Magazine Chronisch Ziek - Week van de chronisch zieken

Wmo
Zinvol
debatteren
Meepraten, dat is belangrijk bij de Wet maatschappelijke ondersteuning.
Daarom organiseert de Taskforce Handicap en Samenleving met
lokale platforms voor mensen met een handicap discussies over het
plaatselijke beleid voor gehandicapten en chronisch zieken. Tijdens het
debat in Castricum ging het er vurig aan toe.
Het is warm, erg warm, op deze vrijdagmiddag
in juni. Ligt het daaraan
dat de discussie over de stelling ‘Er
moeten aparte rampenoefeningen
komen voor mensen met een handicap’
al meteen een verhit karakter
heeft? Voor- en tegenstanders - leden
van het Platform Gehandicapten,
raadsleden, ambtenaren en de wethouder
met Wmo-zaken in de portefeuille
- slaan elkaar met argumenten
om de oren. ‘Een blinde kan de
nooduitgang niet zien, iemand die
doof is hoort de sirene niet,’ meent
een voorstander. ‘Een gehandicapte
maakt dezelfde brand mee als ieder
ander. En draagt ook zelf verantwoordelijkheid
voor zijn veiligheid,’ beargumenteert
de tegenstander. ‘En
moet je dan voor elke doelgroep
aparte oefeningen gaan houden?’
Af en toe valt een deelnemer uit zijn
rol. Die is namelijk opgelegd: mensen
worden verdeeld in voor- en
tegenstanders om de discussie te
bevorderen. En om te leren met
andere ogen naar een onderwerp te
kijken. Zodat een tegenstander argumenten
vóór moet bedenken en
andersom. Dat levert soms hilariteit
op, of een loslippige opmerking als:
‘ik ben eigenlijk tegen, maar ja, ik zít
bij de voorstanders.’
Verantwoordelijkheid
Achter de voorzitterstafel luistert
een jury toe. Die bestaat uit Aaltje
Emmens, de burgemeester van
Castricum, Jan Troost, vice-voorzitter
van de Taskforce Handicap en
Samenleving, en Peter Jonker,
voorzitter van het lokale Platform
Gehandicapten. Zij zullen die middag
de debater aanwijzen die met de
meeste overtuigingskracht, creativiteit
en vasthoudendheid, het debat
richting heeft gegeven. Dat aspect
weegt deze middag zwaarder dan de
uitkomsten van het debat.
Een Wmo-raad is geen vervanging
voor het
lokale platform voor mensen
met een handicap
Na de eerste discussieronde evalueert
burgemeester Emmens: ‘Het debat is
nog sterk op vastgeroeste beelden
gebaseerd. En mag diepgaander. We
hebben in de gemeente al aandacht
voor het onderwerp beperkte zelfredzaamheid
en rampenplannen. Maar
mensen met beperkingen hebben
zelf ook een verantwoordelijkheid.
Als je zes hoog woont, moeten hulpverleners
het bijvoorbeeld wel weten
als je jezelf niet via de trap kunt evacueren.’
Jan Troost vertelt: ‘Ik was in
het gebouw van de Tweede Kamer
toen er brandalarm was. Iedereen
rende weg, ik wist niet wat ik moest
en ben blijven zitten. Later bleek het
een bomalarm te zijn. Je hebt ten
minste goede informatie nodig over
wat er aan de hand is!’
Raadhuis
‘Het nieuwe raadhuis moet ongeacht
de kosten, volledig toegankelijk zijn.’
Aldus stelling twee. ‘Natuurlijk!’ zeggen
de voorstanders. ‘Zeker met het
oog op de toekomst. De groep mensen
met beperkingen groeit jaarlijks.’
Ja maar, hoe ver gaan die aanpassingen?
is de discussie. ‘Moeten we dan
vier liften hebben? Het is toch wel
genoeg als iedereen op de begane
grond terecht kan? Daar komen dan
alle belangrijke gemeentelijke functies
en iedereen met een rolstoel die
bij de gemeente werkt, krijgt een
plaats op de begane grond. En daar
komt ook de kantine.’ ‘Niks ervan,
mensen met handicaps moeten over-
68 Chronisch Ziek 2007