BLee&d op jp&fi. i% ©nxe n8e&jwe jBrSjtevrcM^ - Zoek direct in de ...

BLee&d op jp&fi. i% ©nxe n8e&jwe jBrSjtevrcM^

Een mooi teint in
10 dagen.
Radox heeft iedere schoonheidsbehandeling
omvergegooid. Oudcrwetsche methodes
berustten op crèmes en zalfjes, die slechts
de huidopeningen verstopten en de huid
_ belemmerden behoorlijk uit te wasemen.
Ut moderne wetenschap echter zegt, dat de gezondheid der huid
afhangt van de vet­ en zweetkliertjes, welke diep in de onderhuid
liggen.
.De opzienbarende nieuwe Radox behandeling dringt regelrecht doortot
deze belangrijke kliertjes, voorziet ze van geneeskrachtige zuurstof en
verwijdert de onzuiverheden, die afgescheiden moeten worden. Een nieuwe
natuurlijke schoonheid is spoedig het gevolg ; puistjes, vetwormpjes en
•nüere ontsieringen verdwijnen, en de huid wordt zuiver, zacht en
geurig'.
E.n Jeugdig Voorkomen zond.r Schoonheid.middelen. De behandeline
is even gemakkelijk als doeltreffend. Zorgt voor een pakje Radox in
de badkamer en voegt steeds een weinig bij Uw waschwater
De zuurstof die vrijkomt door de Radox, dringt regelrecht in de klier­
IV' ~ ■ ■ Jeug

KEREL, HOE MAAK JE 'T?.
we voorloopig 'n tachtig voorstellingen.
Door elkaar maak ik per avond, zuinig
berekend, duizend gulden, dat is voor
jou — 7 o/o van go mille — ongeveer
sV, mille. Niet te versmaden, hè ?
Als Je blieft! En 't buitenland staat
ook nog voor ons open. Met mijn connecties!
Kerel, we raken binnen!"
Zoo ­motorde hij maar door. 't Orkestje
speelde den Tannhaüser met slagwerk,
doch bij zijn getetter, geblaas, ge­
|J°m was dat dood­onschuldige muziek
We dronken port en port en nog eens
port. 't Begon me te duizelen, m'n hersens
kookten, ik kreeg visioenen. In 't
eerst had ik me heilig voorgenomen,
wat Duivers ook opperen zou, 't koud
langs me te laten gaan als 'n stortbui
ergens in 'n ver werelddeel. Doch je
ontkwam niet aan z'n geweldig enthousiasme,
'n Onvernietigbare kerel! Hij
werkte op me als een smidsvuur, 'h
laaiende krater. Hij blakerde me tot
in de geheimste schacht van m'n binnenste.
Ja, dat plan móést slagen! Het
was zoo klaar als iets. Ik zou stom zijn
als ik me dat het ontgaan. Zoo'n kans
kwam met terug. Fortuna reikte me de
hand, het was dus. toeslaan! En ik beloofde
„Carnaval" te zullen schrijven —
n korter, pakkender, sprekender titel
was al niet denkbaar — in 't volste
vertrouwen op 'n zegenrijken uitslag.
Den volgenden dag begon ik er reeds
aan. De zesdeelige, historische roman
moest dan maar 'n poos wachten. Dat
werk kon er trouwens tegen. Met 'n
levenstaak haast je je niet.
Na 'n maand was 't, op 'n enorme
ruimte en kolossale massa­regie bere
kende feestspel gereed. Ik las het Daan
Duivers voor. Hij stond in 'n verzengenden
gloed. Hij gaf een hitte af als een
tweede Vesuvius. „Dat is 't," kreet hij
met n stem, dat twee stoffige oliographieen
aan den wand van hun plaats
gingen. En 't scheelde weinig, of hij
drukte me aan 't hart.
Tóen begon, eerst druppelsgewijs, dan
gaandeweg met stortregens, ten slotte
et onhoudbare lawines, de narigheid.
Ik had 't alles kunnen voorzien. Met
D. D. nietwaar? Doch hij is nu eenmaal
m'n noodlot.
De eigenaar van 't Casino wou de
paarden niet toelaten. Die trapten den
boel stuk, zei­ie, en ze pleegden nog
andere onwelvoegelijkheid. Ik hield me
hardnekkig aan de beesten vast, want ik
verwachtte er niet minder dan furore
van. Aan 't eind echter moest ik toegeven
en daar verdwenen m'n paarden
nog vóór ik ze gezien had. Ze galop
peerden weg in 'n teugellooze vaart
en nog heel wat meer illuzies van me
sloegen met ze op hol. Waar D. D.
dan ook mende!
De honderd „dames" slonken tot
achttien stuks en, al waren er zeer
zware onder, die vergoedden toch niet
de 82 ontbrekenden. Ik had ze absoluut
noodig voor verschillende groepeeringen,
opkomsten, standen. D. D. echter zei,
dat dames tegenwoordig zóó duur waren
dat hij geen grooter voorraad kon
inslaan. Met die achttien schoonen moest
ik het dus maar stellen, danseressen inbegrepen.
Bij nader onderzoek bleek me
^er waren schatjes van diep in de zestig
onder) dat hoogstens twee het tot
een behoorlijke kniebuiging brachten.
„Dan dansen ze niét," besloot Duivers,
„'t Geeft maar stof. Loopen is oók gezond."
ö
„En m'n 32 pierrots, m'n soldatenvolk,
m'n boeren en burgers, m'n politieagenten,
m'n uitgaande heeren ?" kreet
ik ontzet.
Daan keek me doordringend in de
oogen. Er blonk iets van haat in z'n
blik. Daarop siste­ic me toe: „Ben jij
m'n vriend? Je wilt me ruïneeren! Op
den avond van de uitvoering bezorg ik
je vier mannetjes — repeteeren dóen
ze met, dat kost me te veel — en verder
lever ik je één pierrot­costuum (ik
heb nog zoo'n ding liggen), één soldatenpak,
éen boerenkiel en 'n échten
pohtie­hehn. Daar maak je optochten
mee en wat je verder voor onzin in je
hoofd hebt gehaald. Den „uitgaanden
heer' moet je zélf maar voorstellen.
Maar wat­ie verteert, is voor jóu. rekening."
Zoo kromp m'n grootsch opgezet Carnaval
meer en meer in tot 'n armoedige
piassenj, welke met hoogst wankele
scharnieren in elkaar hing. Tot overmaat
van ramp mocht er in de zaal geen
decor staan; dat verbood de brand
weer En de kermis, welke de~ clou
van het stuk was, werd afgelast, wijl
er van de politie na negenen aan de
kraampjes met meer verkocht mocht
worden en er dus aan de „verpachtingmets
te verdienen viel. Voor de tombola
kregen we geen permissie, leeuwen was
geen aankomen aan, en de lichteffecten
vereischten 'n installatie, waar niemand
borg voor bleef. Daar zat ik met m'n
fantasieën F
We hebben eens gerepeteerd, met drie
schorre acteurs, de 16 dames (twee
waren op het laatste oogenblik wegens
onoverkomelijke lichaamsgebreken nog
afgekeurd) en 'n praalwagen, waarvan
t voorste wiel telkens teruggleed. Daar
ongeveer het geheele feestspel geschrapt
was, duurde de repetitie niet langer dan
een half uur. In dien tijd wisten de
dne schorre acteurs nog te staken (ze
eischten voorschot, wat D. D. bijna op
de vlucht deed gaan) en werd een der
dames smoor op den zaalknecht, hoewel
die reeds openlijk gehuwd was. Na
afloop nam de eigenaar van 't Casino
ons terzijde en verklaarde, dat wanneer
hij absoluut failleeren wilde, hij dat ook
wel zonder ons kon. Hij arrangeerde ge­
woon een publiek gecostumeerd bal, dan
waren alle kosten voor de dansers zelf,
die nog entree betaalden ook. Als we
zin hadden, mochten we gerust eens
komen kijken: we waren welkom!
„Wat nu ?" vroeg ik op straat aan
D. D. Die, niet in 't minst ontmoedigd
wist er al wat op.
„Kijk," zei­ie onverstoorbaar, „je stuk
is nu prachtig bekort. Haal er nog de
helft uit. Bouwmeester zoekt een pakkende
scène voor z'n nieuwe revue. Wij
leveren hem dat."
Ik ben weer aan 't besnoeien gegaan.
Daarop bezochten we Bouwmeester
en ik las 'm m'n maaksel voor. In
zes minuten was ik er mee klaar.
„Ja, hoor eens," woordspeelde de
. groote revue­man, terwijl 'n vriendelijke
glimlach over z'n aanschijn gleed," heel
aardig, dat Carnaval. Val zit er tenminste
genoeg in, maar ik kar dat
liever niet na".
D. D. en ik keken elkaar veelbeteekenend
aan. Toch had m'n vriend nog
een uitweg: hij kende 'n cabaret­zanger,
die specialiteit was in 't uitbrengen
van pierrotliederen. In mijn schepping
nu kwam een half vroolijk, half dramatisch
pierrot­liedje voor, dat 'n Schlager
in optima forma was. Dat, al was
het oók niet veel, viel dan toch nog te
redden.
De cabaret­artist heeft de coupletjes
inderdaad genomen en er 'n aardig
succes mee gehad, 't Honorarium zal
hij me nog altijd zenden. In vergelijking
met de door D. D. voorgespiegelde
tantièmes ad 51/, mille beteekent dit
echter weinig.
Ik ben tot m'n historischen roman ­
teruggekeerd, en geen twaalf „grootsche
plannen" krijgen mij er meer Vandaan.
Men moet zich in dit leven niet te druk
maken. Dat is alleen goed voor lui, die
niets om handen hebben. Wat 'Daan
Duivers op 't oogenblik uitvoert? Ik
geloof, dat hij een geregelden vliegdienst
organiseert op West Zanzibar. Hij
tracht er tenminste, naar ik meen, aandeden
voor te plaatsen. Doch 't laat
me koud. 't Zal wel uitdraaien op 'n
paarde­trammetje in 't zuiden van Limburg.
Maar mij zien ze niet als passa
gier. Wat zal ik onderweg blijven
steken? 't Materiaal, dat D D ge
b . ruikt ' d eugt natuurlijk zelfs niet voor
alcoholvrije kauw­gummi en dat goedje
geef ik m'n beste vrienden nog niet
cadeau. Wanneer zal ik hem weerzien'
O, Oedipus, laat van mij af!
' K BEN y °\^&ï&^*
■ ■ ■ .
^^r^^^^^r
^TTH^F
1k*l
iTLvt
D. Ufcfcrengtdez. rolprent TT f~\ T? T\ A T TT J r F Jf T7 ~\T f~\/~*
in on, land H.tm.nu.cript jtf \Jj£ $\J± £ J\ JL£L IL £ iV KJ K7
WÊ^r^^
■Pa^^H
1 Bi
^■^^^■■W!
*-«•".
~m
NICOLAI KOUN ALS PIETER KRUIS JACOB HANSEN KRIJGT BEZOEK PIETER KRUIS ALS LANDLOOPER
HET BEZOEK VAN DEN POSTBODE
Pieter Kruis (Nicolai Kolin) woont
in een klein holLandsch dorp, waar hij
als kruidenier gevestigd is. Zijn beide
broers Jens (Max Gülstorff) en Niels
(A. Bonderiff) profiteeren mee van het
goede inkomen van broer Pieter. Op
zekeren dag ontvangt Pieter Kruis een
telegram uit Amerika. De millionnair
Joe Jefferson (H. M. Schnell),4 een
vroegere schoolvriend van Pieter, noodigt
hem uit naar Amerika te komen
tegen een vergoeding van 50.000 dollar.
Zijn broer Jens, die verzekeringsagent is,
verzekert hem en jaagt hem met zijn
verhalen van schipbreuk en andere on
gelukken de stuipen op het lijf. Als
hij eindelijk aan boord van den oceaanstoomer
is, en door het kajuitvenster
de golvende wateren ziet, vlucht hij
van boord en landt in Rotterdam met
OORDEN VAN PLEIZIER
PIETER „DRINKT UIT DE HAND"
yWë'4r" : * \
1
1
1
1
?SH
fïi*
M
gm
fV#
Viöf
Éii
■ jÊU
m
n i h
?"'
PIETERS VROUW BETREURT HAAR MAN
800 dollar op zak. Goede vriendinnen
en vrienden zorgen voor de rest en
des morgens ontwaakt hij in de gevangenis,
nuchter.... maar met leegc
zakken. Te voet slaat hij den wegnaar
zijn dorpje in. Het schip, waarmee hij
naar Amerika wilde gaan, is vergaan en
zijn beide broers hebben de verzekerings
premie ih ontvangst genomen en beginnen
een leven van Jan Pleizier.
Alleen Pieters echtgenoote Johanna
(Natalie Lissenko) treurt om hem.
De ontknooping zullen wij u niet verraden.
Die moet u op het witte doek
aanschouwen. Men zal er menig typisch
hollandsch plekje op herkennen en kunnen
genieten van het goede spel, dat
Nicolai Kolin, Natalie Lissenko en de
burgemeesterszoon Hendrik Hansen
(Gustav Fröhlich) te aanschouwen geven.
'1
■

