HET WEEKBLAD S!"gM^

HET WEEKBLAD S!" g M^ 

Redacti« M Adm. Noordelnd« 9, mdw --. »I fl. t.30 - Gironummer 41880 THEATER 

10 cj 

No. 52 - U 

De 

Duitsche fiimactrice 

GUSTI HUBER 

speelt de hoofdrol ir 

..So gefällst du mir".

Een nieuwe opname van 

de Nederlandsche actrice Cissy van Bennekom. 

(Fo(o Godfried de Groof. Amsterdam) 

.thiaiiha 

.jf»* ^ s$ (jV 

Regisseur Steinhofi ^ 

aan 't werk. 

n de Tobis-ateliers is regisseur 

Hans Steinhoff be- 

^■.gonnen met de opnamen 

•^bor de film ,,Paul Kruger", 

waarin Emil Jannings de 

^yT"' titelrol vervult. Deze film 

J^j^, ^^v wordt opgenomen naar motieven 

uit de roman ,,Mann 

ohne Volk" van Arnold 

Krieger. 

envrouwen 

concentratiekamp.

Ä^M 

Dr Theo Tbitl. «cheikundigt van beroep, maakt op een nacht door eeo toeval 

kennis met Ludwig Närz. die er. zooals hij regt, zijn beroep van maakt om 

bedrieger» te llim af te zijn, In denzelfden nacht wordt er op het bureau van de 

Alpha-Werke, waar Dr, Thiel is aangesteld, ingebroken en eenige scheikundige 

lormules gestolen, die van groot belang zijn voor een nieuw ezpenment. Ur. Hardt- 

mann. de hootdscheikundige. betrekt commissaris Webern in de kwestie en "them 

uiteen dat alleen hij en Dr. Thiel van de formules wisten. Hij beweert, dat hl) de 

formule» heeft gevonden en dat Thiel deze alleen behoefd« te controleeren. Ur, 

Thiel, die hierdoor sterk onder verdenking komt te »taan. neemt zijn ontslag en 

besluit zichzelf van dezen blaam te zuiveren. Hij vertelt Webern, dat hij eemgen 

tijd tevoren een nieuw conserveeringsmiddel heeft uitgevonden, waarin zi)n chel. 

Dr. Hardtmann, geen vertrouwen had. Toen dien» scepticisme echter ongegrond 

bleek, heeft hij het doen voorkomen, alsof niet Dr. Thiel, maar hijzelf het 

middel had gevonden. Thiel gelooft daarom, dat. de inbraak gefingeerd is. 

Webern geeft hem te verstaan, dat zijn zaak er ilelht voorstaat indien hl) geen 

behoorlijk alibi heeft. Dit kan Thiel echter verschaffen, door Ludwig Nérz te 

laten bevestigen, dat hij in den bewu»ten nacht met Dr. Thiel heeft 9e»proken. 

Thiel gaat naar het café. waar hij Närz altijd kan treffen en vindt hem daar. Narz 

verzoekt hem getuige te willen zijn bij een zakelijk onderhoud met een onbekende. 

Ofschoon de scheikundige de langzaam op gang komende on- 

derhandelingen opmerkzaam volgde, duurde het toch tamelijk 

lang eer hij begreep, om wat voor een zaak het eigenlvjk ging. 

Zooveel was hem spoedig duidelijk, dat het een voorwerp betrof, 

dat Närz aan den onbekende wilde verkoopen.Wat voor een voorwerp 

het was, liet zich echter aanvankelijk niet gemakkelijk vaststellen. 

„Vijftienduizend mark voor een Meunier is te veel, verklaarde 

de vreemde. , . ,, u ► 

Närz lachte geringschattend. „Voor een echten Meunier zou het 

tienvoudige nog niet te veel zijn! Ik wys er dan ook nadrukkelyk 

op, dat het om een copie van een Meunier gaat; daarvoor is vjjl- 

tienduizend mark het juiste bedrag — wanneer de copie namelijk 

goed is, en daar sta ik voor in. Ze is nauwelijks van het origineel 

te onderscheiden!" .. , , • , 

Langzamerhand begon Thiel te begrijpen, dat het om den ver- 

koop van een schilderij ging: om den verkoop van een copie van 

een schilder« van Meunier. ... At 

Het duurde een heele poos tot de onbekende had begrepen, dat 

Närz niets van den prijs wilde laten vallen. De beide onderhande- 

laars werden het ten slotte eens. Närz had aan den pfys van vyf- 

tienduizend mark vastgehouden, betaalbaar by de levering van 

het schilderij. ,. v • u 

Toen de onbekende afscheid had genomen, wendde Narz zich weer 

tot den scheikundige. „Neem me niet kwalyk, dat ik u zoo lang 

moest laten wachten! Maar nu verzoek ik u, my te willen mede- 

deelen, wat u op uw hart hebt." . 

Thiel had, ondanks het feit, dat hy Ludwig Narz pas sinds kort 

kende toch een onbegrensd vertrouwen in hem. De man scheen door 

een waas van geheimzinnigheden omgeven te zyn, die hem tot een 

bijzondere persoonlijkheid stempelden. Thiel vertelde dus eerlyk, 

alles wat hem bezwaarde. Närz luisterde opmerkzaam toe. 

„Uw zaak staat niet bijster gunstig," verklaard« hy toen. „Het 

zal wel niet gemakkelijk zyn uw achtenswaardigen chef als den schul- 

dige aan te wijzen. Ik ken Hardtmann en weet, dat hy met gemak- 

kelijk te overtroeven is." 

,Waar hebt u Hardtmann leeren kennen? 

„Als u denkt, dat ik op normale wijze aan uw chef werd yoor- 

aesteld, dan moet ik u teleurstellen. Dr. Hardtmann heeft met het 

genoegen my te kennen; hij heeft alleen de eer dat ik hem ken. 

Ik heb u toch immers reeds vluchtig verteld, dat ik my af en 

toe wel met scheikunde bezighoudt? By het soort zaken, dat ik doe, 

dien ik in de allereerste plaats de menschen, met wien ik te doen 

krijg, wat nader te bekyken. Van de Alpha-Werke heb ik reeds 

twee beeren wat nader bekeken, en wel behalve uw dr. Hardtmann, 

ook den technischen directeur, professor Gussmann. Heeft deze 

eigenlijk ook iets met de patent-geschiedenis uit te staan/ 

Heel veel zelfs! Hy is de chef van Hardtmann, en alles hangt 

er van af wien Gussmann meer gelooft: zyn hoofd-scheikundige 

of mij. Helaas heeft mijn chef meer gelegenheid dan ik om professor 

Gussmann te beïnvloeden: ik heb Gussmann in het afgeloopen jaar 

in het geheel twee- of driemaal kunnen spreken. Hardtmann gat my 

bij ons onderhoud dan ook reeds te kennen, dat Gussmann geheel 

aan zyn zyde stond." .. . ,. • , t 

„Het zou dus wel zeer nuttig kunnen zyn, indien u.zich met pro- 

fessor Gussmann in verbinding kon stellen?" 

Maar dat is onmogelijk! Anders had ik het al lang gedaan. 

Gussmann ontvangt niemand van zyn ondergeschikten! 

„Dat hoeft hij ook niet! êt zou veel gunstiger zyn, indien het 

onderhoud op een neutrale plaats kon gevoerd worden. 

„Zelfs wanneer ik hem ergens tegen het lyf zou kunnen loopen, 

zou bü er nauwelijks voor te vinden zijn, mij te woord te staan. 

Daar is wel iets aan te doen!" Närz keek den scheikundige, die 

door WERNER SCHELLE 

GEAUTORISEERDE VER TALI N^ 

zich tamelijk hulpeloos voelde, glimlachend aan en ging toen ver- 

der: „U hebt werkelijk geluk! Als ik niet juist een zaakje in uw 

kringen aan de hand had, zou ik waarschijnlijk niet kunnen 

helpen. Nu biedt dit echter slechts geringe moeilijkheden. Ik geloof, 

dat bet zoo te arrangeeren is, dat professor Gussmann nog vandaag 

veel belangstelling voor u zal toonen. Voorwaarde is echter aller- 

eerst, dät u over avondkleeding beschikt." Hy keek den schei- 

kundige vragend aan. 

„Als smoking voldoende is?" 

„Als u niets anders hebt, is het voldoende. Rok was beter, maar 

het gaat met een smoking. Indien u zich dus aan mijn leiding wilt 

toevertrouwen, dai» gaat u nu naar huis en verkleedt u zich. Ik zal 

hetzelfde doen. En wanneer u het goed vindt, ontmoeten wy elkaar 

hier weer over precies twee uur!" 

De scheikundige stemde hierin gaarne toe. Hy was zoo benieuwd 

naar hetgeen er zou komen, dat hy ook gaarne van de party 

geweest zou zyn, indien hy geenerlei persoonlijk voordeel van het 

verdere verloop van het geval zou hebben. 

Närz was er reeds, toen Thiel, nadat hy zich, voor den tweeden 

keer dien dag, verkleed had, het café betrad. Närz was niet alleen. 

Aan zyn tafeltje zat een heer van middelbaren leeftijd, die er uitzag 

als een Engelschraan, die óp reis was. 

Thiel wilde aan een der tafeltjes in de nabijheid plaats nemen; 

Närz wenkte hem echter en stelde hem aan den ander voor. Den 

naam kon Thiel weer niet verstaan. Een overdreven vriendelyken 

indruk maakte de ander niet. 

„Mynheer Närz," verklaarde hy, „ik ben hier om een zaak met 

u af te handelen, en wel een zaak, die niet noodzakelijk bekend 

behoeft te worden! Ik heb er mij reeds vaak over verbaasd, dat u 

de onderhandelingen in een publiek lokaal wilde voeren. Het is 

my evenwel volkomen onbegrijpelijk, dat u er nu ook nog een 

getuige bij haalt! Ik moet dezen heer daarom dringend verzoeken, 

aan een ander tafeltje te willen wachten tot wy klaar zijn." 

Voordat Thiel kon antwoorden, had Närz het woord genomen. 

„Dr. Thiel is een vriend van my: Ik sta er op, dat wy onze onder- 

handelingen voeren in zyn tegenwoordigheid." 

„Dan geef ik er de voorkeur aan, de onderhandelingen af te 

breken," zei de onbekende. 

„Zooals u wilt," zei Närz. 

De ander stond op en trok zyn jas aan. Toen hy echter zag, 

dat Närz hierop niet reageerde, gaf hy zich gewonnen en trok 

zyn jas weer uit en ging, een beetje timide, weer zitten. Terwijl de 

door de komst van Thiel onderbroken onderhandelingen weer lang- 

zaam op gang kwamen, wierp hy nog herhaalde malen woedende 

blikken op den scheikundige. 

HOOFDSTUK DRIE. 

Het voorwerp der onderhandelingen moest Thiel wel verbazen. 

Hij moest vaststellen, dat het weer om den verkoop van een 

schilderij ging, en weer klaarblijkelijk om hetzelfde schilderij, dat 

reeds eenige uren geleden op dezelfde plaats het voorwerp der 

door Närz gevoerde onderhandelingen was geweest! Wéér viel 

de naam van den schilder Meunier, en wéér legde Närz er den 

nadruk op, dat hy beslist wilde verklaren, dat het geen échte Meu- 

nier, maar een copie betrof. Als prijs werd \lit keer de som van 

tienduizend mark genoemd. Wéér werden de beide beeren het na 

eenig over een weer praten eens. De onbekende man nam afscheid 

van Närz met een hartelyken handdruk, van Thiel evenwel met een 

koele en nog altijd wantrouwende buiging. 

„Ik begrijp het niet," zei Tiel tegen zyn nieuwen vriend. „Is 

dit hetzelfde schilderij, dat u vandaag reeds een keer verkocht 

hebt? Hebt u dan de onderhandelingen, die u reeds eerder hebt 

gevoerd, ongedaan gemaakt?" 

„Absoluut niet." 

Maar waarom wilt u het schilderij dan ook aan dezen zonder- 

lingen man verkoopen? Vanmiddag werd er u toch vijftienduizend 

mark voor geboden?" 

„Ik wil bet aan alletwee verkoopen." 

„Hetzelfde schilderij?" 

„In zekeren zin, ja!" 

„Dat snap ik niet." 

„Dat begryp ik. Als u my wat langer kent, zult u nog wel eens meer 

dingen merken, die u niet snapt. Ik kan u overigens verraden, dat ik 

het schilderij, waarvan sprake is, in het geheel negen keer wil ver- 

koopen. In zeven gevallen is de zaak reeds in kannen en kruiken; de 

beide andere koopers zullen ook nog wel op de proppen komen. 

„Maar hoe wilt u 

Die sloopende rheumatiek dan een en hetzelfde 

schilderij negen maal 

komt voort uit onzuiver bloed, Doe daarom verkoopen ? Ik heb 

een kuur met Kruschen Zout. — De aan- toch gehoord, dat u 

sporende werking op de bloed-zuiverende het geld pas by de 

organen hergeeft ze hun jeugdige werking; levering van het 

schilderij zult krijhet 

bloed baat weer krachtig stromen en de 

gen?" 

pijn-verwekkende onzuiverheden verdwijnen „U hebt niet goed 

langs natuurlijken weg. 

opgelet. Anders zoudt 

u hebben geboord, 

dat ik telkens slechts 

KRUSCHEN een copie te koop 

heb aangeboden. Ne- 

Bij all« apolh. en drog. 1.62, 1.47, 0.76, 0.41, p. II, gen copieën van een 

en hetzelfde schilderij 

is toch iets, wat ook u zich wel kunt voorstellen?" 

„Dat is zoo! Maar dat iemand tien- ja, zelfs vyftienduizend mark 

voor een copie wil betalen, dat begryp ik toch absoluut niet. 

Ach het schijnt den beeren zooveel waard te zyn. Ik heb 

zelfs een kooper, die veertigduizend marH zal moeten betalen. Ik 

heb geen vastgestelde pryzen. Ik richt mij volkomen naar de koopkracht 

van myn cliënten, als ik den prijs bepaal. Als ik den prys 

echter eenmaal heb vastgesteld, dan wyk ik er echter onder geen 

enkele voorwaarde meer van af. Voor het overige zou ik u echter, 

eer wy een ander onderwerp van gesprek aansnyden, nog wi'len 

zeggen, dat geen enkele van myri klanten behoeft te weten, dat ik 

meer dan één copie van dien Meunier bezit. Ik heb u reeds gezegd, 

dat ik niets doe, wat in den zin van het wetboek van strafrecht als 

bedrog kan worden aangemerkt, maar daarom houd ik er toch met 

van, myn kaarten altyd voor myn zakenvrienden op tafel te leggen. 

Maar nu zullen wy eens beginnen een plan de campagne voor vanavond 

op te maken. Danst u?" 

„Zoo tamelijk " ' 

„Dat treft uitstekend! Rent u verloofd of getrouwd/ 

„Neen. Geen van beiden." , u * „„ 

„Weer uitstekend! Dan kunnen we zeggen, dat de slag haast gewonnen 

is!" tt 

,.Ik begryp er niets van ' . 

Ik zafhet u verklaren. U hebt nog ongeveer tien minuten den 

tiid om zich vertrouwd te maken met de gedachte, dat wy hier aanstonds 

door uw verloofde worden afgehaald, om met zyn drieën 

een bezoek te gaan brengen aan uw directeur-generaal Meyerhort. 

Thiel keek even verbaasd.... Toen vroeg hy: „Het zou me wel interesseeren 

iets naders omtrent myn „verloofde" te mogen vernemen. 

Is ze nog jong?" . „ . . < , .. 

„Ja. Maak u däär geen zorgen over! Ze is jong èn knap. 

Dat hoor ik graag. Vertelt u me echter nog wat meer van haar. 

"Goed. Ik begryp uw nieuwsgierigheid. Uw verloofde is van 

middelmatige lengte; ze is donkerblond, niet overdreven slank, maar 

ook absoluut niet wat men noemt dik! Ze heeft groote bruine oogen 

een hoog voorhoofd en een mooi gevormden mond. — Kunt u ven 

naar deze beschrijving een voorstelling van uw verloofde maken.' 

„Neen, maar in ieder geval kan ik uâfgaande op uw beschryvuig, 

wél zeggen, dat het niet myn „type" is!" 

„Dat is natuurlijk jammer. Maar gelukkig komt het er met op aan, 

of uw verloofde uw „type" is. Relangryker is — of eigenlyk: alléén 

belangrijk is, dat uw verloofde het type van uw directeur is. — 

Begrijpt u my?" 

„Absoluut niet." . 

„Dan zal ik mij veroorloven wat duidelyker te zyn! 

'Niets zal me liever zyn." 

