SHIVA NATARAJA - Yoga Intervision

SHIVA NATARAJA OF EEN BEETJE VERLEGEN ZIJN WE ALLEMAAL (1)
(svadyaya: poging tot verkenning van ons zelf in termen van ontwikkeling)
hari aum februari - oktober 2003
- namaste medereizigster .. durgadevi, goddess durga .. zo mag ik je voor deze gelegenheid
wel even noemen is het niet .. respectvol groet ik de bron in jou die ook mij voedt (namaste)
.. hieronder volgt een poging tot verkenning van ons zelf, svadyaya; niet in de zin van meteen
ons ultimate self, ons diepste zelf of niet-zelf, - wat de eigenlijke betekenis is van svadyaya,
letterlijk: hulde of overwinning aan het zelf - , maar in termen van ont-wikkeling naar – of
liever hergroepering van onszelf, in dit geval ons fasematig zelf, al onze verschillende zelven
zo je wilt, op weg naar dat ultimate self toe
- dat wat je in je laatste e-mail van ons gesprek over svadyaya hebt weergegeven is correct
samengevat; niet dat het op zichzelf correct zou zijn, maar omdat het ons gezoek en getast,
vooral het mijne, correct weergeeft; dit nu, dat gezoek en getast, triggerde me om er meer tijd
voor te nemen en na te gaan óf en wát ik er nu precies van begrijp; immers wat we niet
kunnen verwoorden is niet begrepen; tenzij het om materie gaat die zich aan verwoording
onttrekt; en dan nog proberen we doorgaans het onverwoordbare te verwoorden, te verbeelden
- verwoording is dus een zoekproces naar begrijpen; door begrijpen integreer je ervaring;
integratie van ervaring is nodig voor heelwording eraan; heelwording op haar beurt is een
noodzakelijke conditie voor eenheid; verwoording speelt dus een sleutelrol op onze
levensweg; helaas is daarmee nog niet alles gezegd; verwoording is namelijk tegelijk de beste
manier om juist n i e t te voelen wat je voelt, je ervaring juist te ontlopen; vooral bij het
mondelinge spreken is dat het geval; het tempo van ons spreken, en de vanzelfsprekendheid
waarmee we associatief almaar van het een naar het andere switchen, die leiden ons af van,
met name lijfelijk, voelen of je een bepaalde ervaring begrepen hebt; ons mondelinge spreken
is dan ook menigmaal een scherm waarachter we ons voor onze ervaringen verschuilen
- vandaar dat ik schriftelijke reflecties zo propageer; die leiden minder aan dit
verschuilfenomeen dan bij spreken het geval is; “papier is geduldig” is echter een
spreekwoord dat er óók naar verwijst; naar construeren dus; weg van onze werkelijke
ervaring; van de andere kant is papier ook in positieve zin geduldig: we kunnen net zo lang
met onze teksten in dialoog tot ze ons bevallen; dat wil zeggen: tot we voelen dat wat we
formuleerden klikt, hetgeen we, - ik merkte het zo even reeds zijdelings op - , aan een soort
lichamelijke vreugde kunnen konstateren; dan hebben we onze ervaring wél te pakken
- dit procedé trouwens van schaven aan teksten, als dé manier om, althans binnen de context
waar we nu over praten, ervaringen te integreren, is even oud als het menselijk geschrift oud
is; niet om daar nu uitvoerig op in te gaan, maar een heel beroemd voorbeeld van iemand die
deze werkwijze toepaste is montaigne (1533 – 1592); die werkte zijn leven lang aan slechts
één tekst, die hij “essais” noemde; steeds herzag hij stukken ervan, schrapte, vulde aan; enz.
- eens temeer leidt dit proces van wat je zou kunnen noemen: voortschrijdende schriftelijke
reflectie, tot het integreren van ervaringen wanneer je jezelf dwingt dat te doen op een wijze
die het mogelijk maakt dat iemand die nog niet in de materie is ingevoerd het óók begrijpt; zo
lang je namelijk iets dat je meent te hebben begrepen niet aan een ander kunt uitleggen, heb je
het nog niet echt begrepen; kortom, ik doe een pleidooi bij je om meer tijd te nemen voor
9