CAFE­RESTAURANT
„BE KLOONT ("")
AMSTERDAM ­ REMBRANDTPLEIN
Middag­, Diner­ en Avondconcert: HONG­KAFEL­BONZO­OLAH
Zalen disponibel voor Vergaderingen en Partijen. Gerenommeerde Keuken.
17 Ie klasse electriscb verwarmde Toulet Biliards — Billijke Prijzen.
... Aanbevelend F. REIBEL (Gérant]
ALS DE HERINNERING KOMT...
EEN EEN­AKTER MET EEN KORT VOORSPEL
DOOR D'ALVAREZ
VOOR AMATEURS IS DE OPVOERING VAN DEZEN EEN­AKTER VRIJ
Het tooneel stelt een keurig doch stijf gemeube/den sa/o/, voor. Links op den achterarond een
InYl Ï M . z '?. n ' "**"" str j ks net s Pe/ zal worden voortgezet. Rechts op den voorgrond vin
£ ^ ^ ^ ~ * - * * * * « ^ting v*n "de *J£
F H J D X X J ^ D0,/ - *>>» ^ , nog geen of nauWe,iiks dertig.
Voorspel.
Henry (zit in den fauteuil rechts de
courant te lezen. Na eenige oogenblikken
werpt hij haar met een verontwaardigd
gebaar op de tafel, die onder zijn
bereik staat en zegt dan, zijn vrouw
aankijkend, die op den divan in een boek
ligt te lezen): „Je leest tegenwoordig
bijna niets anders in de courant dan advertenties
van dansleeraren en van café's,
die gelegenheid tot dansen geven. Het is
wat te zeggen! Alsof de menschen hun
tijd en hun geld niet beter weten te gebruiken
I Ik vraag me wel eens af, of zij
den ernst, het mooie van het leven, wel
begrijpen. Ik geloof het niet... (Maakt
een beslist ontkennend gebaar met zijn
hoofd).
J
Dolly (kijkt haar man ernstig aan en
legt het boek, waarin zij zat te lezen,
ook op de tafel, alsof zij bereid is
een diepzinnig gesprek met haar echtvriend
te beginnen): „Ta, je hebt gelijk!
Het is vreeselijk overdreven met al dat
gedans tegenwoordig. De menschheid
leeft in één voortdurenden ïoes. En wat
H/lliSINS r/r UU T
J.RVANHINTE
IClUGCWtO 26 28 TZt 3/98*
PRIVÉ­LESSEN
RHYTM1SCHE
GYMNASTIEK
hébben ze er aan, vraag ik mezelf zoo
vaak af... (Zwijgt even, kijkt haar man
innig aan en zegt dan): Ik ben toch
zóó blij, dat jij er niet van houdt, hè,
dat wij samen zoo heerlijk één zijn en
onze gezelligheid en vermaak in huis
weten te vinden ..."
Henry (met al te veel overtuiging):
„Ik heb er nóóit van gehouden. Vond
er nóóit iets aan. De bals van nu zijn
mets anders dan groote flirtpartijen.
Dansen zie je er eigenlijk niet meer, tenminste
niet, wat ik onder dansen versta.
Ja, onze grootouders, diè dansten!
En weet je wat ik oók mooi vind? Die
volksdansen van de sileziërs of van de
hongaren bijvoorbeeld! Die zijn naïef,
nobel; daar zit iets edels aari. En dan
natuurlijk ook de menuet en zoo. Die
was oók mooi! Die zie je nu nóg wel
eens dansen in een of andere revue ..."
Dolly (hem­in de rede vallend): „Hotweet
jij dat dan? Wij gaan nooit naar
een revue, omdat we dat geen kunst
vinden ..."
Henry (geeft duidelijk blijk zich versproken
te hebben, doch weet zich goed
te houden): „Hoe ik dat weet ? Wel, Jan
Meyers heeft het me wel eens verteld.
Die is laatst nog naar zoo'n ding geweest
en die heeft er me toen van gesproken
... Maar eh ... wat zei ik ook
weer? O ja, ik zei, dat ik de menuet
wel mooi vind... En dat is ook zoo!
Maar wat is er in 's hemelsnaam nu
DOUY
te zien aan zoo'n troep warrelende en
draaiende menschen, die den charleston
dansen! (Pathetisch) Het lijkt wel, alsof
ze hun ziel uit hun lichaam willen wringen!
Alsof ze met alle geweld hun beenen
willen uitdraaien! Wat kan daar nu
aan zijn ? En wat zal de reactie zijn ?"
Dolly (verontwaardigd): „O bah! Ik
vind dien charleston gewoon afschuwelijk!
(Vertrouwelijk) En die meisjes van
Van de Velde en Jansen, weet je wel,
die zijn er gewoonweg dól op! Als dé
radio bij hen thuis een charleston laat
hooren, kunnen ze onmogelijk blijven stilzitten!
En weet je, hoe ze hem oefenen?
Door zich vast te houden aan een tafel
of een stoel! Is het niet vreeselijk eigenlijk,
dat zulke overigens keurig­nette
meisjes zich daaraan overgeven? Trouwens,
ik vind die steps al zoo banaal!
Ik weet nog goed, dat mijn kennissen
er wel eens op aandrongen, dat ik step
pen zou leeren, maar ik heb het nooit
willen doen. Jij wel? Heb jij wel eens
gestept, voordat je mij kende?"
Henry (vermijdt haar aan to zien
■r. PENSION SALOMONS
Gelkinsestraat 39, Groningen
PRIMA KEUKEN
Centrale verwarming
Stroomend water in alle kamers
In Centrum selesen
Kamers vanaf f 3.50 per dat
Eddy Karin en Joh. Heesters als Beate en Jörg
DE BDLAUWE MANTEL
(ORDE ARM1E IKLEDINIE (NEUSJES)
et Nederlandsch Operette Gezelschap onder directie van
H Jacq. van Bijlevelt en Frans Meermans schijnt van de
kleur blauw te houden. Na De Blauwe Mazur in Den Haag
brengt men thans in Amsterdam De Blauwe Mantel. De Amsterdamsche
première vond in Theater Carré plaats en was
een doorslaand succes.
Het voorspel speelt in 1816. in den foyer van het Hoftheater
in Potsdam. Detlef. Freiherr von Rankenau (Wim
Riedel), zit met zijn dochter Beate­Marie (Eddy Karin) in een
loge. Haar vader deelt haar mede, dat zij, willen zij niet geheel
geruïneerd worden, roet graaf Robert von Rambow (Frans
Meermans) moet trouwen. Zij heeft na deze mededeeling in
des foyer een gesprek met haar jeugdvriend Hendrik Nölsgard.
Beiden beloven elkaar eeuwigen trouw. Deze eeuwigheid duurt
echter niet lang, daar luitenant von Biebitz­Biebitz (Jacq. van
Bijlevelt), een vriend van von Rambow, met welgekozen
woorden Hendrik aan het verstand brengt, dat hij uit Beate's
leven moet verdwijnen. Hij schrijft een afscheidsbrief, steekt
dien in Beate's mantelzak en verdwijnt. De verlaten Beate
trouwt dan met von Rambow.
Het eerste bedrijf speelt dertig jaar later. Graaf von Rambow
heeft zich arm gespeeld en woont met zijn drie dochters,
Beate (Eddy Karin). Marie (Dientje Nijbacker) en Anette
(Louisa Ghijs), in een klein huisje te Potsdam. Anette is
bloemenverkoopster en maakt kennis met drie jongemannen,
lie zij aan haar zusters voorstelt. Een van deze jongelui,
örg Nölsgard, sluit vriendschap met Beate. Zij vinden in den
.Mauwen mantel den brief van Beate's moeder, door Jörg's
vader geschreven. De liefdedroom van hun ouders wordt door
hen voortgezet. Anette bemint den schoenmakersleerling Gottlieb
Knuse (Adolf Denis). Jörg bedient zich van Gottlieb, om door
fees denkbeeldigen oom uit Amerika, von Rambow, geld te
genden, zoodat deze zijn rlddergoed terug kan koopen.
Het tweede bedrijf speelt drie maanden later. Beate vericht
eiken dag het huwelijksaanzoek van Jörg. Plotseling
mt Maarschalk Lausewitz (Walter Wardi als gezant van
Er f prins von Hochberg­Steinwald. de hand van Beate
en. Hij stelt echter één voorwaarde: Beate moet schriftelijk
(rins haar liefde verklaren. Von Biebitz weet haar deze
elijke verklaring te ontfutselen. Jörg wordt door von
mbow afgewezen en de tweede afscheidsbrief belandt in
; sak van den blauwen mantel. Bij het verlovingsfeest hoort
ite. dat men Jörg het huis heeft gewezen. Gottlieb vertelt
.M hoe von Rambow weer in het bezit van zijn goederen
geraakt. Thans zoekt men Jörg tevergeefs. De brief wordt
Beate niet gevonden.
Het derde bedrijf: 1861. Beate, weder tot armoede vervallen,
een poppenwinkel. Anette is met Gottlieb getrouwd. De
oom von Biebitz wordt door Beate en Anette onder­
En in het kleine poppenwlnkeltje vindt Beate eindelijk
geluk. Een gouvernante komt met een klein meisje een
koopen. Als Beate voor deze pop een blauw manteltje
maken, vindt zij in een koffer, waarin de rest van den
j& blauwen mantel bewaard werd, den brief van Jörg,
tin hij om het laatste onderhoud vroeg. De vader van het
_jje. dat de pop kocht, komt in het winkeltje. Het is Jörg.
. 'on Biebitz bekent thans een truc met den brief te hebben
uitgehaald. Beate en Jörg, die elkaar nog steeds liefhebben,
vallen elkaar in de armen, waarbij ook het scherm valt.
Het orkest onder leiding van Henri Zeldenrust, speelde
met entrain, lohan Heesters verdient een extra woord van lof
ERIC WINTER
Adolf Denis, Louisa Ghys en Jacq. van Bijlevelt

en zoekt verlegen naar zijn sigaretten -
koker, dien hij evenwel in geen enkelen
zak vindt. Onderwijl mompelt hij): „Ik
steppen? Ik? Hoe kóm je daar nu bij?
Kim jij je mij voorstellen, terwijl ik
step?" (Hij moet zelf lachen, terwijl hij
dit zegt).
Dolly (ook lachend bij de gedachte,
dat haar man zou steppen): „Neen,
lieve, dat is onzin! Je hebt gelijk. Jij
en steppen ... dat is ..'. dat is ... (Ze
kan de juiste vergelijking niet vinden en
zegt daarom snel, om er. van af te zijn):
Neen, dat is geen combinatie I Niets is
verder van jou verwijderd dan zoo'n
step. (Komt overeind en doet de bewegingen
van den step heel goed na, zoo
dat Henry verbaasd opkijkt) Eén-tweeéén-twee-slof-slofll
(Herstelt zich spoedig,
want ze ziet zélf in, dat haar man
verbaasd moet zijn, dat ze het rhythme
van den step zóó goed kent, als ze het
aangegeven heeft. Zegt snel): Wies
Meyer heeft hem me eens voorgedanst,
toen ze een keer hier was. Maar ik
moest er niets van hebben. Er zit geen
kunst in. Geen poëzie .. ."
Henry (opstaand en naar haar toe
gaand en haar hoofd in zijn handen
nemend): „Lieve, goeie engel! Ik ben
toch zóó gelukkig, dat ik jou heb leeren
kennen, dat jij me de oogen hebt geopend
voor al wat mooi en schoon in
het leven is. Voor de poëzie van het
leven, zooals jij het altijd zoo mooi weet
te zeggen ..."
Dolly (verrukt): „En ik ben jou
dankbaar voor de hooge moreele begrippen,
die jij mij hebt bijgebracht... Wat
een geluk, hè, dat wij elkaar hebben gevonden
en dat we elkaar zóó goed begrijpen?
Hoe heerlijk, dat wij samen
naar de hoogten des levens kunnen wandelen,
vanwaar men kan neerzien op de
vulgaire vermaken van de gewone men
schen..."
Henry (haar een zoen op het voorhoogd
gevend): „Ja lieve, zeg dat wel;
op de gewone menschen, die absoluut
geen gevoel hebben voor de ware
schoonheid, voor de kunst.. . (Verruktyragend)
Zouden we nog wat gaan lezen
in dien mooien bundel gedichten van
Werners, dien ik de vorige week voor
je heb meegebracht... ?"
Dolly (eveneens verrukt): „Hè ja.
daar verlangde ik nu juist ook zoo
naar. Ik zal hem even krijgen. Kom
je dan hier naast me zitten,, net als
gisteren avond?" (Staat op en loopt
naar een tafeltje in den hoek, waar
een paar boeken op liggen.)
Henry: „GraagI Net als gisteren, hè?
Toen hebben -we ook zoo genoten ..."
(DOEK.)
Als het doek weer opgaat
stelt het tooneel de eetkamer voor, die
de toeschouwers tijdens het voorspel
reeds hebben gezien.
Personen: Henry. Dolly, zijn vrouw.
Frits, een juist uit Amerika gekomen
vriend van Henry. Het dienstmeisje.
Henry (hartelijk, terwijl' hij met zijn
vrouw en zijn vriend naar de keurig
gedekte tafel wandelt): „Het doet ons
beiden werkelijk genoegen, Frits, dat je
ons niet vergeten hebt... Je bent zoo'n
tijd weg geweest! Bijna tien jaar!"
Frits (joviaal): „Van vergeten is geen
sprake! Ik had al wel eerder gekomen,
maar allerlei zakelijke beslommeringen
hebben me ervan teruggehouden. Je begrijpt,
hoe dat gaat, hè? Maar dat ik
mijn ouden vriend zou vergeten, waarmee
ik zooveel heb overbracht... neen
hoor, dat niet... (Slaat Henry lachend
op zijn schouder.) Kerel, kerel, wat hebben
wij vroeger toch een lol gehad, hè ?
Weet je nog van dien keer, dat we
allebei..."
Henry (snel, met een schuwen blik
op zijn vrouw): „Eh... ja, zeg, wil jij
hier..." (Hij wijst op een stoel naast
Dolly.)
Dolly* „Ja, mijnheer, wilt u hier
zitten ?"
Frits: „Ja, graag!"
Allen drie zetten zich, waarna Dollv
de soep op de borden schept.
Frits (de kamer eens rondkijkend):
„Gezellige kamer, hier! Een heel verschil
bij de kamers, die we vroeger
in Amsterdam hadden, hè Henry?"
Henry (die blijkbaar vermijden wil
over het verleden te spreken): „Ja, we
hebben bij de inrichting van ons huis
alle luxe vermeden, doch zooveel mogelijk
op degelijkheid gelet..."
Dolly (nog steeds opscheppend): „Ja,
wij houden van degelijkheid, mijnheer.
WAAR ONZE GROOTE KUNSTENAAR STIERF
Pension Marina, te Menton-Garavan, waar wijlen
dr. Royaards zijn laatste dagen vertoefde.
'oewMtwo'
Mooie Huid
van Gelaat
en Handen
verkrijgt men dour
PUROL
Doos 30 eo 60.
tube SO cent.
Bij Apothekers
1t*BPLeOiJ «' Drogiïtejr
««UID
Degelijkheid is het fundament van het
leven, niet waar?"
Frits: „Zeker, zeker! Ofschoon er ook
. wel eens wat ondegelijkheid tusschejidoor
mag. (Tot Henry) Niet waar.
Henry ?"
Henry (heeft het druk met zijn servet,
mompelt een paar woorden, die zoowél
instemming als afkeuring kunnen
beteekenen.)
Allen drie gaan eten.
Frits (kijkt hem een beetje verbaasd,
niet-begrijpend aan en zegt dan): „Het
smaakt voortreffelijk, mevrouw! (Tot
Henry) Ja, kerel, het is toch maar een
voorrecht getrouwd te zijn en .zóó verzorgd
te worden. Heel wat anders, dan
toen we in Amsterdam samen ons kostje
moesten opscharrelen! Tóch was het
wel een leuke tijd, daar gaat niets van
af! (Tot Dolly) We hebben natuurlijk
wel eens moeilijke oogenblikken gehad.
Als ons geld op was, was het een hard
gelach, hoor mevrouw! Vooral als er
dan net een fuifje was ... Want Henry
en ik waren overal als de kippen bij..."
Henry (verlegen, schuw naar Dollv
opkijkend): „Nóu ... nóu ..."
Frits: „Wat nou, nou? (Lachend) Of
mag ik er soms niet over spreken,
omdat je vrouw erbij is? Wil je je
vrijgezellentijd niet meer aangeroerd
hebben ?"
Henry (zich groot houdend): „Geheimhouden!
Mijn vrijgezellentijd? Niet
er over spreken waar mijn vrouw bij is?
Wat zou er te vertellen zijn, dat zij
niet mag weten ?"
Frits (lachend): „Neen maar, die
is goed! Niets te vertellen! (Tot Dolly.)
Mevrouw, als we wilden, konden we
een boekdeel schrijven, een roman over
onzen vrijgezellentijd in Amsterdam! Als
ik u eens een paar staaltjes vertelde.
Bijvoorbeeld, toen We bij Uildriks gelogeerd
waren... Herinner je je dat
nog, Henry?"
Henry (verstrooid, kleurend): „Wat?
O ja, bij Uildriks! (Afleidend) Gaat de
kachel niet wat te hard doorbranden,
vrouw? Ik krijg het een beetje warm."
Dolly let niet op Henry's woorden,
maar kijkt nieuwsgierig naar Frits.
Frits (hem in de rede vallend):
„Neen, praat er nu niet overheen! Weet
je het nog of weet je het niét? Moet
ik je geheugen soms eens wat opfris -
schen? Ik mag graag over dien tijd
praten, hoor. (Plagend) Maar als jij
het liever niét hebt, dan zwijg ik natuurlijk.
(Kijkt veelbeteekenend naar
Dolly).
Dolly (ongeduldig:) „Hè neen, vertelt
u het maar. Ik hoor het graag..."
Henry (bestraffend): „Maarvrouw..."
Dolly (een tikje verontwaardigd):
„Nu ja, je kunt er toch niets op tegen
hebben? Of is het zóó erg, dat je je
ervoor schamen zou ? Dat kan ik van jou
niet gelooven! (Tot Frits) Laat eens
hooren, mijnheer!"
Frits (op uitgelaten toon): „Zegt u
maar, wat u hooren wilt, mevrouw! Het
spijt me, dat ik geen programma bij me
heb. Laat eens kijken... Zal ik u het
verhaal vertellen van de vroolijke logeergasten?
Of zal ik u de film laten
zien van het geïmproviseerde bal op den
Dam ?...
Henry (hem in de rede vallend):
„Houd toch op, kerel. Wees toch wijzer!"
' : . -
,. .
*►»•* O
^J?2
Pi i
/-'"**■£
m&t.
IN HET PALEIS VAN DEN SULTAN
Foto Ufa. ontleend aan de film ..De Geheimen van het Oosten'
re