Goed. We zijn het er toch over eens, dat het voor u nuttig zou 

ziin, indien u uw directeur, professor Gussmann, kon leeren kennen/ 

Gelukkig heb ik my reeds eenigen tyd met hem beziggehouden en 

kan ik u daarom van dienst ziin. Als ik van plan ben met iemand 

„Welzeker, maar weer één lo- 

ketje open. En tochten hier, 

verschrikkelük!" „Kalm aan, 

daar gaat al een tweede loket 

open." 

„Ook dat nog! tS Minuten is 

die trein maar te laat en ik 

sta hier met een barre ver- 

koudheid . . ." 

zaken te doen, dan 

houd ik mij eerst, 

zooals ik u reeds, ge- 

loof ik, gezegd heb, 

terdege met hem be- 

zig. Onder andere 

stel ik vast, wat — 

om uw uitdrukking 

te gebruiken — zyn 

„type" is. Welnu: 

professor Gussmann 

heeft den laatstentyd 

meermalen gelegen- 

heid gehad met ver- 

schillende dames 

kennis temaken! Eén 

keer verloor een da- 

me, die voor hem uit- 

liep, iets uit haar 

taschje, dat hij voor 

haar kon oprapen en 

het haar teruggeven. 

Een tweeden keer 

merkte hy, dat op 

een concert zyn 

plaats door een da- 

me was ingenomen, 

die zich in het num- 

mer van de plaats 

vergist had. Een der- 

den keer was het 

weer een ander toe- 

val, dat hem klaar- 

blijkelijk de gele- 

genheid gaf om op 

gemakkelijke wyze 

nader kennis te ma- 

ken met de betrok- 

ken dame. Ik moet 

er nog bijvoegen, dat 

het in alle drie de ge- 

vallen werkelijk zeer 

knappe vrouwen wa- 

ren! Maar tot dusver 

heeft professor Guss- 

mann slechts één 

keer wat ik pro- 

zaïsch zou willen 

noemen: gebeten, en 

wel by de jongeda- 

me, die wij aan- 

zuursi uri]! 

De zuurstof, noodig om Uw huid gezond te houden 

en gaaf; Uw teint jeugdig en frisch. 

't Is zoo eenvoudig: iederen morgen een weinigje 

Radox in Uw waschwater en miljoenen zuurstof- 

bellen komen in actie. Tot in de kleinste poriën 

en in de meest verborgen hoekjes dringen ze de'huid 

binnen en doen hun weldadig, reinigend werk. 

Met Radox geen verstopte poriën meer. En daarmede 

is ook de oorzaak weggenomen van vale plekken, 

puistjes of vetwormpjes. 

Een heerlijk middel dat Radox 

■ onmisbaar voor de moderne 

vrouw die weet wat het waard 

is: een gezonde huid, frisch en 

jeugdig . . . Gebruik voortaan 

óók Radox voor Uw teint. 

apot'n en drogisten a 41 ets per pak — 15 

pakje Incl. verb, omzetbelasting. 

stonds hier als uw 

verloofde verwach 

ten. We mogen daarom, geloof ik, wel a ... —, udi ij y y 

van den professor nabij komt. Iê dame is overigens een zeer goede 

bekende van my. Professor Gussman heeft tot zyn groote verbazing 

moeten vaststellen, dat het heelemaal niet zoo eenvoudig was als het 

aanvankelijk leek, om nader met haar in contact te komen. Toen hy 

zoo ver was, dat zyn belangstelling voor het meisje met meer voor 

haar verborgen kon blijven, moest hy namelyk vaststellen dat 

myn vriendin uit zyn gezichtskring verdween. En professor Gussmann 

zal de jonge dame niet eerder terugzien dan wanneer ik het 

noodzakelijk vind. U zult begrijpen, dat ik hierdoor een zeer gemakkelijke 

manier heb om kennis met den professor te maken Ik 

hoef my, naar ik geloof, slechts in gezelschap van de bewuste 

„Gezondheid.'... en Wybertjes, 

man!" 

(Zie oervola tlden in dit no.) 

„Ik ga principieel nooit zonder 

Wybert-tabletjes op reis. Dat 

is m\jn reisverzekering tégen 

hoest en verkoudheid."

Teeiren ing 

EEN VREEMDE.WONDER- 

LIJKE WERELD INDE UFA- 

FiLM „ZWISCHEN HAM- 

BURG UND HAITI" 

In de film van de Ufa „Zwischen Haroburg und Haiti" ontrolt zich 

voor de blikken der toeschouwers een vreemde, wonderlijke wereld. 

Het is alsof er één groote tropische tuin ligt langs den schitterenden 

bocht van „Port-au-Prince"; op den achtergrond domineert een schil- 

derachtig, grillig berglandschap. Tegen de hellingen liggen de koffie- 

aanplantingen, dre het meest waardevolle bezit van het land vormen; 

daarlusschen verspreid doemen de kleine nederzettingen van de zwarte 

boeren op. In de vlakte strekken zich weelderige akkers uit, die katoen, 

suikerriet en bananen opleveren. Voor velen, die de film zien, is dit 

een ware openbaring. Wie heeft zith eigenlijk wel eens goed een 

voorstelling van Haiti gemaakt? Het ligt dan ook tamelijk ver weg 

van het gewone toeristenverkeer. Als iemand een uitstapje naar de 

Antillen onderneemt, dan wordt hij vooral aangetrokken door het 

groote eiland Cuba met de verblindend mooie tropische stad Havanna. 

De naburige neger-eilanden laat men dan meestal links liggen, waar- 

schijnlijk ook omdat op een of andere wijze de meening heeft post 

gevat, dat blanken daar niet welkom zijn. Dit is echter maar gedeelte- 

lijk waar. 

Wel zien de bewoners van Haiti, negers en Mulatten, wier 

voorouders tegen het einde van de 18e eeuw het juk der slavernij 

hebben afgeschud en hun tirannen verdreven, in hun vrijheid begrij- 

pelijk een kostbaar goed. Uit vrees, dat zij die weer zouden kunnen 

verliezen, hebben zij zich dan ook langen tijd geheel van de buiten- 

wereld afgesloten. Slechts Duitschers en Zwitsers werd het toegestaan, 

zich op Haiti te vestigen. 

Het voornaamste deel van den handel was daarom in handen van 

Duitsche kooplieden en het was voornamelijk de Hanseatische scheep- 

vaart, die de havens van Haiti beheerschte. Daarom is de Duitsche 

ondernemer in de film „Zwischen Hamburg und Haiti" een typische 

verschijning. 

De komst der blanken op Haiti heeft den bewoners overigens geen 

nadeelen gebracht, Integendeel. Aan de grootere organisatorische 

talenten van het blanke ras heeft Haiti een grooten economischen op- 

bloei te danken; prachtige auto-wegen, moderne ziekenhuizen en 

voor alles... veiligheid en vredel Daarvan profiteeren de drie millioen 

ÄMfcBRUIN 

Gisela Uhlen, Walter Lieck en Grethe Weiser. 

boeren hel meest, hetgeen zij zelf duidelijk te ver- 

staan geven. Als de — Amerikaansche — president 

door het land reist — Haiti behoort tot Amerika — 

worden er overal eerepoorten voor hem opgericht, 

waaraan de boerenmenschen dan allerlei voorwerpen 

ophangen ten bewijze van hun welstand: spiksplin- 

ternieuwe keukengereedschappen, bont gekleurde 

vrouwenkleeren, elegante heerenkostuums en schoe- 

nen. Het bezit van schoenen beteekent ook heden 

ten dage nog iets bijzonders. Eens immers onder- 

scheidden zich hierdoor de vrijgelatenen van de 

slavenl 

Door de film „Zwischen Hamburg und Haiti" 

leeren wij het natuurschoon en de maatschappelijke 

toestanden op het eiland kennen en er zal wel nie- 

mand zijn, die zich door de opeenvolging der af- 

wisselende prachtige en boeiende beelden niet be- 

koord voelt... 

Een scène op Haiti. 

fcD 

U 

O 

c 

u 

3J 

-O 

^ 8 

u 

CS 

O 

u 

> 

c 

u 

c 

l) CS 

-i 

-a .2 '5 

D 6 

JJ 4-» ^ 

-a-s t5 

i- .c 

o a. 

o o c 

SS rt 

„ ü > 

O u 

O N -M 

> u 

u c 9 

u 

o 

So Ë 

rt 

r- 1) « 

B 

u 

u 

> u 

O N 

• u u u 

■rr» « "O u 

0 

c 

-o 

^ ^ e 

u 

C 

u 

«J —. c« 

._3 -« 

2 > w 

o :^> 

es 

-C 

T3 

C 

OJ 

N 

E 

u 

Ti 

u 

rt 

-C 

c 

T3 

rt 

c 

u 

U 

-o 

o 

^ 

J3 

î 

en 

rt . 

u 

u 

-a 

u 

5,1 7! 

u 

> 

e 

w o 2'N r 

OJ o 

o c c 

u -a w « 

y ,„ « 

ï o 

•• N 

'S —i 

N cfl 

c >- 

N -o 

^ 'N 

;- u 

y N ■ 

IS 4- 

ai 

3 T3 

O „ 

N « 

rt 

u ä 

N 

•- -^ "O 

u Ü 

al 

O 

O 

N 

Ui 

u 

^s -. 

rt 4-) 

i- Jxl 

O t> 

O 

N 

c 

ü "O 

'1 ^ 

2 w 

g u 

CJ 

J3 

.5 o 

> 

IH 

W 

T) " 

2 S 

E es 

u 

'N 

E ^3 

u 

E E 

w 

- _jr 

f-^ 4-. 

c cS 

I 13 

u -o 

CU 

-2 .E 

S 

E 

U 

E 

'2 

V 

E 

4-. «J 

C 

u 

T3 

"O u 

s ^ 

Ü c 

il (L> 

U 

ei 

4J 

ï* -È 

3 

O 

IH 

> 

U 

3 

O 

l) 

X^> 

y 

es u 

IH ä 

-s« 

&D 2 

u 

'■" .ÏÏ 3 

'en 

E 

CS 

_- rt 

. -C JE 

U N = 

N y " 

E - S 

c E O 

tJDO V 

ü~ ü ^ 5?-^ 

N C 

S 2 S 

Il § 

4J T3 -o 

. v S 

« o 

T3 E -o 

J5 ^ S CO O S u ^ 

O 

-¥ -c —■ w ^ C 

rt tjO 

ai Ä 

u S 

T3 ^ 

C ^ 

~ e u ■ O -5 u 

-^ 4J 

c .^ O 

■*-' U (U 

u i- c u 

N 

u > 

W3 

T3 M) 

!:: 

se 

E — 

4- CS w jÊ 

U N O. ü 

-O 

u C cS > 

s ■- 

-o 3 

: 1 

= h .WJ t< 

l -1 u 

IH 

> w U U, E «H O O ■£■ 

"O 

ir. 

O ^■ E IH E 

iß es 

O - O CS c 

u > •- Lc 

o 

^^ 

U 

o ■ 

J= 4H E EU >/, — 

E .'E"' u 

O 

U U N W U 

!H 

E JE 

"O 

CS E c 

"O ■" 

'Si ü « J^ 

V3 ^ r^ i^ 

cs.ï >> a, ^ e 

I o J: E _ 3 ^ U ^ 

O « «)J2 E 

c 

!H N 

U '■> ■ — 

Üß > 6X) 1% 

-c ^ "O ü 

O 2 £■ "! C Ë -2 N 

c« w 4J - 

1) -E 

O 

u 

l> cS bc'•» 

Jü u 1- •—, s- 

> CS J2 

O N 

«J •-= CS 

3 u u ^ 

rt i rt l JH ^ 4-J 

.£ r> — " ^ (/: -C es 

-j - j^ 

u 

iu : 

"0 tDX E 

rt 

E ^ 

es y 

E t- 

-c % 

b; -o ^ 1- 

■ (H E 

« rt S S 'u u 

E 

H 

■^1 

^ 2 E ü H= "O J= 

«5 c t) JE ^ — E E 

:E"' U 

_ *Ä t) ^£ N "O 

U 

CS < 

^ E 

tß' 

JE U 

^/E 

El 5J 

« CS 

i ^ 

"O E 

- c w >4 o c cS Sau 

CS cS Ï5 

CS E JE ^ IH E : 

§ IH t: ü « ^ u 

5 es ü JS NJ -o 

Q 

es i: y - •H " *H ^ CS fij 

r< CS "Ö > 

N "g . 

E 

U 

CU 

C 

JE 

C C 

U o 

■« E 

6i 

o c 

C u 

I- 4H 

U ') cS 

E 5P 

4J jj (O 

IH cS 7ZL. c "O 

j> "O -F 1 'a4 

o 

^ c « 

> ^ 

u 

E « 

TS-- "-a^ 

H C 5 

bß 3 2 S^ „ 

"O « 1< 

H 

IH 

U 

U C "H 

IH 

O bß 

-O O O 

H ^ g Ö 

u-G 

IH 

o U 

OJ 

H lH > u 

V 

E 

3 rt —• 

"'S E c 

E to ^ ^ ^ 3 H-, 

O -o :^ f bß = 

Q 

J .CO 

.„.5 S bß bßX) rt 

«u 3 J5 O O E 

C E ' 

^ E 

= c-ï E 1- ^ E 

CS q^ OJ cS 

^ 13 t) "O „O > 

. 

«3 —" 

IH 

IH 

4J O ^ 3 U O 

c 

4-J 

o U 

C/D E 

bc-d 

CS 

J4 

CJ 

 

OT E 1 

tl U 

E ".■^ 

IH 

cS 

CS 

E 

V 

N 

O 

E 

3 

a 

t3 

E 

JJ 

O. 

O 

J3 

E 

rt 

> 

^ 

J= 

E - 

•E "O 

ÏH fl) 

OJ 

E rt 

u "O 

o > 

E.H 

O E 

J»J u 

J2 

IEP 

«> C 4I, -r! 

•0 cS t. JJ 

-X O IH 

., , co ;—! 

bß 

«J _4 

JE U 

JE ^ 

r- S- 

C O 

cS "O 

E 

E 

J) 

O 

—; 

6 "x3 

es >• " o 

E " ° -n 

Ê N 'U 

v c •£■ 

'e u y 

E C bO rt 

ET» r- äß^ 

N -s u . 

-m — cu 

Q ° « 

E 

bßü bfl 3 

3 cS E o 

S E a ^ 

C 

E . u 

U bO 

J= 

JE 

5^ 

u 

rt 

J3 

••H y3< 

N 

C IH 

C 

>^ 

N 

c ^^-5 = a/ 

.^JC 

5e f) 

CO 

E rt 

bpu cS 

Eu 

E '-3 -a E 

S u 

cu -E 

N 

Ë E JÜ > . 

O •-" c c 

u 1) 

C rt 5 T3 

" a - ^4 

E IH 

4H < •r' -a Is ^ 

Ë ^ 

U -—.JE 'S « Z 

> X HL, t/5 55 

Q 

-E C TI 

^?f > 

§2^ 

o^. 53" 

00 C J4 

u 

fc 3 

en 

rt 1--, 

J= l - J 

Crt 

E- 

— C 

52 

a.J4 

u rt 3 y T3 ^ 

o p ^-> aj E 

u 

■^X o IE > w 

0 > . U 4J u 

bß C S f. E -o ., -a ïj en "O E 

C -^ ^3.5 -a c u .« 

rt u 

c 

& § g äD E K-o 

1) 4-1 O 

-O ■*" 

bß 5- S 

O rt ii u-t, ^ 

"2 c r* CS co 

E 

•- X C N W ^ u g c 

u gbß u 

>-^ ^ rt PH 

T3 ^ rt" rt •^ 

- U rt S ■" - 

0 

5 a. ?"-a § 2-^ UT3 13 

o Q 

JE 

S 

14 3 

E _ 

cu C 

H- W 

3- -o 

bß o 

.2 ^ 

bD 

en 

E :E^ 

rt u > 

X rt 

rt 

bC 

2 N rt 

rt 

u|^-| .^ en ^ 

c 

E S^ O ^ rt u is< 2 E 

l) 

V3 

p 2 «T ff 5 o 

" " 2 ? 2 

ft 

3 

3 , 

rt n 

0 o ft «c:: 

f*- n 3 " S.a 4 < 

^ - " O 3 

1-1 

„.Si p 3 fa.^ 

« CL < ^ S. 

rt 3 

er _ 

o-Ä 3 

c ft £L ft s tfc 

(X 

ft 

"—■3-3 

3 • 3 ^ 

^ O rt 

•2 - 

a-S-« 8 ^ ë ft O" - 

^' -o NTO « g: 

a 

^■ , ^. C §a.§ : a.i3 3 &-§ 

S-S ^8^ w'S* 

< n 

P < 

3 s 

ft 

3 rt- 

ft 

Qu 

§ 3 

P 

p 

:*! 

