Aanspraak december 2012 (pdf, 1,2 MB) - Svb

een grote razzia opgepakt. We werden bij de Amstel
Brouwerij tegen de muur gezet. Ik dacht dat mijn
einde was gekomen maar de Duitsers schoten in
de lucht. We verbleven ‘s nachts in een school en
de volgende ochtend moesten er 200 man op de
trein naar Westerbork. De overigen, waaronder ikzelf,
werden wonder boven wonder gewoon vrijgelaten!
De man van mijn zus Betty zat in het verzet en regelde
een onderduikadres dat we afwezen. In juli 1943
werden mijn vrouw en ik opgepakt toen we bij
vrienden op bezoek waren.
Brood voor uiterste nood
In dit kamp kreeg je geen nummer op je arm. Je
mocht je bezittingen nog even houden, waardoor
je ze kon ruilen voor brood. Met mijn hotelervaring
blufte ik me in de keukenploeg om maar zo dicht
mogelijk bij voedsel te zitten. In het schoenencommando
haalde ik schoenen uit elkaar voor hergebruik
van het leer. Je had geen idee dat ze van vermoorde
mensen uit Auschwitz afkomstig waren. Ook hier
gaf ik les aan kinderen. Met diamanten konden ook
Ina’s ouders hun stempels van 120.000 gulden voor
deportatie naar Bergen-Belsen betalen, dus daar
ontmoetten we elkaar weer. Tussen het harde werken
door beurden wij elkaar met onze brieven op.
Te laat
In Westerbork probeerde ik zo snel mogelijk een
baantje te krijgen, zodat ik er zou kunnen blijven.
Iedereen vreesde het beruchte dinsdag-transport
naar de kampen in Duitsland en Polen. Ik werd hoofd
van de school en gaf les in taal en rekenen en organiseerde
muziekavonden. Hier ontmoette ik opnieuw
de betoverende Ina Soep. Haar vader was diamantair
en met diamanten hadden zij nog enig uitstel van
deportatie kunnen kopen. Ina was tien jaar jonger
dan ik en ik was zeer gecharmeerd van haar. Om
mijn vrouw niet openlijk in verlegenheid te brengen,
begonnen we elkaar in het geheim briefjes te schrijven.
In Westerbork zag ik mijn ouders voor het laatst.
In een brief aan Ina schreef ik dat ik hoopte dat mijn
ouders niet zo hard zouden hoeven te werken. Je
had werkelijk geen idee van de vernietigingskampen.
Na de oorlog ontdekte ik dat mijn ouders waren
vergast in Sobibor. Slechts enkele treinen gingen
naar Bergen-Belsen, een concentratiekamp waar
personen met bepaalde beschermingspapieren
heengingen. Mijn ouders stonden op de ‘Palestinalijst’.
Een lijst met Joden die vanuit Bergen-Belsen
geruild konden worden tegen Duitse Tempeliers die
door de Engelsen in Palestina krijgsgevangen waren
gemaakt. Helaas kwam dit Palestina-certificaat voor
mijn ouders net te laat, want we kregen dit pas na
hun deportatie. In februari 1944 werden mijn vrouw,
mijn zus Liesje en ik met dit certificaat gedeporteerd
naar Bergen-Belsen.
In een brief vroeg ik haar om een potlood voor mij
te stelen, want zij werkte als secretaresse voor een
groep die een diamantfabriek moest gaan opzetten.
Veel mensen gingen er dood door ondervoeding,
ziekten en uitputting. Voor mijn tweede paar schoenen
had ik brood geruild dat ik bewaarde voor uiterste
nood. Mijn zus werd ziek en had brood nodig en ik gaf
het haar niet. Een vriend vroeg me om brood voor zijn
zieke zoon, maar ik wilde overleven en gaf het hem
niet. Na de oorlog schaamde ik mij er diep voor. Toen
Ina ernstig ziek werd, gaf mijn vrouw haar brood wel
aan haar, zodat Ina weer op krachten kon komen.
10 Aanspraak - december 2012