoelgang zonder 

kramp of pijn 

Per Doos 

60 cent 

Bij Apoth. 

en Drogisten 

Godfried de Groot 

yrrnstelkan 64, Amsterdam - Telef, 28474 

Specialiteit in 

Tôderne en /Prtistieke foto's 

Tên aie de vele reproducties van ons 

werk in „Het Weekblad" Cinema ©Sheater 

U | ABONNEERT U OP DIT BLAD | [jj 

Purol bij doorzitten, stukloopen en smetten der Huid. 

C^mifile ©fi ihe 

Je bent een moreele zwakkeling en ik 

veroordeel je tot zeven jaar hard werken 

in de San Quentin-gevangenw''. Aldus 

de rechter tegen Bob Norton, zoon van 

een gefortuneerd bankier. Gebroken wordt 

de jongen weggeleid. Zijn vader wil hem 

niet helpen, want niettegenstaande het 

bewijs van schuld is geleverd blijft Bob 

zijn onschuld volhouden. Zeven lange 

jaren toeft hij onder allerlei gevangenen 

en als eindelijk de deuren zich weer 

voor hem openen, treedt hij met een 

verbitterd hart de maatschappij weer 

in. Nergens werk, nergens een hand, die 

hem helpt. Al slenterende komt hij in 

een dancing terecht, the Barbary Coast, 

een gelegenheid, waar de onderwereld 

van San Francisco elkaar ontmoet en 

waar hij kennis maakt met Camille, een 

jong meisje, waaraan hij vertelt wat 

juist achter den rug heeft. Zij neemt 

hem mee naar haar kamer, geeft hem 

eten en drinken en wil hem geld ter hand 

stellen om een over- 

jas te koopen, wat 

Bob evenwel weigert 

aan te nemen. Het 

tweetal blijft bij el- 

kaar en hun betere 

gevoelens worden 

wakker. Bob vindt 

werk in een machi- 

nefabriek en Camillg 

zorgt voor het huis- 

houdentje, waar het 

eerste eerlijk ver- 

diende geld een zeld- 

zame ontroering te 

weeg brengt. Wel 

komen er zoo nu en 

dan afgezanten van 

The Barbary Coast 

Camille overhalen 

terug te keeren, 

maar zij blijft Bob 

trouw. Dan begint 

bij Bob's vader de 

band des bloeds te spreken. Hij weet, 

dat zijn zoon weer vrij is en laat een 

detective uitvinden waar deze zich be- 

vindt. De detective ontdekt het twee- 

tal, en schildert den vader de situatie 

zeer zwart af. Bankier Norton besluit 

evenwel zelf zijn zoon te gaan bezoeken 

om hem te redden en om het meisje 

van The Barbary Coart te vertellen dat 

een Norton mijlen boven haar staat in 

het leven. Als Norton en de detective 

op de kamer komen vinden .zij Camille 

alleen. Zij wachten hooghartig en als Bob 

eindelijk komt blijft er een ongekende 

kilheid in het vertrek. Camille voelt de 

positie, waarin ze verkeert, verlaat de 

kamer komt terug in het costuum, waarin 

ze in The Barbary Coast placht te ver- 

keeren, opstandig, trotsch, bereid Bob 

aan zijn familie weer te geven. Maar 

Camille, de vrouw die hem na zeven 

jaar ellende met een glimlach ontving, 

is Bob meer waard dan al 't andere op 

de wereld en hij kiest 

haar, die'm schraag- 

de en steunde, toen 

hij de maatschappij 

weer in moest. Deze 

daad dwingt zijn 

vader bewondering 

ai en Bob is plotse- 

ling weer de zoon, 

op wien hij eens zoo 

trotsch was. Bob en 

Camille zijn gelukkig 

en de heer Norton 

ziet in, dat het nog 

niet te laat om het 

jonge paar de hand 

toe te steken. Een 

boeiend werk met 

Mae Busch en Owen 

Moore in de rollen 

van Camille en Bob, 

door de Unie Film 

Onderneming te Rot 

terdam uitgebracht.

