ET WEEKBLAD™,^

| n e « n d « r «talages van het mode-magazijn
„De Gouden Korf" stond een bontmantel. Hei
moest een uniek exemplaar zijn, want geen
vrouw passeerde de etalage of ze bleef staan
en tuurde naar den „Persianer".
Maar ook de aandacht van de beeren der
schepping werd er vaak door getrokken, en men
kan wel zeggen, dat de mantel reeds lang ver-
kocht zou zijn geweest, Indien „De Gouden
Korf er niet zooveel voor had gevraagd. Maar
ja. .. alle waar is naar zijn geld, zegt men wel
eens, en ook het omgekeerde is waarl
Toch verscheen er op een- ochtend een ele-
gant gekleede, blonde Jongeman In den winkel,
die den bontmantel verlangde te zien. De chef
hielp hem persoonlijk. .Terwijl deze den mantel
uit de etalage haalde, gebeurde er echter iets
bijzonders.
Er verscheen opeens een andere. Iets oudere
en zéér dikke heer voor de glimmende spiegel-
rult, die tegen het raam tikte en, toen de chef
verbaasd opkeek, riep; „Hé, dien bontmantel
wil ik hebbenl"
De chef dacht natuurlijk met een grappenma-
ker te doen te hebben. - Hébben... Iedereen
wilde dien mantel natuurlijk wel hebben. Maar
köópen; dat was Iets anders... Als ulterlijk-
deftig man, waagde hij het echter niet uit den
toon te vallen, en daarom bleef hij ernstig en
zei, zoo luid dat de heer buiten het hooren
kon: „Een cliënt wenscht den mantel te zien,
mijnheerl"
„Zien mag hij hem," riep de dikke jonge-
man terug, „dat kan me niet schelen, maar hem
kóópen, dat zal ik alleen doen."
»We hebben een groote sorteering in bont-
mantels," nep de chef terug, „er zal dus ook
wel Iets van uw gading bij zijn."
„Ik heb uw sorteering niet noodigl Ik heb
dézen mantel noodig,"
De chef begreep, dat de conversatie op die
manier niet was voort te zetten; bovendien vond
hij dien dikkerd nogal eigengereid. Daarom haal-
de hij • zijn schouders op en verdween met den
bontmantel, dien hij nu van de wassen pop ge-
peld had, In den winkel, waar onmiddellijk na
hem ook de ander verscheen. Deze posteerde
zich vlak voor het jongmensch, dat den mantel
wilde zien, en keek hem met vijandige blik-
ken aan.
„Zoo. - U bent dus de heer, die dezen
bontmantel wil koopen?" vroeg hij, naar de
NTM
VRIJ NAAR HET DEENSCH
Persianer jas wijzend, die over den arm van
den chef hing.
„Jawel," antwoordde het slanke jongmensch,
en hij keek den heer, die misschien een paar
Jaar ouder was dan hij, maar zéér uit de hoogte
optrad, verbaasd aan. „Ik hoop, dat u er niets
op tegen zult hebben," voegde hij er dan iro-
nisch aan toe.
„Ik heb er zooveel op togen," was het ant-
woord, „dal ik dien mantel koopen wil - en
koopen zal."
„Dat zullen we eens zien," zei de ander ge-
pikeerd. „Wie was er eerder?" zoo wendde hij
zich tot den chef om een beslissing.
„Eigenlijk... strikt genomen... hebt ü het
eerst naar den mantel gevraagd," antwoordde
de aangesprokene, die echter niet .graag als
scheidsrechter wilde optreden tusschen twee
klanten, en waarschijnlijk twee goede klanten,
te oordeelen naar het bedrag dat zij konden
uitgeven.
„Dan heb ik ook de voorkeur," was het
trlomfeerende antwoord.
„Onzin," viel de dikke jongeman uit „AJs
ik niet door mijn zaken was opgehouden, zou
ik al een uur eerder hier geweest zijnl"
„Heeren," zoo kwam nu de chef tusschenbei-
den, „laat Ik u een voorstel mogen doen. Nog
vandaag zal ik in mijn ateliers precies zoo'n
zelfden bontmantel laten maken. Die is dan
morgenavond gereed. Een van uw beiden be-
hoeft dus slechts één dag geduld te hebbenl"
„Ik kan echter tot mijn spijt géén geduld heb-
ben," beweerde het elegante Jongmensch ener-
giek. „Ik moet den mantel vandaag nog be-
zorgd hebbenl"
„En ik moet hem óók beslist vandaag bezorgd
hebben," zei de ander. „Morgen is te laat
voor mij."
„Ik heb den mantel noodig als verjaarsge-
schenk voor een dame," verklaarde de elegante
Jongeman.
„Ik ook."
„Koopt u dan 'n anderen bontmantel," stelde
de slanke aan den dikke voor. „Mijn... eh...
verloofde heeft speciaal dezen mantel uitge-
zocht. Ik kan met geen anderen bij haar aan-
komen."
