PDF 7,4 Mb - NVKC

Na ruim twee jaar ervaring met patiënten met een hypovitaminose D vallen een aantal
zaken op. Ten eerste dient men de anamnese veel verder uit te diepen dan in klassieke
medische situaties. Er moet een echt gesprek gevoerd worden om de geschiedenis van
de patiënt met deze klacht in kaart te brengen. In de praktijk blijkt echter dat bij de
groep (allochtone) vrouwen meestal wordt volstaan met een korte anamnese, omdat
“mij pijn, mij moe” voor de gemiddelde arts niet echt een verhaal oplevert waar hij wat
mee kan. Deze gaat daarom al snel over op een eveneens niets opleverend lichamelijk
onderzoek. De pijn kan namelijk zelden goed onder woorden worden gebracht en er zijn
geen duidelijk uitlokkende momenten. De huisarts brengt de pijnklacht daarom vaak
niet nauwkeurig genoeg in kaart. En ook de medisch specialist is snel geneigd om bij
een dergelijk vaag verhaal, vaak ook nog eens in slecht Nederlands, maar vlot over te
gaan tot aanvullend onderzoek om vervolgens te concluderen dat er “geen pathologie op
mijn terrein” bestaat. En zo bezoekt de patiënt in de loop der jaren meerdere specialisten
en wordt een grote hoeveelheid geld besteed aan duur en onnodig onderzoek (CT /
MRI-scans, echo’s, uitvoerig laboratoriumonderzoek, kweekonderzoek) zonder dat dit
iets oplevert. Ondertussen daalt het vertrouwen van de patiënt in de kunde van de artsen
enorm terwijl de onzekerheid stijgt: hij voelt zich immers niet goed, is moe en heeft pijn.
Elk nieuw bezoek aan de huisarts wordt een grotere opgave (hij ziet me weer komen),
terwijl de huisarts zijn spreekuur in de soep ziet lopen als de patiënt binnen komt (daar
is-ie weer…). Een vertrouwenscrisis dreigt.
Gelukkig kan de goede verstaander (de zorgverlener die bekend is met het ziektebeeld)
wel degelijk veel opsteken van het verhaal van de patiënt. De klachten zijn vaak heel
divers en het is ook maar net hoe de patiënt ermee omgaat en het verhaal inkleurt. Zo
geven allochtonen de pijn vaak aan in de buik of het bekken of als dyspareunie, pijn bij
gemeenschap. Nogal eens hebben zij “overal” pijn, of de pijn straalt uit naar heupen,
liezen, bovenbenen, nek en schouders. Het is duidelijk dat het voor de arts die het beeld
niet herkent lastig is om de verleiding te weerstaan niet uitgebreid aanvullend onderzoek
af te spreken of anderen te consulteren.
Toegegeven: de tamelijk ingewikkelde pijnanamnese is soms ook lastig af te nemen en
vergt tijd, mede door zaken als taalbarrière en verschillende verwachtingspatronen.
52