Frits (vroolijk en verbaasd): „Waarom,
ouwe jongen? Een mensch is maar
eens jong. (Tot Dolly) Of zal ik u Hever
vertellen van de verhuizing van een
vrijgezel ?"
Dolly (vermoedend, dat dit laatste
in nauw verband staat met haar echtgenoot,
lacht): „Wat is dat?"
Frits (verbaasd): „Wat, kent uniets
van dat verhaal, van deze heldenepisode
uit het verleden van uw man ? Neen
maar, dan wordt het toch tijd, dat u
het nü eens hoort! U moet weten, dat
Henry op het Rokin op kamers woonde.
Zijn hospita hield nogal van orde in
haar huis. Wij hielden ook van orde,
maar die orde was van een andere orde!
begrijpt u? Bij ons was in dien tijd
namelijk aan de orde een splinternieuwe
dans, een two-step. U kent dien natuurlijk
ook ?"
Dolly (niet wetend wat ze zoo gauw
antwoorden moet): „Wel eens van gehoord
... wel eens gezien ... Maar wij
voor ons houden overigens niet van die
ordinaire dansen, nietwaar Henry ?"
Henry wil wat zeggen, maar Frits is
hem al voor.
Frits: „U misschien niet, mevrouw,
maar Hènry toch well (Henry verslikt
zich in zijn soep) Maar enfin, dat zult
u wel hooren. Laat ik maar gekegeld
vertellen... U begrijpt, dat het door
dit dansen gewoonlijk nogal laat werd
en dat het nogal geld kostte ook.. .
Dat zult u misschien ook wel eens...
(lachend) gehoord hebben? Kort en
goed,... Henry zat bij zijn hospita aardig
in den pekel. (Tot Henry) Niets erg,
hoor kerel, kleur maar niet! Zooiets
komt in de deftigste families voor...
Mijn schuld was nog groóter, dat wil
ik best weten! Enfin, op een avond
komen we weer van een dansfuifje thuis,
nogal laat.... het was geloof ik al
nacht en we waren nogal vroolijk
. ook U begrijpt het, nietwaar ?
Kortom: we hadden geen zin om door
de deur te gaan, maar wilden met
alle geweld door het raam .. ."
Dolly (zich vergetend): „O, wat
leuk ..." (Opeens bemerkt zij, zich versproken
te hebben en houdt verschrikt
en kleurend op).
Henry kijkt strak voor zich op zijn
bord.
Frits: Henry werkte de punt van zijn
bergstok tusschen het raam en het kozijn
111 en toen dit niet hielp, begon hij
er met den hak van zijn laars tegen te
bonken ... Bij wijze van hamer, begrijpt
ui Nou, het duurde natuurlijk niet lang.
of de hospita kwam naar buiten
Ze was zoo nijdig als een spin en ze
begon in haar mooiste dialect te schelden
van heb ik jou daar ... In een wip
was er een heele volksverzameling op
de been, die de hospita volmondig gelijk
gaf, toen ze beweerde, dat ze alleen
maar fatsoenlijke heeren in haar huis
wou hebben. (Tegen Dolly, die een
beetje gichelt) Ja,, mevrouw, lacht u
maar, maar zooiets zei dat mensch
tegen ons!! Natuurlijk haalde het eene
woord het andere. Kort en goed, een
uur later had Henry alles wat hij in
een opwelling van grootheidswaanzin
als zijn inboedel qualificeerde op een
handwagen geladen. Bovenop stonden
twee crapauds en daarop zaten wij met
guitaar en mandoline en speelden een
vroolijken step... Op de maat der muziek
gingen de kruiers — dien wij een
goede fooi hadden beloofd — zwoegend
voorwaarts. Met een heele troep volk om
ons heen kwamen wij eindelijk aan mijn
huis aan, waar ik mijn kamers toen
broederlijk met hem heb gedeeld "
Henry is met een vuurrood gezicht
blijven doorlepelen. Hij durft niet opzien
...
Dolly (lachend): „O, Henry, wat een
bedoeningI En dat alleen voor dat dansen...
Kün jij dan dansen ?"
Henry (strak op zijn bord voor zich
" e " d ) : » Nou J a > wat je dansen noemt.
Ik heb het wel eens gedaan, in een overmoedi..."
Frits (schuddend van 't lachen): „Neen
maar, die is goed! Dat zegt: wat je
dansen noemt! Nou maar, ik noem dat
dansen, hoor, aooals jij het doetl"
Dolly (wat opgewonden): „Ik zou
waarlijk wel eens willen weten, wat dat
voor een dans was, waar Henry zoo
van hield. Wij spelen nooit anders dan
stemmige stukken ..."
Frits (opspringend): „Ik zal hem u
even voorspelen, mevrouw... (Hij ijlt
naar de piano op den voorgrond en
slaat een paar accoorden aan, als om
zich in te spelen...).
Henry (jolig): „Maar kerel, wat haal
je ra je hoofd... ? We zijn nog niet
eens met eten klaar, we beginnen pas..."
Frits (lachend en kwasi-onverschilbg):
„Ja, ik ben een amerikaan en bij
ons nemen ze het zoo nauw niet. Daar
spelen ze gerust tusschen de verschillende
gangen een mop... Nou, mevrouw,
met uw verlof, daar gaat (aan
kondigend) „Dixie", de two-step waar
VOOR WIE WAS HET STUK
GESCHREVEN?
In no. 239 van ons blad vroegen wfl een
otoe lezeressen en lezer», welke actrice de
«chrflver van den eer.-akter „Om vijf uur"
alch- voor de uitbeelding der vrouwenrol
had gedacht.
Thans deelen wfl mede, dat dit Mevrouw
Else Mauhs was.
ELSE MA
Aan hen. die de juiste opgave deden,
tonden Wij, een aardig Tjoek.
Henry zoo van hield.. ." (Hij; sneelt
„Dixie").
K
Henry en Dolly kijken elkaar verward
aan.... Daarna kijken zij elkaar droomend
aan
Henry (staat op als in een droom,
treedt op Dolly toe. Als hij vlak voor
haar staat, rijst zij, oók als in een droom,
op en voordat zij het zelf goed beseffen,
dansen zij op een wijze, die niemand
hen zou kunnen verbeteren ... een twostep.
Frits (houdt plotseling met spelen
op en draait zich om, waarbij hij het
echtpaar in hun zeer mondaine houding
verrast...) „Dacht ik het niet? Als jullie
maar muziek hooren, dan ontdooien
jullie wel... (Zich verkneuterend) Hij
is goed, hij is goed!"
Henry en Dolly (tegelijk, opgetogen):
„Hè toe, speel nu eens een charleston..."
Dolly (kijkt Henry met een eigen-,
aardigen ' blik aan en zegt dan tegen
Frits): „En mijnheer, vertel nu eens verder
van Henry's... eh... grappen I"
Henry (gewild-jolig, kwasi-kortaf):
„Dat is alles!"
;
,
Frits (lachend): „Eerst eten, hoor!
Dat zou al te amerikaansch worden I Ik
heb jullie alleen maar even laten zien,
dat je my niet voor den mal kunt houden
.. (Hij zet zich weer op zijn plaats;
Dolly en Henry doen aarzelend hetzelfde).
Frits: „Als dat alles was, zou het de
moeite niet waard zijn om er over te
spreken..."
Dolly (naar het schelkoord grijpend
dat boven de tafel hangt): „Ik zal even
het meisje bellen.. . (Tot Henry) Wat
kan jij goed ..."
Frits (snel): „Nou mevrouw, u hebt
het goed afgekeken, hoor, als u het alleen
maar van het zien kunt..."
Henry (overmoedig): „Neen maar
Dolly jij kunt verduiveld goed steppen!
Wie had dat ooit gedacht I"
Dolly (verrukt): „En jij dan? Jij
danst gewoonweg zalig... Had ik dat
maar eerder geweten .. . Waarom heb je
me dat nooit eens gezegd ... ?"
Henry (lachend): „Dat zou ik jou
ook kunnen vragen ..."
u- ?f Uy W' lk dacht ' dat i(f e r niet van
rneldt... Dat zei je toch immers altijd..."
Henry: „Nou ja, dat zei ik, omdat
ik dacht, dat jij er niet van hieldt. Tij
gaf er toch altijd zoo op af.. ."
Dolly: „Dat deed ik, omdat jij er zoo
op neer keek. Ik wou op jou, die zoo
ernstig was, een goeden indruk maken."
Henry: „En ik op jou, die er zulke
verheven begrippen op na hield .. .'*
Frits is ongemerkt opgestaan en weer
naar de piano gegaan. Opeens begint hij
een charleston te spelen. Henry en Dolly
kijken elkaar aan, staan als gehypnotiseerd
op, komen op elkaar toe en begin
nen te dansen ...
Juist op dit oogenblik gaat de deur
open en verschijnt het dienstmeisje met
het dienblad, waarop schalen, borden,
enzoovoort staan, in de deuropening ...
Als ze haar mijnheer en mevrouw
zoo ziet dansen, zegt ze: „En ik dacht,
dat het zulke stijve prenten waren ..."
Dan zet ze het blad op een stoel neer
en gaat in haar eentje op een allerdwaaste
manier charlestonnen ... Bij een
van haar malle bokkesprongen stoot ze
tegen het dienblad; met veel geraas valt
er een bord en een schaal op den
grond... Allen kijken verschrikt op en
slaken een kreet...
(DOEK.)
H. RIT££NHOFEN
Diep onder de sneeuw
iVlet het werk van dezen duitxchen
schilder maakte ik voor liet eerst in
Dusseldorp kennis. Hij had er toen,
wat men noemt, een ..éénmans-tentoonstelling".
Grootere en kleinere
doeken vulden enkele zalen. Het overgrootste
deel van zijn oeuvre was
typisch ïnodern-duitsch en ronduit
verklaard, het interesseerde mij niet
héél bijzonder. Totdat ik plotseling
voor het hier afgebeelde kwam te
staan, een kapitaal stuk, dat echter
zoo beheerscht en technisch goed was,
dat men er wel naar kijken moest.
Het gelukte mij dit schilderij te koopen.
Het hangt in mijn werkkamer en telkens
zie ik er weer met vreugde naar.
De rust, de typisch-rustig'e stemming
treft en versterkt. Het is een doek, dat
zonder pretentie is geschilderd, waardoor
het zeker in diepere waarde won.
L E. KOS.

. ' " —'m*>s**mmmm*t
VARSITY DRAG
Een nieuwe dans, die opgang maakt,
beschreven door Cor Klinkerr.
Ziedaar dan 't laatste nieuws, dat men
in de „welingelichte" dagbladen kan
lezen: In Amerika zijn plotseling alle
harten gaan kloppen, verrukt door een
nieuwen dans, den Varsity-Drag, die intusschen
lang zoo nieuw niet meer
is als men wil' beweren». Laten we
er meteen aan toevoegen, dat men dit
plotselinge enthousiasme niet al te hoog
moet aanslaan, zooals men uit het vol
gende zal zien.
Op de eerste plaats: Wat is de Varsity-Drag?
De naam laat ons in betrekkelijke onwetendheid
en zegt niets meer, dan wat
men van vele moderne dansen zou kunnen
zeggen. Wc moeten dus elders
zoeken.
De Var"sity-Drag is een dans-composme,
of beter, een groot s"pektakelscène,
die voor het eerst aangetroffen
wordt in een operette „Good News",
welke in het najaar 1928 te New York
vertoond werd. Waaruit blijkt, dat de
nieuwigheid reeds den leeftijd bereikt
heeft, waarop vele andere dansschlager
een zoeten dood beginnen te sterven.
Toch denk ik niet, dat het met den
Varsity-Drag even gauw ten einde loo
pen zal: want deze dans biedt iets,
waar we behoefte aan hadden: een
nieuw rhythmc.
Zooals hij te New York vertoond
werd, uitgevoerd op speciaal gemaakte
muziek door het danspaar Ruth Mayon
en Dom Tompkins, verdween de waarde
van den dans geheel op den achtergrond
ten voordeele van de muziekmotieven.
De compositie van den amateur
De Sylva bood een meesleepend motief,
opvallend door deze eigenaardigheid, dat
de syncope tusschen den eersten en den
tweeden maatslag geplaatst werd. Zelfs
indien men niets voelt voor den Varsity-Drag
als dans, kan men gerust de
muziek eens probeeren: ze sleept mee
en werkt met de noodige opwekkende
effecten.
Wat nu den dans van Ruth Mayon en
Dom Tompkins aangaat: ik heb de
afbeeldingen van de houdingen en danspassen
gezien, zooals'die in voornoemde
operette gedanst werden. Het geheel is
een bonte afwisseling van acrobatische
stappen, allergekste lichaamsverdraaiingen
en dwaze houdingen, aan de beschrijving
waarvan we onzen tijd niet
willen verknoeien, omdat ze volstrekt
geen waarde hebben als gezelschapsdans.
Hoogstens hebben we er interesse voor
als hij gedanst wordt als excentriek
nummer 'tijdens de eerstvolgende carnavalsdagen.
Maar, zooals hij was, bewees deVarsity-Drag
de mogelijkheid van iets
nieuws en kon hij dus niet onbemerkt
voorbijgaan. Het gevolg is geweest, dat
de twee engelsche kampioenen vanden
beroepsdans, Miss Dorothy Cole en Mr.
W. Thornton Tacey er zich mee bezig
gehouden hebben: eenige nieuwe dansvariaties
waren het gevolg en deze zien
we thans aangekondigd onder den naam
van den échten amerikaanschen (en naruurhjk-oorspronkelijken!)
Varsitv-Drag.
Het is met deze engelsche bewerking,
dat we ons hier zullen bezig houden.
Vooraf willen we zeggen, dat men de
danspassen kan gebruiken als variatie
in den gewonen foxtrot, terwijl ook
de quick step er rijker mee kan gemaakt
worden.
De muziek is op gewone vierkvvarts
maat, de passen zijn echter dikwijls in
driekwartsmaat en er is overvloedige gelegenheid
tot „syncopeeren".
Als hoofdfiguren hebben we: de
„Heel-Tap", de „Drag" en de „Side
Stomp".
De Heel-Tap (slaan met den hiel)
wordt gebruikt tusschen de gewone promenade-passen
door, als afwisseling.
1. Linker voet vooruit op de punt der
teenen. Rechter hiel optillen (1 tel)
2. Op den grond kloppen met den
rechter hiel, zonder dat die voet van
plaats verandert, linker hiel optillen (2
tellen).
3. Linker hiel neerzetten en rechter
hiel optillen (1 tel).
4. Rechter voet vooruit, enz.... van
voren opnieuw beginnen, thans echter
beginnende met rechts en op den grond
kloppend met den linker hiel.
Zooals men ziet: dit is niet meer het
oude rhythmc van den charleston, waar
de nadruk viel op den tweeden en vierden
maatslag.
In den Varsity-Drag valt de klemtoon
op den eersten en derden maatslag,
zooals normaal is in gewone muziek.
Ondei voorwaarde, dat men zich
onthoudt van overdrijving bij het balan
ceeren, dat ontstaat door het buigen
van de knie tegenovergesteld aan de
richting van den zich aptillenden voet,
is dit een prettige danspas.
Dit verklaart den opgang, dien hij
maakte in verschillende dancings van
Londen en Parijs.
1ste- figuur
2e figuur
3e figuur
Potoê Godfritd dt Groot
Nu de tweede figuur: The Drag,
waaraan de dans zijn naam ontleend
heeft.
Dezen fantasiepas hebben we reeds
leeren kennen in den black-bottom en
is dus niets nieuws meer.
De figuur wil de illusie geven, alsof
de voet ergens vast zit en men hem
wil losrukken. Om haar te dansen staat
de heer voor driekwart met den rug
in de dansrichting gekeerd.
Men begint met een Heel-Tap met
den linker voet (4 tellen, zijwaarts)
en dan komt de „Drag", met den rechter
voet achteruit (2 of 4 tellen).
En tenslotte: de Side-Stomp, welke
figuur duidelijk omschreven wordt door
haar naam .(zijwaartsche schop).
De heer staat met de linker zijde
naar de dansrichting gekeerd. Begonnen
wordt met drie Heel-Taps, zonder
van plaats te veranderen, eerst met den
linker voet, dan rechter voet, en opnieuw
met den linker voet (12 tellen
samen). Dan komt een „schop" met
den rechter voet in de lucht, het been
kruiselings vóór het linker been brengend
en op den grond stampend (1
tel).' Lichaamsgewicht verplaatsen van
links op rechts (de rechter voet is nog
altijd vóór den linker voet gekruist) en
even met het lichaam vooruit komen
(2 tellen). Rechter voet definitief neerplaatsen
(een tel) en linker voet achter
rechter voet weghalen (2 tellen).
Dan volgt een draai naar rechts,
hetzij onder den vorm van promenadepas,
hetzij met Heel-Taps of een „Drag".
Dit over de eigenlijke figuren van
dezen dans. Vooral de twee eerste hebben
kans, dat men ze weldra ziet toepassen
in alle mogelijke dansen en dat
men er zelfs misbruik van maakt. Inderdaad
zijn ze toepasselijk op elke quicktime-
of charleston-muziek, hoewel de
speciaal-geschreven muziek zich doorgaans
een beetje gematigder voordoet.
Het practische nut van deze nieuwe
dansfiguren zal vooral daar blijken,
waar veel dansers zich verdringen op
een kleine ruimte. Inderdaad komt men
met den Varsity-Drag, zooals ik hem
hier beschreven heb, nauwelijks van de
plaats waar men staat, tenzij men —
zooals natuurlijk doorgaans gebeurt ~—
er andere figuren tus.schendoor gebruikt.
Om te eindigen een nieuwigheid,
welke de engelsche bewerkers van den
.Varsity-Drag ontworpen hebben, wat
aangaat de danshouding van heer en
dame. De heer houdt de rechter hand
van de dame in zijn linkerhand en drukt
ze tegen zijn linker heup, de elleboog
naar achter. De dame legt thans haar
linker hand niet, zooals anders, op den
rechter schouder van den heer, doch
onder zijn rechter schouder.
De heer mag de dame niet te dicht
tegen zich aandrukken. Er moet ruimte
genoeg blijven voor het kruisen der voeten.
Zelfs dan echter zal blijken, dat
ook deze nieuwe houding een middel
is om tegemoet te komen aan het gebrek
aan plaatsruimte.
Intusschen moet, men zich voorloopig,
zooals bij elke nieuwigheid, voorbereiden
op mogelijke veranderingen, hetgeen
vooral het geval kan zijn, indien
de Varsity-Drag inderdaad burgerrecht
verkrijgt tusschen de algemeen-erkende
gezelschapsdansen.
"Pears"!
OVER de geheele wereld, in vele talen en in vele
klimaten, beteekent het woord Pears' al wat het
beste is op het gebied van zeep, Waar ter wereld
zeep gebruikt wordt, daar zult U Pears' vinden, omdat
zij overal erkend wordt als de beste welke gemaakt
kan worden. Niet alleen is ze "Matchless for the
Complexion "—Ongeëvenaard voor de teint—maar
ze duurt ook veel langer dan eenige andere zeep,
omdat het zuivere zeep is en niets anders dan zeep.
Prijs: 50 cents per stuk
Zeep
Zuiver—Krachtig—Duurzaam
A. i3 F. Pears Ltd., London, England.
Gevestigd Sedert 1789 ^ö>£
1 e-, crancier* van het
Kngclschc H°t
Vert : Kerkhoft" & Co., K. L. Dwstr. 5'. Amsterdam

