SHIVA NATARAJA - Yoga Intervision

- om te beginnen moet ik niet vergeten op te merken dat ik intussen geruisloos de term “zelf”
vervangen heb door “bewustzijn”; wil je me helpen herinneren dat ik daar t.z.t. nog op
terugkom; zelf en bewustzijn zijn m.i. namelijk in laatste instantie niet synoniem, maar dit nu
reeds proberen uit te leggen lijkt me niet zinvol, want demotiverend voor ons verdere
onderzoek en overigens, naar ik meen, pas begrijpelijk aan het eind ervan; bovendien weet ik
nu nog niet zeker of ik er zélf wel iets voldoende verstandigs over kan zeggen
- en wat jouzelf betreft wil ik je graag herinneren aan hetgeen je tot svadyaya bracht, te weten:
je verlangen tot “helping others”; een barmhartig leven leiden, aldus zou je dat, in navolging
van han de wit, een soort nederlandse ken wilber, wiens boeken ik, indien je dit alles vanuit
het boeddhisme zou willen benaderen, eveneens aanbeveel, met een ouderwets woord kunnen
noemen; barmhartigheid, helping others, een mooiere motivatie voor svadyaya is mij niet
bekend; “proper motivation”, correcte motivatie, zouden de boeddhisten zeggen; bodhicitta
noemen zij deze motivatie, zoals ik je in antwoord op je verlangen schreef; ik kom er vast nog
op terug; nu volsta ik met te verwijzen naar mijn bhakti-boekje, naar wat ik daar schreef over
avalokiteshvara en diens mantra “om mani padme hum”
- dat neemt niet weg dat het bereiken van de eigen bloei, de eigen bevrijding via de weg van
zelfonderzoek en zelfkennis, net zo goed een prachtige motivatie voor svadyaya is; per saldo
komt ook dááruit de spontane kwaliteit van helping others, barmhartigheid, te voorschijn; ik
zeg dit omdat de slotwoorden “barmhartig bevrijd ontsluit zich ons aller barmhartigheid” uit
mijn beschrijving van het shiva nataraja-beeld (deel 0) precies dáárop slaan: bevrijding
(moksha) is niets anders dan / leidt op spontane wijze tot helping others, tot barmhartigheid;
helping others, barmhartigheid is niets anders dan de spontane uitdrukkingsvorm van
bevrijding; wat niet wegneemt dat het andersom óók werkt: een leven, volledig gewijd aan
onze medemens, leidt evenzeer tot bevrijding; zelfs wanneer zo’n leven niet vrijwillig
gekozen is maar voortvloeit uit een soort permanent op de vlucht zijn voor jezelf
- maar goed, ik pak de draad weer op .. ik heb slechts een summier en partieel zicht op
ontwikkelingspsychologie; daarom volstond en volsta ik met te hooi en te gras-grepen uit ons
aller ontwikkelingsgeschiedenis; daarbij probeer ik op wetmatigheden te wijzen,
wetmatigheden die, aldus onze hypothese, dus ook in onze groei naar een ruimer -, trans- of
a-persoonlijk zelf, opgeld doen; van de andere kant deed ik de laatste tijd erg mijn best om me
weer in de boeiende materie van de ontwikkelingspsychologie te verdiepen; met name ook
vanuit laat ik het noemen een soort “me herinnerende inleving”; deze inleving betrof vooral
wat ik me, mezelf dus in retrospectief terughalend, meen te her-inneren over de periode die
loopt van baby tot drie jaar; plus wat ik me herinner als vader van twee prachtige kinderen in
de leeftijd van nul tot acht à negen jaar resp. als oom van tal van prachtige neefjes en nichtjes
van lolkje resp. kinderen van vrienden en buren
- de moeilijkheid waarop ik daarbij stuitte is dat ik geen taal, geen adequate woorden had;
iedere maal als ik iets ervan probeerde te verwoorden stond mijn denken als het ware stil;
opeens echter kon ik dat plaatsen; en wel toen door me heen ging hoe logisch dat was: de
eerste jaren uit onze ontwikkeling beschikten we immers nauwelijks over zelfbesef, in ieder
geval niet over mentaal zelfbesef, en, en dat is in dit verband van belang, ook niet over taal;
die eerste jaren noemt men niet voor niets preverbaal; opeens werd mij ook duidelijk dat de
kritiek die ik tot op dat moment had gehad op het plakken van volwassen begrippen op de
belevingswereld/ leefwereld van de baby-peuter niet terecht was; als we de baby-peuterstaat
in woorden willen beschrijven kunnen we niet anders dan er volwassen taal voor gebruiken
21