Collegiale ondersteuning binnen de Nederlandse Politie - Impact

• Doorverwijzing. Advisering tot doorverwijzing naar professionele hulp gebeurt in overleg met de
betrokkene. Er is geen eenduidige procedure over op welk moment een collega met ernstige
klachten wordt doorverwezen. Meestal wordt doorverwezen wanneer in de eerste gesprekken
signalen naar voren komen die duiden op psychosociale klachten. In de regel hanteren de
pilotkorpsen daarnaast ook een maximum van 3 gesprekken, zoals aanbevolen in de richtlijn.
Voordat een collegiale ondersteuner een advies tot doorverwijzing kan geven, wordt overleg
gepleegd met de coördinator collegiale ondersteuning, bedrijfsmaatschappelijk werker, geestelijk
verzorger en/of de leidinggevende.
• Registratie. Uit de focusgroepen komt naar voren dat bij elk korps op een andere manier wordt
geregistreerd dat een collega collegiale ondersteuning ontvangt of heeft ontvangen. Ondanks de
registratie, bieden de huidige registratiesystemen vaak nog geen mogelijkheid om stapeling van
meerdere incidenten bij één persoon te registreren. Hier lijkt wel behoefte aan te zijn.
• De kwaliteit van de collegiale ondersteuner. In overeenstemming met de richtlijn is in alle
pilotkorpsen een opleiding verplicht voor collegiale ondersteuners. Er is echter een grote
diversiteit aan opleidingen, met verschillen tussen de duur, de vorm en de inhoud van de
opleiding. Meer eenduidigheid in de opleiding van collegiale ondersteuners is gewenst.
Daarnaast wordt volgens de deelnemers aan de focusgroepen de kwaliteit van collegiale
ondersteuning niet geëvalueerd en is er geen eenduidig competentieprofiel voor collegiale
ondersteuners. Hier is wel behoefte aan en dit wordt ook aanbevolen in de richtlijn.
• Takenpakket van de coördinator. In de richtlijn staat een aantal taken omschreven voor de
coördinator van de collegiale ondersteuning. Deze hebben te maken met de coördinatie, het
monitoren en het evalueren van activiteiten van collegiale ondersteuning. Uit de focusgroepen
bleek dat in elk korps minstens één coördinator collegiale ondersteuning is aangesteld en dat ze
een duidelijke taakomschrijving hebben. De omschrijvingen kwamen grotendeels overeen met
de taken zoals die beschreven staan in de richtlijn, behalve dat er minder nadruk wordt gelegd op
de kwaliteit en evaluatie van collegiale ondersteuning.
• Bespreken van de voorwaarden van vertrouwelijkheid. De deelnemers hebben laten weten op de
hoogte te zijn van de voorwaarden van vertrouwelijkheid. Zo weten ze dat collegiale
ondersteuners zich niet kunnen beroepen op het verschoningsrecht wanneer een collega
betrokkenheid bij een strafbaar feit aan hen kenbaar maakt. De voorwaarden worden meestal
niet aan het begin van een gesprek besproken zoals aanbevolen in de richtlijn. Vaak gebeurt dit
wel op het moment dat een collega een strafbaar feit dreigt te onthullen. Het gesprek wordt dan
door de collegiale ondersteuner stopgezet.
• Opleiding voor leidinggevenden. Volgens de deelnemers aan de focusgroepen verschillen de
kennis en vaardigheden van leidinggevenden met betrekking tot de signalering van psychosociale
problemen per leidinggevende. Er is onduidelijkheid over de mate waarin er op dit gebied
mogelijkheden voor opleidingen voor leidinggevenden zijn. Hier is wel behoefte aan. De richtlijn
beveelt aan dat een leidinggevende moet worden gewezen op/opgeleid zijn in zaken waar hij/zij
op moet letten om medewerkers met een behoefte aan ondersteuning te signaleren.
• Het bieden van psychoinformatie. Psychoinformatie wordt niet standaard geboden. Er wordt wel
enige psychoinformatie geboden door collegiale ondersteuners tijdens het gesprek en in de
politieopleiding. De nadruk ligt tijdens de opleiding vooral op het hulpverlenerscircuit en minder
op informatie over het normale verwerkingsproces en signalen van verstoorde verwerking. Op
andere momenten wordt geen psychoinformatie geboden.
v