Magazine Chronisch Ziek - Week van de chronisch zieken

Steun aan je buddy
We lachen ons
soms te pletter
Voor iemand met een chronische ziekte kan een buddy een maatje zijn
die je gezelligheid geeft en door moeilijke momenten heen sleept.
Met het detailhandelsschooldiploma
en zes textielbrevetten op zak werd
Conny Lebbink (44) op haar negentiende
filiaalmanager van een modezaak.
Op haar eenentwintigste kreeg
ze multiple sclerose. Haar contract
werd niet verlengd. Nu doet ze vrijwilligerswerk.
‘Niemand die mij een
baan geeft met dit ziektebeeld. Ik
heb een map met 263 sollicitaties
en bijbehorende afwijzingen. Netto
resultaat van een beroepskeuzetest
was dat het CWI niet in mij wilde
investeren, omdat er genoeg gezonde
werklozen waren voor de functies die
ik aankon.’
Mei 2006 reed de rolstoel haar
woning binnen. Die bracht beperkingen
mee. ‘Mijn vrienden en kennissen
werken en hebben kinderen, die
Ik een buddy? Ik heb toch geen aids?
Conny Lebbink met haar buddy Peter Nuijten
Handje helpen
Buddyzorg is er voor mensen met chronische ziekten die geen of een
beperkt beroep kunnen doen op hun omgeving. Een buddy kan hen steun
geven bij het verwerken van hun ziekte en de gevolgen, maar ook gezellige
dingen met hen doen. Cliënten kunnen een voorkeur aangeven voor
geslacht, leeftijd en hobby’s van de ‘partner’. Buddy´s kunnen aangeven of
ze wel of niet gekoppeld willen worden aan bijvoorbeeld drugsverslaafden,
ex-gevangenen of buitenlanders. Als het niet klikt kunnen beide partners
ontkoppelen. Meer informatie? www.handjehelpen.nl of bel 0900 - 2020496
kun je niet altijd bellen. Een maatschappelijk
werkster vroeg of een
buddy niets voor mij was. “Ik heb
toch geen aids?” zei ik meteen, haaibaai
die ik ben. Een paar maanden
later vroeg ik het aan.’
Peter Nuijten (52) draaide als personeelsmanager
een tachtigurige werkweek
toen zijn vrouw stierf. ‘Dan
kom je erachter dat er meer is dan
materialisme. Je kunt nog iets anders
betekenen voor de maatschappij.’ Hij
werd zelfstandig interim-manager en
meldde zich als buddy bij Stichting
Informele Zorg West-Brabant. ‘Je
krijgt een introductie, met andere
kandidaten. Je gaat je inleven in wat
je met een maatje kunt meemaken
en je leert praktische dingen, zoals
omgaan met een rolstoel. In het
begin deed ik echt alles fout.’
Sinds oktober zijn Conny en Peter
aan elkaar gekoppeld. Ze hebben
minstens eens per week contact en
ondernemen regelmatig iets. Conny:
‘Het is een aanvulling op mijn dagelijks
leven die ik anders niet kan
krijgen. De flexibiliteit is fijn; als ik
ergens mee zit, kan ik bellen. Ik ben
niet blind afhankelijk, ik raak niet in
de stress als Peter een keer niet kan.’
Peter: ‘Het geeft veel voldoening en
negentig procent van de tijd is het
gewoon hartstikke gezellig.’ Conny:
‘Af en toe zet ik je wel voor het blok,
als ik ergens mee zit.’ Peter: ‘Ik ben
een vriend, en toch ook weer niet,
dat praat soms makkelijker.’ Conny:
‘Als ik over een probleem kan praten,
raak ik het een beetje kwijt.’ Peter:
‘Maar meestal doen we iets, naar het
tuincentrum of winkelen bijvoorbeeld.
We lachen ons soms te pletter.’
Conny: ‘Laatst zat ik met een harmonium
omhoog, toen heeft Peter
geholpen het op internet te zetten,
met foto en al.’ Peter: ‘Ik kon alleen
geen biedingen regelen.’ (LS)
Chronisch Ziek 2007 21