Aanspraak december 2012 (pdf, 1,2 MB) - Svb

Mag ik u even
aanspreken?
Als Joodse vrouw overleefde mijn moeder samen met mijn vader de
oorlog. Veel familieleden werden vermoord.
In het voorjaar van 1943 bracht zij mijn zusje en mij naar het station in
Rotterdam. Daar liep ze met twee peuters aan haar hand, twee meisjes
van twee en drie jaar oud. Ze gaf ons over aan een man uit het verzet
en liep het station uit. Telkens weer vertelt ze me dit verhaal en stelt
me dan de volgende vraag: “Weet je wat ik deed toen ik uit het station
kwam?” Dan vertelt ze hoe ze bij een groenteboer twee sloffen aardbeien
kocht en naar huis ging om aardbeienjam te maken; “Zo had
ik in iedere hand nog iets.”
Na de oorlog bouwden mijn ouders een goed leven op.
Vitaal, wilskrachtig, actief, maar van binnen gewond.
En nu is mijn moeder een hoogbejaarde vrouw, 96 jaar. Ze woont zelfstandig
in een appartement bij een Joods verzorgingshuis. Ze voelt zich
veilig in deze omgeving. Bij allen die “het” ook meegemaakt hebben,
die zonder woorden begrijpen. Steeds indringender komen de herinneringen
naar boven. De wereld om haar heen wordt alsmaar kleiner,
de oorlogswonden steeds groter.
Een oudere vriendin van mij verwoordde het als volgt: “Vlak na
de oorlog dacht ik dat de pijn en het verdriet zouden slijten, maar -
weet je - het tegendeel is waar, het wordt voor mij steeds erger.”
Hans Dresden
Voorzitter Pensioen- en Uitkeringsraad
3