jiMMflQwiAïrm DE MACHT DER VROUW
MIEN
DUYMAER
VAN
TWIST
M. d. W. t^üBTERDAM.De actrice
Mien DuymaervïtrTOn»t treedt niet meer op.
Greta Gijswijé ia getrouwd en heeft het
tooneel vaarwel gezegd. Dank voor uw
aardig briefje.
B. H. v. R. te LEEUWARDEN. Deze
foto's hebben alle in ons blad gestaan. Voor
fotos' van de Nibeluneen-film moet U zich
tot de Ufa-film Mij., Heerengracht 592, te
Amsterdam, wenden.
J. v. L. te ROTTERDAM. Het adres
van den zanger F. B. is ons niet bekend.
Else Mauhs, p. a. Vereenigd Tooneel, Stadsschouwburg,
Amsterdam.
J. C. te BREDA. Het adres van de jonge
film-actriceFelici tas Mal ten is Kochstrasse 6,
Berlijn. Jeanne Balzac, Avenue Trudine 14,
Parijs.
T. B. te AMSTERDAM. Wanneer U
nog eens schrijft, wees dan s. v. p. zoo
vriendelijk om met Uw vollen naam te
onderteekenen. Het adres van Truus van
Aalten is Lutherstrasse 27 te Berlijn.
Natuurlijk kunt U haar in het Hollansen
schrijven.
M. V. te GRONINGEN. Wij hebben
met belangstelling Uw foto bekeken. Maar
we kunnen U heusch geen anderen goeden
raad geven. Naar Amerika reizen is onzin,
er loopen daar duizenden en duizenden
geroutineerde figuranten zonder werk. Het
adres van den heer Kleinman is Vijzelstraat
98, Amsterdam.
P. B. te DEN HAAG. U bent werkelijk
heel erg nieuwsgierig. Harry Liedfke is
blond en heeft blauwe oogen. Kunt U nu
gerust slapen? Zeker, Uw vriendin mag
ons ook schrijven.
D. T. te ROERMOND. Jenny Jugo is
verloofd met den jongen film-acfeur Enrico
Benfer. Haar adres is Kurfürstendamm 152,
Berliin-Halensee. Indien U gaarne een foto
van haar wilt hebben, schrijf ons dan.
B. G. te DEN HAAG. Eigenlijk verraden
we zulke geheimen niet, maar voor
een keer zullen we een uitzondering maken.
Lya Mara's werkelijke naam is Lissy Gerdowitsch.
Zij is reeds negen jaar met den
fllm>regisseur Friedrlch Zelnik getrouwd.
C. F. te AMSTERDAM. Hoe we Dolores
del Rio in „De Roode Danseres van Moskou"
vonden? Heel slecht; de film is dan
ook minderwaardig. De regisseur schijnt
het publiek voor zeer dom te houden.
S. M. te ZEIST. Hierbij de gevraagde
adressen. Warner Baxter, F. B.'O. Studio
780 Gowersfreet, Hollywood, Californië.
Reginald Denny, Universal Studio, Universal-City,
Californië. Emil Jannings, 7367
Hollywood-Boulevard, Hollywood, Californië.
AAN ALLE FILM-ENTHOUSIASTEN.
Vergeet niet in Uw brieven een antwoordcoupon
in te sluiten. Slechts dan zullen de
filmsterren antwoorden.
en daarmede de Vreugde van haar Leven,
berust voor het grootste deel op haar
jeugdig-, attractief uiterlijk.
Die macht kunt U blijven uitoefenen,
lang- na den daarvoor alg-emeen aangenomen
leeftijdsgrens, door gebruik te maken
van de verjongende, versterkende ultra
violette stralen, welke de rimpels verdrijven,
de kleine huidwondjes heelen, die zoo ontsierend
kunnen werken, den haargroei versterken,
den haarglans verhoogen, en Uw geheele
lichaam veerkrachtig en gezond houden,
zonder eenige schadelijke nevenwerking
Het Phönix apparaat brengt deze machtige
bron van schoonheid, kracht en levensvreugde
binnen Uw bereik, dagelijks, in Uw eigen
huis, op den tijd die U het meest gelegen
komt, zonder eenige andere noemenswaardige
kosten dan den uiterst lagen prijs van
aanschaffing. (Compleet vanaf fl 23.80).
Vraagt U even inlichtingen bfj Pharm. en Chem.
Groothandel A. J. AMEYE, Prinsengracht 7777,
Amsterdam. Dat kost Uniets en het bindt Utot niets
Vertegenwoordigers(sters) overal gevraagd.
COUPON
Gelieve inlichtingen ie zenden aan
JSaam:
Adres:
Invullen en in open enveloppe (waarop i i/s ds
postzegel) aan ons opzenden.
CHEF VAN DIJK KOMT TERUG
reec
(en
rekene_,
geestige monóloogjes .
herinneren, die gerulmen
CHEF
VAN
DIJK
lad, die
ihooren
mogen
sullen zich de
lef van Dijk
in Cinema &
Theater werden opgenomen. De heer van
Dijk heeft ons toen verlaten. Doch hij komt
terug. Reeds eenige malen is zijn naam weer
in Het Weekblad afgedrukt, daarna hebben
wij met dezen geestigen schrijver, scherp
opmerker, levenskunstenaar, een afspraak
gemaakt, waardoor zijn bijdragen weer geregeld
in onze kolommen zullen verschijnen.
Deze mededeeling, wij zijn er zeker van,
zal onze lezeressen en lezers genoegen doen.
F.F.N NIEUWE RUBRIEK.
Het is de taak van de redactie en baar
medewerkers om den lezeressen en lezers
mede te deelen en te toonen, datgene waf
zij nog niet wisten en kenden. Zulks is
begrijpelijk.
Doch hef kan voor den lezerskring ook
wel interessant en aantrekkelijk zijn om te
toonen, wat men wel weet. Daarom besloten
we deze nieuwe rubriek te openen, welke
als titel zal drageni Wat weef gij?
Elke week zullen wij een vraag stellen.
Voor de beantwoording ervan geven wij
veertien dagen tijd. Hef beste antwoord
beloonen wij met een geldprijs van f 2.50,
terwijl wij ons hef recht voorbehouden om
aan een vijftal der verdere goede inzendingen
een aardig boek cadeau te geven.
Antwoorden moeten op een briefkaart
worden geschreven en ons voor den aangegeven
datum worden toegezonden. Voor
onze Indische lezeressen en lezers, die binnen
veertien dagen geen antwoord kunnen zenden,
stellen wij een extra prijs ter beschikking.
Wij laten hun vier maanden tijd om
hun antwoord In te zenden.
Alle briefkaarten moeten gericht zijn aan
Redactie Hef Weekblad, Nieuwe rubriek.tnet
vermelding 1ste vraag of 2de vraag enz.,
Galgewafer 22, Leiden.
DE l»te VRAAG t
In verschillende schouwburgen en andere
publieke plaatsen ziet men boven hef tooneel
of elders de letters 5. P. Q„ gevolgd dooreen
andere hoofdletter, b.v. A In Amsterdam.
R in Rotterdam, enzoovoort.
Waf beteekent deze combinatie van vier
letters, waarvan S. P. O- de eerste drie zijn.
Antwoorden op een briefkaart geschreven,
worden ingewacht tof uiterlijk 20 Febr. a.s.
(voor Indische lezers uiterlijk 20 Juni) geadresseerd
Redactie Het Weekblad, Nieuwe
rubriek, Leiden, 1ste vraag.
Aait de beste inzending ter beoordeeling
van de redactie wordt een
geldprijs van ( 2.50 toegekend. Zoo
de redactie dit wenschf, worden vtjf
troostprijzen, bestaande uit een boek'
werk, mede uitgekeerd.
Toont thans, lezers, waf ge weef I
• ^—^^—^^^_—
t PATSY (THE PATSY)
QenoeölüH'S&tyrieK fllmblijspel van den modernen AmerlKaanschen hulselijKen aard, in acht aclen mei Marion Da vies
in de titelrol. Regie Kinö Vldor.
Dit amusante blijspel, dat ik gewaagd Heb een ondertitel te geven, die Heijermans' „Schakels" in herinnering brengt, en dat in Amerika een ongekend
succes heeft', is heel wat minder wrang en bitter dan het meesterwerk van onzen grooten hollandschen tooneelschrijvcr. De satyre is zachter, iromscher
en Marion Davies. bijgestaan door Marie Dressier (Ma) en Del Henderson (Pa), verleenen er door hun schitterend spel een ongemeene bekoring aan.
De comedie speelt in een burgerlijk gezin, waar armoede onbekend is, want 't gaat Pa Harrington voor
den wind. Hij rit echter danig onder de plak van zijn dikke, egoïstische, doch in haar hart met
slechte echtgenoote. Hij zelf heeft 't meest op met zijn eenvoudige, lieve, jongste dochter Patsy,
terwijl Ma Harrington het oudste meisje, Grace, een moderne coquette, schromelijk verwent. Ma's
streven is erop gericht, Grace een rijk huwelijk te laten doen en de jongere Patsy wordt door haar
en door haar oudste zuster als een echte Asschepoester behandeld. Grace gaat veel om met Tony
Anderson, een jong architect, en nu er zich voorloopig geen rijkere aanbidder voordoet, wenscht Ma
hem wel aan den haak te slaan. Het meisje geeft niets om hem, maar Patsy heeft Tony oprecht
lief. Deze liefde is evenwel wanhopig, want de architect
heeft alleen oog voor de coquette • Grace en neemt van
het jongere zusje niet de minste notitie. De eigenlijke
komische intrige schuilt dan ook in de pogingen,
die Patsy doet om Tony voor
zich te veroveren, waarbij de
levenswaarheid, dat een onbedorven
man gewoonlijk
onbewust is van het feit,
dat een meisje, waar hij
niet naar omziet, hem liefheeft,
duidelijk belicht wordt.

