SHIVA NATARAJA - Yoga Intervision

- ondanks mijn lof en dankbaarheid ten opzichte van de ouders die voor de condities zorgen
die dit wonder bevorderen ontkom ik er niet aan, al was het maar terzijde, om aandacht te
vragen voor het fenomeen dat, tegelijk met het aanreiken van de voor onze ontwikkeling zo
noodzakelijke condities, “van allerlei anders méér” meekomt; zelf door hun eigen
opvoedingsgeschiedenis medebepaald herhalen onze ouders de dramatische, beperkende,
pijnlijke en daarom, - toen terecht - , ontkende kanten ervan, in hun optreden ten opzichte van
hun kinderen; ten opzichte van ons dus; wij op onze beurt doen of dreigen hetzelfde te doen
ten opzichte van ónze kinderen of deden dit reeds; dit alles probeerde ik, onder verwijzing
naar alice miller’s werk, onder de noemer van herhalingsdwang, zo’n beetje uit te leggen in
“de omsingeling van jericho”, mijn eerdere semi-autobiografische geschrift van intussen ruim
tien jaar geleden; ik bepleitte een grondige doorwerking ervan; niet alleen door het alsnog
verwerven van inzicht in de realiteit van toen en hoe die doorwerkt in het nu, maar ook door
“uitgrokken”, zoals ik dat toen noemde; door herbeleving dus; door het alsnog voelen van de
pijn van toen; o.a. door het in zo precies mogelijke taal verwoorden van de eigen biografische
geschiedenis; met als uiteindelijke doel de keten van herhalingsdwang, die door de
opeenvolgende generaties heen loopt, te doorbreken
- met inzicht en uitgrokken van de eigen pijn is de zaak echter nog niet af; daarná gaat de
opdracht waarvoor het leven ons plaatst, in de zin van hoe de ene generatie de andere
medebepaalt, gewoon door; nu echter als het ware mede andersom; nu, nu onze kinderen
volwassen zijn, en zélf kinderen hebben, bieden onze volwassen kinderen onszelf een tweede
kans: zij, als nieuwe generatie volwassenen, confronteren ons met hetzij nog eens dezelfde
aspecten van onszelf, aspecten waarvan we meenden ze reeds uitgegrokt te hebbben, hetzij
met opspelende nog niet ontgonnen terreinen
- de rollen zijn als het ware omgedraaid; wilden we voorheen, door werken aan onszelf,
voorkomen dat we eigen scheefgroei aan hen doorgaven, nu, - of dat nu wel of niet is gelukt
laat ik even in het midden - , laten onze kinderen, simpelweg door hun wijze van existeren,
door hun leefwijzen, hun voorkeuren en aversies, hun motivaties, zien wie w i j z e l f
destijds waren; nee, wie we nog steeds zijn; althans als we de moed en bereidheid hebben om
ons aan hen te spiegelen; net zoals we de moed hadden om ons destijds onze eigen kindertijd
te herinneren, zo moeten we nu de moed hebben om ons onze volwassenen-tijd, en onze
relatie in die tijd met onze eigen ouders, alsook ons omgaan met relatievorming en sexualiteit,
althans wanneer dat doorgaans verzwegen gebied via het leven van onze kinderen
tevoorschijn komt, te herinneren; en, geloof me, welke keuzen onze kinderen daarin ook
maakten en maken, zij zijn, net als jij dat bent, wijzer en liefdevoller dan wij toen; dan wij
thans; geloof me: alles wat we in onze kinderen menen te zien en van hen denken te moeten
vinden, wat wij menen dat zij beter zouden kunnen doen of nalaten, dat geldt voor onszélf;
net zo goed als dat geldt voor hetgeen waarin we voorheen onze ouders ooit afkeurden; dat
werden we immers ook zélf; of bewust het tegendeel; wat hetzelfde is, want even onvrij
- met andere woorden: konden we voorheen wellicht onszelf, dan wel aspecten van onszelf,
niet accepteren en wisten we ons er wellicht lange tijd slim van te dissociëren, nu, naar de
mate waarin we er in slagen onze kinderen in alles onvoorwaardelijk te accepteren en lief te
hebben, accepteren we die aspecten van onszelf alsnog; zo leren we, hardleers als we zijn,
wellicht nog eens écht begrijpen dat het transcendente mysterie in de levens van ieder van ons
op een voor ieder van ons geheel eigen, unieke wijze, - al geven we allen aan dezelfde
aspecten uitdrukking, zoals ik zo even zei - , gestalte aanneemt; al vergeten we het steeds,
45