Aanspraak december 2012 (pdf, 1,2 MB) - Svb

We verzamelden bewijsmateriaal en betrokken de
internationale media bij mijn protestacties om de
publieke opinie te winnen. In Duitsland probeerden
we een wet af te dwingen met behulp van Franse
politieke druk en de internationale media om Duitse
nazi’s, die oorlogsmisdaden in Frankrijk hadden
gepleegd, in Duitsland te laten berechten omdat
ze niet werden uitgeleverd. Die zogenoemde ‘Lex
Klarsfeld’ is er gekomen. Intussen spoorde Serge de
Gestapoleider van Parijs, Kurt Lischka, in Duitsland
op en bedreigde hem met een pistool op zijn hoofd.
We wilden liever dat hij meewerkte dan dat we
hem geweld moesten aandoen. Omdat hij dit niet
deed, planden we zijn kidnapping. Helaas ontsnapte
Lischka. Hiervoor zat ik vier weken vast en Lischka
liep nog vrij rond. Een omgekeerde wereld natuurlijk
en de internationale pers schreef er vurig over.
Het duurde nog acht jaar voordat we Kurt Lischka
en anderen voor het gerecht kregen.
Duitsland tegen de communisten en gaf hem in 1951
in Bolivia een nieuwe identiteit als ‘Klaus Altmann’.
In 1972 reisde ik alleen naar La Paz en later met
mevrouw Ita Halaunbrenner, een overlevende die haar
familie door hem had verloren. We ketenden ons
zes uur vast aan een parkbank recht voor zijn kantoor
met grote actieborden in de hand. Bij de persconferentie
na afloop werd ik door de Boliviaanse politie
opgepakt. Serge heeft er alles aan gedaan om mij vrij
te krijgen. In 1983 zorgde president Mitterand, zelf
een oud-verzetsleider, voor politieke druk op Bolivia’s
nieuwe regering voor de uitlevering van Barbie aan
Frankrijk. Hij is uiteindelijk berecht in Frankrijk in
1987. Serge, mijn zoon en dochter waren inmiddels
advocaat en hadden de juiste bewijsvoering voor
zijn directe betrokkenheid: een telexbericht met zijn
handtekening onder het transportbevel van 41 Joodse
kinderen uit een weeshuis in Izieu. Het vonnis, levenslange
gevangenisstraf, was de kroon op ons werk.
Wat waren de angstigste momenten in uw strijd?
In 1972 werd er een pakje bij ons huis afgeleverd.
Mijn schoonmoeder nam het aan en Serge maakte
het open. Zij ontdekten dat er een vreemd soort
suiker in zat. De politie nam het aanvankelijk niet
serieus, maar het bleek wel degelijk een bom te zijn.
En in 1979 vernietigde een bom onze auto in onze
garage. Hierna kregen we enige politiebescherming,
maar als iemand kwaad wil helpt dat toch niet. We
lieten ons nooit weerhouden door onze vijanden.
Wat gaf u hoop?
Ons gezin, de twee kleinkinderen, onze honden en
onze katten, we steunen elkaar door dik en dun.
Onze kinderen Arno (1965) en Lida (1973) zijn ook
advocaat geworden en streden met ons mee in de
rechtszaken tegen oorlogsmisdadigers. Mijn dochter
wijdt zich nu aan haar kinderen en mijn zoon is directeur
van de Franse immigratie- en integratiedienst.
Mijn gezin is een enorme motivatie; ik strijd voor een
betere toekomst voor mijn kinderen en kleinkinderen.
Waar bent u het meest trots op?
Ons grootste succes was onze jacht op de Gestapoleider
- de ‘Slachter van Lyon’ - Klaus Barbie. In 1947
werd hij in Frankrijk bij verstek ter dood veroordeeld.
De Amerikaanse geheime dienst gebruikte hem in
Beate Klarsfeld met Ita Halaunbrenner in La Paz, 6 maart 1972.
Hoe kijkt u terug op uw werk?
Ik had nooit durven dromen dat ik - als Duitse - dit
alles zou meemaken. We kregen steun uit Amerika,
Israël, Frankrijk en uit de DDR. Er is een Amerikaanse
televisiefilm over onze acties tegen Klaus Barbie
getiteld ‘The Beate Klarsfeld Story’ (1986) met Farrah
Fawcett in de hoofdrol. En in 2008 verscheen er een
Franse film: ‘La traque’ met in de hoofrol Franka
Potente. De Knesset nomineerde mij in 1977 en 1984
voor de Nobelprijs voor de Vrede, een bijzondere eer
als Duitse. We zijn altijd politiek neutraal gebleven om
onze doelen te verwezenlijken en zowel met de rechtse
Sarkozy als met de socialist Hollande bevriend.
7