EEN AVONTUURLIJK LEVEN
~|£e zonderlingste avonturier,
|| dien de wereld ooit aanl|
schouwd heeft, is zonder
twijfel de man geweest, die
ÈifetT5?^l zichzell °phetschouwtooneel
van het leven aandiende als
Baron de Géramb. Daar zijn leven veel
overeenkomst had met een zeepbel — hij
ontstond, schitterde en verging zonder
spoor na te laten — zijn er slechts weinigen
die van hem gehoord hebben. En tóch .
zijn leven is wel de moeite waard aan de
vergetelheid ontrukt te worden.
Op een dag in de maand April van het
jaar 1810 verscheen te Londen een geheimzinnige
vreemdeling. Hij was ongeveer
35 jaar, had een zwart snorretje en oogen,
die schitterden als van een arend en waarmee
hij de dames bijzonder imponeerde.
Hij scheen een officier van een vreemd
leger te zijn, maar de uniform, diehij droeg
was buitengewoon fantastisch, evenals
zijn wapenrusting, die uit een dolk en een
met juweelen bezet zwaard bestond. Daar
hij kon praten als Brugman, kostte het
hem niet veel moeite de goê-gemeente
allerlei verhalen op de mouw te spelden.
Deze ,.held" huurde in de buurt van
Hyde Park een woning, die hij — op
crediet — vorstelijk liet inrichten Hij
engageerde een staf van bedienden en
kocht — óók al weer op crediet — een
wagen met vier paarden. Toen hij zich
zoo had geïnstalleerd, begaf hij zich naar
den Mmister van Buitenlandsche Zaken
en deelde dien mee, dat hij een plan had
bedacht om Napoleon binnen vijf weken
te verslaan .... Hij had een leger van
24,000 man op de been gebracht en wilde
zijn mannetjes nu aan koning George
verkoopen, als deze hem er — contant! —
50,000 pond voor wilde geven! De minister
die blijkbaar niét onder den invloed van'
zijn arendsoogen kwam, liet den man praten,
stuurde hem met een kluitje in het
riet en het eens naar hem informeeren
Daarbij bleek, dat hij in Boedapest woonde
en dat hij niets anders bezat om in zijn
levensonderhoud te voorzien dan zijn
gladde tong, zijn verstand en den hem
aangewaaiden titel van baron Zrjn
loopbaan was tot dan toe zeer avontuurlijk
geweest. In Rome had hij zijn nek
gewaagd door op de St. Pieter te klimmen
en zijn naam te schrijven op den bronzen
koepel. Te Napels had hij naast den krater
van den Vesuvius te midden van rook en
vlammen een duel geleverd. Te Weenen
had hij zijn diensten aan de koningin
aangeboden. Zij had hem tot kamerheer
benoemd en hij was er met een som geld
vandoor gegaan ....
Met dat geld was hij naar het Hof van
Sicilië gegaan, waar hij nogal opzien verwekte
omdat hij beweerde Napoleon met
een pistool te willen neerschieten. Een
portret van den keizer hing op zijn kamer
en om zijn voornemen kracht bij te zetten,
schoot hij daar iederen dag op.
Maar Napoleon was niet voorbestemd
zijn slachtoffer te worden. Dat werd
Koningin Caroline van Sicilië. Zij was wel
DE MAN, DIE NAPOLEON W1LDR VRP^r AAM
bij de zestig, maar dat was voor haar geen
bezwaar om met den „baron" te flirten
Zij kon niet tegen zijn zwarte snorretje
en zijn adelaarsoogen. Na korten tijd
volgde hij haar overal als haar schaduw •
in de troonzaal, in haar rijtuig, in haar
opera-loge, overal zag men hem naast de
zestigjarige koningin .... Het werd een
publiek schandaal. De „baron", die den
storm zag naderen, vertrok, voorgevend
dat Konmg George hem in Londen noodig
had.
&
diefstal werd gezocht, vluchtte hij naar het
^trappistenklooster te Port-Salut In het
begin het men hem daar de vreemdelingen
rondle;den ; later, toen het klooster in
geldelijke moeilijkheden verkeerde zond
men hem als een soort bedelmonnik naar
de deftige huizen in de buurt om geld in te
zamelen ....
Zijn succes als zoodanig was in één
woord verbazingwekkend. Nóóit was
iemand zoo populair als broeder Joseph
Niemand was meer verheugd over zijn
Hij wist boeiend te verhalen van zijn tal-
vertrek dan de vrome dochter- van de
looze avonturen, kende alle talen van'
koningin, Prinses Amelia, die door haar
i-uropa, zong liedjes bij de piano, die
huwelijk met den Hertog van Orleans
de oogen van de dames met tranen vulden.
weldra koningin van Frankrijk zou worden
In 1830 ondernam hij een tocht naar het
Zij hoopte den baron nimmer terug te zien
Heilige Land, waarover hij een zeer
Dit zou echter toch gebeuren. Al was het
lezenswaardig boek schreef. Daarna maak­
onder heel andere omstandigheden
te hij een pelgrimstocht naar Rome, waar
hij bijzonder in de gunst van den Paus
Toen de Engelsche Minister van Buiten­
kwam. Toen hij vertrok, droeg de Paus
landsche Zaken zijn inlichtingen over den
hem op een gouden kaars naar de koningin
„baron" had gekregen, verzocht hij hem
van Frankrijk te brengen.
zonder meer het land te verlaten. Maar
zóó gemakkelijk was de avonturier niet Zoo komt het, dat hij prinses Amelia
uit het veld te slaan. Hij weigerde perti­ van Sicilië, die inmiddels koningin van
nent te vertrekken, als hij geen geld Frankrijk was geworden, weer ontmoette
kreeg .... Van zijn woning maakte hij ioen hij voor haar verscheen in de Tuile­
een vesting, zond zijn bedienden weg en neen droeg hij een wijden mantel, die
maakte zich gereed zijn fort alléén te hem bijna geheel omhulde, terwijl' zijn
verdedigen.
baard tot aan zijn middel reikte. Een kreet
Een groote menschenmenigte verzamel­
ontsnapte de koningin, toen zij hem zoo
de zich voor zijn huis en keek vol ontzag
terugzag, met de gouden kaars, die de
naar den stoutmoedigen soldaat, wien het
Paus haar vereerd had, in zijn hand
stnjdvuur in de oogen blonk en die telkens
Waarschijnlijk heeft hij in het eersteoogen-
. voor de vensters verscheen met donderblik gedacht, dat zij droomde, toen zij
bussen, zwaarden en een brandende
den wilden avonturier van weleer die
toorts, die hij zwoer in een vat met kruit
haar moeder belachelijk had gemaakt
te zullen werpen, als men één poging zou
zoo weerzag ....
doen hem te arresteeren.
In 1848 treffen we hem weer in Rome
De politie, die geen opschudding wilde
aan en daar stierf hij.
verwekken, wist hem in zijn woning te .... Schitterend als een zeepbel was
verrassen door via een achterdeur binnen zijn leven geweest, dat hij aanving als
te dringen. Men slaagde er in hem te vatten kapitein Bobadil en dat hij eindigde als
voordat hij kans zag zijn toorts in het de in waarheid bekeerde broeder Joseph
kruitvat te gooien, 'bond hem en bracht
hein aan boord van een schip, dat naar
Denemarken voer
Eigenaardigheden van schrijvers
Daar dit land een bondgenoot van Verscheidene schrijvers hielden er eigen­
frankrijk was, moest de baron zijn tactiek aardige gewoonten op na wanneer zij aan
nu wel veranderen. Hij stelde eerst voor op, het werk waren.
de kust een monument te laten zetten — Zoo kon Chateaubriand slechts dictee-
geheel op zijn kosten — dat de schandren als hij met zijn bloote voeten op de
daden van Engeland zou symboliseeren steenen liep.
1 oen die vlieger niet opging, zeide hij zijn
Flaubert kon niet schrijven als hij geen
zwaard in dienst van Napoleon te willen pijp of sigaar rookte.
stellen. Hij zond den keizer daarom een
Bossuet zat met warme doeken om
verzoekschrift in elf talen, vergezeld van
zijn hoofd in een koude kamer.
zijn portret, dat hem voorstelde liggend
Bacon, Stuart Mill en Milton lieten
op zijn knieën voor den troon van den
keizer. Maar zijn daden te Londen waren
zich door muziek inspireeren.
in druk verschenen en Napoleons eenige
Baudelaire schreef in een sterk gepar­
antwoord was een bevel tot inhechtenisfumeerde
kamer, terwijl George Sand bij
neming. Hij werd naar Parijs vervoerd en
voorkeur des nachts werkte.
in een krankzinnigengesticht opgesloten. Men vertelt van haar, dat zij des nachts
Toen hij echter zijn cel in brand stak eens een roman eindigde, en toen on­
waardoor bijna het geheele gebouw in middellijk weer aan een nieuwen doorging.
vlammen opging, werd hij naar de gevan­ Rousseau kon alleen maar goed denken
genis vervoerd en daar als een wild dier in indien hij in den feilen zonneschijn liep.
een kooi opgesloten.
Van Dickens weet men, dat hij zich
soms dagen achtereen in zijn werkkamer
Toen Napoleon was gevallen, liet men opsloot, als hij aan een boek bezig was.
hem vrij. Daar hij echter weldra wegens Niemand mocht hem daar dan storen.
ORCHIDEE, DE DANSERES
Het is in een klein dorpje in de Pyreneeën, dat Luicha
Irrigoyen, onderwijzeres te Parijs, en Yoanës Etchegarray,
een vriend uit haar kinderjaren, elkaar na vele
jaren weer ontmoeten. Zij raken
verliefd op elkaar en brengen een
gelukkigen tijd door. Hun
hemel op aarde is echter
slechts van korten duur:
den dag, nadat Luicha
heeft beloofd Yoanës'
vrouw te zullen worden, is zi;
spoorloos verdwenen. Radeloos van
smart gaat Yoanës naar Parijs. Daar
ziet hij haar weer; zij is echter niet
de eenvoudige leerares, waarvoor zij
zich uitgaf, doch Orchidee, de beroemde
danseres, van wie heel de wereld in
vervoering spreekt. Een rijk koopman onderhoudt haar.
Yoanès overlaadt haar met verwijten en laat haar beschaamd
achter. .. .
Hun wegen zijn van dit oogenblik
af gescheiden.
Avonturen van
allerlei aard wachten
hun, maar steeds
blijven zij, ondanks alles,
aan elkaar denken.
Totdat zij elkander, |
bij een hevigen
theaterbrand, eindelijk
weervinden.
Een prachtige Francof
\ film met RicardoCortez en Louise

Ringen aan den pink.
Het behoort tot de bon ton een of twee
ringen, liefst met schitterende steenen,
aan den pink te dragen.
Parijs is in deze mode voorgegaan en
naar ik verneem hebben Londen en
Berlijn het voorbeeld reeds gevolgd.
°^€
Geen wandelstok meer.
De wandelstok gaat absoluut uit de
mode.
Naar men gelooft, is dit een gevolg van
het toenemende sigaretten rocken, waardoor
de man reeds een bezigheid voor zijn
handen heeft ....
Maar misschien is de voornaamste
oorzaak wel, dat het wandelen zélf uit
de mode is gegaan ....
Geen dieet.
Onlangs woonde ik een modeshow bij en
bewonderde de slankheid van een der
mannequins.
Na afloop vroeg ik haar, of zij wel ooit
at ....
„O ja," riep ze lachend uit. „En zelfs
een heeleboel! En ik doe nooit oefeningen !
„Hoe is u dan zoo slank gebleven ?"
„Aanleg," antwoordde ze philosophisch.
„Ik ken een massa dikke menschen die
haast niets en een heeleboel slanke menschen,
die heel veel eten ...-."
Dieet-teert u óók ?
De populaire drank.
Men heeft mij verteld, dat er in Parijs
niet minder dan vijfhonderd verschillende
cocktails zijn te krijgen.
De populairste bestaat uit wodka, vermengd
met room en benedictine.
Onze fantasieën.
Een krankzinnige leeft zijn fantasieën
als werkelijkheid en brengt ze als werkelijkheid
naar buiten. Zij, die niet krankzinnig
zijn, houden hun verbeeldingen
binnen ; maar zij leven er toch van, ze
genieten ervan, ze teren er op, ze troosten
er zich mee ; die fantasieën zijn hun hoop,
hun toevlucht; zonder haar zou de werkelijkheid
niet zijn uit te houden. —
J. Mathijs Acket.
Om vaten te wasschen
moet men volgens den directeur van het
Office National des Recherches Scientifiques
water gebruiken van ongeveer 55°in
geen geval mag het beneden de 45 J of
boven de 65 0 zijn.
Waar de wetenschap zich al niet mee
bemoeit!
De
Jazz-Zanger,
's werelds grootste succes-
film met AL JOLSON komt
Veroveren
de wereld!
Een bewegende kerktoren.
De toren van de kerk Saint Martin te
Etampes (Fr.) staat evenals die van Pisa
schuin. Hij heeft echter nóg een merkwaardigheid,
die hem van den toren te
Pisa onderscheidt en wel deze, dat zijn
stand varieert met het weer. Het fundament
van den toren rust namelijk in een
bedding van klei en al naar het weer nu
droog of vochtig is, krimpt of zet deze
bedding uit, waardoor de toren inbeweging
6 8
komt.
§»€
De lippenstift in den ban.
„Natuurlijke schoonheid" schijnt op het
oogenblik in Yoego-Slavië het parool te
zijn van de autoriteiten, die met de opvoeding
zijn belast.
Ik hoor ten minste, dat den damesstudenten
door den Minister van Onderwijs
het gebruik van lippenstift of rouge
streng verboden is. Ook moeten zij gedurende
de colleges een eenvoudig, zwart
japonnetje dragen. Aan deze bepalingen
wordt zonder 'pardon de hand gehouden
Om tijd te sparen.
Ik ken in Parijs een dame uit de hoogste
kringen, die jarenlang gezocht heeft naar
een kamenierster, die even groot was en
hetzelfde figuur had als zijzelf. Eindelijk
is ze er in geslaagd er een te vinden. Zij
zou het meisje nu voor geen geld van de
wereld willen missen, omdat zij haar heel
veel tijd spaart door haar kostuums te
passen.
De krul weer in de mode.
Er worden weer krullen gedragen, maar
zij moeten valsch zijn.
Een coiffeur in Parijs maakt voor zijn
cliënten onzichtbare cirkeltjes van tule
waaraan ringetjes van paardenhaar en
kunstzijde worden bevestigd.
Indien U meent HET BESTE
gezien te hebben, dat er op
fllmgebied bestaat, dan heeft de
WILTON METRO GOLDWYN
altyd NOG BETERE FILMS
Blauwe parelen.
Na de zwarte parel is de rose gekomen
en nu is de blauwe in de mode. Snoeren
blauwe parelen zijn nu een geschenk, dat
buitengewoon op prijs wordt gesteld.
Nieuwe tennismode.
Op de tennisbanen aan de Riviera werd
dit jaar voor het eerst door de dames een
lange broek gedragen.
Zij, die het weten kunnen, voorspellen
dat deze dracht voor de dames op de
tennisbanen weldra algemeen zal zijn.
Rokken — hoe kort en wijd ook — schijnen
nog steeds de bewegingen te veel. te
belemmeren. Misschien is dus de tijd niet
ver meer, dat de dames in dezelfde dracht
als haar mannelijke partners op de banen
zullen verschijnen.
De grootste tabaksdoos.
De grootste tabaksdoos vart de wereld
is zonder twijfel die, welke eens behoorde
aan een Engelsche vereeniging, die nu al
lang is ontbonden. De doos bevindt zich
m de Caxton Hall te Westminster. Zij is
1.20 M. lang en ongeveer 35 cM. breed en
hoog. Men heeft haar verzekerd voor
85.000 gulden ! Er bevinden zich verscheidene
andere doozen in, die alle rijk
met zilver zijn beslagen, waarop allerhande
historische feiten zijn gegraveerd. Op de
aatste doos is de begrafenis van den onbekenden
soldaat in de Abdij van Westminster
afgebeeld.
Meisjesrokjes ...
Men spreekt nog maar steeds van
meisjesrokjes, zegt een Fransche courant
Maar waarm bestaat eigenlijk het verschii
tusschen een rokje voor een meisje en een
voor haar moeder en haar grootmoeder ?
Waaraan herkent men het meisjesrokje
vraagt het blad zeer onbescheiden i
En het antwoordt: Aan het feit, dat het
gedragen wordt door dames van rijperen
leeftijd ....
Honden-kin derjuffrouw.
Een van mijn Parijsche kennissen
schreef mij, dat zij voor haar lievelirigshondje
een kindermeisje had gehuurd.
Toen ik haar vroeg, wat deze moest
doen, antwoordde ze mij : „Zij moet hem
verzorgen en manieren bijbrengen. Voorts
toezien, dat hij niet zonderkleedje uitgaat
dat het kussen in zijn mandje iederen dag
geklopt wordt, enz.
Toen hij een paar dagen geleden een kou
had gevat, heeft zij hem heel gauw beter
gemaakt, door hem een tijdje te laten
ademhalen boven een kom met heet water
waarin eucalyptus was opgelost . . "
^^^^^Süfl^^^^^^^^^^^^^~ ^ "
SICER 4 lamps
ZOOWEL VOOR WISSELSTROOM
ALS ACCUVOEDING
wqo ^Uvoeriqe
EDISON BELL 4 lamps
Compleet Fl. 255 —
NORA 3 lamps Wisselstroom
COMPLETE INSTALLATIE MET
LUIDSPREKER EN ANTENNE
Fl. 197.50
tSS^Ti M
OOK VOOR RADIO OELDT DUS HET DEVIES:
SPREEK MET WINTER... EN 'T KOMT IN ORDE!!
- AMSTELSTRAAT 24-28, AMSTERDAM t

