DE KATHOLIEKE PERS

More documents

Recommendations

Info

$ve l\atholieke * Journalist$

Pag. 410 SEPTEMBER 1939 - No. 158 Nooit deed een collega, die zorgen had, tevergeefs een beroep op onzen adviseur. Altijd vond hij een begrijpend meevoelend hart en een vaardigen geest, die onmiddellijk alles in actie stelde om de zorgen te verlichten. Bij een jubileum als wij straks vieren gaan, mag dit alles wel eens naar voren worden gebracht. Wij zijn prof. Brandsma innig dankbaar voor dit alles. Wij blijven ons aanbevelen in zijn raad, zijn bijstand, zijn zorgen, zijn toewijding. Wij hopen, dat hij nog een lange reeks van jaren in ons midden werkzaam zal mogen zijn en daarbij getuige zal blijven van een stijgenden geestelijken en stoffelijken welstand van de Ned. Kath. journalisten en van een steeds rijkeren bloei van de Ned. Kath. pers. Waar moet de reden gezocht worden, dat prof. Brandsma zich zoo nauw aan ons verwant gevoelt en zóó veel voor onze vereeniging over heeft? Zeker, als eerste reden moet ongetwijfeld worden genoemd de gulheid des harten, waarmede deze priester zich weg schenkt, zonder eenige reserve, als hij maar goed kan doen. Maar als bijzondere reden mag toch wel worden aangemerkt de bijzondere voorliefde, die prof. Brandsma steeds voor de journalistiek heeft gehad en de journalistieke flair, die deze man van ascese en wetenschap ongetwijfeld ook bezit. Want prof. Brandsma heeft verschillende eigenschappen, die bij een goed journalist behooren: hij schrijft makkelijk, heeft een vlotte, levendige schrijftrant, heeft warme belangstelling voor alle vormen van actie in het katholieke en openbare leven. En hij levert, naast zijn weitenschappelijken arbeid, steeds een respectabele hoeveelheid journalistiek werk. Hoeveel dag- en v/eekbladen, hoeveel tijdschriften, hebben de afgeloopen 40 jaren niet geprofiteerd van prof. Brandsma's vlotte pen? Heeft iemand, die een of andere goede actie wilde pousseeren en een beroep deed op prof. Brandsma om een stukje in kramt of periodiek, ooit tevergeefs bij hem aangeklopt? Ik geloof 't niet, want prof. Brandsma kan niet weigeren, als hij een goede zaak dienen kan. In de jaren, dat hij professor was in het Carmelklooster te Oss, was hij reeds redacteur van „De stad Oss" en sinds hij, in 1923, het hoogleeraarschap in Nijmegen vervult, bleef hij journalistiek werk leveren in kranten en tijdschriften. Het zou boekdeelen vullen, als dit journalistiek werk van de afgeloopen veertig jaren zou kunnen worden verzameld. Journalistiek werk in breederen zin leverde hij ook in verschillende uitgaven, die van zijn hand verschenen, in tijdschriftartikelen enz. We doelen niet op de uitgave der werken van de H. Teresia en van den H. Joannes van het Kruis, die prof. Brandsma met eenige zijner confraters van den Carmel ondernam, omdat dit wetenschappelijk werk niet met de journalistiek in verbinding mag worden gebracht. We denken evenmin aan zijn werk voor de katholieke Encyclopedie en aan zijn bemoeiingen voor een tekst-critische uitgave der werken van Geert Groote in 1940. We laten ook buiten beschouwing zijn brochure over het Godsbegrip, die den tekst bevat der rede, uitgesproken op de dies natalis der R. K. universiteit in 1932 welke brochure — een zeldzaamheid voor een dies natalis-rede — een herdruk mocht beleven. Maar we doelen op bijv. het Verslagboek van het Nijmeegsen Maria-congres in 1932, een ruim 500 pagina's dik boekwerk, bevattende de redevoeringen tijdens het Congres gehouden, maar ook veel journalistiek werk, voor een groot deel van de hand van prof. Brandsma. We doelen op de verhandelingen, die hij schreef in tal van tijdschriften: Carmelrozen, Analecta Ord. Carm., De Katholiek, Ons Geestelijk Erf, Roomsk Frysk Boun, enz. enz. In dit verband moet ook nog genoemd worden het fijne boekje: Carmelite mysticism, historical sketches, dat in 1936 te Chicago verscheen