SHIVA NATARAJA - Yoga Intervision

SHIVA NATARAJA OF EEN BEETJE VERLEGEN ZIJN WE ALLEMAAL (6)
(svadyaya: poging tot verkenning van ons zelf in termen van ontwikkeling
- terug nu naar het gegeven dat, al mogen we dus weet hebben van onze eindbestemming deze
wetenschap niet concreet genoeg is om er daadwerkelijke steun aan te kunnen ontlenen;
daadwerkelijke steun ontlenen we aan wat men de trits noent van “de boeddha, de dharma en
de sangha”; naast dharma, d.w.z. de leer, vormt boeddha, - niet in boeddhistische zin bedoeld,
maar in algemene zin, te weten: de guru of spiritueel leraar - , en de sangha, d.w.z. de
gemeenschap van devotees rondom leer en guru, de liefdevolle medemenselijke context die
we voor onze spirituele groei nodig hebben; deze context mikt op het in ons ontsteken van de
intrinsieke spirituele motivatie die reeds vanaf ons begin in ons is ingevouwen; deze context
wil ons leiden naar het zélf herkennen van die intrinsieke bron in ons die dezelfde is voor alles
en iedereen om ons heen; deze context wil ons voeren naar het onszelf gevestigd weten in die
bron; dát zien is echter iets dat we pas heel geleidelijk doen; of niet dus; we nemen immers
ons streven naar bevestiging van onszelf in psychosociale zin, los dus van die bron, met ons
mee wanneer we ons tot spirituele bewegingen wenden en zetten het daar voort; althans ..
- ondanks dat ik daarmee een héél grote sprong maak, hoop ik dat dit laatste statement, samen
met al het voorgaande, maakt dat het je niet verbazen zal wanneer ik herhaal dat uit ons aller
opvoedings- en ontwikkelings-geschiedenis, die ik, althans op déze plaats, verder
onbesproken laat, waaronder met name dus socialisatie door opvoeding en taal, resulteert dat
onze z (zet) die daaruit te voorschijn komt, geen afgerond geheel is, maar eerder een soort
proces; een permanent proces, herhalingsdwangachtig proces bovendien, dat synoniem is aan
ons streven naar het zelve van betekenis zijn, zelfbevestiging dus, gericht op verwerving en
behoud van een liefst zo positief mogelijk zelfbeeld resp. behoud van het bestaande zelfbeeld
… door toedoen van anderen; door toedoen van al diegenen om ons heen waarmee wij in
contact staan of komen
- wat dus tijdens en voor ons opgroeien een conditie was resp. is voor het zich ontvouwen van
onze opeenvolgende facilities, krijgt, zonder dat we het in de gaten hebben, als het ware een
absolute status; zonder dat we ons daarvan bewust zijn zien we als het ware die vroegere
condities aan voor facilities; we geven ze de kracht van facilities, maken ze hardnekkig
dominant; daardoor verwordt, begrijpelijk en onontkoombaar, ons streven naar het van
betekenis zijn, zelfbevestiging, tot een van de kenmerkende bewegingen van onze, laat ik het
noemen: vroegvolwassen staat, die we ook ego kunnen noemen: we doen/denken/voelen
datgene waardoor/waarvan we menen/hopen dat we positieve aansluiting krijgen bij anderen,
hun waardering ontvangen; of, vanuit ons verzet daartegen, juist het tegendeel
- tussen haakjes: waarom dat bij ieder van ons zo is of liever hoe dat zo gekomen is heb ik,
uitvoeriger dan in dat statement van zonet, proberen aan te geven in mijn mandala-vervolgverhaal
op hermans’ “verdeelde gemoed”; hierna kom ik daarop wellicht nog terug; op deze
plaats vraag ik je, zo je het zelf niet in die mate herkent, er even van uit te gaan dát het zo is;
ik zeg dat omdat ik weet dat je er niet echt aan wilt; of liever: je legt je er niet bij neer; dit kán
voor jou het hele verhaal niet zijn; en, zoals nog blijken zal: ik ben het daar roerend mee eens
- terug naar de voorlaatste alinea: ik denk niet dat ik met mijn visie overdrijf; ik bepleit dat we
onderkennen dat we, zonder dat we ons daar overigens bewust van zijn, door bevestiging
dezelfde gelukzaligheid verwachten te verkrijgen als in onze comatueuze baby-onmiddellijke
omgeving-staat het geval was; net zoals voedsel, warmte, veiligheid, koestering enz. de
noodzakelijk condities vormden voor ons fysieke lichaams-omgevings-bewustzijn, zo ontpopt
49