l/L DL.) L Hoek "iSriaa'i"*­' \A//\A I
■ „ Opleiding van jeugdige spelers preferent. I W / \ / i \ I I
­— (Vervolg) Door JAN VAN ZANT
*' * ■■» ■
M/77 neef Jansen
was eens met zijn vrouw op bezoek bii
zijn buren, de De Bruins.
Nadat zij even hadden zitten praten
over koetjes en kalfjes, bracht mevrouw
De Bruin haar nieuwe baljapon ter sprake.
Weldra waren de beide dames zoo vol
vuur over de nieuwste „avondmode"
bezig, dat mevrouw De Bruin zei­ Ik
zal hem eens aantrekken, lieve!"
Eenige minuten later kwam zij in haar
nieuwste aanwinst de kamer binnen
Het was werkelijk een mooie japon f
„Hoe vind je, dat­ie van achteren
staat? vroeg mevrouw De Bruin aan
mijn neef zijn vxouw.
„KeurigI Snoezig!" riep deze uit.
Waarop die prent van een neef van
mij eraan toevoegde :
„Ja hoor! Prachtig! Ze zullen alle­
maal verrukt zijn, als ze je zien weegaan
!'
6
Wacht even f
De jonge man (zijn aanzoek doend):
„Ik heb genoeg gespaard om te kunnen
leven naar een inkomen van tienduizend
gulden per jaar..."
Zij: „Wat fijn, George l"
Hij: „Ja, maar ik zou het niet langer
dan drie maanden kunnen volhouden!"
Hij herstelde langzaam
„Wanneer zou Dick uit het ziekenhuis
komen, denk je?"
„Dat zal nog wel. een tijdje duren,
denk ik.
„Dat is jammer I — Heb je zijn dokter
gesproken?"
„Neen, de zuster, die hem verpleegt
Het is het liefste meisje, dat ik ooit
gezien heb. '
Weet, wat ge zegt
„Jongeman," zei de patroon tot zijn
nieuwen bediende, „ik hoorde je daarnet
dien klant tegenspreken. Dat moet
je niet meer doen. Ben klant heeft bii
mij altijd gelijk. Denk daar in het vervolg
goed aan f"
„Mij goed," zei de jongeman, „maar
hij zei, dat u een gemeene afzetter
was..
Hij kon niet eerder
Het was zeker wel een dag of tien
na Nieuwjaar. Er wordt gebeld en mevrouw
doet toevallig zelf open.
Voor haar staat een jochie met een
witten kiel, dat aan zijn pet tikt en
zegt: „Mevrouw, ik ben de slagersknecht
en ik wensch u een gelukkig
Nieuwjaar f"
Waarop mevrouw verbaasd antwoordt­
„Maar ventje, dat moet je toch vóór
den eersten Januari doen!"
„Jawel, mevrouw," is het antwoord,
„dat is wel zoo, maar dat kon ik nu
eenmaal niet, want ik ben vandaag pas
m betrekking gekomen!"
E e Kr.Lu etba u" MussoliniI De Telegraaf heeft hier
één ÏÏan" 8 H^ °°? .^1**** °P Oostenrijk, waar
^lt^iT; A go Me,sl ' t het ""««naai elftal samen­
« f»; .° r f a K ver *f eet het blad, dat in Oostenrijk
Hn/LTL ClUbS °? een na ^huisvest zijn in Weenën.
Hoe wil een man in ons land met zijn over 10 oro­
ÏZ C 2T v 1 erspreide ?° eerste klass "* (van de go P ede
tweede klasse spelers spreken we nog maarniet)
binnen enkele weken een behoorlijk overzicht krijgen
Een mensch gaat toch maar één gang. Denken w«
ons hier even een weinig diepe? in, dan zal een
ieder het met ons eens zijn, dat een vóetbaWirtafo"
hed h e a n nS b^o°ort°. nS Und ' PraCtiSCh t0t de on­o»
Te veel eerste klassers l
K3? kvis ' dest Ü ds medewerker van Het Sportblad
tn«,!r e t nS gesch , reven: ­ Het voetbalspel Uvan een
kostelijk vermaak, een kostbare vermakelijkheid lehM^rr
••"/'7 erd voor de c,ubs ««n „strugglefor
high lfe , de drangnaar hooger werd steeds Irooter
met als gevolg spelverruwing. De fijne puntjes ringen
eraf, er werd gezocht naar kracht, nfet naar
spelkenms. Uithoudingsvermogen werd de hoofdfactor
van de voetbalopleiding. De wijze waaron rlè
doehjunten werden gemaakt, werd bijzaak dat ze
Ckfc e nTe a t a „m h h°f dzaak ­, Het »•« thïï» om II
KniKKers, niet om het spel. Laten we dat maareen*
eerlijk bekennen. En wat erger is, in die periode
van verwording van ons mooie spel, heef deTwSs!
Wft *„. en eene, V male gefaald. P Het bondsbesïïïur
heeft alle aandacht gewyd aan organisatie en admimstratie
en het heeft de opvoering van het snelwant.
eit ht hJf, " er ee ^ n 5 e mate^behartigd P De
?öf ï i L heeft ^ e . ze ffevierd over de qualiteit Dat
vPr,»? nd „ sf>eSt, {. Ur . 2 ï ch n J et met ma " en mach heeft
u„T te F n h Ü /«."' dat °P e e" kwaden dag ons
land werJ vergiftigd met 50 zich noemende! eerstI
leTerstillïn e6n ' f0Ut ' die " iet *M*w£X
Als eerste middel om het peil van ons voetbal
op te voeren is reeds bij herhaling genolmd • In-
roenne wan ee„ hoofdklasse over Ketemheeïe land
H=.."^ ü"?­""«=•■ *»" ue nana oes heerei
kroniek h

DEVROUW
Shabak, de Ethiopiër, had zijn zinnen
op den troon der Pharao's gezet en
op de schoone Toea, de koninklijke
dochter en erfgename van heel Egypte
De Pharao uit die dagen was ouden
bijna kindsch; een geleerde dwaas, verloren
temidden van al zijn bijwijven
en familieleden, en de dood maakte
meer slachtoffers dari ooit in het land
In de koelte van den avond wandelde
Pnnses Toea, de koninklijke dochter
op het dak van haar paleis en sloeg
de blauwige schemering gade, die vanuit
het Oosten naderde.
De oude Merkara, dik en leelijk, doch
trouw als geen ander lid der hofhouding,
waggelde naast de prinses
voort. . Van de geboorte af had zij het
koningskind verzorgd als was zij haar
moeder geweest...
„Er zijn vandaag meer menschen dan
ooit, o koningsdochter," zei Merkara
terwijl zij over de balustrade keek, die
om het dak heen liep.
Een breede heirweg liep langs den
muur van het koninklijk paleis, een weg
met aan weerszijden geweldige steenen
spninxen en wuivende palmen. Een
dichte menschenmenigte, waartusschen
zich wagens, paarden, soldaten, kinderen
en vrouwen bewogen, verdrong
zich op den weg.
„Zij staren maar." merkte de prinses
opeens op.
„Ja. Naar de zon, die opkomt, als
de zon ondergaat. Vertoon u toch aan
hen, o koninklijke dochter! Zij wach
ten immers op u!"
Toea stond bij de balustrade, zo0:
dat het volk haar zien kon en er was
medelijden en toorn in haar hart. Zij
was de geheimzinnige koningsdochter,
die men slechts van uit de verte mocht
aanschouwen als was zij een godin en
toch was zij in heur hart niets meer
dan een gewone vrouw. Ze wist, waarom
het volk zich voor het paleis veri
r u on S- Het wilde, behalve haar, ook
Shabak, het hoofd van de Mercenariërs
zlen \ . als . , hl i in zi Jn wagen zou komen
voorbm­ijden; Shabak, die meer heerscher
over Egypte was dan welke
Pharao ook.
Het volk hief de hand op naar de
dochter van Pharao, die een groot en
glinsterend juweel op haar voorhoofd
droeg.
„Groote Prinses, Toea de Schoone»"
noemde men haar.
En zij was schoon, groot en lenig...
Maar Toea was een vrouw en ze was
droef gestemd. Ze keek naar die
menigte egyptenaren, die zoo zorgeloos
waren, die maar lachten en praatten
en die tóch vandaag of morgen misschien
door vreemde heerschers als
stof onder de voeten zouden worden
vertreden. Recht over een tempel heen,
zag zij het water van den Grooten Nijl
stroomen, die geheimzinnige rivier, die
geflankeerd werd door de zwarte
schaduwen, welke de tempels en palmgroepen
er langs wierpen...
„Die menschen zijn groote dwazen,"
" | |
zei de prinses, op hen neerkijkend met
een plotseling opkomend gevoel van
weerzin.
„Alle menschen zijn dwazen, o
koninklijke dochter," zei Merkara, en
wij vrouwen moeten ons naar hen schikken
.. . Maar als de schapen dwaas
Zij hield op en stak een stukje
zoetigheid in haar mond, waarop ?e
lang mummelen bleef.
„Dan ligt dit aan den herder," voltooide
de prinses. „O vrouw, weet ik
soms met, dat er vrees woont in het
kind en vrees in het huis der Pharao's ?
Het land heeft zijn grootheid verloren
— Kijk eens naar beneden en zeg mii
wie en wat je ziet!"
„Ik zie dikke mannen, die den
ganschen dag aan niets anders dan aan
eten en drinken denken!"
„Wat nog meer ?"
„Ik zie prins Ptahmes, uw broeder
Hij hangt in een draagstoel en heeft
ee bos
" bloemen op zijn voorhoofd."
„terwijl zijn armen bruin en hard
moesten zijn en zijn handen moesten
trekken aan de teugels van den striid­
wagen."
„Ik zie Nefeher, den officieelen
schrijver. Hij rijdt op een witten ezel!" ­
„Kn hij beteekent meer dan de zoon
van den koning, die dwaas! — Maar
REMBRANDT
THEATER
AMSTERDAM
BRENGT STEEDS
DE BESTE
PROGRAMMA'S
J
VAM EGYPTE
wie zijn die mannen, die daar ginds
onder de palmboomen staan?"
„Dat zijn soldaten, o koninklijke
dochter. Soldaten van de wacht!"
„Wat voor gezichten hebben zij ?"
„De gezichten van Libyers en
Lushieten, o prinses. Zij zijn leelijke
mannen, maar de vroolijke meisjes
nouden van hen."
De donkere oogen van Toea werden
groot en trotsch.
„Gehuurde soldaten, barbaren, zwarten!
Wie anders moeten Pharao beschermen
dan mannen van Egypte, wie
anders moeten Egypte verdedigen dan
haar eigen zonen? ­ Wat zie je noe
meer, Merkara?"
De oude vrouw sloot haar oogen
halt en keek scherp voor zich uit.
„Ik zie den wagen van Shabak," zei
ze, „van Shabak den Ethiopiër, den
wagen met de roode wielen."
Het lichaam van Toea trilde, alsof
ze gestoken was door een adder. Ze
drukte zich tegen de balustrade aanhaar
vingers omvatten in harden greep
de steenen en in haar oogen schitterde
een zonderling vuur. Zij zag hoe er
plaats werd gemaakt door de menigte
voor den wagen met de roode wielen
£e hoorde hoe het volk juichte
„Shabak! Shabak!" '
„God der strijd wagens!"
„Verdediger van Egypte!"
Hij had over zijn gouden harnas den
huid van een luipaard geworpen. Zijn
tanden glinsterden en zijn zwarte armen
glansden. Hij mende zijn eigen paarden
trotsche dieren, die hun tanden
konden gebruiken in den strijd. Het
schuim stond hun op den bek, terwijl
zij den wagen woest tusschen het volk
door trokken. Shabak kwam aanstormen,
alsof hij pardoes op de menigte
wilde inrennen en onderwijl keek hij
naar boven, naar het paleis waar Toea
stond op het dak. Terwijl hij met de
eene hand de teugels hield, rukte hij
met de andere zijn groote speer van
haar plaats terzijde van den strijdwagen
en groette de dochter van Egypte.
Zijn groet was een aanroeping. Het
volk zag het en begreep het. Werd er
niet op lederen straathoek en in ieder
huis over het huwelijk van de prinsen
gesproken ?
En het volk riep: „Laat uw echtge
noot een held zijn, o dochter van
Pharao!
„Geen fat van een prins, die in een
draagstoel hangt!"
En Toea, die daar stond in de
majesteit van haar schoonheid en haar
trots, keek neer op Shabak en de
menigte en haar oogen en mond verrieden
haar nauw bedwongen toorn.
„Zij vragen om een held," zei ze
legen Merkara, toen de Ethiopiër voor
bij was „een held!"
„Maak een held, o mijn koningin I"
fluisterde de oude vrouw naast haar.
„Waar m gansch Egypte kan men
zoo n man vinden ?" vroeg Toea
De oude vrouw zweeg.
ONEN VAN
■a
EN MOEDER
EEN FIRST NATIONAL FILM
De Turkeltalibs vormden een vreedzame familie, die gedurende
het tsaristisch regime in Wodna (Rusland) woonde. De beide
kinderen waren tweelingen: de zwarte Nicolai en de roode Schmulka.
Op een dag breekt er in de stad een pogrom uit en de kleine
Schmulka vindt men in een poel van bloed met verpletterd hoofd ...
Vader en moeder Turkeltaub vluchten
nu met hun zoon Nicolai naar New­
York, waar zij weldra in welstand
geraken. Hun zoon wordt een sUcces'
vol advocaat, die na zijn huwelijk
met Ada, het meisje, dat zijn moeder
voor hem had bestemd, tot Openbaar
Aanklager wordt benoemd.
Alles wijst er op. dat hij een
groote toekomst tegemoet gaat.
De kleine Schmulka. was
echter niet dood, zooals
zijn ouders geloofd
hadden. Toen de rust
in de stad Was teruggekeerd,
had een
vrouw, Hanscha, hem
gevonden. Ziende dat
het kind nog leefde,
het mee
NAAR HET VERHAAL „ROULETTE­
DOOR FANNIE HURST
huis en bracht hem groot. Later gaat ook zij met hem naar New York,
waar zij in een der armoedigste wijken terecht komen. Hanscha,
hoe menschüevend overigens ook, drinkt echter sterk en ook
Schmulka raakt aan den drank verslaafd.
Een meisje, waarvan Nicolai vroeger heeft gehouden en dat hoc
langer hoe meer aan lager wal is geraakt, komt met Schmulka in
kennis. Hij raakt in haar netten verstrikt en gooit haar, als hij
merkt door haar te zijn bedrogen, met het hoofd tegen een muur, waarbij
zij ongelukkigerwijze in een spijke
valt. Schmulka wordt gearresteerd,
beschuldigd van moord. Hij Wordt
voor zijn eigen broer, den Openbaar
Aanklager, gebracht. Hoewel
niemand wéét, wie Schmulka
eigenlijk is, pleit moeder Turkeltaub
voor hem bij haar zoon
Nicolai en overreedt hem clement
te zijn. Daar de dood gedeeltelijk
ook het gevolg is
van een toeval — den
spijker in den muur —
krijgt Schmulka slechts
een korte straf en keert
daarna in den schoot
van zijn familie terug.