en dat de uitgewerkte lezingen bevat, die prof. Brandsma in 1935 aan de katholieke universiteit te Washington gaf. En daar is ongetwijfeld veel meer, waarvan wij geen kennis dragen. Want de pen van prof. Brandsma is zeer vruchtbaar. En 't is waarlijk geen wonder, dat deze hoogleeraar, maar die tegelijk ook een geboren journalist is, zich tot ons getrokken voelde en daardoor niet alleen adviseur maar ook in menig opzicht een collega, een vriend van ons is geworden. Aan dezen hoog geschatten collega kunnen wij allen een voorbeeld nemen. Van zijn ijver voor alle goede werken, van zijn irenische instelling, waardoor hij nooit iemand kwetsen zal, kunnen wij allen leeren. Leeren kunnen wij ook van hem ihet idealisme te bewaren dat ons, katholieke journalisten, steeds moet blijven bezielen. Diep overtuigd is prof. Brandsma van de hooge ideale beteekenis der kath. journalistiek, van de zware verantwoordelijkheid der kath. journalisten, die.herauten der waarheid moeten zijn, wegbereiders naar hst land, waarin gerechtigheid en liefde heersenen. Die overtuiging kan bij ons, in den Iredmoleii van iederendag-opnieuw, wel eens afslijten. Maar de hooge opvatting, die prof. Brandsma van onze taak heeft, herinnert er ons dan aan, dat wij onze lampen brandend hebben te houden, eiken dag, ieder uur, iedere ademtocht. Er zal ter gelegenheid van het 40-jarig Professiefeest van prof. Brandsma een kleine huldiging plaats vinden, waarvoor een nationaal comité is gevormd, waarvan mgr. prof. Hoogveld voorzitter is. Die huldiging zal, overeenkomstig het verlangen van den jubilaris, tot een meer intiemen kring beperkt blijven. Onze leden hebben daaromtrent reeds een en ander vernomen uit een circulaire, die hun enkele weken geleden werd toegezonden. Den jubilaris zal o.a. een bijdrage worden aangeboden voor zijn Instituut voor de geschiedenis dsr Nederlandsen» mystiek. Prof. Brandsma tracht daar zooveel mogelijk fotografische reproducties bijeen te
SEPTEMBER 1939 - No. 158 brengen van moeilijk te bereiken middeleeuwsche handschriften, waardoor een betere studie van onze vaderlandsche mystiek mogelijk wordt. Collega's, die nog verzuimden hiervoor een klein bedrag beschikbaar te stellen, kunnen dit nog storten op het giro-nummer 356331 van Zr. Feugen te Nijmegen onder vermelding „Huldiging prof. Brandsma". Wij vertrouwen dat zooveel mogelijk alle leden, al is 't door nóg zoo'n kleine gift, aan deze huldiging zullen bijdragen. Nijmegen, 27 Aug. '39. ZWETSLOOT. Vragen staat vrij! Misschien komt het door den verren afstand, waarop wij van hier de gebeurtenissen in onze vereeniging moeten volgen, dat de onmiskenbare moeilijkheden, die den laatsten tijd in den boezem der vereeniging gerezen zijn, aan klaarheid te kort komen. Er was geen klaarheid in de tegenstellingen, zooals ze op de laatste vergadering te Utrecht itot uitdrukking kwamen in het debat tusschen den voorzitter en den woordvoerder van de Amsterdamsche groep, den heer van Lamsweerde, inzake de motie Noord-Holland. Er is geen klaarheid in de mededeelingen in het laatst-verschenen nummer van het orgaan, waar we het rapport van de rechtspositiecommissie aantreffen naast een verslag van de groep Noord-Holland en een zeer summiere opmerking in het verslag van de bestuursvergadering, dat het commissie-rapport is „vastgesteld" en dat besloten is „na goedkeuring" de richtlijnen te verwezenlijken. Afgezien van de vraag, hoe men richtlijnen denkt te verwezenlijken, vragen we: wat is hier bedoeld met vaststellen en van wie moet de goedkeuring komen. Van de algemeene vergadering? Als dit laatste het geval is, waarom kon dat dan niet ter sprake worden gebracht op de laatste Utrechtsche vergadering? Wij zijn reeds aan het vragen gegaan, zooals bekend, de klassieke methode om achter de waarheid te komen. Men veroorlove ons hiermede nog even door te gaan. Er zijn in de laatste vergadering