PDF 7,4 Mb - NVKC

dagelijkse hoeveelheid (ADH; Eng: Recommended Dietary Allowance, RDA), de
adequate inneming (AI), en de aanbevolen bovengrens van inneming (AB) (15). Per
definitie voorziet de ADH in de behoefte van 97,5% van de individuen in een bevolking.
Afhankelijk van de prevalentie van een eventueel polymorfisme 4 dat een hogere
behoefte dan het wildtype vertoont, is een dergelijk polymorfisme dus niet of deels in
het ADH criterium opgenomen. Bijvoorbeeld: MTHFR TT, met hogere folaatbehoefte,
heeft in NL een voorkomen van ongeveer 11% (T-allelfrequentie = 36%). Personen met
MTHFR TT hebben dus een grotere kans dan het wildtype om buiten de ADH grens te
vallen. De berekening van een ADH (Figuur 5) kan slechts plaatsvinden als de
gemiddelde behoefte van de populatie bekend is, terwijl deze gemiddelde behoefte op
zijn beurt slechts berekend kan worden als de dosisresponse relatie tussen individuele
behoefte en statusparameter bekend is. De interindividuele variatie in de behoefte kan
ook worden geschat. De ADH is dan de gemiddelde behoefte plus 2SD (of de P97,5 bij
een niet-Gaussische verdeling).
Figuur 4. Verband tussen de individuele inneming en de kans dat deze op een
(on)gewenst niveau ligt.
Een uitzondering is de inneming van energie, waarvoor de ADH gelijk gesteld wordt
aan de gemiddelde behoefte; dit ter voorkoming van overgewicht. Strikt genomen heeft
het medische beroep niet veel te maken met de ADH, want deze is slechts gedefinieerd
4 Het ≥1% vóórkomen van het allel met de laagste frequentie.
14