Cu < 

rt ^ ft 

"(i x- ^ 3 ti> 

r ^ > ft „ P O. N 

q 3 I' 1-3 3 

ere . 3 S P 

ft 5 " 

3- ? 

i ^ 

ai? 3-^ 

ft ft s 

3-rt - «,- 

a> '"■ S 

Q. ft N 2. < 

».. 3 2.cr? g 

3 -r^q g 

» 

S"^ ^§ s^- 

ex' 

2 3 x* N E" '-'■ P 

D ft ^ n " 

2^g £fë0| rt 

— 33 "t 2 a. 1 

« «'d-Q 3 P 

ft ^ 

. p 

o s «w-a 

rt g (j p ft 

rt 

P 

ft 

O. 

rt CLCT2 c:: 

— rt 2 < TT 

2 n' ^ rt o o 

3 2 t-7-e) 3 

ft ft 

si rt gP 

S 3^- 

2 pffi 

-'On 

rt 3 3 

sr 

o P < 

o p 

2 rt =" 

3 3 _ 

a3 ^ 

3^3 

3 P C 

O. 

« 0 IS. 

§ 3 3 

CL ff ft 

rt ?• rt 

3* 3 rt 

rt '^3 

3 O ^ 

3-Ë.S 

P sr rt 

CL rt rt 

< CP5 3* 

O rt o 

O 3 3 

rt rt 

o 2- 

ft a. 

3 "" 

G.'3 

co ^ ^ ■— ft 2 

« gr S P 3 

rt p 

•• 1-» — ft 

N rt en CL 3 _ 3 

O 1 

13- 3^ 

►1 a 

o 

N 13 P 3 r 

30f5 « 

M gCL< ^"«CLS 33*3- B-S*© 3" K 3 

§ I« ö F" 1^'« r^^^^F^s^-Ärt 2 ^ ° s- " ' o S 2^ N § !.3 S 3 z^ Z 2 g,- -r ft 

if^^^rt-mjiirt- .> ft 5 rt rt 

0 -"r-rt rt- rt- rt < OQ 

?«rt2 ;? l.-"&qls"a2'S^ 3 S''S"Hp| 

«• 3 " ^ CL r^Cf rt P 

' ,

Heli Finkenzeller en Hermann 

Erhardt. 

Theodor Danegger, Erika von 

Thellmann en Heli Finkenzeller. EE 

Rolverdeeling: 

Rosl Heli Finkenzeller 

Tante Olli Erika v. Thellmann 

Alois Hermann Erhardt 

Korbinian Theodor Danegger 

Seppl Beppo Brem 

Ignaz Oskar Sima 

Toni H. Thorns 

Aliijd even gemakkelijk heeft Rosl, 

de jonge en knappe erfgename 

van de „Zacherlbräu", het niet. Haar 

vader was een vrouwenhater en had 

zich uitsluitend met mannelijk perso- 

neel omgeven. Bij Rosl's erfenis be- 

hoorde dit overwegende mannelijke 

element op de boerderij, annex bier- 

brouwerij. Wel is waar is de brouwers- 

baas Alois een aardige kerel en Alois 

vindt Rosl ook erg aardig, maar van 

liefde is geen sprake. Dan is er nog de 

filosofeerende Korbinian, het levens- 

wijze factotum, dat steeds over „de 

strategie der liefde" praat, Seppl, een 

onverschillige kok en vele andere mans- 

kerels, die er hun heerschappij uit- 

oefenen. 

Rosl krijgt onverwacht een bondge- 

noote in tante Cilli Samhaber, eigena- 

resse van 'n dorpswinkeltje —niet meer 

zoo jong, en scherp als 'n scheermes — 

die huishoudster op de boerderij wordt. 

De tante zet zich graag in dit warme 

nestje, waar ze een goed leventje heeft 

en zeer listig overweegt ze de moge'ijk- 

heid of haar broer Ignaz, dien zij voor- 

stelt als het toppunt van hoffelijkheid 

en beschaving (maar die in werkelijk- 

heid een onopgevoede domkop is) niet 

met Rosl zou kunnen trouwen, zoo- 

dat de Zacherlbräu langzamerhand 

haar eigendom zou worden. 

De tante komt en de strijd begint. 

De mannen voeren hem met hardnek- 

kigen, verbeten, passieven weerstand; 

de tante met list en sluwheid. Alois is 

haar gevaarlijkste tegenstander. Maar 

Alois is geen intrigant. Hij zegt Rosl 

openhartig wat hij en z'n kameraden 

van de tante denken en. . . de ruzie is 

er al. Tante heeft het voorzien en en- 

gageert in het dorp een collectie meis- 

jes, 's Avonds, bij het kegelen, komt 

het tot een breuk. De mannen verlie- 

zen, door een krijgslist van tante, hun 

partij en. . . hun betrekkingen. Voort- 

aan zullen er vrouwen in de Zacherl- 

bräu heerschen. Alleen Korbinian blijft 

in de brouwerij, de rest der mannen 

gaat heen, maar zij zinnen op wraak. 

Hun kans zal wel komen! Misschien op 

het bal in „De Os". Dan kunnen ze de 

meisjes wellicht tot andere gedachten 

bewegen. 

Maar tante Cilli laat de meisjes niet 

naar het bal gaan. Ze organiseert er 

zelf een, alleen voor vrouwen. Pogin- 

gen van de mannen om paniek te 

weeg te brengen, mislukken, maar eer- 

lijk gezegd vinden de meisjes dit verre 

van plezierig. In elk geval: de zaak 

van de mannen staat er nog steeds 

slecht voor. Verheugd schrijft tante 

Cilli haar broer Ignaz, hoe hun kan- 

sen staan en hoe dom Rosl is. Dezen 

brief leest Korbinian en nu komt er 

een ommekeer in den strijd.'hfël bier, 

dat Korbinian brouwt, is zóó slecht, 

dat niemand het wil drinken. Het be- 

staan der Zacherlbräu staat op het 

spel. Alois moet terugkomen! Tante 

moet wel toestemmen. Maar nu komt 

Korbinian met een nieuw plan: Alois 

moet tante het hof maken! Dat zien 

de meisjes en wat de tante mag, mo- 

gen zij ook. Dien avond zijn er in de 

Zächerlbräu niet alleen vrouwen! 

Korbinians veldheerstalenten heb- 

ben steeds meer invloed. Het gelukt 

hem, na een poging om tante te veel 

bier te laten drinken, om den bewus- 

ten brief te stelen. Rosl is spinnijdig 

MANNEN DE EAAS 

Erika von Thell 

mann en Oskar. 

Sima. 

over Alois' „liefde", maar als tante 

Cilli broer Ignaz laat komen, begint 

haar catastrophe. Ignaz gedraagt zich 

als een ongelikte beer en de mannen 

Heli Finkenzel- 

ler en Erika von 

Thellmann. 

(WEIBERREGIMENT) 

Een Ufa-film onder regie van 

PROF. KARL RITTER 

Theodor Danegger en Erika von Thellmann. 

kunnen eindelijk wraak nemen. Ten aan- 

hoore van de heele bevolking leest Alois 

den brief van tante Cilli voor. De beide 

indringers, Cilli en Ignaz, worden weg- 

gehoond en eindelijk vindt Alois den 

moed om Rosl ten huwelijk te vragen. 

Heli Finkenzeller en Hermann Erhardt.

In de bestuurskamer van het Wijnkoopers- 

Gildehuis. Aan den wand een „groot stuck 

schilderije" van ongeveer 1630, de overlieden 

van het gilde voorstellend. 

Oud-Amsterdam herbergt vele schoonhedenl 

Stedelingen en vreemdelingen beiden 

kunnen uren dwalen langs oude gracht- 

jes, door nauwe steegjes en over pittoreske 

bruggetjes, en steeds weer zullen zij ergens plot- 

seling, soms verborgen tusschen moderne ge- 

bouwen, een kostbaar geveltje, een prachtige 

deur, een antiek intérieur vinden, dat alle schil- 

derachtigheid, alle kunst en rijkdom uit onzen 

Gouden Eeuw Voor oogen roept. Zoo'n kost- 

baar bezit uit de zeventiende eeuw Is ook het 

huisje in de Koestraat, vlak bij de Nieuwmarkt, 

genaamd het „Wijnkoopers-Gildehuis". 

Oorspronkelijk stond hier een van de rijkste 

en grootste kloosters van Amsterdam, het Be- 

thaniënklooster. Dit klooster deelde het lot van 

vele anderen, en werd in 1578 door „d'on- 

roomschen" gesloopt. Op de vrijgekomen ruim- 

te verrezen de huizen van de Bethaniënstraat, 

Koestraat, enzoovoort. Een enkel stuk van het 

oude klooster bleef gespaard, en wel een stee- 

nen sluitstuk, voorstellende een satyrflguur, die 

nog heden in de gang van het Wljnkoopers- 

Gildehuis bewaard wordt. Dit Gildehuls ontsnap- 

te aan de sloopershanden, en Is thans één van 

de drie Gildehuizen, die dezen moeilijken tijd 

hebben kunnen doorstaan; het is nu een museum 

geworden, waarin vol zorg prachtige stukken 

uit de zeventiende eeuw bewaard en aan een 

belangstellend publiek getoond worden. Volko- 

.WIMOOPEES - 

Een zeer fraai 

bewerkte gil- 

dekist. Er bo- 

venop 'n oude, 

mooi gedeco- 

reerde kruik 

en een bed- 

warmer, even- 

eens uit den 

tijd toen het 

wijnkoopen- 

gilde nog 

bloeide. 

men „in stij!", is het een wijnkoopersfirma, die 

de zorg voor het huis op zich heeft genomen, 

en het ook in den ouden trant In stand houdt. 

Een nauw en onaanzienlijk straatje is de Koe- 

straat, en men zou niet verwachten er een 

prachtig stuk Oud-Holland te vinden. Bij den In- 

gang, een wondermooi poortje, gemaakt door 

Pieter de Keyser, zoon van den beroemden Hen- 

drick de Keyser, worden wij verwelkomd door 

St. Urbanus zelf, patroon van de wijngaardiers. 

Hij staat daar gebeiteld in steen, een stoere 

oude baas, omringd door een krans van wingerd- 

bladeren en druiventrossen. Het poortje was 

gereed in 163?; en toen betrok de Confrèrie 

van de Wijnkoopers het huis „De Toelast". Zoo 

heette het huis toen, want Toelast beteekent een 

groot wijnvat, een zeer toepasselijke naam dus, 

als men bedenkt dat het huls en de kelders vol 

stonden met zware, welgevulde wijnvaten. Twee 

eeuwen lang diende het Gildehuls als tehuis 

voor wijnkoopers, maar In 1821, dus 23 jaar na 

de opheffing der gilden, werd het door het 

Voormalig Wijnkoopersgllde gekocht. Een tijd 

van rampen, van verwaarloozing brak aan voor 

het huis, dat bijna „net als een mensch" zijn 

twaalf ambachten en dertien ongelukken mee- 

maakte. Totdat In 1917 de firma Jacobus Boe- 

!_ 

Boven den ingang van het Wijnkoopcys-Gildehuis 

staat St. Urbanut gebeiteld, de schutspatroon der 

Wijngaardiers. Het poortje is gemaakt door Pieter 

de Keyser, een zoon van den beroemden bouw- 

meester Hendrick de Keyser. Het kwam in on- 

geveer 1633 gereed. 

Een kijkje in een der kasten met de mooi 

gebeeldhouwde deuren, 'waarin oude wijn- 

kanne/i, glazen, flesschen wijn en oude ge- 

schriften worden bewaard. 

GILDEHUI 

len er medelijden mee kreeg, het liet restauree- 

ren en inrichten als museum voor den wijnhan- 

del. Het intérieur bevat nog heden de oorspron- 

kelijke balklagen, mooie gebeeldhouwde deuren 

en menige curiositeit op het gebied van den 

wijnhandel. Er zijn glazen kasten met oude 

wijnflesschen, antieke glazen, hevels, men vindt 

er een Grieksch mengvat uit den tijd van Peri- 

cles, oude prenten, en geschriften. Vaten met 

houtsnijwerk, gildekisten, en oude gereedschap- 

pen uit den gildetijd, tooveren er een aangrij- 

pende sfeer van vroeger eeuwen. Zonderling is 

het daarbij, dat er in de oude Gilde-bestuurs- 

kamer zelfs heden nog een zwakke geur van 

wijn hangt. Daar staan namelijk oude' vaten uit 

de tapperij aan den O. Z. Voorburgwal 14, dat 

schilderachtige huis van de „Vereeniging Hen- 

drick de Keyser". 

Het is inderdaad een prijzenswaardige ge- 

dachte geweest, dit Wijnkoopers-Gildehuis In 

zijn ouden vorm te herstellen, daar wij, men- 

schen van dezen gejaagden tijd, er de gelegen- 

heid vinden om ons te verkwikken aan de rust 

en den vrede van Neerlands schoone en rijke 

verleden. 

e AMSTERDAM 

Oude flesschen en pullen, waarin vroe- 

ger wijn werd bewaard. 

o 

In het Wijnkoopan-Gildehui« vindt men o.a. 

nog «en ouden gevelsteen, gewijd aan het 

Wijnkoopertgild«, met een vooratalling van 

wijnvaten en wijnproevers. Boven hen een 

wijnhevel, zooals die vroeger werd gebruikt 

om groote vaten te ledigen. 

(Fofo'f Associaied Correspondents^

n • 

'm* 

/ 

> » 

.. ... 

)i4iteC* 

MARIA 

SAZARINA 

LUDWIG 

SCHMITZ EN 

CAMILLA 

HORN, 

Regie: Werner Klingler - Tobis-film 

Eddie Steele (Hans 

Lilly 

Otto Pleschke .... 

Felix Franke 

Grischa Schuwaloff 

Gloria 

Ambrosio Galina 

Franz Hennappel 

Schmidt 

Dolly 

Jeanette 

Peter Jansen 

Steppke 

ROLVERDEELING: 

Kessler) Attila Hörbiger 

Camilla Horn 

Ludwig Schmitz 

Heinz Seidler 

Andrews Engelmann 

Adalet 

Jakob Schönralh 

Hans Stiebner 

Reginald Pasch 

Charlott Daudert 

. Maria Sazarina 

Erich Fiedler 

. Heiner Dugal 

Eddie Steele, een bokser, die in 

Me 

York een ongehoord succes heeft, en 

— ^^ÊÊ specialist is in een bepaalden door hem 

^ ^K^f^ uitgevonden slag, maakt een goede kans 

m^Ê £B JJ op c ' en were| dkampioen5tilel. Overmoedig 

M fcBy B^ geworden door snel succes, staat hij 

^^^^" op het punt zijn carrière in gevaar te bren- 

gen. Kort voor een beslissenden strijd moet 

zijn vriend en manager, Otto Pleschke, hem 

uit een nachtgelegenheid halen, waar hij 

met een danseresje het laatste kwartiertje 

voor den wedstrijd doorbrengt. Hier helpen 

geen verwijten en vermaningen van den 

vriend, ook niet de trouwe, ware liefde 

van een meisje, Lilly. Door de veeleischendheid van de verwende 

danseres verliest hij veel geld, en, het duurt niet lang, of dit wordt 

hem noodlottig. Hij bezwijkt voor het aanbod van den manager 

van zijn tegenstander, zich door dezen knock out te laten slaan, 

zoodat er door een revanche-strijd de mogelijkheid ontstaat om 

het dubbele bedrag te verdienen. 

Als hij in de vierde ronde van den bokswedstrijd bijna verslagen 

is, bedenkt Steele zich echter; hij springt op en verslaat zijn 

tegenstander. De manager verlangt een hooge som als schade- 

vergoeding. Als Steele dit weigert, wordt hij in een woordenwisse- 

ling door de helpers van zijn tegenstander neergeslagen Ondanks 

alle nasporingen van de recherche en van Pleschke is hij sedert- 

dien spoorloos verdwenen , . . 

Eenige jaren later in Berlijn. Otto Pleschke is de eigenaar van 

een klein café tegenover het Sportpalast, het trefpunt der boks- 

liefhebbers. Als op een avond de bezoekers naar een bokswedstrijd 

stroomen, ontdekt Pleschke daaronder plotseling zijn vroegeren 

vriend Steele, die zoo geheimzinnig is verdwenen. De toeschouwer 

verneemt nu, dat hij door een verwonding aan zijn hoofd sedert 

de gebeurtenissen in New York niet meer kan boksen, doch dat 

"^ •;. ik 

hij de bokssport nog 

steeds met hart en ziel 

is toegedaan. Het is zijn 

liefste wensche om thans 

in Duitschland zijn erva- 

ring en kracht in dienst 

van de opgroeiende jeugd 

te stellen. Samen met 

Pleschke richt hij een 

sportschool op. In den 

monteur Felix Franke ont- 

dekt hij een jongeman, in 

wien zijn geoefend oog 

reeds op het eerste 

oogenblik 'n groot boks- 

talent speurt. 

Hij neemt den jongen 

onder zijn leiding, laat 

hem profiteeren van zijn 

techniek, zijn ondervin- 

ding, en vooral van de 

techniek van den eens 

door hem zelf uitgevon- 

den gevreesden slag. In 

hem wil hij zijn eenmaal 

afgebroken bokserscarrière 

voortzetten. En hij heeft 

succes. Hij leidt hem van 

de eene overwinning 

naar de andere. Weldra 

staat de wedstrijd om het 

AU ILA HORBIGER. 

- ">' § ,ƒ 

Europeesche kampioenschap voor de deur. Franke, de man met het on- 

gehoorde succes, is de favoriet. Dan dreigt ook hij het slachtoffer te 

worden van een vrouw. Het verwaarloozen van zijn training heeft in 

Steele, die thans weer onder zijn eigenlijken naam Kessler leeft, den 

angst gewekt, dat Franke hetzelfde tragische lot tegemoet zou kunnen 

gaan als hem indertijd in Amerika heeft getroffen. 

Franke heeft een artiste leeren kennen, voor wie hij lederen dag 

zwakker en toegeefelijker wordt. Kessler en Pleschke verrassen hem als 

hij op een nacht terugkeert van een langdurig bezoek aan het zaaltje, 

waar Lilly en haar twee collega's optreden, Qm zijn jeugdigen bescher- 

ATTILA HÖRBIGER, CAMILLA HORN. HEINZ SEIDLER EN CHAR- 

LOTT DAUDERT. 

meling weer tot bezinning te brengen, overlaadt hij hem niet met ver- 

wijten, maar vertelt hem de geschiedenis van zijn eigen leven. Franke 

besluit daarop afscheid van Lilly te nemen en gaat buiten de stad trainen 

voor den wedstrijd. Hij verzoekt zijn vriend echter, Lilly de reden van 

zijn handelwijze mede te deelen. 0 

Kessler belooft dit en gaat naar Lilly toe, in wie hij 

zijn Amerikaansche vriendin van vroeger terugvindt, 

zonder te beseffen, dat juist zij het is, voor wie Franke 

op de vlucht is geslagen. Door allerlei omstandigheden 

verkeert hij in den waan, dat niet zij, maar een van 

haar collega's degene is, die zijn beschermeling liefheeft. 

Door het intrigeeren van den trainer der tegenpartij 

wordt Franke echter wantrouwig. Hij verrast Lilly met 

Kessler. Het komt tot een dramatische, jaloersche scène, 

waarin Franke zijn leermeester neerslaat. Een onover- 

brugbare kloof scheidt de beide vrienden op deze wijze, 

een dag voor den beslissenden wedstrijd. Gedurende 

den wedstrijd overwint Kessler, die met spanning 

het voor zijn beschermeling ongunstige verloop 

volgt, zijn wrok. Hij vliegt op den ring toe en 

aank zij zijn bemoedigende woorden en zijn 

wenken slaagt de leerling, die zich dadelijk in 

blind vertrouwen door zijn leermeester laat lei- 

den, er in zijn tegenstander knock out te slaan. 

In het gejuifh en de herrie na het einde van 

den strijd, blijkt Kessler plotseling verdwenen te 

zijn. Franke weet, dat hij zijn overwinning aan 

hem heeft te danken en rent hem achterna. Hij 

vindt Kessler en een handdruk bezegelt d 

vriendschap tusschen de beide mannen.

HET EINDE 

van een LUIPAARD 

ien ge uw atlas openslaat en de kaart van 

frlka voor u neemt, zult u ergens In Nyasa- 

d den naam Blantyre vinden. Het was daar, 

e Amerikaan Mertin zijn kamp had opge- 

n, met zijn vriend Johnson en eenlge in- 

schen. En het was ook daar, dat zij hun 

tuur met „den" luipaard beleefden. Dit ge- 

lijke roofdier had zijn strooptochten zóó 

in de omgeving van hun tenten onder- 

en, dat zij op het laatst vreemd opkeken, 

neer hij eens een nacht nlèt verscheen! 

vendien hielden zijn nachtelijke verschijningen 

n en zijn metgezellen uit den slaap. Want 

geluid, dat een luipaard maakt, klinkt net 

zoo afschuwelijk als wanneer iemand met een 

botte zaag op heel hard hout te keer gaat. Op 

den duur is het niet om aan te hooren. 

Ook de Inheemschen uit het kamp waren zoo 

vaak door den luipaard opgeschrikt, dat hun 

verhalen er over werkelijk eentonig begonnen 

te worden. Maar omdat deze zwartjes door- 

gewinterde fatalisten waren, schikten zij zich In 

het onvermijdelijke. Indien die luipaard hen alle- 

maal moest opeten, wel, dan moest het maar, 

hè? Wat kon je daartegen beginnen? 

Maar Martin en zijn vriend» dachten er begrij- 

pelijk anders over. Die besloten er een eind aan 

te maken — aan den luipaard, wel te verstaan. 

En juist toen dit plan bij hen vaststond, ontdekte 

een der inheemschen het hol van het roofdier. 

Het was een kleine spelonk in de rotsen, bijna 

geheel door struiken verborgen, en niet zoo 

ver van het kamp. Vlak bij den ingang stond 

een boom, en dat kwam goed uit. Martin meen- 

de, dat de luipaard hem als een uitkijkpost ge- 

bruikte, en zijn vriend was van meening, dat 

dit niet onmogelijk was, want een luipaard ligt 

graag overdag op den tak van een boom en 

kijkt dan zoo, op zijn dooie gemak, naar wat er 

in zijn omgeving gebeurt. 

Het was prachtig weer, en de zon schitterde 

aan den hemel, toen de inheemsche kwam mede- 

deelen, dat hij het hol van den gevlekten roover 

had ontdekt. Luipaarden houden echter niet van 

de zon. Die geven de voorkeur aan den nacht; 

dan voelen zij zich onder bescherming van de 

diepe duisternis veel veiliger op hun stroop- 

tochten. En daarom lag hij nu misschien wel 

in zijn hol te droomen van zijn laatste nachte- 

lijke expeditie. Misschien werkten zijn sluip- 

tochten om het kamp toch ook wel min of 

meer op zijn zenuwen. 

Enfin, Martin en zijn vriend besloten den lui- 

paard te ,,krijgen". Hij klom op een lagen tak 

van den boom, daarbij gebruik makend van den 

rug van een inheemsche. Zijn geweer werd hem 

aangereikt. 

Johnson en een inheemsche nainen hun plaat- 

sen achter den boom in en keken er voorzichtig 

omheen. De overige inheemschen verzamelden 

wat takken en staken deze in brand. De be- 

doeling was namelijk, den roover uit zijn hol 

te rooken. 

Terwijl Martin op den tak in de brandende 

zon lag te transpireeren en de anderen het- 

zelfde staande deden, hadden zij het gevoel 

alsof zij bij stukjes en beetjes door muskieten 

werden opgegeten, en dan zwijgen wij maar van 

de andere kijuipende en prikkende en bijtende 

dieren die hen belaagden; van den luipaard was 

en kwam er echter geen spoor te zien. 

Johnson zei een paar dingen over luipaarden 

in het bijzonder, over insecten in het algemeen, 

en het soort zon, dat er scheen, kwam er al heel 

slecht af. . . 

Toen zei hij opeens, dat hij naar het kamp 

terugging, om eens te zien, wat voor specialen 

cocktail de keuken-boy zou kunnen maken. Mar- 

tin kon het op zijn tak ook niet meer uithouden,' 

en daarom besloten ze maar terug te gaan. Hij 

reikte zijn geweer aan een inheemsche over en 

was juist bezig naar beneden te klimmen, toen 

er plotseling bij den ingang van het hol een 

hevig lawaai ontstond. Eer zij wisten wat er 

gebeurde, vloog de gevlekte roover naar buiten 

en verdween als een wervelwind In het struik- 

gewas. - Wegll 

Dat was een teleurstelling voor de mannen. 

Al hetgeen zij van de zon en van de muskieten 

hadden verduurd was vergeefs geweest; Mar- 

tins bui was, evenals die van Johnson, beneden 

peil, en dat was ook hetgeen ze zelden. Te- 

leurgesteld keerden de mannen naar het kamp 

terug en omdat nog nooit één van hen een 

luipaard had geschoten, beraamden zij allerlei 

plannen om den volgenden keer meer succes 

te hebben. De ontzettende snelheid waarmede 

de luipaard zich voortbeweegt maakt het even- 

wel niet gemakkelijk een middel te bedenken 

om hem neer te kunnen leggen. 

Na rijp beraad besloten ze niet me-ir naar het 

hol van den luipaard te gaan, doch bij het kamp 

op hem te loeren. Dienovereenkomstig maakten 

zij hun plan de campagne. D-'s avonds werd er 

op een daartoe geschikte plaats een geit vast- 

gebonden aan een in den grond geslagen paal. 

- Natuurlijk klinkt dit wreed, maar de luipaard 

zou er toch een stelen, indien hij er de kans 

to» kreeg — en die wist hij zich altijd wel te 

verschaffenI Bovendien dachten Martin en zijn 

metgezellen dat zij den luipaard eerder zouden 

hebben dan deze de geit . . . 

Het was een schitterende maan-nacht. De sta- 

tige palmen, die aan weerskanten van het kamp 

stonden, wierpen allerlei g-illige schaduwen, 

waarin de mannen zich gemakkelijk schuil kon- 

den houden. De overvloedige varens, die even- 

eens in de nabijheid groeiden, leefden als het 

ware van allerlei vreemde geluiden. Af en toe 

bereikte hun het zware ademhalen of snuiven 

van een of ander dier, dat op buit uit was; 

soms klonk er ook het gebrul van een leeuw. 

De mannen hadden nog niet lang hun plaatsen 

ingenomen, en alles was in gereedheid, toen er 

opeens een . . . leeuw verscheen, die de geit, 

voordat de mannen er op verdacht waren, weg- 

kaapte en daardoor het heele plan In duigen 

deed vallen. 

Dat er een leeuw op bezoek zou komen, 

daaraan hadden de mannen niet gedacht. Maar 

in ieder geval wès hij er, en hij maakte zoo'n 

lawaai, dat de Inheemschen hals over kop de 

vlucht namen, en Martin en zijn vriend er niet 

toe kwamen een schot te lossen. Toen ze het 

eindelijk wilden doen, was de leeuw reeds weer 

verdwenen. . . % 

Nu was het Martins beurt om zijn meening te 

uiten over leeuwen en luipaarden in het bijzon- 

der en Afrika in het algemeen. Waarna ze naar 

hun kamp terugkeerden. . . 

„We krijgen hem niet," zei Johnson somber, 

nadat hij zijn pijp had gestopt en eenige mi- 

nuten zwijgend had zitten rooken. 

Martin gaf geen antwoord; hij was (riet In de 

foto Eigen Archief) 

stemming om in redelijke termen een gesprek 

over den gevlekten roover te voeren. 

Na eenigen tijd besloten zij nog een paar uur 

te gaan slapen en ze deden dit waar het de 

gewoonte is van kampeerders in Afrika: bij een 

rivier, met een aantal rotsformaties als achter- 

grond. 

Martin was juist in een lichten sluimer ge- 

vallen, waarin hij wat droomde van koele fon- 

teinen, stroomend water, ijskoude cocktails 

en welke heerlijkheden men zich in tropisch 

Afrika nog meer in het hoofd kan halen, toen 

een zacht grommend geluid vlak bij hem plotse- 

ling zijn liefelijke droombeeden verstoorde en 

lijn hart, toen hij eenmaal goed wakker gewor- 

den was, een paar slagen deed missen. . . 

Met groote oogen staarde hij in het donker 

van zijn tent voor zich uit. Hij wekte Johnson 

zoo zachtjes mogelijk en behoedzaam kropen 

zij uit de tent. 

Dit keer zagen zij hem. Het maanlicht deed 

zijn gevlekte huid glanzen terwijl hij langs het 

kamp der inheemschen sloop, dat links van de 

tent van Martin en Johnson was opgeslagen. 

Wanneer een inheemsche eenmaal in de ar- 

men van Morpheus ligt, is er een soort voor- 

hamer noodig om hem wakker te krijgen. En... 

alle inheemschen waren op hun post in slaap 

gevallen! Ja, verstandig is het vaak niét, om 

op hun waakzaamheid te vertrouwen. 

Maar Martin had zijn geweer bij zich in de 

tent. Hij greep er naar en legde aan. . . 

Het was het fraaiste schot, dat Johnson ooit 

had zien lossen. De kogel trof den luipaard 

precies toen hij zich in de richting van Johnson 

omdraaide; woede en verbazing deden hem een 

hoogen sprong nemen, en toen viel hij neer, 

rolde op zijn linkerzijde en bleef liggen. 

En zoo hadden Martin en zijn vriend geen 

kans gekregen om de plannen in practijk te 

brengen, maar de roover, die het hun weken- 

lang lastig had gemaakt, die hun levende have 

bedenkelijk had doen slinken en de inheem- 

schen vaak een doodschrik op het lijf had ge- 

jaagd, was niet meer. En toen de zwartjes den 

volgenden ochtend wakker kwamen — van het 

schot hadden zij niets gehoordl — kende hun 

verbazing geen grenzen toen zij den luipaard 

dood voor den ingang van hun tent zagen 

llggenl 

„Zóó is het," zei de keukenjongen, die de 

filosoof en de grootste fatalist onder hen was. „Zóó 

is het. . . Wat gebeuren moet, gebeurt tóch. 

Als hij ons had moeten opeten, had-ie ons op- 

gegeten; nu hij dood moest, is hij dood. Zóó 

is het. . ." Waarop de anderen diepzinnig 

knikten. .. 

Want deze wijsheid was hun uit het hart ge- 

grepen. . . 

Toen Eddie Lansen het oude wagentje de 

straat in stuurde waar Esther woonde, waar- 

schuwde zij hem vooral geen leven te 

maken. 

„Leg om 's hemelswil niet weer je elleboog 

op je claxon,' zooals je verleden week deed... 

en rij niet tot vlak voor mijn huis. Als vader 

me zou hooren... 

Eddie lachte op de hem eigen, vlotte wijze, 

en bracht het donkere auto'tje geruischloos tot 

staan. 

Esther zei: „Nou, wel te rusten, Eddie..." 

Eddie keek haar langzaam-glimlachend aan, 

sloeg toen zijn arm om haar middel, en trok 

haar dicht tegen zich aan. Esther keek naar 

hem op en gaf hem den kus, waarom zijn 

oogen vroegen. Hij hield haar gezichtje een 

seconde-lang tegen het zijne gevlijd, en in de 

stilte kon Esther hun horten hooren kloppen. 

Toen duwde ze hem opeens een eindje van 

haar af, en zei: „Ik moet nu werkelijk gaan, 

Eddiel Het is al laat. Ik ben doodsbenauwd... 

Als vader wakker zou komen..." 

Eddie liet haar los en richtte zich op. Even 

zei hij niets. Hij staarde strak voor zich uit en 

zijn lippen leken wel een dunne, strakke streep 

te worden. Toen zei hij bijna scherp: „Het lijkt 

mij, dat het tijd wordt, dat Iemand je vader 

eens aan zijn verstand brengt, dat we niet 

meer in de middeleeuwen leven." 

Nu voelde Esther een koude rilling van schrik 

langs haar rug gaan en opeens was het alsof 

er een waas voor haar oogen kwam. Eddie 

kreeg er genoeg van om altijd maar heimelijk 

te doen voor haar vader - altijd te zorgen 

dat ze vroeg thuis warenl Of dacht Eddie mis- 

schien dat z ij koel en onverschillig was? Of 

was het Eddie, die koel en onverschillig was 

geworden? Zocht hij alleen maar een voor- 

wendsel? Nu leek het haar opeens of zij het 

den heelen avond reeds had gevoeld - ge- 

voeld dat er iets niet in den haak was. Dat 

Eddie wal vreemd deed en over Iets anders 

dacht... liet merken, dat hij genoeg van 

haar had... 

Toen zei Eddie: „Nu, je vindt het zeker zoo- 

als gewoonlijk maar beter dat ik je niet tot aan 

de deur breng?" 

Esther probeerde te lachen. „Doe niet zoo 

mail Ik kan heusch nog wel recht loopen, hoorl 

Maar je moest eens weten, Eddie, als hij iets 

merkte... zou ruiken bij voorbeeld, dat ik een 

cocktail heb gedronken..." Esther keek hem aan 

en haar donkere oogen werden nog grooter. 

„Zelfs moeder zou me dan niet meer kunnen 

helpen..." 

Eddie sloot zijn hand om de hare en zei wat 

heesch: „Es, je bent een schatl Ik wou... enfin, 

wat voor zin heeft het om te zeggen, wat 

ik wil..." 

Nu voelde Esther zich weer wat geruster. 

Ze beduidde hem niets meer te zeggen en snel- 

de naar haar huis toe. Bij de deur gekomen 

wierp zij een kushand naar hem en toen zette 

de kleine donkere auto zich In beweging. In de 

smalle, kleine hall trok zij haar pumps uit en 

probeerde rustig naar boven te gaan, aan den 

kant der treden van de trap loopend, omdat ze 

daar minder kraakten. Maar ze héd nauwelijks 

de deur van haar slaapkamer achter zich dicht- 

getrokken en het kleine roze lampje aangesto- 

ken, of zij hoorde haar moeder komen. 

Esthers moeder kwam zachtjes binnen, een 

oude wollen ochtendjapon om haar magere 

schouders geslagen, haar bleek gezicht getee- 

kend door zorgen. 

Nu voelde Esther zich alleen nog maar bang 

en moe. Alles wat zij verlangde was, dat zij 

niets hoefde te zeggen - niets te hoeven 

hooren over Eddie Lansen... niets te hoeven 

hooren, omdat zij weer bij twaalven pas thuis 

kwam... En ze zei: „Om 's hemelswil, moeder, 

kunt u me niet met rust laten?" 

Haar moeder was snel binnengekomen om de 

deur achter zich te kunnen sluiten. „Ssst," 

fluisterde ze. „Je vader zal je hoorenl Is het 

niet genoeg dat ik het weet... dat ik tegen hem 

moet liegen en zeggen, dat je niet te laat 

thuis komt, en dat ik met je heb zitten praten?" 

„O," schreeuwde Esther bijna, „u höèft niet 

voor mij te liegenI Ik zal het hem zélf wel 

zeggen. Ik zal hem zelf wel eens vertellen, dat 

ik oud genoeg ben om op mijn eigen beenen 

te kunnen staan. Dat ik toch kostgeld betaal, 

niet?" Maar reeds voelde zij weer den ouden 

angst In zich opkomen, dien zij haar heele 

leven had gekend sinds zij haar moeder telkens 

had hooren zeggen: „Als je vader het eens 

wist..." ( 

„Toen je vader en ik jong waren..." 

„O, dat wéét ik... Toen was alles wat ge- 

zellig en leuk was, slecht en verbodenl" Esther 

wierp haar hoofd in haar nek en lachte. „Een 

meisje, dat bij twaalven thuiskomt en cocktails 

drinkt..." Toen keek zij naar het vermoeide, 

bleeke gezicht van haar moeder en ze kón niet 

verder gaan. „Maar luister nu eens, moeder," 

zei ze zwakjes. „Het Is nu anders dan vroeger. 

Dat heb ik u al zoo vaak gezegd. Heel nette 

menschen... als u en vader het zelf maar eens 

konden zien... Eddie en ik..." 

„Eddie... die Eddie..." zei haar moeder met 

een zucht. „Als je hem nooit had leeren ken- 

nen... die jongen, die nergens anders aan denkt 

dan aan uitgaan en aan pretjes..." 

Esther sloot een ondeelbaar oogenblik haar 

oogen. Zoo dachten en praatten ze nu altijd 

over Eddie... Ze slaakte een zucht... Ze was 

moe van het denken, omdat ze al zooveel ge- 

dacht had den laotsten tijd... Maar ze herstel- 

de zich. 

En ze zei, zich groot houdend: „Zeker... in- 

dien ik een jongen had leeren kennen die over 

niets anders zeurde dan over trouwen en over 

werken en sparen, en die óók in een klein 

huisje wilde wonen net als u en vader en... en... 

enfin, dat is niets voor ons. Wij verlangen iets 

anders van het leven..." 

„Ach," zei haar moeder, „den een of ande- 

ren dag zul je wel een jongen leeren kennen, 

waar je wél mee zou willen trouwen, en die je 

wilt helpen om te werken en te sparen. Ik hoop 

alleen, dat het dan niet te laat zal zijn. Maar 

die Eddie... eerst werkte-ie in een garage, toen 

aan een soda-fountain — heet het zoo niet? - 

en nu probeert-le weer stofzuigers te verkoo- 

pen in een warenhuis..." 

„In die garage had hij kunnen blijven als hij 

had gewild," verdedigde Esther hem. „En van 

die soda-fountain was slechts tijdelijk... voor den 

overgang... Eddie wil carrière maken. Vandaag 

of morgen krijgt hij beslist iets goeds, dat zult 

u zien. En in een groot warenhuis heb je in 

ieder geval een kans, zegt hij." 

Maar nu voelde Esther zich heelemaal óp, en 

ze had wel kunnen hullen. Iedereen, de heele 

wereld, was tegen Eddie omdat hij van zijn 

jongen tijd genieten wilde. Tegen hen allebei 

waren ze. Niemand begreep, hoe Eddie zich 

voelde. Hoe z ij zich voelde. Haar broer, die 

hem voor een fat hield en zich altijd vroolijk 

over hem maakte, omdat hij zei dat Eddie er 

uitzag als een derderangs filmheld. Haar 

moeder, die dacht dat hij een mislukkeling was, 

omdat hij nooit lang in één betrekking bleef. 

Haar vader, die niets van hem kon hooren, al- 

leen omdat het een jongen was, en lederen 

avond met haar uitging in plaats van thuis aan 

de tafel te zitten en met haar familie te praten 

over het weer en over voetballen tot het tien 

uur was... 

Wèt, als zij hun nu eens zei, dat niets op de 

heele wereld haar iets kon schelen,"^ feeholve 

Eddie Lansen? Dat zij van hem hield? Dat zij 

van hem zou blijven houden al zou hij iedere 

week van betrekking veranderen? Maar hoe 

kón zij dat tegen iemand zeggen? Hoe kon zij 

dat tegen iemand zeggen, terwijl zij niet eens 

verloofd was met Eddie? Terwijl zij wist, dat 

zij hel misschien zelfs wel nooit zou zijn; dat 

Eddie niet iemand was, die trouwplannen had, 

of zich „aan banden wilde laten leggen"? Hoe 

kon zij aan iemand vertellen, wat er in haar 

omging, wanneer Eddie haar hand vasthield, 

wanneer hij tegen haar toonbank leunde en zei: 

„Nou, Es, wat doen we vanavond?" — Neen, 

dal kon zij zelfs niet eens aan haar moeder 

verlellenl . 

Esther drukte haar vingers tegen haar klop- 

pende slapen en zei: „Moeder, ik ben heusch 

te moe! Kunnen we er morgen niet verder 

over pralen?" 

Toen haar moeder de kamer had verlaten, 

ging Esther op den rand van haar bed zitten 

en voelde zich zelfs te moe om zich uit te 

kleeden. Ze voelde zich ellendig. Wanneer zij 

zoo tegen haar moeder had gesproken als nu 

daarnet, voelde zij zich altijd ellendig. En als 

zij docht, dol Eddie genoeg von hoor hod, dan 

bleef er niets in het leven meer over... Niets 

dan dat het morgen weer een dag was, die de 

moeite niet waard was... Ze stond moeizaam 

op en begon zich Ie ontkleeden. Maar eetsl 

borg zij den nieuwen hoed,' dien Eddie hnd 

bewonderd, voorzichtig op in de doos... 

Aan hel ontbijt den volgenden ochtend was 

haar moeder de eerste, die den nieuwen hopd 

opmerkte. 

Esther zei: „Wel, lieve hemel, moeder, als 

je ergens in belrekking bent, dien je er tocli 

behoorlijk uit te zien..." 

„Natuurlijk," viel haar broer in, zijn laatsten 

slck thee drinkend, „natuurlijk, moeder; als je 

met Eddie Lansen gaat, met Eddie die een hèèl 

lichi grijs flanellen pak draagt, dan moet je er 

ook wel netjes uitzienl Eddie is een keurige 

jongenl Als je het meisje bent van Eddie Lmi- 

sen. dan moei je er als de dochter van een 

millionnair uitzien. Oef, moeder, ze maken me 

ziekl" 

Esther zei: „Stil toch, Jan... en moak maar, 

dal je niet te laat komt... Hel wordt je tijd..." 

Jan greep zijn hoed en groette zijn moeder. 

„Dag mevrouw de baronesse..." zei hij teaen 

Esther. 

Nu ging haar moeder ook zitten en schonk 

voor zichzelf eveneens een kopje thee in. Es 

ther zag, hoe haar hand beefde, en dat haar 

oogen heelemaal rood zagen, met donkere ran- 

den er omheen. Arme moeder... die tot bij 

twaalven wakker lag en dan weer om half ze5 

op moest om vaders thee en ontbijt klaar te 

maken. O, het heele leven maakte dat Esther 

zich ziek voelde. En dan Eddie... de zonder- 

linge manier waarop hij zich gedragen had... 

hij was zdo stil en vreemd geweest. En' nu 

moesl zij haar moeder nog verdriet doen... In- 

dien zij haar moeder maar kon zeggen, dnt 

het alleen was omdal zij zooveel van Eddie 

hield, dat zij zich zoo gemeen gedroeg. Dat 

zij voor niets en niemand ter wereld Eddie kon 

opgeven. Esther nam een hapje brood en hel 

was haar alsof zp onpasselijk werd. Ze stond 

op en zei: „Ik heb geen trek vanmorgen, moe- 

der. Ik zal wel iels op de zaak eten..." 

Haar moeder keek haar met een vreemd- 

medelijdenden blik aan. „Drink dan in ieder 

geval je thee uil," zei ze. 

Esther nam een slokje thee en probeerde te 

glimlachen. „Kom, moeder, kijk nu niet meer 

zoo bedroefd! ik blijf vanavond thuis en dan 

gaan we samen naar een vroeg bioscoopje."

Maar direct dacht zij: „En wal, als Eddie van- 

avond uit wil?" 

In de garderobe van het warenhuis maakte 

Esther zich pas behoorlijk op. Ze draaide de 

lippenstift aan den binnenkant van haar mond 

om en om, teekende haar wenkbrauwen wal 

bij en poederde een schaduwtje op haar oog- 

leden. 

En nu begreep Esther het opeens. Eddie ver- 

langde naar iets anders. Hij zou zijn baantje 

ook weer opzeggen. Hij zou ergens anders 

heen gaan, en zij zou hem misschien nooit 

meer terugzien! Misschien ging hij wel naar 

een andere stad. En hij had toch tegen haar 

gezegd, dat hij van zijn tegenwoordig werk 

hield. Hij was zélf op het idee gekomen, om 

Esther ging naar huis en hielp haar moeder 

lafeldekken. Ze vroeg haar, of re meeging naar 

den bioscoop. Maar toen ze zag, hoe blij, hoe 

gelukkig haar moeder keek, kreeg zij een ge- 

voel alsof ze opeens ziek was geworden. Ze 

bedroog ze allemaal thuis, door net te doen 

alsof ze lief en vriendelijk was, terwijl het al- 

leen was, omdat Eddie haar niet had gevraagd 

alle onderdeelen van een stofzuiger op een of ze mee uitging. 

Een collega kwam naast haar staan, en zei: met paars fluweel bespannen bord te leggen Haar broer grijn< 

„Schuif eens een eindje op, Esther. Laat iemand 

grijnsde toen hij hen samen zag 

en ze aan de dames te verklaren. Hij had Esanders 

ook eens in den spiegel kijken." 

uitgaan. Hij zei: „Wat jammer, hé? Ja, Eddie's 

ther verleid, hoe hij dit aan „den baas" had 

Esther draaide zich om, en ze was niet lanflanellen 

pak moet toch ook wel eens gestoomd 

gezegd, er bij had gevoegd, dat dames graag 

ger de Esther van thuis, maar de Esther van 

worden... Of is hel een ander blondje?" 

wisten hoe electrische voorwerpen werkten, 

Eddie. Ze stak een sigaret op. 

Esther stak haar arm door dien van haar 

omdat zij ze zélf vaak uit elkaar moesten halen 

De ander, Luuc, zei: „Hoe gaat het met 

moeder en deed de deur open. Ze kon geen 

en weer in elkaar zetten. 

Eddie?" 

woord zeggen. Haar keel deed pijn, omdat zij 

Esther had gezegd: „Dat was een heel goede 

zich dwong niet te huilen. 

„Eddie?" zei Esther onverschillig. „Hoe zou ik gedachte van je, Eddie." 

Toen ze thuis kwamen uil den bioscoop, 

dat welen? Ik heb hem sinds gisterenavond Eddie hield van al dal soort dingen, zooals 

twaalf uur niet gezien!" 

waschte Esther haar kousen en haar blouse en 

motoren en zoo. Eén keer had hij tegen Esther 

een kraagje, en verstelde iets aan haar rokje. 

Luuc had al haar aandacht bij haar wenk- gezegd, dat als hij geld had" gehadên > 

Haar moeder zei: „Vond je hel geen mooie 

brauwen. „Waar ben je gisterenavond ge ingenieur had kunnen studeeren... Esther brak 

weest? 

film, kind?" 

haar gedachtengang af en trachtte het bonken 

Esther had plotseling wel haar hoofd op haar 

Esther lachte. „Overal en nergens... We heb- van haar hart te kalmeeren. Eddie kwam naar 

ben wal gedanst en zoo..." 

moeders schouder willen leggen om goed uit te 

haar afdeeling. Nog maar eenige seconden, dan 

huilen, en haar alles van Eddie te vertellen. 

„Eddie is, geloof ik, wel een aardige jongen, zou hij voor haar toonbank blijven staan en 

Maar ze zei alleen: „Ik heb slaap... Ik ga maar 

is het niet?" vroeg Luuc, en toen Esther knikte, zeggen: „Dag, Es, hoe gaal het met den 

gauw naar bed..." 

zei ze: ,,lk zou ten minste maar goed op hem verkoop?" 

passen, anders pakt een ander hem nog van 

Den volgenden ochtend keek Esther naar den 

Maar Eddie was wel blijven staan, doch hij 

je af..." 

minutenwijzer van de klok terwijl zij zich aanhad 

niet geglimlacht. Een paar seconden bleef 

kleedde. Over een uur zou zij op de zaak 

„Hij kan gerust gaan, als hij wil... ik heb hij voor Esther staan alsof hij iets wilde zeggen 

zijn. Dan zou ze Eddie zien. Hij zou dan naniet 

op hem te passen..." zei Esther luchtig. en de juiste woorden niet kon vinden. Maar na 

tuurlijk met een verklaring komen. Alles zou 

Maar terwijl zij haar sigaret uitduwde, beefde een poosje zei hij: „Hoor eens. Es, wal doen 

dan weer goed zijn. Om twaalf uur zou Eddie 

haar hand. Al den tijd in de lift dacht zij maar we vanavond? We hebben, geloof ik, niets posiop 

haar afdeeling komen en zeggen: „Nou, Es, 

steeds; „Misschien weet Luuc iets... Misschien tiefs afgesproken, is het wel?" 

wat doen we vanavond?" En ze zou zeggen: 

weel Luuc wal er mei Eddie is..." 

Esther probeerde Ie glimlachen. Ze zei: „Ik 

„Laten we wat gaan dansen, Eddie, maar ik 

weet hel niet zeker meer.. " 

moet vanavond vroeg thuis zijn..." 

Esther nam de kunstanjers uit de vitrine 

k»L K . I A n .f Maar Eddie verscheen heelemaal niet op haar 

een , verllch * in 9 *°

,Hè, hè, even mijn moede hoofd neervlijen... 

„Wat heb jij daar nu weer voor een nieuwe 

hoeiedoening uitgevonden, Ali?" 

..Wai een pechvogel ben ik iochl Nu heb ik 

nipt eens een worm meert" 

„Neemt u me niet kwalijk, juffrouw, maar ik 

herinner me uw gezicht. . . Kan ik het niet al 

eens ergens anders hebben gezien?" 

„Onmogelijk I Ik draag het altijd op dezelfde 

plaats." 

(Jeekeningen Toonder) 

„Er is niets anders... althans voor mij niet," 

viel Esthers vader uit. „En ik wil het niet..." 

Esther keek naar de klok. Indien zij zich niet 

haastte, zou ze het niet meer halenI Eddie zou 

misschien niet wachten. Ze greep haar taschje 

en snelde de kamer uit. Niets kwam er meer 

op aan. Alleen Eddie... En... en.;, moeder... 

moeder, die daar stond, zoo bleek en zoo ma- 

ger, en zoo afgetobd, terwijl haar oogen Es- 

ther smeekten om toch te blijven... terug te ko- 

men althans... Tranen trokken dunne spoortjes 

in het poeder op Esthers gezichtje. Ze haatte 

haar vader op dat oogenblik. Ze zou nooit 

meer een voet thuis over den drempel zetten. 