„Ik bij... eh... mijn verloofde ook niet"
Het ging den ander nu vervelen. Hij liet zijn
mededinger naar den bontmantel eenvoudig
staan, en wendde zich tot den chef. „Laten wij
er een eind aan maken," zei hij. „Ik was het
KERMIS! De filmsterren Charlott Daudert en Hilde Krüger amuseeren zich best
(/oto Tobis)
eerst, zooals u zelf zei, en Ik koop dus den
mantel. Afgeloopen. Als ik goed heb gehoord
van Wiesie... eh van mijn verloofde, kost
hij drieduizend gulden?"
„Wiésje?" herhaalde de dikke, groote oogen
opzettend. „Wiesje, zei u? Zei u Wiésje?"
„Ja, dat zei ik," antwoordde de ander driftig.
„Wilt u nu nog soms beweren, dat... eh ...
uw verloofde óók Wiesje heet?"
„Ja, dat wil ik zékerl" zei de dikkerd met
nog grootere oogen. „En ik kan er niets aan
veranderen. Ze heet inderdaad Wiesje."
De Jongeman verbleekte lichtelijk.
„Misschien zelfs wel Wiesje Bisschop?" vroeg
hij flauwtjes.
„Juist Wiesje Bisschopl En ze woont.."
„ ... Parkstraat 55," vulde het slanke jong-
mensch aan, op een stoel neervallend.
De dikkerd knikte somber, en liet zich even-
eens op een stoel,) die achter hem stond, neer-
vallen.
Zwijgend staarden ze elkaar eenige oogen-
blikken aan. Het was de dikkere heer, die het
eerst zijn zellbeheersching weer terugkreeg.
„Dan is uw Wiesje naar alle waarschijnlijkheid,
of neen, wel zeker..
„Uw Wiesje..." vulde de ander verslagen
aan.
De dikkerd knikte weer. Toen stond hij op en
reikte zijn^ rivaal de hand. ,;Laten we het toe-
val zegenen, dat ons tegelijkertijd hier gebracht
heeft" zei hij. „We weten nu allebei wie
Wiesje is. Om den mantel In ieder geval te
krijgen, heeft ze hem bij ons allebei besteld.
Maar Ik kén haar nu... Voor mij heeft ze af-
gedaan. En ik zou mijn hand voor haar in het
vuur hebben gestoken..." besloot hij zuchtend.
„Wees dan maar blij, dat u hét niet gedaan
hebt, anders had u nu nog maar één hand
gehad."
De dikkerd lachte. Wel niet van harte, maar
het was het eenige wat hij kon doen. De chef
was door den gang van het gesprek wat be-
ducht geworden. „En beeren," zei hij, „hoe
moet het nu met dien mantel? Wie... ?"
„Ik geloof," antwoordde het slanke jong-
mensch, „dat u reeds wel gemerkt zult hebben,
dat onze behoefte aan bontmantels op het
oogenbllk sterk Is afgenomen. Ik althans moet
hem niet meer hebben. Goedendag I"
En gevolgd door den dikkerd, die had ge-
zegd: „En ik ook nietl Goedendag," verliet hij
den winkel. Op straat namen de belde lotge-
nooten hartelijk afscheid.
„Dat zal haar straf zijn," zei de dikkerd, ter-
wijl zij elkaar de hand schudden, „dat zij met
één slag niet alleen haar beide aanbidders ver-
liest, maar tevens den bontmantel. Ze had mij
nog wel niet definitief aangenomen, maar Ik
mocht toch, geloof ik, goede hoop hebbenl En,
eerlijk gezegd, wist ze ook niet, dat ik dien
mantel voor haar ging koopen. . ."
„Mij had ze ook nog niet definitief geaccep-
teerd," zei de slanke Jongeman, „en ook Ik had
haar niet gezegd, dat ik haar dien mantel ca-
deau wilde doen. Ik wist alleen, dat ze hem
graag wilde hebben, en ik dacht dat het mis-
schien eenig gewicht in de schaal kon leggen
als ik..." Hij zuchtte, en zweeg.
De dikkerd knikte.
Daarna gingen ze ieder huns weegs.
Vijf minuten later stond de dikkerd weer voor
den chef.
„Wilt u den bontmantel maar laten bezor-
gen?" vroeg hij, zijn portefeuille uit zijn zak
halend. „Het adres Is..."
„Parkstraat 55," zei de chef, opgelucht om-
dat de kostbare Persianer er toch nog uit ging.
„Weineen," zei de dikkerd lachend. „Ik ken
die Wiesje Bisschop niet eens. Het was maar
een trucje van mij. U moet dien mantel laten
bezorgen bij mijn... vrouw. Mevrouw Van
Swieten, Llnoleumstraat 67..."
mma^^^^^^^ ^__ '^,: