Themadag Mensen met een verstandelijke ... - Marieke de Vrij

Marieke:
Ik krijg nu geen informaties door, het is ook niet belangrijk op dit moment, zeggen
mijn begeleiders, de relatie tot het vorige leven van het kindje. Wat ik wel voel is een
hele vredige atmosfeer waar het kindje nu is; het is heel vredig en heel prachtig, ik
kan niet anders zeggen. Een hele bijzondere atmosfeer. Deze zwangerschap heeft
uw dochter rustiger gemaakt.
Het punt is dat deze kortdurende zwangerschap uw dochter heeft geleerd het leven
zelf wat meer te accepteren. Zij is op zich iemand die graag zaken in de hand wil
hebben, en dit kan je niet in de hand hebben. Deze ervaring is voor haar heel
ongewoon geweest; 'iets niet in de hand te hebben'. Doordat het kindje, wat
inmiddels niet meer bij haar is, in feite nog een soort geestelijke verbinding met haar
heeft, en er een enorme vrede hangt om dit kindje, om deze ziel heen, leert zij te
ervaren dat het leven niet altijd bestuurbaar is. Dat is bij iedere miskraam totaal
verschillend, ik spreek nu alleen over háár dochter.
Matti speelt een stuk muziek op de harp, zodat iedereen even 'op adem kan komen'.
Marleen:
Doe jij dat ook bij jouw zwakzinnige kinderen, dat harp spelen?
Matti:
Soms, als ik een keer een auto kan lenen, normaal doe ik dat met trein en bus.
Marleen:
En daar reageren zij op, het is heel mooi!
Matti:
Ik werk met ze op een kwekerijtje. Bij ons in de gemeenschap worden vaak
concerten gegeven, harp en fluit, pianoconcerten, zang. Dus er is bij ons heel veel
waardering voor muziek. Wij hebben ook bewoners, dus verstandelijk
gehandicapten, die ontzettend mooi piano spelen en lier en zo.
Marleen:
Die kunnen we misschien wel eens uitnodigen voor een concert samen met jou?
Matti:
Dat is heel mooi, ja.
Marieke:
Zwakzinnigen, met speciale aandacht voor het syndroom van Down, 30 maart 1996. pag. 52