Ze zou haar moeder wel ergens ontmoeten... 

Op het voorste bankje van de tram probeer- 

de zij haar tranen met alle geweld in te hou- 

den. Haar handen trilden en ze was dóór en 

dóór koud. Ze dacht: „Ik heb nog vijftien gul- 

den in mijn taschje, en morgen krijg ik mijn sa- 

laris. Vannacht ga Ik naar een hotel, en mor- 

gen huur ik een kamer, net als Luuc..." O, het 

was onzin om te huilen... 

Maar toen ze Eddie op zich af zag komen, 

dal vluchtige lachje in zijn oogen, en toen, ter- 

wijl hij haar koude handen in de zijne nam, die 

warm voelden en de hare innig drukten, toen 

verdween opeens alle vrees uit haar. Ze voelde 

zich dapper, en roekeloos... Het kwam er nu 

niet meer op aan. Maar Eddie zei direct; „Hé, 

wat mankeert er aan. Es? Je hebt gehuild..." 

Esther lachte. „Het Is niets, werkelijk niet..." 

En het was vreemd, maar nu lèèk het ook alle- 

maal niets... Nu was zij weer Eddie's meisje. 

Ze accepteerde een sigaret van hem, terwijl zij 

aan een tafeltje in een hoekje van de zaal 

zaten. 

En toen zei Eddie, terwijl hij lachte: „Nou, 

wat denk je, dat mij Is overkomen?" 

En Esther zei: „Ik weet het werkelijk niet, 

maar ik brand van nieuwsgierigheid." 

En opeens scheen de lach uit Eddie's oogen 

te verdwijnen en zei hij op een eigenaardige 

manier: „Ik wou, dat ik het kon gelooven. Es, 

dat j ij nieuwsgierig was naar mij..." 

De manier waarop hij dit zei maakte dat Es- 

ther plotseling een heel raar gevoel kreeg; 

alsof zij béng was voor iets... Haar eigen stem 

klonk erg vreemd en kalm: „Het is toch heusch 

waar, Eddie..." En toen kon zij haar tranen niet 

meer inhouden. ' 

En hij zei, zijn voorhoofd wat fronsend: „Kom 

nou. Es... Wat is er nu gebeurd?" 

Maar ze zei: „O, niets... niets bijzonders... 

VaHer..." 

„Ze mogen me, geloof ik, bij je thuis niet 

erg, is het wel?" vroeg hij opeens. „Och ja, 

een jongen die het nooit lang uithoudt in zijn 

betrekking..." 

„Neen... maar het kan me niets schelen..." • 

huilde Esther. 

Eddie boog zich naar haar toe. Zijn blauwe 

oogen schitterden plotseling van opwinding. 

,,Es... je herinnert je wel, wat ik een paar avon- 

den geleden zei... als ik wat geld had... Nu, ik 

hèb hetl" 

Esther slaagde er in een paar woorden uit 

haar droqe keel 'te wringen. „Werkelijk... Hoe 

kon\ je..." 

Eddie lachte tegen haar. „Ja, ik begrijp dat je 

er verbaasd van staal, maar het is toch zoo. 

Je zult het misschien niet gelooven, maar ik heb 

een uitvinding gedaan! Een gemakkelijke ma- 

nier om de borstels van een stofzuiger af te 

halen, ledere vrouw, die hel probeerde, brak 

er haar nagels op. Daar heb ik nu iels op ver- 

zonnen. De „groole baas" vond het geweldig... 

Eergisteren liet hij me komen. Ik had er met 

geen mensch over gesproken, zelfs met jou 

niet, zoo bang was ik, dat het mis zou loopen... 

Maar nu heb ik er drieduizend gulden voor ge- 

kregen. En wat denk je, dal het eerste was 

waar ik toen aan dacht?" 

Esther kón niet goed denken. Haar hoofd 

voelde zoo vreemd en duizelig. Ze wilde, dal 

haar stem opgewekt en vroolijk zou klinken, 

maar ze was in werkelijkheid nauwelijks te ver- 

slaan. „Wal.,, waar dacht je dan het eerst aan, 

Eddie?" 

„Dat moest jij toch weten/'^zei hij. 

Esther bleef hem maar aankijken, en al dien 

lijd probeerde zij niet aan haar moeder te 

denken. Maar hij boog zich over de tafel 

naar haar toe en greep haar hand... Doch nu 

kon zij niet aan de oogen van haar moeder 

ontkomen. „Hel Is heusch in orde, vader..." 

hoorde zij haar moeder zeggen. En opeens 

haatte zij haar vader ook niet meer, maar voel- 

de ze, dat hij eigenlijk gelijk had. Hij dacht aan 

haar toekomst... En ze trok haar handen weg 

en zei: „Luister, Eddie... het heeft geen zin. We 

kunnen zoo niet doorgaan. Het gaal niet..." 

Maar Eddie had haar handen weer gegrepen 

en hield ze zóó stevig vast, dal het haar bijna 

pijn deed. Hij zei: „Luister j ij nu eens, Esl Ik 

moet je nog veel meer vertellen. Er zit een 

baan aan vast, een goede baanl Een baan in de 

fabriek, waar ze die stofzuigers maken. Een baan 

zooa's ik allijd graag heb gewild. En da?^^ 

dacht ik, met die drieduizend gulden en een 

behoorlijke belrekking.,, waarom zouden we nu 

niet gaan trouwen? Er lijkt me nu niets meer 

legenl Maar je verwachtte toch zeker niet van 

me, dat ik een meisje zou vragen met me te 

willen trouwen, vóórdat ik haar behoorlijk kon 

onderhouden?" 

De lichten... de tafeltjes... de menschen..: 

alles behalve Eddie's gezicht scheen heelemaal 

te vervagen. Esther kon geen woord zeggen. Ze 

wisl eigenlijk niet eens, of Eddie het nu wérke- 

lijk had gezegd of dal zij hel zich maar ver- 

beeld had, omdat ze het zoo graag had willen 

hooren. Eddie, die altijd gelachen had over jon- 

gelui die gingen trouwen, die zich aan banden 

legden... Maar Eddie moest het antwoord in 

haar oogen hebben gezien, wanl hij zei lachend; 

„We zullen hef best met elkaar kunnen vinden, 

mevrouw Lansen..." 

Esther wilde Iets aardigs, iets liefs zeggen, 

maar ze kon geen woord uilen, hoe zij er oök 

haar best voor deed. En bovendien stond de 

kellner nu vlak naast haar... 

En daarom nam Eddie het menu en zei luid; 

„Nou, liefste, wal zullen we nu eens eten op de 

■ heuglijke gebeurtenis?" 

En Esther vond nu de kracht om wal te zeg- 

gen. „Laten we een heel eenvoudig dinertje 

nemen... En er niets bij drinken. Dat Is heusch 

niet noodig..." 

Eddie bloosd^ een beetje toen hij den kellner 

aankeek, en hij zei half lachend: „Nu, het lijkt 

wel alsof we vanavond al moeten beginnen zui- 

nig te zijn..." 

Esther haalde lang en diep adem. Het was 

idioot, zooals je alles opeens heel anders zag. 

Als ze eenvoudig aten, zonder er iels bij te 

drinken, scheelde dat minstens een paar gulden. 

Daar kon ze Iels voor koopen, in haar huishou- 

den. En ze gingen trouwen, en Eddie en zij 

moesten een héél aardig, gezellig ingericht 

huisje hebben... 

Esther keek om zich heen, en plotseling kreeg 

ze iets tegen „Het Gouden Hoofd". Wat een 

geld kon je daar eigenlijk over den balk gooien, 

geld, dat je zooveel nuttiger besteden kon in 

hun omstandigheden! Dat deed haar denken aan 

hetgeen haar moeder had gezegd; „Den een of 

anderen dag zul jel we! een jongen leeren ken- 

nen, waar je wél mee zou willen trouwen en 

die je will helpen om te werken en te sparen..." 

Toen ze aan haar moeder dacht, kreeg Esther 

weer tranen in haar oogen. Ze zocht in haar 

taschje naar haar zakdoekje en ze zag de vijf- 

tien gulden... 

Eddie vroeg: „Wal is er? Heb je iels ver- 

loren?" 

Esther schudde haar hoofd. Ze was opeens 

geschrokken van een verschrikkelijke gedachte. 

Indien Eddie eens anders was geweest... indien 

hij vanavond eens niet had gezegd dat hij met 

haar wilde trouwen... Maar opeens wist Esther, 

dat dit dwaasheid was. Hét kwam er nu niet 

meer op aan, wat zij dacht van haar thuis of 

wal ze daar zouden hebben gezegd... ze wisl 

toen, dal zij er weer heengegaan zou zijn. Ze 

zou naar huis, naar haar moeder zijn gegaan, die 

haar vertrouwde... die wist, dat alles wel in orde 

zou komen. Ze zou naar huis zijn gegaan in ' 

het besef, dal haar moeder wel een middel ge- 

vonden zou hebben om alles in orde te maken. 

En ze zei plotseling: „Hoor eens, Eddie... la- 

ten we direct als we gegeten hebben naar huis 

gaan en hel aan moeder vertellen... aan moe- 

der het allereerst...!" 

i 

Tookening Ä. Fidenr 

1737—19 

1737—15. Dit getailleerde model sluit met kleine knoopjes. Het 

IHfle en de rok zHn gegarneerd met ingezette banen fluweel ot velours 

Chiffon. Ben. : 2.78 M. »tof van 140 cM. breedte en 0.75 M. fluweel 

van 00 cM. breedte. 

1737—16. In het lijfje van deze japon zijn fijne plooitjes gelegd 

en hier overheen Is In zigzagvorm dun koprd genaaid. Aan den 

voorkant sluit het model met knoopen. Ben. : 2.75 M. »tof van 140 cM. 

breedte. 

1737—17. Dit eenvoudige model heeft een voorbaan van »tof'In 

een afstekende tint. Ook het kleine, omliggende kraagje is van deze 

stof gemaakt. Ben. : 2.50 M. »tof van 140 cM. breedte en I M. »tof 

van 90 cM. breedte. 

1737—18. De rok van deze japon 1» door plooien verwijd. Het 

model is gegarneerd met puntgalon In een af »tekende tint. Ben.: 

2.75 M. 8t9f van 140 cM. breedte. 

1737—19. Vanaf de »chouder« van dit model loopen »malle, opge- 

»tikte banen tot aan de taille. De Japon »lult aan den voorkant met 

knoopen. Ben. : 2.75 M. »tof van 140 cM. breedte. 

Van deze modellen zjjn by de administratie van ons blad patronen 

verkrilubaar in de maten 40 tot en met SOjegen den prffs vap 

f. 0.25 per stuk. 

-

Bruni Löbel en 

Hansi Knoteck. 

•f ■ ääST '-. - 

"SSèf Äü4 

■ 

■ 

, 

■■ ^ ' 

Regie: Ernst Martin Ufa-film 

l ^ oni ^ •-•■■ Hansi Knoteck 

Cûnther Nordmann Wolf Albach-Retty 

;r an f Christian Gollong 

X r5ui f _, Ursula Herking 

Grootmoeder Josefme Dora 

^ arie| e Bruni Löbel 

De onderwijzer Hans y,,.^ 

r Flockina v. Platen 

r. eterle Martin Schmidhofer 

I ,n " nz Karl Klüsner 

M 6 - k eC w r L Al,red Haase 

Mijnheer Werth F. W. Schröder-Schrom 

Mevrouw Werth Roma Bahn 

Mevrouw v. Werner E| Brink 

bmm 

(Heimatland) 

M' 

I onika Nordmann, de mooie, jonge boerin van den 

Geisslingerhof in het Zwarte Woud, vertelt op 

een stillen winteravond aan een skilooper, die bij haar 

gastvrijheid geniet, de geschiedenis van haar huwelijk: „Het was net 

200'n dag als vandaag. De sneeuw lag zoo dik, dat het dak van ons 

huis heelemaal niet meer te zien was en de skiloopers over het dak 

op het erf sprongen. Onze knecht, Vinzenz, ergerde zich daar hevig 

aan en ook grootmoeder was er niet over te spreken. Alleen Peterle, 

de kleine jongen, vond het leuk. De laatste skiër kwam juist leeiljk 

te vallen op het erf, want hij moest uitwijken voor mij. Het was 

Günther Nordmann, die nu mijn man Is, en hij is mij werkelijk zoo 

uit de lucht in de armen gevallen. Eerst deed hij, alsof hij zich 

bezeerd had, maar ik merkte al gauw dat het maar een voorwendsel 

was, om met mij te kunnen babbelen. Grootmoeder gaf hem wit van 

haar zelfgebrande Kirch, waar zij iedere ziekte mee geneest. Toen 

wilde hij weer weg, maar Peterle had zijn ski's gebroken, bij een 

poging om den sprong over het dak • na te doen. Toen heb ik hem 

naar het dorp gereden en op weg daarheen heb ik zijn vrienden 

leeren kennen: Franz, den reclameschilder, en Ursula, het meisje, dat 

in Berlijn aan kunstnijverheid deed. Daar namen we afscheid van elkaar 

maar waarschijnlijk heeft hij mij in het dorp hooren zingen in het 

zangkoor, dat de schoolmeester Berthold leidde; Berthold is naderhand 

met mijn zuster, Mariele, getrouwd. Om kort te gaan, wien 

Hansi Knoteck. Flockina von Platen en Wolf Albach-Retty. 

IPifSTHWy 

Elga Brink en Wolf Albach-Retty. 

vond ik thuis zitten wachten, toen ik terugkwam? Günther Nordmann 

uit Berlijnl 

Grootmoeder schudde het hoofd, Vinzenz, die mij graag had 

willen trouwen - en den Geisslingerhof er bijl - deed niet anders 

dan schimpen op dien stadsmijnheer. En toen kwam die geschiedenis 

met het carnaval er bij. Dan rollen de jongemannen brandende houten 

schijven het dal in, terwijl zij daarbij den naam van het meisje hunner 

keuze noemen, Günther wierp voor mij. Dat ergerde Vinzenz na- 

tuurlijk hevig, maar hij werd nog nijdiger, toen Günther met mij naar 

het gemaskerde feest ging en daarbij een van onze maskers droeg. 

Dat mag namelijk alleen maar Iemand, die hier geboren is. Het was 

bijna tot ruzie gekomen, als Günther mij niet openlijk als zijn verloofde 

had voorgesteld. Nu, toen hoorde hij natuurlijk bij ons. Hij is trouwens 

toch van boerenafkomst. 

Kort daarna ging hij terug naar Berlijn, waar hij als instructeur 

werkte op de ruiterschool van zijn oom Werth. Toen hij wekenlang 

niet schreef, begon grootmoeder, die door Vinzenz was opgestookt, 

daarover tegen mij te zeuren. Zij beleedlgde Günther, waarover ik 

zoo boos was, dat ik de boerderij verliet en naar Berlijn ging. Heel 

erg blij, dat Ik zoo onverwacht kwam, was hij wel niet, maar Ursula 

was heel lief voor mij en zorgde, dat ik een kamer kreeg bij een 

bijzonder flinke Berlijnsche dame. Eenmaal ben Ik naar de rijschool 

gegaan om eens te zien, hoe het daar toeging. Alle vrouwelijke leerlin- 

gen, getrouwd of niet, waren min of meer verliefd op den pikeur en 

Günther liet zich dat kalm welgevallen, hoewel hij mij in zijn hart 

trouw bleef. Maar één keer werd het me toch al te bar. Er was een 

akelige, valsche vrouw - Elllnor heette zij — die een modezaak had. 

En op een feestje van de rljclub wilde zij mij een lor van een japon 

aansmeren, waarin ik me alleen maar geblameerd zou hebben. De 

vrouwen deden allemaal even aanhalig tegen Günther en een er van 

gaf hem zelfs een kus. Toen werd Ik woedend en heb een flinke 

scène gemaakt. Nu was het immers allemaal uitl Grootmoeder had 

gelijk gehad. Treurig ging ik terug naar huis, naar mijn geliefd Schwarz- 

wald. Nu kon Mariele trouwen met haar onderwijzer, want ik was 

er Immers weer voor het werkl Vinzenz was weg. 

De bruiloft van Mariele is misschien de mooiste dag In mijn leven 

geweest, bijna zoo mooi als mijn eigen bruiloft. Toen het jonge paar 

gehuwd was, kwam Günther, boos en treurig gestemd, omdat hij 

dacht, dat I k de bruid was. Peterle kwam hem tegen en van hem 

hoorde hij, dat het Mariele was, die trouwde, en niet ik. Nu - en 

toen was opeens alles goed en zoo heeft mijn lieve man hier bij 

ons zijn geluk gevonden." 