. _ ' n —^^^^^^^^^^mmmmmmmmmm^mm ^^^^^ 

■^^^^^^ m ^^^^^ 

: 

e 

". ■ . ■ ' ! - 

■- — • •- 

CTn het W. B.-theater te Rotterdam 

wordt een alleraardigst mysterieus 

society-drama vertoond in 7 acten 

dat tot titel draagt „Het meisje 

op de Trap" en door het Bureau 

voor Cinematografie ..Filma'" te 

Amsterdam inôns land wordt 

uitgebracht. De hoofdrol in deze 

film wordt vervjiid door de be- 

koorlijke Patsy Ruth Miller, 

het is die yan een jong meisje 

Dora Sinclair, dat reeds vanaf 

haar prille jeugd neiging heeft 

getoond tot slaapwandelen, tot 

groote ongerustheid van haar 

tante Agatha. Dora is een aller 

liefst meisje en op college dan ook 

zeer gevierd. Zij flirt daar dagelijks 

met Dick Wakefield, hoewel zij op het 

punt staat zich te verloven met den 

jongen advocaat Franklin Farrell. Tot haar 

schrik bemerkt zij, dat Wakefield getrouwd 

is en als zij alle banden met hem verbreekt, be 

wijst hij oogenblikkelijk zijn attenties aan de echtge 

noote van een Argentijnsch millionair. Dora ontdekt tot haar .on- 

gerustheid, dat Wakefield al de brieven, die zij hem op college 

heeft geschreven, heeft bewaard. Hij wil ze haar niet teruggeven. 

op de TIP

o 

o 

D 

o 

o 

I 

o 

o 

0 

0 

O 

o 

c 

■■—----■: , 

► O «o ^^ o == ro-^ô mo*ô^ômo-o: 

:oo»o^s»o 

EEN MAN AIXEEN THUIS 

WOORDEN VAN HARRY BORTON MUZIEK VAN KEES BORG V 

j;.M J J Vrji'e voordracht 

ii i 

ie-s.t^vr^M.M/ik Uut je we.ten 'tJó nwjMtt'n week aeJeen, D&X jevoovtwee 

da. .gen wea^ma Naarje väJer en moeJer heen. Wil je mij nu/ 'npleï.zier doen c 

V>ott\ddLn&poe.d\a weer mwhuAB.ïXw.t zoo met leui.êr5tgl.leii th'n rew.zen benJethuis! 

Beste vrouw, ik laat je weten, 

't Is nu juist 'n week geleën, 

Dat je voor twee dagen wegging 

Naar je vader en moeder heen. 

Wil je mij nu 'n pleizier doen, 

Kom dan spoedig weer naar huis, 

Tt Kan t zoo niet langer stellen, 

't Is 'n reuzenbende thuis I 

D' eerste dag met eten koken 

Had ik daad'lijk al een strop. 

Want inplaats van zout in 't eten, 

Deed ik ov'ral soda op. 

En het stel dat liet ik walmen, 

Ov'ral hingen d' vlokken aan, 

En 't vleesch liet ik verbranden, 

D'commensaal is weggegaan I 

Dinsdag moest ik alles halen, 

Eetgerei voor d'and'ren dag, 

Maar toen "k thuis kwam was 't vrees'lijk 

Hoe de boel door elkander lag. 

Jan en Piet, ze speelden brandweer. 

Spoten d' heele kamer nat. 

Midden in dreef kleine Jansie, 

Die in 'n kolenemmer zat! 

Woensdag was ik in de keuken 

Bezig voor de eterij, 

En de kind'ren waren rustig, 

Speelden zoet, wat was ik blij. 

Toen ik later eens ging kijken. 

Viel ik van de schrik haast neer. 

Want ze poetsten al je meub'len. 

Met een potje schoenensmeer 1 

D' vuilnisbak kon ik niet leegen. 

Want die vent was al voorbij. 

En 't begint hier zoo te ruiken 

En d'r kan haast niks meer bij, 

D'Enariepiet is wegge vlogen, 

Toen het kooitje open stond. 

Poes heb ik maar weggegeven. 

Zij deed alles op den grond. 

'k Hoop maar dat je gauw naar huis komt 

Anders loopt 't vast nog mis. 

'k Weet nu beter als 'n ander 

Dat het zoo geen leven is: 

Zeg je vader en je moeder 

Allebei gedag van mij. 

Maar kom spoedig weer naar huis toe 

En je maakt ons allen blij! 

■O «O' ►o»o. >o« o< >090< 

o 

o 

0 

o 

J 

o 

o 

.—ïüikii!

Weekblad%20Cinema%20en%20Theater_1926_127_r.pdf

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?