En Toea vertoefde dien avond langer
op het dak van haar paleis dan anders.
Ze bleef er tot de sterren als groote
zilveren lampen schitterden aan het
azuur van den nachthemel.
Er was vrees in het paleis en vrees
in het hart van den Pharao. Egypte
was een gebroken riet. Er gingen geruchten
van groote koningen, die in
het Oosten regeerden en die oorlog
in den zin hadden.
In het hartje van den nacht kïvam
er een boodschapper van den Pharao
naar het paleis van Toea, de prinses.
„O koninklijke dochter, de Pharao
verwacht u!"'
Het was Merkara, die haar deze
boodschap overbracht.
„Zei ik niet, dat mannen dwazen zijn?
Ze beven als oude vrouwen in den
nacht!"
Toea stond op en verzocht Merkara
haar te willen kleeden.
Toen ging zij met den boodschapper
mee en mèt haar gingen Merkara en
twee van haar Thebaansche schildwachten.
Toen de koperen deuren van de
groote audiëntiezaal voor haar werden
geopend, zag zij alle dingen in een
zonderlingen glans, alsof zij. niet meer
waren dan een muurschildering. Pharao
zat op zijn troon tusschen twee pilaren:
een oude man, grijs om de lippen,
angstig, zijn hoofd rustend in zijn hand.
Ptahmes, de prins, stond naast hem.
Hij beet op zijn nagels: een lafaard,
wiens zwakheid ieder bekend was
Roma, de priester van Ammon en
Nefeher, de officieele schrijver, stonden
achter den troon en fluisterden.
Rahmes, de waaierdrager, zag er uit
als een, die in toorn is gestorven. Er
waren prinsen, veldheeren, priesters, en
zij stonden tusschen de pilaren en
praatten op gedempten toon met elkaar.
Naast den Pharao, aan zijn rechterhand,
stond Shabak, den aanvoerder
der Mercenaries, gehuld in een rood
kleed en glanzend als geolied brons.
Toea begroette haar vader met een
buiging.
„Pharao heeft zijn dochter ontboden
«'ïi zij is hierl"
De oude man keek naar haar en
toen naar Shabak.
„Mijn dochter, de monden van mijn
raadslieden hebben hedennacht wijsheid
verkondigd. De stem van Ammon
heeft gesproken. Ik, de Pharao, ben
oud en de hemel boven Egypte is niet
helder. Luister, mijn koninklijke dochter,
erfgename van heel Egypte I Nog
slechts weinig tijd en gij zult het land
regeeren en het heeft ons goed gedunkt,
dat er een sterke held naast u
op den troon van Egypte zou zitten
Vannacht heeft de stem van Ammon
gesproken en de god heeft uw echtgenoot
gekozen." '
Toea stond kaarsrecht en onbeweeglijk,
zwijgend als het standbeeld van
een groot koning.
„Wat zegt mijn dochter?"
„Zeg mij uw keus, o Pharao, uw
keus en niét die van Ammon. — Staat
hij,, op wien uw keus viel, niet rechts
van u?"
Haar wangen gloeiden en haaroogen
schitterden nu als vuur.
IN HET LEVEN TERUGGEBRACHT
Mrs. Brunton, een engelsche artiste, heeft getracht
om, afgaand op de gegevens, welke door
de beroemd geworden opgravingen aan het licht
waren gekomen, de figuren van Tutankh-Amen
den jongen Pharao, en zijn jeugdige bruid Ankhes-en-Amen
weer voor ons te doen leven. Wij
geyen hiervan een reproductie, ontleend aan de
gekleurde platen, die in de III. London News
voorkwamen
„Heb ik goed geraden, o mijn vader ?"
Pharao sidderde voor haar, eenoude
man, cynisch en toch beschaamd.
„Het is zoo," zei hij. ,„Prins Shabak,
onze opperste veldheer en getrouwste
dienaar!"
Toea keek eerst Pharao en toen de
prinsen aan en er was er niet één, die
haar blikken kon doorstaan. Het laatst
van allen keek zij naar Shabak, die
naast den Pharao stond, groot en
listig en wiens oogen brandden van
verlangen naar haar schoonheid. Hij
sloeg zijn oogen niet voor haar neer,
want haar toorn was voor hem wat de
wijn is voor een man die dorst heeft.
„Dus gij wilt met mij trouwen, mijn
heer Shabak?"
Hij liet zijn groote witte randen zien,
maar maakte geen buiging voor haar
toen hij antwoordde: „Inderdaad, o
koningin, dat is zoo! Ik ben geen
pocher, maar heel Egypte verbergt zich
achter mijn schild. En gij zijt EgypteI"
Hartstochtelijk wendde Toea zich tot
de raadslieden en prinsen.
„Is er dan geen man in Egypte dapper
genoeg om mij te redden van dit
zwarte beest uit het Zuiden? Zijn jullie
allen lafaards? Zal de zwarte man de
dochter van Pharao trouwen, terwijl de
prinsen van Egypte als lafaards wegsluipen
achter de pilaren van Pharao's
kamer ?"
Slechts Ptahmes verbrak de. stilte,
verward en bleek door de woede van een
lafaard.
„Pharao heeft gesproken," zei hij.
„Wie zijn wij, dat wij ons zouden durven
verzetten tegen de woorden van
Pharao ?"
Shabak wierp zijn hoofd in den nek
en lachte.
„De wijze mannen hebben gesproken,
o koningin," zei hij.
Woedend keerde Toea zich tot hem.
„Lafaards hebben de tong der goden
gestolen! De helden zjjn dood in Egypte.
— Mijn vader, ik wensch u goeden
nacht!"
6
Als een jonge leeuwin verliet zij de
audiëntiezaal, stilte en vrees achter
latend.
Wederom was het hacht en Toea
wandelde in haar tuin, terwijl boven
haar hoofd de palmen wuifden en de
sterren glansden. Het hart van Toea
was als het hart van een bang en moederloos
kind.
Maar de vrouw in Toea verzette zich
trotsch tegen haar noodlot, dat haar belette
te beminnen wien en waar zij wilde
en bemind te worden door hem, naar
wien haar liefde uitging. Zij wist, dat
zij geofferd zou worden op het altaar
van haar land, zij, die in zich droeg de
ziel van een groot koning. In het gansche
land had zij geen vriendin, die zij
kon verti ouwen, behalve de oude Merkara,
die onder een boom in den tuin zat.
In haar angst riep zij haar.
„Vrouw, die een moeder voor mij
zijt geweest, waar zijt ge?"
Merkara had bij een fontein gezeten,
waarvan "het water in het maanlicht
schitterde als diamant:
„Ik ben hier, o koninklijke dochter!"
„Leg mijn hand op uw hart, o Merkara,
want schaamte bedrukt mij, en er
is geen ontkomen!"
J
MANNEN. D
KO VAN DWlP;
In Candida, waarvan de reprise in den Grooten
——Schouwburg te Rotterdam ging
De oude vrouw greep haar hand.
„Hij zal niet leven," zei ze, „want
ik zal gif mengen!"
„Gij!?"
„Ja, ik! Ik,ben slim!"
„Mijn moeder, dat nóóit! Gij een
moordenares, ter wille van mij een groot
oordeel tegemoet gaand ... Daarvoor
houd ik te veel van je, o Merkara! Zijn
wij dan even laf als de mannen? Ik
moet sterven!"
Merkara uitte een kreet van verbazing
en schrik.
„Dat nooit! Zijn er dan geen goden?
Hebben wij misschien niet te veel
op mènschen gebouwd? Luister! Tegen
dat de ochtend komt moet gij met Ammon
spreken, gij, de dochter van
Egypte. En Ammon zal naar u luisteren.
Er zal geen valsche priester zijn tusschen
hem en mijn dochter!"
Toea richtte zich op, spreidde haar
armen uit en keerde haar gezicht naar
de maan.
„O Merkara, gij hebt mijn ziel aangeraakt!
Maar zijn wij hier dan geen
gevangenen ?"
„Tegen dat het schemer wordt, moet
gij naar het Heilige Meer gaan en ik
zal met u gaan. De Thebanen hebben de
wacht. Zij houden van u en haten
Shabak!"
Als in extase bleef Toea staan en
staarde naar de maan ...
„Ammon zal mij hooren," zei ze eindelijk,
„Ammon, die van Egypte houdt!
Ik vertrouw u, o vrouw, die mij een
moeder zijt geweest!"
Geen geluid drong er van uit de
groote stad door, toen Toea de prinses
zich naar het Heilige Meer begaf. Het
meer lag als een glanzende, zwarte vlek
onder den diepblauwen nachthemel. Tuinen
omgaven het, tuinen, die vruchtbaar
en welriekend waren gemaakt dóór
slaven en die besproeid werden door de
wateren van den Nijl, zoodat er groote
cypressen groeiden en cederen De
nacht was vol geuren van bloemen. Tusschen
de boomen door zag men de
sterren schitteren.
Een breed, met steenen geplaveid pad
leidde naar het meer. Toea daalde de
treden af tot haar sandalen het water
raakten. Toen boog zij zich, nam het
heilige water in de palmen van haar
handen en liet het langs haar armen
loopen.
„Ik kom, o Ammon, Groote Vader,
om u te smeeken in den schemer..."
Een boot lag vlak bij de steenen
PIERRE BALLEOUX, „
die met succes de rol van.de Kruik van Nap de
la Mar, tijdens diens ziekte, overneemt
trap. Er waren pagaaien in. Toea stapte
in de boot en Merkara volgde Baar. De
oude vrouw maakte het touw los, waarmee
3e boot gebonden lag, nam een
der pagaaien en bewoog de boot rustig
en gelijkmatig over het donkere water...
Toea noch de vrouw spraken. Het
groote mysterie lag drukkend op hen.
Daarginds in de duisternis verhief zich
als een zwarte massa het standbeeld
van den God ...
„HU komt!"
Plotseling scheen zich in het oosten
een vreemd licht over het water te verspreiden.
Merkara boog zich heel diep,
wees er met haar beenigen vinger naar
en bedekte toen haar gelaat met de
mouw van haar kleed. Het was alsof
er iets- groots, zwarts en vreemds uit
de duisternis oprees, dat een vormelooze
massa in de schemering leek: een
rots opkomend uit een kalme zee.
Toea strekte haar handen er smeekend
naar uit.
„Ammon, Groote Vader, wees niet
vertoornd op u*v dochter!"
Toen kwam de ochtendschemering:
een schittering van zilver licht, dat als
water door een muur van zwarte wolken
stroomde. Het water van het meer
werd grijs als gras en het beeld van
Ammon, dat er uit oprees, was groots
•en angstwekkend.
Sprakeloos stond Toea daar en
wachtte. Angst beklemde haar hart. Merkara,
die op den bodem van de boot
hurkte, durfde niet opzien. Zou de God
lachen of vertoornd zijn? Zijn gelaat
was nog in de schaduwen van den
nacht verborgen
Toen, terwijl Toea daar nog te wachten
stond, stieek het rose morgenlicht
langs het gezicht van Ammon. Het
hoofd van den God scheen tot in de
wolken te rijken, sereen, prachtig, geheimzinnig-kalm
.. • Zijn goedheid ging
alle menschelijke begrip te boven: Ammon
glimlachte!
Toea stond daar als droomde zij; haar
oogen staarden naar den grooten God.
De eerste zonnestralen schitterden op
het juweel aan haar voorhoofd en gleden
langs haar scharlaken kleed. Maar
Toea bewoog zich niet.
Plotseling hoorde Merkara een go
om in het volgende num>
UFRZUIM
mer van ons klad he£ vervolij;
van dit interessante
NIET "*"* en zeker ook U boeiende
verhaal te lezen
NDACHT V.
JAN VAN DER MEULEN,
baritonzanger, verbonden aan het Co-Opera-tiegtzelschap
luid als van een vrouw, die ontwaakt
uit een diepen slaap. De boot schommelde
even. De prinses was op haar
knjeërjL, ^Yajlen^strekte, haar handen
naaf " hef* beeld van den God uit
en slaakte een.kreet van dankbaarheid
en verrukking. En Ammon glimlachte.
„Groote Vader, ik dank u! Er is hoop
in mijn hart!"
Zij gaf Merkara een teeken en de
oude vrouw stak de beschilderde pagaai
in het water.
„Ammon heeft gesproken, o Merkara!"
„Gezegend zij de ochtendschemering!"
„Ik hoorde hem spreken, o Merkara!
Hij zei: „Leven zal naar den Nijl komen,"
en hij deed een visioen voor
mijn oogen verrijzen, en ik zag een groot
schip, dat naar Thebe stevende en op
zijn zeilen was een groote gouden zon
geschilderd."
„Een schip, o prinses ? Maar een
vreemd schip mag den Nijl nooit opvaren!"
„Het was een visioen, o Merkara, het
visioen, dat Ammon mij zond!"
Tegen den avond van denzelfden dag
zond Pharao om zijn dochter, en zij
stond voor hem in zijn groote audiëntiezaal
en voor haar stonden al de grooten
des rijks. Shabak de Ethiopiër zat
op de treden van Pharao's troon en
keek naar haar met de oogen van een
veroveraar.
„Op den vijfden nacht, mijn dochter,
zult gij prins Shabak als uw echtgenoot
nemen. Hebt gij wat te zeggen?"
Toea glimlachte zonderling.'
„Wat de goden willen, zal gebeuren,
mijn vader. Ammon heeft mij een visioen
gezonden. Ik wacht op den wil
van de goden!"
Men keek haar nieuwsgierig aan en
Pharao fronste zijn voorhoofd.
„Wat was dat visioen dan, mijn
dochter ?"
„Dat mag ik u niet vertellen. Ik
wacht op den wil van mijn God!"
Shabak haalde zijn breede schouders
op en lachte.
„Gij zult aangename droomen
droomen, o prinses, wanneer ge in mijn
armen ligt!"
Zij wierp hem een verachtelijken
blik toe.
„Hij, die voor den Pharao zit, zal de
voeten likken van God Ammon."
En het hart van menig man ging
mèt haar, toen zij vertrok.

