ET WEEKBLAD™,^

VOOR ONZE KNUTSELAARS
»-3.5 _ui5 U +23-t-5.5-i U5J.24 2/ t2+25_J
2. EEN
MOUWPLANKJE
Een dergelijk
plankje is bij strij-.
ken onmisbaar en
daarom meenen wij
goed te doen er een
af te beelden op
onze knutselpagina
U hebt er weinig
hout voor noodig.
Hieronder volgt
het «taatje:
1 plankje van
50,5 cM. 1., 12 cM
breed en 2 cM. dik
Eigen tttkénino
i. EEN VOETENBANKJE VOOR DEN TUIN
Deze week geven wij u een paar zeer eenvoudige knutselwerkjes.
Het voetenbankje, dat u op deze pagina vindt afgebeeld en waarvan we
een boven-, voor- en zij-aanzicht benevens een scheeve projectie geven is
36 cM. lang, 21 cM. breed en 10.5 cM. hoog. Wanneer u het rugaanzicht aan
d&hnker zijde van de pagina bekijkt, ziet u dat er ten eerste 6 latjes npodig
zijn — benevens 2 die wat schuin bevestigd zijn en nog 2 waarvan de helft
is ingelaten in het hout.
In het geheel is er dus het volgende hout voor noodig i 10 latjes van *6 cM
lang, 2 cM. breed en 1.5 cM. dik.
2 stukken van 21 cM. lang, 2 cM. breed en 9 cM. hoog. De latjes worden
op de zijstukken geschroefd.
Het bankje kan in de lijnolie gezet worden of in een bijpassende kleur
geverfd.
1 plankje van 59 cM. lang, 12 cM. breed en 2 cM. dik.
1 plankje van 30,5 cM. lang, 12 cM. breed en 2 cM. dik.
1 plankje van 12 cM. lang, 12 cM. breed en 2 cM. dik.
Aan het grondplankjé schaven we een schuinen kant van 1 cM. (zieteekening). Het
bovenplankje wordt aan het eind tot 8 cM. breedte geschaafd en tevens voorzien van
een ronden kant. Wanheer alle deelen „pas" gezaagd en gestoken zijn, schroeven we
deze in elkaar, waarna de bekleeding er op gemaakt wordt. Het beste hiervoor is een
stukje molton, dubbelgevouwen, met als buitenbekleeding een reep flanel, die met
koperen taatsjes bevestigd wordt.
M«t w«l(avallcn bekijkt on-
derofficier Guggcmos (Han-
ne» Keppler) dan eerttgebo-
-ene vmn zijn kameraad Zeil-'
■ar (Adolf Fischer, achtar zijn
•choudar itaanda). Da piloot
ickhard (Hermann Braun),
schijnt ar ook plaiziar in ta
nebben. Stralend zien da
jonge moeder (Carita Löck)
en oma Zeitler (Leonie Du-
val) toa, terwijl da kleine,
itevige Jongan zich da bewon-
dering van het gezalechap ga-
nadiglijk laat welgevallen.
(foto Tobis)
.•ia
UGGI GENEERT ZICH
In werkelijkheid is hij onderofficier
• Guggemos. Zijn kameraden van het
„Luchteskader Lützow", indegelijknamige
grooie film van de Tobis, noemen hem
echter „Guggi". In een vroolijke epi-
sode van deze film moet hij peet zijn.
Dat -is de wensch van zijn kameraad,'
onderofficier^Bordwart Zeisier (wij ken-
nen hem reeds uit de film ,JD lil 88"),
die als trotsche vader voor zijn eerst-
geborene een grootsch doopfeest op
touw zet. Voor de paar dagen van hun
verlof heeft hij de piloten Paulsen en
Eckhard (eveneens twee goede beken-
den uit de film „D III 88") en zijn kame-
raden Hasinger en Hellweg naar zijn
woonplaats in Oldenburg meegenomen.
De op handen zijnde gebeurtenis is snel
bekend geworden, het heele dorp is op
de been. Op hun Zondagsch uitgedost
wachten jong en oud op den terugkeer
van het gezelschap, dat bij de doop-
plechtigheid in de kerk aanwezig is ge-
weest. Met een half dozijn Flak-soldaten,
die nieuwsgierig uit de rijen kijken',
staan zij aan weerszijden van den weg
Een episode uit de Tobis-film „Luchteskader Lützow"
opgesteld. Maar noch grootvader Zeis-
Ier in zijn dorpsche Zondagsche jas en
met zijn ouderwetschen hoogen hoed
op, noch zijn mollige gade in de zwarte
zij, noch de trotsche jonge moeder Lina
(het meisje uit „D III 88") zijn het
middelpunt van hun belangstelling. Aller
oogen zijn thans gericht op Guggi, die
met een angstig gezicht het draagkussen
met het zoojuist gedoopte kind op zijn
armen houdt en aan het hoofd van den
stoet staat. Guggi geneert zich doodl
„Ga zoo door, jongmensch," spot
Hasinger. Met knikkende knieën zet
Guggi zich eindelijk in beweging. Zelfs
bij de moeilijkste situaties in den oorlog
heeft hij niet zoo'n toer gehad zich-
zelf te overwinnen. Een Berlijnsche Flak-
soldaat neemt hem in het ootje tot
groote vreugde van de omstanders.
„Moed en volharding bij alles wat de
dienst meebrengt!"* Guggi knarsetandt.
„Laat het kind niet vallen," sluit een
onderofficier uit Saksen zich bij de rest
aan en de kanonnier Horn constateert
met Rijnlandsche gevatheid: „Tjonge,
jonge, nu krijg je vast en zeker gauw
het moederkruis."
Vooruitl denkt Guggi. Hoe eerder ik
door dat cordon van plaaggeesten heen
ben, hoe beter. Pas als de tevoren in-
gelichte herbergier een muntstuk in het
groote orgel steekt en er prompt uit de
open ramen van het café een marsch
schettert bij wijze van militaire hulde,
verdwijnt de aarzeling uit zijn houding.
Hij is de situatie weer meester, spoort
mèt zijn kameraden ook de dames van
het gezelschap aan om in de pas te
loopen en redeneert tegen de jonge
moeder, die vindt dat een koraal toch
eigenlijk meer passend geweest zou
zijn: „Neen-neen, geen koraal, zoo is het
veel beter. Dan weet de jongen meteen,
waar hij thuis hoort."
Het is alleszins begrijpelijk, dat Ha-
singer bij het afscheid, onder fuid ge-
juich van zijn kameraden, uit den ver-
trekkenden trein zijn indrukken op de
volgende wijze weergeeft: „Dus, vader
Zeisier, bij het volgende doopfeest ko-
men wij weer, hoorl"