(foto'i.- Goldiche) 

Wolf Albach-Retty 

Martin Schmidhofer en Josefme Dora.

„Je boft, want onze 

hoofdman moet dieet 

houden." 

U M o 

„Hemel, ik ben ver- 

schrikkelijk afgevallen I" 

' 1^ 

'„Ik lach me dood . . . die 

ziet niet, dat hij in een gat 

in het ijs rijdt." 

„ . . . en denk je eens 

in, ik ken iemand,, die 

zóó verstrooid is, dat hij 

lederen keer qls hij in 

een café komt, een ver- 

keerde paraplu mee- 

neemt." 

„Hallo... Met In- 

lichtingen? — Kunt u 

mij ook zeggen, wie mij 

tot morgen dertig gul- 

den wil leenen?" 

éd 

„Ja, mijn zoontje 

is een lieve jongen, 

en iedereen zegt, 

dat hij sprekend op 

mij lijkt." 

„Nou ja, wat komt 

dat er op aan! De 

hoofdzaak is, dat hij 

gezond Is!" 

v c 2 

2 9 

N > 

c M 

!« o 

C 

C - u «3 > O 

2.2 n e-o 

£ U 5J 53 -= 

c es „ •« 'S 

« n c ^-^ 

► u « u 

83 2 ö u -« 

4) •'Ti 

e ^3 M)'0 U 

y a c -H c , 

e öß-jj -o N 

2 t3 N g ^ 

rt ^ s ^ s 

.s W3:=r>T3 

6 5 Ë 

W)3 u g « 

"in 'C 

u « 

c 

- "O " 

.Ë Si:' 13 S 

s- rt u _ 5 

S-C O-g 3 

c 

E 

rt 

-a 

C CO 

fe rt 

8^= 

u 

o 

^) 

H 

u 

a 

Ë p 

w 50 

u 

-o 

M 

rt -S 

ïx 

N u 

• J^-d 

X ^ 

tj V 

rt > 

N O 

3 IZ^'S^ 50 

C X-G.Ë 

^ e rt 

«la? 

1- W rt 

:3^y =! ^5 

J3 > u 

co d 

.. u u 

-o U JA 

u 

u 

ä) g KH 

G (Iß O. 

U , ïó 

JJ e U j-i 

rt 3 Q rt 

rt 

Ë 

U 

- 3 :3i d 

u rt -H w 

u > u -a 

Ui Tl 

OHU,-^ 

:3^ u 

ä .2 JG 

u _rt rt ? o 7J 

S-o-tf ^ 

d 

u 

w 

N 

-a 

Ui 

U 

E 

1 T3 

Ui 

U^ 

t/5 

N G 

vO I-i 

d^ 3 - N 

« u 

p « 

•M u 

d N S i- Ë E 

- 50 rt r; 

J "P S X u 

«ra'a o.' 5 

OH 

•J3 -3 P « 

8 

OH 

O 

u 

50 

60 J2 

^rt> 

O-.Ji, 

rt o. 

4-> 

« c rt 

3 -> G 

P 4> 

U 

^ Ë^ 

ÖO c 

N 

TT Mi 

H 

-31 g 

co 41 •^- l 

C SÓN 

ë 

'P u 

| S 

Ë.J= 

M rt 

o « 

"O 50-3^ •-, 

rt JE 

rt 

12 -* u G 

E :=r> 

u X 

x 

-ui U 

X N 

O 

J3 = 

5's 

O co 

CO CO 

"rt 'S 

U -8 

c .y 

N 

-a 

'■^ 3 

13 

« 

U 50 

O h 

"O u 

> 

x 

3 

N 

E 

U 

u 

CO 

rt 

rt 

E 

y 

T3 

u 

J4 

E 

u J—I 

X 

o 

rt 

N 

ü a -o ■—, 

u ^ 

u u-s 

o •« 

> « fe 

u 

"1 

o 

c 

*J t< C « J^ S 5; 

« .ü « e t> rt H 

r ui £ N t 

-q ^ «1 s (-1 

> 50^ M) 5 I ö .C c 5 ^ 

U V ti 

"O N 

WD 

60 

C 

w ii JN *J -- > 'w 

aD CD V ^ M t/l " 

u W "O 

^ ^J v r< —- ^* C u 

jj 13 CO U 

w"0 Jë Ji 

:3 rt C 2 

c" « N u js > 

rt 

C C 

C X 

cü 

> Ë 0 

5 ■'-• U M t, v 

ÖO 

QÖO^ u > 

0 > 

E 

u 

u 

s 

Ë 

u 

X 

Ë^^ «^ 8 . 2 rt « 2 d 

rt u 

S co E d 

3§-.y e - 0 

P > 

- rt 

co -C 

U 

> 

U 

W 

60 

U 

N 

-u» 

co 

O 

O, 

E 

u 

 

O 

X 

rt 

-O 

O 

o 

E 

u 

u 

"O 

-o 

^ 

60 

u 

2 

> 

u «J ? 

O O co 

■M N ."O 

u 

ü « 50 u 

U T) E Si 

>m 

U J4 

|« 

il*-" u 

O 

J4 

IH 

U 

Ui 

-o 

d 

u 

X 

o 

rt 

s' ".. .3 

u d 3 

-3 V > 

50 

o 50 u 

u, U -^ 

u ^2 

> U co 

50". co 

-I-» rt 

u d 

5 w 

E ü 

u 

-o 

X, UI ü 

U u 

'•P u B « 

3 S 

"O "-IH n 

Ut) 

fe N U 

^ c 

— - u 

« J rt 

U 

C CS O 

o - 

lil Sa 

u 

Ë iJ 

d 

^ o .Sf 

■o.| 

v> p rt 

rt co 

Ui 

u d 

Ui rt) — 

O J«! rt 3 U 

uj; > p "^ T3 4i E c 

•t^ ^ rt s •« 

« : c c u fe u - c 

u S 2P 5 Ë 

v u X 

65 g > d'd-O « 

S. C a) 03 ^2 ^^ > 

fl ?s •rr rt d -u» 

«5 

- e 

SP3 

rt ^ 

^ 

5 Ö 

u 

d 

^ « 

6 

ö N | g g^ 

U 

50 "O > uX 

CO 

T3 O J^ - t« ^ ^ 

OH 

^ Ë^ ^ü S 3 

^S-^^SSg 

eg --d d ^J^ P 

üSgc^gS^ 

p d ï O rt-^ „ JJ 

CS N 

g-S 

8^ 

> 

vu c 

v« .3, 

rt *p 

^8 

ClS -i-i W3:=r> 5: • -o ® .2 

«-G u u 

, u 

a^ 

u 

OS 3 

rt co 

rt "O 

?pa d 

w couid^j^ Q 'FJ -o 1- 'Cy " -o 

rt w o > î— o 2 

n S « :P «-3 S 

ü rt »PW 

'S C -S Ë 

3 „'S « 

c 'u c 

rt u - 

c u — 

:—>-0 

a 

«4 

5D-G J3 

U Ui 

rt > d d _ u _r-o o 

W « 11 "u k.« •—. S O 

d oog- öOCJ= t-3 

Ë«±i-2d5o^5 

2 T3 "u 5 " •- u 

O o. 8 ^ ë c ^ g-« 

N 

i,, *~ , 

50'"' 

-£. 

U N 

^ d 

, 4) 

uT-a 

U Ui 

öß rt 

C o! 

's c 

"O O 

u 

d 

-B 

o 

3 ^ 

j^Ö 

N OH 

^ 5 ui . 5 

rt « -^ O 

w>Ë l^« 

G p ^ *J 

'«>Ë r- 

S 8 

E 

U „ N .. 

-O o . -G G 

JJ "+1 u 

rt " d .X 

Ui -, U e 

O -u; J3 u -3 

> 

g-S^ sx g 

r . 4> f, u 

u 

« S -^ §"0 

j^ rt X rt 

ÖO^tJ 3 4)«'*; 

O -M- Ë 

4) - , 

? u-* g o - - 

• Si co O 

4) cu-".* 

u> O «1 G v 

0 rt 

« Ë 

U 4) 

U U 

• 

> ao 3 3 13 

Di rt IH os y u 

C „"O rt c {_ ^ u 

rt ci " 5 4) a x 

r "> N 

Kt - u 

.. J«J 

.a S IH UI 

rt 4) 

> 

rt X 

, 

rt 

"O 

N .H'rt rt § 

c rt d Q 

rt d o 

50 X 

= 23^ 

4) JS O ^H 

U T) O ~ 

d •" 

rt 2 » «- 

" O 3 

o ■* 3 -» 

. *J o 

G 3 U « E 

^ rt 4) « 5 

2^ g èJ^ 

Q"2 ^ co E J5 c X E 4) ö N vS 

rt •-; s 

ä)2 w ^ > < rt 

c 

w 

:3^ u 5 o! ••- , U Ui 2 W " U 

X. Xi ? > "C J3 50 < J= 50a 

na ra 

ä 

u ~ 

60 E 

U 

H^ 

3 4) 

•a E 

o 

u 

Ui 

rt • 

rt C 

N 

c 

c 

u 

G rt .^ 

g^Ë t 

■w 5 

4-1 U G „ 

U f- 'S ■u' 

i i E 

U 

.E, 50 

"S 3 

E R 

3 G 

2-° 

■§ 2 

O u 

50 

*-» «H-H 

4) rt 

'Ë G 

50 

O rt 

c d 

G X 

u 

- u 

d T3 

rt 

"^73 

-O rt 

4) p 

ü g 

S 3 

. u 

Ë «> 

u 

u -^ 

50 

rt Ë , 

> p'. 

Ë 2 S 

0.2 

~ u 

d 

u J= 

rt O 

u tö ui 

-o " ö 

« u 

ü u 

N -3 

U 4-> d 

U '3 

> D JI; 

< "rt 

>-3.3 

•^ Ë 3 

"rt "P 3 

•^ ÖO 3 

8 

Ui CO 

U tH 

50« 

*J Ui TD 

rt 3 C 

-a .o o 

O Ui " ^ • 

"TI rt 

rt N 

rt _ 

•U "O 41 

U 4) 

T 

- u Ji tH -M 

- ^ p 

+-» u 

c= - u 

•3 C 50 

4> Ui 

«Uu 

J co- 0 

w 

50 

" rt o ^ : - 

:î g^ Si S 

60 

.. o > d d 5 G 

rt ._ 

p Ui ^ ui u • —' 

■ge O rt ö -C 

y U 4) 4) ^ d 

'o I-H N ' 4) ti 

_ JH u T3 N rn rt 

. Q:3 

5 : p ^g«^ 

ëHJG-S-2| 

o-G.H « co y ^ 

^ u N rt ^2 d 

■* «-e 

Ë S > 

u 3 

50 U 

u O 

E 

U 

E' 

O 

E 

u 

E 

o 

E 

u 

-o 

E 

rt 

X 

. -R ^ 'rt .d p 

y 4) u S 4) c 2 rt vV 

2 50'":3î2 50^: « Sk,:— SP 

, .. 50X1 .!J "^ 4) U u •- 

50 

au ü ß "^ H 2 '3 

^ rt .-g a^ ^|-> c 

0 

4) 

rtuv_^;3-HS-4) u 

M .H — OH 

•e^y2-n4)., utT 

4) • rt X rt •2-ë2 î 

coëv co u< 

? :gë-Ë^3Ë"5 

•-"rt^^ë-u-ge^c-P 

f Cudb - P ï^ TS 4) UG 

ë-ë^Js E.2&2rt ÜO 

-gg 0 - 0 ^ «^"'l-g^ s 

•5 ^ ^co^wfeîirtXû 

^^G^rtg-Od -^ ■'"'->>." 

urt ÔH^^J^ . E2 |-U 

■^ Q a « z ï -g c ^ M^J s i 

O ¥4) 4)UU4)0.3Û S 

N > X M > v tiß O X X E 

N 

00

c o 3* N en? 

fi"o P o ft 

crp P p D. M 

> n i p y 

c 3 ^3 S-§ 

►-H ta ?v ^. X w 

ft 

N 2 " 3 ^ 

N 3 ft r 1 ^ ft 

"- = . ft ? 

^ 3 ^ ^-m 

ni —• :z • fTi ^ 

3^.3. 3-" -. 

- ft CR L^: 3 3 

D' 09 Ö 

P' ï ft ff 

: ft T 2 X 3 

'—2, -'-^ 

^- -rr p P CL^CTQ 

-» po O- O ft 

P 

c 

ft 

O-'-'- ft ft ft 

ft 3 r; 

ft 

3 S 

O 

. 3- 3 

ft Q. 

3-3 

ft J rr" *~* 3 ft ^ p 

o 2 5* ^ e o 

" -^ 3* ft ^ 3 LL/^ ft 3 i 3- 3 

N 

ft -r, O 

c/i T3 E--O r 1 TT ft 3 r 

S- ft Si 3 

ft "■. CL ft 

3 >n 3 " 

< 3 

^ C 5 

yr 

P 

p 

3 N' S ' 

n CTQ Ü S- 5* 

^'1 raF 0 3 P " 

3 S ^ 

ft »-f 

3 < 

Q, P 

en? ft 

tt I-I 

I-I 

• P 

3 

• a 

3-2 

ü. Eg-ff 3,3 

S P S 2 w 

3" O 

:"0 

N co 

s-ff sg g-s- 

" S g 3 -; >1 

^3^|3< 

-"SPIS- 

nog c S " 

ft 

^2 ff ?*" 

ft ^ (Tl ^ 

■ c 

3 § < 2 i-t 2 i-l ft 3 - 

3 ft 

ft 3-3 ^.3.0 ?r5 ft 

oftP--ft3:c2.S.-- 

P333 rt S rt 5. 

3 cro CL HS tr* 3 S o rt - 

-•JüCfQ-JrTftJ-'ft 3 

3-2 C 1 o 

3 

- 

■i- ft p CL ►..- 

, CR 3- 

p ft 

J 

CL 3 O S- 

p CL 

3 3" ft CA! - ft 

pre:: 05 3 n - 3 3 

3 

ft sc 

cn (Ti 

-f 3 

3 

ft O- 

s n 

--• rp

OPLOSSINGEN ZOEK EN VIND 

8 JANUARI 1941 

s T E p B 0 R a 

T 0 E R 0 V E B 

E E D E R E D E 

P R E T 5 R e S 

H 0 E 0 

0 t E R 

e E 6 A. 

0 R A F 

S L 0 T B 0 E K 

L A. D E 0 R D E 

0 D E R E D E L 

T E a M K E L K 

OPLOSSING 

KWA- 

DRATEN- 

RAADSEL 

OPLOSSING WOORD- OF >LO »SIK G 

VERBINDINGS- 

IK IVl JLR> KAC SEL 

RAADSEL 

kuntt 

B 

S Z 

uil 

nest 

E 0 0 M T 0 p 

stem 

land 

gevel 

arm 

0 

■ 

S n 

fii ft 

! A ft A 4 D 

lip 

even 

T A V 

root 

■]> 

z 0 R 6 V 0 L 

KUNSTGALERIJ. 

P D L 

OPLOSSING 

MIN-TWEE 

dor 

OPLO; ;SIN G FILK fPU ZZL E- 

Zl< sz/ ^Gl ?AA DSE L 

lek 

moot 

K 

S 

A 

P 

F 

R 

F E R* 

1. E T 

grom S E R V E T 

groot L A M D E M 

klei 

koek 

D 

K 

0 M D 

n A 6 

E R 

E M 

traan S T A K E N 

bruut 

k iffer 

«tek la nder 

il aken 

stier 

- 

SP riet tervet — 

• do nde r — knagen — 1 

FR!' rs V AN DON GEN. 1 

LETTERGREEP-KRUISWOORDRAADSEL 

Horizontaal 

1 ranggetal 

3 ieder toestel dat uit 

deelen bestaat 

5. kenmerk 

7. zich een anders eigen- 

dommen toeèigenen 

9, volk 

PUNTENRAADSEL 

J« • • • , 

• 5 

• 

10. vloersteen 

11. denkvermogen 

12. tijd gedurende welken 

men leerling ia 

14. aturen 

16. huidbekleedsel der 

vogels (meervoud) 

18. een vijandelijk schip 

aan boord klampen 

•6 

• 7 

Door op de punten letters te plaatsen vormen 

zich woorden van de volgende beteekenis: 

1—5 een natuurlijken trek tot iets hebbende 

2—6 verschaffen 

3—7 rechterlijk college 

4—8 niet slecht 

1—2 kleur 

2—3 wijnsteenwater 

3—4 vogel 

4—5 aanbeveling 

5-—6 meisjesnaam 

6—7 vrucht 

7—8 opgedragen werk 

8—1 gemeente in d« prov. Zuid-Holland 

19. in denzelfden tijd 

Verticaal! 

