Themadag Mensen met een verstandelijke ... - Marieke de Vrij

niet, dat dien je te voelen.
Ze reageren gevoelig op klanken, ze zingen misschien niet in de maat of vals, naar
onze normen, omdat ze hun stem niet kunnen aanhouden. Ook het ademhalingsritme
is vaak verstoord bij hen. Met zang en neuriënd zichzelf naar buiten
brengen is voor hen een lust en een zegen. Vooral met elkaar in verscheidenheid
van geluiden naar een climax toe werken, is extatisch. Dus geef daar aandacht aan.
Ze hebben een grote behoefte om zaken na te luisteren die uitgesproken zijn. Zij
kunnen zijn met de woorden van anderen en het na laten klinken in hun zijnsbewustzijn.
In wezen hebben wij er te weinig erg in dat zij zulke goede luisteraars
zijn als er wezenlijk gesproken wordt, zij zijn zeer bijzonder begaafd op het niveau
van luisteren. Alleen als wij niet wézenlijk spreken, en er geen rekening mee houden
dat zij zich verbaal niet op eenzelfde wijze kunnen terug-geven, dan doen wij hen
tekort binnen hun wezenlijk aanvoelend, en inluisterend vermogen.
Als je ze wilt plaatsen in een klas, in een vorm van onderwijs, dan is het voor hen fijn
als ze voorin de klas zouden mogen zitten, zodat ze niet teveel indrukken opnemen;
dit vanwege hun over-alerte zintuiglijke gaven. Het fijnste is midden-voor in de klas,
zodat ook de geluiden gelijk-op de oren binnen kunnen komen.
Te drukke kleuren dienen te worden vermeden. Alle volle, zachte pasteltinten zijn
uitstekend geschikt voor hen, want dat is passend bij hun aura-veld. Ze zijn vol, en
genuanceerd. Als ze zelf kiezen voor andere kleuren, laat hen dan hun gang gaan,
dan hebben ze dat even nodig, maar de licht volle, zachte pasteltinten zijn voor hen
zeer geschikt. Dus bij het inrichten van ruimten kan je daar rekening mee houden.
Het is belangrijk dat in de klas niet kriskras door elkaar gesproken wordt, dat is
teveel voor hun zintuiglijke vermogens om op te nemen.
Wézenlijk luisteren en omgaan met elkaar doet hen minder vermoeien.
In een van de allereerste channelingen die ik gedaan heb op het syndroom van
Down, waarin ik kennis maakte met de andersoortige vochthuishouding en de
andersoortige lichaamsstructuren van hen, kreeg ik het beeld van de hand van de
mol. Een diertje dat onder de aarde leeft en daar wezenlijke functies uitoefent; er is
niemand die hem waarneemt, en ondertussen doet hij z'n werk in al z'n
begeesteringsdrift. De handpalm van de mol heeft blijkbaar synchroniciteit met de
mensen met het syndroom van Down.
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 11