AIR-LIEU - Canons Regular Blog

Volgens de voorhanden zijnde dokumenten moet Godefridus Neerhoven
bon Nr. 4607 gehad hebben. Betreffende zijn aanvraag zijn er
geen stukken bewaard gebleven in de gebruikte dossiers. Pastoor Van
Postel zegt echter, dat hij de bon aanvaard had, toen commissaris
Cousturier deze kwam aanbieden op 19 januari 1797. Nochtans bleef
hij ook daarna tot en met de uitdrijving op 22 februari in *t klooster
samen wonen met de andere Kruisheren, wat enigszins mag verwonderen
als men bedenkt, dat over *t algemeen — zeker voor de beslissing
van Rome — ,,bonnisten" uit iedere gemeenschap geweerd werden 173).
En dan mogen we ons hier afvragen waarom men zo sterk is komen
aandringen bij de Kruisheren e.a. om toch bons aan te nemen voor
de terugkoop van de Kruisherenkerk. Het ware toch vanzelfsprekend
geweest, dat men zich eerst tot Godefridus Neerhoven zou gewend
hebben, als hij reeds op 19 januari z'n bon zou hebben aangenomen.
Van al de Kruisheren blijft nu nog tenslotte Godefridus Keuller
over, met bon Nr. 4605. Hij zelf heeft te samen met zijn medebroeders
de bon geweigerd. Maar het was z'n broer Jan Frans Keuller, die te
Venlo woonde, schoolmeester geweest was en in april 1798 municipaal
agent zou worden, die deze bon ging vragen. Hij richtte zich daarvoor
onmiddellijk, op 20 januari reeds, tot commissaris Cousturier, die de
stad nog niet verlaten had, en stelde zich voor als de v o o g d van
z'n broer. Maar Cousturier wenste in deze aangelegenheid blijkbaar
geen beslissing te nemen en maakte het verzoek over aan de directeur
der nationale domeinen te Maastricht. Deze meende dat het geval niet
eens in overweging genomen kon worden a moins que le petitiormaire
en justifie par un acte authentique que son frere est interdit.
Nochtans had J. F. Keuller bij zijn aanvraag twee getuigschriften
gevoegd, beide opgemaakt op 20 januari. Een eerste van vrederechter
Poell betreffende de geestestoestand van z'n broer en 'n tweede van
de municipaliteit van 't kanton Venlo, dat dit eerste getuigenis uitdrukkelijk
bevestigde, zeggende que le citoyen Gfroi Keuller qui y est
designe a reelement perdu Vorgane du bon sens et que foi doit etre
ajoutee a la dite attestation . . ♦
In Maastricht vond men echter deze verklaringen niet afdoende.
Daarom vroeg J. F. Keuller thans 'n bewijs aan twee geneesheren te
Venlo, P. J. Herckenrath en G. van Grieken. Zij verklaarden dat
Kruisheer Keuller inderdaad leed dune maladie de nerfs tres forte
que ce tellement troubla ces sens quil est hors d'etat a pouvoir se
diriger lui meme, laquelle maladie lui restant toujours, il est tres essentiel
quil soit muni d'un tuteur qui non settlement soit charge a la sur~
veillance de ses interets, mais aussi de la personne. De municipaliteit
wettigde nog diezelfde dag deze verklaring, waarop J. F. Keuller
aanstonds 'n nieuwe aanvraag indiende bij de administratie van het
23 april 1807), waaruit blijkt dat, volgens de registers van de katolieke eredienst,
aldaar gedoopt werd op 25 oktober 1747: Jean Theodore, wettige zoon van George
DUNNIOHiHEIJ en Marguerite DOIJENS. Z'n peter en meter waren Theodore
Raedemaeker en Petronella van de Sandt. Vgl. Maastricht, 2005.
its) UYTT., Ill, bl. 143 v., 146.
48