S75
..te
: '. *
■

VAM KATMADINA busH
„Ik stel mijzelve ook steeds vragen
over dergelijke dingen," zei ze op
zakehjken loon. „Sedert ik hier ben,
zie ik zoo vaak tegenstrijdigheden. Mijn
gevolgtrekkingen van vroeger raken
daardoor een beetje in de war."
„Hoe waren die?" Hijl was naar zijn
stoel teruggekeerd.- Hij was te veel
levensman om zich door zijn gevoel
te laten meesleepen. Ook begreep hij.
dat het zeer onverstandig zou wezen
om nu reeds den teugel te laten vieren.
Hierdoor kon wellicht een veelbelovend
amusement verloren gaan.
„Ik meende, dat kleine ooren en fijne
enkels en mooie handen het kenmerk
waren van geboorte en ras, zoowel als
moreele hoedanigheden."
„En u werd hierin Teleurgesteld ?"
„Ja, zeer — u niet ?"
„Neen, want ik had mij hierover geeh
illusies gemaakt — men weet nooit
waar een tak zich kruist, of wat ontstaan
kan door te veel ras. Dat loopt
soms uit op misdadigheid."
„Ik denk dat —"
„En hebben de moreele hoedanigheden
u ook teleurgesteld?"
„O, ja — meer dan de physische.
Ik heb gezien en gehoord wat men
zelfs te Bindon's Green als zeer ordinair
beschouwd zou hebben."
Hij lachte weer. Wanneer zij, die de
tableaux-vivants hadden bijgewoond,
haar eens hadden kunnen hooren.
„U hebt volkomen gelijk. Van buiten
af beschouwd, veronderstel ik, dat wij
heden ten dage maar een zeer armzalig
groepje lijken."
„Er zijn persoonlijkheden onder, die
de verwachting niet beschamen, natuurlijk,
maar dat zijn maar enkelen. Om
zulk een mengsel te verkrijgen moet u
beslist de deuren geopend hebben voor
zeer ordinaire lui."
„Wij zijn onverschillig geworden. We
hechten niet meer aan een stamboom,
vrees ik."
„Daardoor geeft u de macht uit
handen. Misschien bent u afgeleefd,
zooals de edelen voor de revolutie in
Frankrijk, die alleen sterven konden als
gentlemen, maar niet leven als mannen."
Gerard Strobridge was verslagen. Dit
zei een kleindochter van een slager uit
Bindon's Green! „Natuurlijk praat ze
Seraphine na," dacht hij nu. „En toch
— na een blik op haar eigenaardig gelaat
— „hét is een bijzondere vrouw,
hoe dan ook!" /
„Dat is een mooie zin — waar vond
u die — sterven als gentlemen, maar
niet leven als mannen ?"
Wien Diploma - Berlin '
E MAISON
" 1
CAR HEQELEI
MESKAPSALON J
Utrefhtschestr. 41, Amsterdam
Telefoon 31941
„Ik weet het piet. Erover denkende
en lezende kwam het zoo — er was
zoo veel moois, en zoo veel —dwaas."
»Ja — en u meent, dat wij in Enge
land ook daar heen op weg zijn? Mis
schien heeft u gelijk. Wij hebben behoefte
aan het een of ander groot
nationaal gevaar om ons weer één te
gevoelen."
„Anders zal de roest u verteren en
dat zou jammer zijn."
„U vindt ons dus nog goed genoeg
om bewaard te blijven ?"
„In uw hoogste ontplooiing - zooals
Mevrouw de Gravin — en u, zijn eT
volgens mijn meening geen beteren te
vinden in welk land ter wereld ook."
Zij wist, dat hij haar wilde uithooren
en vond het wel aardig zoo uitgehoord
te worden.
„Vertel me eens wat voor goeds
is er in ons ?"
„U kunt de dingen schatten. U weet
wat de moeite waard is om te bezitten.
U heeft een ruimen blik in alle zaken.
Na honderden jaren zijn die eigenschappen
een onvervreemdbaar eigendom
voor u geworden. In de klasse
waaruit* de radikale staatslieden voortkomen
is er natuurlijk niet één, die
deze hoedanigheden bezit. Zij moeten
ze eerst door veel inspanning trachten
te verkrijgen. Het zit niet in hun bloed.
Een hulde uit de verte
Een lezer van He£ Weekblad, die in Arable
woont en door den afstand du» niet aan
de prijsvraag beeft kunnen mededoen,
was van opvatting, dat de inzending No.
33 wel de voorkeur verdiende. Hij neemt
natuurlijk genoegen met de uitspraak der
meerderheid, docb verzocht ons uit zijn
naam een mooi boek aan de inzend ster
No. 33 (Mej. Gravelijn te Rotterdam) te
zenden. Wat wij natuurlijk gaarne deden.
BEZOEKT HET
LUXOR
PALAST
|| TE ROTTERDAM |
omdat hun voorouders van den morgen
tot den avond te zwoegen hadden om
met hun huisgezin van den eenen dag
in den anderen te komen en dien
breederen horizon misten.
„Volkomen waar. U bestudeert het
vraagstuk der erfelijkheid, Miss Bush ?"
„Ja, daardoor wordt alles verklaard.
Ik ga het na bij mij zelve. Ik bestrijd
steeds alle ordinaire en bekrompen insrinkten,
die ik in mij ontdek."
„Hoogst interessant!"
„U moet de kracht hebben om voor
uw overtuiging uit te komen, zooals
Mevrouw de Gravin. Wanneer zij soms
prachtige dingen zegt, Jacht u slechts.
Weinige uwer bezitten een ruggegTaat
Dat heb ik opgemerkt."
„U maakt mij beschaamd!"
Een lachende uitdrukking kwam op
haar gelaat. Zij meende nu lang genoeg
ernstig te zijn geweest! Hij zag den
glans in haar oogen en werd er geheel
en al door betooverd.
„U is niet uit Bindon's Green gekomen
— wel? U daalde neer van den
Parnassus om ons arme' duivels van
aristokraten op onzen plicht te wijzen.
Ik wil uw eerste discipel zijn, priesteres
der wijsheid!"
„Het is vijf minuten voor vier, mijnheer.
Wij kunnen vandaag onmogelijk
met dien hoop papieren klaar komen.
Ik kwam uit Bindon's Green en met
den trein van zes uur ga ik er weer
heen — naar een souper thuis — daarom
is mijn haar gefriseerd en heb ik
deze nieuwe blouse aan."
Hij stond op en kwam bij haar staan.
„Wat moet u doen bij die partij? Ik
kan het mij niet voorstellen."
„Ik zal norsch zitten kijken, zooals
ik meestal doe. Ons souper zal burgerlijk
zijn als altijd en als het afgeloopen
is, volgen er een menigte nieuwe
platen voor de gramophone, negerzangen
en mijn broer Bert zal Harry-
Lander inviteeren en mijn aanstaande
schoonzuster Miss Mabel Cawber zal
„De Chocolade Soldaten" zingen, totaal
"van de wijs. We zullen heel wat drukte
maken en daarna worden stoelen en
tafeltjes opzij geschoven en gaan wij
dansen. Enkelen der ouderen maken
met zuster Matilda een whistpartijtje
en om één uur ongeveer kan ik gaan
slapen."
„Het klinkt buitengewoon aanlokkelijk,
maar komt u morgen terug?"
„Ja, met den vroegtrein. Ik val thuis
niet bijzonder in den smaak. Wilt u
s.v.p. weer beginnen te dicteeren ?"
Hij liep enkele malen de kamer op
en neer. Hij was niet de persoon om
zich door een ingeving te laten leiden.
Hij begreep zeer goed, dat het nu verstandiger
wezen' zou om zijn aandacht
bij het werk te bepalen. Hij nam dus
zijn aanteekenboekje weer en begon te
dicteeren. Meer dan een half uur werkten
beiden onafgebroken door. Het
stapeltje papieren verminderde aanmerkelijk.
20DANSIE5SBH5~
2 The en Sooves
oo/aantenHieffrefim
Danfimffhtuur-
AMSTERDAM — '
„Wanneer u mij even eenige inlichtingen
geven wilde over hetgeen hier
nog ligt, zal ik het stenografeeren, dan
kan ik morgenochtend alles afmaken.
Ik weet zeker, dat Mevrouw de gravin
liefst het heele plan kant en klaar
zien wil."
Hij stemde er in toe — hij bewonderde
haar flinkheid en haar gezond
verstand. Ze was zoo bekwaam en practisch,
iemand waarop men zich verlaten
kon. Hij wilde doen hetgeen zij voor
stelde; al had hij dan ook nog niets
over droomland gehoord!
Hij bepaalde zijn gedachten nu bij de
zaak en voor de klok vijf sloeg, was
alles door die bewonderenswaardige
jonge dame in gereedheid gebracht om
het over te typen, zoodra zij daarvoor
tijd vinden zou. Nu nam hij haar hand
weer.
„Duizend maal dank, Egeria," zei hij.
U moest een dergelijk persoon ontmoeten
en hem tot het hoofd van het
ministerie maken. U zou een ideale
vrouw zijm voor een eersten minister
— maar — zoek hem niet in Bindon's
Green!"
„O, neen — goeden avond mijnheer
Strobridge. Dank voor uw welmeenende
wenschen, maar ik heb andere plannen.
Ik zal die „persoon" niet tot iets
maken, hij zal mij tot iets maken."
„Tot wat ?"
„Dat ligt nog in den schoot der
goden." Zij maakte een lichte buiging
en ging met een handvol stukken naar
de kast in den muur, terwijl haar grijs
groene oogen hem over haar schouder
toelachten.
Als een slaapwandelaar liep Gerard
Strobridge de breede, marmeren trap
op, die naar de zitkamer zijner tante
voerde.
HOOFDSTUK XI.
„Waar denk je over, G. ?" zei Lady
Garribardine, toen zij zijn verstrooidheid
opmerkte. „Dat ellendige liefda
digheidsplan heeft je vermoeid, beste
kerel. — Ik hoop, dat Miss Bush je
goed bijgestaan heeft?"
„Uitstekend." — Hij leunde ach
terover in zijn stoel en at een sneedje
bruin brood met boter. „Deze zaak is
nu geheel in elkaar gezet. Uw secretaresse
was zoo vriendelijk de laatste
regelingen op zich te nemen. Ze heeft
het even gestenografeerd."
„Dan komt het in orde, G. Zij is
iemand, die haar woord houdt."
Mijnheer Strobridge bleef mijmeren.
Het is gelukkig, dacht hij, dat ik nooit
eenige belangstelling in Katharina Bush
getoond heb, want er ontgaat maar heel
weinig aan tante's aandacht.
Ze begreep niet, waaraan zijn verstrooidheid
toegeschreven moest worden.
Hij was toch stellig niet zoo dwaas
om in alle ernst verliefd te worden op
Lao Delemar! Haar dierbare Gerard!
Ze wilde onmiddellijk zekerheid hebben
daaromtrent. „Lao telefoneerde daareven,
dat ze van avond niet komt" —
waarlijk de luimen van deze knappe,
jonge vrouw" zijn ondraaglijk. Ze valt
van het een in het andere - niets dan
zelfzucht en verbeelding."
„Ja, zijn ze niet allen zoo?"
Ér klonk geen zweem van teleurstel
ling in zijm woorden. Maar misschien
was' hij er op voorbereid geweest en
LOET C. BARNSTIJN,
de man, die de Loetofoon uitvond, een apparaat,
dat berust op het systeem om met 'n gramophoon.
gekoppeld aan een filmprojectie-apparaat, geluideffecten
tegelijk met de vertooning der afbeeldingen
te verbinden.
was Lao's afwezigheid dezen avond toch
de reden van zijn gedruktheid.
„Welke verontschuldiging heeft ze aan
jou opgegeven ?"
Hij keek verwonderd.
„Geen enkele. Ik wist niet, dat ze
afgezegd had. Gaf ze een reden op?'
„Nonsens over een vriendin van haar
moeder, die gekomen was. Het verveelde
mij zoo, dat ik den hoorn weg
lei."
„Je moet mij troosten, Carine". Hij
boog zich voorover en nam de dikke
hand van zijn tante. „Wanneer iemand
op u kan rekenen als partner, kan Lao
best gemist worden."
„Vleier!" .maar ze glimlachte gestreeld.
„De Colvins moeten dan maar
met Tom Hawthorne spelen. Ik had
Henri Colvin bestemd tot mijn partner.
Hij is geestig en heeft mij verleden
week bij het diner geamuseerd. Toch
geef ik altijd den voorkeur aan jou G.
Ach, was je maar mijn zoon geweest ?"
„Dat zou de gelukkigste verhouding
ter wereld bedorven hebben, dat weet
u ook. Een zoon kon u te veel bekijven
een moeder kon ik te veel eer
biedigen — laat ons den hemel danken
voor den mooien, hoffelijken band, die
ons vereenigt."
„Ik wenschte toch, dat jij een zoon
hadt, G. Je weet, dat Emmeline's jongen
mij totaal onverschillig is."
„Er zullen nooit Strpbridges ter
wereld komen, Seraphien, Beatrice zou
flauw vallen bij de gedachte alleen.
Buitendien, waarvoor zou een kind uit
de familie Thorvil goed wezen. Er loopt
een streep door de heele- familie. Ik
heb het vaak gedacht. Ik stel belang
in erfelijkheid."
Hij liet na er bij te voegen, hoezeer
die belangstelling dien middag was toegenomen.
Zoo babbelden ze verder. Plotseling
van onderwerp veranderend zei de
Gravin: „O ja, Stirling had de onbeschaamdheid
mij te zeggen, dat ze mijn
nieuwe pruiken uit Parijs te licht vond i
Hoe denk jij er over, G. ?"
Hij keek oplettend naar het verstan
dige. schrandere gelaat en de belachelijk
jeugdige pruik, kuste haar weer de
hand en zei haar de waarheid. Iets in
haar woorden ontroerde hem diep.
„Ik vind zeer donker haar prachtig,
wanneer het grijs begint te worden,
Seraphim. Ik heb dikwijls gedacht, hoe
mooi zou ze zijn, wanneer ze al die
dingen verbrandde."
„Het zal gebeuren met nieuwjaar, terwijl
we te Blissington zijn. Wanneer we
in de stad terug komen, zal het heel
wat opzien baren Sara Lady Garribardine
met sneeuwwit haar."
„Neen, staal-grijs. Je oogen zullen
er nog mooier door uitkomen."
„Het gebeurt!" Ze lachte zachtjes.
„G, hoe staat het met Lao je bent
toch niet verliefd ?"
Mijnheer Strobridge schudde droevig
het hoofd.
„Helaas! geen spoor van. Ik begin
te vreezen, dat het zelfs niet tot Paaschtijd
duren zal."
„Ze is gemaakt."
„Zeer."
„En hopeloos oppervlakkig."
„Ja, maar heel bekoorlijk."
„Beatrice zegt, dat ze beweert vol
gevoel te zijn en meer andere afschuwelijke
dingen. Je hebt steeds een rijpen
smaak gehad. Beatrice rilt er van!"
„Mijn smaak is zoo, maar in deze
moderne dagen helaas nooit bevredigd!
Doch wat Lao aangaat, vergist ze zich.
Ze is zoo koud als ijs. Wanneer wij
in een restaurant lunchen, glimlacht ze
even vriendelijk tegen de knechts. Ze
is een beminnelijke vrouw, die van alle
mannelijke , wezens bewondering verlangt."
Foto Manuel
Wanneer
Mevrouw
haar
middagbezoeken
maakt

■
Oude dame: „Lieve hemel! Ik zou niet
graag aan zoo'n dun touwtje naar beneden
gaan!" * •
De man in de lift: „Nou maar juf, ik zou
niet rrraner zonder dot touwtje £nnn!"
Onderwijzeres: „Men kan g­een ongelijksoortige
dingen van elkaar aftrekken
Bijvoorbeeld: je kunt geen vier appels van
vijf kazen nemen ..."
Jongetje van het land: „Maar je kan toch
wel drie liter melk van vier koeien nemen."
Professor (wien men heeft gevraagd iets
bij te dragen tot het welslagen van het gezellige
avondje): „Werkelijk, ik weet niet
wat ik zou moeten doen!"
Gastvrouw: „O, dat komt wel goed!Doet
U maar iets verstrooids!"
„Schoenveters, mijnheer?"
Vcstrooid schoolmeester: Als dat ge­ Zij (tot haar man achter het stuur): „Niet
praat met oogenbhkkehjk ophoudt, zal ik overrijden, Dick! Volgens eer en geweten
de heele klas moeten laten nablijven!" kun je dat geen voetganger noemen!"
MIJN PIEPA
m
De Jong. Meyer U mr Ml Wllly, yenel ^m „„ „„. „„ j, ,M)witl imiL
1
*S3*v­
N ^
■-c •
" M **"

GEEN INDISCHE VERLOFOANGER KAN BUITEN EEN
.HIS MASTER'S VOICE" GRAMOPHONE.
HET WARE TROPEN­INSTRUMENT!
ENORME KEUZE VAN DE NIEUWSTE MODELLEN, BIJ:
i N.V. WILLEM SPRENGER'S GRAMOPHONE­HANDEL
PASSAGE 46, L. v. MEERDERVOORT 60a en 453, DEN HAAG
STEEDS HET NIEUWSTE f STEEDS HET BESTE I
GEGARANDEERD ZEEWAARDIG EMBALLEEREN *
., .;£..•■ : ­ .•■•''■' : ­­.­'­­ ■ '■• ;, '­' ;; : v '',.­>''.'''.­ v ­'*k­''■■" "'•■•}■•
Redactie en Administratie: Galgewater 22, Leiden. TeL 7Ö0
Verschtfnt wekeiyks — Prfl» per kwartaal f 1.95