1. ranggetal 

2. oudste, overste 

3. vervaardigen 

4. kleinhandel 

6. gevoelig 

8. de tijd der lente 

9, hierna 

12. het bereiden van 

huiden tot leer 

13 boodschapper 

IS waarschijnlijk 

16. beurtvaart (meervoud) 

17. interest 

TOOVERDRIEHOEK. 

7'" 1 i h 5 6 

2 

J 

h 

5 

6 

Van links naar rechts en van boven 

naar beneden woorden in te vullen van 

de volgende beteekpnis: 

1. scbeidsrechter 

2. door elkander bewegen 

3. aanvang 

4. bloem 

5. samentrekking van een voorzetsel 

en een verbogen lidwoord 

6. voegwoord 

: 

| 

i. 

2. 

3. 

4. 

5. 

6. 

7. 

8. 

9. 

10. 

11. 

12. 

louteren 

besparen 

buitensporig opschikken 

bü stemming aanwezen 

opnieuw doen 

muziekstuk (meervoud) 

bevallen 

verlichtingstoestel 

bedelen 

beleven 

oproepen 

luid weerklinken 

De beginletters van elk woord vormen 

samen een bekend gezegde. 

FILMSTER-KAMRAADSEL. 

■ i 

I 

■ 

1 ■ 

1 2 i ^ 5 6 

WOORDVERANDERING. 

Het woord „land" moet door vier ver- 

anderingen, door lederen keer één letter 

door een andere te vervangen, veranderd 

worden in „bouw". 

Horliontaali 

1. naam van een filmster 

Vartieaali 

1. beschadigen 

2. tijd waarin de maan de geheele 

reeks harer schijngestalten vol- 

bracht heeft 

3. beginsel 

4. blijkbaar 

5. wrijvend langs iets gaan 

6. vogel 

Te gebruiken letters: a, a, a, 

a, a, c, d. d, e, e, e, e, e, e, e, 

e, e, e, h, h, i, i, i, i, k, 1, 1, 

m, n, n, n, n, n, n, n, r, r, s, s, 

t, t, t, t, u, u, v, v. 

Wij stellen een hoofdprijs van 

ƒ 2.50 en tien filmfoto's beschik- 

baar om te verdeden onder de 

goede oplossers. 

Antwoorden in te zenden vóór 

29 Jan. 1941 aan Dr. Puzzelaar, 

Noordeinde 8, Leiden, Op enveloppe of briefkaart a.u.b. duidelijk vermelden; Filmpuzzle 29 Jan. 

Deze puzzle kan tegelijk met de andere ingezonden worden, doch liefst op een apart velletie papier. 

BX ^L. M^TEUIR-BXTECTIVX 

WIJ raproducaaran hiarolj aan gadaalta van aan foto, dat, Indian 

man goad kijkt, da harinnaring zal wakkan aan aan paar typisch 

Hollandtcha gabrulkivoorwarpan. — Waat u, walka ar badoald 

worden 7 

WIJ zullan waar aan prijs van f. 2.50 banevans Iwaa troostprijzen 

vardaatan ondar han, dia ons aan goad antwoord zandan. Da 

vardaaling dar prijzen gasehiadl op aan manlar, waarbij alia In- 

zenders van goada oplosiingan galijka kansan hebban op hat 

verkrijgen van aan dar prlj.an. U gallava Uw antwoord in la 

zandan v66r 29 Januari aan Mr Datactiva, Noordainda 8, Laidan, 

Op briefkaart of anvaloppa var meidan: Amateur-Oatactlve 29 Jan, 

I 

De oplossing van het 

voorlaatste foto-probleem 

Op daz« loto U hat gadaalta, dal all 

opgave ward geplaatst, waar mat aan 

lijn aangeduid. 

Da hoofdprijs van f. 2.50 ward daza 

waak vfrworvan door; dan haar 

F. H, Piatarson, Nljmagan. Da Irooitprij 

zan vlalan tan daal aan; dan haar 

A. Koutan, Koog a/d Zaan; dan haar 

J. A. Schagan, Wognum. 

WOR ELKE 

DE PRIJSWINNAARS 

De hoofdprijzen werden deze week verworven 

door: 

den heer E. Meurs, Leersum; 

den heer J. Lijk, Zonnemaire; 

den heer L. Mlske, Mlddelstum; 

den heer M. P. v. Dalen, Rotterdam; 

den heer Th. I. Hage, Rotterdam. 

De troostprijzen konden worden toegekend aan: 

den heer J. M. Bakker, Rotterdam; 

den heer W. Tinge, Groningen; 

den heer M. v. Gog, Rotterdam; 

den heer D. Tak, Amsterdam; 

den heer J. A. Kok, Rotterdam; 

den heer G. J. Brinkman, Amsterdam; 

den heer A. Geerts, Barendrechl; 

den heer H. Kouwenhoven, 's-Gravenhage; 

den heer R. van Putten, Rotterdam; 

den heer M. Damsteeg, Amsterdam; 

den heer J. C. Sontag, Rotterdam; 

den heer H. C. Jacobs, Landsmeer; 

den heer A. Hansma, Groningejn; 

den heer C. Cornelisse, Hillegom; 

den heer D. Chottel, Amsterdam; 

den heer P. Klanker, Rotterdam; I 

den heer D. Endhoven, Rotterdam; 

den heer C. J. Schiltmeyer, Amsterdam; 

den heer M. v. d. Neut, 's-Gravenhage; 

den heer L. J. Heijstek, 's-Gravenhage. 

Den hooldprijs van de filmpuzzle verwierf: 

de heer J. Vlamings, Breda. 

De troostprijzen vielen ten deel aan: 

mevrouw N. Pruis, Den Helder; 

mevrouw C. Riepen, Amsterdam; 

mejuffrouw A. v. d. Borgh, Rotterdam; 

mejuffrouw D. Evenhuis, Leeuwarden; 

mejuffrouw N. Koentze, 's-Gravenha'ge; 

mejuffrouw C. Brevet, Arnhem; 

den heer A. Kamphues, Leiden; 

den heer M. W. van Vuren, Zwijndrecht; 

den heer M. Vellinga, Haarlem; 

den heer P. de Ruiter, Pernis. 

ONZE PRIJZEN. 

Voor goede oplossingen van iedere 

puzzle, stellen wij een prijs van 

ƒ2.50 benevens vier troostprijzen 

oeschikbaar. In totaal dus deze week 

7 prijzen van ƒ 2.50 elk, 

22 troostprijzen en 

10 filmfoto's. 

DE OPLOSSINGEN 

op de in dit nummer voorkomende 

puzzles, enzoovoort, gelieve men 

vóór 29 Jan. 1941 in te zenden aan 

Dr.Puzzelaar, Noordeinde 8, Leiden. 

Op enveloppe of briefkaart vermelde 

men duidelijk: 

Oplossingen Zoek en Vind 

29 Jan.'1941

Vervolg van NÄRZ SCHEPT ORDE 

jongedame te vertoonen, om er zeker van te mogen zijn, dat Guss- 

mann ZK-h aJle mpe.te zai geven om kennis met ons te naken 

hen gelegenheid hiertoe zou er vanavond zijn. want ik weet da 

professor Gussrnann op het gekostumeerde I al van uw directeur 

generaai Meyerhoff zal verschijnen. Welnu, ik ben bereid mijn kans 

om kennis met hem te maken aan ü af Ie staan. De jongedame zal 

m gezelschap van u naar het feest gaan; u zult het daarom Sn dfe 

£uH n onf.?H(f eft . me , t K GUSS1 ^ ni l in na(k,r C0Iltl,C * ^ kochet 

besluit om u deze dankbare rol af te staan valt mij des te lichter 

leere'n tnnlZ* T*^^ 'iV professor Gussmann niderte 

leeren Kennen. 1 oevalligerwys is Meyerhoff namelijk een van de 

menschen die een copie van Meunier wil koopen. Ik ben reeds nïeer- 

fnr chtcm daMW ? on h derha " de 'i"S ^weest en ik zal het ook zoo 

mftot Wer\t volgenr" 5 aan GUSSma,ln WOrd —gesteld. Kunt u 

„Volkomen. Ik kan niet anders zeggen, dan dat uw uiteenzetting 

aan dmdeiijkheid mets te wenschen overlaat" witenzetting 

„Zooveel te beter. Dan kan ik verder gaan. Meyerhoff seeft 

dus vandaag, zooals ik reeds zei, een van zfjn beroemde kostumn 

feesten De goede Meyerhoff geldt als Mecenas. Hy doet hee Teel 

voor allerlei kunstenaars, koopt nieuwe en oude schilderijen - 

daarmee doet hij echter meer voor de kunsthandelaars dan ?oor de 

kunstenaars. Af en toe ondersteunt hy ook wel eens een geluksvoßel 

zonder tegenprestatie. Meyerhoff geldt als buitengewoon rockefoos 

mSkh^Vn^P 61 ^. 2 ! 61 hij in den om « an noge ykheid om 

« -nelTunênaars een 

zm slecht geweten af te reageeren. Overigens vergat 

ik een ding te zeggen: niet allen zyn gelijk in Mfverhoffs 

oogen; als echt kunstenaar ziet hij alleen dengene. die Stens in 

hel bezit van een smoking is. Wie zoo'n ding n et heeft is nie 

waard ondersteund te worden. Zeer typeerend voor Meyerhoff z in 

Tt Är tllnieerd , C Pa r" en ; H " oreêert ze steeds as bal pare 

Met andere woorden: hoe de dames verschijnen, is hem onverschilhfluT 

he T en L 1S a , vo " dko ^""n1 echter verplicht! Wie e^ geen 

heeft is, zooals ik reeds zei, in zyn oogen geen kunstenaar Ik heb 

het aan myn pretentieloozen schilderijenhandel te danken dat ik 

een mtnoodiging heb gekregen en daar iedere genoodfgde het recht 

heeft, zooveel introducé's mee te brengen als hij wil, zullen zoowe 

voor u als voor uw verloofde ook alle deuren openstaan" 

Ver,00fde? Waarom 

möeMrrrlo P o7dU"-r gCnliik ^^ ^ ^ 

„Omdat ik het voor vanzelfsprekend houd, dat u de jonfiedame 

voor uw verloofde zult doen doorgaan. Mijn plan is namelfk het 

•.S at u n.l l r ' U ^ Vtr 1 Iüofde 0 V het feest verschijnen. Ik neem 

' M?:.n u V f o y er, ? ofd 1S ' L '" '''il I' uw verloofde daarom niet 

alleen zult laten. Het zal de taak van uw verloofde zijn er voor e 

zorgen, dat zij door Gussrnann wordt opgemerkt. Dan zal Gussmann 

beslist probeeren met haar in contact te komen. Ik kan u verraden 

oon^roor/s 'n 1 ' 1 ' 11 T- V r l0l)f,,e ÜI> ht ' nl heeft S— akt ' ^ ï'"-' 

heen nadit hiPha 8 .r C H hledenJS 'V" Cen biosc , oop « ebüurd neett nadat hij haar daar voor den eersten keer had gezien - «ussmann al het 

mogelyke in het werk gesteld, om hel adres van uw verloofde te 

weten te komen Hij heeft het in den bioscoop geprobeerd en snds 

ev n P k 0 omr , ki!k::n ranr! Hij Za, daar,0e echter vanavond nie vee ïelegenheid 

krijgen, daar u er natuurlijk de voorkeur aan zult geven in 

f^s^Äl lff V n an UVV i ve ;; loofde te ê]i Jven en tegelyk met haar he 

feest te verlaten, zoodra Gussmann op opvallende wijze moeite mocht 

k /Tde t, ln h COntaCt \ e k0raen ; Ik Zal het d Z0Ü indch emda 

L f. AT r u- b u n oln hein te kunnen inlichten over u en uw 

rlic f« 6 ' A1S hl J hoort - dat " z«n ondergeschikte bent, zal hy zch 

reeds morgen met u in verbinding stellen. En dat is toch eigen [jk 

het voornaamste, wat wy willen bereiken'" figtniijK 

wat kanNr^wr 66 ' dat a l leS pr £ cieS Z00 i!al « aan als wat Kan k daar dan voor nut van hebben? Als hij merkt " dat ^nkt, de 

bewuste dame heclemaal mijn verloofde niet is " 

io,V, ,?" uil hei J oor he ra, naar ik hoop, te laat zijn om zich te kunnen 

terugtrekken. L moet het ijzer smeden zoo lang het heet is l hóef 

hem absoluut niet voor te liegen, dat neem ik voor mijn reken ng Hi 

za u heelemaal met over uw verloofde spreken. Er kan hem S aan 

gelegen zyn, uw argwaan op te wekken. Zoo ver ik Gussmann ken z 

hy u een opdracht geven, die u noodzaakt Herlijn te verlaten zoo'da 

hy de vrye hand heeft! Maar dat zal pas morgen gebeuren daarover 

zullen we dus na het feest nog kunnen spreken. Ik zou graag wiHen 

uLu v" '"vA 01 Caf '; 0P u nlij Wacht - Ik zal hei fe ^t spoedig na u ver-' 

wn?k ^T hf* geVaJ eC , h,e u r - d ^ WÜ elkaar niet ontmoetfn kunnen, 

wil ik u slechts zeggen, dat het absoluut noodzakelijk is, dat u morgen 

op a Ie vorstellen van Gussmann ingaat. Ik heb he zoo het Ver- 

moeden dat hetgeen Gussmann u zal voorstellen, op de een of andere 

wyze met myn „zaken" in verband staat. Ik wil u graag „iet aHes 

van dienst zyn; ik verwacht in ruil daarvoor echten daf u ook mü 

wilt helpen. Ik zal nooit iets oneerlyks van u verlangen. En ook 

wanneer Gussmann zooiets van u zou eischen, zou ik nooit willen 

aanraden daarop in te gaan; wèl moet u net doen, alsóf Ziezoo 

ffaat n ? U D Z fl 0 n U ^l ^ a . ag Van U h00 I re n of u '«et mijn voorstel accoörd 

f« juist bimiin/' UW Verlootde voorstellen. - Ha, daar komt 

nnl' Lh eb voI1 4 edig veri S 0 i" u," zei Thiel, terwijl hij opstond 

D,t isdr ilW^T 6 ' d, ] e ûnenkwam, te laten voorstellen 

„Da is dr Thiel, verklaarde Narz. „En dat is Lotte Oswald - 

Je zult dus" zoo wendde hij zich tot het jonge meisje vandaaa 

fe^rvSofdr^^ :rhiCl Zyn - MiSSChien is het -el J góed, Tên 

je ji verlootde naar zyn voornaam vraagt 

„Theo," zei Thiel. 

„Dank u," zei Lotte Oswald. 

„Weet juffrouw Oswald overal van?" vroeg Thiel 

Mö'rJV er geV ^ ^ eet ze alIes ' wat er vandaag te doen is," stelde 

-Narz hem gerust Overigens vind ik het hoogsl eigenaardig da u 

over uw verloofde als juffrouw Oswald spreekt? Bij een echte 

verloving doe je zooiets niet." ' 

„Neem me niet kwalyk." zei Thiel. 

„Ik begrijp volkomen, dat u zich vergiste," lachte het meisje 

„Aa deze kleine verlovmgs-scène," zei Närz, „stel ik voor dat wil 

zoo zachtjesaan weggaan. Myn auto wacht reeds. Of het zou moeten 

zyn, voegde hy er aan toe, „dat het jonge paar den wensch heeft 

eenige woorden zonder getuigen te wisselen? In dit gevafzou k 

met den auto vooruit kunnen gaan." 

„O neen, dat is, geloof ik, niet noodig," lachte Lotte Oswald. 

HOOFDSTUK VIER. 

?l K h?.M V ff eg naar h f t bal WCrd er « een woord gesproken. Närz had 

zyn chauffeur naar huis gestuurd en zat zelf achter het stuur N-iast 

,*!'" had ôtte Oswald plaats genomen, zoodat de gehee"e ach er 

bank aan Ihid ter beschikking stond. Hij ging achter Närz zitten 

an 0r ^ mÜ8eliJk WaS ' het niei ^ gedurende den rit gade 

Thiels „ideaal" waren slanke, blonde vrouwen; hij was er daarom 

om dü hliî 1 ' dat ZUn "^««fde" hem uitstekend beviel. Waar- 

om dit. het geya was, zou hij niet hebben kunnen zeggen. Over 

het algemeen hield hy niet van zelfbewuste en zelfstandige meisjes 

nóch la„ Wa Pon' hl b Üke,Uk 1 a,1 ^ Ci - Hfj hiel(1 n< ' ch van bruin" óoïen 

noch van een hoog voorhoofd met naar achteren terugvallende 

haren; bovendien hield hy niet van volle lippen,

IA 

■ - ti 

. ^

HET WEEKBLAD S!"gM^

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?