heftige woorden gevallen over de uitdrukking „vakvereeniging" in de bekende motie. Ook het verslag van de vergadering van Noord-Holland spreekt er weer van. Maar we misten tot nu toe de juiste omschrijving van het begrip „vakvereeniging voor journdlisten", zooals Noord-Holland dit in onze kringen wenscht ingevoerd te zien. Met een simpele sociologische definitie komt men er niet. Wij mogen veronderstellen, dat het hier niet om een woord gaat, zooals de voorzitter op de Utrechtsche vergadering voorstelde. („Dat maakt sommige directies maar kopschuw"). Het gaat natuurlijk om meer. Wenscht Noord-Holland werkelijk een vakvereeniging met de consequenties, die aan dit „woord" vastzitten? Streven naar een collectieve arbeidsovereenkomst met rechten Pag. 411 en verplichtingen van alle bedrijfsgenooten (directeuren en redacteuren), vastgestelde loonen bij contract, arbeidsprestatie (qualitatief en quantitatief) van den redacteur, vacantieregeling, een contactcommissie als overgangsvorm naar een bedrijfsraad, sluiting van het dusdanig georganiseerd krantenbedrijf, zoodat georganiseerde journalisten niet mogen werken aan niet-georganiseerde kranten, steunkassen, en tenslotte de verplichting tot staking, wanneer de bedrijfsgenooten „ter eene" zich niet aan de verplichtingen houden? En uitsluiting wanneer contractanten „ter andere" hun plicht verzaken, 't Is mogelijk, maar onze fantasie laat ons in den steek, wanneer we trachten ons den heer Thomassen voor te stellen postend voor de bureaux van de Nieuwe Koerier en den heer van Lamsweerde manifesten uitdeelend in Amsterdamsche café's om het goed recht van de katholieke journalisten te bepleiten bij hun staking. En zou de „katholieke zaak" niet op de flacon gaan, wanneer de katholieke kranten niet, of gebrekkig verschenen en het goede volk zich niet meer kon laven aan de bronnen door de katholieke redacties aangeslagen. We spreken immers nogal eens graag over onze onmisbaarheid? Het zijn allemaal vragen, die bij de motie Noord-Holland toch wel beantwoord mochten worden. Andere vragen komen bij een „uitmiddelpuntig lid" van de journalistenvereeniging op, wanneer hij het verslag van de vergadering Noord-Holland leest. Wat gebeurde er achter de schermen, dat het hoofdbestuur zich zoo sterk tegen het woord vakvereeniging keerde, zonder ook maar te spreken over een eventueele woord-inhoud? Wat voor voorwaarden aanvaardde het bestuur van eenige hoofdredacteuren, die zich op de laatste vergadering zoo minzaam en zoo maar zonder meer, als waren ze doodgewone journalisten, tusschen ons neerzetten. Wanneer er achter de schermen niets gebeurde en er van eenige voorwaarden geen sprake was, waarom plaatst de orgaan-redactie dan zoo'n verslag ongewijzigd of waarom komt er dan geen commentaar bij zoo'n verslag. Hebben de „gewone" journalisten eigenlijk wel ooit iets gehoord omtrent die mysterieuse toetreding van enkele hoofdredacteuren? Zijn de hoofdredacteuren, die reeds eerder lid waren van de vereeniging thans ook overgegaan in deze club? Of zijn er hoofdredacteuren eerste en hoofdredacteuren tweede klasse. Wat beoogt het bestuur met deze club? Bereiking van onze rechtspositie? Het is nieit zoo erg, wanneer het bestuur een dergelijke merkwaardige methode volgt, maar waarom mogen wij, simpele leden, dat niet weten? Al deze dingen zijn niet klaar en helder. Het bleek in Utrecht en het blijkt thans nog. Alleen is duidelijk, dat we op het oogenblik de vereenigingswagen aan twee kanten aan het inspannen zijn en bovendien weten we niet eens, welk tuig we willen nemen. Daar is dan het rapport van de commissie, de „com-
Page 1: NUMMER 158 SEPTEMBER 1939 DE KATHOL
Page 5 and 6: SEPTEMBER 1939 - No. 158 welke term
Page 7 and 8: SEPTEMBER 1939 - No. 158 Pc^- 415 o
Page 9 and 10: SEPTEMBER 1939 - No. 158 [Jit de Ve

DE KATHOLIEKE PERS

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?