SHIVA NATARAJA - Yoga Intervision

van de vorige gemoedstoestand vanzelf plaats; sterker nog: je moet er zelfs om lachen; het
reinigende effect ervan voel je zodra je stopt; en het werkt nog een hele tijd / tijdje door
- niet dat ik dit als dé remedie tegen verdrietigheden enz. bepleit; ik gebruik het slechts als
voorbeeld; mede omdat het goed duidelijk maakt dat “toewenden – loslaten” in feite één
beweging is; of beter nog, dat het iets is als: dóór toewending loslaten; dat wil overigens niet
zeggen dat je geen toegang meer zou hebben tot die vorige gemoedstoestand; je hebt die niet
weggelachen; je hebt er slechts o m gelachen; en dat is nooit weg; is al heel wat; je bént dus
die vorige gemoedstoestand niet; wezenlijker ben je degene die er afstand van kan nemen,
weer ruimte heeft, al was het maar even, en er zelfs om kan lachen
- eigenlijk heb ik hiermee het ontwikkelingsprincipe van “toewenden – loslaten”, “overstijgen
– omvatten”, dat ons door shiva’s kring van vuur leidt, reeds uitgelegd en zou ik mijn verhaal
hier al kunnen beëindigen; maar dan komen we er beiden wel erg gemakkelijk vanaf; de kans
is dan groot dat we zeggen: “o, zit dat zo; ‘t zal wel”, waarna we het er verder bij laten; als dat
het geval is, dan moeten we hetzelfde nog eens, maar dan in andere bewoordingen, zeggen, en
mogelijk nog eens; net zo lang tot er een formulering bij is die ons op een wél existentiële
wijze triggert; dat wil zeggen: ons imponeert en aanzet tot actie, tot zélf ervaren
- zo zouden we in dit verband kunnen opmerken dat het principe dat schuil gaat onder
sadhana’s als de lach-instructie soortgelijk is aan wat ik bedoel wanneer ik in het
bhaktiboekje, over het zingen van OM, - als representatie van het transcendente, het heilige - ,
opmerk dat het daarbij gaat om zowel evocatie als expressie daarvan; waarbij nu dus het
accent ligt op evocatie dóór expressie, oproepen van hetgeen reeds aanwezig is door het uit te
drukken; daaraan vooraf gaat, dat je datgene wat je voordien bezig hield loslaat; te vergelijken
ook met wat ken wilber in het slothoofdstuk van zijn “zonder grenzen” honsho-myoshu noemt
en omschrijft als: oorspronkelijke verlichting is wonderbaarlijke oefening; we oefenen niet in
mediteren om ooit de boeddhanatuur te verwerven, maar drukken in ons mediteren, ook al
lijkt die ons nog zulk een stuntelig oefenen, onze reeds aanwezige boeddhanatuur uit; in mijn
eigen woorden: vieren en oproepen tegelijk; evocatie door expressie; en hoewel ik niet goed
weet wat de affirmaties zijn waar ze het tegenwoordig over hebben, vermoed ik dat dat met
affirmaties net zo gaat
- mocht je trouwens, om op die lach-instructie terug te komen, opmerken dat normaliter de
psychologische emotie, de inhoud dus, - al is het razendsnel - , vóóraf gaat aan het fysieke
lachen, de vorm dus, dan heb je gelijk; je ziet dan echter over het hoofd dat dat niet altijd zo
geweest is; ons eerste (glim)lachen was louter fysiek; het was het gevolg van ontspanning van
onze mond na het zuigen; het had nog niets te maken met het willen uitdrukken en
communiceren van psychologische emoties; toen we in onze ontwikkeling vervolgens daaraan
wél toewaren en door onze ouders daarin van positieve feedback werden voorzien hadden we
evenwel de fysieke vorm al voorhanden … die was eraan voorafgegaan …
- dit was een kleine nabrander .. intussen hoop ik dat ik in voldoende mate je leer- en
leesnieuwsgierigheid heb opgewekt en je heb uitgedaagd je grote en tegelijk, hetgeen ik zeer
bewonder, zo speelse intellectuele vermogens in te zetten … ondanks deze oeroude
pedagogische slijm-truc, - die ik geloof ik nu al voor de tweede keer inzet - , om te bewerken
dat je de uitdaging aan gaat, verklaar ik op voorhand dat ik accoord ga, en het volledig
begrijpen zal, wanneer je onderweg wil stoppen; mocht dat gebeuren laten we dan afspreken
dat ik je de rest van de tekst alsnog in haar geheel mail; zodat je later nog eens een poging tot
voortzetting erop kunt loslaten; er zijn teksten die “een leven lang met ons meelopen”, teksten
15