Magazine Chronisch Ziek - Week van de chronisch zieken

Support Award; Met reuma blijven werken dankzij collega’s
Met reuma blijven werken dankzij de steun van je collega’s. Daar draait het om bij
de Support Award. Mensen met reuma willen vaak graag blijven werken. Met doorzettingsvermogen
en motivatie komen zij een heel eind, maar ook begrip en hulp
van collega’s en werkgever zijn onontbeerlijk. De Support Award, initiatief van het
Reumafonds, beloont deze collegialiteit. Een sprekend voorbeeld is Eddy Bosma,
machinist bij de Nederlandse Spoorwegen. Vorig jaar nomineerde hij zijn collega’s
voor de Support Award. Zij wonnen de prijs, die door de voorzitter van de Sociaal
Economische Raad (SER) Rinnooy Kan werd uitgereikt (zie foto).
36 Dienstjaren
Een dikke 36 dienstjaren heeft
Eddy Bosma erop zitten bij de
Nederlandse Spoorwegen. Altijd
machinist geweest en machinist
gebleven, ook toen hij zo’n 27 jaar
geleden reumatoïde artritis (RA)
kreeg. Met dank aan zijn collega’s,
die zijn diensten aanpasten aan
zijn beperkingen. Vroege diensten
doet hij niet. Met zijn ochtendstijfheid
zou dat niet gaan, en ook
zijn rangeerdiensten worden eerlijk
onder zijn collega’s verdeeld. Dat
gaat al jaren zo, tot ieders tevredenheid.
Bijzonder
“Je realiseert je eigenlijk niet hoe
bijzonder dat is”, vertelt Eddy
Bosma, thuis in Hoogkerk
(Groningen). “Maar op een avond
zat ik op www.jeechteleeftijd.nl
mijn gegevens in te vullen. Eén van
de opdrachten was je gevoelens op
het scherm te zetten. Dat had ik nog
nooit gedaan. In al die jaren had
ik niet eerder op papier gezet wat
mij was overkomen: 25 jaar reuma
en toch altijd fulltime gewerkt. Pas
toen drong het tot me door hoe ik
heb geboft. Er was een link met de
site van het Reumafonds. In een
opwelling heb ik dat verhaal toen
doorgestuurd en mijn collega’s genomineerd
voor de Support Award.
Praktisch haalbaar
Hij heeft geluk gehad, vindt Bosma
zelf: “Ik had op het juiste moment
de juiste mensen om me heen. Ik
zat indertijd al in de afkeuringprocedure,
maar de bedrijfsarts
besloot eerst af te wachten wat
de medicijnen zouden doen. Die
sloegen aan, gelukkig, en ik kon
meteen met hem afspraken maken
over aanpassingen in mijn rooster.”
Ook de diensttijden worden zo
ingedeeld dat het voor Bosma
praktisch haalbaar is. Zelfs het
werkoverleg is op zijn diensturen
aangepast. “Mijn lichaam vreet nu
eenmaal meer energie dan dat van
een gezond iemand. Ik moet nu
eerder naar bed, en heb ’s ochtends
langer nodig om op gang te komen.”
Niet thuis zitten
“Natuurlijk heb ik wel problemen
gehad met mijn ziekte. Maar als
ik thuis ga zitten dan krijg ik
medelijden met mezelf. Daar los
je niks mee op.” Zelfkennis, daar
kom je verder mee: “Mijn collega’s
weten waar ze aan toe zijn
bij mij. Ik sta voor wie ik ben en
voor wat ik wil. Natuurlijk, in het
begin liep ik er niet mee te koop
dat ik reuma had. Ik had ook wel
last van schaamte, het gevoel dat
je functioneert ten koste van een
andere collega, die jouw weekenddiensten
moet overnemen. Maar
ik ben wel weer zo realistisch dat
ik mijn functioneren belangrijker
vind dan mijn schaamtegevoel. En